Twenty years ago, my family introduced a system called "Friday Democracy Meetings." Every Friday at 7pm, my family came together for an official meeting to discuss the current family affairs. These meetings were facilitated by one of my parents, and we even had a notetaker.
Twintig jaar geleden introduceerde ons gezin het systeem 'Democratische Vrijdagvergadering'. Vrijdagsavonds 7 uur kwam ons gezin samen voor een officiële vergadering om over de lopende gezinszaken te discussiëren. Een van mijn ouders organiseerde de vergaderingen en we hadden zelfs een notulist.
These meetings had two rules. First, you are allowed to speak open and freely. Us kids were allowed to criticize our parents without that being considered disrespectful or rude. Second rule was the Chatham House rule, meaning whatever is said in the meeting stays in the meeting.
Er waren twee regels. Ten eerste mocht je open en vrijuit spreken. Wij kinderen mochten kritiek uiten op onze ouders zonder dat het als respectloos of brutaal werd gezien. De tweede regel was de Chatham House-regel: alles wat werd gezegd bleef binnen de vergadering.
(Laughter)
(Gelach)
The topics which were discussed in these meetings varied from one week to another. One week, we'd talk about what food we wanted to eat, what time us kids should go to bed and how to improve things as a family, while another meeting discussed pretty much events that happened at school and how to solve disputes between siblings, by which I mean real fights. At the end of each meeting, we'd reach decisions and agreements that would last at least until the next meeting.
De onderwerpen die werden bediscussieerd verschilden per week. De ene week praatten we over wat we wilden eten, over hoe laat wij kinderen naar bed moesten en hoe we dingen als gezin konden verbeteren, terwijl een andere vergadering ging over allerlei gebeurtenissen op school en hoe onenigheid tussen broers en zussen moest worden opgelost, en dat waren echte vechtpartijen. Aan het eind van elke vergadering maakten we besluiten en afspraken die tot minstens de volgende vergadering van kracht zouden zijn.
So you could say I was raised as a politician. By the age of six or seven, I mastered politics. I was negotiating, compromising, building alliances with other political actors.
Je zou kunnen zeggen dat ik als politicus ben opgevoed. Toen ik zes of zeven was, had ik de politiek onder de knie. Ik onderhandelde, sloot compromissen, sloot verbonden met andere politieke spelers ...
(Laughter)
(Gelach)
And I even once tried to jeopardize the political process.
Ik bracht zelfs een keer het politieke proces in gevaar.
(Laughter)
(Gelach)
These meetings sound very peaceful, civil and democratic, right? But that was not always the case. Because of this open, free space to talk, discuss and criticize, things sometimes got really heated.
Deze vergaderingen klinken erg vreedzaam, beschaafd en democratisch, hè? Dat was echter niet altijd het geval. Vanwege die openheid om te praten, te discussiëren en kritiek te leveren, ging het er soms verhit aan toe.
One meeting went really bad for me. I was about 10 years old at that time, and I'd done something really horrible at school, which I'm not going to share today --
Een keer pakte het slecht uit voor mij. Ik was toen ongeveer 10 jaar, en ik had iets erg stoms gedaan op school, dat ik nu niet ga delen,
(Laughter)
(Gelach)
but my brother decided to bring it up in the meeting. I could not defend myself, so I decided to withdraw from the meeting and boycott the whole system. I literally wrote an official letter and handed it to my dad, announcing that I am boycotting.
maar mijn broer besloot het op de agenda te zetten van de vergadering. Ik kon mezelf niet verdedigen, dus trok ik me terug van de vergadering en boycotte ik het hele systeem. Ik schreef letterlijk een officiële brief die ik mijn vader gaf, met de melding dat ik boycotte.
(Laughter)
(Gelach)
I thought that if I stopped attending these meetings anymore, the system would collapse,
Ik dacht dat als ik niet meer meedeed, het systeem zou mislukken,
(Laughter)
(Gelach)
but my family continued with the meetings, and they often made decisions that I disliked. But I could not challenge these decisions, because I was not attending the meetings, and thus had no right to go against it.
maar ons gezin ging door met de vergaderingen, en besloot vaak dingen die ik niet wilde. Ik kon die beslissingen niet betwisten, omdat ik niet meedeed, en dus had ik geen recht om ertegenin te gaan.
Ironically, when I turned about 13 years old, I ended up attending one of these meetings again, after I boycotted them for a long time. Because there was an issue that was affecting me only, and no other family member was bringing it up. The problem was that after each dinner, I was always the only one who was asked to wash the dishes, while my brothers didn't have to do anything about it. I felt this was unjust, unfair and discriminatory, so I wanted to discuss it in the meeting. As you know, the idea that it's a woman or a girl's role to do household work is a rule that has been carried out by many societies for so long, so in order for a 13-year-old me to challenge it, I needed a platform.
Ironisch genoeg ging ik toen ik ongeveer 13 was weer meedoen aan de vergadering na mijn lange boycot. Er was namelijk iets dat alleen mij aanging, en niemand anders kwam ermee. Het probleem was dat ik na het avondeten altijd degene was aan wie werd gevraagd de afwas te doen, terwijl mijn broers helemaal niets hoefden te doen. Ik vond dat niet juist, oneerlijk en discriminerend, dus wilde ik erover praten in de vergadering. Je weet dat het idee dat het huishouden voor vrouwen en meisjes is, een regel is die al heel lang in veel gemeenschappen bestaat, en om daar als 13-jarige iets aan te doen, had ik draagvlak nodig.
In the meeting, my brothers argued that none of the other boys we knew were washing the dishes, so why should our family be any different? But my parents agreed with me and decided that my brothers should assist me. However, they could not force them, so the problem continued.
In de vergadering voerden mijn broers aan dat ze geen enkele jongen kenden die moest afwassen, dus waarom zou het bij ons anders moeten? Maar mijn ouders waren het met me eens dat mijn broers moesten helpen. Ze konden ze echter niet dwingen, dus bleef het probleem bestaan.
Seeing no solution to my problem, I decided to attend another meeting and propose a new system that would be fair to everyone. So I suggested instead of one person washing all the dishes used by all the family members, each family member should wash their own dishes. And as a gesture of good faith, I said I'd wash the pots as well. This way, my brothers could no longer argue that it wasn't within their responsibility as boys or men to wash the dishes and clean after the family, because the system I proposed was about every member of the family cleaning after themselves and taking care of themselves.
Zonder uitzicht op een oplossing besloot ik het nog een keer aan te kaarten en een nieuw systeem voor te stellen dat voor iedereen eerlijk was. Ik stelde voor dat niet één persoon alle borden van de hele familie moest afwassen, maar dat elk gezinslid z'n eigen bord moest doen. En als blijk van goede wil zei ik dat ik de pannen ook wel wilde doen. Zo konden mijn broers niet langer zeggen dat het niet hun verantwoordelijkheid als man of jongen was om de borden van de hele familie te doen, omdat bij mijn systeem elk gezinslid zelf z'n eigen spullen moest afwassen en voor zichzelf moest zorgen.
Everyone agreed to my proposal, and for years, that was our washing-the-dishes system.
Iedereen was het eens met mijn voorstel, en het werd jarenlang ons systeem van afwassen.
What I just shared with you is a family story, but it's pure politics. Every part of politics includes decision-making, and ideally, the process of decision-making should include people from different backgrounds, interests, opinions, gender, beliefs, race, ethnicity, age, and so on. And they should all have an equal opportunity to contribute to the decision-making process and influence the decisions that will affect their lives directly or indirectly. As such, I find it difficult to understand when I hear young people saying, "I'm too young to engage in politics or to even hold a political opinion." Similarly, when I hear some women saying, "Politics is a dirty world I don't want to engage with," I'm worried that the idea of politics and political engagement has become so polarized in many parts of the world that ordinary people feel, in order for them to participate in politics, they need to be outspoken activists, and that is not true. I want to ask these young people, women and ordinary people in general: Can you really afford not to be interested or not to participate in politics?
Wat ik zojuist met je heb gedeeld is een familiegeschiedenis, maar het is puur politiek. Elk onderdeel van de politiek heeft besluitvorming en idealiter zou bij het besluitvormingsproces iedereen betrokken moeten zijn met verschillende achtergrond, belangen, meningen, sexe, geloof, ras, etniciteit, leeftijd enzovoort. Ze zouden allemaal evenveel kans moeten hebben, bij te dragen aan het beslissingsproces en de besluiten te beïnvloeden die hun leven direct of indirect beïnvloeden. Ik vind het daarom moeilijk te begrijpen als ik jonge mensen hoor zeggen: "Ik ben te jong voor de politiek of zelfs om een politieke mening te hebben." Net als wanneer ik sommige vrouwen hoor zeggen: "De politiek is smerig, daar wil niets mee te maken hebben." Ik maak me zorgen dat het idee over politiek en politieke betrokkenheid zo gepolariseerd is op veel plaatsen in de wereld, dat gewone mensen vinden dat ze om mee te doen aan de politiek een uitgesproken activist moeten zijn, en dat is niet waar. Ik wil vragen aan deze jongeren, vrouwen en mensen in het algemeen: kan je het je echt veroorloven
Politics is not only activism.
niet geïnteresseerd te zijn in of mee te doen aan politiek?
It's awareness, it's keeping ourselves informed, it's caring for the facts. When it's possible, it's casting a vote. Politics is the tool through which we structure ourselves as groups and societies. Politics governs every aspect of life, and by not participating in it, you're literally allowing other people to decide on what you can eat, wear, if you can have access to health care, free education, how much tax you pay, when you can retire, what is your pension. Other people are also deciding on whether your race and ethnicity is enough to consider you a criminal, or if your religion and nationality is enough to put you on a terrorist list. And if you still think you are a strong, independent human being unaffected by politics, then think twice.
Politiek is niet alleen activisme. Het is besef. Het is geïnformeerd blijven, het is om feiten geven. Als het kan, is het stemmen. Politiek is het gereedschap waarmee we onszelf vormen als groep en als gemeenschap. Politiek omhelst elk aspect van het leven, en door er niet aan mee te doen sta je letterlijk anderen toe te bepalen wat je eet, draagt, of je toegang tot gezondheidszorg hebt, onderwijs gratis is, hoeveel belasting je betaalt, wanneer je met pensioen mag, wat je pensioen is. Anderen willen ook bepalen of je ras of etniciteit genoeg is om je crimineel te noemen, of dat je geloof en nationaliteit genoeg is om je terrorist te noemen. En als je nog steeds denkt dat je een sterk en onafhankelijk mens bent, niet beïnvloed door politiek, denk dan nog een keer na.
I am speaking to you as a young woman from Libya, a country that is in the middle of a civil war. After more than 40 years of authoritarian rule, it's not a place where political engagement by women and young people is possible, nor encouraged. Almost all political dialogues that took place in the past few years, even those gathered by foreign powers, has been with only middle-aged men in the room. But in places with a broken political system like Libya, or in seemingly functioning places, including international organizations, the systems we have nowadays for political decision-making are not from the people for the people, but they have been established by the few for the few. And these few have been historically almost exclusively men, and they've produced laws, policies, mechanisms for political participation that are based on the opinions, beliefs, worldviews, dreams, aspirations of this one group of people, while everyone else was kept out. After all, we've all heard some version of this sentence: "What does a woman, let alone a young person, who is brown, understand about politics?"
Ik spreek hier als jonge vrouw uit Libië, een land dat midden in een burgeroorlog zit. Na meer dan 40 jaar van autoritair gezag, is het niet de plek waar politieke betrokkenheid door vrouwen en jongeren mogelijk is, of aangemoedigd wordt. Bijna alle politieke dialogen die plaatsvonden in de laatste jaren, zelfs die in het buitenland zijn georganiseerd, waren uitsluitend met mannen van middelbare leeftijd. Op plekken met een kapot politiek systeem zoals Libië, of op plekken die ogenschijnlijk werken, inclusief internationale organisaties, zijn de systemen die we tegenwoordig voor politieke besluitvorming hebben, niet door het volk, voor het volk, maar wel door enkelen, voor enkelen. En die enkelen zijn van oudsher bijna uitsluitend mannen. Ze maakten wetten en beleid, mechanismes voor politieke deelname die zijn gebaseerd op meningen, geloven, wereldbeelden, dromen en verwachtingen van deze ene groep mensen terwijl ieder ander buitengesloten werd. Uiteindelijk hebben we allemaal zoiets als dit gehoord: wat begrijpt een vrouw nou, en al helemaal een jonge, getinte, van politiek?
When you're young -- and in many parts of the world, a woman -- you often hear experienced politicians say, "But you lack political experience." And when I hear that, I wonder what sort of experience are they referring to? The experience of corrupted political systems? Or of waging wars? Or are they referring to the experience of putting the interests of economic profits before those of the environment? Because if this is political experience, then yes --
Als je jong bent -- en in veel landen een vrouw -- dan hoor je ervaren politici vaak zeggen: "Je hebt geen politieke ervaring." Als ik dat hoor, vraag ik me af welk soort ervaring ze bedoelen. De ervaring met politieke systemen die corrupt zijn? Of met oorlog voeren? Of bedoelen ze ervaring met het prevaleren van economische winst boven het milieu? Als dat namelijk politieke ervaring is, dan wel --
(Applause)
Wij, als vrouwen, en jongeren -- (Applaus)
we, as women and young people, have no political experience at all.
Wij, als vrouwen, en jongeren, hebben dan helemaal geen politieke ervaring.
Now, politicians might not be the only ones to blame, because ordinary people, and many young people as well, don't care about politics. And even those who care don't know how to participate.
Daar kunnen we niet alleen politici de schuld van geven, omdat gewone mensen, en ook veel jongeren, niet in politiek zijn geïnteresseerd. Zelfs degenen die dat wel zijn, weten gewoon niet hoe ze moeten meedoen.
This must change, and here is my proposal. We need to teach people at an early age about decision-making and how to be part of it. Every family is its own mini political system that is usually not democratic, because parents make decisions that affect all members of the family, while the kids have very little to say. Similarly, politicians make decisions that affect the whole nation, while the people have very little say in them.
Dit moet veranderen en hier is mijn voorstel. We moeten de mensen op jonge leeftijd leren over besluitvorming en hoe je daaraan meedoet. Elk gezin is z'n eigen politieke mini-systeem, dat normaal gesproken niet democratisch is, omdat de ouders beslissen over alle gezinsleden, terwijl de kinderen heel weinig te zeggen hebben. Evenzo maken politici besluiten die het gehele volk aangaan, terwijl het volk niet veel heeft te zeggen.
We need to change this, and in order to achieve this change systematically, we need to teach people that political, national and global affairs are as relevant to them as personal and family affairs.
Dat moeten we veranderen. Om dat systematisch te veranderen, moeten we de mensen leren dat politieke, nationale en wereldzaken net zo belangrijk zijn als familiezaken.
So if we want to achieve this, my proposal and advice is, try out the Family Democracy Meeting system. Because that will enable your kids to exercise their agency and decision-making from a very early age.
Als we dat willen bereiken, is mijn voorstel en advies: probeer het systeem van Democratische Gezinsvergadering. Dat stelt je kinderen in staat hun keuzevrijheid uit te oefenen en hen keuzes te laten bepalen vanaf jonge leeftijd.
Politics is about having conversations, including difficult conversations, that lead to decisions. And in order to have a conversation, you need to participate, not sign off like I did when I was a kid and then learn the lesson the hard way and have to go back again. If you include your kids in family conversations, they will grow up and know how to participate in political conversations. And most importantly, most importantly, they will help others engage.
Politiek is het hebben van discussies, ook ingewikkelde discussies, die leiden tot besluiten. En om gesprekken te hebben, moet je meedoen. Niet afhaken, zoals ik ooit deed en dan door schade en schande wijs te worden, zoals ooit bij mij. Als je je kinderen mee laat doen aan gezinsoverleg, worden ze volwassen en leren ze hoe ze mee moeten doen in politiek overleg. En het belangrijkste is dat ze anderen aanmoedigen mee te doen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)