Επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία να μιλήσω για τη μεγαλύτερη διεθνή ιστορία της επαγγελματικής σας ζωής, η οποία είναι επίσης η πιο σημαντική διεθνής πρόκληση που θα αντιμετωπίσει ο κόσμος έως εκεί που φτάνει το μάτι μας.
So, let me thank you for the opportunity to talk about the biggest international story of your professional lifetime, which is also the most important international challenge the world will face for as far as the eye can see.
Η ιστορία, φυσικά, είναι η άνοδος της Κίνας. Ποτέ άλλοτε δεν έχουν ανέλθει τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσο γρήγορα σε τόσα πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Η πρόκληση είναι η επίδραση της ανόδου της Κίνας - η διαταραχή που θα προκαλέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη διεθνή τάξη, της οποίας οι ΗΠΑ είναι ο βασικός αρχιτέκτονας και φύλακας. Τα τελευταία 100 χρόνια οι ιστορικοί τα αποκαλούν τώρα «Αμερικανικό Αιώνα». Οι Αμερικανοί συνήθισαν να είναι στην κορυφή κάθε ιεραρχίας. Γι' αυτό η ιδέα μιας άλλης χώρας η οποία μπορεί να είναι τόσο μεγάλη και ισχυρή όσο οι ΗΠΑ, ή μεγαλύτερη, ηχεί σε πολλούς Αμερικανούς σαν μια επίθεση για την ταυτότητά τους.
The story, of course, is the rise of China. Never before have so many people risen so far so fast, on so many different dimensions. The challenge is the impact of China's rise -- the discombobulation this will cause the Unites States and the international order, of which the US has been the principal architect and guardian. The past 100 years have been what historians now call an "American Century." Americans have become accustomed to their place at the top of every pecking order. So the very idea of another country that could be as big and strong as the US -- or bigger -- strikes many Americans as an assault on who they are.
Για να αντιληφθούμε τι διακυβεύεται σε αυτή την αντιπαλότητα, είναι χρήσιμο να την εντοπίσουμε στον ευρύτερο χάρτη της ιστορίας. Τα τελευταία 500 χρόνια έχουν υπάρξει 16 περιπτώσεις στις οποίες μια αναδυόμενη δύναμη απειλούσε να εκτοπίσει την κυβερνώσα. Δώδεκα από αυτές κατέληξαν σε πόλεμο. Τον Νοέμβριο, όλοι μας θα σταματήσουμε για να σηματοδοτήσουμε την 100ή επέτειο της τελευταίας μέρας ενός πολέμου στον οποίο ενεπλάκησαν τόσα πολλά κράτη, ώστε οι ιστορικοί χρειάστηκε να δημιουργήσουν μια νέα κατηγορία: τον παγκόσμιο πόλεμο. Την 11η ώρα της 11ης ημέρας του 11ου μήνα το 1918, τα όπλα του Παγκοσμίου Πολέμου σίγησαν, αλλά 20 εκατομμύρια άνθρωποι κείτονταν νεκροί. Ξέρω ότι, ως κοινό καλλιεργημένων ατόμων, γνωρίζετε για την άνοδο της Κίνας.
For perspective on what we're now seeing in this rivalry, it's useful to locate it on the larger map of history. The past 500 years have seen 16 cases in which a rising power threatened to displace a ruling power. Twelve of those ended in war. So just in November, we'll all pause to mark the 100th anniversary of the final day of a war that became so encompassing, that it required historians to create an entirely new category: world war. So, on the 11th hour of the 11th day of the 11th month in 1918, the guns of World War I fell silent, but 20 million individuals lay dead. I know that this is a sophisticated audience, so you know about the rise of China.
Θα εστιάσω, επομένως, στην επίδραση της ανόδου της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη διεθνή τάξη και στις προοπτικές για πόλεμο και ειρήνη. Αλλά έχοντας διδάξει για πολλά χρόνια στο Χάρβαρντ, έχω μάθει ότι κατά καιρούς είναι χρήσιμο να κάνω μια παύση, για να βεβαιωθώ ότι όλοι είμαστε στην ίδια σελίδα. Κάνω λοιπόν ένα διάλειμμα, και κάνω στους φοιτητές ένα γρήγορο τεστ - φυσικά αβαθμολόγητο. Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν. Διάλειμμα, ένα γρήγορο τεστ.
I'm going to focus, therefore, on the impact of China's rise, on the US, on the international order and on the prospects for war and peace. But having taught at Harvard over many years, I've learned that from time to time, it's useful to take a short pause, just to make sure we're all on the same page. The way I do this is, I call a time-out, I give students a pop quiz -- ungraded, of course. So, let's try this. Time-out, pop quiz.
Ερώτηση: πριν από 40 χρόνια, το 1978, η Κίνα ξεκινάει την πορεία της προς τις αγορές. Στο σημείο αυτό ποιο ποσοστό του ενός δισεκατομμυρίου πολιτών της Κίνας πάλευε να επιβιώσει με λιγότερο από δύο δολάρια τη μέρα; Μαντέψτε. 25%; 50%; 75%; 90%. Τι πιστεύετε; 90%. Εννιά από τους δέκα με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα. 2018. Σαράντα χρόνια μετά. Ποιοι είναι οι αριθμοί; Τι στοίχημα βάζετε; Δείτε. Λιγότεροι από ένας στους 100 σήμερα. Και ο πρόεδρος της Κίνας υποσχέθηκε ότι μες στα επόμενα τρία χρόνια, εκείνα τα τελευταία δεκάδες εκατομμύρια θα έχουν αυξηθεί πάνω από αυτό το όριο. Είναι πράγματι ένα θαύμα στη ζωή μας. Eίναι απίστευτο. Αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να αγνοήσουμε τη σκληρή αλήθεια. Ένα έθνος που πριν από 25 χρόνια ούτε καν εμφανιζόταν σε κάποιον από τους διεθνείς πίνακες κατάταξης, έχει τόσο τρομερή άνοδο και πλέον ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ - σε κάποια πεδία τις ξεπερνάει κιόλας.
Question: forty years ago, 1978, China sets out on its march to the market. At that point, what percentage of China's one billion citizens were struggling to survive on less than two dollars a day? Take a guess -- 25 percent? Fifty? Seventy-five? Ninety. What do you think? Ninety. Nine out of every 10 on less than two dollars a day. Twenty eighteen, 40 years later. What about the numbers? What's your bet? Take a look. Fewer than one in 100 today. And China's president has promised that within the next three years, those last tens of millions will have been raised up above that threshold. So it's a miracle, actually, in our lifetime. Hard to believe. But brute facts are even harder to ignore. A nation that didn't even appear on any of the international league tables 25 years ago has soared, to rival -- and in some areas, surpass -- the United States.
Έτσι προέκυψε η πρόκληση που θα διαμορφώσει τον κόσμο μας: μια φαινομενικά ασταμάτητη ανερχόμενη Κίνα να επιταχύνεται προς μια ολοκάθαρα αμετακίνητη κυβερνώσα Αμερική, σε μια πορεία για αυτό που ίσως να γίνει η μεγαλύτερη σύγκρουση της ιστορίας. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτή την πρόκληση, θα σας συστήσω σε έναν σπουδαίο στοχαστή, θα παρουσιάσω μια μεγάλη ιδέα, και θα θέσω ένα πιο σημαντικό ερώτημα. O σπουδαίος στοχαστής είναι ο Θουκυδίδης. Καταλαβαίνω ότι το όνομά του είναι γλωσσοδέτης, και μερικοί άνθρωποι δύσκολα το προφέρουν. Ας το κάνουμε μαζί. Ένα, δύο, τρία: Θουκυδίδης. Άλλη μια φορά: Θουκυδίδης.
Thus, the challenge that will shape our world: a seemingly unstoppable rising China accelerating towards an apparently immovable ruling US, on course for what could be the grandest collision in history. To help us get our minds around this challenge, I'm going to introduce you to a great thinker, I'm going to present a big idea, and I'm going to pose a most consequential question. The great thinker is Thucydides. Now, I know his name is a mouthful, and some people have trouble pronouncing it. So, let's do it, one, two, three, together: Thucydides. One more time: Thucydides.
Ποιος ήταν λοιπόν ο Θουκυδίδης; Ήταν ο πατέρας και ο ιδρυτής της ιστορίας. Έγραψε το πρώτο βιβλίο ιστορίας. Έχει τίτλο, «Η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», σχετικά με τον πόλεμο στην Ελλάδα πριν από 2.500 χρόνια. Γι' αυτό σήμερα, αν μη τι άλλο, κάντε τουίτ στους φίλους σας, «Γνώρισα έναν σπουδαίο στοχαστή. Μπορώ ακόμα και να προφέρω το όνομά του: Θουκυδίδης». Όσον αφορά εκείνον τον πόλεμο που κατάστρεψε την κλασική Ελλάδα, ο Θουκυδίδης έγραψε εξαιρετικά: «Η άνοδος της Αθήνας και ο φόβος που προκλήθηκε στη Σπάρτη από αυτό έκαναν τον πόλεμο αναπόφευκτο». Η άνοδος της μίας λοιπόν και η αντίδραση της άλλης δημιουργούν ένα τοξικό κοκτέιλ έπαρσης, υπεροψίας, παράνοιας, που τις έσυρε και τις δύο στον πόλεμο.
So who was Thucydides? He was the father and founder of history. He wrote the first-ever history book. It's titled "The History of the Peloponnesian War," about the war in Greece, 2500 years ago. So if nothing else today, you can tweet your friends, "I met a great thinker. And I can even pronounce his name: Thucydides." So, about this war that destroyed classical Greece, Thucydides wrote famously: "It was the rise of Athens and the fear that this instilled in Sparta that made the war inevitable." So the rise of one and the reaction of the other create a toxic cocktail of pride, arrogance, paranoia, that drug them both to war.
Kαι με αυτό περνάω στη μεγάλη ιδέα: τη Θουκυδίδεια Παγίδα. Η «Θουκυδίδεια Παγίδα» είναι ένας όρος που επινόησα πριν πολλά χρόνια, για να αποδώσω γλαφυρά τον διορατικό συλλογισμό του Θουκυδίδη. Η Θουκυδίδεια Παγίδα είναι μια επικίνδυνη δυναμική που συμβαίνει όταν μια ανερχόμενη δύναμη απειλεί να εκτοπίσει την κυβερνώσα, όπως η Αθήνα -ή η Γερμανία πριν από 100 χρόνια ή η σημερινή Κίνα- και η επίδρασή της στη Σπάρτη ή τη Μεγάλη Βρετανία πριν 100 χρόνια ή τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Όπως είπε ο Χένρι Κίσσινγκερ, μόλις σου έρθει στο μυαλό αυτή η ιδέα, η αντίληψη της Θουκυδίδειας Παγίδας, θα σου παρέχει μια οπτική που θα σε βοηθήσει να ελέγξεις τον θόρυβο της επικαιρότητας της ημέρας, για να καταλάβεις τι συμβαίνει πραγματικά.
Which brings me to the big idea: Thucydides's Trap. "Thucydides's Trap" is a term I coined several years ago, to make vivid Thucydides's insight. Thucydides's Trap is the dangerous dynamic that occurs when a rising power threatens to displace a ruling power, like Athens -- or Germany 100 years ago, or China today -- and their impact on Sparta, or Great Britain 100 years ago, or the US today. As Henry Kissinger has said, once you get this idea, this concept of Thucydides's Trap in your head, it will provide a lens for helping you look through the news and noise of the day to understand what's actually going on.
Λοιπόν στο πιο σημαντικό ερώτημα σχετικά με τον κόσμο μας σήμερα: Θα ακολουθήσουμε τα βήματα της ιστορίας; Ή μήπως μπορούμε, μέσω ενός συνδυασμού φαντασίας, κοινής λογικής και θάρρους, να βρούμε έναν τρόπο να διαχειριστούμε αυτή την αντιπαλότητα χωρίς έναν πόλεμο που δεν θέλει κανείς, και όλοι ξέρουν ότι θα ήταν καταστροφικός; Δώστε μου πέντε λεπτά για να το αναλύσω, και αργότερα το απόγευμα, όταν δείτε την επόμενη είδηση ότι η Κίνα κάνει αυτό ή οι ΗΠΑ αντιδρούν έτσι, θα μπορέσετε να καταλάβετε καλύτερα το τι συμβαίνει, ακόμα και να το εξηγήσετε στους φίλους σας.
So, to the most consequential question about our world today: Are we going to follow in the footsteps of history? Or can we, through a combination of imagination and common sense and courage find a way to manage this rivalry without a war nobody wants, and everybody knows would be catastrophic? Give me five minutes to unpack this, and later this afternoon, when the next news story pops up for you about China doing this, or the US reacting like that, you will be able to have a better understanding of what's going on and even to explain it to your friends.
Όπως είδαμε λοιπόν με την αναστροφή στην πυραμίδα της φτώχειας, η Κίνα έχει πραγματικά εκτιναχθεί. Σαν διάττων αστέρας. Ο πρώην τσέχος πρόεδρος, Βάκλαβ Χάβελ, νομίζω το έθεσε καλύτερα. Είπε, «Όλα αυτά συνέβησαν τόσο γρήγορα που δεν είχαμε τον χρόνο να εκπλαγούμε».
So as we saw with this flipping the pyramid of poverty, China has actually soared. It's meteoric. Former Czech president, Vaclav Havel, I think, put it best. He said, "All this has happened so fast, we haven't yet had time to be astonished."
(Γέλια)
(Laughter)
Για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πόσο έκπληκτος θα έπρεπε να είμαι, κοιτάω πότε πότε έξω από το παράθυρο του γραφείου μου στο Κέμπριτζ εκείνη τη γέφυρα πάνω από τον Ποταμό Τσαρλς, ανάμεσα στη Σχολή Κένεντι και την Επιχειρηματική Σχολή του Χάρβαρντ. Το 2012 η πολιτεία της Μασαχουσέτης είπε ότι θα ανακαίνιζε τη γέφυρα, και ότι θα έπαιρνε δύο χρόνια. Το 2014 είπαν ότι δεν ήταν ολοκληρωμένη. Το 2015 είπαν ότι θα έπαιρνε άλλον έναν χρόνο. Το 2016 είπαν ότι δεν ολοκληρώθηκε, δεν θα σας πούμε πότε θα ολοκληρωθεί. (Γέλια) Τέλος, πέρυσι, ολοκληρώθηκε με τον τριπλάσιο προϋπολογισμό.
To remind myself how astonished I should be, I occasionally look out the window in my office in Cambridge at this bridge, which goes across the Charles River, between the Kennedy School and Harvard Business School. In 2012, the State of Massachusetts said they were going to renovate this bridge, and it would take two years. In 2014, they said it wasn't finished. In 2015, they said it would take one more year. In 2016, they said it's not finished, we're not going to tell you when it's going to be finished. Finally, last year, it was finished -- three times over budget.
Τώρα, συγκρίνετέ την με μια όμοια γέφυρα που πέρασα τον περασμένο μήνα στο Πεκίνο. Λέγεται Γέφυρα Σανιουάν. Το 2015 οι Κινέζοι αποφάσισαν ότι ήθελαν να ανακαινίσουν εκείνη τη γέφυρα. Στην πραγματικότητα έχει διπλάσιες λωρίδες κυκλοφορίας. Πόσο χρόνο τους πήρε να ολοκληρώσουν το έργο; Το 2015. Ποιο είναι το στοίχημά σας; Μαντέψτε. Εντάξει, τρία... Κοιτάξτε.
Now, compare this to a similar bridge that I drove across last month in Beijing. It's called the Sanyuan Bridge. In 2015, the Chinese decided they wanted to renovate that bridge. It actually has twice as many lanes of traffic. How long did it take for them to complete the project? Twenty fifteen, what do you bet? Take a guess -- OK, three -- Take a look.
(Γέλια)
(Laughter)
Η απάντηση είναι 43 ώρες.
The answer is 43 hours.
(Κοινό: Ουάου!)
(Audience: Wow!)
(Γέλια)
(Laughter)
ΓΑ: Φυσικά αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ στη Νέα Υόρκη.
Graham Allison: Now, of course, that couldn't happen in New York.
(Γέλια)
(Laughter)
Πίσω από αυτή την ταχύτατη εκτέλεση είναι ένας ηγέτης με σαφείς στόχους και μια κυβέρνηση που λειτουργεί. Ο πιο φιλόδοξος και πιο άξιος ηγέτης στη σημερινή διεθνή σκηνή είναι ο κινέζος πρόεδρος Ζι Ζινπίνγκ. Kαι δεν έχει κρύψει αυτό που θέλει. Όπως είπε όταν έγινε πρόεδρος πριν από έξι χρόνια, ο στόχος του ήταν «να κάνει την Κίνα σπουδαία ξανά».
Behind this speed in execution is a purpose-driven leader and a government that works. The most ambitious and most competent leader on the international stage today is Chinese President Xi Jinping. And he's made no secret about what he wants. As he said when he became president six years ago, his goal is to make China great again --
(Γέλια)
(Laughter)
Ένα σύνθημα που δημιούργησε πολύ πριν ο Ντόναλντ Τραμπ μάθει μια έκδοση αυτού. Γι' αυτόν τον σκοπό, ο Ζι Ζινπίνγκ ανακοίνωσε συγκεκριμένους στόχους για συγκεκριμένες ημερομηνίες: 2025, 2035, 2049.
a banner he raised long before Donald Trump picked up a version of this. To that end, Xi Jinping has announced specific targets for specific dates: 2025, 2035, 2049.
Έως το 2025, η Κίνα σκοπεύει να γίνει η κυρίαρχη δύναμη στη μεγαλύτερη αγορά σε δέκα κορυφαίες τεχνολογίες, συμπεριλαμβανομένου αυτοδηγούμενα οχήματα, ρομπότ, τεχνητή νοημοσύνη, κβαντική υπολογιστική. Έως το 2035, η Κίνα θέλει να γίνει η πρωτοπόρος της τεχνολογίας σε όλες τις προηγμένες τεχνολογίες. Και έως το 2049, που είναι η 100ή επέτειος της ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας, η Κίνα σκοπεύει θα είναι η πρώτη χωρίς ανταγωνιστές, μεταξύ άλλων, με έναν στρατό που ο Ζι Ζινπίνκ αποκαλεί «Μάχη και Νίκη». Αυτοί είναι τολμηροί στόχοι, αλλά όπως βλέπετε η Κίνα βρίσκεται ήδη καθ' οδόν προς αυτούς τους στόχους, και πρέπει να θυμόμαστε πόσο γρήγορα αλλάζει ο κόσμος μας. Πριν από 30 χρόνια, ο Παγκόσμιος Ιστός δεν είχε καν εφευρεθεί. Ποιος θα νιώσει τον αντίκτυπο της ανόδου της Κίνας πιο άμεσα; Προφανώς η τωρινή κορυφαία. Καθώς η Κίνα ισχυροποιείται και γίνεται πλουσιότερη, πιο προηγμένη τεχνολογικά, θα αναβαθμιστεί αναπόφευκτα ενάντια στις αμερικανικές θέσεις και τα προνόμια.
By 2025, China means to be the dominant power in the major market in 10 leading technologies, including driverless cars, robots, artificial intelligence, quantum computing. By 2035, China means to be the innovation leader across all the advanced technologies. And by 2049, which is the 100th anniversary of the founding of the People's Republic, China means to be unambiguously number one, including, [says] Xi Jinping, an army that he calls "Fight and Win." So these are audacious goals, but as you can see, China is already well on its way to these objectives. And we should remember how fast our world is changing. Thirty years ago, the World Wide Web had not yet even been invented. Who will feel the impact of this rise of China most directly? Obviously, the current number one. As China gets bigger and stronger and richer, technologically more advanced, it will inevitably bump up against American positions and prerogatives.
Τώρα, για τους θερμόαιμους Αμερικανούς -και ειδικά τους συντηρητικούς επαρχιώτες όπως εγώ που είμαι από τη Βόρεια Καρολίνα- κάτι μας ενοχλεί σε αυτή την εικόνα. Η Αμερική θεωρείται πως είναι η κορυφαία, εμείς είμαστε αυτοί. Αλλά επαναλαμβάνω: η σκληρή αλήθεια είναι δύσκολο να αγνοηθεί. Πριν τέσσερα χρόνια, ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν ζήτησε να καταθέσω γι' αυτό στην Επιτροπή Ένοπλων Υπηρεσιών. Και τους έφτιαξα ένα διάγραμμα που μπορείτε να δείτε, το οποίο συγκρίνει τις ΗΠΑ και την Κίνα με δύο παιδιά στα δύο αντίθετα άκρα μιας τραμπάλας σε μια παιδική χαρά, καθεμία απεικονίζεται από το μέγεθος της οικονομίας της. Mέχρι το τέλος του 2004, η Κίνα είχε το μισό μέγεθός μας. Έως το 2014, το ΑΕΠ της ήταν ίσο με το δικό μας. Και με την τρέχουσα τροχιά, ως το 2024, θα είναι μεγαλύτερο. Οι συνέπειες αυτής της τεκτονικής αλλαγής θα γίνουν αισθητές παντού. Για παράδειγμα, στην τρέχουσα εμπορική σύγκρουση
Now, for red-blooded Americans -- and especially for red-necked Americans like me; I'm from North Carolina -- there's something wrong with this picture. The USA means number one, that's who we are. But again, to repeat: brute facts are hard to ignore. Four years ago, Senator John McCain asked me to testify about this to his Senate Armed Services Committee. And I made for them a chart that you can see, that said, compare the US and China to kids on opposite ends of a seesaw on a playground, each represented by the size of their economy. As late as 2004, China was just half our size. By 2014, its GDP was equal to ours. And on the current trajectory, by 2024, it will be half again larger. The consequences of this tectonic change will be felt everywhere. For example, in the current trade conflict,
η Κίνα είναι ήδη ο πρώτος εμπορικός εταίρος σε όλες τις μεγάλες ασιατικές χώρες. Και με αυτό επανερχόμαστε στον Έλληνα ιστορικό μας. O «Κατάλογος της Θουκυδίδειας Παγίδας» του Χάρβαρντ έχει εξετάσει τα τελευταία 500 χρόνια της ιστορίας και βρήκε 16 περιπτώσεις στις οποίες μια ανερχόμενη δύναμη απείλησε να εκτοπίσει μια κυβερνώσα. Δώδεκα από αυτές κατέληξαν σε πόλεμο. Και η τραγωδία αυτού είναι ότι σε ελάχιστες από αυτές κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν ήθελε πόλεμο. Λίγοι από αυτούς τους πολέμους άρχισαν είτε από την ανερχόμενη δύναμη είτε από την κυβερνώσα.
China is already the number one trading partner of all the major Asian countries. Which brings us back to our Greek historian. Harvard's "Thucydides's Trap Case File" has reviewed the last 500 years of history and found 16 cases in which a rising power threatened to displace a ruling power. Twelve of these ended in war. And the tragedy of this is that in very few of these did either of the protagonists want a war; few of these wars were initiated by either the rising power or the ruling power.
Πώς λειτουργεί λοιπόν αυτό; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η παρακίνηση μιας τρίτης πλευράς αναγκάζει τη μία ή την άλλη να αντιδράσει, και αυτό θέτει σε κίνηση έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος παρασύρει τις δύο κάπου που δεν θέλουν να πάνε. Αν αυτό φαίνεται τρελό, πράγματι είναι. Αλλά αυτή είναι η ζωή. Θυμηθείτε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αφορμή σε εκείνη την περίπτωση ήταν η δολοφονία μιας υποδεέστερης προσωπικότητας, του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, η οποία ύστερα οδήγησε τον αυτοκράτορα της Αυστροουγγαρίας να εκδώσει ένα τελεσίγραφο στη Σερβία, παρέσυραν τους διάφορους συμμάχους, μέσα σε δύο μήνες όλη η Ευρώπη βρισκόταν σε πόλεμο.
So how does this work? What happens is, a third party's provocation forces one or the other to react, and that sets in motion a spiral, which drags the two somewhere they don't want to go. If that seems crazy, it is. But it's life. Remember World War I. The provocation in that case was the assassination of a second-level figure, Archduke Franz Ferdinand, which then led the Austro-Hungarian emperor to issue an ultimatum to Serbia, they dragged in the various allies, within two months, all of Europe was at war.
Φανταστείτε λοιπόν αν έβλεπε ο Θουκυδίδης σήμερα τον πλανήτη Γη. Τι θα έλεγε; Θα μπορούσε να βρει πιο κατάλληλο ηγέτη για την κυβερνώσα δύναμη από τον Ντόναλντ Τραμπ;
So imagine if Thucydides were watching planet Earth today. What would he say? Could he find a more appropriate leading man for the ruling power than Donald J Trump?
(Γέλια)
(Laughter)
Ή έναν πιο κατάλληλο ηγέτη για την ανερχόμενη δύναμη από τον Ζι Ζινπίνγκ; Θα έξυνε το κεφάλι του και θα έλεγε σίγουρα ότι δεν μπορούσε να σκεφτεί έναν πιο ενδιαφέροντα προβοκάτορα από τον Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας. Όλοι τους φαίνονται αποφασισμένοι να παίξουν τον καθορισμένο ρόλο τους και ακολουθούν το σενάριο επακριβώς.
Or a more apt lead for the rising power than Xi Jinping? And he would scratch his head and certainly say he couldn't think of more colorful provocateur than North Korea's Kim Jong-un. Each seems determined to play his assigned part and is right on script.
Τελικά, κλείνουμε ξανά με το πιο σημαντικό ερώτημα. Tο ερώτημα το οποίο θα έχει τις πιο σοβαρές επιπτώσεις για την υπόλοιπη ζωή μας: Θα επιτρέψουν οι Αμερικανοί κι οι Κινέζοι τις δυνάμεις της ιστορίας να μας οδηγήσουν σε έναν πόλεμο ο οποίος θα ήταν καταστροφικός και για τους δύο; Ή θα επιστρατεύσουμε τη φαντασία και το θάρρος να βρούμε έναν τρόπο να επιβιώσουμε μαζί, για να μοιραστούμε την ηγεσία στον 21ο αιώνα, ή όπως είπε ο Ζι Ζινπίνγκ να δημιουργήσουμε μια νέα μορφή μεγάλων σχέσεων εξουσίας;
So finally, we conclude again with the most consequential question, the question that will have the gravest consequences for the rest of our lives: Are Americans and Chinese going to let the forces of history drive us to a war that would be catastrophic for both? Or can we summon the imagination and courage to find a way to survive together, to share the leadership in the 21st century, or, as Xi Jinping [said], to create a new form of great power relations?
Αυτό το θέμα που ερευνώ με πάθος τα τελευταία δύο χρόνια. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω και πράγματι να ακούσω τους ηγέτες όλων των αρμόδιων κυβερνήσεων -σε Πεκίνο, Ουάσινγκτον, Σεούλ, Τόκυο- και σε διαμορφωτές γνώμης σε όλο το φάσμα των τεχνών και της επιχειρηματικότητας. Μακάρι να είχα περισσότερα να αναφέρω. Tα καλά νέα είναι ότι οι ηγέτες συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο αυτή τη θουκυδίδεια δυναμική και τους κινδύνους που απορρέουν. Τα κακά νέα είναι ότι κανείς δεν έχει ένα εφικτό σχέδιο για να δραπετεύσει από την πεπατημένη της ιστορίας.
That's the issue I've been pursuing passionately for the last two years. I've had the opportunity to talk and, indeed, to listen to leaders of all the relevant governments -- Beijing, Washington, Seoul, Tokyo -- and to thought leaders across the spectrum of both the arts and business. I wish I had more to report. The good news is that leaders are increasingly aware of this Thucydidean dynamic and the dangers that it poses. The bad news is that nobody has a feasible plan for escaping history as usual.
Οπότε μου είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε κάποιες ιδέες πέρα από το πλαίσιο του συμβατικού διαγράμματος -μάλιστα, από μια άλλη σελίδα ή άλλο χώρο- και αυτό με φέρνει σήμερα στο TED μαζί με μια παράκληση. Αυτό το κοινό περιλαμβάνει πολλά από τα πιο δημιουργικά μυαλά του πλανήτη, που ξυπνούν το πρωί και δεν σκέφτονται μόνο πώς να διαχειριστούν τον κόσμο που έχουμε, αλλά πώς να δημιουργήσουμε τους κατάλληλους κόσμους. Γι' αυτό είμαι αισιόδοξος ότι όσο το σκέφτεστε περισσότερο και το αντιλαμβάνεστε καλύτερα, ορισμένοι από εσάς θα βρείτε κάποιες τολμηρές ιδέες, παλαβές ιδέες, που όταν τις βρούμε θα κάνουμε κάτι ξεχωριστό σε αυτό τον χώρο. Και να σας θυμήσω μόνο πως αν το κάνετε, αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά.
So it's clear to me that we need some ideas outside the box of conventional statecraft -- indeed, from another page or another space -- which is what brings me to TED today and which brings me to a request. This audience includes many of the most creative minds on the planet, who get up in the morning and think not only about how to manage the world we have, but how to create worlds that should be. So I'm hopeful that as this sinks in and as you reflect on it, some of you are going to have some bold ideas, actually some wild ideas, that when we find, will make a difference in this space. And just to remind you if you do, this won't be the first time.
Να σας θυμήσω τι συνέβη ακριβώς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια αξιόλογη ομάδα Αμερικανών, Ευρωπαίων κι άλλων, όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από τον κόσμο του πνεύματος και των επιχειρήσεων, συμμετείχαν σε μια συλλογική έξαρση φαντασίας. Και αυτό που φαντάστηκαν και δημιούργησαν ήταν μια νέα διεθνής τάξη, την τάξη που επέτρεψε σε εσάς κι εμένα να ζήσουμε τη ζωή μας, όλη μας τη ζωή, χωρίς πόλεμο των μεγάλων δυνάμεων και με περισσότερη ευημερία στον πλανήτη όσο ποτέ άλλοτε. Μια αξιόλογη ιστορία λοιπόν. Είναι ενδιαφέρον ότι κάθε πυλώνας αυτού του έργου που παρήγαγε αυτά τα αποτελέσματα, όταν πρωτοπροτάθηκε, απορρίφθηκε από το κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής ως αφελής ή μη ρεαλιστικός.
Let me remind you of what happened right after World War II. A remarkable group of Americans and Europeans and others, not just from government, but from the world of culture and business, engaged in a collective surge of imagination. And what they imagined and what they created was a new international order, the order that's allowed you and me to live our lives, all of our lives, without great power war and with more prosperity than was ever seen before on the planet. So, a remarkable story. Interestingly, every pillar of this project that produced these results, when first proposed, was rejected by the foreign policy establishment as naive or unrealistic.
Το αγαπημένο μου είναι το Σχέδιο Μάρσαλ. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αμερικανοί εξουθενώθηκαν, αποστράτευσαν δέκα εκατομμύρια στρατιώτες, εστίασαν σε μια επείγουσα εσωτερική πολιτική, αλλά καθώς οι λαοί άρχισαν να εκτιμούν πόσο κατεστραμμένη ήταν η Ευρώπη και πόσο επιθετικός ήταν ο σοβιετικός κομμουνισμός, οι Αμερικανοί αποφάσισαν τελικά να φορολογήσουν τους εαυτούς τους 1,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για τέσσερα χρόνια και να στείλουν αυτά τα λεφτά στην Ευρώπη για την ανοικοδόμηση αυτών των χωρών, συμπεριλαμβανομένων της Ιταλίας και της Γερμανίας, των οποίων τα στρατεύματα σκότωναν Αμερικανούς. Απίστευτο. Aυτό δημιούργησε επίσης τα Ηνωμένα Έθνη. Απίστευτο. Την Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Την Παγκόσμια Τράπεζα. Το NATO. Όλα αυτά τα στοιχεία μιας τάξης για ειρήνη κι ευημερία. Οπότε, εν ολίγοις, αυτό πρέπει να το ξανακάνουμε. Και πιστεύω ότι τώρα χρειαζόμαστε μια έξαρση φαντασίας, δημιουργικότητας, που θα συμβουλευθεί από την ιστορία, διότι, όπως μας υπενθυμίζει ο φιλόσοφος Σανταγιάνα, «Στο τέλος, μόνο εκείνοι που αρνούνται να μελετήσουν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν».
My favorite is the Marshall Plan. After World War II, Americans felt exhausted. They had demobilized 10 million troops, they were focused on an urgent domestic agenda. But as people began to appreciate how devastated Europe was and how aggressive Soviet communism was, Americans eventually decided to tax themselves a percent and a half of GDP every year for four years and send that money to Europe to help reconstruct these countries, including Germany and Italy, whose troops had just been killing Americans. Amazing. This also created the United Nations. Amazing. The Universal Declaration of Human Rights. The World Bank. NATO. All of these elements of an order for peace and prosperity. So, in a word, what we need to do is do it again. And I think now we need a surge of imagination, creativity, informed by history, for, as the philosopher Santayana reminded us, in the end, only those who refuse to study history are condemned to repeat it.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)