What's in the box? Whatever it is must be pretty important, because I've traveled with it, moved it, from apartment to apartment to apartment.
Apakah isi kotak ini? Apapun ia, pasti ia penting, sebab saya telah mengembara bersamanya, memindahkannya dari pangsapuri ke pangsapuri.
(Laughter)
(Ketawa)
(Applause)
(Tepukan)
Sound familiar? Did you know that we Americans have about three times the amount of space we did 50 years ago? Three times. So you'd think, with all this extra space, we'd have plenty of room for all our stuff. Nope. There's a new industry in town, a 22 billion-dollar, 2.2 billion sq. ft. industry: that of personal storage. So we've got triple the space, but we've become such good shoppers that we need even more space. So where does this lead? Lots of credit card debt, huge environmental footprints, and perhaps not coincidentally, our happiness levels flat-lined over the same 50 years.
Biasa alami? Tahukah anda bahawa kita rakyat Amerika memiliki tiga kali ganda ruang yang dimiliki berbanding 50 tahun lalu? Tiga kali ganda. Tentu anda fikir dengan lebihan ruang, pasti ada cukup ruang untuk menyimpan barang, bukan? Tidak. Ada satu industri baru bernilai USD 22 bilion, seluas 2.2 bilion kaki²: Yakni industri ruang simpanan peribadi. Walaupun ruang tiga kali ganda lebih besar, kita semakin boros berbelanja sehingga memerlukan lebih banyak ruang simpanan. Ke manakah hala tuju kita? Lambakan hutang kad kredit, pencemaran alam sekitar dan mungkin juga secara tak langsung, tahap kebahagiaan kita mendatar sejak 50 tahun lalu.
Well I'm here to suggest there's a better way, that less might actually equal more. I bet most of us have experienced at some point the joys of less: college -- in your dorm, traveling -- in a hotel room, camping -- rig up basically nothing, maybe a boat. Whatever it was for you, I bet that, among other things, this gave you a little more freedom, a little more time. So I'm going to suggest that less stuff and less space are going to equal a smaller footprint. It's actually a great way to save you some money. And it's going to give you a little more ease in your life.
Saya ada pandangan yang lebih bernas, bahawa sedikit mungkin bermakna banyak. Saya yakin ramai pernah menikmati nikmat kesederhanaan: kolej -- di bilik kamu, kembara -- di bilik hotel, berkhemah -- walau kurang kelengkapan, atau mungkin sebuah bot. Apapun pengalaman kamu, saya yakin, ia memberi kamu sedikit kebebasan, sedikit lebihan masa. Saya berpendapat barang dan ruang yang kurang bermakna jejak karbon yang sedikit. Ia satu cara yang hebat untuk berjimat. Ia juga melegakan sedikit kehidupan kamu.
So I started a project called Life Edited at lifeedited.org to further this conversation and to find some great solutions in this area. First up: crowd-sourcing my 420 sq. ft. apartment in Manhattan with partners Mutopo and Jovoto.com. I wanted it all -- home office, sit down dinner for 10, room for guests, and all my kite surfing gear. With over 300 entries from around the world, I got it, my own little jewel box. By buying a space that was 420 sq. ft. instead of 600, immediately I'm saving 200 grand. Smaller space is going to make for smaller utilities -- save some more money there, but also a smaller footprint. And because it's really designed around an edited set of possessions -- my favorite stuff -- and really designed for me, I'm really excited to be there.
Oleh itu saya mulakan projek Life Edited di lifeedited.org untuk meneruskan dan mencari penyelesaian untuk agenda ini. Pertama: pendanaan pangsapuri 420 kaki² saya di Manhattan dengan rakan kongsi Mutopo & Jovoto.com. Saya mahu kesemuanya-- pejabat rumah, meja makan untuk 10 orang, bilik tetamu dan ruang untuk peralatan seluncur lelayang saya. Dengan lebih 300 penyenaraian sedunia, saya berjaya mendapatkan kotak permata saya sendiri. Dengan membeli ruang 420 kaki², dan bukan 600 kaki², saya berjaya menjimatkan 200 ribu dolar. Ruang kecil tidak menggunakan tenaga yang yang banyak, jadi lebih banyak wang dapat dijimatkan. Jejak karbon juga dapat dikurangkan. Memandangkan ia direka berpandukan barang² terpilih-- barang kesayangan saya dan direka khas untuk saya, saya teruja untuk mendiaminya.
So how can you live little? Three main approaches. First of all, you have to edit ruthlessly. We've got to clear the arteries of our lives. And that shirt that I hadn't worn in years? It's time for me to let it go. We've got to cut the extraneous out of our lives, and we've got to learn to stem the inflow. We need to think before we buy. Ask ourselves, "Is that really going to make me happier? Truly?" By all means, we should buy and own some great stuff. But we want stuff that we're going to love for years, not just stuff.
Bagaimana caranya hidup sederhana? Ada tiga cara utama. Pertama, sunting sewenangnya. Kita perlu bersihkan arteri kehidupan kita. Baju yang sudah bertahun tak dipakai? Dah tiba masa untuk melepaskannya. Buang perkara remeh daripada kehidupan, kawal aliran masuk. Fikir dulu sebelum beli. Tanya diri, "Adakah barang ini benar-benar akan membahagiakan aku?" Memang betul kita perlu beli dan miliki barang yang berkualiti. Namun hanya barang dengan manfaat jangka panjang, bukan semua barang.
Secondly, our new mantra: small is sexy. We want space efficiency. We want things that are designed for how they're used the vast majority of the time, not that rare event. Why have a six burner stove when you rarely use three? So we want things that nest, we want things that stack, and we want it digitized. You can take paperwork, books, movies, and you can make it disappear -- it's magic.
Ke-2, slogan terbaru kami: sederhana itu bergaya. Kita mahu kecermatan ruang. Kita mahu rekaan alat yang fungsinya kerap digunakan, bukan untuk sekali-sekala saja. Mengapa perlu enam tungku jika tiga pun jarang digunakan? Oleh itu kita mahu barang yang boleh dilapiskan, boleh disusun bertindan dan didigitalkan. Kamu boleh bawa kertas kerja, buku, filem, dan kamu boleh hilangkannya seperti magik.
Finally, we want multifunctional spaces and housewares -- a sink combined with a toilet, a dining table becomes a bed -- same space, a little side table stretches out to seat 10. In the winning Life Edited scheme in a render here, we combine a moving wall with transformer furniture to get a lot out of the space. Look at the coffee table -- it grows in height and width to seat 10. My office folds away, easily hidden. My bed just pops out of the wall with two fingers. Guests? Move the moving wall, have some fold-down guest beds. And of course, my own movie theater.
Akhir sekali, kita mahu ruang dan peralatan rumah berbilang fungsi: gabungan pam tandas dan singki, gabungan meja makan dan katil di ruang yang sama, meja sisi kecil boleh dipanjangkan untuk 10 orang. Antara reka bentuk hebat Life Edited seperti yang tertera, kami gabungkan dinding bergerak dengan perabot boleh ubah untuk memanfaatkan ruang. Lihat meja kopi itu -- ia boleh memanjang dan melebar untuk menempatkan 10 orang. Pejabat saya boleh dilipat, senang disorok. Katil saya boleh dikeluarkan dari dinding dengan dua jari sahaja. Ada tetamu? Tolak dinding mudah alih. Turunkan katil lipat. Tak dilupakan, pawagam.
So I'm not saying that we all need to live in 420 sq. ft. But consider the benefits of an edited life. Go from 3,000 to 2,000, from 1,500 to 1,000. Most of us, maybe all of us, are here pretty happily for a bunch of days with a couple of bags, maybe a small space, a hotel room. So when you go home and you walk through your front door, take a second and ask yourselves, "Could I do with a little life editing? Would that give me a little more freedom? Maybe a little more time?"
Namun saya tak bermaksud kita semua perlu hidup dalam ruang 420 kaki². Cuba pertimbangkan manfaat kehidupan yang disunting. Daripada 3,000 ke 2,000. Daripada 1,500 ke 1,000. Mungkin ramai yang selesa berada di sini untuk beberapa hari dengan dua buah beg, di dalam ruang kecil seperti bilik hotel. Jadi tika pulang ke rumah dan melewati pintu depan, berhenti sejenak dan tanya diri, "Adakah manfaat jika saya sunting hidup saya? Mungkinkah ia dapat beri lebih kebebasan? Mungkin ada lebihan masa?"
What's in the box? It doesn't really matter. I know I don't need it. What's in yours? Maybe, just maybe, less might equal more. So let's make room for the good stuff.
Apakah isi kotak ini? Itu tak penting. Saya tahu saya tak perlukannya. Apakah isi kotak kamu? Kemungkinan besar, sedikit bermakna banyak. Ayuh berikan ruang kepada barang² yang bermanfaat.
Thank you.
Terima kasih.
(Applause)
(Tepukan)