Μεγάλωσα με το μονοζυγωτικό δίδυμο αδερφό μου, που ήταν ένας απίστευτα στοργικός αδερφός. Το να είσαι δίδυμος σε κάνει ειδικό στο να εντοπίζεις διακρίσεις. Αν το μπισκότο του ήταν ακόμα και λίγο μεγαλύτερο από το δικό μου, είχαμε θέμα. Και προφανώς, δε πέθαινα της πείνας. (Γέλια)
I grew up with my identical twin, who was an incredibly loving brother. Now, one thing about being a twin is, it makes you an expert at spotting favoritism. If his cookie was even slightly bigger than my cookie, I had questions. And clearly, I wasn't starving. (Laughter)
Όταν έγινα ψυχολόγος, άρχισα να παρατηρώ ενός άλλου είδους διάκριση: το πόσο μεγαλύτερη αξία δίνουμε στο σώμα απ' ό,τι στο μυαλό. Σπούδασα εννιά χρόνια στο πανεπιστήμιο και πήρα διδακτορικό στην ψυχολογία, και ξέρετε πόσοι άνθρωποι κοιτάνε την κάρτα μου και λένε, «Α, ψυχολόγος. Δηλαδή, όχι πραγματικός γιατρός» σα να το λέει πάνω στην κάρτα μου. [όχι πραγματικός γιατρός. Απογοητευτικό] (Γέλια)
When I became a psychologist, I began to notice favoritism of a different kind; and that is, how much more we value the body than we do the mind. I spent nine years at university earning my doctorate in psychology, and I can't tell you how many people look at my business card and say, "Oh -- a psychologist. So, not a real doctor," as if it should say that on my card. [Dr. Guy Winch, Just a Psychologist (Not a Real Doctor)]
Αυτή τη διάκριση που δείχνουμε στο σώμα έναντι του μυαλού, τη βλέπω παντού.
(Laughter) This favoritism we show the body over the mind -- I see it everywhere.
'Ημουνα πρόσφατα στο σπίτι ενός φίλου, και το πεντάχρονό τους ετοιμαζόταν για ύπνο. Ήταν πάνω σε ένα σκαμπό δίπλα στο νιπτήρα και βούρτσιζε τα δόντια του, όταν γλίστρησε και γρατζούνισε το πόδι του στο σκαμπό όπως έπεσε. Έκλαψε λίγο και μετά σηκώθηκε, ανέβηκε πάλι στο σκαμπό, έφτασε το κουτί με τα χανζαπλάστ και έβαλε ένα στην πληγή. Αυτό το παιδί, ζήτημα αν ήξερε να δένει τα κορδόνια του, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να καλύψει το σχίσιμο για να μη μολυνθεί, κι ότι πρέπει να φροντίζεις τα δόντια σου βουρτσίζοντάς τα δύο φορές την ημέρα. Όλοι ξέρουμε να διατηρούμε την φυσική μας υγεία και να φροντίζουμε για την υγιεινή των δοντιών μας, σωστά; Ξέρουμε από τότε που ήμασταν πέντε χρονών. Αλλά τι ξέρουμε για το πως να διατηρούμε την ψυχολογική μας υγεία; Λοιπόν, τίποτα. Τι μαθαίνουμε στα παιδιά μας για τη συναισθηματική υγιεινή; Τίποτα. Πώς γίνεται να περνάμε περισσότερο χρόνο φροντίζοντας τα δόντια μας απ' ό,τι το μυαλό μας. Γιατί η φυσική υγεία είναι τόσο πιο πολύ σημαντική για μας απ' ό,τι η ψυχολογική υγεία;
I recently was at a friend's house, and their five-year-old was getting ready for bed. He was standing on a stool by the sink, brushing his teeth, when he slipped and scratched his leg on the stool when he fell. He cried for a minute, but then he got back up, got back on the stool, and reached out for a box of Band-Aids to put one on his cut. Now, this kid could barely tie his shoelaces, but he knew you have to cover a cut so it doesn't become infected, and you have to care for your teeth by brushing twice a day. We all know how to maintain our physical health and how to practice dental hygiene, right? We've known it since we were five years old. But what do we know about maintaining our psychological health? Well, nothing. What do we teach our children about emotional hygiene? Nothing. How is it that we spend more time taking care of our teeth than we do our minds? Why is it that our physical health is so much more important to us than our psychological health?
Δεχόμαστε ψυχολογικά τραύματα πολύ πιο συχνά απ' ό,τι σωματικά, τραύματα όπως αποτυχίες, απορρίψεις ή μοναξιά. Κι αυτά επίσης μπορεί να χειροτερεύσουν αν τα αγνοήσουμε, και μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή μας με δραματικό τρόπο. Κι όμως, ενώ υπάρχουν επιστημονικά αποδεδειγμένες τεχνικές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για τέτοιου είδους ψυχολογικά τραύματα, δεν το κάνουμε. Ούτε περνάει από το μυαλό μας ότι πρέπει. «Τι, έχεις κατάθλιψη; Ξεκόλλα, όλα είναι στο μυαλό». Φαντάζεστε να λέγατε κάτι τέτοιο σε κάποιον με σπασμένο πόδι: «Έλα, άρχισε να περπατάς, όλα είναι στο πόδι σου». (Γέλια) Ήρθε η ώρα να καλύψουμε το κενό μεταξύ σωματικής και ψυχολογικής υγείας. 'Ήρθε η ώρα να τις κάνουμε πιο ισότιμες, κάτι σα δίδυμες.
We sustain psychological injuries even more often than we do physical ones, injuries like failure or rejection or loneliness. And they can also get worse if we ignore them, and they can impact our lives in dramatic ways. And yet, even though there are scientifically proven techniques we could use to treat these kinds of psychological injuries, we don't. It doesn't even occur to us that we should. "Oh, you're feeling depressed? Just shake it off; it's all in your head." Can you imagine saying that to somebody with a broken leg: "Oh, just walk it off; it's all in your leg." (Laughter) It is time we closed the gap between our physical and our psychological health. It's time we made them more equal, more like twins.
Λέγοντας αυτό, κι ο αδερφός μου είναι ψυχολόγος. Οπότε ούτε αυτός είναι κανονικός γιατρός. (Γέλια) Αλλά δε σπουδάσαμε μαζί. Για την ακρίβεια, ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έκανα στη ζωή μου ήταν να μετακομίσω στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, για να κάνω το διδακτορικό μου στη ψυχολογία. Χωριστήκαμε τότε για πρώτη φορά στη ζωή μας, και ο αποχωρισμός ήταν σκληρός και για τους δυό μας. Αλλά ενώ αυτός έμεινε μεταξύ οικογένειας και φίλων, εγώ ήμουν μόνος σε μια νέα χώρα. Λείπαμε απίστευτα ο ένας στον άλλο αλλά οι διεθνείς κλήσεις ήταν τότε πολύ ακριβές και είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε μόνο πέντε λεπτά τη βδομάδα. Όταν ήρθε η ώρα για τα γενέθλιά μας, ήταν τα πρώτα που δε θα περνάγαμε μαζί. Αποφασίσαμε να ξοδευτούμε, και εκείνη τη βδομάδα θα μιλούσαμε δέκα λεπτά. 'Όλο το πρωί περπατούσα στο δωμάτιό μου, περιμένοντάς τον να τηλεφωνήσει, και περίμενα, περιμένα, αλλά το τηλέφωνο δε χτυπούσε. Λόγω της διαφοράς της ώρας υπέθεσα «Οκέι, είναι έξω με φίλους, θα πάρει μετά». Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα τότε. Αλλά δεν πήρε. Και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μετά από 10 μήνες που έλειπα δεν του έλειπα πια όσο μου έλειπε εμένα. Το ήξερα ότι θα με έπαιρνε το πρωί, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα πιο δυστυχισμένα και μακρύτερα της ζωής μου. Ξύπνησα το επόμενο πρωί. Κοίταξα το τηλέφωνο, και συνειδητοποίησα ότι είχα παρασύρει το ακουστικό την προηγούμενη πηγαίνοντας πάνω κάτω. Βγήκα παραπατώντας από το κρεβάτι, έβαλα το ακουστικό πίσω στη συσκευή, και χτύπησε στο δευτερόλεπτο, και ήταν ο αδερφός μου, και, Θέε μου, ήταν τσαντισμένος. (Γέλια) Ήταν η πιο δυστυχισμένη και μακρύτερη βραδιά της ζωής του επίσης. Προσπάθησα να του εξηγήσω τι συνέβη και μου είπε, «Δεν καταλαβαίνω. Αφού είδες ότι δε σε έπαιρνα, γιατί δεν σήκωσες το τηλέφωνο να με πάρεις εσύ;» Είχε δίκιο. Γιατί δεν τον πήρα; Δεν είχα απάντηση τότε, αλλά τώρα έχω, και είναι πολύ απλή: μοναξιά.
Speaking of which, my brother is also a psychologist. So he's not a real doctor, either. (Laughter) We didn't study together, though. In fact, the hardest thing I've ever done in my life is move across the Atlantic to New York City to get my doctorate in psychology. We were apart then for the first time in our lives, and the separation was brutal for both of us. But while he remained among family and friends, I was alone in a new country. We missed each other terribly, but international phone calls were really expensive then, and we could only afford to speak for five minutes a week. When our birthday rolled around, it was the first we wouldn't be spending together. We decided to splurge, and that week, we would talk for 10 minutes. (Laughter) I spent the morning pacing around my room, waiting for him to call -- and waiting ... and waiting. But the phone didn't ring. Given the time difference, I assumed, "OK, he's out with friends, he'll call later." There were no cell phones then. But he didn't. And I began to realize that after being away for over 10 months, he no longer missed me the way I missed him. I knew he would call in the morning, but that night was one of the saddest and longest nights of my life. I woke up the next morning. I glanced down at the phone, and I realized I had kicked it off the hook when pacing the day before. I stumbled out of bed, I put the phone back on the receiver, and it rang a second later. And it was my brother, and boy, was he pissed. (Laughter) It was the saddest and longest night of his life as well. Now, I tried to explain what happened, but he said, "I don't understand. If you saw I wasn't calling you, why didn't you just pick up the phone and call me?" He was right. Why didn't I call him? I didn't have an answer then. But I do today, and it's a simple one: loneliness.
Η μοναξιά δημιουργεί ένα βαθύ ψυχολογικό τραύμα, που διαστρεβλώνει την αντίληψή μας και ανακατεύει τις σκέψεις μας. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι γύρω μας δε νοιάζονται όσο στην πραγματικότητα. Μας κάνεις να φοβόμαστε να επικοινωνήσουμε, γιατί να ετοιμαστείς για απόρριψη και συναισθηματικό πόνο όταν η καρδιά σου πονάει ήδη πολύ περισσότερο απ' όσο μπορείς ν' αντέξεις; Με είχε κυριεύσει τότε μια πραγματική μοναξιά, αλλά περιβαλλόμουν από ανθρώπους όλη μέρα, οπότε δεν το είχα αντιληφθεί. Αλλά η μοναξιά ορίζεται καθαρά υποκειμενικά. Εξαρτάται αποκλειστικά από το αν νοιώθεις συναισθηματικά ή κοινωνικά αποκομμένος από τους γύρω σου. Κι εγώ έτσι ένοιωθα. Έχουν γίνει πολλές έρευνες για τη μοναξιά, και όλες είναι τρομακτικές. Η μοναξιά δε θα σε κάνει απλά μίζερο, θα σε σκοτώσει. Δεν σας κάνω πλάκα. Η χρόνια μοναξιά αυξάνει την πιθανότητα πρώιμου θανάτου κατά 14 τοις εκατό. Η μοναξιά προκαλεί υπέρταση, υψηλή χοληστερίνη. Επίσης επιβαρρύνει και τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, κάνοντάς σε ευάλωτο σε κάθε είδους ασθένειες και νοσήματα. Ουσιαστικά, οι επιστήμονες έχουν καταλήξει ότι συγκριτικά, η χρόνια μοναξιά είναι εξίσου επικίνδυνη για την μακροπρόθεσμη υγεία και μακροβιότητα όσο και το κάπνισμα. Τα πακέτα τσιγάρα σε προειδοποιούν «Αυτό μπορεί να σε σκοτώσει». Αλλά η μοναξιά δεν το κάνει. Γι'αυτό είναι σημαντικό να δώσουμε προτεραιότητα στην ψυχολογική μας υγεία, να φροντίζουμε για την συναισθηματική υγιεινή μας. Γιατί δε μπορείς να φροντίσεις ένα ψυχολογικό τραύμα αν δεν ξέρεις καν ότι είσαι τραυματισμένος. Η μοναξιά δεν είναι το μόνο ψυχολογικό τραύμα που μπορεί να διαστρεβλώσει την αντίληψή μας και να μας παραπλανήσει.
Loneliness creates a deep psychological wound, one that distorts our perceptions and scrambles our thinking. It makes us believe that those around us care much less than they actually do. It make us really afraid to reach out, because why set yourself up for rejection and heartache when your heart is already aching more than you can stand? I was in the grips of real loneliness back then, but I was surrounded by people all day, so it never occurred to me. But loneliness is defined purely subjectively. It depends solely on whether you feel emotionally or socially disconnected from those around you. And I did. There is a lot of research on loneliness, and all of it is horrifying. Loneliness won't just make you miserable; it will kill you. I'm not kidding. Chronic loneliness increases your likelihood of an early death by 14 percent. Fourteen percent! Loneliness causes high blood pressure, high cholesterol. It even suppress the functioning of your immune system, making you vulnerable to all kinds of illnesses and diseases. In fact, scientists have concluded that taken together, chronic loneliness poses as significant a risk for your long-term health and longevity as cigarette smoking. Now, cigarette packs come with warnings saying, "This could kill you." But loneliness doesn't. And that's why it's so important that we prioritize our psychological health, that we practice emotional hygiene. Because you can't treat a psychological wound if you don't even know you're injured. Loneliness isn't the only psychological wound that distorts our perceptions and misleads us.
Η αποτυχία κάνει το ίδιο ακριβώς. Κάποτε επισκέφθηκα έναν παιδικό σταθμό όπου είδα τρία νήπια να παίζουν με τα ίδια ακριβώς πλαστικά παιχνίδια. Σύροντας το κόκκινο κουμπί, θα πεταγόταν ένας χαριτωμένος σκυλάκος. Ένα κοριτσάκι τράβηξε το μοβ κουμπί, μετά το έσπρωξε, μετά απλά κάθισε και κοίταζε το κουτί, με το κάτω χειλάκι της να τρέμει. Το αγοράκι δίπλα της είδε τι έγινε, γύρισε προς το κουτί του και ξέσπασε σε κλάματα χωρίς καν να το αγγίξει. Στο μεταξύ, ένα άλλο κοριτσάκι δοκίμασε ό,τι μπορούσε να σκεφτεί μέχρι που έσυρε το κόκκινο κουμπί, ο χαριτωμένος σκυλάκος πετάχτηκε, και τσίριξε από χαρά. Τρία νήπια με ακριβώς τα ίδια πλαστικά παιχνίδια αλλά πολύ διαφορετικές αντιδράσεις στην αποτυχία. Τα δύο πρώτα νήπια ήταν μια χαρά ικανά να σύρουν το κόκκινο κουμπί. Το μόνο που τα εμπόδισε να τα καταφέρουν ήταν το μυαλό τους που τα ξεγέλασε και τα έκανε να πιστέψουν ότι δε μπορούσαν. Οι ενήλικες επίσης ξεγελιούνται με αυτόν τον τρόπο συνέχεια. Για την ακρίβεια όλοι έχουμε προεπιλεγμένα συναισθήματα και πιστεύω που προκαλούνται κάθε φορά που συναντάμε απογοητεύσεις και εμπόδια.
Failure does that as well. I once visited a day care center, where I saw three toddlers play with identical plastic toys. You had to slide the red button, and a cute doggie would pop out. One little girl tried pulling the purple button, then pushing it, and then she just sat back and looked at the box with her lower lip trembling. The little boy next to her watched this happen, then turned to his box and burst into tears without even touching it. Meanwhile, another little girl tried everything she could think of until she slid the red button, the cute doggie popped out, and she squealed with delight. So: three toddlers with identical plastic toys, but with very different reactions to failure. The first two toddlers were perfectly capable of sliding a red button. The only thing that prevented them from succeeding was that their mind tricked them into believing they could not. Now, adults get tricked this way as well, all the time. In fact, we all have a default set of feelings and beliefs that gets triggered whenever we encounter frustrations and setbacks.
Γνωρίζετε πώς αντιδράει το μυαλό σας στην αποτυχία; Θα έπρεπε. Γιατί αν το μυαλό σας προσπαθεί να σας πείσει ότι είστε ανίκανοι για κάτι και το πιστέψετε, τότε, ακριβώς όπως αυτά τα δύο νήπια, θα αρχίσετε να νοιώθετε αβοήθητοι και σύντομα θα σταματήσετε να προσπαθείτε, ή δε θα προσπαθήσετε καν. Και τότε θα είστε ακόμα πιο πεπεισμένοι ότι δεν θα τα καταφέρετε. Γι' αυτό τον λόγο τόσο πολλοί άνθρωποι λειτουργούν κάτω από τις δυνατότητές τους Γιατί κάπου στην πορεία, μερικές φορές μία μόνο αποτυχία τους έπεισε ότι δε μπορούσαν να τα καταφέρουν, και το πιστέψανε.
Are you aware of how your mind reacts to failure? You need to be. Because if your mind tries to convince you you're incapable of something, and you believe it, then like those two toddlers, you'll begin to feel helpless and you'll stop trying too soon, or you won't even try at all. And then you'll be even more convinced you can't succeed. You see, that's why so many people function below their actual potential. Because somewhere along the way, sometimes a single failure convinced them that they couldn't succeed, and they believed it.
Μόλις πειστούμε για κάτι, είναι δύσκολο να μας αλλάξουμε γνώμη. Και αυτό το έμαθα στην πράξη όταν ήμουν έφηβος με τον αδερφό μου. Οδηγούσαμε νύχτα με φίλους σε έναν σκοτεινό δρόμο, όταν ένα περιπολικό μας σταμάτησε. Είχε γίνει μια ληστεία στην περιοχή και ψάχνανε υπόπτους. Ο αστυνομικός πλησίασε το αμάξι και φώτισε με το φακό του τον οδηγό, μετά τον αδερφό μου στη μπροστινή θέση, και μετά εμένα. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και είπε, «Εσένα πού σ' έχω ξαναδεί;» (Γέλια) Και του είπα, «Στη μπροστινή θέση». (Γέλια) Αλλά δεν έβγαζε καθόλου νόημα γι' αυτόν. Και τώρα νόμιζε ότι είχα πάρει ναρκωτικά. (Γέλια) Έτσι με τραβάει έξω από το αμάξι, με ψάχνει, με οδηγεί στο αστυνομικό όχημα, και μόνο όταν εξακρίβωσε ότι δεν είχα ποινικό μητρώο, με άφησε να του δείξω ότι είχα ένα δίδυμο στη μπροστινή θέση. Ακόμα και όταν φεύγαμε με το αυτοκίνητο, το έβλεπες στο πρόσωπό του ήταν πεπεισμένος ότι τη γλίτωνα με κάτι.
Once we become convinced of something, it's very difficult to change our mind. I learned that lesson the hard way when I was a teenager with my brother. We were driving with friends down a dark road at night, when a police car stopped us. There had been a robbery in the area and they were looking for suspects. The officer approached the car, and shined his flashlight on the driver, then on my brother in the front seat, and then on me. And his eyes opened wide and he said, "Where have I seen your face before?" (Laughter) And I said, "In the front seat." (Laughter) But that made no sense to him whatsoever, so now he thought I was on drugs. (Laughter) So he drags me out of the car, he searches me, he marches me over to the police car, and only when he verified I didn't have a police record, could I show him I had a twin in the front seat. But even as we were driving away, you could see by the look on his face he was convinced that I was getting away with something.
Το μυαλό μας αλλάζει δύσκολα όταν είμαστε ήδη πεπεισμένοι.
(Laughter)
Είναι φυσικό να νιώθεις απογοητευμένος και ηττημένος μετά από μια αποτυχία. Αλλά δεν πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου να πειστεί ότι δε μπορεί να τα καταφέρει. Πρέπει να παλέψεις το συναίσθημα της απελπισίας. Πρέπει να πάρεις τον έλεγχο της κατάστασης. Και πρέπει να σπάσεις αυτού του είδους τον αρνητικό κύκλο πριν ξεκινήσει.
Our mind is hard to change once we become convinced. So it might be very natural to feel demoralized and defeated after you fail. But you cannot allow yourself to become convinced you can't succeed. You have to fight feelings of helplessness. You have to gain control over the situation. And you have to break this kind of negative cycle before it begins.
Το μυαλό και τα συναισθήματά μας, δεν είναι οι έμπιστοι φίλοι που νομίζαμε ότι είναι. Είναι μάλλον ένας κυκλοθυμικός φίλος που από τη μία μας υποστηρίζει απόλυτα, και από την άλλη είναι δυσάρεστος. Κάποτε δούλεψα με μια γυναίκα που μετά από 20 χρόνια γάμου, και ένα εξαιρετικά άσχημο διαζύγιο, ήταν επιτέλους έτοιμη για ένα πρώτο ραντεβού. Γνώρισε έναν τύπο στο διαδίκτυο, και φαινόταν καλός και επιτυχημένος, και πολύ πιο σημαντικό, φαινόταν ότι του άρεσε πολύ. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη, αγόρασε ένα νέο φόρεμα, και συναντήθηκαν σε ένα ακριβό μπαρ στη Νέα Υόρκη για ένα ποτό. Στα δέκα λεπτά του ραντεβού, ο τύπος σηκώθηκε και είπε, «Δεν ενδιαφέρομαι», και έφυγε. Η απόρριψη είναι τρομερά επίπονη. Η γυναίκα πληγώθηκε τόσο που δε μπορούσε να κουνηθεί. Κατάφερε και πήρε μια φίλη. Και ακούστε τι της είπε η φίλη: «Καλά, τι περίμενες; Έχεις μεγάλους γοφούς, δεν έχεις τίποτα ενδιαφέρον να πεις, γιατί ένας όμορφος, επιτυχημένος άντρας σαν αυτόν να θέλει να βγει με μια αποτυχημένη σαν εσένα;» Σοκαριστικό, πραγματικά, που μια φίλη μπορεί να είναι τόσο σκληρή; Αλλά θα ήταν λιγότερο σοκαριστικό αν σας έλεγα ότι δεν ήταν η φίλη που το είπε αυτό. Αυτό είπε η γυναίκα στον εαυτό της. Και αυτό είναι κάτι που το κάνουμε όλοι, ειδικά μετά από μια απόρριψη. Αρχίζουμε να σκεφτόμαστε όλα τα ελαττώματα και τις ελλείψεις μας, τι ευχόμαστε να ήμασταν, τι ευχόμαστε να μην ήμασταν, μας βρίζουμε. Μπορεί όχι τόσο αυστηρά, αλλά όλοι το κάνουμε. Και είναι παράξενο που το κάνουμε γιατί η αυτοεκτίμησή μας είναι ήδη πληγωμένη. Γιατί να θέλουμε να της κάνουμε μεγαλύτερη ζημιά; Δε θα κάναμε ένα φυσικό τραύμα επίτηδες χειρότερο. Αν είχαμε ένα κόψιμο στο μπράτσο μας δε θα αποφασίζαμε, «Α, ξέρω! Θα πάρω ένα μαχαίρι και θα δω πόσο βαθύτερο μπορώ να το κάνω».
[Stop Emotional Bleeding] Our minds and our feelings -- they're not the trustworthy friends we thought they were. They're more like a really moody friend, who can be totally supportive one minute, and really unpleasant the next. I once worked with this woman who, after 20 years marriage and an extremely ugly divorce, was finally ready for her first date. She had met this guy online, and he seemed nice and he seemed successful, and most importantly, he seemed really into her. So she was very excited, she bought a new dress, and they met at an upscale New York City bar for a drink. Ten minutes into the date, the man stands up and says, "I'm not interested," and walks out. Rejection is extremely painful. The woman was so hurt she couldn't move. All she could do was call a friend. Here's what the friend said: "Well, what do you expect? You have big hips, you have nothing interesting to say. Why would a handsome, successful man like that ever go out with a loser like you?" Shocking, right, that a friend could be so cruel? But it would be much less shocking if I told you it wasn't the friend who said that. It's what the woman said to herself. And that's something we all do, especially after a rejection. We all start thinking of all our faults and all our shortcomings, what we wish we were, what we wish we weren't. We call ourselves names. Maybe not as harshly, but we all do it. And it's interesting that we do, because our self-esteem is already hurting. Why would we want to go and damage it even further? We wouldn't make a physical injury worse on purpose. You wouldn't get a cut on your arm and decide, "Oh! I know -- I'm going to take a knife and see how much deeper I can make it."
Αλλά το κάνουμε με τα ψυχολογικά τραύματα όλη την ώρα. Γιατί; Επειδή έχουμε χαμηλή συναισθηματική υγιεινή. Γιατί δε βάζουμε σε προτεραιότητα την ψυχολογική μας υγεία. Ξέρουμε από άπειρες έρευνες, ότι όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι χαμηλά, είμαστε πιο ευάλωτοι στο στρες και το άγχος, ότι η αποτυχία και η απόρριψη πονάνε πολύ και αργούμε να τις ξεπεράσουμε. Έτσι όταν σας απορρίπτουν, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να συνεφέρετε την αυτοεκτίμησή σας, όχι να την κάνετε σκόνη. Όταν πονάτε συναισθηματικά, φερθείτε στον εαυτό σας με την συμπόνοια που θα περιμένατε από έναν αληθινό φίλο. Πρέπει να εντοπίσουμε και να αλλάξουμε τις ανθυγιεινές ψυχολογικές συνήθειές μας. Μια από τις πιο ανθυγιεινές και κοινές είναι ο μηρυκασμός. Μηρυκασμός είναι το αναμάσημα. Είναι όταν το αφεντικό σου φωνάξει, ο καθηγητής σε μειώσει μέσα στην τάξη, ή όταν έχεις ένα μεγάλο καυγά με ένα φίλο και δε μπορείς να σταματήσεις να παίζεις τη σκηνή στο κεφάλι σου για μέρες, μερικές φορές για βδομάδες συνεχόμενα. Το να αναμασάς θλιβερά γεγονότα με αυτόν τον τρόπο μπορεί εύκολα να γίνει συνήθεια, και μπορεί να σου κοστίσει ακριβά. Γιατί με το να περνάς τόσο χρόνο σε θλιβερές και αρνητικές σκέψεις, βάζεις τον εαυτό σου σε σημαντικό κίνδυνο ν' αναπτύξεις κλινική κατάθλιψη, αλκοολισμό, τροφικές διαταραχές, ακόμα και καρδιακή πάθηση.
But we do that with psychological injuries all the time. Why? Because of poor emotional hygiene. Because we don't prioritize our psychological health. We know from dozens of studies that when your self-esteem is lower, you are more vulnerable to stress and to anxiety; that failures and rejections hurt more, and it takes longer to recover from them. So when you get rejected, the first thing you should be doing is to revive your self-esteem, not join Fight Club and beat it into a pulp. When you're in emotional pain, treat yourself with the same compassion you would expect from a truly good friend. [Protect Your Self-Esteem] We have to catch our unhealthy psychological habits and change them. And one of unhealthiest and most common is called rumination. To ruminate means to chew over. It's when your boss yells at you or your professor makes you feel stupid in class, or you have big fight with a friend and you just can't stop replaying the scene in your head for days, sometimes for weeks on end. Now, ruminating about upsetting events in this way can easily become a habit, and it's a very costly one, because by spending so much time focused on upsetting and negative thoughts, you are actually putting yourself at significant risk for developing clinical depression, alcoholism, eating disorders, and even cardiovascular disease.
Το πρόβλημα είναι ότι η τάση να αναμασάς μπορεί να είναι τόσο δυνατή και σημαντική και είναι ένα δύσκολο συνήθειο να σταματήσεις. Και το ξέρω από προσωπικής πείρας γιατί πριν από κάνα χρόνο, άρχισα αυτή τη συνήθεια ο ίδιος. Βλέπετε, ο δίδυμος αδερφός μου διαγνώστηκε με μη Χότζκιν λέμφωμα στο τρίτο στάδιο. Ο καρκίνος του ήταν εξαιρετικά επιθετικός. Είχε ορατούς όγκους σε όλο του το σώμα. Και έπρεπε να ξεκινήσει έναν σκληρό κύκλο χημειοθεραπείας. Και δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το τι περνούσε. Δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο υπέφερε, ενώ αυτός δεν είχε παραπονεθεί, ούτε μία φορά. Είχε μια απίστευτα θετική στάση. Η ψυχολογική του υγεία ήταν υπέροχη. Εγώ ήμουν φυσικά υγιής, αλλά ψυχολογικά ήμουν κουρέλι. Αλλά ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Έρευνες λένε ότι ακόμα και ένας δίλεπτος περισπασμός είναι αρκετός για να σταματήσει την παρόρμηση για αναμάσηση εκείνη τη στιγμή. Έτσι κάθε φορά που είχα μια ανησυχητική, λυπηρή, αρνητική σκέψη, πίεζα τον εαυτό μου συγκεντρωθεί σε κάτι άλλο μέχρι η παρόρμηση να περάσει. Και μέσα σε μια βδομάδα, όλη μου η προοπτική άλλαξε και έγινε πιο θετική και πιο αισιόδοξη.
The problem is, the urge to ruminate can feel really strong and really important, so it's a difficult habit to stop. I know this for a fact, because a little over a year ago, I developed the habit myself. You see, my twin brother was diagnosed with stage 3 non-Hodgkin's lymphoma. His cancer was extremely aggressive. He had visible tumors all over his body. And he had to start a harsh course of chemotherapy. And I couldn't stop thinking about what he was going through. I couldn't stop thinking about how much he was suffering, even though he never complained, not once. He had this incredibly positive attitude. His psychological health was amazing. I was physically healthy, but psychologically, I was a mess. But I knew what to do. Studies tell us that even a two-minute distraction is sufficient to break the urge to ruminate in that moment. And so each time I had a worrying, upsetting, negative thought, I forced myself to concentrate on something else until the urge passed. And within one week, my whole outlook changed and became more positive and more hopeful.
Στις 9 βδομάδες χημειοθεραπείας ο αδερφός μου έκανε μια αξονική τομογραφία και ήμουν δίπλα του όταν πήρε τα αποτελέσματα. Όλοι οι όγκοι είχαν φύγει. Είχε ακόμα τρεις γύρους χημειοθεραπείας να κάνει, αλλά ξέραμε ότι θα γινόταν καλά. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν δύο βδομάδες.
[Battle Negative Thinking] Nine weeks after he started chemotherapy, my brother had a CAT scan, and I was by his side when he got the results. All the tumors were gone. He still had three more rounds of chemotherapy to go, but we knew he would recover. This picture was taken two weeks ago.
Με το ν' αναλαμβάνεις δράση όταν νοιώθεις μόνος, με το ν' αλλάζεις τις αντιδράσεις σου στην αποτυχία, με το να προστατεύεις την αυτοεκτίμησή σου, με το να πολεμάς τις αρνητικές σκέψεις, όχι απλά θα γιατρέψεις τα ψυχολογικά σου τραύματα, αλλά θα χτίσεις ψυχολογική προσαρμοστικότητα, θα αναπτυχθείς. Πριν εκατό χρόνια οι άνθρωποι άρχισαν να φροντίζουν την προσωπική τους υγιεινή, και οι δείχτες αναμενόμενης διάρκειας ζωής αυξήθηκαν πάνω από 50% μέσα σε μόνο λίγες δεκαετίες. Πιστεύω ότι η ποιότητα ζωής μας θα μπορούσε να ανέβει εξίσου δραματικά αν αρχίζαμε όλοι να φροντίζουμε τη συναισθηματική μας υγιεινή.
By taking action when you're lonely, by changing your responses to failure, by protecting your self-esteem, by battling negative thinking, you won't just heal your psychological wounds, you will build emotional resilience, you will thrive. A hundred years ago, people began practicing personal hygiene, and life expectancy rates rose by over 50 percent in just a matter of decades. I believe our quality of life could rise just as dramatically if we all began practicing emotional hygiene.
Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι ήταν ψυχολογικά πιο υγιείς; Αν υπήρχε λιγότερη μοναξιά και λιγότερη κατάθλιψη; Αν οι άνθρωποι ήξεραν πώς να ξεπερνάνε την αποτυχία; Αν νοιώθανε καλύτερα για τον εαυτό τους και πιο δυνατοί; Αν ήταν πιο χαρούμενοι και πιο ικανοποιημένοι; Εγώ μπορώ, γιατί αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο θέλω να ζω, και αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ο αδερφός μου θέλει να ζει επίσης. Και αν απλά ενημερωθείτε και αλλάξετε μερικές απλές συνήθειες, λοιπόν, αυτός είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο όλοι μπορούμε να ζούμε.
Can you imagine what the world would be like if everyone was psychologically healthier? If there were less loneliness and less depression? If people knew how to overcome failure? If they felt better about themselves and more empowered? If they were happier and more fulfilled? I can, because that's the world I want to live in. And that's the world my brother wants to live in as well. And if you just become informed and change a few simple habits, well -- that's the world we can all live in.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)