In August 1947, India gained independence after 200 years of British rule. What followed was one of the largest and bloodiest forced migrations in history. An estimated one million people lost their lives.
באוגוסט 1947, הודו קיבלה את עצמאותה אחרי 200 שנה של שלטון בריטי. מה שבא אחרי הייתה אחת מההגירות המאולצות הכי מדממות וגדולות בהיסטוריה. מוערך שמיליון אנשים איבדו את חייהם.
Before British colonization, the Indian subcontinent was a patchwork of regional kingdoms known as princely states populated by Hindus, Muslims, Sikhs, Jains, Buddhists, Christians, Parsis, and Jews. Each princely state had its own traditions, caste backgrounds, and leadership.
לפני הקולוניזציה הבריטית, תת היבשת ההודית הייתה מלאכת טלאים של ממלכות אזוריות שהיו ידועות כמדינות נסיכויות שאוכלסו על ידי הינדים, מוסלמים, סיקים, ג’יינים, בודהיסטים, נוצרים, פרסים ויהודים. לכל מדינה נסיכותית היו המסורות שלה, רקעים של קאסטות ומנהיגות.
Starting in the 1500s, a series of European powers colonized India with coastal trading settlements. By the mid-18th century, the English East India Company emerged as the primary colonial power in India. The British ruled some provinces directly, and ruled the princely states indirectly. Under indirect rule, the princely states remained sovereign but made political and financial concessions to the British.
החל מהמאה ה-16, סדרה של כוחות אירופאים השתלטו על הודו עם ישובי מסחר לאורך החוף. עד אמצע המאה ה-18, חברת מזרח הודו האנגלית עלתה ככוח הקולוניאלי העיקרי בהודו. הבריטים שלטו בכמה מחוזות באופן ישיר, ושלטו בנסיכויות באופן לא ישיר. תחת שלטון לא ישיר, הנסיכויות נשארו ריבוניות אבל ויתרו ויתורים פוליטיים וכלכליים לבריטים.
In the 19th century, the British began to categorize Indians by religious identity— a gross simplification of the communities in India. They counted Hindus as “majorities” and all other religious communities as distinct “minorities,” with Muslims being the largest minority. Sikhs were considered part of the Hindu community by everyone but themselves. In elections, people could only vote for candidates of their own religious identification. These practices exaggerated differences, sowing distrust between communities that had previously co-existed.
במאה ה-19, הבריטים החלו לקטלג את ההודים לפי זהות דתית -- הפשטה כוללנית של הקהילות בהודו. הם החשיבו הינדים כ“רוב” ואת כל הקהילות הדתיות האחרות כ“מיעוטים” מובחנים, עם מוסלמים כמיעוט הגדול ביותר. סיקים נחשבו כחלק מהקהילה ההינדית על ידי כולם חוץ מעצמם. בבחירות, אנשים יכלו להצביע רק למועמדים מאותה זהות דתית כמוהם. המנהגים האלה הגבירו את ההבדלים, והכניסו חוסר אמון בין קהילות שבעבר חיו בדו-קיום.
The 20th century began with decades of anti-colonial movements, where Indians fought for independence from Britain. In the aftermath of World War II, under enormous financial strain from the war, Britain finally caved. Indian political leaders had differing views on what an independent India should look like. Mohandas Gandhi and Jawaharlal Nehru represented the Hindu majority and wanted one united India. Muhammad Ali Jinnah, who led the Muslim minority, thought the rifts created by colonization were too deep to repair. Jinnah argued for a two nation division where Muslims would have a homeland called Pakistan.
המאה ה-20 החלה עם עשורים של תנועות אנטי קולוניאליות, שבהן הודים נלחמו לעצמאות מהבריטים. אחרי מלחמת העולם השנייה, תחת לחץ כלכלי כבד מהמלחמה, הבריטים לבסוף התקפלו. למנהיגים פוליטים הודים היו דעות שונות על איך הודו עצמאית צריכה להראות. מוהנדס גאנדי וג’אווהרלל נהרו יצגו את הרוב ההינדי ורצו לאחד את הודו. מוחמד עלי ג’ינה, שהוביל את המיעוט המוסלמי, חשב שהקרעים שיצרה הקולוניזציה היו עמוקים מדי לתיקון. ג’ינה טען לחלוקה לשתי אומות שבה למוסלמים תהיה מולדת בשם פקיסטן.
Following riots in 1946 and 1947, the British expedited their retreat, planning Indian independence behind closed doors. In June 1947, the British viceroy announced that India would gain independence by August, and be partitioned into Hindu India and Muslim Pakistan— but gave little explanation of how exactly this would happen.
אחרי מהומות ב-1946 וב-1947, הבריטים האיצו את הנסיגה, מתכננים את העצמאות ההודית מאחורי דלתיים סגורות. ביוני 1947, המשנה למלך הבריטי הודיע שהודו תקבל את העצמאות שלה באוגוסט, ותחולק להודו ההינדית ופקיסטן המוסלמית -- אבל נתן מעט הסברים איך בדיוק זה יתרחש.
Using outdated maps, inaccurate census numbers and minimal knowledge of the land, in a mere five weeks, the Boundary Committee drew a border dividing three provinces under direct British rule: Bengal, Punjab, and Assam. The border took into account where Hindus and Muslims were majorities, but also factors like location and population percentages. So if a Hindu majority area bordered another Hindu majority area, it would be included in India— but if a Hindu majority area bordered Muslim majority areas, it might become part of Pakistan. Princely states on the border had to choose which of the new nations to join, losing their sovereignty in the process.
בעזרת מפות מיושנות, מפקד אוכלוסין לא מדויק וידע מועט על הארץ, תוך חמישה שבועות בלבד, ועדת הגבולות ציירה גבול שחילק שלושה מחוזות תחת שלטון בריטי ישיר: בנגל, פונג’אב ואסאם. הגבול לקח בחשבון היכן היה רוב מוסלמי והינדי, אבל גם גורמים כמו מיקום ואחוזי אוכלוסיה. אז אם אזור עם רוב הינדי גבל באזור אחר עם רוב הינדי, הוא היה נכלל בהודו -- אבל אם אזור עם רוב הינדי גבל באזור עם רוב מוסלמי, הוא אולי היה הופך לחלק מפקיסטן. נסיכויות על הגבול היו צריכות לבחור לאיזו מדינה חדשה להצטרף, תוך כדי איבוד הריבונות שלהן בתהליך.
While the Boundary Committee worked on the new map, Hindus and Muslims began moving to areas where they thought they’d be a part of the religious majority— but they couldn’t be sure. Families divided themselves. Fearing sexual violence, parents sent young daughters and wives to regions they perceived to be safe.
בזמן שוועדת הגבול עבדה על המפות החדשות, הינדים ומוסלמים התחילו לעבור לאזורים שבהם הם חשבו שיהיו חלק מהרוב הדתי -- אבל הם לא היו יכולים להיות בטוחים. משפחות חילקו את עצמן. בפחד מאלימות מינית, הורים שלחו בנות צעירות ונשים לאזורים שהם חשבו לבטוחים.
The new map wasn’t revealed until August 17th, 1947— two days after independence. The provinces of Punjab and Bengal became the geographically separated East and West Pakistan. The rest became Hindu-majority India. In a period of two years, millions of Hindus and Sikhs living in Pakistan left for India, while Muslims living in India fled villages where their families had lived for centuries. The cities of Lahore, Delhi, Calcutta, Dhaka, and Karachi emptied of old residents and filled with refugees. In the power vacuum British forces left behind, radicalized militias and local groups massacred migrants. Much of the violence occurred in Punjab, and women bore the brunt of it, suffering rape and mutilation. Around 100,000 women were kidnapped and forced to marry their captors.
המפה החדשה לא התגלתה עד 17 באוגוסט 1947 -- יומיים אחרי העצמאות. המחוזות של פונג’אב ובנגל הפכו למזרח ולמערב פקיסטן המופרדים גאוגרפית. השאר הפכו להודו עם הרוב ההינדי. בתקופה של שנתיים, מליוני הינדים וסיקים שחיו בפקיסטן עזבו להודו, בזמן שמוסלמים שחיו בהודו ברחו מכפרים שבהם המשפחות שלהם חיו במשך מאות שנים. הערים לאהור, דלהי, כלכתה, דאקה וקראצ’י התרוקנו מתושבים ותיקים והתמלאו פליטים. בוואקום הכוח שהכוחות הבריטים השאירו מאחוריהם, מיליציות רדיקליות וקבוצות מקומיות טבחו במהגרים. הרבה מהאלימות התרחשה בפונג’אב, ונשים נשאו ברוב האלימות, כשסבלו אונס והשחתה. סביב 100,000 נשים נחטפו ונאלצו להינשא לשוביהן.
The problems created by Partition went far beyond this immediate deadly aftermath. Many families who made temporary moves became permanently displaced, and borders continue to be disputed. In 1971, East Pakistan seceded and became the new country of Bangladesh. Meanwhile, the Hindu ruler of Kashmir decided to join India— a decision that was to be finalized by a public referendum of the majority Muslim population. That referendum still hasn't happened as of 2020, and India and Pakistan have been warring over Kashmir since 1947.
הבעיות שנוצרו על ידי החלוקה הרחיקו הרבה מעבר לתוצאות הקטלניות המידיות. משפחות רבות שעברו באופן זמני הפכו לפליטות קבועות, וגבולות המשיכו להיות במחלוקת. ב-1971, מזרח פקיסטן פרשה והפכה למדינה החדשה בנגלדש. בינתיים, השליט ההינדי של קשמיר החליט להצטרף להודו -- החלטה שהייתה צריכה להיות מאושרת על ידי משאל עם של רוב מוסלמי באוכלוסיה. משאל העם עדיין לא התרחש נכון ל-2020, והודו ופקיסטן נלחמות על קשמיר מאז 1947.
More than 70 years later, the legacies of the Partition remain clear in the subcontinent: in its new political formations and in the memories of divided families.
יותר מ-70 שנה לאחר מכן, התוצאות של החלוקה נשארו ברורות בתת היבשת: במצב הפוליטי החדש ובזיכרונות של משפחות מופרדות.