Μια φορά και έναν καιρό, ο κόσμος ήταν μια μεγάλη, δυσλειτουργική οικογένεια. Διοικούνταν από τους μεγάλους και ισχυρούς γονείς και ο λαός απαρτιζόταν από αβοήθητα και απελπισμένα άτακτα παιδιά. Σε περίπτωση που κάποιο από τα πιο ανυπάκουα παιδιά αμφισβητούσε τo κύρος των γονέων, τότε το επέπλητταν. Αν προσπαθούσε να εξερευνήσει τα δωμάτια των γονιών ή τις μυστικές αρχειοθήκες τους, το τιμωρούσαν και του έλεγαν ότι για το καλό του δεν έπρεπε να το ξανακάνει.
Once upon a time, the world was a big, dysfunctional family. It was run by the great and powerful parents, and the people were helpless and hopeless naughty children. If any of the more rowdier children questioned the authority of the parents, they were scolded. If they went exploring into the parents' rooms, or even into the secret filing cabinets, they were punished, and told that for their own good they must never go in there again.
Τότε, μία μέρα, έφτασε στην πόλη ένας άντρας κουβαλώντας δεκάδες κουτιά με μυστικά έγγραφα κλεμμένα από τα δωμάτια των γονιών. «Κοιτάξτε τι σας κρύβουν» είπε. Τα παιδιά κοίταξαν και εντυπωσιάστηκαν. Υπήρχαν χάρτες και πρακτικά συναντήσεων όπου οι γονείς κατέκριναν ο ένας τον άλλο. Συμπεριφέρονταν σαν τα παιδιά. Και έκαναν λάθη, επίσης, ακριβώς όπως τα παιδιά. Η μόνη διαφορά ήταν ότι τα λάθη τους βρίσκονταν στις μυστικές αρχειοθήκες. Λοιπόν, υπήρχε ένα κορίτσι στην πόλη που πίστευε ότι δεν έπρεπε να παραμένουν στις μυστικές αρχειοθήκες ή αν παρέμεναν, θα έπρεπε να υπήρχε ένας νόμος που θα επέτρεπε την πρόσβαση των παιδιών. Αποφάσισε να το πετύχει.
Then one day, a man came to town with boxes and boxes of secret documents stolen from the parents' rooms. "Look what they've been hiding from you," he said. The children looked and were amazed. There were maps and minutes from meetings where the parents were slagging each other off. They behaved just like the children. And they made mistakes, too, just like the children. The only difference was, their mistakes were in the secret filing cabinets. Well, there was a girl in the town, and she didn't think they should be in the secret filing cabinets, or if they were, there ought to be a law to allow the children access. And so she set about to make it so.
Λοιπόν, εγώ είμαι το κορίτσι της ιστορίας και τα απόρρητα έγγραφα για τα οποία ενδιαφερόμουν βρίσκονταν σε αυτό το κτήριο, στο Βρετανικό Κοινοβούλιο και τα δεδομένα που ήθελα να πάρω στα χέρια μου αφορούσαν τις αποδείξεις σχετικά με τις δαπάνες των μελών του Κοινοβουλίου. Πίστευα ότι επρόκειτο για μια βασική ερώτηση σε μια δημοκρατία. (Χειροκρότημα) Δεν ήταν σαν να ζητούσα τον κωδικό μιας αποθήκης με πυρηνικά ή κάτι παρόμοιο, αλλά το μέγεθος της αντίστασης που αντιμετώπισα γι' αυτό το ερώτημα της Ελευθερίας Πληροφόρησης θα πίστευε κανείς ότι ζήτησα κάτι πολύ σοβαρό.
Well, I'm the girl in that story, and the secret documents that I was interested in were located in this building, the British Parliament, and the data that I wanted to get my hands on were the expense receipts of members of Parliament. I thought this was a basic question to ask in a democracy. (Applause) It wasn't like I was asking for the code to a nuclear bunker, or anything like that, but the amount of resistance I got from this Freedom of Information request, you would have thought I'd asked something like this.
Αγωνίστηκα σχεδόν πέντε χρόνια για να τα καταφέρω, και το συγκεκριμένο ερώτημα ήταν ένα από τα εκατοντάδες που έθεσα, όχι- δεν- Κοιτάξτε, ειλικρινά δεν προσπάθησα, να προκαλέσω επανάσταση στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Οι ερωτήσεις αυτές αποτελούσαν απλά μέρος της έρευνάς μου για το πρώτο μου βιβλίο. Αλλά κατέληξε σε μια μακροχρόνια, παρατεταμένη δικαστική διαμάχη και βρέθηκα μετά από πέντε χρόνια να μάχομαι ενάντια στο Κοινοβούλιο ενώπιον τριών από τους πιο διακεκριμένους Βρετανούς δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου αναμένοντας την απόφαση τους για το εάν έπρεπε ή όχι το Κοινοβούλιο να δημοσιοποιήσει αυτά τα δεδομένα. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ελπίδες καθώς είχα δει πώς λειτουργούσε το σύστημα. Πίστευα ότι τα είχα βρει σκούρα. Δεν έχω καμία τύχη.
So I fought for about five years doing this, and it was one of many hundreds of requests that I made, not -- I didn't -- Hey, look, I didn't set out, honestly, to revolutionize the British Parliament. That was not my intention. I was just making these requests as part of research for my first book. But it ended up in this very long, protracted legal battle and there I was after five years fighting against Parliament in front of three of Britain's most eminent High Court judges waiting for their ruling about whether or not Parliament had to release this data. And I've got to tell you, I wasn't that hopeful, because I'd seen the establishment. I thought, it always sticks together. I am out of luck.
Λοιπόν, μαντέψτε! Κέρδισα. Ζήτω. (Χειροκρότημα).
Well, guess what? I won. Hooray. (Applause)
Βασικά, δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, γιατί το πρόβλημα ήταν ότι το Κοινοβούλιο καθυστερούσε την δημοσίευση των δεδομένων και έπειτα προσπάθησε ν' αλλάξει αναδρομικά το νόμο ώστε να μην μπορεί κανένας στο μέλλον να έχει πρόσβαση σε αυτά. Σχετικά με το νόμο διαφάνειας που είχε ψηφιστεί νωρίτερα και ίσχυε για όλους τους άλλους προσπάθησαν να έχει τέτοια μορφή ώστε να μην μπορεί να τεθεί σε ισχύ γι' αυτούς. Δεν υπολόγισαν όμως την ψηφιοποίηση, αφού αυτό σήμαινε ότι όλες οι χάρτινες αποδείξεις είχαν σαρωθεί ηλεκτρονικά και ήταν πολύ εύκολο για κάποιον ν' αντιγράψει απλά ολόκληρη τη βάση δεδομένων, να την αποθηκεύσει σε ένα δίσκο και να τη μεταφέρει απλά εκτός Κοινοβουλίου, πράγμα που έγινε και στη συνέχεια ο συγκεκριμένος δίσκος αγοράστηκε από την Ντέιλι Τέλεγκραφ που έκανε την υψηλότερη προσφορά και μετά, όλοι θυμάστε ότι ακολούθησαν εβδομάδες αποκαλύψεων που περιείχαν τα πάντα, από ταινίες πορνό, τάπες μπάνιου, καινούργιες κουζίνες και υποθήκες που δεν είχαν εξοφληθεί ποτέ. Το αποτέλεσμα ήταν να παραιτηθούν έξι υπουργοί, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για πρώτη φορά εδώ και 300 χρόνια οδηγήθηκε σε παραίτηση, εκλέχθηκε νέα κυβέρνηση με εντολή διαφάνειας, 120 βουλευτές αποσύρθηκαν από εκείνες τις εκλογές και μέχρι στιγμής τέσσερις βουλευτές και δύο λόρδοι φυλακίστηκαν για απάτη. Επομένως, σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Well, that's not exactly the story, because the problem was that Parliament delayed and delayed releasing that data, and then they tried to retrospectively change the law so that it would no longer apply to them. The transparency law they'd passed earlier that applied to everybody else, they tried to keep it so it didn't apply to them. What they hadn't counted on was digitization, because that meant that all those paper receipts had been scanned in electronically, and it was very easy for somebody to just copy that entire database, put it on a disk, and then just saunter outside of Parliament, which they did, and then they shopped that disk to the highest bidder, which was the Daily Telegraph, and then, you all remember, there was weeks and weeks of revelations, everything from porn movies and bath plugs and new kitchens and mortgages that had never been paid off. The end result was six ministers resigned, the first speaker of the house in 300 years was forced to resign, a new government was elected on a mandate of transparency, 120 MPs stepped down at that election, and so far, four MPs and two lords have done jail time for fraud. So, thank you. (Applause)
Σας διηγούμαι αυτή την ιστορία γιατί δεν ήταν η μοναδική στην Βρετανία. Ήταν ένα παράδειγμα μιας σύγκρουσης πολιτισμών που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο μεταξύ υπαλλήλων που έχουν κάποιο αξίωμα και θεωρούν ότι μπορούν να μας κυβερνούν χωρίς και πολύ έλεγχο απ' το λαό, και ξαφνικά έρχονται αντιμέτωποι μ' ένα λαό που πλέον δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με τη συμφωνία, και όχι μόνο δεν είναι ευχαριστημένος αλλά πλέον πολύ συχνά έχει στη διάθεσή του επίσημα στοιχεία.
Well, I tell you that story because it wasn't unique to Britain. It was an example of a culture clash that's happening all over the world between bewigged and bestockinged officials who think that they can rule over us without very much prying from the public, and then suddenly confronted with a public who is no longer content with that arrangement, and not only not content with it, now, more often, armed with official data itself.
Άρα οδεύουμε προς την δημοκρατικοποίηση της πληροφορίας, και εγώ παραμένω σε αυτόν τον χώρο για αρκετό διάστημα. Οφείλω να παραδεχτώ το εξής: Ακόμα και όταν ήμουν παιδί, συνήθιζα να έχω μικρά κατασκοπευτικά βιβλία, μου άρεσε να γνωρίζω τι κάνει ο καθένας στη γειτονιά μου και να το καταγράφω. Νομίζω ότι αυτό ήταν ένας πολύ καλός οιωνός για το μελλοντικό μου επάγγελμα ως ερευνήτρια δημοσιογράφος και αυτό που κατάλαβα από την πρόσβασή μου σε πληροφορίες όλο αυτόν τον καιρό είναι ότι ενώ στην αρχή παρουσίαζε ενδιαφέρον για πολύ λίγους πλέον αφορά τους περισσότερους. Ολοένα και περισσότεροι σε όλο τον κόσμο θέλουν να γνωρίζουν τις κινήσεις των ανθρώπων που βρίσκονται στην εξουσία. Θέλουν να έχουν ένα λόγο στις αποφάσεις που παίρνονται γι' αυτούς και με τα χρήματά τους. Πρόκειται γι' αυτήν την δημοκρατικοποίηση της πληροφορίας που οδηγούν σ' ένα πληροφοριακό διαφωτισμό, και φέρει πολλά κοινά σημεία με την περίοδο του πρώτου Διαφωτισμού. Αφορά την έρευνα για την αλήθεια, όχι επειδή κάποιος λέει ότι είναι αλήθεια, «γιατί το λέω εγώ». Όχι, πρόκειται για την ανακάλυψη της αλήθειας που βασίζεται σε αυτό που βλέπουμε και που μπορεί ν' αποδειχθεί. Αυτό οδήγησε κατά τον πρώτο Διαφωτισμό στην αμφισβήτηση του δικαιώματος των βασιλέων, του ελέω θεού δικαιώματος των βασιλέων να εξουσιάζουν το λαό ή της υποταγής των γυναικών στους άνδρες, ή της πεποίθησης ότι η Εκκλησία εκφράζει επίσημα το λόγο του Θεού.
So we are moving to this democratization of information, and I've been in this field for quite a while. Slightly embarrassing admission: Even when I was a kid, I used to have these little spy books, and I would, like, see what everybody was doing in my neighborhood and log it down. I think that was a pretty good indication about my future career as an investigative journalist, and what I've seen from being in this access to information field for so long is that it used to be quite a niche interest, and it's gone mainstream. Everybody, increasingly, around the world, wants to know about what people in power are doing. They want a say in decisions that are made in their name and with their money. It's this democratization of information that I think is an information enlightenment, and it has many of the same principles of the first Enlightenment. It's about searching for the truth, not because somebody says it's true, "because I say so." No, it's about trying to find the truth based on what you can see and what can be tested. That, in the first Enlightenment, led to questions about the right of kings, the divine right of kings to rule over people, or that women should be subordinate to men, or that the Church was the official word of God.
Προφανώς, η Εκκλησία δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με αυτή την τροπή των πραγμάτων, και προσπάθησε να καταστείλει αυτές τις ενέργειες, αλλά δεν υπολόγισαν την τεχνολογία, και έπειτα τον έντυπο τύπο, που βοήθησε στη διάδοση των ιδεών με τρόπο φτηνό, γρήγορο και αποτελεσματικό και οι πολίτες είχαν πλέον τη δυνατότητα να συγκεντρώνονται στα καφενεία, να συζητούν και να σχεδιάζουν την επανάστασή τους.
Obviously the Church weren't very happy about this, and they tried to suppress it, but what they hadn't counted on was technology, and then they had the printing press, which suddenly enabled these ideas to spread cheaply, far and fast, and people would come together in coffee houses, discuss the ideas, plot revolution.
Στις μέρες μας, υπάρχει η ψηφιοποίηση που διαχωρίζει τις πληροφορίες και καθιστά μηδενικό το κόστος της αντιγραφής και της διάδοσης τους. Ο έντυπος τύπος μας είναι το Διαδίκτυο. Τα καφενεία μας είναι τα κοινωνικά δίκτυα. Οδεύουμε προς ένα πλήρως συνδεδεμένο σύστημα και οφείλουμε να πάρουμε παγκόσμιες αποφάσεις γι' αυτό το σύστημα, αποφάσεις σχετικά με το κλίμα, τα οικονομικά συστήματα και τους πόρους. Απλά σκεφτείτε... αν θέλουμε να πάρουμε μια σημαντική απόφαση για την αγορά σπιτιού εξετάζουμε όλα τα δεδομένα, δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θέλω να δω πολλά σπίτια πριν καταλήξω σε μια απόφαση για το πού θα επενδύσω τόσα πολλά λεφτά. Εάν πρόκειται για ένα οικονομικό σύστημα, υπάρχουν πολλές πληροφορίες που πρέπει να λάβουμε υπόψιν. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να συλλέξει έναν τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών και να τις αναλύσει ώστε να καταλήξει στη σωστή απόφαση.
In our day, we have digitization. That strips all the physical mass out of information, so now it's almost zero cost to copy and share information. Our printing press is the Internet. Our coffee houses are social networks. We're moving to what I would think of as a fully connected system, and we have global decisions to make in this system, decisions about climate, about finance systems, about resources. And think about it -- if we want to make an important decision about buying a house, we don't just go off. I mean, I don't know about you, but I want to see a lot of houses before I put that much money into it. And if we're thinking about a finance system, we need a lot of information to take in. It's just not possible for one person to take in the amount, the volume of information, and analyze it to make good decisions.
Άρα αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει τόσο αυξημένη ζήτηση για πρόσβαση σε πληροφορίες. Γι' αυτό παρατηρούμε τη δημοσιοποίηση ολοένα και περισσότερων νόμων όπως για παράδειγμα της Σύμβασης Aarhus που αφορά το περιβάλλον και αποτελεί μια Ευρωπαϊκή οδηγία που δίνει το δικαίωμα στους πολίτες να γνωρίζουν αν η εταιρεία ύδρευσης ρίχνει τα απόβλητα στο ποτάμι τους, έχετε δικαίωμα να το γνωρίζετε αυτό. Όσον αφορά την οικονομική βιομηχανία, έχετε δικαίωμα να γνωρίζετε τι συμβαίνει, συνεπώς υπάρχουν διάφοροι νόμοι για την καταπολέμηση της δωροδοκίας, χρηματικές ρυθμίσεις, αυξημένες εταιρικές δημοσιοποιήσεις, ώστε να παρακολουθείτε τα περιουσιακά τους στοιχεία πέρα από τα σύνορα. Πλέον είναι αρκετά δύσκολο να υπάρχει απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων, φοροδιαφυγή και μισθολογική ανισότητα. Αυτό είναι φοβερό. Αρχίζουμε ν' ανακαλύπτουμε ολοένα και περισσότερα στοιχεία γι' αυτά τα συστήματα.
So that's why we're seeing increasingly this demand for access to information. That's why we're starting to see more disclosure laws come out, so for example, on the environment, there's the Aarhus Convention, which is a European directive that gives people a very strong right to know, so if your water company is dumping water into your river, sewage water into your river, you have a right to know about it. In the finance industry, you now have more of a right to know about what's going on, so we have different anti-bribery laws, money regulations, increased corporate disclosure, so you can now track assets across borders. And it's getting harder to hide assets, tax avoidance, pay inequality. So that's great. We're starting to find out more and more about these systems.
Όλα μεταφέρονται σε ένα κεντρικό σύστημα, το πλήρως συνδεδεμένο σύστημα, όλα εκτός από ένα. Μπορείτε να φανταστείτε ποιο είναι; Είναι το σύστημα που στηρίζει όλα τα υπόλοιπα συστήματα. Είναι το σύστημα που αφορά την οργάνωση και την άσκηση εξουσίας, και αναφέρομαι στο πολιτικό σύστημα, αφού στο πολιτικό σύστημα, επιστρέφουμε στο σύστημα της ιεραρχίας. Πώς είναι δυνατόν ο όγκος των επεξεργάσιμων πληροφοριών να είναι αναγκαίο να μπει σ' αυτό σύστημα; Λοιπόν, απλά δεν γίνεται. Πιστεύω ότι αυτό κρύβεται πίσω από την κρίση νομιμότητας των διάφορων κυβερνήσεών μας σήμερα.
And they're all moving to this central system, this fully connected system, all of them except one. Can you guess which one? It's the system which underpins all these other systems. It's the system by which we organize and exercise power, and there I'm talking about politics, because in politics, we're back to this system, this top-down hierarchy. And how is it possible that the volume of information can be processed that needs to in this system? Well, it just can't. That's it. And I think this is largely what's behind the crisis of legitimacy in our different governments right now.
Σας ανέφερα λίγα απ΄αυτά που έκανα ώστε να αποκτήσω πρόσβαση στα έγγραφα του Κοινοβουλίου, με πολλή πίεση και προσπάθεια στον 21ο αιώνα και θα σας δώσω κάποια παραδείγματα σχετικά με τις ενέργειες κάποιων άλλων ανθρώπων που γνωρίζω.
So I've told you a bit about what I did to try and drag Parliament, kicking and screaming, into the 21st century, and I'm just going to give you a couple of examples of what a few other people I know are doing.
Είναι ένας τύπος που ονομάζεται Σεμπ Μπέικον. Είναι προγραμματιστής υπολογιστών και έχει δημιουργήσει την ιστοσελίδα «Αλαβετέλι», που είναι μια πλατφόρμα Ελεύθερης Διακίνησης Πληροφοριών. Πρόκειται για μια ανοικτή πηγή πληροφοριών με τεκμηρίωση που δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να υποβάλλει ένα αίτημα Ελεύθερης Πληροφορίας, να θέσει ένα ερώτημα σε έναν δημόσιο φορέα, χωρίς να υπάρχουν αντιδράσεις που πιστέψτε με θα συναντούσατε σε παρόμοια περίπτωση, και μπορεί απλά να θέσετε οποιοδήποτε ερώτημά σας, όπως για παράδειγμα, πόσοι αστυνομικοί έχουν ποινικό μητρώο; Εστιάζει στο κατάλληλο άτομο, σου λέει πότε τελειώνει η διορία του, παρακολουθεί όλη την αλληλογραφία, την αναρτά και γίνεται ένα αρχείο ανοιχτό στο κοινό. Αυτό είναι η ανοιχτή πηγή και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε χώρα όπου υπάρχει νόμος σχετικά με την Ελευθερία της Πληροφορίας. Ορίστε, λοιπόν, μια λίστα με τις χώρες που τον έχουν, και μετά θα εμφανιστούν μερικές ακόμα στον πίνακα. Αν αυτό αρέσει σε κάποιον από εσάς και έχετε ένα τέτοιο νόμο στη χώρα σας, ξέρω ότι ο Σεμπ θα ήθελε πολύ να επικοινωνήσει μαζί σας για να συνεργαστείτε και να έχετε αυτό στην χώρα σας.
So this is a guy called Seb Bacon. He's a computer programmer, and he built a site called Alaveteli, and what it is, it's a Freedom of Information platform. It's open-source, with documentation, and it allows you to make a Freedom of Information request, to ask your public body a question, so it takes all the hassle out of it, and I can tell you that there is a lot of hassle making these requests, so it takes all of that hassle out, and you just type in your question, for example, how many police officers have a criminal record? It zooms it off to the appropriate person, it tells you when the time limit is coming to an end, it keeps track of all the correspondence, it posts it up there, and it becomes an archive of public knowledge. So that's open-source and it can be used in any country where there is some kind of Freedom of Information law. So there's a list there of the different countries that have it, and then there's a few more coming on board. So if any of you out there like the sound of that and have a law like that in your country, I know that Seb would love to hear from you about collaborating and getting that into your country.
Αυτή είναι η Μπιργκίτα Τζόνσντοτιρ. Είναι βουλευτής της Ισλανδίας. Μια εντελώς ασυνήθιστη βουλευτής. Στην Ισλανδία, ήταν μία από τους διαδηλωτές που βρέθηκε έξω από το Κοινοβούλιο της χώρας της όταν κατέρρευσε η οικονομία της χώρας, έπειτα εξελέγη στην μεταρρυθμιστική Βουλή και τώρα ηγείται αυτού του προγράμματος. Είναι η Ισλανδική Πρωτοβουλία για τα Σύγχρονα ΜΜΕ και μόλις βρήκαν χρηματοδότηση για να το κάνουν διεθνές πρόγραμμα για τα σύγχρονα ΜΜΕ και αυτό χρειάζεται τους καλύτερους νόμους σε όλο τον κόσμο σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης, την προστασία των πληροφοριοδοτών, την προστασία από συκοφαντική δυσφήμιση, την προστασία της πηγής και την προσπάθεια για να γίνει η Ισλανδία ένας δημοσιογραφικός παράδεισος. Είναι ένα μέρος όπου τα δεδομένα σας μπορούν να είναι ελεύθερα, έτσι όταν σκεφτόμαστε, όλο και περισσότερο, πώς οι κυβερνήσεις θέλουν να αποκτήσουν τα δεδομένα των χρηστών, αυτό που προσπαθούν να κάνουν στην Ισλανδία είναι να κάνουν αυτόν τον ασφαλή παράδεισο όπου μπορεί να υπάρξει.
This is Birgitta Jónsdóttir. She's an Icelandic MP. And quite an unusual MP. In Iceland, she was one of the protesters who was outside of Parliament when the country's economy collapsed, and then she was elected on a reform mandate, and she's now spearheading this project. It's the Icelandic Modern Media Initiative, and they've just got funding to make it an international modern media project, and this is taking all of the best laws around the world about freedom of expression, protection of whistleblowers, protection from libel, source protection, and trying to make Iceland a publishing haven. It's a place where your data can be free, so when we think about, increasingly, how governments want to access user data, what they're trying to do in Iceland is make this safe haven where it can happen.
Στον δικό μου τομέα ερευνητικής δημοσιογραφίας, πρέπει κι εμείς ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι αυτός ο ιστότοπος λέγεται Ερευνητικό Ταμπλό. Αν προσπαθείτε να βρείτε τα περιουσιακά στοιχεία ενός δικτάτορα, για παράδειγμα, του Χόσνι Μουμπάρακ, ξέρετε, αυτός φυγαδεύει κεφάλαια από την χώρα του ενώ ξέρει ότι έχει πρόβλημα και αυτό που θέλετε να κάνετε για να το διερευνήσετε είναι ότι χρειάζεται να έχετε πρόσβαση σε όλες, σε όσες περισσότερες, βάσεις δεδομένων εταιρειών σε όλο τον κόσμο. Αυτός, λοιπόν, είναι ένας δικτυακός τόπος που προσπαθεί να συγκεράσει όλες αυτές τις βάσεις δεδομένων σε ένα μέρος για να μπορέσετε να ψάξετε, για παράδειγμα, τους συγγενείς του, τους φίλους του, τον επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να ανακαλύψετε πώς μεταφέρει περιουσιακά στοιχεία από την χώρα.
In my own field of investigative journalism, we're also having to start thinking globally, so this is a site called Investigative Dashboard. And if you're trying to track a dictator's assets, for example, Hosni Mubarak, you know, he's just funneling out cash from his country when he knows he's in trouble, and what you want to do to investigate that is, you need to have access to all of the world's, as many as you can, companies' house registrations databases. So this is a website that tries to agglomerate all of those databases into one place so you can start searching for, you know, his relatives, his friends, the head of his security services. You can try and find out how he's moving out assets from that country.
Και πάλι, όταν μιλάμε για τις αποφάσεις που έχουν την μεγαλύτερη επίδραση σε μας, ίσως οι πλέον σημαντικές αποφάσεις που λαμβάνονται σχετικά με πολέμους και άλλα και πάλι δεν μπορούμε απλώς να κάνουμε ένα αίτημα Ελευθερίας της Πληροφορίας. Είναι πραγματικά δύσκολο. Έτσι εξακολουθούμε να βασιζόμαστε σε παράνομους τρόπους για να πάρουμε πληροφορίες, μέσω διαρροών. Έτσι, όταν η Γκάρντιαν έκανε αυτή την έρευνα σχετικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, δεν μπορείτε απλά να μπείτε στο Υπουργείο Άμυνας και να ζητήσετε πληροφορίες. Απλώς δεν θα σας πουν. Οπότε αυτά προήλθαν από διαρροές δεκάδων χιλιάδων μηνυμάτων που γράφτηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες σχετικά με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και διέρρευσαν και έτσι μπόρεσαν να κάνουν αυτή την έρευνα.
But again, when it comes to the decisions which are impacting us the most, perhaps, the most important decisions that are being made about war and so forth, again we can't just make a Freedom of Information request. It's really difficult. So we're still having to rely on illegitimate ways of getting information, through leaks. So when the Guardian did this investigation about the Afghan War, you know, they can't walk into the Department of Defense and ask for all the information. You know, they're just not going to get it. So this came from leaks of tens of thousands of dispatches that were written by American soldiers about the Afghan War, and leaked, and then they're able to do this investigation.
Άλλη μια σχετικά μεγάλη έρευνα στον κόσμο της διπλωματίας. Και πάλι όλα αυτά βασίζονται στις διαρροές, 251.000 αμερικανικά διπλωματικά τηλεγραφήματα, και εγώ ανακατεύτηκα σε αυτή την έρευνα επειδή βρήκα αυτή την διαρροή μέσω μιας διαρροής από έναν θυμωμένο ΓουίκιΛίκερ και κατέληξα να δουλεύω στην Γκάρντιαν. Έτσι μπορώ να σας πω από πρώτο χέρι πώς ήταν να έχεις πρόσβαση σε αυτή την διαρροή. Ήταν καταπληκτικό. Εννοώ, καταπληκτικό. Μου θύμισε εκείνη την σκηνή από τον «Μάγο του Οζ». Ξέρετε ποια εννοώ; Εκεί που το σκυλάκι ο Τότο τρέχει προς το μέρος του μάγου και τραβάει, ο σκύλος τραβάει την κουρτίνα, και «Μην κοιτάζεις πίσω από το παραβάν. Μην κοιτάζεις τον άντρα πίσω από το παραβάν.» Κάπως έτσι ήταν επειδή αυτό που άρχιζες να βλέπεις είναι ότι όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι εκπρόσωποι τύπου, αυτοί οι πομπώδεις πολιτικοί, είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Ο ένας έθαβε τον άλλο. Εννοώ, αυτά τα τηλεγραφήματα ήταν σκέτες κατινιές. Εντάξει, αλλά νόμιζα ότι ήταν πολύ σημαντικό για όλους μας να κατανοήσουμε ότι και αυτοί είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Δεν έχουν ανώτερες δυνάμεις. Δεν είναι μάγοι. Δεν είναι οι γονείς μας. Πέραν αυτού, αυτό που θεωρώ πιο συναρπαστικό είναι το επίπεδο της ενδημικής διαφθοράς που είδα σε διάφορες χώρες και ειδικά επικεντρωμένο γύρω από το κέντρο της εξουσίας, γύρω από τους πολιτικούς που καταχρώνται το δημόσιο χρήμα για προσωπικό πλουτισμό και τους δινόταν η δυνατότητα να το κάνουν εξαιτίας της επίσημης μυστικότητας.
Another rather large investigation is around world diplomacy. Again, this is all based around leaks, 251,000 U.S. diplomatic cables, and I was involved in this investigation because I got this leak through a leak from a disgruntled WikiLeaker and ended up going to work at the Guardian. So I can tell you firsthand what it was like to have access to this leak. It was amazing. I mean, it was amazing. It reminded me of that scene in "The Wizard of Oz." Do you know the one I mean? Where the little dog Toto runs across to where the wizard [is], and he pulls back, the dog's pulling back the curtain, and -- "Don't look behind the screen. Don't look at the man behind the screen." It was just like that, because what you started to see is that all of these grand statesmen, these very pompous politicians, they were just like us. They all bitched about each other. I mean, quite gossipy, those cables. Okay, but I thought it was a very important point for all of us to grasp, these are human beings just like us. They don't have special powers. They're not magic. They are not our parents. Beyond that, what I found most fascinating was the level of endemic corruption that I saw across all different countries, and particularly centered around the heart of power, around public officials who were embezzling the public's money for their own personal enrichment, and allowed to do that because of official secrecy.
Έτσι ανέφερα τα Γουίκι Λικς επειδή τι θα μπορούσε να ήταν πιο ανοιχτό από τη δημοσιοποίηση όλου του υλικού; Αυτό έκανε ο Τζούλιαν Ασάζ. Δεν ήταν ικανοποιημένος από τον τρόπο που οι εφημερίδες τα δημοσιοποιούσαν ώστε να είναι ασφαλείς και νόμιμες. Τα πέταξε όλα έξω. Αυτό πράγματι κατέληξε με την έκθεση ευάλωτων ανθρώπων στο Αφγανιστάν. Επίσης είχε σαν συνέπεια ο δικτάτορας της Λευκορωσίας να πάρει στα χέρια του τη λίστα με τους δημοκράτες διαδηλωτές στην χώρα που είχαν μιλήσει με την αμερικανική κυβέρνηση. Είναι αυτό ριζοσπαστικό άνοιγμα; Για μένα όχι, επειδή δεν συνεπάγεται την παραίτηση από την εξουσία, την ευθύνη, την υπευθυνότητα, στην ουσία σημαίνει να είσαι μέτοχος της δύναμης. Σημαίνει ότι μοιράζεσαι την ευθύνη, την υπευθυνότητα. Επίσης το γεγονός ότι απείλησε να με μηνύσει επειδή πήρα την διαρροή από τις δικές του διαρροές, θεώρησα ότι έδειχνε επίσης αξιοσημείωτη έλλειψη ιδεολογικής συνέπειας, για να είμαι ειλικρινής. (Γέλια)
So I've mentioned WikiLeaks, because surely what could be more open than publishing all the material? Because that is what Julian Assange did. He wasn't content with the way the newspapers published it to be safe and legal. He threw it all out there. That did end up with vulnerable people in Afghanistan being exposed. It also meant that the Belarussian dictator was given a handy list of all the pro-democracy campaigners in that country who had spoken to the U.S. government. Is that radical openness? I say it's not, because for me, what it means, it doesn't mean abdicating power, responsibility, accountability, it's actually being a partner with power. It's about sharing responsibility, sharing accountability. Also, the fact that he threatened to sue me because I got a leak of his leaks, I thought that showed a remarkable sort of inconsistency in ideology, to be honest, as well. (Laughs)
Το άλλο είναι ότι η δύναμη είναι απίστευτη ξελογιάστρα, και πρέπει να έχεις δύο αληθινά προσόντα, νομίζω, όταν έρχεσαι στο τραπέζι, όταν χειρίζεσαι εξουσία, μιλάς για την εξουσία, εξαιτίας αυτής της σαγηνευτικής ιδιότητάς της. Πρέπει να έχεις σκεπτικισμό και ταπεινότητα. Σκεπτικισμό επειδή πρέπει πάντα ν' αμφισβητείς. Θέλω να δω γιατί το λες αυτό που λες. Δεν είναι αρκετά καλό. Θέλω να δω τις αποδείξεις που το στηρίζουν. Και ταπεινότητα επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι. Όλοι κάνουμε λάθη. Αν δεν έχεις σκεπτικισμό και ταπεινότητα τότε είναι μικρή η απόσταση από τον αναμορφωτή στον δικτάτορα και νομίζω ότι απλώς πρέπει να διαβάσετε την «Φάρμα των Ζώων» για να δείτε πώς η εξουσία διαφθείρει.
The other thing is that power is incredibly seductive, and you must have two real qualities, I think, when you come to the table, when you're dealing with power, talking about power, because of its seductive capacity. You've got to have skepticism and humility. Skepticism, because you must always be challenging. I want to see why do you -- you just say so? That's not good enough. I want to see the evidence behind why that's so. And humility because we are all human. We all make mistakes. And if you don't have skepticism and humility, then it's a really short journey to go from reformer to autocrat, and I think you only have to read "Animal Farm" to get that message about how power corrupts people.
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Νομίζω ότι πρέπει να ενσωματώσουμε στο νόμο το δικαίωμα στην πληροφορία. Προς το παρόν τα δικαιώματά μας είναι εξαιρετικά αδύναμα. Σε πολλές χώρες έχουμε Νομοθετικές Πράξεις Κρατικών Απορρήτων, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας. Έχουμε Νομοθετική Πράξη Κρατικών Απορρήτων χωρίς πρόσβαση του κοινού. Αυτό σημαίνει ότι είναι παράνομο, τιμωρείσαι, αυστηρά σε πολλές περιπτώσεις, για την δημοσίευση ή αποκάλυψη κρατικών πληροφοριών. Δεν θα ήταν εκπληκτικό, και πραγματικά, αυτό θέλω να σκεφτείτε όλοι, αν είχαμε μια Νομοθετική Πράξη Αποκάλυψης Κρατικών Εγγράφων όπου οι αξιωματούχοι θα τιμωρούνταν αν αποκαλυπτόταν ότι έχουν συγκαλύψει ή αποκρύψει πληροφορίες που αφορούν το δημόσιο συμφέρον; Οπότε αυτό - ναι. Ναι! (Χειροκρότημα) (Γέλια) Θα ήθελα να δουλέψω γι' αυτό τον σκοπό.
So what is the solution? It is, I believe, to embody within the rule of law rights to information. At the moment our rights are incredibly weak. In a lot of countries, we have Official Secrets Acts, including in Britain here. We have an Official Secrets Act with no public interest test. So that means it's a crime, people are punished, quite severely in a lot of cases, for publishing or giving away official information. Now wouldn't it be amazing, and really, this is what I want all of you to think about, if we had an Official Disclosure Act where officials were punished if they were found to have suppressed or hidden information that was in the public interest? So that -- yes. Yes! My power pose. (Applause) (Laughs) I would like us to work towards that.
Άρα δεν υπάρχουν μόνο κακά νέα. Εννοώ, σίγουρα υπάρχει πρόοδος, αλλά νομίζω πως ανακαλύπτουμε ότι όσο πλησιάζουμε στην καρδιά της εξουσίας, τόσο πιο αδιαφανής, κλειστή αυτή γίνεται. Μόλις πριν λίγες εβδομάδες άκουσα τον Αρχηγό της Αστυνομικής Διεύθυνσης του Λονδίνου να αναφέρει ότι η αστυνομία χρειάζεται πρόσβαση σε όλες τις επικοινωνίες μας, να μας κατασκοπεύει χωρίς δικαστική επίβλεψη, και είπε ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Πραγματικά είπε ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν υπήρχαν αποδείξεις. Δεν παρουσίασε αποδείξεις γι' αυτό. Ήταν απλά «Έτσι λέω εγώ». Πρέπει να μ' εμπιστευτείτε. Καλή τη πίστη.» Λοιπόν, λυπάμαι πολύ αλλά γυρίσαμε πίσω στην Εκκλησία προ Διαφωτισμού, και πρέπει να το πολεμήσουμε αυτό.
So it's not all bad news. I mean, there definitely is progress on the line, but I think what we find is that the closer that we get right into the heart of power, the more opaque, closed it becomes. So it was only just the other week that I heard London's Metropolitan Police Commissioner talking about why the police need access to all of our communications, spying on us without any judicial oversight, and he said it was a matter of life and death. He actually said that, it was a matter of life and death. There was no evidence. He presented no evidence of that. It was just, "Because I say so. You have to trust me. Take it on faith." Well, I'm sorry, people, but we are back to the pre-Enlightenment Church, and we need to fight against that.
Μιλάμε λοιπόν για το νόμο στη Βρετανία που είναι στο Νομοσχέδιο για τα Δεδομένα των Επικοινωνιών, ένα εξοργιστικά απαράδεκτο νομοθέτημα. Στην Αμερική, έχετε τη Νομοθετική Πράξη Προστασίας του Κυβερνοχώρου. Σκέφτονται να βάλουν κοριούς για παρακολούθηση στο εσωτερικό της χώρας. Έχετε το κτήριο της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας το μεγαλύτερο κατασκοπευτικό κέντρο στον κόσμο. Είναι κολοσσιαίο είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από το αμερικανικό Καπιτώλιο, όπου θα υποκλέπτουν και να αναλύουν επικοινωνίες, κίνηση και προσωπικά δεδομένα για ν' ανακαλύψουν ποιος είναι ο ταραχοποιός στην κοινωνία.
So he was talking about the law in Britain which is the Communications Data Bill, an absolutely outrageous piece of legislation. In America, you have the Cyber Intelligence Sharing and Protection Act. You've got drones now being considered for domestic surveillance. You have the National Security Agency building the world's giantest spy center. It's just this colossal -- it's five times bigger than the U.S. Capitol, in which they're going to intercept and analyze communications, traffic and personal data to try and figure out who's the troublemaker in society.
Για να γυρίσουμε πίσω στην αρχική μας ιστορίας, οι γονείς έχουν πανικοβληθεί. Έχουν κλειδώσει όλες τις πόρτες. Έχουν εγκαταστήσει κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης στο σπίτι. Μας παρακολουθούν όλους. Σκάψανε το υπόγειο, και εγκατέστησαν κατασκοπευτικό κέντρο για να τρέξουν αλγόριθμους και ν' ανακαλύψουν ποιοι από εμάς είναι οι ταραχοποιοί, κι αν κανείς παραπονεθεί, μας συλλαμβάνουν για τρομοκρατία. Αυτό είναι παραμύθι ή ζωντανός εφιάλτης; Μερικά παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος. Άλλα όχι. Νομίζω όλοι έχουμε διαβάσει τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, που είναι πραγματικά πολύ στενάχωρα. Αλλά ο κόσμος δεν είναι παραμύθι, και μπορεί να είναι πιο σκληρός απ΄όσο είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε. Ομοίως, μπορεί να είναι καλύτερος απ' ότι μας αφήνουν να πιστεύουμε, αλλά όπως και να 'χει, πρέπει ν' αρχίζουμε να τον βλέπουμε όπως είναι, με όλα του τα προβλήματα, επειδή μόνο αν τον δούμε με όλα του τα προβλήματα θα καταφέρουμε να τα διορθώσουμε και να ζήσουμε σ' ένα κόσμο όπου όλοι μπορούμε να ζήσουμε καλά και ακόμα καλύτερα. (Γέλια) Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Well, to go back to our original story, the parents have panicked. They've locked all the doors. They've kitted out the house with CCTV cameras. They're watching all of us. They've dug a basement, and they've built a spy center to try and run algorithms and figure out which ones of us are troublesome, and if any of us complain about that, we're arrested for terrorism. Well, is that a fairy tale or a living nightmare? Some fairy tales have happy endings. Some don't. I think we've all read the Grimms' fairy tales, which are, indeed, very grim. But the world isn't a fairy tale, and it could be more brutal than we want to acknowledge. Equally, it could be better than we've been led to believe, but either way, we have to start seeing it exactly as it is, with all of its problems, because it's only by seeing it with all of its problems that we'll be able to fix them and live in a world in which we can all be happily ever after. (Laughs) Thank you very much. (Applause) Thank you. (Applause)