I opened a blind man's head. I didn't make him think or reflect -- I cracked his head open, literally. We were walking with him holding onto my shoulder, I miscalculated how much space there was between us, and I knocked him into a gate.
Ik heb een blinde zijn hoofd doen breken. Ik deed hem niet nadenken, het was eerder letterlijk zijn hoofd breken. Hij hield mijn schouder vast, ik hield geen rekening met de plaats die hij naast mij innam en ik liet hem tegen een hek met tralies lopen.
(Laughter)
(Gelach)
Five stitches in his forehead. At that moment, I felt like the worst teacher in the world. I really didn't know how to apologize. Luckily, El Pulga is one of those people who takes things quite well. And to this day, he says that I was the coach who left the most important mark on his career.
Vijf hechtingen op zijn voorhoofd. Ik voelde me toen de slechtste docent ter wereld. Ik wist echt niet hoe ik mij kon verontschuldigen. Gelukkig nam Pulga de dingen vrij goed op. En tot op vandaag blijft hij zeggen dat ik de belangrijkste stempel op zijn carrière heb gedrukt.
(Laughter)
(Gelach)
The truth is, when I started working at the institute for the blind, I was surprised by a lot of things. A lot of the things they did, I never imagined they could: they swam, did exercise, played cards. They drank mate, and could pour it without burning themselves in the process.
Toen ik begon te werken aan het instituut voor blinden schrok ik van heel veel dingen. Veel dingen die ze deden waarvan ik niet wist dat ze het konden: zwemmen, atletiek, kaarten en zelfs maté drinken, die ze zelf bijschonken zonder te morsen. Maar toen ik zag dat ze voetbal speelden, geloofde ik mijn ogen niet.
But when I saw them playing soccer -- that was amazing. They had a dirt field, rusty goalposts and broken nets. The blind who attended the institute would play their games there, just like I did at a field near my house. But they played without being able to see. The ball made a sound so they could locate it. They had a guide behind the rival team's goal to know where to kick the ball. And they used eye masks. There were guys who could still see a little, and they wore eye masks so everyone was equal.
Ze hadden een zandveld en twee roestige doelen met gescheurde netten, en de blinden van het instituut streden in hun voetbalwedstrijd net zoals ik deed op het veld naast het huis. Maar zij speelden zonder te zien. De bal maakte geluid, zodat ze wisten waar hij was, er was een gids achter het vijandige doel, zodat ze wisten waar de bal heen moest, en ze droegen een masker. Enkele jongens waren niet helemaal blind en gebruikten het masker zodat iedereen gelijk was.
When I was more at ease with them, I asked for a mask myself. I put it on and tried to play. I had played soccer all my life. This is where it got even more amazing: within two seconds, I didn't know where I was standing. I had studied physical education because I loved high performance.
Toen ik hun vertrouwen wat gewonnen had, vroeg ik hen een masker en probeerde te spelen. Ik had heel mijn leven gevoetbald. Ik raakte nog verder onder de indruk toen ik meteen al niet meer wist waar ik was. Ik heb lichamelijke opvoeding gestudeerd,
I started working at the institute by chance. My other job was with the Argentinian National Rowing Team, and I felt that was my thing. Here, everything was twice as hard. I'll never forget the first day I did the warm-up with the team. I lined them up in front of me -- I used to do that with the rowing team -- and I said, "OK, everyone bend down," going like this. When I looked up, two guys were seated, three were lying down and others were squatting.
omdat ik hield van prestaties. Ik ben hier toevallig beginnen te werken. Mijn andere werk was met de Argentijnse roeiselectie en ik dacht dat dat me beter lag. Hier was alles twee keer zo moeilijk. Ik zal het enthousiasme van het team op de eerste dag nooit vergeten. Ik stelde hen op voor mij, dat deed ik bij de roeiselectie ook, en ik zei hen: "Goed, nu iedereen naar beneden", en ik deed dit. Er gingen er twee zitten, twee liggen en de rest ging op de knieën.
(Laughter)
(Gelach)
How could I do here the same things I was doing there? It took me a while. I started looking for tools to learn from them, from the teachers who worked with them. I learned I couldn't explain a play on a chalkboard like a coach does, but I could use a plastic tray and some bottle caps so they could follow me by way of touch. I also learned they could run on a track if I ran with them, holding a rope. So we started looking for volunteers to help us run with them.
Hoe kan ik hier hetzelfde doen als daar? Het kostte me vrij veel moeite. Ik zocht manieren om van hen te leren en van de docenten die al met hen werkten. Ik leerde dat ik geen spel kon uitleggen op een bord, zoals een trainer, maar dat ik wel een plastic bord met flessendopjes kon gebruiken, zodat ze konden voelen. Ik leerde dat ze ook op een atletiekpiste konden lopen als ik maar met hen meeliep, verbonden met een touwtje. We begonnen dus vrijwilligers te zoeken om met hen mee te lopen.
I was enjoying it, and finding purpose and meaning in what we were doing. It was hard at first, it was uncomfortable, but I decided to overcome the discomfort. And there came a time when it became the most fascinating job I'd ever had.
Ik kreeg er plezier in en begon het nut en de zin van het werk te zien. Het was moeilijk en in het begin onwennig, maar ik wou me over het ongemak zetten. Op een gegeven moment vond ik het het meest fascinerende werk wat ik ooit had gehad.
I think that's when I wondered: Why couldn't we be a high-performance team as well? Of course, one thing was missing: I needed to find out what they wanted, the real protagonists of this story. Three hours of training, playing soccer on that field, were not going to be enough. We would have to train differently.
Ik begon me toen af te vragen: waarom kunnen wij met de blinden niet ook gewoon een ploeg met sterke prestaties zijn? Het hing natuurlijk af van wat zij zelf wilden, de echte hoofdrolspelers van dit verhaal. Drie uur trainen op dit zandveldje zou niet meer voldoende zijn. Er moest op een andere manier getraind worden.
We started to train harder, and the results were great; they asked for more. I came to understand that they, too, wondered why they couldn't do high-performance. When we felt ready, we knocked at CENARD's door. CENARD is the National Center for High-Performance Sports here in Argentina. It was hard to get them to hear what we had to say. But it was considerably more difficult to get the other athletes training there to consider us their equals. In fact, they would let us use the field only when no other teams were using it. And we were known as "the blind ones." Not everyone knew exactly what we were doing there.
We begonnen hogere eisen te stellen en de reactie was fantastisch: ze vroegen meer. Ze begonnen zichzelf ook af te vragen waarom ze geen bijzondere prestaties zouden kunnen leveren. Toen we ons er klaar voor voelden, klopten we aan bij CENARD, het centrum voor Argentijnse atleten in internationale competities. Het was al vrij moeilijk om serieus genomen te worden, maar het was nog moeilijker om ervoor te zorgen, dat de atleten die er al trainden ons als gelijken beschouwden. We mochten eigenlijk alleen op het veld als geen enkel ander team het gebruikte. Wij waren 'de blindemannetjes', niemand wist wat we daar deden.
The 2006 World Championship was a turning point in the team's history. It was held in Buenos Aires for the first time. It was our chance to show everyone what we had been doing all that time. We made it to the finals. We were growing as a team.
Het wereldkampioenschap 2006 was het keerpunt in de geschiedenis van het team. Het was de eerste keer dat het in Buenos Aires was en het was onze kans om te tonen wat we de hele tijd gedaan hadden. We bereikten de finale en we groeiden als team.
It was us against Brazil in the finals. They were the best team in the tournament. They won every game by a landslide. Hardly anyone believed we could win that game. Hardly anyone -- except for us.
In de finale kwamen we uit tegen Brazilië, het sterkste team van het toernooi. Het won alle wedstrijden overtuigend. Bijna niemand geloofde dat wij de wedstrijd zouden kunnen winnen. Bijna niemand, behalve wij.
During pre-game meetings, in the locker room, during each warm-up, it smelled of victory. I swear that smell exists. I smelled it several times with the team, but I remember it in particular, the day before we played that final. The Argentine Football Association had opened their doors to us.
In het trainingskamp, de kleedkamer, tijdens elke training, roken we de overwinning. Ik zweerde hen dat die geur bestaat. Ik rook het meermaals met het team, maar ik herinner me vooral de dag voor de finale. De Argentijnse voetbalfederatie had de deuren voor ons geopend.
We were training at AFA, where Verón, Higuain and Messi trained. For the first time ever, we felt like a true national team. At 7:30pm, the day before the game, we were in the lounge discussing strategy, and a waiter knocks on the door, interrupting our conversation. He suggested we go to church. He came to invite us to church. I tried to get rid of him, saying it wasn't a good time, that we better leave it for another day. He kept insisting, asking me to please let him take the guys to church, because that day, a pastor who performed miracles would be there.
We trainden op AFA, net zoals Verón, Higuaín en Messi. We voelden ons voor het eerst een echte selectie. Op de tactiekbespreking de dag ervoor, om half acht 's avonds, zaten we in een zitkamer en het gesprek werd onderbroken door iemand die op de deur klopte. Hij stelde ons voor om naar een kerk te gaan - naar een kerk... Ik probeerde hem van het idee af te brengen, dat dit niet het moment was; we zouden het wel op een andere dag doen. Toch drong hij erop aan om met de jongens naar de kerk te gaan, omdat er een pastoor kwam die mirakels verrichtte.
I was slightly afraid to ask what type of miracles he meant, and he replied nonchalantly, "Coach, let me take the team to the church, and when we return, I guarantee that half of them will be able to see."
Ik vroeg hem een beetje angstig over welk mirakel hij het had en hij zei: "Laat me het team meenemen naar de kerk en ik ben er zeker van dat de helft erna weer kan zien."
(Laughter)
(Gelach)
Some of the guys laughed, but imagine being a blind person and someone says that to you. I didn't know what to say. I said nothing; it was an awkward silence. I didn't want to make him feel bad, because he truly believed this could happen.
Er werd hard gelachen, maar stel je voor dat men zoiets zegt tegen een blinde. Ik wist niet wat te antwoorden, ik zweeg en er viel een onaangename stilte. Ik wilde hem geen slecht gevoel geven, want hij geloofde echt dat het kon.
One of the players saved me, when he stood up and confidently said, "Juan," -- that was the kid's name -- Gonza already told you it's not the best time to go to church. Besides, let me make this clear: if we go to that church, and I end up being able to see when we return, I will beat you so hard if I can't play tomorrow."
Ik werd uit de situatie gered door een speler die opstond en hem zei: "Juan, Gonza zei al dat dit niet het moment is om naar de kerk te gaan. Laat ik je trouwens dit vertellen: als we naar die kerk gaan en ik ben bij terugkomst bij de helft die weer kan zien, geef ik je ervan langs, omdat ik dan morgen de match niet kan spelen."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Juan left, laughing in resignation, and we continued with our pregame talk. That night when I went to sleep, I began to dream about the next day's game, imagining what could happen, how we would play. And that's when I noticed that smell of victory I mentioned a while ago. And it's because at that moment, I thought: if the other players had the same desire as Diego going into the game, it was impossible for us not to win.
Juan vertrok lachend en we gingen verder met de tacktiekbespreking. Toen ik die nacht ging slapen, begon ik te dromen over de match de dag erna, wat er kon gebeuren, hoe we zouden spelen. En toen rook ik die geur van de overwinning, zoals ik daarnet zei. Want op dat moment voelde ik dat als de rest van de spelers evenveel zin had als Diego om die match te spelen, we niet konden verliezen.
The next day was going to be wonderful. We got up at 9am, the game was at 7pm, and we were already eager to play. We left AFA, and the bus was full of flags that people had given to us. We were talking about the game, and we could hear people honking and cheering, "Go Murciélagos! Today's the day! The final challenge!"
De volgende dag ging schitterend zijn. We stonden op om negen uur, de match was om zeven uur 's avonds en wij wilden al gaan spelen. We vertrokken uit de AFA en in de bus vol vlaggen, die we van de mensen hadden gekregen, praatten we over de match en hoorden we getoeter en gejuich: "Komaan Murciélagos, het is de laatste dag, de laatste inspanning."
The guys asked me, "Do they know us? Do they know we're playing?" Some people followed the bus to CENARD. We arrived and found an amazing scene. In the corridor leading from the locker room to the game field, I was walking with Silvio, who was holding onto my shoulder, so I could guide him. Fortunately, there were no gates along the way.
De jongens vroegen me: "Kennen ze ons? Weten ze dat we spelen?" Er waren mensen die de bus volgden naar het CENARD. We kwamen aan in een ongelooflijk tafereel. Op weg van de kleedkamer naar het veld liep ik naast Silvio, die mijn schouder vasthield -- gelukkig was er onderweg geen hek met tralies --
(Laughter)
en toen we op het veld kwamen,
When we reached the field, he asked me about everything. He didn't want to miss a single detail. He said, "Tell me what you see, tell me who's playing the drums."
vroeg hij me uit over alles, omdat hij geen enkel detail wilde missen. Hij zei me: "Vertel me wat je ziet en wie er zo trommelt."
I tried to explain what was happening with as much detail as possible. I told him, "The stands are packed, a lot of people couldn't get in, there are blue and white balloons all over the field, they're opening a giant Argentine flag that covers the entire grandstand."
Ik probeerde hem zo gedetailleerd mogelijk uit te leggen wat er gebeurde. Ik zei: "De tribunes zitten vol, veel mensen konden niet meer binnen. Er zijn overal lichtblauwe en witte ballonnen, ze openen een gigantische vlag van Argentinië die de hele tribune bedekt.
Suddenly, he cuts me off and says, "Do you see a flag that says 'San Pedro'?" That's the city where he lives. I started looking into the stands and I spotted a little white flag with lettering done in black spray paint, that read: "Silvio, your family and all of San Pedro are here."
Op een moment onderbreekt hij mij en zegt: "Kijk eens of je een vlag ziet met 'San Pedro' erop", de stad waar hij woont. Ik begin te zoeken in de tribune en helemaal bovenaan zie ik een kleine witte vlag met zwarte gespoten letters: "Silvio, je familie en heel San Pedro is hier."
I told him that and he replied, "That's my mom, tell me where she is, I want to I wave at her." I pointed him toward the flag and showed him with his arm where they were sitting, and he waved his arms in that direction. About 20 or 30 people stood up and gave him an ovation. When that happened, I saw how his face changed, how moved he was. It was moving for me, too; two seconds later, I had a lump in my throat. It was strange -- I felt both the excitement of what was happening, and the anger and the anguish that he could not see it.
Ik zeg het hem en hij zegt: "Dat is mijn moeder. Zeg me a.u.b. waar ze is, zodat ik kan zwaaien." Ik draai hem, wijs met zijn arm aan waar de vlag is en hij zwaait met beide armen in die richting. Twintig à dertig personen geven hem een staande ovatie en ik zie hoe zijn blik verandert, hoe ontroerd hij wordt. Ik word zelf ook ontroerd; ik krijg even een brok in de keel. Dat was raar: ik voelde de opwinding van wat er gebeurde, maar ook de woede en het verdriet dat hij dat allemaal niet kon zien.
A few days later when I told him what I had experienced, he tried to reassure me, saying, "Gonza, don't feel bad, I could see them. Differently, but I swear to you that I saw them all."
Enkele dagen later, toen ik hem dat vertelde, stelde hij me gerust: "Gonza, het is goed, ik zie hen, op en andere manier, maar ik zweer je dat ik hen allemaal zie."
The game started. We could not fail; it was the final. The audience was quiet, like here, because in soccer for the blind, the public has to be quiet so the players can hear the ball. They're only allowed to cheer when the game is over.
De match begon, we mochten niet verzwakken, het was de finale. De mensen moesten stil zijn, net zoals hier nu, omdat bij blindenvoetbal de spelers de bal moeten kunnen horen. Ze mochten hen enkel aanmoedigen wanneer het spel stillag.
And when there were eight minutes to go, the crowd did all the cheering they hadn't done in the first 32 minutes. When pigeon-toed Silvio nailed the ball at an angle, they cheered with all their heart, in an incredible way.
Acht minuten voor het eindsignaal juichten ze zoals nooit tevoren. Ze schreeuwden uit volle borst bij het doelpunt van Silvio, die de bal mooi in de hoek draaide.
Today, if you go to CENARD, you'll see a huge poster on the door, with a photo of our team, Los Murciélagos. They're a model national team, everyone in CENARD knows who they are, and after having won two World Championships and two Paralympic medals, no one doubts they are high-performance athletes.
Als ze nu naar het CENARD gaan en door de deur stappen, zullen ze een enorme poster zien met de foto van de Murciélagos. Ze zijn een modelselectie van het land, iedereen kent hen in het CENARD. Als tweevoudig wereldkampioen en na twee paralympische medailles twijfelt niemand nog aan hun sterke prestaties.
(Applause)
(Applaus)
(Applause ends)
I was lucky to train this team for 10 years, first as a trainer and later as their coach. I feel that they've given me much more than what I've given them.
Ik had het geluk om deze ploeg te trainen, eerst als fysiek coach en daarna als technisch directeur, tien jaar lang. Ik heb het gevoel dat ik veel meer kreeg dan wat ik hen gaf.
Last year, they asked me to coach another national team, Power Soccer. It's a national team of young men who play soccer in wheelchairs. They use motorized wheelchairs that they drive with a joystick, because they don't have enough strength in their arms to use conventional chairs. They added a bumper to the chair, a safeguard that protects their feet, while allowing them to kick the ball. It's the first time that, instead of being the spectators, they're now the main characters. It's the first time their parents, friends and siblings can see them play.
Vorig jaar kreeg ik het voorstel om de selectie van Powerchair Fútbol te trainen. Het is een Argentijnse selectie van jongens die rolstoelvoetbal spelen. Het zijn gemotoriseerde rolstoelen, bediend met een joystick, omdat ze geen kracht in hun armen hebben om een gewone rolstoel voort te duwen. Er staat een soort bumper op om de rolstoel en hun voeten te beschermen, waarmee ze de bal kunnen voortduwen. Het is de eerste keer dat ze geen toeschouwers zijn maar hoofdrolspelers. Het is de eerste keer dat hun ouders, vrienden, broers en zussen hen kunnen zien spelen.
For me, it's a new challenge, with the same discomfort, insecurity, and fear I had when I started working with the blind. But I approach it all from a more experienced position. That's why from day one, I treat them as athletes on the field, and off the field, I try to put myself in their shoes and behave without prejudice, because treating them naturally feels best to them.
Voor mij is het een nieuwe uitdaging. Opnieuw het ongemak, de onzekerheid en de angst, zoals eerst bij de blinden. Ja, ik heb nu wel meer ervaring. Daarom behandel ik hen vanaf dag één als atleten op het veld en ik probeer me daarbuiten in hen te verplaatsen. Zonder enig vooroordeel, want ze voelen zich beter als je hen normaal behandelt.
Both teams play soccer; something once unthinkable for them. They had to adapt the rules to do so. And both teams broke the same rule -- the one that said they couldn't play soccer.
Beide teams spelen voetbal, iets wat voor hen ondenkbaar was. Ze moesten er wel de regels voor aanpassen. En ze braken allebei dezelfde regel: dat ze geen voetbal zouden kunnen spelen.
When you see them play, you see competition, not disability. The problem starts when the game is over, and they leave the field. Then they step in to play our game, in a society whose rules don't really take them into account or care for them.
Als je hen ziet spelen, zie je geen beperking, maar een vaardigheid. Het probleem begint wanneer de match afgelopen is en ze van het veld gaan, en onze wedstrijd moeten spelen, in een samenleving vol regels die weinig rekening met hen houdt en niet voor hen zorgt.
I learned from sports that disability greatly depends on the rules of the game. I believe that if we change some of the rules of our game, we can make life a little easier for them.
Ik leerde van de sport dat een beperking grotendeels afhangt van de spelregels. Daarom denk ik dat als we enkele regels van ons spel aanpassen, we hun leven wat makkelijker zouden kunnen maken.
We all know there are people with disabilities; we see them daily. But by having no direct contact with them, we're not aware of the problems they face every day, like how hard it is for them to get on a bus, find a job, take the subway or cross the street.
We weten allemaal dat er mensen met beperkingen zijn, we zien ze elke dag. Maar af en toe beseffen we niet welke problemen ze dagelijks hebben, omdat we geen direct contact met hen hebben. De moeite om bij een vereniging te gaan, werk te vinden, de metro te nemen, de straat over te steken.
It's true that there is an increasing social responsibility regarding the inclusion of people with disabilities. But I think it's still not enough. I think change needs to come from every one of us. First, by leaving behind our indifference toward the disabled, and then by respecting the rules that do take them into account. They are few, but they do exist.
De sociale verantwoordelijkheid voor de integratie van personen met een beperking is groeiende. Maar ik denk dat het nog steeds niet genoeg is. Ik denk dat iedereen moet bijdragen aan die verandering. Ten eerste moeten we de onverschilligheid achter ons laten en vervolgens de regels respecteren die wel rekening met hen houden. Het zijn er erg weinig, maar ze bestaan.
I cracked a blind man's head open -- El Pulga's head. I can assure you these two teams opened mine as well. They taught me that above all, you have to get out there and play every game in this beautiful tournament that we call life.
Ik heb een blinde, Pulga, zijn ogen geopend. Ik kan jullie verzekeren dat de twee teams de mijne ook openden, omdat ze me vooral leerden hoe je elke match moet spelen in dit prachtige kampioenschap: het leven. Dankjewel.
Thank you.
(Applaus)
(Applause)