I come from a family of five brothers, all scientists and engineers. A few years ago, I sent them the following email: "Dear brothers, I hope this message finds you well. I am emailing to let you know that I'm dropping out of my master's program in engineering to pursue a career as a full-time musician. All that I ask from you is not to worry about me."
Beş erkek çocuklu bir aileden geliyorum, hepsi bilim insanı ve mühendisler. Birkaç yıl önce onlara şu e-postayı yolladım: Sevgili kardeşlerim, umarım iyisinizdir. Bu e-postayı tam zamanlı müzisyen olarak kariyerimi sürdürmek üzere mühendislik yüksek lisansımı bıraktığımı bilmeniz için atıyorum. Sizden tek istediğim benim için endişelenmemeniz.
Brother number one replied. He was encouraging but a bit skeptical. He said, "I wish you the best of luck. You're going to need it."
Bir numaralı kardeş cevapladı. Cesaret verici ancak birazcık şüpheciydi. "İyi şanslar dilerim. Buna ihtiyacın olacak." dedi.
(Laughter)
(Kahkahalar)
Brother number two was a little bit more skeptical. He said, "Don't do it! This will be the worst mistake of your life. Find a real career."
İki numaralı kardeş biraz daha şüpheciydi. "Sakın yapma! Hayatının en büyük hatası olacak. Gerçek bir kariyer bul," dedi.
(Laughter)
(Kahkahalar)
Well, the rest of my brothers were so enthusiastic about my decision, they didn't even respond.
Geriye kalan kardeşlerim kararım konusunda çok heyecan duyuyorlardı, öyle ki cevap bile vermediler.
(Laughter)
(Kahkahalar)
I know that the skepticism coming from my brothers is out of care and concern for me. They were worried. They thought it would be difficult to make it as an artist, that it will be a challenge. And you know what? They were right. It is such a challenge to be a full-time artist. I have so many friends who need to have a second job as a plan B in order to pay for the bills, except that plan B sometimes becomes their plan A. And it's not just my friends and I who experience this. The US Census Bureau states that only 10 percent of art school graduates end up working as full-time artists. The other 90 percent, they change careers, they work in marketing, sales, education and other fields.
Kardeşlerimin şüphelerinin sevgi ve endişeden kaynaklı olduğunu biliyordum. Endişeliydiler. Sanatçı olarak hayat sürdürmenin zor olacağını düşünüyorlardı. Biliyor musunuz, aslında haklıydılar. Tam zamanlı bir sanatçı olmak öylesine zor ki. Faturalarını ödeyebilmek için B planı olarak ikinci bir işe ihtiyacı olan çok arkadaşım var, B planlarının bazen A planları hâline gelmesini saymıyorum. Bunu deneyimleyen sadece ben ve arkadaşlarım değil. ABD Nüfus İdaresi, güzel sanatlar mezunlarının sadece yüzde 10'unun tam zamanlı sanatçı olarak çalıştığını belirtiyor. Diğer yüzde 90 ise kariyer değiştiriyor, pazarlama, satış, eğitim ve diğer alanlarda çalışıyorlar.
But this is not news, right? We almost expect the artist to be a struggling artist. But why should we expect that?
Ancak bu yeni bir bilgi değil, değil mi? Sanatçının sıkıntı çeken bir sanatçı olması beklentisindeyiz. İyi de neden beklentimiz böyle olmalı?
I read an article in the "Huffington Post" saying that four years ago, the European Union began the world's largest ever arts funding initiative. Creative Europe will give 2.4 billion dollars to over 300,000 artists. In contrast, the US budget for our National Endowment for the Arts, the largest single funder for the arts across the United States, is merely 146 million dollars. To put things into perspective, the US budget for the military marching bands alone is almost twice as much as the entire NEA.
Huffington Post'ta Avrupa Birliği'nin dört yıl önce dünyanın en büyük sanat yatırımı girişimini başlattığını söyleyen bir makale okudum. Creative Europe programı 300.000'in üzerinde sanatçıya 2,4 milyar dolar verecek. Buna karşın, Birleşik Devletler'deki en büyük tekil finansman olan Milli Sanat Ödeneğinin ABD bütçesi yalnızca 146 milyon dolar. Bunu masaya yatıracak olursak ABD'nin askeri birlikler için bütçesi bunun neredeyse iki katı.
Another striking image comes from Brendan McMahon for the "Huffington Post," saying that out of the one trillion dollar budget for military and defense-related spending, if only 0.05 percent were allocated to the arts, we would be able to pay for 20 full-time symphony orchestras at 20 million dollars apiece, and give over 80,000 artists an annual salary of 50,000 dollars each. If that's only 0.05 percent, imagine what a full one percent could do.
Başka bir çarpıcı husus Huffington Post'tan Brendan McMahon'a ait, askeriye ve savunma ile ilgili harcamaların bir trilyon dolar bütçeyi bulduğunu söylüyor. Bunun yalnızca %0,05'i sanat için ayrılsa her biri 20 milyon dolara 20 tam zamanlı senfoni orkestrası masrafını karşılayabilir ve 80.000'in üzerinde sanatçıya yılda 50.000 dolar maaş ödeyebilirdik. Bu yalnızca %0,05'lik bir oran, %1 olsa neler yapabileceğimizi düşünün.
Now, I know we live in a capitalist society, and profits matter a lot. So let's look at it from a financial angle, shall we? The US nonprofit arts industry generates more than 166 billion dollars in economic activity, it employs 5.7 million people and it returns 12.6 billion dollars in tax revenue.
Kapitalist bir toplumda yaşadığımızı ve kârın çok önemli olduğunu biliyorum. O yüzden buna finansal bir açıdan bakalım. ABD kâr amacı gütmeyen sanat endüstrisi ekonomik faaliyette 166 milyar dolardan daha fazla üretiyor, 5,7 milyon insan istihdam ediyor ve 12,6 milyar dolar vergi geri ödemesi oluyor.
But this is only a financial angle, right? We all know that the arts is way more than just an economic value. The arts brings meaning to life. It's the spirit of our culture. It brings people together and it supports creativity and social cohesion.
Bu yalnızca finansal açı. Sanatın ekonomik bir değerden çok daha önemli olduğunu biliyoruz. Sanat, hayata anlam katıyor. Kültürümüzün ruhunu yansıtıyor. İnsanları bir araya getiriyor ve hem yaratıcılığı hem de sosyal bağları güçlendiriyor.
But if the arts contributes this much to our economy, why then do we still invest so little in arts and artists? Why do more than 80 percent of our schools nationwide still experience budget cuts in arts education programs? What is it about the value of arts and artists that we still don't understand?
Sanat ekonomiye bu kadar fazla katkı sağlıyorsa sanat ve sanatçılara niçin bu kadar az yatırım yapıyoruz? Niçin ülke çapında %80'in üzerinde okul hâlâ sanat eğitimi programlarında bütçe kısıtlaması yaşıyor? Hâlâ sanat ve sanatçıların değeri hakkında neyi anlayamıyoruz?
I believe the system is flawed and far from being fair, and I want to help change that. I want to live in a society where artists are more valued and have more cultural and financial support so they can focus on creating arts instead of being forced to drive Ubers or take corporate jobs they'd rather not have. There are other sources of income for artists, however. There are private foundations, grants and patrons who give money, except a vast majority of artists don't know about these opportunities. On one side you have institutions and people with money. On the other side you have artists seeking funding, but the artists don't know about the people with the money, and the people with the money don't necessarily know about the artists out there.
Sistemin hatalı ve adil olmadığını kanısındayım ve bunun değişmesine yardım etmek istiyorum. Sanatçıların daha fazla değer, kültürel ve finansal destek gördüğü bir toplumda yaşamak istiyorum, böylece Uber kullanmak veya istemedikleri kurumsal işlerde çalışmak yerine sanat yaratmaya odaklanabilirler. Yine de sanatçılar için başka gelir kaynakları var. Özel vakıflar, para yardımı yapan burs ve destekçiler, ancak sanatçıların büyük çoğunluğu bundan habersiz. Bir yandan elinde para olan kurum ve insanlar var. Diğer yandan finansman arayan sanatçılar ama sanatçılar paralı insanların farkında değil ve bu insanlar da sanatçıların hâlini bilmiyor.
This is why I am very excited to share "Grantpa," an online platform that uses technology to match artists with grants and funding opportunities in a way that is easy, fast and less intimidating. Grantpa is only one step towards solving an existing problem of funding inequality, but we need to work collectively on multiple fronts to reevaluate how we view the artists in our society. Do we think of arts as a luxury or a necessity? Do we understand what goes on in the day-to-day life of an artist, or do we still believe that artists, no matter how struggling they are, are happy simply because they're following their passion?
Bu yüzden de ''Grantpa''yı heyecanla paylaşıyorum, sanatçıları burs ve fon olanaklarıyla eşleştiren çevrimiçi bir platform bunu kolay, hızlı ve daha az caydırıcı bir şekilde yapıyor. Grantpa, finansman eşitsizliğinde var olan bir sorunu çözmek için bir adım uzakta ama toplu hâlde çok yönlü çalışarak toplumumuzdaki sanatçılara olan görüşümüzü yeniden değerlendirmeliyiz. Sanatı lüks mü yoksa ihtiyaç olarak mı görüyoruz? Bir sanatçının günlük hayatında neler olduğunu anlıyor muyuz veya ne kadar zorluk çekseler de sevdikleri şeyi yaptıkları için mutlu olduklarına hâlâ inanıyor muyuz?
In a few years, I plan to send my brothers the following email: "Dear brothers, I hope this message finds you well. I am emailing to let you know that I am doing great and so are hundreds of thousands of artists who are being valued more culturally and financially and getting enough funding to focus on their crafts and create more art. I appreciate all of your support. Couldn't have done it without you."
Birkaç yıl içinde kardeşlerime şu epostayı göndereceğim: ''Sevgili kardeşlerim, umarım iyisinizdir. Bu epostayı çok iyi olduğumu bilmeniz için yazıyorum, benimle birlikte binlerce sanatçı da kültürel ve finansal açıdan daha fazla değer görüyor ve çalışmalarına odaklanmak ve daha fazla sanat üretmek için yeterli finansmanı alıyorlar. Tüm desteğiniz için teşekkür ederim. Siz olmadan başaramazdım.''
Thank you.
Teşekkürler.
(Applause)
(Alkışlar)