Technology can change our understanding of nature.
تکنولوژی میتواند درک ما را از طبیعت تغییر بدهد.
Take for example the case of lions. For centuries, it's been said that female lions do all of the hunting out in the open savanna, and male lions do nothing until it's time for dinner. You've heard this too, I can tell. Well recently, I led an airborne mapping campaign in the Kruger National Park in South Africa. Our colleagues put GPS tracking collars on male and female lions, and we mapped their hunting behavior from the air. The lower left shows a lion sizing up a herd of impala for a kill, and the right shows what I call the lion viewshed. That's how far the lion can see in all directions until his or her view is obstructed by vegetation. And what we found is that male lions are not the lazy hunters we thought them to be. They just use a different strategy. Whereas the female lions hunt out in the open savanna over long distances, usually during the day, male lions use an ambush strategy in dense vegetation, and often at night. This video shows the actual hunting viewsheds of male lions on the left and females on the right. Red and darker colors show more dense vegetation, and the white are wide open spaces. And this is the viewshed right literally at the eye level of hunting male and female lions. All of a sudden, you get a very clear understanding of the very spooky conditions under which male lions do their hunting.
بهطور مثال به مورد شیرها توجه کنید. در طول قرنها، گفته شده که شیرهای ماده خودشان تمام شکار را در دشتهای باز انجام میدهند، و شیرهای نر هیچ کاری انجام نمیدهند تا زمان شام فرا برسد. شما هم این را قبلاً شنیدهاید، معلوم است. اخیراً، من یک گروه نقشه برداری هوابرد را در پارک کروگر در آفریقای جنوبی رهبری کردم. همکارهای ما قلادههای ردیاب GPS را بر شیرهای نر و ماده قرار دادند، و ما رفتار شکاری آنها را از هوا نقشه برداری کردیم. قسمت پایینِ سمت چپ یک شیر را نشان میدهد که یک گله آهوی بومی آفریقا (ایمپالا) را برای شکار زیر نظر دارد، و سمت راست نشاندهنده چیزی است که من گستره دید شیر مینامم. که معرف این است که یک شیر تا چه حد در تمام جهتها میتواند ببیند تا زمانی که دیدش با پوشش گیاهی مسدود شود. و آنچه ما یافتیم این است که شیرهای نر شکارچیهای تنبلی که ما فکر میکردیم نیستند. آنها فقط از استراتژی متفاوتی استفاده میکنند. درحالی که شیرهای ماده در دشت باز به صورت مداوم و طولانی مدت، و معمولاً در طول روز شکار میکنند، شیرهای نر از استراتژی حمله از پناهگاه در پوشش گیاهی انبوه، و اغلب شب هنگام استفاده میکنند. این ویدیو گستره دید شکاری واقعی شیرهای نر در سمت چپ و شیرهای ماده در سمت راست را به نمایش میگذارد. رنگهای قرمز و تیرهتر پوشش گیاهی انبوهتری را نشان میدهند، و رنگ سفید نمایشگر فضاهای باز گسترده است. و این گستره دید واقعی در سطح چشم شیرهای شکارچی نر و ماده است. ناگهان، شما درک صریحی از شرایط بسیار رعبانگیزی که شیرهای نر تحت آن شکار میکنند، بهدست میآورید.
I bring up this example to begin, because it emphasizes how little we know about nature. There's been a huge amount of work done so far to try to slow down our losses of tropical forests, and we are losing our forests at a rapid rate, as shown in red on the slide. I find it ironic that we're doing so much, yet these areas are fairly unknown to science. So how can we save what we don't understand?
من از این مثال برای شروع استفاده کردم، چراکه خاطرنشان میکند که چه اندک درباره طبیعت میدانیم. تا کنون کارهای زیادی انجام گرفته است تا سرعت تخریب جنگلهای استوایی کاهش یابد، و ما در حال از دست دادن جنگلها با نرخ بالایی هستیم، که با قرمز بر روی صفحه (اسلاید) نشان داده شده است. به نظر من این کنایهآمیز است که با اینکه ظاهراً کارهای بسیاری انجام میدهیم، هنوز این حوزهها برای علم نسبتاً ناشناخته است. واقعاً ما چگونه میتوانیم چیزی را نجات دهیم که آن را درک نمیکنیم؟
Now I'm a global ecologist and an Earth explorer with a background in physics and chemistry and biology and a lot of other boring subjects, but above all, I'm obsessed with what we don't know about our planet. So I created this, the Carnegie Airborne Observatory, or CAO. It may look like a plane with a fancy paint job, but I packed it with over 1,000 kilos of high-tech sensors, computers, and a very motivated staff of Earth scientists and pilots. Two of our instruments are very unique: one is called an imaging spectrometer that can actually measure the chemical composition of plants as we fly over them. Another one is a set of lasers, very high-powered lasers, that fire out of the bottom of the plane, sweeping across the ecosystem and measuring it at nearly 500,000 times per second in high-resolution 3D. Here's an image of the Golden Gate Bridge in San Francisco, not far from where I live. Although we flew straight over this bridge, we imaged it in 3D, captured its color in just a few seconds. But the real power of the CAO is its ability to capture the actual building blocks of ecosystems. This is a small town in the Amazon, imaged with the CAO. We can slice through our data and see, for example, the 3D structure of the vegetation and the buildings, or we can use the chemical information to actually figure out how fast the plants are growing as we fly over them. The hottest pinks are the fastest-growing plants. And we can see biodiversity in ways that you never could have imagined. This is what a rainforest might look like as you fly over it in a hot air balloon. This is how we see a rainforest, in kaleidoscopic color that tells us that there are many species living with one another. But you have to remember that these trees are literally bigger than whales, and what that means is that they're impossible to understand just by walking on the ground below them. So our imagery is 3D, it's chemical, it's biological, and this tells us not only the species that are living in the canopy, but it tells us a lot of information about the rest of the species that occupy the rainforest.
اکنون من یک بوم شناس جهانی و جستجوگر زمین با پیش زمینهای در فیزیک و شیمی و زیست و موضوعات کسالت آور زیاد دیگری هستم، اما مهمتر از همه، من مسحور آنچه که ما درباره سیاره مان نمیدانیم هستم، برای همین این را ایجاد کردم، رصدخانه هوابرد کارنیگ، یا CAO. ممکن است که شبیه یک هواپیما با رنگ آمیزی تجملی به نظر برسد، اما من آن را با بیشتر از ۱٫۰۰۰ کیلو از سنسورهای پیشرفته، کامپیوترها، و یک پرسنل با انگیزه از دانشمندهای علوم زمین و خلبانها تجهیز کردهام. دو تا از ابزار ما بسیار منحصربفرد هستند: یکی طیفسنج تصویربردار است که میتواند ترکیب شیمیایی گیاههایی را که برفراز آنها پرواز میکنیم بسنجد. و دیگری مجموعهای ازلیزرها است، لیزرهای بسیار قدرتمندی که میتوانند از پایین هواپیما شلیک کنند، طول اکوسیستم را بپیمایند و آن را در حدود ۵۰۰٫۰۰۰ بار در هر دقیقه به صورت سه بعدی با دقت بالا اندازه گیری کنند. این عکسی از پل گُلدن گِیت در سانفرانسیسکو است که از محل زندگی من زیاد دور نیست. با این وجود که ما مستقیم بالای این پل پرواز کردیم، آن را سه بعدی تصویربرداری کردیم، و رنگ آن را تنها درعرض چند ثانیه گرفتیم. اما قدرت واقعی CAO توانایی آن دربهدست آوردن اجزاء سازنده اکوسیستمها است. این شهر کوچکی در آمازون است، که با CAO تصویربرداری شده است. ما میتوانیم در داده هایمان بگردیم و به طور مثال، ساختار سه بعدی پوشش گیاهی و ساختمانها را ببینیم، یا میتوانیم از اطلاعات شیمیایی استفاده کنیم تا بفهمیم که گیاهان با چه سرعتی در حال رشد هستند، همزمان با پرواز برفراز آنها. صورتیهای تند گیاهان با بیشترین سرعت رشد هستند. و دیگر میتوانیم گوناگونی زیستی را به صورتهایی ببینیم که هیچگاه قادر به تصور آن نبودهاید. شما یک جنگل بارانی را احتمالاً به این شکل میبینید وقتی که بر فراز آن با یک بالون هوای گرم پرواز میکنید. اما ما یک جنگل بارانی را به این صورت میبینیم، در رنگهای گوناگون که به ما میگوید اینجا گونههای متعددی با یکدیگر زندگی میکنند. اما باید به خاطر داشته باشید که این درختها در اصل از نهنگها هم بزرگترند، و این یعنی غیرممکن است که آنها را تنها با راه رفتن زیرشان روی زمین درک کرد. پس شبیه سازی ما سه بعدی است، شیمیایی است، زیستی است، و این نه تنها برای ما گونههایی را مشخص میکند که در تاجپوشش گیاهان زندگی میکنند، بلکه اطلاعات بیشماری در خصوص گونههای دیگری که جنگل بارانی را اشغال کردهاند، میدهد.
Now I created the CAO in order to answer questions that have proven extremely challenging to answer from any other vantage point, such as from the ground, or from satellite sensors. I want to share three of those questions with you today. The first questions is, how do we manage our carbon reserves in tropical forests? Tropical forests contain a huge amount of carbon in the trees, and we need to keep that carbon in those forests if we're going to avoid any further global warming. Unfortunately, global carbon emissions from deforestation now equals the global transportation sector. That's all ships, airplanes, trains and automobiles combined. So it's understandable that policy negotiators have been working hard to reduce deforestation, but they're doing it on landscapes that are hardly known to science. If you don't know where the carbon is exactly, in detail, how can you know what you're losing? Basically, we need a high-tech accounting system. With our system, we're able to see the carbon stocks of tropical forests in utter detail. The red shows, obviously, closed-canopy tropical forest, and then you see the cookie cutting, or the cutting of the forest in yellows and greens. It's like cutting a cake except this cake is about whale deep. And yet, we can zoom in and see the forest and the trees at the same time. And what's amazing is, even though we flew very high above this forest, later on in analysis, we can go in and actually experience the treetrops, leaf by leaf, branch by branch, just as the other species that live in this forest experience it along with the trees themselves.
من CAO را راه اندازی کردهام تا پاسخ سوالهایی را بیابم که ثابت شده است که پاسخگویی به آنها از هر دیدرس دیگری بسیار چالشبرانگیز است، چه از زمین، چه از طریق سنسور ماهوارهها. امروز میخواهم سه تا از آن سوالها را با شما درمیان بگذارم. اولین سوال این است که، ما چگونه ذخایر کربن خود را در جنگلهای استوایی مدیریت میکنیم؟ جنگلهای استوایی دارای مقادیر زیادی کربن در درختها هستند، و ما باید این کربن را در آن جنگلها نگاه داریم اگر میخواهیم از هر گونه گرمایش بیشتر زمین جلوگیری کنیم. متاسفانه، میزان انتشار جهانی کربن ناشی از جنگلزدایی درحال حاضر با میزان انتشار جهانی کربن ناشی از وسایل نقلیه برابری میکند. تمامی کشتیها، هواپیماها، قطارها و اتومبیلها بر روی هم. بنابراین قابل درک است که مذاکره کنندههای سیاستگذاری تلاشهای بسیاری کردهاند که جنگلزدایی را کاهش دهند، اما آنها این کار را در مناطقی انجام میدهند که تقریباً اصلاً از لحاظ علمی شناخته شده نیست. تا شما دقیقاً ندانید که کربن دقیقا کجا است، چگونه میتوانید بفهمید چه چیزی را دارید از دست میدهید؟ اساساً، ما به یک سیستم حسابداری پیشرفته نیاز داریم. با این سیستم، قادر خواهیم بود که ذخایر کربن در جنگلهای استوایی را با جزییات بالا ببینیم. قرمز مشخصاً جنگل استوایی سربسته با پوشش گیاهی را نشان میدهد، و بعد برشهای قالبی را میبینید، یا بریدن جنگل در رنگهای زرد و سبز. مشابه بریدن کیک است به جز اینکه این یکی کیک حدوداً به ژرفای نهنگ است. و همچنان، ما میتوانیم بزرگنمایی کنیم و جنگل و درختان را همزمان ببینیم. و آنچه حیرتآور است این است که، با این وجود که ما در ارتفاع زیادی بالای این جنگل پرواز کردیم، بعداً در تحلیلها، میتوانیم داخل برویم و درواقع نوک درختان را، برگ به برگ، شاخه به شاخه، مثل هر گونه دیگری که در این جنگل زندگی میکند ببینیم. آن را همراه خود درختان تجربه کنیم.
We've been using the technology to explore and to actually put out the first carbon geographies in high resolution in faraway places like the Amazon Basin and not-so-faraway places like the United States and Central America. What I'm going to do is I'm going to take you on a high-resolution, first-time tour of the carbon landscapes of Peru and then Panama. The colors are going to be going from red to blue. Red is extremely high carbon stocks, your largest cathedral forests you can imagine, and blue are very low carbon stocks. And let me tell you, Peru alone is an amazing place, totally unknown in terms of its carbon geography until today. We can fly to this area in northern Peru and see super high carbon stocks in red, and the Amazon River and floodplain cutting right through it. We can go to an area of utter devastation caused by deforestation in blue, and the virus of deforestation spreading out in orange. We can also fly to the southern Andes to see the tree line and see exactly how the carbon geography ends as we go up into the mountain system. And we can go to the biggest swamp in the western Amazon. It's a watery dreamworld akin to Jim Cameron's "Avatar." We can go to one of the smallest tropical countries, Panama, and see also a huge range of carbon variation, from high in red to low in blue. Unfortunately, most of the carbon is lost in the lowlands, but what you see that's left, in terms of high carbon stocks in greens and reds, is the stuff that's up in the mountains. One interesting exception to this is right in the middle of your screen. You're seeing the buffer zone around the Panama Canal. That's in the reds and yellows. The canal authorities are using force to protect their watershed and global commerce. This kind of carbon mapping has transformed conservation and resource policy development. It's really advancing our ability to save forests and to curb climate change.
مدتها است که ما از این تکنولوژی برای اکتشاف استفاده کردهایم و درواقع برای ایجاد اولین نقشهنگاریهای جغرافیایی کربن را در دقت بالا در مکانهای دوردست مانند آبگیر آمازون و نه چندان دور مانند ایالات متحده امریکا و آمریکای مرکزی. آنچه که من میخواهم انجام بدهم این است که شما را برای اولین بار به یک تور با کیفیت از دورنمای کربن در پرو و پاناما ببرم. رنگها از قرمز به آبی میروند. قرمز ذخایر بسیار غنی کربن را نشان میدهد، بزرگترین جنگلهای کهنی [اشاره به جنگلهای کهن در امریکای جنوبی و بیشه بزرگ در ونکوور و ...] که میتوانید تصور کنید، و آبی نشانگر ذخایر بسیار پایین کربن است. و بگذارید این را بگویم که پرو به تنهایی مکان فوقالعادهای است، و کاملا از لحاظ جغرافیای کربنِ خود تاکنون ناشناخته است. ما میتوانیم به این ناحیه در پروی شمالی پرواز کنیم و ذخایر فوق العاده غنی کربن را در رنگ قرمز ببینیم، و رود آمازون و دشت سیلابی را که از میان آن عبور میکند. میتوانیم به ناحیهای با حداکثر تخریب کربن ناشی از قطع جنگلزدایی به رنگ آبی برویم، و نیز ویروس در حال انتشار جنگلزدایی را که با رنگ نارنجی نشان داده شده است ببینیم. همینطور میتوانیم به آند جنوبی پرواز کنیم تا خط رویش درختان را ببینیم و اینکه دقیقاً چگونه جغرافیای کربن پایان میپذیرد همچنان که در رشته کوه بالا میرویم. و میتوانیم به بزگترین باتلاق آمازون غربی برویم. دنیای رویایی پر از آبی است مشابه "آواتار" جیم کامرون. میتوانیم به یکی از کوچکترین کشورهای استوایی برویم، پاناما، و همچنان محدوده وسیعی از تنوع کربن را ببینیم، از غنی به رنگ قرمز به اندک به رنگ آبی. متاسفانه، بیشتر کربن اراضی پست از دست رفته است، اما آنچه میبینید که باقی مانده، به صورت ذخایر غنی کربن به رنگهای سبز و قرمز در نقشه، موادی است که بالای کوهها موجود است. یک مورد استثنای جالب درست در مرکز صفحه شما است. در اینجا منطقه حائل اطراف کانال پاناما را میبینید. که به رنگهای زرد و قرمز نشان داه شده است. مراجع قدرت کانال به زور متوسل میشوند تا از آبخیز خود و بازرگانی جهانی حمایت کنند. این نوع نقشه برداری از کربن موجب تحول سیاستگذاری در حوزه حفاظت از منابع طبیعی شده است. و واقعاً باعث پیشرفت توانایی ما در نجات جنگلها و کنترل تغییر اقلیم شده است.
My second question: How do we prepare for climate change in a place like the Amazon rainforest? Let me tell you, I spend a lot of time in these places, and we're seeing the climate changing already. Temperatures are increasing, and what's really happening is we're getting a lot of droughts, recurring droughts. The 2010 mega-drought is shown here with red showing an area about the size of Western Europe. The Amazon was so dry in 2010 that even the main stem of the Amazon river itself dried up partially, as you see in the photo in the lower portion of the slide. What we found is that in very remote areas, these droughts are having a big negative impact on tropical forests. For example, these are all of the dead trees in red that suffered mortality following the 2010 drought. This area happens to be on the border of Peru and Brazil, totally unexplored, almost totally unknown scientifically.
سوال دوم من: چگونه برای تغییر اقلیم در اماکنی مانند جنگلهای بارانی آمازون آماده شویم؟ اجازه بدهید بگویم، من زمان زیادی را در این مکانها گذراندهام، و ما از همین حالا علائم تغییر اقلیم را مشاهده کردهایم. دما در حال افزایش است، و آنچه واقعا در حال وقوع است این است که خشکسالیهای زیادی اتفاق میافتد، خشکسالیهای مکرر. اینجا خشکسالی عظیم سال ۲۰۱۰ با رنگ قرمز در منطقهای به وسعت اروپای غربی قابل مشاهده است. آمازون آنقدر در ۲۰۱۰ خشک بود که حتی خود مرجع اصلی رود آمازون تا حدی خشک شد، همانطور که در تصویر در بخش پایینی اسلاید میبینید. آنچه كه ما درباب اين موضوع در ناحيههاى دورافتاده يافتيم، این است که اين خشكسالىها بازخورد منفى ژرفى بر جنگلهاى استوايى داشتهاند. بهعنوان مثال، همه بخشهاى قرمز درختان خشكيدهاى هستند كه در پى خشكسالى ٢٠١٠ دستخوش نابودى شدند. اين ناحيه در مرز پرو و برزيل قرار گرفته است، منطقهای كه هنوز اكتشافى در آن صورت نگرفته، و تقریباً از نظر علمى كاملاً ناشناخته است.
So what we think, as Earth scientists, is species are going to have to migrate with climate change from the east in Brazil all the way west into the Andes and up into the mountains in order to minimize their exposure to climate change. One of the problems with this is that humans are taking apart the western Amazon as we speak. Look at this 100-square-kilometer gash in the forest created by gold miners. You see the forest in green in 3D, and you see the effects of gold mining down below the soil surface. Species have nowhere to migrate in a system like this, obviously.
بنابراين آنچه ما فكر میكنيم، بهعنوان دانشمندان علوم زمين، اين است كه گونه ها بنا بر تغييرات اقلیمی مجبور به مهاجرت از شرق برزيل به سوی غرب و رشته کوه آند و به بالاى كوهها میشوند تا كمتر در معرض تغييرات اقلیمی قرار بگيرند. يكى از مشكلات اين مسئله، اين است كه انسانها همين الان كه ما حرف میزنيم، مشغول بخشبندى آمازون غربی هستند. به اين شكاف ١٠٠ كيلومتر مربعى نگاه كنيد كه توسط كارگران معدن طلا در جنگل ايجاد شده است. جنگل را به رنگ سبز و سه بعدى میبينيد، و اثرات حفاری معدن طلا را در پايين و زير سطح خاك میتوان مشاهده کرد. واضح است که گونههاى جانورى در سيستمى مثل اين هیچ جايى براى مهاجرت ندارند.
If you haven't been to the Amazon, you should go. It's an amazing experience every time, no matter where you go. You're going to probably see it this way, on a river. But what happens is a lot of times the rivers hide what's really going on back in the forest itself. We flew over this same river, imaged the system in 3D. The forest is on the left. And then we can digitally remove the forest and see what's going on below the canopy. And in this case, we found gold mining activity, all of it illegal, set back away from the river's edge, as you'll see in those strange pockmarks coming up on your screen on the right. Don't worry, we're working with the authorities to deal with this and many, many other problems in the region.
اگر تابهحال به آمازون نرفتهايد، بهتر است كه برويد. هر بار تجربه شگفت آورى است، صرف نظر از اينكه كجا میرويد. احتمالاً شما آن را به این شکل خواهید دید، بر روى يک رود. اما آنچه اتفاق مىافتد اين است كه اکثر مواقع ظاهر رود آنچه را كه واقعاً در بطن جنگل درحال روی دادن است مخفى میكند. ما برفراز همين رود پرواز كرديم، و سيستم را به صورت سه بعدى تصويربردارى كرديم. جنگل در سمت چپ است. و آن وقت میتوان بهصورت ديجيتالى جنگل را حذف کرد و دید كه در زير تاجپوشش گياهى چه میگذرد. و در اين مورد خاص، ما متوجه فعاليتهای حفاری معدن طلا شدیم، تماماً غير قانونى، كه از كناره رودخانه به عقب کشیده شده و از چشم دور مانده است، همانطور که در گودالهاى عجيب و غريبى كه در سمت راست صفحهتان بالا مىآيد ملاحظه میکنید. نگران نباشيد، ما درحال كار با مقامات هستيم تا به اين مورد و موارد مشابه بسيار ديگر در ناحيه رسيدگى كنيم.
So in order to put together a conservation plan for these unique, important corridors like the western Amazon and the Andes Amazon corridor, we have to start making geographically explicit plans now. How do we do that if we don't know the geography of biodiversity in the region, if it's so unknown to science? So what we've been doing is using the laser-guided spectroscopy from the CAO to map for the first time the biodiversity of the Amazon rainforest. Here you see actual data showing different species in different colors. Reds are one type of species, blues are another, and greens are yet another. And when we take this together and scale up to the regional level, we get a completely new geography of biodiversity unknown prior to this work. This tells us where the big biodiversity changes occur from habitat to habitat, and that's really important because it tells us a lot about where species may migrate to and migrate from as the climate shifts. And this is the pivotal information that's needed by decision makers to develop protected areas in the context of their regional development plans.
پس براى اينكه برنامهاى براى حفظ منابع طبيعى و اين دالانهاى منحصربفرد و با اهميت مانند آمازون غربی و دالان آمازون منطقه آند ايجاد كنيم، بايد از هم اكنون شروع به كشيدن نقشههاى جغرافيايى واضح كنيم. چگونه میتوانيم اين كار را انجام دهيم اگر جغرافیای تنوع زیستی در اين ناحيه را نشناسیم، و تا هنگامی که منطقه براى علم اينقدر ناشناخته است؟ بنابراين كارى كه ما داريم انجام میدهيم استفاده از طيفسنجهاى ليزرى از CAO است تا براى نخستين بار تنوع زیستی جنگل بارانى آمازون را نقشه بردارى كنيم. اینجا شما دادههای واقعی را میبینید که گونههای مختلف را در رنگهای متفاوت نشان میدهد. رنگهای قرمز یک گونه، آبی رنگها یک گونه دیگر، و سبزها هم گونه دیگری را نشان میدهند. و وقتی که ما همه را باهم درنظر میگیریم و به مقیاس منطقه ای افزایش میدهیم، یک جغرافیای کاملاً جدید از تنوع زیستی بهدست میآوریم که پیش ازاین پروژه ناشناخته مانده بودند. این به ما میگوید که که تغییرات بزرگ تنوع زیستی از زیستگاهی به زیستگاه دیگر در چه نقاطی رخ میدهد، و این بسیار مهم است چرا که اطلاعات زیادی در اختیار ما قرار میدهد درباره اینکه گونهها به کجا و از کجا همراه با تغییرات آب و هوایی مهاجرت میکنند. و این اطلاعاتی اساسی است که تصمیم گیرندهها نیاز دارند تا بتوانند مناطق حفاظت شده را در بطن طرحهای توسعه منطقهای خودشان ایجاد کنند.
And third and final question is, how do we manage biodiversity on a planet of protected ecosystems? The example I started out with about lions hunting, that was a study we did behind the fence line of a protected area in South Africa. And the truth is, much of Africa's nature is going to persist into the future in protected areas like I show in blue on the screen. This puts incredible pressure and responsibility on park management. They need to do and make decisions that will benefit all of the species that they're protecting. Some of their decisions have really big impacts. For example, how much and where to use fire as a management tool? Or, how to deal with a large species like elephants, which may, if their populations get too large, have a negative impact on the ecosystem and on other species. And let me tell you, these types of dynamics really play out on the landscape. In the foreground is an area with lots of fire and lots of elephants: wide open savanna in blue, and just a few trees. As we cross this fence line, now we're getting into an area that has had protection from fire and zero elephants: dense vegetation, a radically different ecosystem. And in a place like Kruger, the soaring elephant densities are a real problem. I know it's a sensitive issue for many of you, and there are no easy answers with this. But what's good is that the technology we've developed and we're working with in South Africa, for example, is allowing us to map every single tree in the savanna, and then through repeat flights we're able to see which trees are being pushed over by elephants, in the red as you see on the screen, and how much that's happening in different types of landscapes in the savanna. That's giving park managers a very first opportunity to use tactical management strategies that are more nuanced and don't lead to those extremes that I just showed you. So really, the way we're looking at protected areas nowadays is to think of it as tending to a circle of life, where we have fire management, elephant management, those impacts on the structure of the ecosystem, and then those impacts affecting everything from insects up to apex predators like lions.
و سومین و آخرین سوال این است که، چگونه میبایست تنوع زیستی را بر روی سیاره اکوسیستمهای حفاظت شده مدیریت کرد؟ مثال شکار شیرها که با آن شروع کردم، مطالعهای بود که پشت خط حصار یک منطقه حفاظت شده در آفریقای جنوبی انجام دادیم. و حقیقت این است که، بیشتر طبیعت آفریقا در آینده بهصورت مناطق حفاظت شده مشابه آنچه به رنگ آبی بر صفحه نشان دادم، درمیآید. این فشار و مسئولیت زیادی بر مدیریت پارکها میگذارد. آنها باید بهگونهای عمل کنند و تصمیماتی بگیرند که برای تمام گونههایی که از آنها حفاظت میکنیم مفید باشد. بعضی از تصمیمات آنها عواقب واقعا گستردهای دارد. به عنوان مثال، به چه اندازه و کجا از آتش به عنوان یک ابزار مدیریتی استفاده کنیم؟ یا، چگونه با گونههای بزرگی مانند فیلها برخورد کنیم، که ممکن است اگر جمعیتشان بیش از اندازه شود، اثر ناخوشایندی بر اکوسیستم و سایر گونهها بگذارند. بگذارید به شما بگویم، این نوع کنش و واکنش بین عوامل و عناصر مختلف واقعاً در منطقه رخ میهد. ببینید اینجا در پیشزمینه ناحیهای داریم با آتش فراوان و تعداد زیادی فیل: اینجا ساوانا بسیار وسیع است به رنگ آبی و تنها چند درخت هست. همانطور که از این ردیف حصارها عبور میکنیم به منطقهای وارد میشویم که از آتش مصون است و فیلی وجود ندارد: اینجا پوشش گیاهی متراکم میشود، یک اکوسیستم کاملاً متفاوت. و در مکانی مثل کروگر، چگالی صعودی فیلها مشکلی اساسی است. میدانم که این برای خیلی از شما واقعاً موضوع حساسی است، و هیچ راه حل سادهای هم برای آن وجود ندارد. اما آنچه خوب است این است که تکنولوژیای که ما بنیان نهادهایم و با آن در آفریقای جنوبی کار میکنیم، به عنوان مثال، این امکان را به ما میدهد که تک تک درختان ساوانا را نقشه برداری کنیم، و سپس در طی پروازهای متمادی قادر خواهیم بود که ببینیم کدام درختها توسط فیلها کنار زده میشوند، که به رنگ قرمز روی صفحه مشاهده میکنید، و اینکه چقدر این مسئله در نواحی مختلف ساوانا درحال وقوع است. این به مدیران پارکها برای نخستین بار این فرصت منحصربفرد را میدهد که از استراتژیهای تاکتیکی مدیریتی ظریفتر و دقیقتر استفاده کنند تا بار دیگر کار به جاهای باریکی که به شما نشان دادم نکشد. پس در واقع، ما هم اکنون دیگر کار در نواحی حفاظت شده را به چشم مراقبت از گونهای از چرخه حیات میبینیم. جایی که ما با مدیریت آتش درگیریم، با مدیریت فیلها، با تاثیرات آنها بر ساختار اکوسیستم، و بعد هم تاثیراتی که متعاقباً متوجه همه چیز خواهد شد، از حشرات گرفته تا شکارچیهای راس هرم مانند شیرها.
Going forward, I plan to greatly expand the airborne observatory. I'm hoping to actually put the technology into orbit so we can manage the entire planet with technologies like this. Until then, you're going to find me flying in some remote place that you've never heard of. I just want to end by saying that technology is absolutely critical to managing our planet, but even more important is the understanding and wisdom to apply it.
در ادامه، من میخواهم به طور مفصل رصد هوابرد را گسترش بدهم. من امیدوارم که در اصل این گونه تکنولوژی را به چرخش دربیاورم تا بتوانیم کل سیاره را با تکنولوژی هایی مانند این مدیریت کنیم. تا آن موقع، شما مرا مشغول پرواز به نواحی دورافتادهای خواهید دید که اسم آن را هم نشنیدهاید. من میخواهم اینطور تمام کنم که تکنولوژی اساساً برای مدیریت سیارهمان حیاتی است، اما از آن هم مهمتر درک و دانشی است که در بهکارگیری آن تکنولوژی اعمال میکنیم.
Thank you.
متشکرم.
(Applause)
(تشویق)