Η δουλειά μου είναι ο σχεδιασμός, η δημιουργία και η μελέτη ρομπότ που επικοινωνούν με ανθρώπους. Αυτή η ιστορία δεν ξεκινά με ρομποτική, ξεκινάει με την κινούμενη απεικόνιση. Όταν πρωτοείδα το «Luxo Jr.» της Pixar, με κατέπληξε το πόσο συναίσθημα μπορούσαν να βάλουν σε κάτι τόσο απλό όσο μια λάμπα γραφείου. Κοιτάξτε τα -- στο τέλος της ταινίας νιώθεις πράγματι κάτι για δύο έπιπλα. (Γέλια) Είπα, πρέπει να μάθω πώς να το κάνω αυτό. Οπότε πήρα μια πολύ κακή απόφαση για την καριέρα μου. Και έτσι έμοιαζε η μαμά μου όταν το έκανα.
My job is to design, build and study robots that communicate with people. But this story doesn't start with robotics at all, it starts with animation. When I first saw Pixar's "Luxo Jr.," I was amazed by how much emotion they could put into something as trivial as a desk lamp. I mean, look at them -- at the end of this movie, you actually feel something for two pieces of furniture. (Laughter) And I said, I have to learn how to do this. So I made a really bad career decision. (Laughter)
(Γέλια) Άφησα μια βολική δουλειά τεχνολογίας στο Ισραήλ σε μια καλή εταιρεία λογισμικού και μετακόμισα στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσω κινούμενη απεικόνιση. Εκεί έμεινα με συγκατοίκους, σε μια υπό κατάρρευση πολυκατοικία στο Χάρλεμ. Δεν μιλάω μεταφορικά, το ταβάνι όντως κατέρρευσε μια μέρα στο σαλόνι μας. Όποτε είχαν στις ειδήσεις οικοδομικές παραβάσεις στη Νέα Υόρκη, το ρεπορτάζ γινόταν μπροστά από το κτίριό μας. Ως κάποιο είδος παρασκηνίου για να δείξουν πόσο άσχημα είναι τα πράγματα.
And that's what my mom was like when I did it. (Laughter) I left a very cozy tech job in Israel at a nice software company and I moved to New York to study animation. And there I lived in a collapsing apartment building in Harlem with roommates. I'm not using this phrase metaphorically -- the ceiling actually collapsed one day in our living room. Whenever they did news stories about building violations in New York, they would put the report in front of our building, as kind of, like, a backdrop to show how bad things are.
Τη μέρα πήγαινα στη σχολή και το βράδυ καθόμουν και σχεδίαζα καρέ-καρέ με μολύβι κινούμενες εικόνες. Και έμαθα δύο αναπάντεχα πράγματα -- ένα από αυτά ήταν ότι όταν θες να προκαλέσεις συναισθήματα, δεν μετράει τόσο το πώς φαίνεται κάτι, όλα βασίζονται στην κίνηση -- στον συγχρονισμό της κίνησης του αντικειμένου. Και το δεύτερο ήταν κάτι που μας είπε ένας καθηγητής μας. Αυτός έφτιαξε το κουνάβι στην Εποχή των Παγετώνων. Είπε: «Ως σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων, δεν είσαι σκηνοθέτης, αλλά ηθοποιός.» Οπότε, αν θες να βρεις τη σωστή κίνηση για κάποιο χαρακτήρα, μην το σκέφτεσαι, χρησιμοποίησε το σώμα σου για να το βρεις -- στάσου μπροστά σε έναν καθρέφτη, αναπαράστησέ το μπροστά σε μια κάμερα -- ό,τι χρειάζεσαι. Και μετά πρόσθεσέ το στον χαρακτήρα σου.
Anyway, during the day, I went to school and at night I would sit and draw frame by frame of pencil animation. And I learned two surprising lessons. One of them was that when you want to arouse emotions, it doesn't matter so much how something looks; it's all in the motion, in the timing of how the thing moves. And the second was something one of our teachers told us. He actually did the weasel in "Ice Age." And he said, "As an animator, you're not a director -- you're an actor." So, if you want to find the right motion for a character, don't think about it -- go use your body to find it. Stand in front of a mirror, act it out in front of a camera -- whatever you need -- and then put it back in your character.
Ένα χρόνο μετά, βρέθηκα στο ΜΙΤ στην ομάδα ρομποτικής ζωής, μία από τις πρώτες ομάδες που ερευνούσαν τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ρομπότ. Ονειρευόμουν ακόμα να φτιάξω μια πραγματική, φυσική λάμπα Luxo Jr. Αλλά είδα ότι τα ρομπότ δεν κινούνταν καθόλου με αυτόν τον ενδιαφέροντα τρόπο που είχα συνηθίσει από τις σπουδές μου στην κινούμενη απεικόνιση. Αντιθέτως, ήταν όλα -- πώς να το θέσω, ήταν όλα κάπως ρομποτικά. (Γέλια) Και σκέφτηκα, τι θα γινόταν αν έπαιρνα ό,τι έμαθα στη σχολή και το χρησιμοποιούσα για να σχεδιάσω τη δική μου ρομποτική λάμπα γραφείου. Οπότε πήγα και σχεδίασα καρέ-καρέ, προσπαθώντας να κάνω αυτό το ρομπότ όσο πιο κομψό και ενδιαφέρον γινόταν. Εδώ βλέπετε το ρομπότ να επικοινωνεί μαζί μου σε μια επιφάνεια εργασίας. Στην ουσία επανασχεδιάζω το ρομπότ, ώστε εν αγνοία του, τρόπον τινά, βοηθώντας εμένα σκάβει τον τάφο του. (Γέλια) Δεν ήθελα να είναι τόσο, μια μηχανική συσκευή που μου δίνει φως, όσο ένας χρήσιμος, κάπως ήσυχος μαθητευόμενος που είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι και δεν παρεμβαίνει. Όταν, για παράδειγμα, ψάχνω μια μπαταρία και δεν μπορώ να τη βρω, θα μου δείξει διακριτικά πού είναι η μπαταρία. Οπότε μπορείτε να δείτε τη σύγχυσή μου εδώ. Δεν είμαι ηθοποιός. Θέλω να παρατηρήσετε πώς η ίδια μηχανική συσκευή μπορεί σε κάποιο σημείο, μόνο από τον τρόπο που κινείται, να φανεί ευγενική και στοργική -- και σε άλλη περίπτωση να φανεί βίαιη και εχθρική. Και είναι η ίδια συσκευή, απλά η κίνηση αλλάζει. Ηθοποιός: «Θέλεις να μάθεις κάτι; Ε, θέλεις να μάθεις κάτι; Ήταν ήδη νεκρός! Απλά ήταν ξαπλωμένος εκεί, με μάτια θολά!» (Γέλια) Αλλά η κομψή κίνηση αποτελεί μόνο ένα εξάρτημα ολόκληρης αυτής της συσκευής που λέγεται αλληλεπίδραση ανθρώπου - ρομπότ. Τότε έκανα το διδακτορικό μου, δούλευα πάνω στη συνεργασία ανθρώπου με ρομπότ, ομάδες ανθρώπων και ρομπότ που δουλεύουν μαζί. Μελετούσα τη μηχανική, την ψυχολογία, τη φιλοσοφία της συνεργασίας. Και την ίδια στιγμή βρέθηκα σε μια δική μου κατάσταση συνεργασίας με έναν καλό μου φίλο που είναι εδώ. Σε αυτή την κατάσταση μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ρομπότ στο κοντινό μέλλον να βρίσκονται μαζί μας. Ήταν μετά από κάποιο Σέντερ Πέσαχ. Διπλώναμε πολλές πτυσσόμενες καρέκλες και ήμουν έκπληκτος με το πόσο γρήγορα βρήκαμε το ρυθμό μας. Ο καθένας έκανε το δικό του κομμάτι. Δε χρειάστηκε να χωρίσουμε τις δουλειές μας. Δε χρειάστηκε να επικοινωνήσουμε λεκτικά γι' αυτό. Απλά συνέβη. Και σκέφτηκα, οι άνθρωποι και τα ρομπότ δεν είναι καθόλου έτσι. Όταν επικοινωνούν οι άνθρωποι με τα ρομπότ, είναι πιο πολύ σαν παιχνίδι σκάκι. Ο άνθρωπος κάνει κάτι, το ρομπότ αναλύει ότι έκανε ο άνθρωπος, το ρομπότ αποφασίζει τι να κάνει μετά, το σχεδιάζει και το κάνει. Τότε ο άνθρωπος περιμένει να ξαναέρθει η σειρά του. Είναι περισσότερο σαν το σκάκι και αυτό είναι λογικό γιατί το σκάκι είναι υπέροχο για τους μαθηματικούς και τους πληροφορικούς. Όλα έχουν να κάνουν με την ανάλυση πληροφοριών, τη λήψη αποφάσεων και τον σχεδιασμό.
A year later I found myself at MIT in the Robotic Life Group. It was one of the first groups researching the relationships between humans and robots. And I still had this dream to make an actual, physical Luxo Jr. lamp. But I found that robots didn't move at all in this engaging way that I was used to from my animation studies. Instead, they were all -- how should I put it -- they were all kind of robotic. (Laughter) And I thought, what if I took whatever I learned in animation school, and used that to design my robotic desk lamp. So I went and designed frame by frame to try to make this robot as graceful and engaging as possible. And here when you see the robot interacting with me on a desktop -- and I'm actually redesigning the robot, so, unbeknownst to itself, it's kind of digging its own grave by helping me. (Laughter) I wanted it to be less of a mechanical structure giving me light, and more of a helpful, kind of quiet apprentice that's always there when you need it and doesn't really interfere. And when, for example, I'm looking for a battery that I can't find, in a subtle way, it'll show me where the battery is. So you can see my confusion here. I'm not an actor. And I want you to notice how the same mechanical structure can, at one point, just by the way it moves, seem gentle and caring and in the other case, seem violent and confrontational. And it's the same structure, just the motion is different. Actor: "You want to know something? Well, you want to know something? He was already dead! Just laying there, eyes glazed over!" (Laughter) But, moving in a graceful way is just one building block of this whole structure called human-robot interaction. I was, at the time, doing my PhD, I was working on human-robot teamwork, teams of humans and robots working together. I was studying the engineering, the psychology, the philosophy of teamwork, and at the same time, I found myself in my own kind of teamwork situation, with a good friend of mine, who's actually here. And in that situation, we can easily imagine robots in the near future being there with us. It was after a Passover Seder. We were folding up a lot of folding chairs, and I was amazed at how quickly we found our own rhythm. Everybody did their own part, we didn't have to divide our tasks. We didn't have to communicate verbally about this -- it all just happened. And I thought, humans and robots don't look at all like this. When humans and robots interact, it's much more like a chess game: the human does a thing, the robot analyzes whatever the human did, the robot decides what to do next, plans it and does it. Then the human waits, until it's their turn again. So it's much more like a chess game, and that makes sense, because chess is great for mathematicians and computer scientists. It's all about information, analysis, decision-making and planning.
Δεν ήθελα το ρομπότ μου να είναι ένας παίκτης του σκάκι, το ήθελα πιο δραστήριο, να κλικάρει και να δουλεύει ταυτόχρονα. Οπότε πήρα τη δεύτερη χειρότερη απόφαση για την καριέρα μου: αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική για ένα εξάμηνο. Διέκοψα το διδακτορικό μου, πήγα σε μαθήματα υποκριτικής. Συμμετείχα και σε ένα θεατρικό, ελπίζω να μην υπάρχει κανένα βίντεο με αυτό ακόμα. Πήρα όποιο βιβλίο μπορούσα να βρω για την υποκριτική,
But I wanted my robot to be less of a chess player, and more like a doer that just clicks and works together. So I made my second horrible career choice: I decided to study acting for a semester. I took off from the PhD, I went to acting classes. I actually participated in a play -- I hope there’s no video of that around still. (Laughter)
ακόμη και ένα από τον 19ο αιώνα που βρήκα από τη βιβλιοθήκη. Ήμουν πραγματικά έκπληκτος γιατί το όνομά μου ήταν το δεύτερο στη λίστα -- το προηγούμενο όνομα ήταν από το 1889. (Γέλια) Και το βιβλίο αυτό περίμενε σχεδόν 100 χρόνια για να το ανακαλύψει ξανά κάποιος για τη ρομποτική. Αυτό το βιβλίο δείχνει στους ηθοποιούς πώς να κουνήσουν κάθε μυ στο σώμα τους για να τον ταιριάξουν με κάθε είδους συναίσθημα που θέλουν να εκφράσουν.
And I got every book I could find about acting, including one from the 19th century that I got from the library. And I was really amazed, because my name was the second name on the list -- the previous name was in 1889. (Laughter) And this book was kind of waiting for 100 years to be rediscovered for robotics. And this book shows actors how to move every muscle in the body
Αλλά η πραγματική αποκάλυψη έγινε όταν έμαθα για τη μέθοδο Στράσμπεργκ. Έγινε πολύ δημοφιλής τον 20ό αιώνα. Η μέθοδος αυτή έλεγε πως δεν χρειάζεται να σχεδιάζεις κάθε μυ στο σώμα σου. Αντίθετα, πρέπει να χρησιμοποιείς το σώμα σου για να βρεις τη σωστή κίνηση. Πρέπει να χρησιμοποιείς τη μνήμη των αισθήσεών σου για να αναπαραστήσεις τα συναισθήματα και να σκεφτείς κάπως με το σώμα σου για να βρεις τη σωστή έκφραση. Αυτοσχεδίασε, βάλε απέναντί σου τον συμπρωταγωνιστή σου. Αυτό έγινε την περίοδο που διάβαζα για αυτή την τάση στη γνωστική ψυχολογία που λέγεται ενσωματωμένη γνωστική. Που επίσης μιλάει για τις ίδιες ιδέες -- χρησιμοποιούμε το σώμα μας για να σκεφτούμε, δε σκεφτόμαστε μόνο με το μυαλό μας και δεν κινούμαστε μόνο με το σώμα μας, αλλά το σώμα μας ανατροφοδοτεί το μυαλό μας για να παραγάγει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Ήταν σαν αστραπή. Επέστρεψα στο γραφείο μου. Έγραψα ένα άρθρο -- που δεν εκδόθηκε ποτέ με τίτλο "Μαθήματα Υποκριτικής για την Τεχνητή Νοημοσύνη". Πέρασε ακόμα ένας μήνας για να κάνω τότε το πρώτο θεατρικό έργο με έναν άνθρωπο και ένα ρομπότ να παίζουν μαζί. Αυτό είδατε πριν με τους ηθοποιούς. Σκέφτηκα, πώς μπορούμε να φτιάξουμε ένα μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης -- υπολογιστή, υπολογιστικό μοντέλο -- που θα διαμορφώσει μερικές από αυτές τις ιδέες αυτοσχεδιασμού, λήψης ρίσκων, λήψης ευκαιριών, ακόμη και δημιουργίας λαθών. Ίσως να μπορεί να λειτουργήσει για καλύτερους ρομποτικούς συνεργάτες. Δούλεψα, λοιπόν, για καιρό με αυτά τα μοντέλα και τα υλοποίησα σε έναν αριθμό ρομπότ. Εδώ βλέπετε ένα πρώιμο παράδειγμα, τα ρομπότ προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την προσωποποιημένη τεχνητή νοημοσύνη, ώστε να ταιριάξουν στις κινήσεις μου όσο το δυνατόν περισσότερο, περίπου σαν ένα παιχνίδι. Ας το δούμε. Βλέπετε, όταν το κοροϊδεύω, ξεγελιέται. Μοιάζει λίγο με αυτό που βλέπετε τους ηθοποιούς να κάνουν όταν προσπαθούν να μοιάσουν μεταξύ τους. για να βρεθεί ο σωστός συγχρονισμός. Έπειτα, έκανα ένα άλλο πείραμα έβαλα απλούς ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τη ρομποτική λάμπα γραφείου και να δοκιμάσουν την ιδέα προσωποποιημένης τεχνητής νοημοσύνης. Οπότε χρησιμοποίησα δύο είδη εγκεφάλου για το ίδιο ρομπότ. Το ρομπότ είναι η ίδια λάμπα που είδατε, και της έβαλα δύο εγκεφάλους. Για τους μισούς ανθρώπους, έβαλα τον παραδοσιακό υπολογίσιμο ρομποτικό εγκέφαλο. Περιμένει τη σειρά του, αναλύει τα πάντα, σχεδιάζει. Ας τον πούμε υπολογίσιμο εγκέφαλο. Ο άλλος έμοιαζε περισσότερο στους ηθοποιούς, έπαιρνε ρίσκα. Ας τον πούμε περιπετειώδη εγκέφαλο. Μερικές φορές αντιδρά χωρίς να ξέρει ό,τι πρέπει να ξέρει. Μερικές φορές κάνει λάθη και τα διορθώνει. Και τους έβαλα να κάνουν μια πολύ βαρετή εργασία που πήρε σχεδόν 20 λεπτά, έπρεπε να δουλέψουν μαζί. Έμοιαζε κάπως με εργοστασιακή δουλειά όπου κάνεις επανειλημμένα το ίδιο πράγμα. Ανακάλυψα πως άρεσε πολύ το περιπετειώδες ρομπότ. Πίστεψαν πως ήταν πιο έξυπνο, πιο αφοσιωμένο, καλύτερο μέλος της ομάδας, συνέβαλε στην επιτυχία της ομάδας περισσότερο. Το αποκαλούσαν ακόμα, «αυτός» και «αυτή», ενώ όσοι είχαν τον υπολογίσιμο εγκέφαλο το έλεγαν «αυτό». Κανείς δεν το αποκάλεσε «αυτός» ή «αυτή». Όταν το συζήτησαν μετά την εργασία με τον περιπετειώδη εγκέφαλο, έλεγαν «Στο τέλος γίναμε φίλοι και κάναμε πνευματικό "κόλλα το"». Ό,τι και αν σημαίνει αυτό. (Γέλια) Ακούγεται επίπονο. Ενώ όσοι είχαν υπολογισμένο εγκέφαλο, έλεγαν πως ήταν σαν τεμπέλης μαθητευόμενος. Έκανε απλά ότι έπρεπε να κάνει και τίποτα άλλο. Σχεδόν αυτό που περιμένει ο κόσμος να κάνουν τα ρομπότ, οπότε εξεπλάγην που είχαν υψηλότερες προσδοκίες από τα ρομπότ, σε σχέση με ό,τι σκέφτονταν οι ρομποτικοί ότι πρέπει να κάνουν. Με κάποιον τρόπο, σκέφτηκα, ίσως είναι ο καιρός -- όπως άλλαξε η μέθοδο Στράσμπεργκ τον τρόπο που σκέφτονταν οι άνθρωποι τον 19ο αιώνα, που πήγαν από τον πιο υπολογίσιμο, σχεδιασμένο τρόπο συμπεριφοράς σε έναν πιο διαισθητικό, ριψοκίνδυνο, προσωποποιημένο τρόπο συμπεριφοράς. Ίσως ήρθε η ώρα για τα ρομπότ να κάνουν το ίδιο είδος επανάστασης.
to match every kind of emotion that they want to express. But the real revelation was when I learned about method acting. It became very popular in the 20th century. And method acting said you don't have to plan every muscle in your body; instead, you have to use your body to find the right movement. You have to use your sense memory to reconstruct the emotions and kind of think with your body to find the right expression -- improvise, play off your scene partner. And this came at the same time as I was reading about this trend in cognitive psychology, called embodied cognition, which also talks about the same ideas. We use our bodies to think; we don't just think with our brains and use our bodies to move, but our bodies feed back into our brain to generate the way that we behave. And it was like a lightning bolt. I went back to my office, I wrote this paper, which I never really published, called "Acting Lessons for Artificial Intelligence." And I even took another month to do what was then the first theater play with a human and a robot acting together. That's what you saw before with the actors. And I thought: How can we make an artificial intelligence model -- a computer, computational model -- that will model some of these ideas of improvisation, of taking risks, of taking chances, even of making mistakes? Maybe it can make for better robotic teammates. So I worked for quite a long time on these models and I implemented them on a number of robots. Here you can see a very early example with the robots trying to use this embodied artificial intelligence to try to match my movements as closely as possible. It's sort of like a game. Let's look at it. You can see when I psych it out, it gets fooled. And it's a little bit like what you might see actors do when they try to mirror each other to find the right synchrony between them. And then, I did another experiment, and I got people off the street to use the robotic desk lamp, and try out this idea of embodied artificial intelligence. So, I actually used two kinds of brains for the same robot. The robot is the same lamp that you saw, and I put two brains in it. For one half of the people, I put in a brain that's kind of the traditional, calculated robotic brain. It waits for its turn, it analyzes everything, it plans. Let's call it the calculated brain. The other got more the stage actor, risk-taker brain. Let's call it the adventurous brain. It sometimes acts without knowing everything it has to know. It sometimes makes mistakes and corrects them. And I had them do this very tedious task that took almost 20 minutes, and they had to work together, somehow simulating, like, a factory job of repetitively doing the same thing. What I found is that people actually loved the adventurous robot. They thought it was more intelligent, more committed, a better member of the team, contributed to the success of the team more. They even called it "he" and "she," whereas people with the calculated brain called it "it," and nobody ever called it "he" or "she." When they talked about it after the task, with the adventurous brain, they said, "By the end, we were good friends and high-fived mentally." Whatever that means. (Laughter) Sounds painful. Whereas the people with the calculated brain said it was just like a lazy apprentice. It only did what it was supposed to do and nothing more, which is almost what people expect robots to do, so I was surprised that people had higher expectations of robots than what anybody in robotics thought robots should be doing. And in a way, I thought, maybe it's time -- just like method acting changed the way people thought about acting in the 19th century, from going from the very calculated, planned way of behaving, to a more intuitive, risk-taking, embodied way of behaving -- maybe it's time for robots to have the same kind of revolution.
Λίγα χρόνια αργότερα, στην επόμενη ερευνητική δουλειά μου στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Τζόρτζια, Ατλάντα δούλευα με μια ομάδα με ρομποτικούς μουσικούς. Και σκέφτηκα, μουσική, το τέλειο μέρος για να παρατηρήσεις τη συνεργασία, την οργάνωση, το συγχρονισμό, τον αυτοσχεδιασμό -- είχαμε αυτό το ρομπότ που έπαιζε μαρίμπα. Το μαρίμπα, για όσους ήταν σαν και μένα, ήταν ένα τεράστιο ξυλόφωνο. Όταν το κοιτούσα, κοιτούσα και άλλες δουλειές αυτοσχεδιασμού ανθρώπου-ρομπότ -- ναι, υπάρχουν και άλλες τέτοιες δουλειές αυτοσχεδιασμού -- ήταν επίσης λίγο σαν παιχνίδι σκάκι. Ο άνθρωπος έπαιζε, το ρομπότ ανέλυε τι κίνηση είχε γίνει και αυτοσχεδίαζε την κίνησή του. Οι μουσικοί το αποκαλούν αλληλεπίδραση της ερωτοαπάντησης και ταιριάζει επίσης πολύ στα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη. Σκέφτηκα ότι αν χρησιμοποιήσω τις ιδέες που είχα για το θεατρικό έργο και τις συνεργατικές μελέτες, ίσως να μπορώ να κάνω τα ρομπότ να τζαμάρουν μαζί όπως μια μπάντα. Όλοι ανταλλάσσουν ρίμες, κανείς δε σταματάει λεπτό. Οπότε προσπάθησα να κάνω τα ίδια με τη μουσική, όπου το ρομπότ δεν γνωρίζει τι πρόκειται να παίξει. Κουνάει κάπως το σώμα του και βρίσκει ευκαιρίες να παίξει και κάνει αυτό που με έμαθε ο δάσκαλος της τζαζ όταν ήμουν 17. Είπε, όταν αυτοσχεδιάζεις, κάποιες φορές δεν ξέρεις τι κάνεις, αλλά το κάνεις. Οπότε, προσπάθησα να φτιάξω ένα ρομπότ που δεν ξέρει ακριβώς τι κάνει, αλλά το κάνει. Οπότε ας δούμε μερικά δευτερόλεπτα αυτής της παράστασης. Όπου το ρομπότ ακούει τον άνθρωπο-μουσικό και αυτοσχεδιάζει. Μετά δείτε επίσης πώς ο άνθρωπος-μουσικός αντιδρά σε ό,τι κάνει το ρομπότ και βελτιώνεται από τη συμπεριφορά του. Και κάπου μπορεί ακόμα και να εκπλαγεί από ό,τι σκαρφίστηκε το ρομπότ. (Μουσική)
A few years later, I was at my next research job at Georgia Tech in Atlanta, and I was working in a group dealing with robotic musicians. And I thought, music: that's the perfect place to look at teamwork, coordination, timing, improvisation -- and we just got this robot playing marimba. And the marimba, for everybody like me, it was this huge, wooden xylophone. And when I was looking at this, I looked at other works in human-robot improvisation -- yes, there are other works in human-robot improvisation -- and they were also a little bit like a chess game. The human would play, the robot analyzed what was played, and would improvise their own part. So, this is what musicians called a call-and-response interaction, and it also fits very well robots and artificial intelligence. But I thought, if I use the same ideas I used in the theater play and in the teamwork studies, maybe I can make the robots jam together like a band. Everybody's riffing off each other, nobody is stopping for a moment. And so I tried to do the same things, this time with music, where the robot doesn't really know what it's about to play, it just sort of moves its body and uses opportunities to play, and does what my jazz teacher when I was 17 taught me. She said, when you improvise, sometimes you don't know what you're doing, and you still do it. So I tried to make a robot that doesn't actually know what it's doing, but is still doing it. So let's look at a few seconds from this performance, where the robot listens to the human musician and improvises. And then, look how the human musician also responds to what the robot is doing and picking up from its behavior, and at some point can even be surprised by what the robot came up with. (Music)
(Χειροκροτήματα)
(Music ends) (Applause)
Οι μουσικοί δεν βγάζουν απλώς νότες, αλλιώς δεν θα πήγαινε ποτέ κανένας να δει μια παράσταση. Οι μουσικοί επικοινωνούν και με το σώμα τους, με τα άλλα μέλη της μπάντας, με το κοινό, χρησιμοποιούν το σώμα τους για να εκφράσουν τη μουσική. Και σκέφτηκα, έχουμε ήδη ένα ρομπότ-μουσικό στη σκηνή, γιατί να μην το κάνουμε άρτιο μουσικό; Και άρχισα να σχεδιάζω ένα κοινωνικοποιημένο εκφραστικό κεφάλι για το ρομπότ. Το κεφάλι δεν ακουμπάει το μαρίμπα, απλά εκφράζει τη μουσική. Έχω μερικά σχέδια σε χαρτοπετσέτα από ένα μπαρ στην Ατλάντα που ήταν σε επικίνδυνο σημείο, ακριβώς ανάμεσα στο εργαστήριο και το σπίτι μου. (Γέλια) Κατά μέσο όρο, περνούσα τρεις με τέσσερις ώρες τη μέρα εκεί. Νομίζω. (Γέλια) Επέστρεψα στα εργαλεία μου και προσπάθησα να σκεφτώ όχι απλά πώς θα ήταν ένα ρομπότ-μουσικός, αλλά περισσότερο πώς θα κινούνταν. Για να δείξω ότι δεν του αρέσει αυτό που παίζει ο άλλος άνθρωπος -- και ίσως να δείξω ποιο ρυθμό νιώθει εκείνη τη στιγμή.
Being a musician is not just about making notes, otherwise nobody would ever go see a live show. Musicians also communicate with their bodies, with other band members, with the audience, they use their bodies to express the music. And I thought, we already have a robot musician on stage, why not make it be a full-fledged musician? And I started designing a socially expressive head for the robot. The head doesn’t actually touch the marimba, it just expresses what the music is like. These are some napkin sketches from a bar in Atlanta that was dangerously located exactly halfway between my lab and my home. So I spent, I would say, on average, three to four hours a day there. I think. (Laughter) And I went back to my animation tools and tried to figure out not just what a robotic musician would look like, but especially what a robotic musician would move like, to sort of show that it doesn't like what the other person is playing -- and maybe show whatever beat it's feeling at the moment. So we ended up actually getting the money to build this robot, which was nice.
Στο τέλος είχαμε τα χρήματα να φτιάξουμε αυτό το ρομπότ, πράγμα που ήταν καλό. Θα σας δείξω τώρα το ίδιο είδος παράστασης, αυτή τη φορά με ένα κοινωνικά εκφραστικό κεφάλι. Παρατηρήστε κάτι -- πώς το ρομπότ μας δείχνει πραγματικά το ρυθμό που πιάνει από τον άνθρωπο. Δίνουμε επίσης στον άνθρωπο την αίσθηση ότι το ρομπότ ξέρει τι κάνει. Και πώς αλλάζει τον τρόπο που κινείται μόλις αρχίζει το δικό του σόλο. (Μουσική) Τώρα με κοιτάζει για να βεβαιωθεί ότι ακούω. (Μουσική) Κοιτάξτε την τελευταία συγχορδία του κομματιού ξανά, τώρα το ρομπότ επικοινωνεί με το σώμα του όταν κάνει τα δικά του. Όταν είναι έτοιμο να συγχρονίσει την τελευταία συγχορδία με μένα. (Μουσική)
I'm going to show you now the same kind of performance, this time with a socially expressive head. And notice one thing -- how the robot is really showing us the beat it's picking up from the human, while also giving the human a sense that the robot knows what it's doing. And also how it changes the way it moves as soon as it starts its own solo. (Music) Now it's looking at me, showing that it's listening. (Music) Now look at the final chord of the piece again. And this time the robot communicates with its body when it's busy doing its own thing, and when it's ready to coordinate the final chord with me. (Music)
(Music ending)
(Χειροκρότημα)
(Final chord) (Applause)
Ευχαριστώ. Εύχομαι να βλέπετε πόσο αυτό δεν -- κατά πόσο αυτό το σημείο του σώματος που δεν αγγίζει το όργανο στην ουσία βοηθάει τη μουσική παράσταση. Κάποια στιγμή, είμαστε στην Ατλάντα, οπότε προφανώς κάποιος ράπερ θα έρθει στο εργαστήριό μας. Και είχαμε κάποιον ράπερ που ερχόταν και τζάμαρε λίγο με το ρομπότ. Εδώ μπορείτε να δείτε το ρομπότ να ανταποκρίνεται στο ρυθμό και -- παρατηρήστε δύο πράγματα. Πρώτον, πόσο θέλεις να συνοδεύσεις το ρομπότ όταν κουνάει το κεφάλι του. Θέλετε κι εσείς να κουνήσετε το κεφάλι σας όταν το κάνει. Δεύτερον, παρόλο που ο ράπερ επικεντρώνεται στο iPhone του, όταν το ρομπότ τον κοιτάει, το κοιτάει και αυτός. Οπότε ακόμα και αν είναι απλά στην περίμετρο της όρασής του -- είναι απλά στη γωνία του ματιού του -- είναι πολύ ισχυρό. Ο λόγος είναι ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε φυσικά πράγματα που κινούνται στο περιβάλλον μας. Είμαστε καλωδιωμένοι γι' αυτό. Οπότε αν έχετε πρόβλημα με τους συντρόφους σας, που κοιτάνε υπερβολικά το iPhone τους ή το έξυπνο κινητό τους ίσως να θέλετε να έχετε εκεί ένα ρομπότ να τραβάει την προσοχή τους. (Γέλια) (Μουσική)
Thanks. I hope you see how much this part of the body that doesn't touch the instrument actually helps with the musical performance. And at some point -- we are in Atlanta, so obviously some rapper will come into our lab at some point -- and we had this rapper come in and do a little jam with the robot. Here you can see the robot basically responding to the beat. Notice two things: one, how irresistible it is to join the robot while it's moving its head. You kind of want to move your own head when it does it. And second, even though the rapper is really focused on his iPhone, as soon as the robot turns to him, he turns back. So even though it's just in the periphery of his vision, in the corner of his eye, it's very powerful. And the reason is that we can't ignore physical things moving in our environment. We are wired for that. So if you have a problem -- maybe your partner is looking at their iPhone or smartphone too much -- you might want to have a robot there to get their attention. (Laughter)
(Music)
(Χειροκρότημα)
(Music ends) (Applause)
Για να συστήσω το τελευταίο ρομπότ πάνω στο οποίο δουλέψαμε, αυτό που βρήκαμε ήταν κάπως αναπάντεχο: Κάποια στιγμή ο κόσμος δεν νοιαζόταν πλέον το αν το ρομπότ ήταν έξυπνο, αν μπορούσε να αυτοσχεδιάσει και να ακούσει και να κάνει όλα αυτά τα προσωποποιημένα έξυπνα πράγματα που πέρασα χρόνια να σχεδιάζω. Τους άρεσε πολύ που το ρομπότ απολάμβανε τη μουσική. (Γέλια) Δεν είπαν ότι το ρομπότ κινούνταν με τη μουσική, είπαν ότι απολάμβανε τη μουσική. Σκεφτήκαμε, γιατί να μην πάρουμε αυτή την ιδέα; Και σχεδίασα ένα νέο έπιπλο. Αυτή τη φορά δεν ήταν λάμπα γραφείου, ήταν μια βάση σύνδεσης με ηχείο. Ήταν κάτι στο οποίο συνδέετε το έξυπνο κινητό σας. Και σκέφτηκα, τι θα συνέβαινε αν το η βάση σας δεν έπαιζε απλά μουσική για εσάς, αλλά το διασκέδαζε κιόλας; (Γέλια) Να μερικά τεστ κινούμενης απεικόνισης από ένα πρώιμο στάδιο. (Γέλια) Έτσι έμοιαζε το τελικό προϊόν. ("Snoop Dogg - Drop It Like It's Hot ft. Pharrell Williams ")
Just to introduce the last robot that we've worked on, it came out of something surprising that we found: Some point people didn't care about the robot being intelligent, able to improvise and listen, and do all these embodied intelligence things that I spent years developing. They really liked that the robot was enjoying the music. (Laughter) And they didn't say the robot was moving to the music, they said "enjoying" the music. And we thought, why don't we take this idea, and I designed a new piece of furniture. This time it wasn't a desk lamp, it was a speaker dock, one of those things you plug your smartphone in. And I thought, what would happen if your speaker dock didn't just play the music for you, but would actually enjoy it, too? And so again, here are some animation tests from an early stage. (Laughter) And this is what the final product looked like. (Music)
Λοιπόν, πολλά κεφάλια κουνιούνται. (Χειροκρότημα) Πολλά κεφάλια κουνιούνται στο κοινό, οπότε βλέπουμε ακόμα τα ρομπότ να επηρεάζουν τους ανθρώπους. Και δεν είναι απλώς με τη διασκέδαση και τα παιχνίδια.
(Music ends) So, a lot of bobbing heads. (Applause) A lot of bobbing heads in the audience, so we can still see robots influence people. And it's not just fun and games.
Νομίζω πως ένας λόγος που νοιάζομαι τόσο πολύ για τα ρομπότ που χρησιμοποιούν το σώμα τους για να επικοινωνήσουν και για να κινηθούν -- θα σας πω ένα μικρό μυστικό που έχουμε εμείς οι ρομποτιστές -- όλοι σας πρόκειται να ζήσετε με κάποιο ρομπότ κάποια στιγμή στη ζωή σας. Κάπου στο μέλλον σας θα υπάρξει κάποιο ρομπότ στη ζωή σας. Και αν όχι στη δική σας, τότε στη ζωή των παιδιών σας. Και θέλω αυτά τα ρομπότ να είναι -- να είναι πιο ευφραδή, πιο ενδιαφέροντα, πιο κομψά από ό,τι δείχνουν τώρα. Και γι' αυτό πιστεύω ότι ίσως τα ρομπότ δεν χρειάζεται να είναι τόσο σαν παίκτες του σκάκι, όσο σαν ηθοποιοί και μουσικοί. Ίσως να πρέπει να μπορούν να ρισκάρουν και να αυτοσχεδιάζουν. Και να μπορούν να προσμένουν τι θα κάνεις. Και να μπορούν να κάνουν λάθη και να τα διορθώνουν, γιατί στο τέλος είμαστε άνθρωποι. Και ίσως, όπως και οι άνθρωποι, τα ρομπότ που δεν είναι και τόσο τέλεια είναι τέλεια μόνο για εμάς. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
I think one of the reasons I care so much about robots that use their body to communicate and use their body to move is -- I'm going to let you in on a little secret we roboticists are hiding -- is that every one of you is going to be living with a robot at some point in your life. Somewhere in your future, there will be a robot in your life. If not in yours, your children's lives. And I want these robots to be more fluent, more engaging, more graceful than currently they seem to be. And for that I think maybe robots need to be less like chess players and more like stage actors and more like musicians. Maybe they should be able to take chances and improvise. Maybe they should be able to anticipate what you're about to do. Maybe they even need to be able to make mistakes and correct them, because in the end, we are human. And maybe as humans, robots that are a little less than perfect are just perfect for us. Thank you. (Applause)