Πριν από είκοσι χρόνια, η οικογένειά μου εισήγαγε το σύστημα «Δημοκρατικές Συναντήσεις Παρασκευής». Κάθε Παρασκευή στις 7 μ.μ, η οικογένειά συγκεντρωνόταν για μια επίσημη συνάντηση για να συζητήσει τα τρέχοντα οικογενειακά ζητήματα. Ένας από τους γονείς μου οργάνωνε αυτές τις συναντήσεις, και είχαμε μέχρι και γραμματέα.
Twenty years ago, my family introduced a system called "Friday Democracy Meetings." Every Friday at 7pm, my family came together for an official meeting to discuss the current family affairs. These meetings were facilitated by one of my parents, and we even had a notetaker.
Στα συμβούλια ίσχυαν δύο κανόνες. Πρώτον, δικαιούσαι να μιλάς ανοιχτά και ελεύθερα. Εμείς τα παιδιά μπορούσαμε να ασκούμε κριτική στους γονείς μας δίχως αυτό να θεωρείται ασεβές ή αγενές. Ο δεύτερος κανόνας ήταν ο λεγόμενος κανόνας του Chatham House, που σημαίνει πως ό,τι λέγεται στο συμβούλιο, μένει εκεί.
These meetings had two rules. First, you are allowed to speak open and freely. Us kids were allowed to criticize our parents without that being considered disrespectful or rude. Second rule was the Chatham House rule, meaning whatever is said in the meeting stays in the meeting.
(Γέλια)
(Laughter)
Τα θέματα που συζητούσαμε σε αυτές τις συναντήσεις διέφεραν από εβδομάδα σε εβδομάδα. Τη μία βδομάδα, θα μιλούσαμε για το φαγητό που θέλαμε, για την ώρα του ύπνου και για το πώς να βελτιωθούμε ως οικογένεια, ενώ σε άλλες συναντήσεις συζητούσαμε πάνω κάτω για συμβάντα στο σχολείο και το πώς να επιλύουμε διαμάχες μεταξύ των αδερφών, και εννοώ πραγματικές μάχες. Στο τέλος κάθε συνάντησης, φτάναμε σε αποφάσεις και συμφωνίες που θα ίσχυαν τουλάχιστον ως το επόμενο συμβούλιο.
The topics which were discussed in these meetings varied from one week to another. One week, we'd talk about what food we wanted to eat, what time us kids should go to bed and how to improve things as a family, while another meeting discussed pretty much events that happened at school and how to solve disputes between siblings, by which I mean real fights. At the end of each meeting, we'd reach decisions and agreements that would last at least until the next meeting.
Θα μπορούσε κανείς να πει λοιπόν ότι μεγάλωσα σαν πολιτικός. Ήδη από την ηλικία των έξι ή εφτά, ήμουν ειδήμων στην πολιτική. Έκανα διαπραγματεύσεις, συμβιβασμούς, έχτιζα συμμαχίες με άλλους πολιτικούς παράγοντες.
So you could say I was raised as a politician. By the age of six or seven, I mastered politics. I was negotiating, compromising, building alliances with other political actors.
(Γέλια)
(Laughter)
Μια φορά μάλιστα αποπειράθηκα να τινάξω την πολιτική διαδικασία στον αέρα.
And I even once tried to jeopardize the political process.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτές οι συναντήσεις ακούγονται πολύ ειρηνικές, πολιτισμένες και δημοκρατικές, έτσι; Ωστόσο δεν ήταν πάντα έτσι. Ακριβώς λόγω του ανοιχτού, ελεύθερου χώρου συνομιλίας, συζήτησης και κριτικής, κάποιες φορές άναβαν τα αίματα.
These meetings sound very peaceful, civil and democratic, right? But that was not always the case. Because of this open, free space to talk, discuss and criticize, things sometimes got really heated.
Ένα συμβούλιο εξελίχθηκε πολύ άσχημα για μένα. Ήμουν περίπου 10 χρονών τότε, και είχα κάνει κάτι πραγματικά κακό στο σχολείο, το οποίο δεν θα μοιραστώ σήμερα --
One meeting went really bad for me. I was about 10 years old at that time, and I'd done something really horrible at school, which I'm not going to share today --
(Γέλια)
(Laughter)
αλλά ο αδερφός μου αποφάσισε να το θίξει στη συνάντηση. Δεν μπορούσα να με υπερασπιστώ, οπότε αποφάσισα να απέχω από το συμβούλιο και να μποϊκοτάρω το όλο σύστημα. Έγραψα πράγματι μια επίσημη επιστολή και την παρέδωσα στον πατέρα μου, ανακοινώνοντας το μποϊκοτάζ.
but my brother decided to bring it up in the meeting. I could not defend myself, so I decided to withdraw from the meeting and boycott the whole system. I literally wrote an official letter and handed it to my dad, announcing that I am boycotting.
(Γέλια)
(Laughter)
Πίστευα πως αν απείχα από τα συμβούλια, το σύστημα θα κατέρρεε,
I thought that if I stopped attending these meetings anymore, the system would collapse,
(Γέλια)
(Laughter)
ωστόσο η οικογένειά μου συνέχισε τις συναντήσεις, και συχνά έπαιρνε δυσάρεστες για μένα αποφάσεις. Δεν μπορούσα όμως να τις αμφισβητήσω, μιας και δεν συμμετείχα στις συναντήσεις, και έτσι δεν μπορούσα και να τις παραβώ.
but my family continued with the meetings, and they often made decisions that I disliked. But I could not challenge these decisions, because I was not attending the meetings, and thus had no right to go against it.
Όλως περιέργως, όταν έγινα 13 ετών, συμμετείχα πάλι σε μια τέτοια συνάντηση, έχοντας αντιταχθεί σε αυτά για μεγάλο διάστημα. Διότι υπήρχε ένα ζήτημα που επηρέαζε μόνο εμένα, και κανένα άλλο μέλος της οικογένειας δεν θα το ανέφερε. Το ζήτημα ήταν ότι μετά από κάθε δείπνο, περίμεναν να πλύνω εγώ μόνη μου τα πιάτα, ενώ οι αδερφοί μου δεν χρειαζόταν να βοηθήσουν. Ένιωθα πως αυτό ήταν αδικαιολόγητο, άδικο και πως συνιστούσε διάκριση σε βάρος μου, επομένως ήθελα να το συζητήσω σε μια συνάντηση. Όπως ξέρετε, η ιδέα ότι το νοικοκυριό είναι γυναικεία ή κοριτσίστικη υπόθεση είναι ένας κανόνας που διέπει πολλές κοινωνίες εδώ και αιώνες, οπότε για να τον αμφισβητήσω, στα 13 μου, χρειαζόμουν ένα βήμα.
Ironically, when I turned about 13 years old, I ended up attending one of these meetings again, after I boycotted them for a long time. Because there was an issue that was affecting me only, and no other family member was bringing it up. The problem was that after each dinner, I was always the only one who was asked to wash the dishes, while my brothers didn't have to do anything about it. I felt this was unjust, unfair and discriminatory, so I wanted to discuss it in the meeting. As you know, the idea that it's a woman or a girl's role to do household work is a rule that has been carried out by many societies for so long, so in order for a 13-year-old me to challenge it, I needed a platform.
Στη συνάντηση, οι αδερφοί μου υποστήριξαν ότι κανένα από τα άλλα αγόρια που ξέραμε δεν έπλενε πιάτα, επομένως γιατί να διέφερε η οικογένειά μας; Οι γονείς μου συμφώνησαν και αποφάσισαν ότι οι αδερφοί μου έπρεπε να με βοηθούν. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να τους πιέσουν, και το πρόβλημα συνεχίστηκε.
In the meeting, my brothers argued that none of the other boys we knew were washing the dishes, so why should our family be any different? But my parents agreed with me and decided that my brothers should assist me. However, they could not force them, so the problem continued.
Μιας και δεν έβλεπα άλλη λύση, αποφάσισα να πάω σε άλλο μια συνάντηση και να προτείνω ένα νέο σύστημα δίκαιο για όλους. Πρότεινα λοιπόν ότι αντί ένας να πλένει όλα τα πιάτα που χρησιμοποίησε όλη η οικογένεια, το κάθε μέλος θα έπρεπε να πλένει τα δικά του. Και ως κίνηση καλής θελήσεως, προσφέρθηκα να πλένω και τα μαγειρικά σκεύη. Έτσι, οι αδερφοί μου δεν θα μπορούσαν πια να ισχυρίζονται ότι δεν ήταν στην ευθύνη τους ως αγόρια ή άντρες να πλένουν τα πιάτα και να συμβάλουν στην καθαριότητα, γιατί το σύστημα που πρότεινα προέβλεπε ότι όλα τα μέλη της οικογένειας καθαρίζουν και φροντίζουν για τα δικά τους.
Seeing no solution to my problem, I decided to attend another meeting and propose a new system that would be fair to everyone. So I suggested instead of one person washing all the dishes used by all the family members, each family member should wash their own dishes. And as a gesture of good faith, I said I'd wash the pots as well. This way, my brothers could no longer argue that it wasn't within their responsibility as boys or men to wash the dishes and clean after the family, because the system I proposed was about every member of the family cleaning after themselves and taking care of themselves.
Όλοι συμφώνησαν στην πρότασή μου, και για πολλά χρόνια, αυτό το σύστημα ακολουθούσαμε για το πλύσιμο των πιάτων.
Everyone agreed to my proposal, and for years, that was our washing-the-dishes system.
Αυτό που μοιράστηκα μόλις με σας είναι μια οικογενειακή ιστορία, αλλά πρόκειται καθαρά για πολιτική. Κάθε έκφανση της πολιτικής προϋποθέτει τη λήψη αποφάσεων, και ιδανικά, η διαδικασία λήψης αποφάσεων πρέπει να περιλαμβάνει άτομα από διαφορετικά περιβάλλοντα, συμφέροντα, γνώμες, φύλο, πεποιθήσεις, φυλή, εθνότητα, ηλικία και πάει λέγοντας. Και όλοι θα πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες να συνεισφέρουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και να επηρεάσουν τις αποφάσεις που θα επηρεάσουν τις ζωές τους άμεσα ή έμμεσα. Έτσι, δυσκολεύομαι να καταλάβω τους νέους που λένε, «Είμαι πολύ νέος για την πολιτική ή και για να έχω πολιτική άποψη». Παρομοίως, όταν ακούω γυναίκες να λένε, «Η πολιτική είναι ένας σαθρός κόσμος με τον οποίο δεν θέλω να ασχοληθώ», με ανησυχεί το ότι η ιδέα της πολιτικής και της πολιτικής συμμετοχής υφίσταται τέτοια πόλωση σε πολλά μέρη του κόσμου που οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται πως, για να αναμειχθούν με την πολιτική, πρέπει να είναι ακτιβιστές πρώτης γραμμής, και αυτό δεν ισχύει. Θέλω να ρωτήσω τους νέους, τις γυναίκες και τον απλό κόσμο γενικότερα: Αντέχετε όντως το τίμημα της αδιαφορίας ή μη συμμετοχής στην πολιτική;
What I just shared with you is a family story, but it's pure politics. Every part of politics includes decision-making, and ideally, the process of decision-making should include people from different backgrounds, interests, opinions, gender, beliefs, race, ethnicity, age, and so on. And they should all have an equal opportunity to contribute to the decision-making process and influence the decisions that will affect their lives directly or indirectly. As such, I find it difficult to understand when I hear young people saying, "I'm too young to engage in politics or to even hold a political opinion." Similarly, when I hear some women saying, "Politics is a dirty world I don't want to engage with," I'm worried that the idea of politics and political engagement has become so polarized in many parts of the world that ordinary people feel, in order for them to participate in politics, they need to be outspoken activists, and that is not true. I want to ask these young people, women and ordinary people in general: Can you really afford not to be interested or not to participate in politics?
Η πολιτική δεν είναι μόνο ακτιβισμός. Είναι επίγνωση. Είναι το να μένουμε ενήμεροι, να ενδιαφερόμαστε για τα γεγονότα. Όταν είναι δυνατό, είναι το να ψηφίζουμε. Η πολιτική είναι το εργαλείο μέσω του οποίου οργανωνόμαστε σε ομάδες και κοινωνίες. Η πολιτική διέπει κάθε τομέα της ζωής, και απέχοντας από αυτήν, στην ουσία αφήνετε άλλους να αποφασίζουν τι μπορείτε να φάτε, να φορέσετε, αν θα έχετε πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα, δωρεάν εκπαίδευση, πόσους φόρους θα πληρώνετε, πότε θα βγείτε στη σύνταξη, ποια θα είναι η σύνταξή σας. Άλλοι αποφασίζουν και για το αν η φυλή και η εθνότητά σας αρκούν για να θεωρείστε εγκληματίας, αν η θρησκεία και η εθνικότητά σας αρκούν για να θεωρείστε τρομοκράτης. Και αν ακόμα πιστεύετε πως είστε ένα δυνατό, ανεξάρτητο ανθρώπινο ον ανεπηρέαστο από την πολιτική, ξανασκεφτείτε το.
Politics is not only activism. It's awareness, it's keeping ourselves informed, it's caring for the facts. When it's possible, it's casting a vote. Politics is the tool through which we structure ourselves as groups and societies. Politics governs every aspect of life, and by not participating in it, you're literally allowing other people to decide on what you can eat, wear, if you can have access to health care, free education, how much tax you pay, when you can retire, what is your pension. Other people are also deciding on whether your race and ethnicity is enough to consider you a criminal, or if your religion and nationality is enough to put you on a terrorist list. And if you still think you are a strong, independent human being unaffected by politics, then think twice.
Σας μιλάω ως μια νέα γυναίκα από τη Λιβύη, μια χώρα στη μέση ενός εμφυλίου πολέμου. Μετά από 40 και χρόνια απολυταρχικής διακυβέρνησης, δεν είναι ένα μέρος όπου η πολιτική συμμετοχή των γυναικών και των νέων είναι δυνατή ή ενθαρρύνεται. Όλες σχεδόν οι πολιτικές συζητήσεις τα τελευταία χρόνια, ακόμη και αυτές με πρωτοβουλία ξένων δυνάμεων, έλαβαν χώρα αποκλειστικά μεταξύ μεσήλικων ανδρών. Όμως σε μέρη με κατεστραμμένο πολιτικό σύστημα, όπως η Λιβύη, ή σε λειτουργικά, σε πρώτη ανάγνωση, μέρη, μεταξύ αυτών και διεθνείς οργανισμοί, τα σημερινά συστήματα λήψης πολιτικών αποφάσεων δεν είναι από και για τους ανθρώπους, άλλα έχουν καθιερωθεί από τους λίγους για τους λίγους. Και αυτοί ιστορικά υπήρξαν σχεδόν πάντα άντρες, που παρήγαγαν νόμους, πολιτικές, μηχανισμούς πολιτικής συμμετοχής βασισμένους στις απόψεις, πεποιθήσεις, οπτικές, όνειρα, φιλοδοξίες αυτής της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων, ενώ όλοι οι άλλοι ήταν αποκλεισμένοι. Στην τελική, όλοι έχουμε ακούσει κάποια εκδοχή αυτής της πρότασης: «Τι ξέρει μια γυναίκα, ή χειρότερα, ένας νέος, που είναι σκούρος, από πολιτική;»
I am speaking to you as a young woman from Libya, a country that is in the middle of a civil war. After more than 40 years of authoritarian rule, it's not a place where political engagement by women and young people is possible, nor encouraged. Almost all political dialogues that took place in the past few years, even those gathered by foreign powers, has been with only middle-aged men in the room. But in places with a broken political system like Libya, or in seemingly functioning places, including international organizations, the systems we have nowadays for political decision-making are not from the people for the people, but they have been established by the few for the few. And these few have been historically almost exclusively men, and they've produced laws, policies, mechanisms for political participation that are based on the opinions, beliefs, worldviews, dreams, aspirations of this one group of people, while everyone else was kept out. After all, we've all heard some version of this sentence: "What does a woman, let alone a young person, who is brown, understand about politics?"
Όταν είσαι νέος -- και σε πολλά μέρη του πλανήτη, γυναίκα -- ακούς έμπειρους πολιτικούς συχνά να λένε, «Μα σου λείπει η πολιτική εμπειρία». Όταν το ακούω αυτό, αναρωτιέμαι σε τι είδους εμπειρίας αναφέρονται; Στην εμπειρία του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος; Ή της διεξαγωγής πολέμων; Ή μήπως αναφέρονται στην εμπειρία του να βάζεις οικονομικά συμφέροντα πάνω από την προστασία του περιβάλλοντος; Γιατί αν αυτό σημαίνει πολιτική εμπειρία, τότε ναι --
When you're young -- and in many parts of the world, a woman -- you often hear experienced politicians say, "But you lack political experience." And when I hear that, I wonder what sort of experience are they referring to? The experience of corrupted political systems? Or of waging wars? Or are they referring to the experience of putting the interests of economic profits before those of the environment? Because if this is political experience, then yes --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
εμείς, ως γυναίκες και νέοι άνθρωποι, δεν έχουμε καμία πολιτική εμπειρία.
we, as women and young people, have no political experience at all.
Βέβαια, η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τους πολιτικούς, γιατί οι απλοί άνθρωποι, και πολλοί νέοι, δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά. Και ακόμη και αυτοί που ενδιαφέρονται δεν ξέρουν πώς να συμμετάσχουν.
Now, politicians might not be the only ones to blame, because ordinary people, and many young people as well, don't care about politics. And even those who care don't know how to participate.
Αυτό πρέπει να αλλάξει, και αυτή είναι η πρότασή μου. Πρέπει να διδάσκουμε στον κόσμο από μικρή ηλικία τη λήψη αποφάσεων και πώς να συμμετάσχει σε αυτήν. Κάθε οικογένεια έχει το δικό της μικρό πολιτικό σύστημα που συνήθως δεν είναι δημοκρατικό, γιατί οι γονείς παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν όλη την οικογένεια, ενώ τα παιδιά δεν έχουν λόγο σε αυτές. Παρομοίως, οι πολιτικοί παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν όλο το έθνος, ενώ ο λαός δεν έχει λόγο σε αυτές.
This must change, and here is my proposal. We need to teach people at an early age about decision-making and how to be part of it. Every family is its own mini political system that is usually not democratic, because parents make decisions that affect all members of the family, while the kids have very little to say. Similarly, politicians make decisions that affect the whole nation, while the people have very little say in them.
Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό, και για να επιτύχουμε συστηματική αλλαγή, πρέπει να να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι τα πολιτικά, εθνικά και παγκόσμια ζητήματα τους αφορούν όσο τα προσωπικά και οικογενειακά.
We need to change this, and in order to achieve this change systematically, we need to teach people that political, national and global affairs are as relevant to them as personal and family affairs.
Για να το πετύχουμε αυτό, η πρόταση και συμβουλή μου είναι, δοκιμάστε το σύστημα Δημοκρατικών Οικογενειακών Συναντήσεων. Γιατί αυτό θα επιτρέψει στα παιδιά να εξασκηθούν στην αυτενέργεια και τη λήψη αποφάσεων από πολύ νεαρή ηλικία.
So if we want to achieve this, my proposal and advice is, try out the Family Democracy Meeting system. Because that will enable your kids to exercise their agency and decision-making from a very early age.
Πολιτική είναι να μετέχεις σε συζητήσεις, ακόμα και σε δύσκολες συζητήσεις, που οδηγούν σε αποφάσεις. Και για να κάνεις μια συζήτηση, πρέπει να συμμετάσχεις, όχι να αποχωρείς όπως έκανα εγώ παιδί και μετά πήρα το μάθημά μου και έπρεπε να επιστρέψω. Αν συμπεριλάβετε τα παιδιά στις οικογενειακές συζητήσεις, θα μεγαλώσουν και θα ξέρουν πώς να συμμετάσχουν σε πολιτικές συζητήσεις. Και το σημαντικότερο, προπαντός, θα βοηθήσουν άλλους να συμμετάσχουν.
Politics is about having conversations, including difficult conversations, that lead to decisions. And in order to have a conversation, you need to participate, not sign off like I did when I was a kid and then learn the lesson the hard way and have to go back again. If you include your kids in family conversations, they will grow up and know how to participate in political conversations. And most importantly, most importantly, they will help others engage.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)