On January 26, 2013, a band of al-Qaeda militants entered the ancient city of Timbuktu on the southern edge of the Sahara Desert. There, they set fire to a medieval library of 30,000 manuscripts written in Arabic and several African languages and ranging in subject from astronomy to geography, history to medicine, including one book which records perhaps the first treatment for male erectile dysfunction. Unknown in the West, this was the collected wisdom of an entire continent, the voice of Africa at a time when Africa was thought not to have a voice at all. The mayor of Bamako, who witnessed the event, called the burning of the manuscripts "a crime against world cultural heritage." And he was right -- or he would have been, if it weren't for the fact that he was also lying.
Op 26 januari 2013 bestormde een troep Al Qaida strijders de oude stad Timboektoe, aan de zuidelijke rand van de Sahara. Ze stichtten brand in een middeleeuwse bibliotheek met 30.000 manuscripten, geschreven in het Arabisch en een aantal Afrikaanse talen, variërend in onderwerp van astronomie tot geografie, geschiedenis en geneeskunde. Zo was er een boek dat mogelijk de eerste behandeling van erectiestoornissen bij mannen beschrijft. Onbekend in het Westen was dit de verzamelde kennis van een heel continent, de stem van Afrika in een tijd waarin men dacht dat Afrika geen stem had. De burgemeester van Bamako, die het zag gebeuren, noemde de verbranding van de manuscripten een misdaad tegenover het culturele werelderfgoed. En hij had gelijk -- of zou gelijk gehad hebben; hij vertelde namelijk een leugen.
In fact, just before, African scholars had collected a random assortment of old books and left them out for the terrorists to burn. Today, the collection lies hidden in Bamako, the capital of Mali, moldering in the high humidity. What was rescued by ruse is now once again in jeopardy, this time by climate.
Want kort tevoren hadden Afrikaanse geleerden een aantal willekeurige oude boeken verzameld en daar voor de terroristen achtergelaten. De collectie ligt tegenwoordig verstopt in Bamako, de hoofdstad van Mali, wegrottend in de hoge vochtigheid. Wat gered werd door een list wordt opnieuw bedreigd, dit keer door het klimaat.
But Africa, and the far-flung corners of the world, are not the only places, or even the main places in which manuscripts that could change the history of world culture are in jeopardy. Several years ago, I conducted a survey of European research libraries and discovered that, at the barest minimum, there are 60,000 manuscripts pre-1500 that are illegible because of water damage, fading, mold and chemical reagents. The real number is likely double that, and that doesn't even count Renaissance manuscripts and modern manuscripts and cultural heritage objects such as maps.
Afrika en de verafgelegen uithoeken van de wereld zijn niet de enige of voornaamste plaatsen waar manuscripten die de geschiedenis van de wereldcultuur kunnen veranderen, in gevaar zijn. Een paar jaar terug heb ik onderzoek gedaan onder Europese onderzoeksbibliotheken en ik ontdekte dat er ten minste 60.000 manuscripten zijn, daterend van voor 1500, die onleesbaar zijn door waterschade, vervaging, schimmel en chemische verbindingen. Het werkelijke aantal is waarschijnlijk tweemaal zo groot en dat is exclusief renaissancemanuscripten, moderne manuscripten en objecten die tot het culturele erfgoed behoren, zoals kaarten.
What if there were a technology that could recover these lost and unknown works? Imagine worldwide how a trove of hundreds of thousands of previously unknown texts could radically transform our knowledge of the past. Imagine what unknown classics we would discover which would rewrite the canons of literature, history, philosophy, music -- or, more provocatively, that could rewrite our cultural identities, building new bridges between people and culture. These are the questions that transformed me from a medieval scholar, a reader of texts, into a textual scientist.
Wat als er een technologie bestond die deze verloren en onbekende werken kon herstellen? Stel je voor hoe wereldwijd honderdduizenden voorheen onbekende teksten onze kennis van het verleden radicaal zouden kunnen veranderen. Stel je voor welke onbekende klassiekers we zouden kunnen ontdekken, die de canons van literatuur, geschiedenis, filosofie en muziek zouden herschrijven -- of die zelfs onze culturele identiteiten zouden kunnen herschrijven en zo nieuwe bruggen bouwen tussen mensen en culturen. Door deze vragen veranderde ik van een middeleeuwen-kenner, iemand die teksten leest, in een tekstuele wetenschapper.
What an unsatisfying word "reader" is. For me, it conjures up images of passivity, of someone sitting idly in an armchair waiting for knowledge to come to him in a neat little parcel. How much better to be a participant in the past, an adventurer in an undiscovered country, searching for the hidden text. As an academic, I was a mere reader. I read and taught the same classics that people had been reading and teaching for hundreds of years -- Virgil, Ovid, Chaucer, Petrarch -- and with every scholarly article that I published I added to human knowledge in ever-diminishing slivers of insight. What I wanted to be was an archaeologist of the past, a discoverer of literature, an Indiana Jones without the whip -- or, actually, with the whip.
'Lezer' is zo'n vervelend woord. Het wekt bij mij beelden van passiviteit op, iemand die lui in een gemakkelijke stoel zit te wachten tot de kennis hem bereikt in een mooi klein pakketje. Het is toch veel beter om actief deel te nemen aan het verleden, een avonturier in een onontdekt land te zijn, op zoek naar een verborgen tekst. Als academicus was ik niet meer dan een lezer. Ik las en onderwees dezelfde klassieke teksten die mensen al honderd jaar lezen en onderwijzen -- Vergilius, Ovidius, Chaucer, Petrarca -- en met ieder artikel dat ik publiceerde, droeg ik bij aan de menselijke kennis, in steeds kleinere mate. Wat ik wou zijn, was een archeoloog van het verleden, een ontdekker van literatuur, een Indiana Jones zonder de zweep -- of, eigenlijk, met de zweep.
(Laughter) And I wanted it not just for myself but I wanted it for my students as well.
(Gelach) Ik wou dat niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn studenten.
And so six years ago, I changed the direction of my career. At the time, I was working on "The Chess of Love," the last important long poem of the European Middle Ages never to have been edited. And it wasn't edited because it existed in only one manuscript which was so badly damaged during the firebombing of Dresden in World War II that generations of scholars had pronounced it lost. For five years, I had been working with an ultraviolet lamp trying to recover traces of the writing and I'd gone about as far as technology at the time could actually take me.
Dus ben ik zes jaar geleden een andere richting ingegaan. Ik werkte op dat moment aan 'The Chess of Love', een belangrijk dichtwerk uit de Europese middeleeuwen dat nog nooit was bewerkt. Het was nog nooit bewerkt omdat er maar één manuscript was en dat was zo ernstig beschadigd tijdens de bombardementen in Dresden in de Tweede Wereldoorlog, dat generaties geleerden het als verloren hadden beschouwd. Vijf jaar lang werkte ik met een uv-lamp om restanten van het handschrift te vinden en ik kwam zo ver als ik kon met de technologie van dat moment.
And so I did what many people do. I went online, and there I learned about how multispectral imaging had been used to recover two lost treatises of the famed Greek mathematician Archimedes from a 13th-century palimpsest. A palimpsest is a manuscript which has been erased and overwritten.
Toen deed ik wat veel mensen doen. Ik ging online en las daar hoe met behulp van multispectrale beeldvorming twee verborgen verhandelingen van de beroemde Griekse wiskundige Archimedes werden ontdekt in een 13-eeuwse palimpsest. Een palimpsest is een manuscript dat is uitgewist en overgeschreven.
And so, out of the blue, I decided to write to the lead imaging scientist on the Archimedes palimpsest project, Professor Roger Easton, with a plan and a plea. And to my surprise, he actually wrote back. With his help, I was able to win a grant from the US government to build a transportable, multispectral imaging lab, And with this lab, I transformed what was a charred and faded mess into a new medieval classic.
Ik besloot spontaan om te schrijven naar het hoofd van de groep wetenschappers die aan het Archimedespalimpsest werkte, Professor Roger Easton, met een plan en een pleidooi. En hij schreef nog terug ook. Met zijn hulp kon ik een subsidie krijgen van de Amerikaanse overheid voor het bouwen van een verplaatsbaar lab voor multispectrale beeldvorming. En in dat lab transformeerde ik een verkoolde en verbleekte zooi in een nieuwe middeleeuwse klassieker.
So how does multispectral imaging actually work? Well, the idea behind multispectral imaging is something that anyone who is familiar with infrared night vision goggles will immediately appreciate: that what we can see in the visible spectrum of light is only a tiny fraction of what's actually there. The same is true with invisible writing. Our system uses 12 wavelengths of light between the ultraviolet and the infrared, and these are shown down onto the manuscript from above from banks of LEDs, and another multispectral light source which comes up through the individual leaves of the manuscript. Up to 35 images per sequence per leaf are imaged this way using a high-powered digital camera equipped with a lens which is made out of quartz. There are about five of these in the world. And once we capture these images, we feed them through statistical algorithms to further enhance and clarify them, using software which was originally designed for satellite images and used by people like geospatial scientists and the CIA.
Hoe werkt multispectrale beeldvorming eigenlijk? Het idee achter multispectrale beeldvorming is iets wat iedereen die bekend is met infraroodbrillen onmiddellijk zal herkennen: wat we zien in het zichtbare lichtspectrum is maar een fractie van wat er daadwerkelijk is. Dat geldt ook voor onzichtbaar schrift. Ons systeem maakt gebruik van licht op 12 golflengtes, tussen het ultraviolet en het infrarood. Dat wordt van bovenaf op het manuscript gericht met behulp van ledlampen en een andere multispectrale lichtbron schijnt van onderen door de bladzijden van het manuscript. Zo maken we van elke bladzijde ongeveer 35 opnames met een krachtige digitale camera voorzien van een lens die gemaakt is van kwarts. Daar zijn er ongeveer vijf van in de wereld. Als we die beelden hebben gemaakt, laten we er statistische algoritmes op los, om ze te verbeteren en te verhelderen, met software die oorspronkelijk was ontworpen voor satellietbeelden en gebruikt werd door bijvoorbeeld geospatiale wetenschappers en de CIA.
The results can be spectacular. You may already have heard of what's been done for the Dead Sea Scrolls, which are slowly gelatinizing. Using infrared, we've been able to read even the darkest corners of the Dead Sea Scrolls. You may not be aware, however, of other Biblical texts that are in jeopardy.
De resultaten zijn soms spectaculair. Misschien ben je al wel bekend met het werk aan de Dode Zee-rollen, die langzaam vergelen. Met behulp van infrarood kunnen we zelfs de donkerste hoeken van de Dode Zee-rollen lezen. Maar je weet misschien niet dat meer Bijbelse teksten gevaar lopen.
Here, for example, is a leaf from a manuscript that we imaged, which is perhaps the most valuable Christian Bible in the world. The Codex Vercellensis is the oldest translation of the Gospels into Latin, and it dates from the first half of the fourth century. This is the closest we can come to the Bible at the time of the foundation of Christendom under Emperor Constantine, and at the time also of the Council of Nicaea, when the basic creed of Christianity was being agreed upon. This manuscript, unfortunately, has been very badly damaged, and it's damaged because for centuries it had been used and handled in swearing in ceremonies in the church. In fact, that purple splotch that you see in the upper left hand corner is Aspergillus, which is a fungus which originates in the unwashed hands of a person with tuberculosis. Our imaging has enabled me to make the first transcription of this manuscript in 250 years.
Dit is bijvoorbeeld een bladzijde van een manuscript waar we opnames van hebben gemaakt, misschien wel de meest waardevolle christelijke bijbel van de wereld. De Codex Vercellensis is de oudste vertaling van de evangeliën in het Latijn, daterend uit de eerste helft van de vierde eeuw. Dit is het beste voorbeeld van een bijbel uit de tijd van het ontstaan van het christendom onder keizer Constantijn en uit de tijd van het concilie van Nicea, toen het algemene credo van het christendom werd vastgelegd. Dit manuscript is helaas ernstig beschadigd, omdat het eeuwenlang werd gebruikt en aangeraakt tijdens inwijdingsceremonies in de kerk. Die paarse vlek die je daar in de linkerbovenhoek ziet is Aspergillus, een schimmel, afkomstig van de ongewassen handen van iemand met tuberculose. Door middel van ons beeldvormen, heb ik de eerste transcriptie van dit manuscript kunnen maken in 250 jaar.
Having a lab that can travel to collections where it's needed, however, is only part of the solution. The technology is expensive and very rare, and the imaging and image processing skills are esoteric. That means that mounting recoveries is beyond the reach of most researchers and all but the wealthiest institutions. That's why I founded the Lazarus Project, a not-for-profit initiative to bring multispectral imaging to individual researchers and smaller institutions at little or no cost whatsoever. Over the past five years, our team of imaging scientists, scholars and students has travelled to seven different countries and have recovered some of the world's most valuable damaged manuscripts, included the Vercelli Book, which is the oldest book of English, the Black Book of Carmarthen, the oldest book of Welsh, and some of the most valuable earliest Gospels located in what is now the former Soviet Georgia.
Maar een lab dat je mee kunt nemen naar de betreffende collecties, is slechts een gedeeltelijke oplossing. De technologie is duur en zeer zeldzaam en de beeldvormings- en verwerkingsvaardigheden zijn esoterisch. Dus de herstelwerkzaamheden kunnen maar door een paar onderzoekers en de rijkste instituten worden gebruikt. Daarom heb ik het Lazarus Project opgericht, een non-profit initiatief om multispectrale beeldvorming aan individuele onderzoekers te geven, en aan kleinere instituten, tegen weinig of geen kosten. De afgelopen vijf jaar is ons team van wetenschappers, geleerden en studenten naar zeven verschillende landen gereisd en ze hebben een paar van de waardevolste, beschadigde manuscripten gered, waaronder het Vercelli Book, oudste boek met Engelse teksten, het zwarte boek van Carmarthen, oudste boek in het Welsh, en een paar van de waardevolste, vroegste evangelies, in wat nu voormalig Sovjet Georgië is.
So, spectral imaging can recover lost texts. More subtly, though, it can recover a second story behind every object, the story of how, when and by whom a text was created, and, sometimes, what the author was thinking at the time he wrote. Take, for example, a draft of the Declaration of Independence written in Thomas Jefferson's own hand, which some colleagues of mine imaged a few years ago at the Library of Congress. Curators had noticed that one word throughout had been scratched out and overwritten. The word overwritten was "citizens." Perhaps you can guess what the word underneath was. "Subjects." There, ladies and gentlemen, is American democracy evolving under the hand of Thomas Jefferson.
Dus spectrale beeldvorming kan verloren geschriften herwinnen. En het kan zelfs nog een tweede verhaal achter elk object onthullen, het verhaal van hoe, wanneer en door wie een geschrift werd gecreëerd en soms zelfs wat de auteur dacht toen hij aan het schrijven was. Neem dit concept van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, in Thomas Jefferson's eigen handschrift, dat een aantal collega's een tijdje terug heeft opgenomen in de Library of Congress. Curatoren hadden gezien dat een bepaald woord telkens was doorgestreept en vervangen. Het was vervangen door 'burgers'. Misschien kan je wel raden wat het woord eronder was. 'Onderdanen'. Dat, dames en heren, is de Amerikaanse democratie die zich daar onder de hand van Thomas Jefferson ontwikkelt.
Or consider the 1491 Martellus Map, which we imaged at Yale's Beinecke Library. This was the map that Columbus likely consulted before he traveled to the New World and which gave him his idea of what Asia looked like and where Japan was located. The problem with this map is that its inks and pigments had so degraded over time that this large, nearly seven-foot map, made the world look like a giant desert. Until now, we had very little idea, detailed idea, that is, of what Columbus knew of the world and how world cultures were represented. The main legend of the map was entirely illegible under normal light. Ultraviolet did very little for it. Multispectral gave us everything. In Asia, we learned of monsters with ears so long that they could cover the creature's entire body. In Africa, about a snake who could cause the ground to smoke. Like starlight, which can convey images of the way the Universe looked in the distant past, so multispectral light can take us back to the first stuttering moments of an object's creation. Through this lens, we witness the mistakes, the changes of mind, the naïvetés, the uncensored thoughts, the imperfections of the human imagination that allow these hallowed objects and their authors to become more real, that make history closer to us.
Of neem de kaart van Martellus uit 1491, gescand in de Beinecke Library van Yale. Dit was de kaart die Columbus waarschijnlijk zag voor zijn vertrek naar de Nieuwe Wereld en die hem een idee gaf van hoe Azië eruit zag en waar Japan lag. Het probleem met deze kaart was dat de inkt en kleurpigmenten zo waren afgebroken over de jaren dat op deze grote kaart van twee meter de wereld eruitzag als een enorme woestijn. Tot nog toe hadden we geen idee, niet in detail in ieder geval, wat Columbus wist over de wereld en hoe culturen werden weergegeven. De hoofdlegenda was onleesbaar onder normale lichtomstandigheden. Ultravioletlicht hielp weinig. Multispectraal gaf ons alles. In Azië zagen we monsters met oren zo lang dat ze het hele lichaam van het beest konden bedekken. In Afrika een slang die de grond kon laten roken. Zoals sterlicht een beeld kan geven van hoe het universum er lang geleden uitzag, zo kan multispectraal licht ons meevoeren naar de allereerste momenten van de creatie van een object. Door deze lens zien we de fouten, de gedachteveranderingen, de naïviteiten, de ongecensureerde gedachtes, de imperfecties van de menselijke fantasie waardoor deze sacrale objecten en hun auteurs échter worden en de geschiedenis dichterbij brengen.
What about the future? There's so much of the past, and so few people with the skills to rescue it before these objects disappear forever. That's why I have begun to teach this new hybrid discipline that I call "textual science." Textual science is a marriage of the traditional skills of a literary scholar -- the ability to read old languages and old handwriting, the knowledge of how texts are made in order to be able to place and date them -- with new techniques like imaging science, the chemistry of inks and pigments, computer-aided optical character recognition.
En de toekomst? Er is zo veel van het verleden en er zijn zo weinig getrainde mensen die de objecten kunnen redden, voordat ze voor altijd verdwenen zijn. Daarom geef ik nu les in deze nieuwe, hybride discipline, die ik 'tekstuele wetenschappen' noem. Tekstuele wetenschappen is een mix van traditionele literaire wetenschappen, het lezen van oude talen en oude handschriften, weten hoe teksten zijn gemaakt, zodat je ze kunt plaatsen en dateren, en nieuwe technieken zoals beeldvormingwetenschappen, de scheikunde van inkt en pigmenten, computerondersteunde optische tekenherkenning.
Last year, a student in my class, a freshman, with a background in Latin and Greek, was image-processing a palimpsest that we had photographed at a famous library in Rome. As he worked, tiny Greek writing began to appear from behind the text. Everyone gathered around, and he read a line from a lost work of the Greek comic dramatist Menander. This was the first time in well over a thousand years that those words had been pronounced aloud. In that moment, he became a scholar.
Vorig jaar was een van mijn studenten, een eerstejaars, die Grieks en Latijn studeerde, de beelden aan het verwerken van een palimpset, gefotografeerd in een beroemde bibliotheek in Rome. Langzaam werden heel klein geschreven Griekse woorden zichtbaar. Iedereen kwam om hem heen staan en hij las een zin uit het verloren werk van de Griekse komedieschrijver Menander. Het was de eerste keer in ruim duizend jaar dat die woorden hardop werden uitgesproken. Op dat moment werd hij een geleerde.
Ladies and gentlemen, that is the future of the past.
Dames en heren, dat is de toekomst van het verleden.
Thank you very much.
Hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)