Περνάμε τώρα μια καταπληκτική και πρωτοφανή στιγμή όπου οι συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ ανδρών και γυναικών αλλάζουν άρδην Και σε πολλούς και πολύ σημαντικούς τομείς οι γυναίκες, είναι αλήθεια, κατακτούν τα πάντα Στην εποχή της η μητέρα μου δεν πήγε σε κολλέγιο. Δέν πήγαιναν πολλές γυναίκες. Και τώρα, για κάθε δύο άνδρες που παίρνουν ενα πτυχίο κολλεγίου, τρείς γυναίκες κάνουν το ίδιο. Οι γυναίκες, για πρώτη φόρα αυτό το χρόνο έγιναν η πλειονότητα του Αμερικανικού εργατικού δυναμικού Και αρχίζουν να κυριαρχούν σε πολλά επαγγέλματα -- ως γιατροί, δικηγόροι, τραπεζικοί, λογιστές. Πάνω απο το 50 τις εκατό των διευθυντών είναι γυναίκες σήμερα και στα 15 επαγγέλματα που αναμένεται να αυξηθούν περισσότερο στην επόμενη δεκαετία όλα εκτός απο δύο κατακλύζονται απο γυναίκες. Λοιπόν, η παγκόσμια οικονομία γίνεται ένα μέρος όπου οι γυναίκες είναι πιο επιτυχημένες απο τους άνδρες, είτε το πιστεύετε είτε όχι, και αυτές οι οικονομικές αλλαγές αρχίζουν να επηρεάζουν ταχύτατα την κουλτούρα μας -- στο πώς δείχνουν οι ρομαντικές κωμωδίες μας στο πώς δείχνουν οι γάμοι μας, στο πώς δείχνουν τα ραντεβού μας, και οι νέοι σούπερ-ήρωες μας.
We are now going through an amazing and unprecedented moment where the power dynamics between men and women are shifting very rapidly, and in many of the places where it counts the most, women are, in fact, taking control of everything. In my mother's day, she didn't go to college. Not a lot of women did. And now, for every two men who get a college degree, three women will do the same. Women, for the first time this year, became the majority of the American workforce. And they're starting to dominate lots of professions -- doctors, lawyers, bankers, accountants. Over 50 percent of managers are women these days, and in the 15 professions projected to grow the most in the next decade, all but two of them are dominated by women. So the global economy is becoming a place where women are more successful than men, believe it or not, and these economic changes are starting to rapidly affect our culture -- what our romantic comedies look like, what our marriages look like, what our dating lives look like, and our new set of superheroes.
Για πολύ καιρό, αυτή ήταν η εικόνα του Αμερικανικού ανδρισμού που επικρατούσε -- σκληρός, τραχύς, με πλήρη έλεγχο του περιβάλλοντός του. Λίγα χρόνια πρίν, ο Ανδρας του Μάλμπουρο αποσύρθηκε και αντικαταστάθηκε απο αυτό το πολύ λιγότερο εντυπωσιακό είδος, που είναι μια παρωδία του Αμερικανικού ανδρισμού. Και αυτό είναι που έχουμε στα διαφημιστικά μας σήμερα. Η φράση πρωτότοκος γιός είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στο υποσυνείδητο μας που τα στατιστικά μόνο με έχουν σοκάρει. Στις Αμερικανικές κλινικές γονιμότητας, το 75 τις εκατό των ζευγαριών ζητάνε κορίτσι και όχι αγόρια. Και σε μέρη όπου δεν θα σκεφτόσουν, όπως η Νότια Κορέα, η Ίνδια και η Κίνα, οι πολύ αυστηρές πατριαρχικές κοινωνίες αρχίζουν να καταρρίπτονται σιγά σιγά, και οι οικογένειες πλέον δεν προτιμούν φανατικά πρωτότοκους γιούς.
For a long time, this is the image of American manhood that dominated -- tough, rugged, in control of his own environment. A few years ago, the Marlboro Man was retired and replaced by this much less impressive specimen, who is a parody of American manhood, and that's what we have in our commercials today. The phrase "first-born son" is so deeply ingrained in our consciousness that this statistic alone shocked me. In American fertility clinics, 75 percent of couples are requesting girls and not boys. And in places where you wouldn't think, such as South Korea, India and China, the very strict patriarchal societies are starting to break down a little, and families are no longer strongly preferring first-born sons.
Αν το σκεφτείτε αυτό, άν απλά ανοίξετε τα μάτια σ'αυτή την δυνατότητα και ξεκινήσετε να ενώνετε τις γραμμές, μπορείτε να δείτε τις ενδείξεις παντού. Μπορείτε να τις δείτε σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα αποφοίτησης απο κολλέγια, σε εργασιακά δεδομένα στα στατιστικά τών γάμων μας, μπορείτε να τις δείτε στις Ισλανδικές εκλογές, για τις οποιές θα ακούσετε αργότερα, και μπορείτε να τις δείτε σε Νοτιο-Κορεάτικες έρευνες για την επιλογή γιού, ότι κάτι καταπληκτικό και ανεπανάληπτο συμβαίνει με τις γυναίκες. Σίγουρα αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε τόσο μεγάλη εξέλιξη με τις γυναίκες. Οι δεκαετίες του '20 και του '60 έρχονται επίσης στο μυαλό. Άλλα η διαφορά είναι οτι, εκείνο τον καιρό, υποκινούνταν απο ένα πολύ παθιασμένο φεμινιστικό κίνημα που προσπαθούσε να αντικατοπτρίσει τις δικές του επιθυμίες, ενώ τώρα, δέν έχει να κάνει με πάθος, και δέν έχει να κάνει με κάποιου είδους κίνημα. Αυτό έχει να κάνει στην πραγματικότητα μόνο με τα γεγονότα αυτής της οικονομικής στιγμής στην οποία ζούμε. η περίοδος 200,000 χρόνων στην οποία οι άνδρες υπήρξαν πρώτοι φτάνει πραγματικά στο τέλος της, είτε το πιστεύετε είτε όχι, και γι'αυτό μιλάω για το τέλος των ανδρών.
If you think about this, if you just open your eyes to this possibility and start to connect the dots, you can see the evidence everywhere. You can see it in college graduation patterns, in job projections, in our marriage statistics, you can see it in the Icelandic elections, which you'll hear about later, and you can see it on South Korean surveys on son preference, that something amazing and unprecedented is happening with women. Certainly this is not the first time that we've had great progress with women. The '20s and the '60s also come to mind. But the difference is that, back then, it was driven by a very passionate feminist movement that was trying to project its own desires, whereas this time, it's not about passion, and it's not about any kind of movement. This is really just about the facts of this economic moment that we live in. The 200,000-year period in which men have been top dog is truly coming to an end, believe it or not, and that's why I talk about the "end of men."
Τωρα εσείς όλοι οι άνδρες εκεί έξω, αυτή δεν είναι η στιγμή που αδιαφορείτε ή ρίχνετε ντομάτες. γιατί το θέμα είναι οτι αυτό συμβαίνει σε όλους εμάς. Εγώ προσωπικά έχω έναν σύζυγο και έναν πατέρα και δύο γιούς τους οποίους λατρεύω. Και γι'αυτό μου αρέσει να μιλάω γι'αυτό, γιατί αν δεν το αναγνωρίσουμε, τότε η μετάβαση θα είναι αρκετά επίπονη. Αλλά αν το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, τότε νομίζω θα προχωρήσει πολύ πιο ομαλά. Ξεκίνησα να το σκέφτομαι περίπου ενάμιση χρόνο πρίν. Διάβαζα τα πρωτοσέλιδα για την ύφεση όπως όλοι, και άρχισα να παρατηρώ ένα συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο μοτίβο-- οτι η ύφεση επηρέαζε τους άνδρες πολύ πιο βαθιά απ'ότι επηρέαζε τις γυναίκες. Και θυμήθηκα περίπου 10 χρόνια πριν όταν διάβασα ένα βιβλίο της Σούζαν Φαλούντι με το όνομα "Αλύγιστος: Η Προδοσία του Αμερικανού Άνδρα" στο οποίο περιέγραφε πόσο σκληρά είχε χτυπήσει τους άνδρες η κρίση και ξεκίνησα να σκέφτομαι κατά πόσο είχε χειροτερέψει αυτή τη φορά σε αυτή την ύφεση. Και κατάλαβα οτι δύο πράγματα ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά. Το πρώτο ήταν οτι αυτά δεν ήταν πλέον απλά προσωρινά πλήγματα που η ύφεση έδινε στους άνδρες -- οτι αυτά αντικατόπτριζαν μια βαθύτερη υποκρύπτουσα αλλαγή στην παγκόσμια οικονομία μας. Και δεύτερον, οτι η ιστορία δεν ήταν πλέον απλά για την κρίση των ανδρών, αλλά ήταν επίσης για το τι συνέβαινε στις γυναίκες.
Now all you men out there, this is not the moment where you tune out or throw some tomatoes, because the point is that this is happening to all of us. I myself have a husband and a father and two sons whom I dearly love. And this is why I like to talk about this, because if we don't acknowledge it, then the transition will be pretty painful. But if we do take account of it, then I think it will go much more smoothly. I first started thinking about this about a year and a half ago. I was reading headlines about the recession just like anyone else, and I started to notice a distinct pattern -- that the recession was affecting men much more deeply than it was affecting women. And I remembered back to about 10 years ago when I read a book by Susan Faludi called "Stiffed: The Betrayal of the American Man," in which she described how hard the recession had hit men, and I started to think about whether it had gotten worse this time around in this recession. And I realized that two things were different this time around. The first was that these were no longer just temporary hits that the recession was giving men -- that this was reflecting a deeper underlying shift in our global economy. And second, that the story was no longer just about the crisis of men, but it was also about what was happening to women.
Και τώρα κοιτάξτε αυτή τη δεύτερη σειρά διαφάνειες. Αυτά είναι τίτλοι για το τι συμβαίνει με τις γυναίκες στα επόμενα χρόνια. Αυτά είναι πράγματα που ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε λίγα χρόνια πρίν. Οι γυναίκες, σαν πλειοψηφία στους χώρους εργασίας. Και εργασιακά στατιστικά: οι γυναίκες αναλαμβάνουν τις περισσότερες διευθυντικές δουλειές. Σε αυτή τη δεύτερη σειρά τίτλων: μπορείτε να δείτε πως οικογένειες και γάμοι έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Και κοιτάξτε αυτόν τον τελευταίο τίτλο: οι νέες γυναίκες κερδίζουν περισσότερα απο τους νέους άνδρες. Αυτός ο συγκεκριμένος τίτλος μου ήρθε απο μία εταιρία που κάνει έρευνες αγοράς. Κλήθηκαν βασικά από έναν από τους πελάτες τους ο οποίος σκόπευε να αγοράσει σπίτια σε εκείνη την γειτονιά στο μέλλον. Και περίμεναν οτι θα υπήρχαν νέες οικογένειες, ή νέοι άνδρες, όπως ακριβώς ήταν πάντα. Αλλά στην πραγματικότητα, βρήκαν κάτι πολύ αναπάντεχο. Ήταν νέες, ανύπανδρες γυναίκες που ήταν οι κύριοι αγοραστές σπιτιών στη γειτονιά. Και έτσι αποφάσισαν, επειδή παραξενεύτηκαν απο αυτά τα ευρήματα, να κάνουν μια πανεθνική έρευνα. Έτσι λοιπόν παρέθεσαν όλα τα δεδομένα της απογραφής, και αυτό που ανακάλυψαν, ο τύπος μου το περιέγραψε σαν σόκ, το οποίο είναι πως σε 1.997 απο τις 2.000 κοινότητες οι γυναίκες, νέες γυναίκες, βγάζανε περισσότερα χρήματα απο τους νέους άνδρες. Εδώ λοιπόν, έχεις μια γενειά νέων γυναικών που μεγαλώνουν σκεπτόμενες τους εαυτούς τους ως πιο δυνατούς εργαζόμενους από τους νέους άνδρες γύρω τους.
And now look at this second set of slides. These are headlines about what's been going on with women in the next few years. These are things we never could have imagined a few years ago. Women, a majority of the workplace. And labor statistics: women take up most managerial jobs. This second set of headlines -- you can see that families and marriages are starting to shift. And look at that last headline -- young women earning more than young men. That particular headline comes to me from a market research firm. They were basically asked by one of their clients who was going to buy houses in that neighborhood in the future. And they expected that it would be young families, or young men, just like it had always been. But in fact, they found something very surprising. It was young, single women who were the major purchasers of houses in the neighborhood. And so they decided, because they were intrigued by this finding, to do a nationwide survey. So they spread out all the census data, and what they found, the guy described to me as a shocker, which is that in 1,997 out of 2,000 communities, women, young women, were making more money than young men. So here you have a generation of young women who grow up thinking of themselves as being more powerful earners than the young men around them.
Τώρα, εγώ σας έχω δώσει απλά ένα πλάνο, αλλά ακόμα δεν σας έχω εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό. Και πολύ σύντομα, θα σας δείξω ένα γράφημα, και αυτό που θα δείτε σε αυτό το γράφημα -- ξεκινάει το 1973, πριν ακριβώς οι γυναίκες αρχίσουν να κατακλύζουν το εργατικό δυναμικό, και φτάνει έως σήμερα. Και βασικά αυτό που θα δείτε είναι αυτό το οποίο οι οικονομολόγοι αναφέρουν ως την πόλωση της οικονομίας. Τώρα τι σημαίνει αυτο? Σημαίνει οτι η οικονομία χωρίζεται σε υψηλών ικανοτήτων, υψηλόμισθες δουλειές και χαμηλών ικανοτήτων, χαμηλόμισθες δουλειές -- και πως οι μεσαίες,οι μεσαίων ικανοτήτων δουλειές και οι μεσαίων απολαβών δουλειές αρχίζουν να αποσύρονται απο την οικονομία. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία 40 χρόνια. Αλλά αυτή η διαδικασία επηρεάζει τους άνδρες πολύ διαφορετικά απ' ότι επηρεάζει τις γυναίκες. Θα δείτε τις γυναίκες στα κόκκινα, και θα δείτε τους άνδρες στα μπλε. Θα παρακολουθήσετε και τους δύο να εγκαταλείπουν τη μεσαία τάξη αλλά δείτε τι συμβαίνει στις γυναίκες και τι συμβαίνει στους άνδρες. Εδώ είμαστε. Λοιπόν παρακολουθείστε αυτό. Βλέπετε και τους δύο να εγκαταλείπουν την μεσαία τάξη. Παρακολουθείστε τι συμβαίνει στις γυναίκες. Παρακολουθείστε τι συμβαίνει στους άνδρες. Οι άνδρες είναι σαν να κολλάνε εκεί, ενώ οι γυναίκες ανέρχονται στις δουλειές υψηλών ικανοτήτων. Λοιπόν τι γίνεται? Φαίνεται σαν οι γυναίκες να απόκτησαν κάποια ενίσχυση δυνάμεων σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, ή σαν να έχουν ρίξει στα κρυφά κάποιο μυστικό ορό στα αντισυλληπτικά χάπια τους που τους επιτρέπει να ανέρχονται ψηλά. Αλλά φυσικά, δεν έχει να κάνει με αυτό.
Now, I've just laid out the picture for you, but I still haven't explained to you why this is happening. And in a moment, I'm going to show you a graph, and what you'll see on this graph -- it begins in 1973, just before women start flooding the workforce, and it brings us up to our current day. And basically what you'll see is what economists talk about as the polarization of the economy. Now what does that mean? It means that the economy is dividing into high-skill, high-wage jobs and low-skill, low-wage jobs -- and that the middle, the middle-skill jobs, and the middle-earning jobs, are starting to drop out of the economy. This has been going on for 40 years now. But this process is affecting men very differently than it's affecting women. You'll see the women in red, and you'll see the men in blue. You'll watch them both drop out of the middle class, but see what happens to women and see what happens to men. There we go. So watch that. You see them both drop out of the middle class. Watch what happens to the women. Watch what happens to the men. The men sort of stagnate there, while the women zoom up in those high-skill jobs. So what's that about? It looks like women got some power boost on a video game, or like they snuck in some secret serum into their birth-control pills that lets them shoot up high. But of course, it's not about that.
Αυτό με το οποίο έχει να κάνει είναι πως η οικονομία έχει αλλάξει πολύ. Συνηθίζαμε να έχουμε μια βιομηχανική οικονομία, η οποία είχε να κάνει με την κατασκευή αγαθών και προϊόντων, και τώρα έχουμε μια οικονομία υπηρεσιών και μια οικονομία πληροφορίας και δημιουργίας. Αυτές οι δύο οικονομίες απαιτούν πολύ διαφορετικές ικανότητες. Και όπως συμβαίνει, οι γυναικές έχουν υπάρξει πολύ καλύτερες στο να αποκτούν μια νέα σειρά ικανοτήτων απ' ότι οι άνδρες. Συνηθιζόταν να είσαι ένας τύπος που πήγαινε στο γυμνάσιο ο οποίος δεν είχε πτυχίο κολλεγίου, αλλα είχες συγκεκριμένες ικανότητες, και με τη βοήθεια ενός σωματίου, μπορούσες να φτιάξεις για τον εαυτό σου μια πολύ καλη μεσοαστική ζωή. Αλλά αυτό δεν είναι δυνατό πλέον. Αυτή η νέα οικονομία είναι κάπως αδιάφορη στο μέγεθος και την δύναμη, τα οποία είναι αυτά που βοηθούσαν τους άνδρες όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που η οικονομία χρειάζεται τώρα είναι μία τελείως διαφορετική σειρά ικανοτήτων. Βασικά χρειάζεσαι ευφυία χρειάζεσαι την ικανότητα να καθήσεις ήρεμος και συγκεντρωμένος, να επικοινωνείς ανοιχτά να μπορείς να ακούς τους ανθρώπους και να λειτουργείς σε ένα εργασιακό περιβάλλον που είναι πολύ πιο ρευστό απ'ότι ήταν. Και αυτά είναι πράγματα που οι γυναίκες τα κάνουν πάρα πολύ καλά, όπως βλέπουμε,
What it's about is that the economy has changed a lot. We used to have a manufacturing economy, which was about building goods and products, and now we have a service economy and an information and creative economy. Those two economies require very different skills, and as it happens, women have been much better at acquiring the new set of skills than men have been. It used to be that you were a guy who went to high school who didn't have a college degree, but you had a specific set of skills, and with the help of a union, you could make yourself a pretty good middle-class life. But that really isn't true anymore. This new economy is pretty indifferent to size and strength, which is what's helped men along all these years. What the economy requires now is a whole different set of skills. You basically need intelligence, you need an ability to sit still and focus, to communicate openly, to be able to listen to people and to operate in a workplace that is much more fluid than it used to be, and those are things that women do extremely well, as we're seeing.
Αν κοιτάξετε στη θεωρία του μάνατζμεντ αυτές τις μέρες, συνηθιζόταν ο ιδανικός ηγέτη να ακούγεται κάτι σαν τον στρατηγό Πάττον, έτσι δεν είναι; Θα εξέδιδες διαταγές απο ψηλά. Θα ακολουθούσες την ιεραρχία. Θα έλεγες σε όλους τους κατώτερούς σου τί να κάνουν. Αλλά αυτό δέν μοιάζει στο πως ο ιδεατός ηγέτη είναι τώρα Αν διαβάσεις βιβλία για μάνατζμεντ τώρα, ο ηγέτης είναι κάποιος που μπορεί να καλλιεργήσει την δημιουργικότητα, που μπορεί να κάνει τους δικούς του -- να κάνει τους υπαλλήλους -- βλέπετε, ακόμα λέω 'δικούς του' -- που μπορεί να κάνει τους υπαλλήλους του να μιλάνε ο ένας στον άλλο, που βασικά μπορεί να χτίσει ομάδες και να τους κάνει δημιουργικούς. Και αυτά είναι τα πράγματα που οι γυναίκες τα κάνουν πολύ καλά.
If you look at management theory these days, it used to be that our ideal leader sounded something like General Patton, right? You would be issuing orders from above. You would be very hierarchical. You would tell everyone below you what to do. But that's not what an ideal leader is like now. If you read management books now, a leader is somebody who can foster creativity, who can get his -- get the employees -- see, I still say "his" -- who can get the employees to talk to each other, who can basically build teams and get them to be creative. And those are all things that women do very well.
Και επιπλέον, αυτό έχει δημιουργήσει κλιμακωτές επιπτώσεις. Οι γυναίκες εισβάλλουν στο εργασιακό περιβάλλον στην κορυφή, και μετά στην εργατική τάξη, όλες οι νέες δουλειές που δημιουργούνται είναι το είδος των εργασιών που οι σύζυγοι κάνανε τσάμπα στο σπίτι. Λοιπόν αυτά είναι η φροντίδα των παιδιών, η φροντίδα των ηλικιωμένων και η ετοιμασία του φαγητού. Έτσι αυτές είναι όλες οι δουλειές που αυξάνονται, και αυτές είναι οι δουλειές που οι γυναίκες τείνουν να κάνουν. Τώρα μπορεί να υπάρξει μια μέρα που οι μητέρες θα προσλάβουν έναν άνεργο, μεσήλικα, τύπο που δούλευε πρίν σε χαλυβδουργείο για να προσέχει τα παιδιά τους στο σπίτι, και αυτό θα ήταν καλό για τους άνδρες, άλλα δεν έχει συμβεί ακόμα.
And then on top of that, that's created a kind of cascading effect. Women enter the workplace at the top, and then at the working class, all the new jobs that are created are the kinds of jobs that wives used to do for free at home. So that's childcare, elder care and food preparation. So those are all the jobs that are growing, and those are jobs that women tend to do. Now one day it might be that mothers will hire an out-of-work, middle-aged, former steelworker guy to watch their children at home, and that would be good for the men, but that hasn't quite happened yet.
Για να δεις τι θα συμβεί, δεν μπορείς απλά να κοιτάς πρέπει να δεις στο μελλοντικό εργασιακό δυναμικό. Και εδώ η ιστορία είναι αρκετά απλή. Οι γυναίκες παίρνουν πτυχία με γρηγορότερους ρυθμούς από τους άνδρες. Γιατι? Αυτό είναι ένα πραγματικό μυστήριο. Άνθρωποι έχουν ρωτήσει άνδρες, γιατί απλά δεν γυρνάνε στα κολλέγια, έστω στα δημόσια κολλέγια για να επανακαταρτίσουν τον εαυτό τους, μαθαίνοντας μια νέα σειρά ικανοτήτων. Λοιπόν απ'ότι φαίνεται νιώθουν απλά πολύ άβολα για να το κάνουν αυτό. Έχουν συνηθίσει να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως παροχείς και δεν φαίνεται να μπορούν να χτίσουν τα κοινωνικά δίκτυα που τους επιτρέπουν να βγάλουν το κολλέγιο. Έτσι για κάποιο λόγο οι άνδρες απλά δεν καταλήγουν πίσω στο κολλέγιο. Και αυτό που είναι ακόμα πιο ενοχλητικό είναι αυτό που συμβαίνει με τα μικρότερα αγόρια. Έχει υπάρξει περίπου μια δεκαετία έρευνας για αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν η κρίση του αγοριού. Τώρα η κρίση του αγοριού είναι αυτή η ιδέα πως πολύ μικρά αγόρια, για οποιονδήποτε λόγο, τα πάνε χειρότερα στο σχολείο από τα πολύ νέα κορίτσια. Και οι άνθρωποι έχουν θεωρίες γι'αυτό. Να είναι γιατί έχουμε ένα υπερβολικά πολύ προφορική διδασκόμενη ύλη και τα μικρότερα κορίτσια είναι καλύτερα σ'αυτό από τα μικρά αγόρια; Ή μήπως απαιτούμε από τα παιδιά να δίνουν εξετάσεις πολύ ακόμα, και έτσι τα αγόρια αρχικά νιώθουν αποτυχημένα? Και κάποιοι άνθρωποι λένε πως αυτό συμβαίνει γιατί, στην τρίτη Γυμνασίου, τα αγόρια αρχίζουν να αφήνουν το σχολείο. Επειδή γράφω ένα βιβλίο για όλα αυτά, ακόμα το ψάχνω, και έτσι δέν έχω την απάντηση. Αλλά στο μεταξύ, θα καλέσω τον ειδικό στην παγκόσμια εκπαίδευση, η οποία είναι η δεκάχρονη κόρη μου Νόα, να σας μιλήσει γιατί τα αγόρια στην τάξη της τα πάνε χειρότερα.
To see what's going to happen, you can't just look at the workforce that is now, you have to look at our future workforce. And here the story is fairly simple. Women are getting college degrees at a faster rate than men. Why? This is a real mystery. People have asked men, why don't they just go back to college, to community college, say, and retool themselves, learn a new set of skills? Well it turns out that they're just very uncomfortable doing that. They're used to thinking of themselves as providers, and they can't seem to build the social networks that allow them to get through college. So for some reason men just don't end up going back to college. And what's even more disturbing is what's happening with younger boys. There's been about a decade of research about what people are calling the "boy crisis." Now the boy crisis is this idea that very young boys, for whatever reason, are doing worse in school than very young girls, and people have theories about that. Is it because we have an excessively verbal curriculum, and little girls are better at that than little boys? Or that we require kids to sit still too much, and so boys initially feel like failures? And some people say it's because, in 9th grade, boys start dropping out of school. Because I'm writing a book about all this, I'm still looking into it, so I don't have the answer. But in the mean time, I'm going to call on the worldwide education expert, who's my 10-year-old daughter, Noa, to talk to you about why the boys in her class do worse.
(Βίντεο). Νόα: Τα κορίτσια είναι προφανώς πιό έξυπνα. Θέλω να πώ έχουν πολύ μεγαλύτερο λεξιλόγιο. Μαθαίνουν πολύ πιο εύκολα. Είναι πιο συγκροτημένα. Στον πίνακα σήμερα για να χάσουν την διακοπή αύριο,μόνο αγόρια.
(Video) Noa: The girls are obviously smarter. I mean they have much larger vocabulary. They learn much faster. They are more controlled. On the board today for losing recess tomorrow, only boys.
Χάννα Ροσίν: Και γιατί συμβαίνει αυτό?
Hanna Rosin: And why is that?
Νόα: Γιατί? Απλά δεν παρακολουθούσανε στην τάξη. ενώ τα κορίτσια καθόντουσαν εκεί πολύ όμορφα.
Noa: Why? They were just not listening to the class while the girls sat there very nicely.
ΧΡ: Να, λοιπόν. Αυτή η όλη άποψη μου ήρθε όταν πήγα να επισκεφθώ ένα κολλέγιο στο Κάνσας -- ένα κολλέγιο της εργατικής τάξης. Σίγουρα, όταν ήμουν στο κολλέγιο, είχα συγκεκριμένες απαιτήσεις για τη ζωή μου -- πως ο άνδρας μου κι εγώ θα δουλεύαμε και οι δύο, και πως θα μεγαλώναμε ισάξια τα παιδιά. Αλλά αυτά τα κολλεγιο-κόριτσα είχαν μια τελείως διαφορετική εικόνα για το μέλλον τους. Βασικά, ο τρόπος που μου το λέγανε ήταν, πως θα δουλεύουν για 18 ώρες τη μέρα, και ως οι άνδρες τους μπορεί να έχουν μια δουλειά, αλλά κυρίως θα έμενε στο σπίτι να προσέχει τα παιδάκια. Και αυτό ήταν κάπως σοκαριστικό για μένα. Και λοιπόν εδώ έχω το αγαπημένο μου απόσπασμα από μία από τις κοπέλες: "Οι άνδρες είναι η νέα αλυσίδα με τη μπάλα."
HR: So there you go. This whole thesis really came home to me when I went to visit a college in Kansas City -- working-class college. Certainly, when I was in college, I had certain expectations about my life -- that my husband and I would both work, and that we would equally raise the children. But these college girls had a completely different view of their future. Basically, the way they said it to me is that they would be working 18 hours a day, that their husband would maybe have a job, but that mostly he would be at home taking care of the kiddies. And this was kind of a shocker to me. And then here's my favorite quote from one of the girls: "Men are the new ball and chain."
(Γέλιο)
(Laughter)
Τώρα γελάτε, αλλά αυτό το απόσπασμα έχει ένα κεντρί μέσα του. Και νομίζω πως ο λόγος που έχει ένα κεντρί είναι επειδή χιλιάδες χρόνια ιστορίας δέν γυρνάνε πίσω χωρίς πολύ πόνο. Και γι'αυτό μιλάω για εμάς που περνάμε αυτό μαζί. Το βράδυ αφότου μίλησα σ'αυτά τα κορίτσια του κολλεγίου, πήγα επίσης σε ένα γκρούπ ανδρών στο Κάνσας. Και αυτοί ήταν ακριβώς το είδος των θυμάτων της βιομηχανικής οικονομίας, για την οποία σας μίλησα πιο πριν. Ήταν άνδρες που υπήρξαν εργολάβοι, ή έφτιαχναν σπίτια και είχαν μόλις χάσει τις δουλειές τους μετά την οικιστική φούσκα και ήταν σε αυτό το γκρουπ γιατί αδυνατούσαν να πληρώσουν τη διατροφή για τα παιδιά τους. Και ο καθηγητής ήταν εκεί πάνω στην τάξη εξηγώντας τους όλους τους τρόπους με τους οποίους είχαν χάσει την ταυτότητα τους σε αυτή τη νέα εποχή. Τους έλεγε πως δέν είχαν πλέον καθόλου ηθική εξουσία, πως κανένας δεν τους χρειαζόταν για συναισθηματική υποστήριξη πια, και δεν ήταν στην πραγματικότητα οι πάροχοι. Λοιπόν ποιοι ήταν? Και αυτό ήταν πολύ αποκαρδιωτικό γι'αυτούς. Και αυτό που έκανε ήταν να γράψει στον πίνακα $85.000, και είπε, "Αυτός είναι ο μισθός της". Και μετά έγραψε $12.000. "Αυτός είναι ο δικός σας μισθός. Λοιπόν ποιος είναι ο άνδρας τώρα;" τους ρώτησε. "Ποιος είναι ο αναθεματισμένος άνδρας; Αυτή είναι ο άνδρας τώρα." Και αυτό έστειλε πραγματικά μία ανατριχίλα μέσα στο δωμάτιο. Και γι'αυτό το λόγο μου αρέσει να μιλάω γι'αυτό, γιατί νομίζω πως μπορεί να είναι αρκετά επίπονο, και πραγματικά πρέπει να το δουλέψουμε.
Now you laugh, but that quote has kind of a sting to it, right? And I think the reason it has a sting is because thousands of years of history don't reverse themselves without a lot of pain, and that's why I talk about us all going through this together. The night after I talked to these college girls, I also went to a men's group in Kansas, and these were exactly the kind of victims of the manufacturing economy which I spoke to you about earlier. They were men who had been contractors, or they had been building houses and they had lost their jobs after the housing boom, and they were in this group because they were failing to pay their child support. And the instructor was up there in the class explaining to them all the ways in which they had lost their identity in this new age. He was telling them they no longer had any moral authority, that nobody needed them for emotional support anymore, and they were not really the providers. So who were they? And this was very disheartening for them. And what he did was he wrote down on the board "$85,000," and he said, "That's her salary," and then he wrote down "$12,000." "That's your salary. So who's the man now?" he asked them. "Who's the damn man? She's the man now." And that really sent a shudder through the room. And that's part of the reason I like to talk about this, because I think it can be pretty painful, and we really have to work through it.
Και ο άλλος λόγος που επείγει είναι επειδή απλά δεν συμβαίνει μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Στην Ινδία, φτωχές γυναίκες μαθαίνουν Αγγλικά πιο γρήγορα απο τους αρσενικούς τους ομολόγους ώστε να στελεχώσουν τα νέα τηλεφωνικά κέντρα που αυξάνονται στην Ινδία Στην Κίνα, ένα μεγάλο μέρος του ανοίγματος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας συμβάινει επειδή οι γυναίκες ξεκινούν επιχειρήσεις, μικρές επιχειρήσεις, γρηγορότερα απο τους άνδρες. Και να το αγαπημένο μου παράδειγμα, που είναι η Νότια Κορέα. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, η Νότια Κορέα έχτισε μία από τις πιο πατριαρχικές κοινωνίες που γνωρίζουμε. Βασικά εγκαθίδρυσαν την θέση των γυναικών ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας στον πολιτικό κώδικα. Και αν οι γυναίκες αδυνατούσαν να γεννήσουν αρσενικά παιδιά, τους φερόντουσαν σαν να ήταν οικιακοί βοηθοί. Και μερικές φορές η οικογένεια προσευχόταν στα πνεύματα να σκοτώσουν ένα μικρό κορίτσι ώστε να μπορούν να έχουν ένα αρσενικό αγόρι. Αλλά κατά τις δεκαετίες 70 και 80 η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας αποφάσισε πως θέλει να βιομηχανοποιηθεί ταχύτατα, και λοιπόν αυτό που κάνανε ήταν, οτι ξεκίνησαν να σπρώχνουν τις γυναίκες στο εργατικό δυναμικό. Τώρα κάνουν μια ερώτηση από το 1985: "Πόσο πολύ προτιμάτε έναν πρωτότοκο γιό;" Και τώρα κοιτάξτε το σχεδιάγραμμα. Αυτό είναι από το 1985 έως το 2003. Πόσο προτιμάτε έναν πρωτότοκο γιο?
And the other reason it's kind of urgent is because it's not just happening in the U.S. It's happening all over the world. In India, poor women are learning English faster than their male counterparts in order to staff the new call centers that are growing in India. In China, a lot of the opening up of private entrepreneurship is happening because women are starting businesses, small businesses, faster than men. And here's my favorite example, which is in South Korea. Over several decades, South Korea built one of the most patriarchal societies we know about. They basically enshrined the second-class status of women in the civil code. And if women failed to birth male children, they were basically treated like domestic servants. And sometimes family would pray to the spirits to kill off a girl child so they could have a male child. But over the '70s and '80s, the South Korea government decided they wanted to rapidly industrialize, and so what they did was, they started to push women into the workforce. Now they've been asking a question since 1985: "How strongly do you prefer a first-born son?" And now look at the chart. That's from 1985 to 2003. How much do you prefer a first-born son?
Λοιπόν μπορείτε να δείτε πως αυτές οι οικονομικές αλλαγές έχουν πραγματικά μια δυνατή επιρροή στην κουλοτύρα μας. Τώρα επειδή δεν έχουμε επεξεργαστεί αυτές τις πληροφορίες πλήρως, μας έρχεται πίσω στην ποπ κουλτούρα μας με αυτούς τους περίεργους και υπερβάλλοντες τρόπους, όπου μπορείτε να δείτε πως τα στερεότυπα αλλάζουν. Και λοιπόν έχουμε στην ανδρική πλευρά, αυτό που σε ένα συνάδελφό μου αρέσει να αποκαλεί τα 'ωμέγα αρσενικά΄ που ξεφυτρώνουν τα οποία είναι τα αρσενικά που είναι ρομαντικά αμφισβητήσιμοι αποτυχημένοι που δεν μπορούν να βρούνε δουλειά. Και έχουν εμφανιστεί με πολλές διαφορετικές μορφές. Έχουμε λοιπόν τον αιώνιο έφηβο. Έχουμε τον άχαρο μισάνθρωπο. Μετά έχουμε το τύπο μας που πίνει την ελαφριά μπύρα ο οποίος είναι ένας χαρούμενος βαρεμένος του καναπέ. Και ορίστε λοιπόν το σοκαριστικό γεγονός: ακόμα και ο πιο σέξυ ζωντανός άνδρας της Αμερικής, ο πιο σέξυ εν ζωή άνδρας αυτές τις μέρες σε μια ταινία θα παιχτέι με ρομαντικό τρόπο. Και μετά απο την γυναικεία πλευρά, έχεις το αντίθετο, στο οποίο έχεις αυτές τις τρελές γυναίκες υπερ-ηρωίδες. Έχεις τη Λεϊντι Γκάγκα. Έχεις τον νέο μας Τζέιμς Μπόντ, που είναι η Αντζελίνα Τζολί. Και δεν είναι μόνο για το κορίτσι, έτσι δεν είναι. Ακόμα και η Έλεν Μίρεν μπορεί να κρατήσει όπλο στις μέρες μας. Και έτσι φαίνεται πως πρέπει να φύγουμε από αυτό το μέρος όπου έχουμε αυτές τις uber-υπερβολικές εικόνες. σε κάτι που μοιάζει λίγο πιο κανονικό.
So you can see that these economic changes really do have a strong effect on our culture. Now because we haven't fully processed this information, it's kind of coming back to us in our pop culture in these kind of weird and exaggerated ways, where you can see that the stereotypes are changing. And so we have on the male side what one of my colleagues likes to call the "omega males" popping up, who are the males who are romantically challenged losers who can't find a job. And they come up in lots of different forms. So we have the perpetual adolescent. We have the charmless misanthrope. Then we have our Bud Light guy who's the happy couch potato. And then here's a shocker: even America's most sexiest man alive, the sexiest man alive gets romantically played these days in a movie. And then on the female side, you have the opposite, in which you have these crazy superhero women. You've got Lady Gaga. You've got our new James Bond, who's Angelina Jolie. And it's not just for the young, right? Even Helen Mirren can hold a gun these days. And so it feels like we have to move from this place where we've got these uber-exaggerated images into something that feels a little more normal.
Γι'αυτό εδώ και πολύ καιρό στο οικονομικό πεδίο, έχουμε ζήσει με τον όρο γυάλινη οροφή. Τώρα ποτέ δε μου πολύ άρεσε αυτός ο όρος. Για ένα λόγο, βάζει τους άνδρες και τις γυναίκες σε μια πολύ ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, επειδή οι άνδρες είναι αυτά τα ύπουλα απατεωνάκια εκεί πάνω που έχουν τοποθετήσει αυτή τη γυάλινη οροφή. Και εμείς είμαστε πάντα κάτω απο τη γυάλινη οροφή, οι γυναίκες. Και έχουμε πολλές ικανότητες και εμπειρία, αλλά είναι ένα κόλπο, έτσι πως υποτίθεται προετοιμάζεσαι για να διαπεράσεις αυτή τη γυάλινη οροφή. Και επίσης, το σπάσιμο της γυάλινης οροφής είναι μια απαίσια φράση. Ποιος τρελός θα περνούσε το κεφάλι του μέσα από μια γυάλινη οροφή?
So for a long time in the economic sphere, we've lived with the term "glass ceiling." Now I've never really liked this term. For one thing, it puts men and women in a really antagonistic relationship with one another, because the men are these devious tricksters up there who've put up this glass ceiling. And we're always below the glass ceiling, the women. And we have a lot of skill and experience, but it's a trick, so how are you supposed to prepare to get through that glass ceiling? And also, "shattering the glass ceiling" is a terrible phrase. What crazy person would pop their head through a glass ceiling?
Λοιπόν η εικόνα που μου αρέσει να σκέφτομαι, αντί για γυάλινη οροφή, είναι η ψηλή γέφυρα. Είναι σίγουρα τρομακτικό να στέκεσαι στην άκρη μίας ψηλής γέφυρας, αλλα είναι επίσης αρκετά συναρπαστικό γιατί είναι πανέμορφα εκεί πάνω, και βλέπεις μια φανταστική θέα. Και το καλύτερο πράγμα είναι πως δεν υπάρχει κόλπο όπως με την γυάλινη οροφή. Δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα που να στέκονται στη μέση έτοιμοι να κόψουν τα καλώδια. Δεν υπάρχει τρύπα στη μέση μέσα από την οποία θα πέσεις. Και το καλύτερο είναι πως μπορείς να πάρεις οποιονδήποτε παζί σου. Μπορείς να φέρεις τον άνδρα σου. Μπορείς να φέρεις τους φίλους σου, ή τους συναδέλφους σου, ή την νταντά σου να περπατήσει μαζί σου. Και σύζυγοι μπορούν να σύρουν τις γυναίκες τους μαζί, αν οι γυναίκες τους δεν νιώθουν έτοιμες. Αλλά το θέμα σχετικά με την ψηλή γέφυρα είναι οτι πρέπει να έχεις την αυτοπεποίθηση να γνωρίζεις πως αξίζεις να είσαι σε αυτή τη γέφυρα, πως έχεις όλες τις ικανότητες και εμπειρίες που χρειάζεσαι για να περπατήσεις στην άλλη πλευρά της γέφυρας. αλλα πρέπει απλά να πάρεις την απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα και να το κάνεις.
So the image that I like to think of, instead of glass ceiling, is the high bridge. It's definitely terrifying to stand at the foot of a high bridge, but it's also pretty exhilarating, because it's beautiful up there, and you're looking out on a beautiful view. And the great thing is there's no trick like with the glass ceiling. There's no man or woman standing in the middle about to cut the cables. There's no hole in the middle that you're going to fall through. And the great thing is that you can take anyone along with you. You can bring your husband along. You can bring your friends, or your colleagues, or your babysitter to walk along with you. And husbands can drag their wives across, if their wives don't feel ready. But the point about the high bridge is that you have to have the confidence to know that you deserve to be on that bridge, that you have all the skills and experience you need in order to walk across the high bridge, but you just have to make the decision to take the first step and do it.
Σας ευχαριστώ πολυ.
Thanks very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)