I think the future of this planet depends on humans, not technology, and we already have the knowledge -- we’re kind of at the endgame with knowledge. But we’re nowhere near the endgame when it comes to our perception. We still have one foot in the dark ages. And when you listen to some of the presentations here -- and the extraordinary range of human capability, our understandings -- and then you contrast it with the fact we still call this planet, "Earth:" it’s pretty extraordinary -- we have one foot in the dark ages.
אני חושב שהעתיד של העולם הזה תלוי בבני האדם, ולא בטכנולוגיה, וכבר יש לנו את הידע. אנחנו די בשלב הסופי באשר לידע. אבל ממש לא קרובים לשלב הסופי בכל הנוגע לתפיסה שלנו. אנחנו עדיין עומדים עם רגל אחת בימי הביניים. וכאשר מאזינים לחלק מההרצאות כאן ולהיקף המדהים של היכולת האנושית, ההבנה שלנו, ומשווים את זה לעובדה שאנחנו עדיין קוראים לעולם הזה 'כדור הארץ', זה די מדהים. אנחנו עומדים עם רגל אחת בימי הביניים.
Just quickly: Aristotle, his thing was, "It’s not flat, stupid, it’s round." Galileo -- he had the Inquisition, so he had to be a little bit more polite -- his was, "It’s not in the middle, you know." And Hawkes: "it’s not earth, stupid, it’s ocean." This is an ocean planet. T.S. Eliot really said it for me -- and this should give you goose bumps: "we shall not cease from exploration and the end of our exploring shall be to return where we started and know the place for the first time." And the next lines are, "Through the unknown remembered gate, where the last of earth discovered is that which is the beginning." So I have one message. It seems to me that we’re all pointed in the wrong direction.
ממש בקצרה, אריסטו, הקטע שלו היה, "הוא לא שטוח, טיפשים, הוא עגול". גלילאו, הוא חי תחת האינקויזיציה כך שהיה חייב להיות קצת יותר מנומס. הוא אמר, הוא לא במרכז, אתם יודעים. והוקס: זה לא ארץ, טיפשים, זה אוקינוס. זהו כוכב לכת ימי. ט.ס. אליוט ממש אמרה את זה במקומי -- וזה צריך לעשות לכם עור ברווז: "לא נחדול מלחקור וסופו של מסע המחקר שלנו יהיה לחזור למקום שממנו יצאנו ולהכיר את המקום לראשונה." והשורות הבאות הן, "דרך השער הבלתי ידוע והזכור, היכן שאחרון הדברים נגלה זה מקום ההתחלה." אז יש לי מסר אחד. נדמה לי שכולנו מכוונים לכיוון הלא נכון.
For the rocketeers in the audience: I love what you’re doing, I admire the guts, I admire the courage -- but your rockets are pointed in the wrong goddamn direction. (Laughter) And it’s all a question of perspective. Let me try and tell you -- I don’t mean to insult you, but look, if I -- and I’m not doing this for real because it would be an insult, so I’m going to pretend, and it softens the blow -- I’m going to tell you what you’re thinking. If I held up a square that was one foot square and the color of earth, and I held up another square that was the root two square -- so it’s 1.5 times bigger -- and was the color of the oceans; and I said, what is the relative value of these two things? Well, it’s the relative importance. You would say -- yeah, yeah, yeah, we all know this; water covers twice the area of the planet than dry land. But it’s a question of perception, and if that’s what you’re thinking, if that’s what you think I mean when I say, "This is an ocean planet stupidly called 'Earth.'" If you think that that’s the relative importance, two to one, you’re wrong by a factor of ten. Now, you’re not as thick as two short planks, but you sound like it when you say "Earth," because that demonstration, if I turned around this way -- that earth plane would be as thin as paper. It’s a thin film, two-dimensional existence. The ocean representation would have a depth to it. And if you hefted those two things you might find that the relative scale of those is 20 to 1.
לאנשי הטילים בקהל, אני אוהב את מה שאתם עושים, אני מעריץ את התעוזה, אני מעריץ את אומץ הלב, אבל הטילים שלכם מכוונים למקום הלא נכון, לעזאזל. (צחוק) והכל עניין של פרספקטיבה. תנו לי לנסות להגיד לכם. אני לא רוצה להעליב אתכם, אבל תראו, אם אני -- ואני לא עושה זאת באמת מכיוון שזה יהיה עלבון, אז אעמיד פנים, וזה ירכך את המכה. אני עומד להגיד לכם מה אתם חושבים. אם הייתי מחזיק ריבוע ששטחו 900 סמ"ר, בצבע האדמה, ולעומתו ריבוע נוסף ששטחו שורש 1800 סמ"ר, כלומר גדול פי 1.5, ובצבע האוקינוסים, והייתי שואל, מה הערך היחסי של שני הדברים האלה? ובכן, זוהי החשיבות היחסית. הייתם אומרים, כן, כן, כן, אנחנו יודעים את זה. המים מכסים פי שניים משטח כדור הארץ מאשר יבשה. אבל זה עניין של תפיסה. ואם זה מה שאתם חושבים, אם זו לדעתכם כוונתי באומרי, שזהו כוכב לכת ימי שקרוי בטפשות 'כדור הארץ'. אם אתם חושבים שזו החשיבות היחסית, שניים לאחד, אתם טועים במקדם של עשר. עכשיו, אתם לא מטומטמים, אבל אתם נשמעים כאלה כאשר אתם אומרים 'כדור הארץ', בגלל שבהדגמה הבאה, אם אסתובב לכיוון זה, משטח הארץ הזה יהיה דק כנייר. זהו ציפוי דק, המתקיים בשני מימדים. לייצוג האוקינוס יהיה גם עומק. ואם תשקלו את שניהם תקבלו שקנה המידה היחסי ביניהם הוא 20 ל- 1.
It turns out that something more than 94 percent of life on earth is aquatic. That means that us terrestrials occupy a minority. The problem we have in believing that is -- you just have to give up this notion that this Earth was created for us. Because it’s a problem we have. If this is an ocean planet and we only have a small minority of this planet, it just interferes with a lot of what humanity thinks.
מתברר שיותר מ- 94 אחוזים מהחיים על כדור הארץ הם ימיים. משמעות הדבר היא שאנו, אנשי היבשה, תופסים חלק קטן. הבעיה שיש לנו אם נקבל זאת היא שעלינו לוותר על הרעיון שהעולם הזה נוצר בשבילנו. מפני שזו אחת הבעיות שלנו. אם זהו כוכב לכת ימי ואנו מחזיקים בחלק זעום, זה פשוט סותר תפיסות רבות של האנושות.
Okay. Let me criticize this thing. I’m not talking about James Cameron -- although I could, but I won’t. You really do have to go and see his latest film, "Aliens of the Deep." It’s incredible. It features two of these deep rovers, and I can criticize them because these sweet things are mine. This, I think, represents one of the most beautiful classic submersibles built. If you look at that sub, you’ll see a sphere. This is an acryclic sphere. It generates all of the buoyancy, all of the payload for the craft, and the batteries are down here hanging underneath, exactly like a balloon. This is the envelope, and this is the gondola, the payload. Also coming up later for criticism are these massive lights. And this one actually carries two great manipulators. It actually is a very good working sub -- that’s what it was designed for. The problem with it is -- and the reason I will never build another one like it -- is that this is a product of two-dimensional thinking. It’s what we humans do when we go in the ocean as engineers; we take all our terrestrial hang-ups, all our constraints -- importantly, these two-dimensional constraints that we have, and they’re so constrained we don’t even understand it -- and we take them underwater. You notice that Jim Cameron is sitting in a seat. A seat works in a two-dimensional world, where gravity blasts down on that seat, OK? And in a two-dimensional world, we do know about the third dimension but we don’t use it because to go up requires an awful lot of energy against gravity. And then our mothers tell us, "Careful you don’t fall down" -- because you’ll fall over.
בסדר. תרשו לי למתוח ביקורת על זה. אני לא מדבר על ג'יימס קמרון, למרות שיכולתי, אבל לא אעשה את זה. אתם באמת חייבים ללכת לראות את הסרט האחרון שלו, 'חייזרי המעמקים'. הוא לא יאומן. הסרט מציג שניים מרכבי העומק הללו, ואני יכול לבקר אותם כי הדברים החמודים האלה הם שלי. זה, אני חושב, מייצג את אחת מהיפות בצוללות הקלאסיות שנבנו. אם אתם מסתכלים על הצוללת, רואים כדור. זהו כדור לא מחזורי. הוא מייצר את כל כושר הציפה, מכיל את כל מטען הרכב, והמצברים תלויים כאן למטה, בדיוק כמו בלון. זוהי המעטפת וזוהי הגונדולה, המטען. עוד נקודה לביקורת בהמשך, הפנסים העצומים האלה. והצוללת הזו נושאת למעשה שתי זרועות תפעול גדולות. זוהי למעשה עבודה מצוינת, לשם כך היא תוכננה. הבעיה איתה היא, והסיבה לכך שלעולם לא אבנה עוד אחת כמוה, היא שזה תוצר של חשיבה דו-מימדית. זה מה שאנו בני האדם עושים בבואנו לאוקינוס כמהנדסים. אנחנו לוקחים את כל התקיעויות היבשתיות שלנו, כל המגבלות שלנו, ובמיוחד, את המגבלות הדו-מימדיות האלה שלנו, והן יותר מגבילות מכפי שאנחנו יכולים להבין, ואנחנו לוקחים אותן למעמקי הים. אתם שמים לב שג'יימס קמרון יושב על מושב. מושב הוא מעשי בעולם דו-מימדי היכן שכח המשיכה מכביד על המושב, בסדר? ובעולם דו-מימדי, אנחנו מודעים למימד השלישי אבל איננו משתמשים בו מפני שלעלות למעלה דורש כמות נכבדה של אנרגיה נגד כח המשיכה. והאמהות שלנו אומרות לנו, היזהר שלא ליפול כי תאבד את שיווי המשקל.
Now, go into the real atmosphere of this planet. This planet has an inner atmosphere of water; it’s its inner atmosphere. It has two atmospheres -- a lesser, outer gaseous atmosphere, a lighter one. Most of life on earth is in that inner atmosphere. And that life enjoys a three-dimensional existence, which is alien to us. Fish do not sit in seats. (Laughter) They don’t. Their mothers don’t say to little baby fish, "Careful you don’t fall over." They don’t fall over. They don’t fall. They live in a three-dimensional world where there is no difference in energy between going this way, that way, that way or that way. It’s truly a three-dimensional space. And we’re only just beginning to grasp it. I don’t know of any other submersible, or even remote, that just takes advantage that this is a three-dimensional space.
אך אם תיכנסו לאטמוספרה האמיתית של הכוכב הזה. לכוכב הזה יש אטמוספרה פנימית של מים. זו האטמוספרה הפנימית. יש לו שתי אטמוספרות. החיצונית: דלילה יותר, גזית וקלה יותר. רוב החיים על פני האדמה מצויים באטמוספרה הפנימית הזו. והחיים האלה נהנים מקיום תלת-מימדי שהוא זר לנו. דגים לא יושבים על מושבים. (צחוק) הם לא. האמהות שלהם לא אומרות לדגיגים, תיזהר לא לאבד את שיווי המשקל. הם לא מאבדים את שיווי המשקל. הם לא נופלים. הם חיים בעולם תלת מימדי היכן שאין הבדל באנרגיה בין ללכת בכיוון הזה, בכיוון ההוא, לשם או לשם. זהו באמת מרחב תלת-מימדי. ואנחנו רק מתחילים להבין את זה. אני לא מכיר כל צוללת אחרת, או אפילו כזו שנשלטת מרחוק, שפשוט מנצלת את היתרון של החלל התלת-מימדי הזה.
This is the way we should be going into the oceans. This is a three-dimensional machine. What we need to do is go down into the ocean with the freedom of the animals, and move in this three-dimensional space. OK, this is good stuff. This is man’s first attempt at flying underwater. Right now, I’m just coming down on this gorgeous, big, giant manta ray. She has twice the wingspan that I do. There I’m coming; she sees me. And just notice how she rolls under and turns; she doesn’t sit there and try and blow air into a tank and kind of flow up or sink down -- she just rolls. And the craft that I’m in -- this hasn’t been shown before. Chris asked us to show stuff that hasn’t been shown before. I wanted you to notice that she actually turned to come back up. There I am; I see her coming back, coming up underneath me. I put reverse thrust and I try and pull gently down. I’m trying to do everything very gently. We spent about three hours together and she’s beginning to trust me. And this ballet is controlled by this lady here. She gets about that close and then she pulls away. So now I try and go after her, but I’m practicing flying. This is the first flying machine. This was the first prototype. This was a fly by wire. It has wings. There’re no silly buoyancy tanks -- it’s permanently, positively buoyant. And then by moving through the water it’s able to take that control. Now, look at that; look, it’s -- she just blew me away. She just rolled right away from underneath. Really that’s the only real dive I’ve ever made in this machine.
כך אנו צריכים לרדת אל הים. זוהי מכונה תלת-מימדית. מה שאחנו צריכים לעשות זה לרדת למעמקי האוקינוס עם אותו חופש שיש לחיות, ולנוע במרחב התלת-מימדי הזה. בסדר, זה חומר טוב. זהו ניסיון התעופה התת-מימי האנושי הראשון. בדיוק עכשיו, אני בדיוק צולל לכיוון התריסנית המקסימה, הגדולה, הענקית הזו. מוטת הכנפיים שלה כפולה משלי. הנה אני בא, היא רואה אותי. ושימו לב כיצד היא מתגלגלת ופונה. היא לא נשארת שם ומנסה לנשוף אוויר אל תוך מיכל וכאילו לצוף או לצלול, היא פשוט מתגלגלת. וכלי הטיס בו אני -- זה מעולם לא הוצג בעבר. כריס ביקש ממני להציג חומר שמעולם לא נראה. רציתי שתשימו לב שהיא למעשה פנתה כדי לחזור למעלה. הנה אני. אני רואה אותה חוזרת, מטפסת מתחתיי. אני מפעיל מצערת אחורית ומנסה למשוך בעדינות למטה. אני מנסה לעשות הכל מאוד בעדינות. בילינו כשלוש שעות והיא מתחילה לבטוח בי. והבלט הזה נשלט ע"י הגברת פה. היא מתקרבת למרחק הזה ומתרחקת. אז עכשיו אני מנסה לעקוב אחריה, אבל אני עוסק בתעופה. זוהי מכונת התעופה הראשונה. זהו האבטיפוס הראשון. זוהי מערכת בקרת טיסה ממוחשבת. יש לה כנפיים. אין מיכלי ציפה טפשיים. היא צפה בקביעות ובוודאות. וע"י תנועה דרך המים היא מסוגלת לבצע את השליטה הזו. עכשיו, ראו את זה. ראו, זה -- היא פשוט הדהימה אותי. היא פשוט הסתובבה מיד מתחתי, ובאמת זוהי הצלילה היחידה שאי-פעם עשיתי במכונה הזו.
It took 10 years to build. But this lady here taught me, hah, taught me so much. We just learned so much in three hours in the water there. I just had to go and build another machine. But look here. Instead of blowing tanks and coming up slowly without thinking about it, it’s a little bit of back pressure, and that sub just comes straight back up out of the water.
לקח עשר שנים לבנות אותה. אבל הגברת הזו לימדה אותי, חה, לימדה אותי כ"כ הרבה. למדנו פשוט כ"כ הרבה בשלוש שעות שם במים. הייתי חייב ללכת ולבנות מכונה נוספת. אבל הביטו כאן. במקום לנפח מיכלים ולעלות למעלה באיטיות מבלי לחשוב על זה, זהו מעט לחץ גבי, והצוללת הזו פשוט עולה ישירות אל מחוץ למים.
This is an internal Sony camera. Thank you, Sony. I don’t really look that ugly, but the camera is so close that it’s just distorted. Now, there she goes, right overhead. This is a wide-angle camera. She’s just a few inches off the top of my head. "Aah, ha, oh, he just crossed over the top of my head about, oh, I don’t know, just so close." I come back up, not for air. "This is an incredible encounter with a manta. I’m speechless. We’ve been just feet apart. I’m going back down now." Okay, can we cut that? Lights back up please. (Applause)
זוהי מצלמת "סוני" פנימית. תודה לך, "סוני". אני לא באמת כזה מכוער, אבל המצלמה כה קרובה שהתמונה מעוותת. עכשיו, הנה היא באה, ישר מעליי. זוהי מצלמה רחבת זווית. היא נמצאת רק כמה ס"מ מעל ראשי. "אה, הוא פשוט חצה ממש מעל הראש שלי, אני לא יודע, פשוט כה קרוב." אני חוזר למעלה, לא בשביל אוויר. "זהו מפגש מדהים עם תריסנית. אני חסר מילים. היינו רחוקים רק כמה מטרים ספורים אחד מהשני. אני חוזר עכשיו למטה." בסדר, אנחנו יכולים לעצור כאן? הדליקו בבקשה שוב את האורות. (מחיאות כפיים)
Trying to fly and keep up with that animal -- it wasn’t the lack of maneuverability that we had. It was the fact she was going so slow. I actually designed that to move faster through the water because I thought that was the thing that we needed to do: to move fast and get range. But after that encounter I really did want to go back with that animal and dance. She wanted to dance. And so what we needed to do was increase the wing area so that we just had more grip, develop higher forces.
לנסות לעוף ולעמוד בקצב של החיה הזו, הבעיה שלנו לא היתה מגבלה ביכולת התמרון, אלא העובדה שהיא נעה כ"כ לאט. למעשה תכננתי את זה כדי לנוע מהר יותר במים. מפני שחשבתי שזה מה שאנחנו צריכים לעשות: לנוע במהירות ולגמוא מרחקים. אבל אחרי המפגש הזה באמת רציתי לחזור לרקוד עם החיה הזו. היא רצתה לרקוד. ולכן מה שהצטרכנו לעשות היה להגדיל את שטח הכנפיים כדי שנוכל לקבל אחיזה טובה יותר, להגדיל את כוח העילוי.
So the sub that was outside last year -- this is the one. You see the larger wing area here. Also, clearly, it was such a powerful thing, we wanted to try and bring other people but we couldn't figure out how to do it. So we opened the world’s first flight school. The rational for the world’s first flight school goes something like: when the coastguards come up to me and say -- they used to leave us alone when we were diving these goofy little spherical things, but when we started flying around in underwater jet fighters they got a little nervous -- they would come up and say, "Do you have a license for that?" And then I’d put my sunglasses on, the beard that would all sprout out, and I would say, "I don’t need no stinking license." (Laughter) "I write these stinking license," which I do. So Bob Gelfond's around here -- but somebody in the audience here has license number 20. They’re one of the first subsea aviators. So we’ve run two flight schools. Where the hell that goes, I don’t know, but it’s a lot of fun. What comes next in 30 seconds? I can’t tell you.
אז הצוללת שיצאה בשנה שעברה, הנה היא. אתם רואים שטח כנפיים גדול יותר כאן. וגם ברור שזה היה דבר כה חזק, רצינו לנסות להביא אנשים אחרים ולא ידענו כיצד לעשות זאת. אז הקמנו את בית הספר לתעופה הראשון בעולם. ההגיון מאחורי בית הספר לתעופה הראשון בעולם הוא משהו כמו, כשמשמר החופים באים אלי ואומרים -- הם הניחו לנו לנפשנו כאשר צללנו עם הדברים העגולים האדיוטיים האלה. אבל כאשר התחלנו לטוס מסביב במטוסי קרב תת-מימיים הם נהיו קצת מתוחים. והם היו מגיעים ואומרים, יש לך רישיון לזה? ואני הייתי שם את משקפי השמש שלי על הזקן שהחל לצמוח, והייתי אומר (מבטא צרפתי), אני לא צריך שום רשיון מסריח. (צחוק) אני מוציא את הרשיונות האלו, מה שנכון. אז בוב גלפונס פה בסביבה -- אבל מישהו בקהל כאן מחזיק ברשיון מס' 20. הם מראשוני הטייסים התת-ימיים. אז הפעלנו שני בתי ספר לטיסה. לאן לעזאזל זה יתפתח, אני לא יודע, אבל זה כיף אדיר. מה יהיה בעתיד? לא אוכל לנבא ב- 30 השניות שנותרו לנו.
But the patent for underwater flight -- Karen and I, we were looking at it, some business partners wanted us to patent it -- we weren’t sure about that. We’ve decided we’re just going to let that go. It just seems wrong to try and patent -- (Applause) -- the freedom for underwater flight. So anybody who wants to copy us and come and join us, go for it. The other thing is that we’ve got much lower costs. We developed some other technology called spider optics, and Craig Ventner asked me to make an announcement here this morning: we’re going to be building a beautiful, little, small version of this -- unmanned, super deep -- for his boat to go and get back some deep sea DNA stuff. (Applause) Thank you.
אבל את הפטנט לטיסה תת-מימית, קארן ואני, בדקנו את זה. כמה שותפים עסקיים רצו שנרשום את הפטנט. לא היינו בטוחים בקשר לזה. החלטנו שאנחנו פשוט משחררים את זה. זה פשוט נראה לא נכון לנסות לרשום פטנט -- (מחיאות כפיים) -- על החופש לטיסה תת-מימית. אז כל אחד שרוצה לחקות אותנו ולהצטרף אלינו, לכו על זה. הדבר האחר שקרה הוא שהשגנו עלויות נמוכות בהרבה. פיתחנו טכנולוגיה אחרת בשם אופטיקת עכביש, וקרייג וונטר ביקש ממני להכריז על כך הבוקר. אנחנו עומדים לבנות גרסה יפה, קטנה, של הדבר הזה, לא מאויישת, שתגיע לעומק רב בשביל הספינה שלו כדי לצלול ולהביא די-אן-איי מעומק הים. (מחיאות כפיים) תודה לכם.