I think the future of this planet depends on humans, not technology, and we already have the knowledge -- we’re kind of at the endgame with knowledge. But we’re nowhere near the endgame when it comes to our perception. We still have one foot in the dark ages. And when you listen to some of the presentations here -- and the extraordinary range of human capability, our understandings -- and then you contrast it with the fact we still call this planet, "Earth:" it’s pretty extraordinary -- we have one foot in the dark ages.
Ik denk dat de toekomst van deze planeet afhangt van mensen, niet van technologie, en we hebben de kennis al. We zitten in het eindspel wat kennis betreft, maar niet in de buurt van het eindspel van perceptie We hebben nog een been in de middeleeuwen. Als je luistert naar sommige presentaties hier en het buitengewone bereik van het menselijk kunnen, ons begrip, (dan ziet) en je dat in contrast ziet met het feit dat we deze planeet nog steeds "Aarde" noemen. Het is buitengewoon. Met een been in de middeleeuwen.
Just quickly: Aristotle, his thing was, "It’s not flat, stupid, it’s round." Galileo -- he had the Inquisition, so he had to be a little bit more polite -- his was, "It’s not in the middle, you know." And Hawkes: "it’s not earth, stupid, it’s ocean." This is an ocean planet. T.S. Eliot really said it for me -- and this should give you goose bumps: "we shall not cease from exploration and the end of our exploring shall be to return where we started and know the place for the first time." And the next lines are, "Through the unknown remembered gate, where the last of earth discovered is that which is the beginning." So I have one message. It seems to me that we’re all pointed in the wrong direction.
Even snel, Aristoteles. Zijn ding was: "Ze is niet plat sukkel, ze is rond!" Galileo had de inquisitie, dus hij was verplicht wat beleefder, Hij was: "Ze staat niet in het midden, weet je. " En Hawkes: "Ze is niet de Aarde sukkel, hij is de oceaan!" Dit is een oceaanplaneet. T.S. Elliot zei het al voor me -- en dit zou je kippenvel moeten geven: "We zullen niet stoppen met ontdekken en het einde van onze ontdekkingen zal zijn terug te komen waar we begonnen en de plek voor het eerst kennen." De volgende regels zijn: "Door de onbekende herinnerde poort, waar het laatst op Aarde ontdekte datgene is waar het begon." Dus ik heb een boodschap. Het lijkt erop dat we in de verkeerde richting kijken.
For the rocketeers in the audience: I love what you’re doing, I admire the guts, I admire the courage -- but your rockets are pointed in the wrong goddamn direction. (Laughter) And it’s all a question of perspective. Let me try and tell you -- I don’t mean to insult you, but look, if I -- and I’m not doing this for real because it would be an insult, so I’m going to pretend, and it softens the blow -- I’m going to tell you what you’re thinking. If I held up a square that was one foot square and the color of earth, and I held up another square that was the root two square -- so it’s 1.5 times bigger -- and was the color of the oceans; and I said, what is the relative value of these two things? Well, it’s the relative importance. You would say -- yeah, yeah, yeah, we all know this; water covers twice the area of the planet than dry land. But it’s a question of perception, and if that’s what you’re thinking, if that’s what you think I mean when I say, "This is an ocean planet stupidly called 'Earth.'" If you think that that’s the relative importance, two to one, you’re wrong by a factor of ten. Now, you’re not as thick as two short planks, but you sound like it when you say "Earth," because that demonstration, if I turned around this way -- that earth plane would be as thin as paper. It’s a thin film, two-dimensional existence. The ocean representation would have a depth to it. And if you hefted those two things you might find that the relative scale of those is 20 to 1.
Aan de astronauten in het publiek, Wat jullie doen is geweldig, ik hou van de durf, Bewonder de moed, maar raketten staan verdomme in de verkeerde richting. (Gelach) Het is allemaal een kwestie van perspectief. Laat me een poging doen en je het vertellen. Ik wil je niet beledigen, maar kijk, als -- en ik doe dit niet echt want dat zou beledigend zijn, dus ik doe alsof, dat verzacht de klap -- Ik ga jullie vertellen wat jullie denken. Als ik een vierkant ophoudt van een vierkante voet, in aardetonen, en een ander vierkant van wortel 2 vierkante voet, dus het is 1,5 keer groter, in oceaankleur, wat is dan de relatieve waarde van deze dingen? Nou, dat is het relatieve belang. Jullie zouden zeggen, ja, ja, ja, dat weten we. Water neemt twee keer zoveel oppervlak van de planeet in als droog land. Kwestie van perspectief. En als dat is wat jullie denken, als jullie denken dat ik dat bedoel als ik zeg deze oceaanplaneet is nogal dom de Aarde genoemd. Als jullie denken dat dat het relatieve belang is, twee staat tot een, dan zit je er met een factor tien naast. Nu ben je niet zo dom als je eruit ziet, maar je klinkt wel zo wanneer je "Aarde" zegt, want dat voorbeeld, als ik zo draai, is dat stuk aarde zo dun als papier, een dun filmpje, een twee dimensionaal bestaan. De weergave van de oceaan zou diepte hebben. En als je deze twee dingen meeweegt kom je erachter dat de relatieve verhouding hiervan 20 staat tot 1 is.
It turns out that something more than 94 percent of life on earth is aquatic. That means that us terrestrials occupy a minority. The problem we have in believing that is -- you just have to give up this notion that this Earth was created for us. Because it’s a problem we have. If this is an ocean planet and we only have a small minority of this planet, it just interferes with a lot of what humanity thinks.
Het blijkt dat iets meer dan 94 procent van het leven op aarde zwemt. Dat betekent dat wij aardlingen een minderheid innemen. Het probleem dat we hebben om dat te geloven is dat je gewoon het idee op moet geven dat deze Aarde voor ons geschapen is. Omdat het een probleem is dat we hebben. Als dit een oceaanplaneet is, en maar een kleine minderheid van deze planeet voor ons is. dat komt niet overeen met wat veel van de mensheid denkt.
Okay. Let me criticize this thing. I’m not talking about James Cameron -- although I could, but I won’t. You really do have to go and see his latest film, "Aliens of the Deep." It’s incredible. It features two of these deep rovers, and I can criticize them because these sweet things are mine. This, I think, represents one of the most beautiful classic submersibles built. If you look at that sub, you’ll see a sphere. This is an acryclic sphere. It generates all of the buoyancy, all of the payload for the craft, and the batteries are down here hanging underneath, exactly like a balloon. This is the envelope, and this is the gondola, the payload. Also coming up later for criticism are these massive lights. And this one actually carries two great manipulators. It actually is a very good working sub -- that’s what it was designed for. The problem with it is -- and the reason I will never build another one like it -- is that this is a product of two-dimensional thinking. It’s what we humans do when we go in the ocean as engineers; we take all our terrestrial hang-ups, all our constraints -- importantly, these two-dimensional constraints that we have, and they’re so constrained we don’t even understand it -- and we take them underwater. You notice that Jim Cameron is sitting in a seat. A seat works in a two-dimensional world, where gravity blasts down on that seat, OK? And in a two-dimensional world, we do know about the third dimension but we don’t use it because to go up requires an awful lot of energy against gravity. And then our mothers tell us, "Careful you don’t fall down" -- because you’ll fall over.
Oké. Laat me kritiek leveren op dit ding. Ik bedoel niet James Cameron, zou kunnen, maar ik doe het niet. Je moet echt zijn laatste film gaan kijken. Aliens van het Diepe. Het is ongelooflijk. Er doen twee van deze diep onderzeers mee, en ik mag ze bekritiseren, want deze schatjes zijn van mij. Dit, denk ik, is een van de mooiste klassieke onderzeeërs ooit gebouwd. Als je ernaar kijkt zie je een bol. Deze bol is van acryl gemaakt. Hij genereert al het drijfvermogen, alle lading voor het voertuig en de batterijen hangen eronder, net als bij een ballon. Dit is het omhulsel, en dit is de gondel, de lading. Ook geschikt voor kritiek, zometeen, deze enorme lampen. En deze heeft ook nog twee grote werkarmen. Hij functioneert eigenlijk heel goed, daar is ie voor ontworpen. Het probleem ermee is, en de reden dat ik deze nooit meer zal bouwen, is dat dit een product is van tweedimensionaal denken. Het is wat mensen in de oceaan doen als ingenieur. We nemen onze aardse vooroordelen, onze beperkingen en vooral onze tweedimensionale beperkingen, zo beperkend dat we ze niet eens begrijpen, en we nemen ze mee onder water. Je ziet dat Jim Cameron in een stoel zit. Dat werkt in een 2D wereld, waar zwaartekracht je in die stoel drukt, ok? En in een 2D-wereld, weten we van de derde dimensie, maar gebruiken hem niet, want naar boven kost erg veel energie tegen de zwaartekracht. En moeder zegt, pas op dat je niet valt, want je zult omvallen.
Now, go into the real atmosphere of this planet. This planet has an inner atmosphere of water; it’s its inner atmosphere. It has two atmospheres -- a lesser, outer gaseous atmosphere, a lighter one. Most of life on earth is in that inner atmosphere. And that life enjoys a three-dimensional existence, which is alien to us. Fish do not sit in seats. (Laughter) They don’t. Their mothers don’t say to little baby fish, "Careful you don’t fall over." They don’t fall over. They don’t fall. They live in a three-dimensional world where there is no difference in energy between going this way, that way, that way or that way. It’s truly a three-dimensional space. And we’re only just beginning to grasp it. I don’t know of any other submersible, or even remote, that just takes advantage that this is a three-dimensional space.
Ga nu eens naar de echte atmosfeer van deze planeet. Deze planeet heeft een inwendige atmosfeer van water. De inwendige atmosfeer. Hij heeft er twee. Een mindere, uitwendige gasatmosfeer, een lichtere. Het meeste leven op Aarde zit in de inwendige atmosfeer. En dat leven geniet een driedimensionaal bestaan wat ons volledig vreemd is. Vissen zitten niet op stoelen. (Gelach) Echt niet. Hun moeders zeggen niet tegen kleine babyvisjes, pas op dat je niet omvalt. Ze vallen niet om. Ze vallen niet. Ze leven in 3D, waar geen energieverschil is tussen deze kant, die kant, die kant of die kant. Het is echt driedimensionaal. En we zijn net begonnen het te begrijpen. Ik ken geen andere onderzeeër, zelfs niet van afstand bestuurbaar, die er gebruik van maakt dat dit een driedimensionale ruimte is.
This is the way we should be going into the oceans. This is a three-dimensional machine. What we need to do is go down into the ocean with the freedom of the animals, and move in this three-dimensional space. OK, this is good stuff. This is man’s first attempt at flying underwater. Right now, I’m just coming down on this gorgeous, big, giant manta ray. She has twice the wingspan that I do. There I’m coming; she sees me. And just notice how she rolls under and turns; she doesn’t sit there and try and blow air into a tank and kind of flow up or sink down -- she just rolls. And the craft that I’m in -- this hasn’t been shown before. Chris asked us to show stuff that hasn’t been shown before. I wanted you to notice that she actually turned to come back up. There I am; I see her coming back, coming up underneath me. I put reverse thrust and I try and pull gently down. I’m trying to do everything very gently. We spent about three hours together and she’s beginning to trust me. And this ballet is controlled by this lady here. She gets about that close and then she pulls away. So now I try and go after her, but I’m practicing flying. This is the first flying machine. This was the first prototype. This was a fly by wire. It has wings. There’re no silly buoyancy tanks -- it’s permanently, positively buoyant. And then by moving through the water it’s able to take that control. Now, look at that; look, it’s -- she just blew me away. She just rolled right away from underneath. Really that’s the only real dive I’ve ever made in this machine.
Zo horen we de oceanen in te gaan. Dit is een drie-dimensionale machine. We moeten de oceaan in met de vrijheid van dieren, en bewegen in deze 3D-ruimte. Oké, goed spul. De eerste menselijke poging tot onderwatervliegen. Op dit moment, kom ik van boven neer op deze schitterende, grote, gigantische reuzenmanta. Ze heeft twee keer mijn spanwijdte. Hier kom ik, ze ziet me. En zie hoe ze onderlangs rolt en keert. Ze blaast daar geen lucht in een tank om wat op te drijven of wat neer te zinken, ze rolt gewoon. En het voertuig waar ik in zit -- dit heeft nog niemand gezien. Chris vroeg ons om spul dat nooit vertoond was. ik hoopte dat je opvalt dat ze omgekeerd is om terug te komen. Daar ben ik, ik zie haar aankomen, omhoog onder mij. In de achteruit probeer ik zachtjes omlaag te gaan. Ik probeer alles heel voorzichtig te doen. We zijn nu drie uur samen en ze begint me te vertrouwen. En dit ballet wordt geleid door deze dame hier. Ze komt ongeveer zo dichtbij en dan weer weg, Nu probeer ik haar te volgen, maar ik oefen hier het vliegen. Dit is de eerste vliegmachine. Dit was het eerste prototype. Met fly by wire besturing. Het heeft vleugels. Geen gekke drijftanks. Hij is permanent, positief drijvend. door te bewegen, door het water, kan hij dat controleren. Nou, kijk dan. Kijk het -- ze speelt met me. Ze rolde gewoon naar onder weg, en dat is eigenlijk de enige echt duik die ik ooit met deze machine heb gemaakt.
It took 10 years to build. But this lady here taught me, hah, taught me so much. We just learned so much in three hours in the water there. I just had to go and build another machine. But look here. Instead of blowing tanks and coming up slowly without thinking about it, it’s a little bit of back pressure, and that sub just comes straight back up out of the water.
Het kostte 10 jaar om te bouwen. Maar deze dame heeft me geleerd, huh, heeft me zoveel geleerd. We leerden zoveel in drie uren daar in het water. Ik moest gewoon een andere bouwen. Maar kijk hier. In plaats van blazen en langzaam boven komen zonder na te denken, een klein beetje druk van achter, en dat ding komt recht omhoog het water uit.
This is an internal Sony camera. Thank you, Sony. I don’t really look that ugly, but the camera is so close that it’s just distorted. Now, there she goes, right overhead. This is a wide-angle camera. She’s just a few inches off the top of my head. "Aah, ha, oh, he just crossed over the top of my head about, oh, I don’t know, just so close." I come back up, not for air. "This is an incredible encounter with a manta. I’m speechless. We’ve been just feet apart. I’m going back down now." Okay, can we cut that? Lights back up please. (Applause)
Dit is een interne Sony camera. Dank je, Sony. Ik ben niet echt zo lelijk, de camera is zo dichtbij dat hij vervormt. Daar gaat ze, bovenlangs. Met een groothoeklens. Ze is maar een paar centimeter boven mijn hoofd. "Aah, ha, oh, hij ging net over mijn hoofd, oh, ik weet het niet, gewoon zo dichtbij." Weer boven, niet voor lucht. "Dit is een ongelooflijke ontmoeting met een manta. Ik ben sprakeloos. Nog geen meter afstand. Ik ga nu weer naar beneden." Oké, kan dat uit? Lichten graag weer aan. (Applaus)
Trying to fly and keep up with that animal -- it wasn’t the lack of maneuverability that we had. It was the fact she was going so slow. I actually designed that to move faster through the water because I thought that was the thing that we needed to do: to move fast and get range. But after that encounter I really did want to go back with that animal and dance. She wanted to dance. And so what we needed to do was increase the wing area so that we just had more grip, develop higher forces.
Proberen te vliegen en bij dat beest te blijven. Het was niet een gebrek aan bestuurbaarheid van ons, het was dat ze zo traag bewoog. Ik heb dat eigenlijk ontworpen om sneller door het water te gaan, omdat ik dacht dat dat was wat we nodig hadden: snelheid en bereik. Maar na deze ontmoeting wilde ik terug naar dat beest en dansen. Ze wilde dansen. En dus moesten we het vleugeloppervlak vergroten zodat we meer grip hebben, grotere krachten ontwikkelen.
So the sub that was outside last year -- this is the one. You see the larger wing area here. Also, clearly, it was such a powerful thing, we wanted to try and bring other people but we couldn't figure out how to do it. So we opened the world’s first flight school. The rational for the world’s first flight school goes something like: when the coastguards come up to me and say -- they used to leave us alone when we were diving these goofy little spherical things, but when we started flying around in underwater jet fighters they got a little nervous -- they would come up and say, "Do you have a license for that?" And then I’d put my sunglasses on, the beard that would all sprout out, and I would say, "I don’t need no stinking license." (Laughter) "I write these stinking license," which I do. So Bob Gelfond's around here -- but somebody in the audience here has license number 20. They’re one of the first subsea aviators. So we’ve run two flight schools. Where the hell that goes, I don’t know, but it’s a lot of fun. What comes next in 30 seconds? I can’t tell you.
De onderzeeër die vorig jaar buiten was, is deze. Je ziet de grotere vleugels hier. Ook was het zo'n krachtig ding, we wilden dat anderen dat ook zagen en we bedachten hoe dat kon. Dus we openden de eerste vliegschool. De gedachte achter 's werelds eerste vliegschool is ongeveer dit, toen de kustwacht naar me toe kwam en zei -- ze waren gewend ons alleen te laten bij het duiken met die gekke boldingen. Maar nu we rondvliegen in onderwaterstraaljagers werden ze wat nerveus. Ze kwamen langs en zeiden, heb je daar een vliegbrevet voor? Dan stopte ik een zonnebril in mijn baard, aan alle kanten haar, en ik zei dan Ik heb geen stinkend vliegbrevet nodig. (Gelach) Ik schrijf deze stinkdingen, dat doe ik. Bob Gelfons, ergens hier -- Iemand in het publiek heeft brevet nummer 20. Hij is een van de eerste onderzeese piloten. Dus hebben we twee vliegscholen gedraaid. Waar dat tot gaat leiden, geen idee, maar erg leuk is het wel. Wat komt er dan over 30 seconden. Kan ik niet zeggen.
But the patent for underwater flight -- Karen and I, we were looking at it, some business partners wanted us to patent it -- we weren’t sure about that. We’ve decided we’re just going to let that go. It just seems wrong to try and patent -- (Applause) -- the freedom for underwater flight. So anybody who wants to copy us and come and join us, go for it. The other thing is that we’ve got much lower costs. We developed some other technology called spider optics, and Craig Ventner asked me to make an announcement here this morning: we’re going to be building a beautiful, little, small version of this -- unmanned, super deep -- for his boat to go and get back some deep sea DNA stuff. (Applause) Thank you.
Maar het patent voor onderwater vliegen, Karen en ik hebben ernaar gekeken. Sommige zakenpartners wilden dat we patenteerden. We wisten het niet. We hebben beslist dat los te laten. Het lijkt verkeerd een patent te hebben -- (Applaus) -- op de vrijheid van onderwater vliegen. Dus iedereen die ons wil kopieren wil komen en meedoen, ga er voor. Het andere is dat we zo veel lagere kosten hebben. We ontwikkelden nog wat andere technologie die "spinnenvisie" heet, Craig Venter vroeg me een aankondiging te doen, hier, vanmorgen. We gaan bouwen aan een mooie, kleine, kleine versie van deze onbemande superdiepe, voor zijn boot, om in de diepzee wat DNA te gaan halen. (Applaus) Dank u.