Hawa Abdi: Many people -- 20 years for Somalia -- [were] fighting. So there was no job, no food. Children, most of them, became very malnourished, like this. Deqo Mohamed: So as you know, always in a civil war, the ones affected most [are] the women and children. So our patients are women and children. And they are in our backyard. It's our home. We welcome them. That's the camp that we have in now 90,000 people, where 75 percent of them are women and children. Pat Mitchell: And this is your hospital. This is the inside. HA: We are doing C-sections and different operations because people need some help. There is no government to protect them. DM: Every morning we have about 400 patients, maybe more or less. But sometimes we are only five doctors and 16 nurses, and we are physically getting exhausted to see all of them. But we take the severe ones, and we reschedule the other ones the next day. It is very tough. And as you can see, it's the women who are carrying the children; it's the women who come into the hospitals; it's the women [are] building the houses. That's their house. And we have a school. This is our bright -- we opened [in the] last two years [an] elementary school where we have 850 children, and the majority are women and girls. (Applause) PM: And the doctors have some very big rules about who can get treated at the clinic. Would you explain the rules for admission? HA: The people who are coming to us, we are welcoming. We are sharing with them whatever we have. But there are only two rules. First rule: there is no clan distinguished and political division in Somali society. [Whomever] makes those things we throw out. The second: no man can beat his wife. If he beat, we will put [him] in jail, and we will call the eldest people. Until they identify this case, we'll never release him. That's our two rules. (Applause) The other thing that I have realized, that the woman is the most strong person all over the world. Because the last 20 years, the Somali woman has stood up. They were the leaders, and we are the leaders of our community and the hope of our future generations. We are not just the helpless and the victims of the civil war. We can reconcile. We can do everything. (Applause) DM: As my mother said, we are the future hope, and the men are only killing in Somalia. So we came up with these two rules. In a camp with 90,000 people, you have to come up with some rules or there is going to be some fights. So there is no clan division, and no man can beat his wife. And we have a little storage room where we converted a jail. So if you beat your wife, you're going to be there. (Applause) So empowering the women and giving the opportunity -- we are there for them. They are not alone for this. PM: You're running a medical clinic. It brought much, much needed medical care to people who wouldn't get it. You're also running a civil society. You've created your own rules, in which women and children are getting a different sense of security. Talk to me about your decision, Dr. Abdi, and your decision, Dr. Mohamed, to work together -- for you to become a doctor and to work with your mother in these circumstances. HA: My age -- because I was born in 1947 -- we were having, at that time, government, law and order. But one day, I went to the hospital -- my mother was sick -- and I saw the hospital, how they [were] treating the doctors, how they [are] committed to help the sick people. I admired them, and I decided to become a doctor. My mother died, unfortunately, when I was 12 years [old]. Then my father allowed me to proceed [with] my hope. My mother died in [a] gynecology complication, so I decided to become a gynecology specialist. That's why I became a doctor. So Dr. Deqo has to explain. DM: For me, my mother was preparing [me] when I was a child to become a doctor, but I really didn't want to. Maybe I should become an historian, or maybe a reporter. I loved it, but it didn't work. When the war broke out -- civil war -- I saw how my mother was helping and how she really needed the help, and how the care is essential to the woman to be a woman doctor in Somalia and help the women and children. And I thought, maybe I can be a reporter and doctor gynecologist. (Laughter) So I went to Russia, and my mother also, [during the] time of [the] Soviet Union. So some of our character, maybe we will come with a strong Soviet background of training. So that's how I decided [to do] the same. My sister was different. She's here. She's also a doctor. She graduated in Russia also. (Applause) And to go back and to work with our mother is just what we saw in the civil war -- when I was 16, and my sister was 11, when the civil war broke out. So it was the need and the people we saw in the early '90s -- that's what made us go back and work for them. PM: So what is the biggest challenge working, mother and daughter, in such dangerous and sometimes scary situations? HA: Yes, I was working in a tough situation, very dangerous. And when I saw the people who needed me, I was staying with them to help, because I [could] do something for them. Most people fled abroad. But I remained with those people, and I was trying to do something -- [any] little thing I [could] do. I succeeded in my place. Now my place is 90,000 people who are respecting each other, who are not fighting. But we try to stand on our feet, to do something, little things, we can for our people. And I'm thankful for my daughters. When they come to me, they help me to treat the people, to help. They do everything for them. They have done what I desire to do for them. PM: What's the best part of working with your mother, and the most challenging part for you? DM: She's very tough; it's most challenging. She always expects us to do more. And really when you think [you] cannot do it, she will push you, and I can do it. That's the best part. She shows us, trains us how to do and how to be better [people] and how to do long hours in surgery -- 300 patients per day, 10, 20 surgeries, and still you have to manage the camp -- that's how she trains us. It is not like beautiful offices here, 20 patients, you're tired. You see 300 patients, 20 surgeries and 90,000 people to manage. PM: But you do it for good reasons. (Applause) Wait. Wait. HA: Thank you. DM: Thank you. (Applause) HA: Thank you very much. DM: Thank you very much.
Hawa Abdi: Al 20 jaar werd er in Somalië - gevochten. Daardoor was er geen werk, geen voedsel. Kinderen, zoals dit kind hier, waren erg ondervoed. Deqo Mohamed: Zoals u weet, hebben in een burgeroorlog de vrouwen en kinderen altijd het meest te lijden. Onze patiënten zijn dus vrouwen en kinderen. En ze bevinden zich in onze omgeving. Het is ons huis; ze zijn welkom. Dat is het kamp waar nu 90.000 mensen leven. 75 procent van hen zijn vrouwen en kinderen. Pat Mitchell: Dit is in jullie ziekenhuis. HA: We doen hier keizersneden en allerlei operaties omdat de mensen hulp nodig hebben. Er is geen enkele regering om hen te beschermen. DM: Elke ochtend zien we ongeveer 400 patiënten, misschien meer of minder. Maar soms zijn er slechts vijf artsen en 16 verpleegkundigen, en we geraken uitgeput van het vele werk. We behandelen de ergste gevallen, en we verzetten de anderen naar de volgende dag. Het is erg hard. Zoals jullie hier zien, zijn het vrouwen die de kinderen brengen, vrouwen die naar de ziekenhuizen komen, en ook de vrouwen die de onderkomens hebben gebouwd. Dat is hun huis. We hebben een school. In de laatste twee jaar openden we een basisschool waar we 850 kinderen hebben, en de meesten zijn vrouwen en meisjes. (Applaus) PM: De artsen hebben een aantal regels opgesteld over wie behandeld kan worden in de kliniek. Willen jullie dat even toelichten? HA: Wij verwelkomen de mensen die naar ons toe komen, wij zijn gastvrij. We delen met hen wat we hebben. Er zijn slechts twee regels. Eerste regel: Er is geen clanonderscheid en politieke verdeeldheid in de Somalische samenleving. Wie zich daar niet aan houdt, zetten we buiten. De tweede: niemand mag zijn vrouw slaan. Als hij dat wel doet, zetten we hem in de gevangenis, en roepen we de oudsten bij elkaar. En we laten hem niet gaan voordat zijn geval is uitgeklaard. Dat zijn onze twee regels. (Applaus) Wat ik me ook heb gerealiseerd, is dat de vrouw de sterkste persoon ter wereld is. Omdat de laatste 20 jaar, de Somalische vrouw is opgestaan. Zij waren de leiders, en wij zijn de leiders van onze gemeenschap en de hoop van onze toekomstige generaties. We zijn niet alleen maar de hulpelozen en de slachtoffers van de burgeroorlog. Wij kunnen verzoenen. We kunnen alles doen. (Applaus) DM: Zoals mijn moeder zei, zijn wij de toekomstige hoop, en de mannen in Somalië zijn alleen maar bezig met doden. Dus kwamen we met deze twee regels. In een kamp met 90.000 mensen, moet je een aantal regels afspreken of er zal worden gevochten. Dus is er geen clandivisie, en geen man mag zijn vrouw slaan. We hebben een kleine bergruimte ingericht als gevangenis. Dus als je je vrouw slaat, kom je daar terecht. (Applaus) Het gaat erom dat wij vrouwen bijstaan in hun ontvoogding. Wij zijn er voor hen, ze staan er niet alleen voor. PM: Jij runt een medische kliniek. Daardoor krijgen veel mensen medische zorg die dat vroeger niet kregen. Je runt ook een maatschappij. Je hebt je eigen regels gemaakt, waardoor vrouwen en kinderen een ander gevoel van veiligheid kunnen krijgen. Leg eens uit hoe dat in zijn werk ging, Dr Abdi en Dr Mohamed, om samen te gaan werken - voor jou om arts te worden en met je moeder te gaan samenwerken in deze omstandigheden. HA: Ik ben geboren in 1947. We hadden toen nog een regering, recht en orde. Maar op een dag ging ik naar het ziekenhuis - mijn moeder was ziek - en ik zag in het ziekenhuis hoe de dokters er werkten, en hoe ze hun best deden om de zieken te helpen. Ik bewonderde hen en besloot om ook arts te worden. Mijn moeder is helaas overleden toen ik 12 jaar was. Maar mijn vader liet me toe om mijn droom te verwezenlijken. Mijn moeder is overleden aan een gynaecologische complicatie. Daarom heb ik besloten om specialist in de gynaecologie te worden. Daarom werd ik arts. Nu is het de beurt aan Dr Deqo om het uit te leggen. DM: Mijn moeder bereidde mij als kind al voor op de dokterstudie, maar ik zag dat eigenlijk niet zitten. Ik wilde eerder historicus of misschien journalist worden. Ik hield daarvan, maar er kwam niets van terecht. Toen de oorlog uitbrak - de burgeroorlog - zag ik hoe mijn moeder de mensen hielp en hoe ze daarbij hulp nodig had. Zorg voor vrouwen is zo belangrijk voor een vrouwelijke arts in Somalië, om vrouwen en kinderen te kunnen helpen. Ik dacht: misschien kan ik wel tegelijkertijd journalist en arts-gynaecoloog worden. (Gelach) Dus ging ik samen met mijn moeder naar Rusland, in de tijd van de Sovjet-Unie. Een stuk van onze aanpak zal wel beïnvloed zijn door die sterke Sovjet-achtergrond van de opleiding. Zo ben ik ertoe gekomen hetzelfde te gaan doen. Mijn zus was anders. Ze is hier. Ze is ook arts. Ze studeerde ook in Rusland af. (Applaus) We kwamen terug om met onze moeder te gaan werken tijdens de burgeroorlog. Ik was 16 en mijn zus 11 toen de burgeroorlog uitbrak. De miserie van de mensen in de vroege jaren '90 bracht ons terug om voor hen te gaan werken. PM: Wat is de grootste moeilijkheid voor moeder en dochter om in zulke gevaarlijke en soms enge situaties te moeten werken? HA: Ja, werkte ik in een moeilijke situatie, zeer gevaarlijk. Maar toen ik zag hoe de mensen me nodig hadden, bleef ik bij hen om te helpen, omdat ik iets doen voor hen kon doen. De meesten waren naar het buitenland gevlucht. Maar ik bleef bij die mensen, en ik probeerde om iets te doen - eender wat. En het lukte. Nu wonen daar 90.000 mensen die respect hebben voor elkaar, en niet vechten. We proberen zelfstandig te zijn en iets, soms maar kleine dingen, voor onze mensen te doen. Ik ben mijn dochters dankbaar. Ze zijn bij mij gekomen om mensen te helpen behandelen, om te helpen. Ze doen alles voor hen. Ze hebben gedaan wat ik voor deze mensen wilde doen. PM: Wat is het fijnste van met je moeder te werken, en ook het moeilijkste voor jou? DM: Ze is nogal veeleisend. Ze verwacht van ons altijd meer en meer. Als je denkt dat je het niet meer aankan, dan is zij daar om je een duwtje te geven en gaat het weer. Dat is het beste deel. Ze leert ons hoe we altijd beter kunnen doen en hoe lange dagen te kloppen in de chirurgie - 300 patiënten per dag, 10, 20 operaties, en dan nog het kamp te beheren - dat is wat ze ons leert doen. Het gaat daar niet zoals hier in die prachtige kantoren, na 20 patiënten ben je aan rust toe. Wij zien 300 patiënten, doen 20 operaties en hebben 90.000 mensen te besturen. PM: Maar je doet het om goede redenen. (Applaus) Wacht even. HA: Dank u wel. DM: Dank u wel. (Applaus) HA: Dank u zeer. (DM: Dank u wel.)