Επιτρέψτε μου να σας πω πόσο ευτυχής είμαι που είμαι μακριά από την ηρεμία του Γουεστμίνστερ και του Γουάιτχωλ!
Can I say how delighted I am to be away from the calm of Westminster and Whitehall? (Laughter)
Αυτή είναι η Κιμ, ένα εννιάχρονο κορίτσι από το Βιετνάμ, με την πλάτη της κατεστραμμένη από μια βόμβα ναπάλμ, που ξύπνησε τη συνείδηση του Αμερικανικού έθνους για την αρχή του τέλους του Πολέμου στο Βιετνάμ. Αυτή είναι η Μπίρχαν, το κορίτσι από την Αιθιοπία -που έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει το κίνημα Live Aid τη δεκαετία του 1980- 15 λεπτά πριν να πεθάνει, όταν διασώθηκε, και αυτή η εικόνα της διάσωσής της έκανε το γύρω του κόσμου. Αυτή είναι η Πλατεία Τιεν Αν Μεν. Ένας άνδρας μπροστά από ένα τανκ έγινε μια εικόνα, σύμβολο αντίστασης για ολόκληρο τον κόσμο. Επόμενο είναι αυτό το κορίτσι από το Σουδάν, λίγες στιγμές πριν από το θάνατο, με ένα όρνιο να φτερουγίζει στο βάθος, μια εικόνα που έκανε το γύρο του κόσμου και σοκάρισε τόσο πολύ τους ανθρώπους ώστε να αναλάβουν δράση εναντίον της φτώχειας. Aυτή είναι η Νίντα, το κορίτσι από το Ιράν που πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν σε μια διαδήλωση με τον πατέρα της στο Ιράν μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, και που είναι τώρα το επίκεντρο, δικαιολογημένα, της γενιάς του YouTube.
This is Kim, a nine-year-old Vietnam girl, her back ruined by napalm, and she awakened the conscience of the nation of America to begin to end the Vietnam War. This is Birhan, who was the Ethiopian girl who launched Live Aid in the 1980s, 15 minutes away from death when she was rescued, and that picture of her being rescued is one that went round the world. This is Tiananmen Square. A man before a tank became a picture that became a symbol for the whole world of resistance. This next is the Sudanese girl, a few moments from death, a vulture hovering in the background, a picture that went round the world and shocked people into action on poverty. This is Neda, the Iranian girl who was shot while at a demonstration with her father in Iran only a few weeks ago, and she is now the focus, rightly so, of the YouTube generation.
Tι κοινό έχουν όλες αυτές οι εικόνες και τα γεγονότα; Αυτό που έχουν κοινό είναι ότι αυτό που βλέπουμε, αποκαλύπτει αυτό που δεν μπορούμε να δούμε. Αυτό που βλέπουμε αποκαλύπτει τους αόρατους δεσμούς και συνδέσμους συμπάθειας που μας ενώνουν ώστε να γίνουμε μια ανθρώπινη κοινότητα. Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι ότι όντως νιώθουμε τον πόνο των άλλων, ακόμη και από απόσταση. Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι, νομίζω, ότι πιστεύουμε σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς μας. Αυτό που δείχνουν αυτές οι εικόνες είναι ότι υπάρχει μια αίσθηση ηθικής σε όλες τις θρησκείες, σε κάθε είδους πίστη, σε όλες τις ηπείρους--μια αίσθηση ηθικής ότι όχι μόνο μοιραζόμαστε τον πόνο των άλλων, και πιστεύουμε σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς μας, άλλα ότι έχουμε ένα καθήκον να δράσουμε όταν βλέπουμε πράγματα που είναι λάθος και πρέπει να επανορθωθούν, όταν βλέπουμε βλάβες που πρέπει να αποκατασταθούν, όταν βλέπουμε προβλήματα που πρέπει να διορθωθούν.
And what do all these pictures and events have in common? What they have in common is what we see unlocks what we cannot see. What we see unlocks the invisible ties and bonds of sympathy that bring us together to become a human community. What these pictures demonstrate is that we do feel the pain of others, however distantly. What I think these pictures demonstrate is that we do believe in something bigger than ourselves. What these pictures demonstrate is that there is a moral sense across all religions, across all faiths, across all continents -- a moral sense that not only do we share the pain of others, and believe in something bigger than ourselves but we have a duty to act when we see things that are wrong that need righted, see injuries that need to be corrected, see problems that need to be rectified.
Υπάρχει μια ιστορία για τον Όλοφ Πάλμε, το Σουηδό πρωθυπουργό, που θα πήγαινε να δει τον Ρόναλντ Ρήγκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1980. Πριν την άφιξή του, ο Ρόναλντ Ρήγκαν ρώτησε-- και επρόκειτο για τον Σουηδό σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό-- " Δεν είναι κομμουνιστής αυτός ο άνθρωπος ;" Η απάντηση ήταν, "Οχι, κύριε Πρόεδρε, είναι αντι-κομμουνιστής." Και ο Ρόναλντ Ρήγκαν είπε, "Δε με νοιάζει τι είδους κομμουνιστής είναι!" (Γέλια) Ο Ρόναλντ Ρήγκαν ρώτησε τον Ολοφ Πάλμε, τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό της Σουηδίας, "Λοιπόν, ποιο είναι το πιστεύω σου; Θες να εξαφανίσεις τους πλούσιους;" Εκείνος απάντησε, "Οχι, θέλω να εξαφανίσω τους φτωχούς." Η ευθύνη μας είναι να επιτρέψουμε στον καθένα να έχει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει πλήρως το δυναμικό του.
There is a story about Olof Palme, the Swedish Prime Minister, going to see Ronald Reagan in America in the 1980s. Before he arrived Ronald Reagan said -- and he was the Swedish Social Democratic Prime Minister -- "Isn’t this man a communist?" The reply was, "No, Mr President, he’s an anti-communist." And Ronald Reagan said, "I don’t care what kind of communist he is!" (Laughter) Ronald Reagan asked Olof Palme, the Social Democratic Prime Minister of Sweden, "Well, what do you believe in? Do you want to abolish the rich?" He said, "No, I want to abolish the poor." Our responsibility is to let everyone have the chance to realize their potential to the full.
Πιστεύω ότι υπάρχει μια αίσθηση ηθικής και μια παγκόσμια ηθική που συγκεντρώνει την προσοχή ανθρώπων κάθε θρησκείας και κάθε πίστης, και ανθρώπων χωρίς πίστη. Αλλά νομίζω ότι αυτό που είναι νέο είναι ότι τώρα έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε ακαριαία πέρα από τα σύνορα με όλο τον κόσμο. Έχουμε τώρα τη δυνατότητα να βρούμε κοινό έδαφος με ανθρώπους που δε θα συναντήσουμε ποτέ, αλλά με τους οποίους θα συναντηθούμε μέσω του διαδικτύου και μέσω όλων των σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, έχουμε τώρα τη δυνατότητα να οργανωθούμε και να δράσουμε συλλογικά για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα ή μια αδικία που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε, και πιστεύω ότι αυτό καθιστά αυτή εδώ μια μοναδική εποχή στην ανθρώπινη ιστορία, και ότι είναι η αρχή αυτού που θα ονόμαζα η δημιουργία μιας αληθινά παγκόσμιας κοινωνίας.
I believe there is a moral sense and a global ethic that commands attention from people of every religion and every faith, and people of no faith. But I think what's new is that we now have the capacity to communicate instantaneously across frontiers right across the world. We now have the capacity to find common ground with people who we will never meet, but who we will meet through the Internet and through all the modern means of communication; that we now have the capacity to organize and take collective action together to deal with the problem or an injustice that we want to deal with; and I believe that this makes this a unique age in human history, and it is the start of what I would call the creation of a truly global society.
Πηγαίνετε πίσω 200 χρόνια, όταν το εμπόριο των σκλάβων ήταν κάτω από την πίεση του Ουίλιαμ Γουίλμπερφορς και όλων των διαδηλωτών. Διαδήλωναν σε όλη τη Βρετανία. Είχαν την κοινή γνώμη με το μέρος τους για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αλλα πήρε 24 χρόνια προκειμένου να επιτύχει η εκστρατεία. Τι θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει με τις φωτογραφίες που θα είχαν δείξει αν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας για να κερδίσουν τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων;
Go back 200 years when the slave trade was under pressure from William Wilberforce and all the protesters. They protested across Britain. They won public opinion over a long period of time. But it took 24 years for the campaign to be successful. What could they have done with the pictures that they could have shown if they were able to use the modern means of communication to win people’s hearts and minds?
Η αν πάρετε την περίπτωση της Έγκλαντυν Τζεμπ, της γυναίκας που δημιούργησε το Save the Children ("Σώστε τα παιδιά") πριν από 90 χρόνια. Ηταν τόσο συγκλονισμένη από αυτό που συνέβαινε στην Αυστρία ως αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και από αυτό που συνέβαινε στα παιδιά των ηττημένων Αυστριακών οικογένειων, ώστε ήθελε να αναλάβει δράση στη Βρετανία, αλλά έπρεπε να πάει από σπίτι σε σπίτι, να μοιράσει φυλλάδιο το φυλλάδιο προκειμένου οι άνθρωποι να συμμετάσχουν σε ένα συλλαλητήριο στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χώλ που τελικά γέννησε το Save the Children ("Σώστε τα παιδιά") ένα διεθνή οργανισμό που αναγνωρίζεται τώρα πλήρως ως ένας από τους σπουδαίους θεσμούς στη χώρα μας και στον κόσμο. Αλλά τι περισσότερο θα μπορούσε να είχε κάνει εάν είχε διαθέσιμα τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας ώστε να δημιουργήσει μια αίσθηση ότι οι άνθρωποι έπρεπε να δράσουν άμεσα ενάντια στην αδικία που έβλεπαν μπροστά τους;
Or if you take Eglantyne Jebb, the woman who created Save the Children 90 years ago. She was so appalled by what was happening in Austria as a result of the First World War and what was happening to children who were part of the defeated families of Austria, that in Britain she wanted to take action, but she had to go house to house, leaflet to leaflet, to get people to attend a rally in the Royal Albert Hall that eventually gave birth to Save the Children, an international organization that is now fully recognized as one of the great institutions in our land and in the world. But what more could she have done if she’d had the modern means of communications available to her to create a sense that the injustice that people saw had to be acted upon immediately?
Τώρα δείτε τι συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια. Στις Φιλιππίνες το 2001, με τον πρόεδρο Εστράντα-- ένα εκατομμύριο άνθρωποι έστειλαν μηνύματα για τη διαφθορά αυτού του καθεστώτος, και τελικά το οδήγησαν στην κατάρρευση, και αυτό, φυσικά ονομάστηκε "πραξικόπημα του μηνύματος". Έπειτα έχετε στη Ζιμπάμπουε, τις πρώτες εκλογές υπό τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε πριν από ένα χρόνο. Επειδή οι άνθρωποι μπορούσαν να πάρουν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλέφωνα του τι συνέβαινε στα εκλογικά κέντρα, ήταν αδύνατο αυτός ο πρωθυπουργός να καθορίσει την εκλογή κατά τον τρόπο που ήθελε. Η πάρτε τη Βιρμανία και τους μοναχούς που έγραφαν σε μπλογκ για μια χώρα στην οποία κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε, ώσπου αυτά τα μπλογκ είπαν στον κόσμο ότι υπήρχε καταπίεση, ότι δηλαδή χάνονταν ζωές και ότι άνθρωποι διώκονταν και ότι η Ανγκ Σαν Σου Κι, που είναι ένας από τους σπουδαιότερους κρατούμενους συνείδησης στον κόσμο, έπρεπε να ακουστεί. Έπειτα πάρτε το ίδιο το Ιράν, και αυτό που οι άνθρωποι κάνουν σημέρα, μετά από αυτό που συνέβη στη Νίντα, άνθρωποι που εμποδίζουν τις υπηρεσίες ασφαλείας του Ιράν να βρουν αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν σε μπλογκ έξω από το Ιράν, χρησιμοποιώντας διευθύνσεις στην Τεχεράνη, στο Ιράν, και δυσκολεύοντας τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Now look at what’s happened in the last 10 years. In Philippines in 2001, President Estrada -- a million people texted each other about the corruption of that regime, eventually brought it down and it was, of course, called the "coup de text." (Laughter) Then you have in Zimbabwe the first election under Robert Mugabe a year ago. Because people were able to take mobile phone photographs of what was happening at the polling stations, it was impossible for that Premier to fix that election in the way that he wanted to do. Or take Burma and the monks that were blogging out, a country that nobody knew anything about that was happening, until these blogs told the world that there was a repression, meaning that lives were being lost and people were being persecuted and Aung San Suu Kyi, who is one of the great prisoners of conscience of the world, had to be listened to. Then take Iran itself, and what people are doing today: following what happened to Neda, people who are preventing the security services of Iran finding those people who are blogging out of Iran, any by everybody who is blogging, changing their address to Tehran, Iran, and making it difficult for the security services.
Πάρτε επομένως το τι είναι ικανή να κάνει η σύγχρονη τεχνολογία: η δύναμη της αίσθησης ηθικής μας με σύμμαχο τη δύναμη της επικοινωνίας και την ικανότητά μας να οργανωνόμαστε διεθνώς.
Take, therefore, what modern technology is capable of: the power of our moral sense allied to the power of communications and our ability to organize internationally.
Αυτό, κατά τη γνώμη μου, μας δίνει την πρώτη ευκαιρία ως κοινότητα να αλλάξουμε εκ βάθρων τον κόσμο. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι ποτέ ξανά η ίδια. Δεν μπορεί να ασκείται από μια ελίτ, πρέπει να ασκείται ακούγοντας την κοινή γνώμη των ανθρώπων που γράφουν μπλογκ, που επικοινωνούν μεταξύ τους σε όλον τον κόσμο. Πριν από 200 χρόνια το πρόβλημα που έπρεπε να επιλύσουμε ήταν η σκλαβιά. Πριν από 150 χρόνια υποθέτω ότι το κύριο πρόβλημα σε μια χώρα σαν τη δική μας ήταν πώς οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιά θα είχαν δικαίωμα στην εκπαίδευση. Πριν από 100 χρόνια στις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη, η πίεση ήταν για το δικαίωμα της ψήφου. Πριν από 50 χρόνια η πίεση ήταν για το δικαίωμα σε κοινωνική ασφάλιση και ευημερία. Τα τελευταία 50-60 χρόνια είδαμε φασισμό, αντισημιτισμό, ρατσισμό, απαρτχάιντ, διακρίσεις με βάση το φύλο, το γένος, το σεξουαλικό προσανατολισμό, όλα αυτά δέχθηκαν πιέσεις από τις εκστρατείες των ανθρώπων για να αλλάξουν τον κόσμο.
That, in my view, gives us the first opportunity as a community to fundamentally change the world. Foreign policy can never be the same again. It cannot be run by elites; it’s got to be run by listening to the public opinions of peoples who are blogging, who are communicating with each other around the world. 200 years ago the problem we had to solve was slavery. 150 years ago I suppose the main problem in a country like ours was how young people, children, had the right to education. 100 years ago in most countries in Europe, the pressure was for the right to vote. 50 years ago the pressure was for the right to social security and welfare. In the last 50-60 years we have seen fascism, anti-Semitism, racism, apartheid, discrimination on the basis of sex and gender and sexuality; all these have come under pressure because of the campaigns that have been run by people to change the world.
Ήμουν με το Νέλσον Μαντέλα πριν από ένα χρόνο όταν ήταν στον Λονδίνο. Ημουν σε μία συναυλία στην οποία ήταν παρών για τα γενέθλιά του και για την εύρεση νέων πόρων για το ίδρυμά του. Καθόμουν δίπλα στο Νέλσον Μαντέλα--ήταν τιμή μου-- όταν η Έιμυ Γουαινχάουζ ανέβηκε στη σκηνή και ο Νέλσον Μαντέλα ήταν αρκετά έκπληκτος από την εμφάνιση της τραγουδίστριας και του εξηγούσα ποια ήταν. Η Έιμυ Γουαινχάουζ είπε, " Ο Νέλσον Μαντέλα και γω έχουμε πολλά κοινά. Ο σύζυγος μου πέρασε και αυτός ένα μεγάλο διάστημα στη φυλακή." (Γέλια) Επειτα ο Νέλσον Μαντέλα κατέβηκε στη σκηνή και συνόψισε την πρόκληση για όλους εμάς. Είπε ότι στη διάρκεια της ζωής του είχε ανέβει ένα μεγάλο βουνό, το βουνό της πρόκλησης και έπειτα της ήττας της φυλετικής καταπίεσης και της ήττας του απαρτχάιντ. Είπε ότι υπήρχε μια μεγαλύτερη πρόκληση ακόμη μπροστά μας, η πρόκληση της φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής, παγκόσμιες προκλήσεις που χρειάζονται παγκόσμιες λύσεις και τη δημιουργία μιας αληθινά παγκόσμιας κοινωνίας.
I was with Nelson Mandela a year ago, when he was in London. I was at a concert that he was attending to mark his birthday and for the creation of new resources for his foundation. I was sitting next to Nelson Mandela -- I was very privileged to do so -- when Amy Winehouse came onto the stage. (Laughter) And Nelson Mandela was quite surprised at the appearance of the singer and I was explaining to him at the time who she was. Amy Winehouse said, "Nelson Mandela and I have a lot in common. My husband too has spent a long time in prison." (Laughter) Nelson Mandela then went down to the stage and he summarized the challenge for us all. He said in his lifetime he had climbed a great mountain, the mountain of challenging and then defeating racial oppression and defeating apartheid. He said that there was a greater challenge ahead, the challenge of poverty, of climate change -- global challenges that needed global solutions and needed the creation of a truly global society.
Είμαστε η πρώτη γενιά που είναι σε θέση να το κάνει αυτό. Να συνδυάσουμε τη δύναμη της παγκόσμιας ηθικής με τη δύναμη της ικανότητας μας να επικοινωνούμε και να οργανωνόμαστε παγκοσμίως για τις προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, οι περισσότερες, παγκόσμιες στη φύση τους. Η κλιματική αλλαγή δεν μπορεί να επιλυθεί σε μία χώρα αλλά πρέπει να επιλυθεί από όλον τον κόσμο μαζί. Μια οικονομική κρίση, σαν αυτή που μόλις είδαμε, δε θα μπορούσε να επιλυθεί μόνο από την Αμερική ή την Ευρώπη, έπρεπε ο κόσμος να δουλέψει όλος μαζί. Πάρτε τα προβλήματα της ασφάλειας και της τρομοκρατίας, και, εξίσου το πρόβλημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανάπτυξης: δεν μπορούν να επιλυθούν από την Αφρική μόνη, δεν μπορούν να επιλυθούν μόνο από την Αμερική ή την Ευρώπη. Δεν μπορούμε να επιλύσουμε αυτά τα προβλήματα εκτός αν δουλέψουμε μαζί.
We are the first generation which is in a position to do this. Combine the power of a global ethic with the power of our ability to communicate and organize globally, with the challenges that we now face, most of which are global in their nature. Climate change cannot be solved in one country, but has got to be solved by the world working together. A financial crisis, just as we have seen, could not be solved by America alone or Europe alone; it needed the world to work together. Take the problems of security and terrorism and, equally, the problem of human rights and development: they cannot be solved by Africa alone; they cannot be solved by America or Europe alone. We cannot solve these problems unless we work together.
Επομένως το σπουδαίο σχέδιο της γενιάς μας, μου φαίνεται πως είναι να δημιουργήσουμε για πρώτη φορά, μέσα από την παγκόσμια ηθική και από την παγκόσμια ικανότητα μας να επικοινωνούμε και να οργανωνόμαστε, μια αληθινά παγκόσμια κοινωνία, οικοδομημένη σε αυτήν την ηθική αλλά με θεσμούς που μπορούν να χρησιμεύσουν σε αυτήν την παγκόσμια κοινωνία και να φτιάξουν ένα διαφορετικό μέλλον. Τώρα έχουμε, και είμαστε η πρώτη γενιά, τη δύναμη να το κάνουμε αυτό. Πάρτε την κλιματική αλλάγή. Δεν είναι εντελώς σκανδαλώδες να έχουμε μια κατάσταση όπου ξέρουμε ότι υπάρχει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, όπου ξέρουμε επίσης ότι αυτό θα σημάνει ότι πρέπει να δώσουμε περισσότερους πόρους στις φτωχότερες χώρες για να το αντιμετωπίσουν, όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια παγκόσμια αγορά άνθρακα, αλλά δεν υπάρχει παγκόσμιος θεσμός στον οποίο οι άνθρωποι να έχουν συμφωνήσει προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα; Ένα από τα πράγματα που πρέπει να προκύψει από την Κοπεγχάγη τους επόμενους μήνες είναι μια συμφωνία ότι θα υπάρξει ένας παγκόσμιος περιβαντολλογικός θεσμός ικανός να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του να πείσει ολόκληρο τον κόσμο να προχωρήσει σύμφωνα με μια αντζέντα κλιματικής αλλαγής.
So the great project of our generation, it seems to me, is to build for the first time, out of a global ethic and our global ability to communicate and organize together, a truly global society, built on that ethic but with institutions that can serve that global society and make for a different future. We have now, and are the first generation with, the power to do this. Take climate change. Is it not absolutely scandalous that we have a situation where we know that there is a climate change problem, where we know also that that will mean we have to give more resources to the poorest countries to deal with that, when we want to create a global carbon market, but there is no global institution that people have been able to agree upon to deal with this problem? One of the things that has got to come out of Copenhagen in the next few months is an agreement that there will be a global environmental institution that is able to deal with the problems of persuading the whole of the world to move along a climate-change agenda.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ένας από τους λόγους που ένας θεσμός δεν είναι από μόνος του αρκετός είναι ότι πρέπει να πείσουμε τους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο να αλλάξουν επίσης τη συμπεριφορά τους, άρα υπάρχει ανάγκη γι' αυτή την παγκόσμια ηθική της δικαιοσύνης και της υπευθυνότητας σε όλες τις γενιές. Πάρτε την οικονομική κρίση. Αν οι άνθρωποι στις φτωχότερες χώρες μπορούν να χτυπηθούν από μια κρίση που ξεκινά στη Νέα Υόρκη ή που ξεκινά στην αγορά υψηλού κινδύνου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Αν οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτό το προϊόν υψηλού κινδύνου έχει μεταφερθεί δια μέσου των εθνών πολλές φορές, εως του να καταλήξει στις τράπεζες της Ισλανδίας ή το υπόλοιπο στη Βρετανία και οι οικονομίες των απλών ανθρώπων επηρεάζονται από αυτό, τότε δεν μπορούμε να βασιστούμε σε ένα σύστημα εθνικής επίβλεψης. Χρειαζόμαστε μακροπρόθεσμα για τη σταθερότητα, την οικονομική ανάπτυξη, τις δουλειές και την οικονομική σταθερότητα, παγκόσμιους οικονομικούς θεσμούς που εξασφαλίζουν ότι η ανάπτυξη προκειμένου να είναι βιώσιμη πρέπει να μοιράζεται και που είναι οικοδομημένοι στην αρχή ότι η ευημερία αυτού του κόσμου είναι αδιάσπαστη.
One of the reasons why an institution is not in itself enough is that we have got to persuade people around the world to change their behavior as well, so you need that global ethic of fairness and responsibility across the generations. Take the financial crisis. If people in poorer countries can be hit by a crisis that starts in New York or starts in the sub-prime market of the United States of America. If people can find that that sub-prime product has been transferred across nations many, many times until it ends up in banks in Iceland or the rest in Britain, and people's ordinary savings are affected by it, then you cannot rely on a system of national supervision. You need in the long run for stability, for economic growth, for jobs, as well as for financial stability, global economic institutions that make sure that growth to be sustained has to be shared, and are built on the principle that the prosperity of this world is indivisible.
Άρα άλλη μια πρόκληση για τη γενιά μας είναι να δημιουργήσει παγκόσμιους θεσμούς που αντικατοπτρίζουν τις ιδέες μας για δικαιοσύνη και υπευθυνότητα, όχι τις ιδέες που ήταν η βάση του τελευταίου σταδίου οικονομικής ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια. Έπειτα πάρτε την ανάπτυξη και τη συνεργασία που χρειαζόμαστε μεταξύ των χωρών μας και του υπόλοιπου κόσμου, του φτωχότερου μέρους του κόσμου. Δεν έχουμε τις βάσεις μιας σωστής συνεργασίας για το μέλλον, και παρόλα αυτά, από την επιθυμία των ανθρώπων για μια παγκόσμια ηθική και μια παγκόσμια κοινωνία, αυτή είναι δυνατή.
So another challenge for our generation is to create global institutions that reflect our ideas of fairness and responsibility, not the ideas that were the basis of the last stage of financial development over these recent years. Then take development and take the partnership we need between our countries and the rest of the world, the poorest part of the world. We do not have the basis of a proper partnership for the future, and yet, out of people’s desire for a global ethic and a global society that can be done.
Μιλούσα πρόσφατα με τον πρόεδρο της Σιέρρα Λεόνε. Είναι μια χώρα εξίμιση εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά έχει μόνο 80 γιατρούς, 200 νοσοκόμες, 120 μαίες. Δεν μπορείς να οικοδομήσεις ένα σύστημα περίθαλψης για έξι εκατομμύρια ανθρώπους με τόσο περιορισμένους πόρους.
I have just been talking to the President of Sierra Leone. This is a country of six and a half million people, but it has only 80 doctors; it has 200 nurses; it has 120 midwives. You cannot begin to build a healthcare system for six million people with such limited resources.
Ή πάρτε το κορίτσι που συνάντησα όταν ήμουν στην Τανζανία, ένα κορίτσι που το λένε Μύριαμ. Ήταν 11 χρονών, οι γονείς της είχαν πεθάνει και οι δύο από AIDS, πρώτα η μητέρα της και έπειτα ο πατέρας της. Ήταν ένα ορφανό του AIDS που ανέθεταν στην ευρύτερη οικογένεια για να το φροντίσει. Υπέφερε και η ίδια από HIV, υπέφερε από φυματίωση. Τη συνάντησα σε ένα λιβάδι, φορούσε κουρέλια, δεν είχε παπούτσια. Όταν κοίταζες τα μάτια της, κάθε κορίτσι έντεκα χρονών προσδοκά το μέλλον, αλλά υπήρχε μια απρόσιτη θλίψη στα μάτια αυτού του κοριτσιού και αν μπορούσα να το μεταφράσω αυτό στον υπόλοιπο κόσμο εκείνη τη στιγμή, πιστεύω ότι όλη η δουλειά που είχε γίνει για το παγκόσμιο ταμείο για το HIV και το AIDS θα ανταμειβόταν από ανθρώπους έτοιμους να κάνουν δωρεές.
Or take the girl I met when I was in Tanzania, a girl called Miriam. She was 11 years old; her parents had both died from AIDS, her mother and then her father. She was an AIDS orphan being handed across different extended families to be cared for. She herself was suffering from HIV; she was suffering from tuberculosis. I met her in a field, she was ragged, she had no shoes. When you looked in her eyes, any girl at the age of eleven is looking forward to the future, but there was an unreachable sadness in that girl’s eyes and if I could have translated that to the rest of the world for that moment, I believe that all the work that it had done for the global HIV/AIDS fund would be rewarded by people being prepared to make donations.
Πρέπει έπειτα να οικοδομήσουμε μια σχέση ανάμεσα στις πλουσιότερες και τις φτωχότερες χώρες βασισμένη στην επιθυμία μας να είναι ικανές να αυτο-προστατευτούν με τις επενδύσεις που είναι απαραίτητες στη γεωργία τους ώστε η Αφρική να μην είναι μόνο εισαγωγέας, αλλά και εξαγωγέας τροφής.
We must then build a proper relationship between the richest and the poorest countries based on our desire that they are able to fend for themselves with the investment that is necessary in their agriculture, so that Africa is not a net importer of food, but an exporter of food.
Πάρτε τα προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα προβλήματα ασφαλείας σε τόσες πολλές χώρες στον κόσμο. Η Βιρμανία είναι αλυσσοδεμένη, η Ζιμπάμπουε είναι μια ανθρώπινη τραγωδία, στο Σουδάν χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν αχρείαστα για πολέμους που θα μπορούσαμε να εμποδίσουμε. Στο Παιδικό Μουσείο της Ρουάντα, υπάρχει μια φωτογραφία ενός 10χρονου αγοριού και το Παιδικό Μουσείο τιμά τη μνήμη των ζωών που χάθηκαν στη γενοκτονία της Ρουάντα όπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν.
Take the problems of human rights and the problems of security in so many countries around the world. Burma is in chains, Zimbabwe is a human tragedy, in Sudan thousands of people have died unnecessarily for wars that we could prevent. In the Rwanda Children's Museum, there is a photograph of a 10-year-old boy and the Children's Museum is commemorating the lives that were lost in the Rwandan genocide where a million people died.
Υπάρχει μια φωτογραφία ενός αγοριού που λέγεται Ντέηβιντ. Δίπλα στη φωτογραφία υπάρχουν πληροφορίες για τη ζωή του. Γράφει "Ντέηβιντ, 10 ετών." Ντέηβιντ: φιλοδοξία να γίνει γιατρός. Αγαπημένο σπορ: ποδόσφαιρο. Τι τον ευχαριστούσε περισσότερο; Να κάνει τους ανθρώπους να γελούν. Πώς πέθανε; Βασανίστηκε μέχρι θανάτου. Οι τελευταίες λέξεις που είπε στη μητέρα του που βασανίστηκε επίσης μέχρι θανάτου: "Μην ανησυχείς. Έρχονται τα Ηνωμένα Εθνη." Και δεν φτάσαμε ποτέ.
There is a photograph of a boy called David. Beside that photograph there is the information about his life. It said "David, age 10." David: ambition to be a doctor. Favorite sport: football. What did he enjoy most? Making people laugh. How did he die? Tortured to death. Last words said to his mother who was also tortured to death: "Don't worry. The United Nations are coming." And we never did.
Και αυτό το νεαρό αγόρι πίστεψε στις υποσχέσεις μας ότι θα βοηθούσαμε τους ανθρώπους με δυσκολίες στη Ρουάντα και δεν το κάναμε ποτέ.
And that young boy believed our promises that we would help people in difficulty in Rwanda, and we never did.
Άρα πρέπει να δημιουργήσουμε σε αυτόν τον κόσμο θεσμούς για τη διατήρηση της ειρήνης και την ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά και για την ανοικοδόμηση και την ασφάλεια μερικών από τα κλυδωνιζόμενα από τις διαμάχες κράτη του κόσμου. Το επιχείρημά μου σήμερα είναι κατά βάση το εξής: Έχουμε τα μέσα να δημιουργήσουμε μια αληθινά παγκόσμια κοινωνία. Οι θεσμοί αυτής της παγκόσμιας κοινωνίας μπορούν να δημιουργηθούν από τις προσπάθειές μας. Αυτή η παγκόσμια ηθική μπορεί να εμπνεύσει τη δικαιοσύνη και την υπευθυνότητα που είναι απαραίτητες για να λειτουργήσουν αυτοί οι θεσμοί, αλλά δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία σε αυτή τη γενιά, ειδικά σε αυτή τη δεκαετία, με τον πρόεδρο Ομπάμα στην Αμερική, με άλλους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί μας σε όλον τον κόσμο, να δημιουργήσουμε παγκόσμιους θεσμούς για το περιβάλλον, και για την οικονομία, και για την ασφάλεια και την ανάπτυξη, που εκφράζουν την ευθύνη μας για τους άλλους λαούς, την επιθυμία μας να φέρουμε τον κόσμο κοντά, και την ανάγκη να επιλύσουμε προβλήματα που όλοι γνωρίζουν πως υπάρχουν.
So we have got to create in this world also institutions for peacekeeping and humanitarian aid, but also for reconstruction and security for some of the conflict-ridden states of the world. So my argument today is basically this. We have the means by which we could create a truly global society. The institutions of this global society can be created by our endeavors. That global ethic can infuse the fairness and responsibility that is necessary for these institutions to work, but we should not lose the chance in this generation, in this decade in particular, with President Obama in America, with other people working with us around the world, to create global institutions for the environment, and for finance, and for security and for development, that make sense of our responsibility to other peoples, our desire to bind the world together, and our need to tackle problems that everybody knows exist.
Λέγεται ότι στην Αρχαία Ρώμη όταν ο Κικέρων μιλούσε στο ακροατήριό του, οι άνθρωποι στρέφονταν ο ένας στον άλλον και έλεγαν για τον Κικέρωνα, "Σπουδαίος λόγος." Αλλα λέγεται ότι στην Αρχαία Ελλάδα όταν ο Δημοσθένης μιλούσε στο ακροατήριό του, οι άνθρωποι στρέφονταν ο ένας στον άλλο και δεν έλεγαν "Σπουδαίος λόγος." Έλεγαν, "Ας βαδίσουμε." Θα έπρεπε να βαδίζουμε προς μια παγκόσμια κοινωνία. Σας ευχαριστώ.
It is said that in Ancient Rome that when Cicero spoke to his audiences, people used to turn to each other and say about Cicero, "Great speech." But it is said that in Ancient Greece when Demosthenes spoke to his audiences, people turned to each other and didn’t say "Great speech." They said, "Let's march." We should be marching towards a global society. Thank you.
Χειροκρότημα.
(Applause)