Θα ήθελα να σας συστήσω έναν οργανισμό, τον μυξοξύκητα Physarum polycephalum. Μια μούχλα με κρίση ταυτότητας, αφού δεν είναι πραγματική μούχλα, ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό εξαρχής. Είναι ένας από τους 700 μυξομύκητες που γνωρίζουμε ότι ανήκουν στο βασίλειο των αμοιβάδων. Είναι ένας μονοκύτταρος οργανισμός, ένα μοναδικό κύτταρο που ενώνεται μαζί με άλλα κύτταρα σχηματίζοντας ένα γιγάντιο υπερ-κύτταρο για να μεγιστοποιήσει τους ζωτικούς του πόρους. Έτσι, μέσα σ' έναν μυξομύκητα μπορούν να βρεθούν χιλιάδες ή και εκατομμύρια πυρήνες που μοιράζονται ένα κυτταρικό τοίχωμα, λειτουργώντας ως μία οντότητα. Στο φυσικό της ενδιαίτημα μπορούμε να τη βρούμε στα δάση να συλλεγεί την τροφή της τρώγοντας βλάστηση που σαπίζει, είναι εξίσου πιθανό όμως, να τη βρούμε σε ερευνητικά εργαστήρια, αίθουσες διδασκαλίας, ακόμη και σε στούντιο καλλιτεχνών.
I'd like to introduce you to an organism: a slime mold, Physarum polycephalum. It's a mold with an identity crisis, because it's not a mold, so let's get that straight to start with. It is one of 700 known slime molds belonging to the kingdom of the amoeba. It is a single-celled organism, a cell, that joins together with other cells to form a mass super-cell to maximize its resources. So within a slime mold you might find thousands or millions of nuclei, all sharing a cell wall, all operating as one entity. In its natural habitat, you might find the slime mold foraging in woodlands, eating rotting vegetation, but you might equally find it in research laboratories, classrooms, and even artists' studios.
Τη συνάντησα για πρώτη φορά πριν περίπου 5 χρόνια. Ένας φίλος μου μικροβιολόγος μου έδωσε ένα τρυβλίο πέτρι με μια κίτρινη σταγόνα μέσα του και μου είπε να πάω σπίτι και να παίξω μαζί του. Οι μόνες οδηγίες που μου έδωσε ήταν ότι του αρέσει το σκοτάδι και η υγρασία και ότι το αγαπημένο του φαγητό είναι o χυλός βρώμης. Ως καλλιτέχνιδα έχω δουλέψει για πολλά χρόνια με τη Βιολογία, με επιστημονικές μεθόδους, έτσι το ζωντανό υλικό δεν είναι κάτι άγνωστο για μένα. Έχω δουλέψει με φυτά, βακτήρια, σουπιές, φρουτόμυγες. Έτσι, ανυπομονούσα να φέρω στο σπίτι τον νέο μου συνεργάτη και να δω τι μπορεί να κάνει. Το έφερα σπίτι και το παρακολουθούσα. Το τάιζα διάφορα φαγητά. Το παρατηρούσα καθώς δικτυωνόταν. Σχημάτιζε συνδέσεις μεταξύ των πηγών τροφής του. Το είδα να αφήνει ένα ίχνος πίσω του, που υποδείκνυε από πού είχε περάσει.. Και παρατήρησα ότι μόλις εξαντλούσε ένα τρυβλίο πέτρι δραπέτευε για να βρει καλύτερο σπιτικό.
I first came across the slime mold about five years ago. A microbiologist friend of mine gave me a petri dish with a little yellow blob in it and told me to go home and play with it. The only instructions I was given, that it likes it dark and damp and its favorite food is porridge oats. I'm an artist who's worked for many years with biology, with scientific processes, so living material is not uncommon for me. I've worked with plants, bacteria, cuttlefish, fruit flies. So I was keen to get my new collaborator home to see what it could do. So I took it home and I watched. I fed it a varied diet. I observed as it networked. It formed a connection between food sources. I watched it leave a trail behind it, indicating where it had been. And I noticed that when it was fed up with one petri dish, it would escape and find a better home.
Απαθανάτισα τις παρατηρήσεις μου με πολλαπλές συνεχόμενες λήψεις. Ο μυξομύκητας μεγαλώνει κατά περίπου 1 εκατοστό κάθε ώρα οπότε δεν είναι ιδανικός για ζωντανή παρατηρήση εκτός αν έχει κανείς ακραία ικανότητα για διαλογισμό, όμως με τις πολλαπλές λήψεις μπορούσα να παρατηρήσω συμπεριφορές που ήταν πραγματικά ενδιαφερούσες. Για παράδειγμα, αφού έχει φάει έναν ωραίο σωρό βρώμης, ο μυξομύκητας ξεκινά ν' αναζητήσει νέες περιοχές προς διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Μόλις συναντήσει τον εαυτό του γνωρίζει πως είναι ήδη εκεί, αναγνωρίζει τον εαυτό του και οπισθοχωρεί μεγαλώνοντας προς άλλες κατευθύνσεις. Αυτός ο άθλος με εντυπωσίασε αρκετά, το πώς ένας κατ' ουσία σάκος από κυτταρική μούχλα μπορεί με κάποιον τρόπο να χαρτογραφεί την περιοχή του, να αναγνωρίζει τον εαυτό του και να κινείται -φαινομενικά- με πρόθεση.
I captured my observations through time-lapse photography. Slime mold grows at about one centimeter an hour, so it's not really ideal for live viewing unless there's some form of really extreme meditation, but through the time lapse, I could observe some really interesting behaviors. For instance, having fed on a nice pile of oats, the slime mold goes off to explore new territories in different directions simultaneously. When it meets itself, it knows it's already there, it recognizes it's there, and instead retreats back and grows in other directions. I was quite impressed by this feat, at how what was essentially just a bag of cellular slime could somehow map its territory, know itself, and move with seeming intention.
Βρήκα άπειρες επιστημονικές μελέτες, δημοσιεύσεις, άρθρα σε περιοδικά, που όλα παρέθεταν εξαιρετικές εργασίες με αυτόν τον οργανισμό, και θα μοιραστώ μερικά από αυτά μαζί σας. Για παράδειγμα, μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο του Χοκάιντο στην Ιαπωνία γέμισε έναν λαβύρινθο με μυξομύκητες. Αυτοί ενώθηκαν σχηματίζοντας ένα γιγάντιο κύτταρο. Τοποθέτησαν τροφή σε δύο σημεία, βρώμη φυσικά, και σχηματίστηκε μια σύνδεση μεταξύ των τροφών. Υποχώρησαν από τις κενές περιοχές και τα αδιέξοδα. Υπάρχουν 4 πιθανά μονοπάτια μέσα σε αυτό το λαβύρινθο, και όμως όλες τις φορές ο μυξομύκητας ακολουθούσε τη μικρότερη και πιο αποτελεσματική διαδρομή. Αρκετά έξυπνο. Το συμπέρασμα από αυτά τα πειράματα ήταν ότι ο ζυμομύκητας είχε μια πρωτόγονη μορφή ευφυίας. Σε μία άλλη μελέτη ο ζυμομύκητας εκτέθηκε ανά τακτά διαστήματα σε κρύο αέρα. Το κρυό δεν του αρέσει, ούτε η ξηρασία. Το έκαναν σε επαναλαμβανόμενα διαστήματα και κάθε φορά ο μυξομύκητας ανταποκρινόταν επιβραδύνοντας την ανάπτυξή του. Όταν, όμως, σε κάποιο διάστημα οι ερευνητές δεν χρησιμοποιήσαν κρύο αέρα, ο μυξομύκητας επιβράδυνε καθώς το ανέμενε να συμβεί. Με κάποιο τρόπο γνώριζε ότι έφτανε η ώρα του κρύου αέρα που δεν του αρέσει. Το συμπέρασμα από αυτό το πείραμα ήταν ότι ο μυξομύκητας είχε ικανότητα μάθησης. Σε ένα τρίτο πείραμα: ο μυξομύκητας προσκλήθηκε να εξερευνήσει μια περιοχή καλυμμένη με σωρούς βρώμης. Επεκτείνεται με διακλαδώσεις. Καθώς προχωρά, σε κάθε κόμβο τροφής που βρίσκει σχηματίζει δίκτυα, νέες συνδέσεις, και συνεχίζει τη συλλογή τροφής. Έπειτα από 26 ώρες σχημάτισε ένα αρκετά σταθερό δίκτυο μεταξύ των διαφόρων σωρών βρώμης. Εδώ δεν υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο, ώσπου μάθετε ότι ο κεντρικός σωρός βρώμης από όπου ξεκίνησε αναπαριστά την πόλη του Τόκυο και οι περιβάλλοντες σωροί είναι προαστιακοί σιδηροδρομικοί σταθμοί. Ο μυξομύκητας είχε αναπαραστήσει το δίκτυο συγκοινωνιών του Τόκυο, - (Γέλια) - ένα πολύπλοκο σύστημα που ανατπύχθηκε με τον καιρό μέσω κοινοτικών οικισμών, πολιτικής μηχανικής κι αστικού σχεδιασμού. Για αυτό που μας πήρε πάνω από 100 χρόνια ο μυξομύκητας χρειάστηκε κάτι παραπάνω από μία μέρα. Το συμπέρασμα από αυτό το πείραμα ήταν ότι ο μυξομύκητας σχηματίζει αποτελεσματικά δίκτυα κι επιλύει το πρόβλημα του περιπλανώμενου πωλητή.
I found countless scientific studies, research papers, journal articles, all citing incredible work with this one organism, and I'm going to share a few of those with you. For example, a team in Hokkaido University in Japan filled a maze with slime mold. It joined together and formed a mass cell. They introduced food at two points, oats of course, and it formed a connection between the food. It retracted from empty areas and dead ends. There are four possible routes through this maze, yet time and time again, the slime mold established the shortest and the most efficient route. Quite clever. The conclusion from their experiment was that the slime mold had a primitive form of intelligence. Another study exposed cold air at regular intervals to the slime mold. It didn't like it. It doesn't like it cold. It doesn't like it dry. They did this at repeat intervals, and each time, the slime mold slowed down its growth in response. However, at the next interval, the researchers didn't put the cold air on, yet the slime mold slowed down in anticipation of it happening. It somehow knew that it was about the time for the cold air that it didn't like. The conclusion from their experiment was that the slime mold was able to learn. A third experiment: the slime mold was invited to explore a territory covered in oats. It fans out in a branching pattern. As it goes, each food node it finds, it forms a network, a connection to, and keeps foraging. After 26 hours, it established quite a firm network between the different oats. Now there's nothing remarkable in this until you learn that the center oat that it started from represents the city of Tokyo, and the surrounding oats are suburban railway stations. The slime mold had replicated the Tokyo transport network — (Laughter) — a complex system developed over time by community dwellings, civil engineering, urban planning. What had taken us well over 100 years took the slime mold just over a day. The conclusion from their experiment was that the slime mold can form efficient networks and solve the traveling salesman problem.
Είναι ένας βιολογικός υπολογιστής. Έτσι, έχει μοντελοποιηθεί μαθηματικά, έχει αναλυθεί με αλγόριθμους. Έχει υπερηχοβοληθεί, έχει αντιγραφεί και προσομοιωθεί. Ομάδες ερευνητών σε όλο τον κόσμο αποκωδικοποιούν τις βιολογικές του αρχές για να κατανοήσουν τους υπολογιστικούς του κανόνες κι εφαρμόζουν τα ευρύματά τους στα πεδία των ηλεκτρονικών, του προγραμματισμού και της ρομποτικής.
It is a biological computer. As such, it has been mathematically modeled, algorithmically analyzed. It's been sonified, replicated, simulated. World over, teams of researchers are decoding its biological principles to understand its computational rules and applying that learning to the fields of electronics, programming and robotics.
Οπότε η ερώτηση είναι πώς δουλεύει αυτό το πράγμα? Δεν έχει κεντρικό νευρικό σύστημα. Δεν έχει εγκέφαλο, κι όμως εμφανίζει συμπεριφορές που εμείς συσχετίζουμε με την εγκεφαλική λειτουργία. Μπορεί να μάθει, να θυμηθεί, να λύσει προβλήματα, να πάρει αποφάσεις. Οπότε, από πού προέρχεται αυτή η ευφυία? Αυτό το βίντεο το τράβηξα από μικροσκόπιο σε περίπου 100 φορές μεγέθυνση και περίπου 20 φορές επιτάχυνση όπου μέσα στον μυξομήκυτα υπάρχει μια ρυθμική, παλλόμενη ροή, μια δομή σαν μια φλέβα που μεταφέρει κυτταρικό υλικό, θρεπτικά συστατικά και χημικά μηνύματα διαμέσου του κυττάρου, ρεόντας αρχικά προς μία κατεύθυνση και μετά πίσω και προς κάποια άλλη. Κι αυτή η συνεχής, συγχρονισμένη ταλάντωση μέσα στο κυττάρο του επιτρέπει να σχηματίζει μια αρκετά περίπλοκη εικόνα του περιβάλλοντός του, χωρίς την ύπαρξη κάποιου κέντρου ελέγχου μεγάλης κλίμακας. Εδώ βρίσκεται η ευφυία.
So the question is, how does this thing work? It doesn't have a central nervous system. It doesn't have a brain, yet it can perform behaviors that we associate with brain function. It can learn, it can remember, it can solve problems, it can make decisions. So where does that intelligence lie? So this is a microscopy, a video I shot, and it's about 100 times magnification, sped up about 20 times, and inside the slime mold, there is a rhythmic pulsing flow, a vein-like structure carrying cellular material, nutrients and chemical information through the cell, streaming first in one direction and then back in another. And it is this continuous, synchronous oscillation within the cell that allows it to form quite a complex understanding of its environment, but without any large-scale control center. This is where its intelligence lies.
Δεν είναι όμως μόνο οι ακαδημαϊκοί ερευνητές στα πανεπιστήμια, που ενδιαφέρονται για αυτόν τον οργανισμό. Πριν λίγα χρόνια ίδρυσα το SliMoCo, τον Σύλλογο Μυξομυκήτων. Είναι ένα διαδικτυακό, ανοιχτό, δημοκρατικό δίκτυο για τους ερευνητές και τους θαυμαστές των μυξομυκήτων όπου μοιράζονται οι γνώσεις και οι πειραματισμοί μεταξύ ανθρώπων που χωρίζονται από χάσμα ειδικοτήτων και ακαδημαϊκών ενδιαφερόντων. Στο Σύλλογο Μυξομυκήτων τα μέλη αυτο-επιλέγονται. Ο κόσμος έχει ανακαλύψει τον Σύλλογο όπως ο μυξομύκητας βρίσκει τη βρώμη. Αποτελείται από ακαδημαϊκούς, επιστήμονες υπολογιστών κι ερευνητές αλλά και καλλιτέχνες, όπως εγώ, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, συγγραφείς, ακτιβιστές και ό,τι άλλο φαντάζεστε. Είναι μια κοινότητα πολύ ενδιαφέρουσα κι εκλεκτική. Μερικά παραδείγματα: ένας καλλιτέχνης που ζωγραφίζει με φθορίζοντα Physarum, μια συνεργαζόμενη ομάδα που συνδυάζει βιολογικό και ηλεκτρονικό σχεδιασμό με τεχνολογία τρισδιάστατης εκτύπωσης σε ένα εργαστήριο, ένας άλλος καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί τον μυξομύκητα ως μέσο για να προσελκύσει μια κοινότητα να χαρτογραφήσει την περιοχή της. Έτσι, ο μυξομύκητας χρησιμοποιείται άμεσα ως βιολογικό εργαλείο, αλλά και έμμεσα ως ένα σύμβολο του τρόπου συζήτησης θέματων κοινωνικής συνοχής, επικοινωνίας και συνεργασίας. Σε άλλες δράσεις με σκοπό τη συμμετοχή του κοινού, οργάνωσα πολλά σεμινάρια για τον μυξομύκητα, έναν δημιουργικό τρόπο γνωριμίας με τον οργανισμό. Προσκαλώ τον κόσμο να έρθει και να μάθει πόσα υπέροχα πράγματα μπορεί να κάνει, κι αυτοί σχεδιάζουν το δικό τους πείραμα σε τρυβλία πέτρι, ένα περιβάλλον όπου ο μυξομύκητας μπορεί να πλοηγηθεί, ώστε να εξετάσουν τις ιδιότητές του. Όλοι παίρνουν σπίτι ένα νέο κατοικίδιο και καλούνται να μοιραστούν τα αποτελέσματά τους με τον Σύλλογο Μυξομυκήτων. Ο σύλλογος μ' έχει βοηθήσει να συγκροτήσω συνεργασίες με ένα ολοκλήρο φάσμα από ενδιαφέροντες ανθρώπους. Αυτόν τον καιρό δουλεύω με σκηνοθέτες πάνω σε ένα μεγάλους μήκους ντοκιμαντέρ για τον μυξομύκητα και τονίζω ότι είναι μεγάλου μήκους, που βρίσκεται στα τελευταία στάδια επιμέλειας και θα εμφανιστεί στους κινηματογράφους πολύ σύντομα. (Γέλια)
So it's not just academic researchers in universities that are interested in this organism. A few years ago, I set up SliMoCo, the Slime Mould Collective. It's an online, open, democratic network for slime mold researchers and enthusiasts to share knowledge and experimentation across disciplinary divides and across academic divides. The Slime Mould Collective membership is self-selecting. People have found the collective as the slime mold finds the oats. And it comprises of scientists and computer scientists and researchers but also artists like me, architects, designers, writers, activists, you name it. It's a very interesting, eclectic membership. Just a few examples: an artist who paints with fluorescent Physarum; a collaborative team who are combining biological and electronic design with 3D printing technologies in a workshop; another artist who is using the slime mold as a way of engaging a community to map their area. Here, the slime mold is being used directly as a biological tool, but metaphorically as a symbol for ways of talking about social cohesion, communication and cooperation. Other public engagement activities, I run lots of slime mold workshops, a creative way of engaging with the organism. So people are invited to come and learn about what amazing things it can do, and they design their own petri dish experiment, an environment for the slime mold to navigate so they can test its properties. Everybody takes home a new pet and is invited to post their results on the Slime Mould Collective. And the collective has enabled me to form collaborations with a whole array of interesting people. I've been working with filmmakers on a feature-length slime mold documentary, and I stress feature-length, which is in the final stages of edit and will be hitting your cinema screens very soon. (Laughter)
Με βοήθησε επίσης να διεξάγω αυτό που πιστεύω ότι είναι το πρώτο ανθρώπινο πείραμα για τον μυξομύκητα παγκοσμίως. Αυτό είναι μέρος μιας έκθεσης που έγινε πέρυσι στο Ρότερνταμ. Προσκαλέσαμε τους ανθρώπους να γίνουν μυξομύκητες για μισή ώρα. Ουσιαστικά, ενώσαμε τους ανθρώπους μεταξύ τους ώστε να είναι σαν ένα γιγάντιο κύτταρο, και τους καλέσαμε να ακολουθήσουν τους κανόνες του μυξομύκητα. Έπρεπε να επικοινωνούν μόνο με ταλαντώσεις, χωρίς να μιλούν. Έπρεπε να λειτουργήσουν σα μία οντότητα, ένα μεγάλο κύτταρο, χωρίς εγωισμούς, και το κίνητρο για να δραστηριοποιηθούν και να εξερευνήσουν το περιβάλλον ήταν η αναζήτηση τροφής. Έτσι, ακολούθησε ένα χαοτικό ανακάτεμα καθώς άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους δέθηκαν με κίτρινα σκοινιά, φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν «Είμαι Μούχλα», και περιπλανήθηκαν στο πάρκο του μουσείου. Όποτε συναντούσαν δέντρα, έπρεπε ν' ανασχηματίσουν τις συνδέσεις τους και να ξαναφτιάξουν ένα μεγάλο κύτταρο χωρίς να μιλάνε. Από πολλές απόψεις, αυτό είναι ένα γελοίο πείραμα. Δε βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένη υπόθεση. Δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι. Όμως μας παρείχε ένα μέσο για την ενασχόληση ένος μεγάλου τμήματος του κοινού με τις ιδέες της ευφυίας, της δράσης, της αυτονομίας, καθώς και μια παιχνιδιάρικη πλατφόρμα για συζητήσεις σχετικά με τα θέματα που προέκυψαν. Ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα σχετικά με αυτό το πείραμα ήταν οι συζητήσεις που κάναμε στο τέλος του. Ένα εντελώς αυθόρμητο συμπόσιο ξεκίνησε στο πάρκο. Ο κόσμος συζητούσε για την ανθρώπινη ψυχολογία, πόσο δύσκολο ήταν να εγκαταλείψουν τις ατομικότητες και τους εγωισμούς. Άλλοι συζητούσαν για την επικοινωνία των βακτηρίων. Καθε άτομο συνεισέφερε τη δική του ξεχωριστή ερμηνεία, και το συμπέρασμα από αυτό το πείραμα ήταν ότι οι άνθρωποι στο Ρότερνταμ ήταν πολύ συνεργάσιμοι, ειδικά όταν τους προσφέρεις μπύρα. Δε τους δώσαμε απλώς βρώμη. Τους δώσαμε και μπύρα.
It's also enabled me to conduct what I think is the world's first human slime mold experiment. This is part of an exhibition in Rotterdam last year. We invited people to become slime mold for half an hour. So we essentially tied people together so they were a giant cell, and invited them to follow slime mold rules. You have to communicate through oscillations, no speaking. You have to operate as one entity, one mass cell, no egos, and the motivation for moving and then exploring the environment is in search of food. So a chaotic shuffle ensued as this bunch of strangers tied together with yellow ropes wearing "Being Slime Mold" t-shirts wandered through the museum park. When they met trees, they had to reshape their connections and reform as a mass cell through not speaking. This is a ludicrous experiment in many, many ways. This isn't hypothesis-driven. We're not trying to prove, demonstrate anything. But what it did provide us was a way of engaging a broad section of the public with ideas of intelligence, agency, autonomy, and provide a playful platform for discussions about the things that ensued. One of the most exciting things about this experiment was the conversation that happened afterwards. An entirely spontaneous symposium happened in the park. People talked about the human psychology, of how difficult it was to let go of their individual personalities and egos. Other people talked about bacterial communication. Each person brought in their own individual interpretation, and our conclusion from this experiment was that the people of Rotterdam were highly cooperative, especially when given beer. We didn't just give them oats. We gave them beer as well.
Όμως δεν ήταν τόσο αποτελεσματικοί όσο ο μυξομύκητας, ο οποίος, για μένα, είναι ένα γοητευτικό αντικείμενο μελέτης. Είναι γοητευτικός από βιολογικής απόψεως, από υπολογιστικής απόψεως αλλά επίσης αποτελεί ένα σύμβολο, ένα μέσο ενασχόλησης με την κοινοτική ιδέα, της συλλογικής συμπεριφοράς, της συνεργασίας. Μεγάλο μέρος της δουλειάς μου πηγάζει από την επιστημονική έρευνα, οπότε αυτό εδώ αποτελεί φόρο τιμής στο πείραμα με το λαβύρινθο αλλά με διαφορετικό τρόπο. Ο μυξομύκητας είναι και αυτός υλικό της δουλειάς μου. Είναι συμπαραγωγός σε φωτογραφίες, εκτυπώσεις, κινούμενα σχέδια, και συμμετοχικές δράσεις. Παρότι ο μυξομύκητας δεν επιλέγει να δουλέψει μαζί μου, είναι κι αυτός ένας τρόπος συνεργασίας. Μπορώ να προβλέψω ορισμένες συμπεριφορές κατανοώντας τη λειτουργία του, αλλά δεν μπορώ να τον ελέγξω. Ο μυξομύκητας έχει τον τελευταίο λόγο στη δημιουργική διαδικασία. Έπειτα, έχει και τη δική του εσωτερική αισθητική. Αυτά τα πρότυπα διακλάδωσης τα βλέπουμε στη φύση σε όλες τις μορφές και κλίμακες, από τις εκβολές ποταμών ως τα χτυπήματα των κεραυνών, από τα ίδια μας τα αιμοφόρα αγγεία ως τα νευρωνικά δίκτυα. Είναι ξεκάθαρο ότι συγκεκριμένοι κανόνες διέπουν αυτόν τον απλό και συνάμα περίπλοκο οργανισμό και όποια κι είναι η οπτική ή ο τρόπος που το ερευνούμε, υπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθουμε με την ενασχόληση και την παρατήρηση αυτής της πανέμορφης, άμυαλης σταγόνας.
But they weren't as efficient as the slime mold, and the slime mold, for me, is a fascinating subject matter. It's biologically fascinating, it's computationally interesting, but it's also a symbol, a way of engaging with ideas of community, collective behavior, cooperation. A lot of my work draws on the scientific research, so this pays homage to the maze experiment but in a different way. And the slime mold is also my working material. It's a coproducer of photographs, prints, animations, participatory events. Whilst the slime mold doesn't choose to work with me, exactly, it is a collaboration of sorts. I can predict certain behaviors by understanding how it operates, but I can't control it. The slime mold has the final say in the creative process. And after all, it has its own internal aesthetics. These branching patterns that we see we see across all forms, scales of nature, from river deltas to lightning strikes, from our own blood vessels to neural networks. There's clearly significant rules at play in this simple yet complex organism, and no matter what our disciplinary perspective or our mode of inquiry, there's a great deal that we can learn from observing and engaging with this beautiful, brainless blob.
Σας παραδίδω το Physarum polycephalum.
I give you Physarum polycephalum.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)