"All I wanted was a much-deserved promotion, and he told me to 'Get up on the desk and spread 'em.'"
"Ik wilde alleen maar een welverdiende promotie, en hij zei: 'Ga maar op m'n bureau liggen met je benen wijd.'"
"All the men in my office wrote down on a piece of paper the sexual favors that I could do for them. All I had asked for was an office with a window."
"Al mijn mannelijke collega's schreven op een papiertje de seksuele gunsten die ik hen kon verlenen. Ik vroeg alleen maar om een kantoor met een raam."
"I asked for his advice about how I could get a bill out of committee; he asked me if I brought my kneepads."
"Ik vroeg hoe ik een wetsvoorstel door de commissie kreeg, hij vroeg of ik mijn kniebeschermers bij me had."
Those are just a few of the horrific stories that I heard from women over the last year, as I've been investigating workplace sexual harassment. And what I found out is that it's an epidemic across the world. It's a horrifying reality for millions of women, when all they want to do every day is go to work. Sexual harassment doesn't discriminate. You can wear a skirt, hospital scrubs, army fatigues. You can be young or old, married or single, black or white. You can be a Republican, a Democrat or an Independent. I heard from so many women: police officers, members of our military, financial assistants, actors, engineers, lawyers, bankers, accountants, teachers ... journalists. Sexual harassment, it turns out, is not about sex. It's about power, and about what somebody does to you to try and take away your power. And I'm here today to encourage you to know that you can take that power back.
Dit is een greep uit de weerzinwekkende verhalen die vrouwen mij vertelden in het afgelopen jaar, tijdens mijn onderzoek naar seksuele intimidatie op de werkplek. Ik ontdekte dat het een wereldwijde epidemie is. Dit is een weerzinwekkende realiteit voor miljoenen vrouwen die elke dag alleen maar hun werk willen doen. Seksuele intimidatie maakt geen onderscheid. Of je nu een rok draagt, een ziekenhuisuniform of een legeruniform. Of je nu jong bent of oud, getrouwd of single, zwart of wit. Of je nu republikein bent of democraat of onafhankelijk. Ik heb naar zoveel vrouwen geluisterd: politieagenten, vrouwen in het leger, financieel assistenten, actrices, ingenieurs, advocaten, bankiers, accountants, docenten, journalisten. Uiteindelijk gaat seksuele intimidatie niet over seks, maar over macht en wat iemand met jou doet om die macht bij je weg te halen. Ik ben vandaag hier om je te laten weten dat je die macht terug kan nemen.
(Applause)
(Applaus)
On July 6, 2016, I jumped off a cliff all by myself. It was the scariest moment of my life; an excruciating choice to make. I fell into an abyss all alone, not knowing what would be below. But then, something miraculous started to happen. Thousands of women started reaching out to me to share their own stories of pain and agony and shame. They told me that I became their voice -- they were voiceless. And suddenly, I realized that even in the 21st century, every woman still has a story.
Op 6 juli 2016 sprong ik van een rots af, helemaal alleen. Het engste wat ik ooit gedaan heb, de moeilijkste keuze die ik ooit maakte. Helemaal alleen viel ik de afgrond in, niet wetende wat er beneden was. Maar toen gebeurde er iets wonderlijks. Duizenden vrouwen zochten contact met mij en deelden hun verhalen over pijn, verdriet en schaamte. Ze zeiden dat ik hun stem werd -- want zij hadden geen stem. En plotseling realiseerde ik me dat zelfs in de 21e eeuw elke vrouw nog steeds zo'n verhaal heeft.
Like Joyce, a flight attendant supervisor whose boss, in meetings every day, would tell her about the porn that he'd watched the night before while drawing penises on his notepad. She went to complain. She was called "crazy" and fired. Like Joanne, Wall Street banker. Her male colleagues would call her that vile c-word every day. She complained -- labeled a troublemaker, never to do another Wall Street deal again. Like Elizabeth, an army officer. Her male subordinates would wave one-dollar bills in her face, and say, "Dance for me!" And when she went to complain to a major, he said, "What? Only one dollar? You're worth at least five or ten!"
Zoals Joyce, een purser wier leidinggevende elke dag tijdens overleg begon over de porno die hij had zitten kijken, terwijl hij penissen tekende op zijn blocnote. Ze diende een klacht in en werd gek verklaard en ontslagen. Zoals Joanne, een Wall Street bankier. Haar mannelijke collega's maakten haar elke dag uit voor k... Ze diende een klacht in, maar werd gezien als onruststoker en ze sloot nooit meer een deal op Wall Street. Zoals Elizabeth, een legerofficier. Haar ondergeschikten zwaaiden één dollarbiljetten voor haar neus en zeiden: "Dans eens voor me!" Toen ze ging klagen bij een majoor zei hij: "Wat? Maar één dollar? Je bent zeker vijf of tien dollar waard!"
After reading, replying to all and crying over all of these emails, I realized I had so much work to do. Here are the startling facts: one in three women -- that we know of -- have been sexually harassed in the workplace. Seventy-one percent of those incidences never get reported. Why? Because when women come forward, they're still called liars and troublemakers and demeaned and trashed and demoted and blacklisted and fired. Reporting sexual harassment can be, in many cases, career-ending. Of all the women that reached out to me, almost none are still today working in their chosen profession, and that is outrageous.
Na het lezen en beantwoorden en huilen over al deze e-mails, realiseerde ik me dat ik heel veel te doen had. Hier zijn de alarmerende feiten: één op de drie vrouwen -- waar we het van weten -- heeft te maken gehad met seksuele intimidatie op de werkplek. 71% van deze incidenten is nooit gemeld. Waarom niet? Omdat als vrouwen dit melden ze gezien worden als leugenaars en onruststokers. Ze worden vernederd en gekleineerd, gedegradeerd en op de zwarte lijst gezet en ontslagen. Het melden van seksuele intimidatie is vaak het einde van je carrière. Van alle vrouwen waar ik contact mee had, werkt er bijna geen enkele meer in het beroep van haar keuze en dat is schokkend.
I, too, was silent in the beginning. It happened to me at the end of my year as Miss America, when I was meeting with a very high-ranking TV executive in New York City. I thought he was helping me throughout the day, making a lot of phone calls. We went to dinner, and in the back seat of a car, he suddenly lunged on top of me and stuck his tongue down my throat. I didn't realize that to "get into the business" -- silly me -- he also intended to get into my pants. And just a week later, when I was in Los Angeles meeting with a high-ranking publicist, it happened again. Again, in a car. And he took my neck in his hand, and he shoved my head so hard into his crotch, I couldn't breathe. These are the events that suck the life out of all of your self-confidence. These are the events that, until recently, I didn't even call assault. And this is why we have so much work to do.
Ook ik hield mijn mond in het begin. Het gebeurde aan het eind van mijn jaar als Miss Amerika toen ik een ontmoeting had met een hoge TV-baas in New York City. Ik dacht dat hij me wilde helpen door allerlei mensen te bellen. We gingen uit eten en op de achterbank van de auto liet hij zich ineens op me vallen en stak zijn tong in mijn keel. Ik realiseerde me niet dat met 'in het vak komen' -- domme ik -- hij ook bedoelde 'in mijn broek komen'. En een week later, toen ik in LA een afspraak had met een belangrijke uitgever, gebeurde het weer. Weer in de auto. Hij pakte mijn nek vast en duwde mijn hoofd zo hard in zijn kruis dat ik geen adem meer kreeg. Deze gebeurtenissen zijn dodelijk voor je zelfvertrouwen. Deze gebeurtenissen noemde ik, tot voor kort, niet eens aanranding. Daarom hebben we zoveel werk te doen.
After my year as Miss America, I continued to meet a lot of well-known people, including Donald Trump. When this picture was taken in 1988, nobody could have ever predicted where we'd be today.
Na mijn jaar als Miss Amerika bleef ik veel bekende mensen ontmoeten, inclusief Donald Trump. Toen deze foto genomen werd in 1988 kon niemand voorspellen waar we vandaag zouden staan.
(Laughter)
(Gelach)
Me, fighting to end sexual harassment in the workplace; he, president of the United States in spite of it.
Ik, strijdend tegen seksuele intimidatie op de werkplek. Hij, president van de Verenigde Staten, ondanks alles.
And shortly thereafter, I got my first gig in television news in Richmond, Virginia. Check out that confident smile with the bright pink jacket. Not so much the hair.
Kort daarna had ik mijn eerste baan als nieuwslezeres in Richmond, Virginia. Kijk die zelfverzekerde glimlach en dat roze jasje. Let niet op het haar.
(Laughter)
(Gelach)
I was working so hard to prove that blondes have a lot of brains. But ironically, one of the first stories I covered was the Anita Hill hearings in Washington, DC. And shortly thereafter, I, too, was sexually harassed in the workplace. I was covering a story in rural Virginia, and when we got back into the car, my cameraman started saying to me, wondering how much I had enjoyed when he touched my breasts when he put the microphone on me. And it went downhill from there. I was bracing myself against the passenger door -- this was before cellphones. I was petrified. I actually envisioned myself rolling outside of that door as the car was going 50 miles per hour like I'd seen in the movies, and wondering how much it would hurt.
Ik was druk bezig te bewijzen dat blondjes heel veel hersens hebben. Maar, ironisch genoeg, ging mijn eerste reportage over de hoorzitting van Anita Hill in Washington DC. En kort daarna kreeg ik ook te maken met seksuele intimidatie op de werkplek. Ik maakte een reportage op het platteland van Virginia en toen we weer bij de auto kwamen, vroeg mijn cameraman aan mij of ik het fijn had gevonden toen hij mijn borsten aanraakte om de microfoon vast te maken. En het ging van kwaad tot erger. Ik zette me schrap tegen de autodeur -- er waren nog geen mobieltjes. Ik was verlamd van angst. Ik stelde me voor hoe het was om uit de auto te rollen bij een snelheid van 80 km per uur, zoals in de film, en vroeg me af hoeveel pijn het zou doen.
When the story about Harvey Weinstein came to light -- one the most well-known movie moguls in all of Hollywood -- the allegations were horrific. But so many women came forward, and it made me realize what I had done meant something.
Toen het verhaal over Harvey Weinstein naar buiten kwam -- één van de bekendste filmproducenten in Hollywood -- waren de beschuldigingen afschuwelijk. Maar zoveel vrouwen meldden zich waardoor ik me realiseerde dat wat ik gedaan had, iets betekende.
(Applause)
(Applaus)
He had such a lame excuse. He said he was a product of the '60s and '70s, and that that was the culture then. Yeah, that was the culture then, and unfortunately, it still is. Why? Because of all the myths that are still associated with sexual harassment.
Hij had zo'n slap excuus. Hij zei dat hij een product was van de jaren 60 en 70 en dat de cultuur toen zo was. Ja, dat was de cultuur toen en helaas is de cultuur nog steeds zo. Waarom? Door alle mythes die nog steeds geassocieerd worden met seksuele intimidatie.
"Women should just take another job and find another career." Yeah, right. Tell that to the single mom working two jobs, trying to make ends meet, who's also being sexually harassed.
"Vrouwen moeten maar een andere baan en carrière vinden." Ja, natuurlijk. En de alleenstaande moeder met twee banen dan, die net kan rondkomen en ook nog lastig gevallen wordt op haar werk.
"Women -- they bring it on themselves." By the clothes that we wear and the makeup that we put on. Yeah, I guess those hoodies that Uber engineers wear in Silicon Valley are just so provocative.
"Vrouwen -- het is hun eigen schuld." Door de kleren die we dragen en de make-up die we opdoen. Ja, de truien die ze bij Uber dragen in Silicon Valley zijn zó uitdagend.
"Women make it up." Yeah, because it's so fun and rewarding to be demeaned and taken down. I would know.
"Vrouwen verzinnen dingen." Ja, want het is zó leuk en dankbaar om vernederd en gekleineerd te worden. Ik weet er alles van.
"Women bring these claims because they want to be famous and rich." Our own president said that. I bet Taylor Swift, one of the most well-known and richest singers in the world, didn't need more money or fame when she came forward with her groping case for one dollar. And I'm so glad she did.
"Vrouwen komen met deze meldingen omdat ze rijk en beroemd willen worden." Onze eigen president zei dat. Ik weet zeker dat Taylor Swift, één van de bekendste en rijkste zangeressen ter wereld, geen extra geld of roem nodig had toen ze naar buiten trad met haar aanrandingszaak met een claim van één dollar. Ik ben zo blij dat ze dat gedaan heeft.
Breaking news: the untold story about women and sexual harassment in the workplace: women just want a safe, welcoming and harass-free environment. That's it.
Belangrijk nieuws: het onbekende verhaal over vrouwen en seksuele intimidatie op de werkplek: vrouwen willen alleen maar een veilige en vriendelijke werkplek waar ze niet worden lastiggevallen. Dat is alles.
(Applause)
(Applaus)
So how do we go about getting our power back? I have three solutions.
Maar hoe krijgen we onze macht terug? Ik heb drie oplossingen.
Number one: we need to turn bystanders and enablers into allies. Ninety-eight percent of United States corporations right now have sexual harassment training policies. Seventy percent have prevention programs. But still, overwhelmingly, bystanders and witnesses don't come forward. In 2016, the Harvard Business Review called it the "bystander effect." And yet -- remember 9/11. Millions of times we've heard, "If you see something, say something." Imagine how impactful that would be if we carried that through to bystanders in the workplace regarding sexual harassment -- to recognize and interrupt these incidences; to confront the perpetrators to their face; to help and protect the victims. This is my shout-out to men: we need you in this fight. And to women, too -- enablers to allies.
Nummer één: we moeten omstanders en meelopers veranderen in bondgenoten. Op dit moment heeft 98% van de Amerikaanse bedrijven een trainingsbeleid over seksuele intimidatie. En 70% van de bedrijven heeft een preventieprogramma. Maar ondanks dat melden omstanders en getuigen zich niet. In 2016 noemde de Harvard Business Review dit het 'omstandereffect'. En toch -- denk aan 9/11. Hoe vaak hebben we niet gehoord: "Als je iets ziet, zeg er dan wat van." Stel je voor wat een impact het zou hebben als dat ook toegepast zou worden door omstanders bij seksuele intimidatie op de werkplek -- deze incidenten herkennen en onderbreken, de daders direct confronteren, de slachtoffers helpen en beschermen. Dit is mijn dringende oproep naar mannen: we hebben jullie nodig in dit gevecht. En dat geldt ook voor vrouwen -- van omstander naar bondgenoot.
Number two: change the laws. How many of you out there know whether or not you have a forced arbitration clause in your employment contract? Not a lot of hands. And if you don't know, you should, and here's why. TIME Magazine calls it, right there on the screen, "The teeny tiny little print in contracts that keeps sexual harassment claims unheard." Here's what it is. Forced arbitration takes away your Seventh Amendment right to an open jury process. It's secret. You don't get the same witnesses or depositions. In many cases, the company picks the arbitrator for you. There are no appeals, and only 20 percent of the time does the employee win. But again, it's secret, so nobody ever knows what happened to you. This is why I've been working so diligently on Capitol Hill in Washington, DC to change the laws. And here's what I tell the Senators: sexual harassment is apolitical. Before somebody harasses you, they don't ask you if you're a Republican or Democrat first. They just do it. And this is why we should all care.
Nummer twee: verander de wet. Wie van jullie weet of je een verplichte arbitrageclausule in je arbeidsovereenkomst hebt staan? Niet veel handen. Dat hoor je wel te weten en weet je waarom? TIME Magazine noemt het, hier staat het op het scherm, "Die kleine lettertjes in contracten die zorgen dat aangiften van seksuele intimidatie niet worden gehoord." Het zit zo. Een verplichte arbitrageclausule ontneemt je het recht om voor een openbare jury berecht te worden. Het is achter gesloten deuren. Je hebt niet dezelfde getuigen en verklaringen. Meestal zoekt het bedrijf de arbiter uit. Je kunt niet in beroep gaan en slechts in 20% van de gevallen wint de werknemer. Nogmaals, het is niet openbaar dus niemand zal ooit weten wat er met je gebeurd is. Daarom ben ik zo druk bezig geweest in het Capitool, in Washington DC, om de wet te veranderen. Dit zeg ik tegen de Senaat: seksuele intimidatie is apolitiek. Voordat iemand je lastig valt, vragen ze niet eerst of je Republikein of Democraat bent. Ze doen het gewoon. Daarom gaat het ons allemaal aan.
Number three: be fierce. It starts when we stand tall, and we build that self-confidence. And we stand up and we speak up, and we tell the world what happened to us. I know it's scary, but let's do it for our kids. Let's stop this for the next generations. I know that I did it for my children. They were paramount in my decision-making about whether or not I would come forward. My beautiful children, my 12-year-old son, Christian, my 14-year-old daughter, Kaia. And boy, did I underestimate them.
Nummer drie: wees sterk. Het begint bij moedig zijn, en zelfvertrouwen hebben, en opkomen voor onszelf, en de wereld vertellen wat er met ons gebeurd is. Ik weet dat het eng is maar doe het voor onze kinderen. Laten we dit een halt toeroepen voor de volgende generaties. Ik deed het voor mijn kinderen. Zij waren heel belangrijk in mijn beslissing om naar de rechter te gaan. Mijn prachtige kinderen: mijn zoon van 12, Christian, mijn dochter van 14, Kaia. Wat heb ik hen onderschat.
The first day of school last year happened to be the day my resolution was announced, and I was so anxious about what they would face. My daughter came home from school and she said, "Mommy, so many people asked me what happened to you over the summer." Then she looked at me in the eyes and she said, "And mommy, I was so proud to say that you were my mom." And two weeks later, when she finally found the courage to stand up to two kids who had been making her life miserable, she came home to me and she said, "Mommy, I found the courage to do it because I saw you do it."
De eerste schooldag was ook de dag van de uitspraak en ik was zo bezorgd over wat zij zouden doormaken. Mijn dochter kwam thuis van school en zei: "Mam, iedereen vroeg me wat er met jou gebeurd is deze zomer." Ze keek me aan en zei: "Mam ... ik heb heel trots gezegd dat je mijn moeder bent." Twee weken later, toen ze eindelijk de moed had om twee kinderen te trotseren die haar het leven zuur maakten, kwam ze thuis en zei: "Mam, ik durfde dat, omdat ik het jou zag doen."
(Applause)
(Applaus)
You see, giving the gift of courage is contagious. And I hope that my journey has inspired you, because right now, it's the tipping point. We are watching history happen. More and more women are coming forward and saying, "Enough is enough."
Moedig zijn is besmettelijk. Ik hoop dat mijn verhaal je geïnspireerd heeft want dit is het keerpunt. Hier wordt geschiedenis geschreven. Steeds meer vrouwen melden zich en zeggen: "Genoeg is genoeg."
(Applause)
(Applaus)
Here's my one last plea to companies. Let's hire back all those women whose careers were lost because of some random jerk. Because here's what I know about women: we will not longer be underestimated, intimidated or set back; we will not be silenced by the ways of the establishment or the relics of the past. No. We will stand up and speak up and have our voices heard. We will be the women we were meant to be. And above all, we will always be fierce.
Dit is mijn laatste verzoek aan bedrijven. Neem alle vrouwen weer in dienst wier carrières eindigden vanwege een of andere zak. Want dit is wat ik weet over vrouwen: we willen niet langer onderschat, geïntimideerd en achtergesteld worden. We willen niet meer het zwijgen worden opgelegd door de gevestigde orde of door overblijfselen uit het verleden. Nee. We staan op en we spreken vrijuit en laten onze stem horen. Wij worden de vrouw zoals zij voorbestemd is te zijn. En bovenal, we zullen altijd sterk zijn.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)