Άνοιξα το κεφάλι ενός τυφλού. Δεν τον έκανα να σκεφτεί, ή να αναλογιστεί -- του ράγισα το κεφάλι, κυριολεκτικά. Περπατούσαμε, και εκείνος κρατιόταν από τον ώμο μου, δεν υπολόγισα σωστά τον χώρο ανάμεσά μας, και τον έριξα πάνω σε μια πύλη.
I opened a blind man's head. I didn't make him think or reflect -- I cracked his head open, literally. We were walking with him holding onto my shoulder, I miscalculated how much space there was between us, and I knocked him into a gate.
(Γέλια)
(Laughter)
Πέντε ράμματα στο μέτωπο. Τότε, ένιωσα ο χειρότερος δάσκαλος στον κόσμο. Δεν ήξερα πώς να ζητήσω συγγνώμη. Ευτυχώς, ο Ελ Πούλγκα, είναι ένας από αυτούς που αντιδρούν ήρεμα. Και μέχρι σήμερα, λέει, ότι ήμουν ο προπονητής που άφησε το πιο σημαντικό σημάδι στην καριέρα του.
Five stitches in his forehead. At that moment, I felt like the worst teacher in the world. I really didn't know how to apologize. Luckily, El Pulga is one of those people who takes things quite well. And to this day, he says that I was the coach who left the most important mark on his career.
(Γέλια)
(Laughter)
Η αλήθεια είναι, όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο ινστιτούτο τυφλών, ξαφνιάστηκα από πολλά πράγματα. Πολλά από όσα έκαναν, δεν φαντάστηκα ποτέ, ότι μπορούσαν: κολυμπούσαν, γυμνάζονταν, έπαιζαν τράπουλα. Έπιναν μάτε, και το παρασκεύαζαν χωρίς να καίγονται.
The truth is, when I started working at the institute for the blind, I was surprised by a lot of things. A lot of the things they did, I never imagined they could: they swam, did exercise, played cards. They drank mate, and could pour it
Αλλά όταν τους είδα να παίζουν ποδόσφαιρο--
without burning themselves in the process.
ήταν απίστευτο. Είχαν ένα βρώμικο γήπεδο, σκουριασμένα δοκάρια, και τρύπια δίχτυα. Οι τυφλοί από το ινστιτούτο έπαιζαν τα παιχνίδια τους εκεί, όπως εγώ, στο χωράφι, κοντά στο σπίτι μου. Αλλά έπαιζαν, χωρίς να μπορούν να βλέπουν. Η μπάλα έκανε ήχο, για τον εντοπισμό της. Είχαν ένα οδηγό πίσω από το τέρμα της αντίπαλης ομάδας. ώστε να ξέρουν πού να κλωτσήσουν. Και χρησιμοπούσαν μάσκες. Υπήρχαν κάποιοι που μπορούσαν να δουν λίγο, και φορούσαν μάσκες ώστε να είναι, όλοι, ίσοι.
But when I saw them playing soccer -- that was amazing. They had a dirt field, rusty goalposts and broken nets. The blind who attended the institute would play their games there, just like I did at a field near my house. But they played without being able to see. The ball made a sound so they could locate it. They had a guide behind the rival team's goal to know where to kick the ball. And they used eye masks. There were guys who could still see a little, and they wore eye masks so everyone was equal.
Όταν ένιωσα οικεία μαζί τους, ζήτησα μια μάσκα τη φόρεσα, και προσπάθησα να παίξω. Έπαιζα ποδόσφαιρο, όλη μου τη ζωή. Τότε έγινε ακόμα πιο συναρπαστικό: μέσα σε δύο δευτερόλεπτα, δεν ήξερα πού στεκόμουν. Είχα σπουδάσει φυσική αγωγή γιατί αγαπούσα τις υψηλές επιδόσεις.
When I was more at ease with them, I asked for a mask myself. I put it on and tried to play. I had played soccer all my life. This is where it got even more amazing: within two seconds, I didn't know where I was standing. I had studied physical education because I loved high performance.
Δούλευα στο ινστιτούτο, τυχαία. Η άλλη μου δουλειά ήταν με την Εθνική ομάδα κωπηλασίας της Αργεντινής. και ένιωσα ότι αυτό έπρεπε να κάνω. Όλα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη προθέρμανση με την ομάδα, τους έβαλα σε γραμμή, μπροστά μου το έκανα και με την κωπηλατική ομάδα, και είπα: «ΟΚ, σκύψτε όλοι», κάνοντας έτσι. Όταν κοίταξα επάνω, δύο κάθοταν, τρεις είχαν ξαπλώσει και άλλοι έκαναν βαθύ κάθισμα.
I started working at the institute by chance. My other job was with the Argentinian National Rowing Team, and I felt that was my thing. Here, everything was twice as hard. I'll never forget the first day I did the warm-up with the team. I lined them up in front of me -- I used to do that with the rowing team -- and I said, "OK, everyone bend down," going like this. When I looked up, two guys were seated, three were lying down and others were squatting.
(Γέλια)
(Laughter)
Πώς θα μπορούσα να κάνω εδώ όσα έκανα εκεί; Μου πήρε λιγάκι χρόνο. Έψαχνα εργαλεία, για να μάθω, από τους δασκάλους που δούλεψαν μαζί τους. Έμαθα, ότι δεν μπορούσα να εξηγήσω ένα παιχνίδι, σε πίνακα, όπως οι προπονητες, αλλά σε ένα πλαστικό δίσκο με πλαστικά καπάκια ώστε να με ακολουθούν με την αφή. Έμαθα επίσης, ότι μπορούσαν να τρέξουν στη σειρά εάν έτρεχα μαζί τους, κρατώντας ένα σχοινί. Οπότε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για εθελοντές για να τρέχουν μαζί τους.
How could I do here the same things I was doing there? It took me a while. I started looking for tools to learn from them, from the teachers who worked with them. I learned I couldn't explain a play on a chalkboard like a coach does, but I could use a plastic tray and some bottle caps so they could follow me by way of touch. I also learned they could run on a track if I ran with them, holding a rope. So we started looking for volunteers to help us run with them.
Το απολάμβανα, και έβρισκα σκοπό και νόημα σε αυτό που κάναμε. Στην αρχή ήταν δύσκολο, ήταν άβολο, αλλά αποφάσισα να το ξεπεράσω. Και ήρθε η στιγμή που έγινε η πιο συναρπαστική δουλειά που είχα ποτέ.
I was enjoying it, and finding purpose and meaning in what we were doing. It was hard at first, it was uncomfortable, but I decided to overcome the discomfort. And there came a time when it became the most fascinating job I'd ever had.
Τότε αναρωτήθηκα: Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε και ομάδα υψηλών επιδόσεων; Φυσικά έλειπε ένα πράγμα: Να μάθω τι ήθελαν, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας. Τρεις ώρες προπόνηση, παίζοντας ποδόσφαιρο σε αυτό το γήπεδο, δεν θα ήταν αρκετά. Θα έπρεπε να προπονηθούμε, διαφορετικά.
I think that's when I wondered: Why couldn't we be a high-performance team as well? Of course, one thing was missing: I needed to find out what they wanted, the real protagonists of this story. Three hours of training, playing soccer on that field, were not going to be enough. We would have to train differently.
Ξεκινήσαμε σκληρότερη προπόνηση, και τα αποτελέσματα ήταν υπέροχα, ζήτησαν περισσότερο. Κατάλαβα, ότι και εκείνοι αναρωτήθηκαν γιατί να μην μπορούν να πετύχουν υψηλές επιδόσεις. Όταν νιώσαμε έτοιμοι, απευθυνθήκαμε στο CENARD. Το CENARD είναι το Εθνικό κέντρο για αθλήματα υψηλών επιδόσεων εδώ στην Αργεντινή. Ήταν δύσκολο να ακούσουν αυτό που είχαμε να πούμε. Αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε τους άλλους αθλητές που προπονούνταν εκεί να μας δουν ως ίσους. Πράγματι, μας έδωσαν ένα γήπεδο μόνο όταν δεν το χρησιμοποιούσαν άλλες ομάδες. Και είμαστε γνωστοί, ως «οι τυφλοί». Δεν ήξεραν όλοι, τι κάναμε εκεί.
We started to train harder, and the results were great; they asked for more. I came to understand that they, too, wondered why they couldn't do high-performance. When we felt ready, we knocked at CENARD's door. CENARD is the National Center for High-Performance Sports here in Argentina. It was hard to get them to hear what we had to say. But it was considerably more difficult to get the other athletes training there to consider us their equals. In fact, they would let us use the field only when no other teams were using it. And we were known as "the blind ones." Not everyone knew exactly what we were doing there.
Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006 ήταν το σημείο καμπής, στην ιστορία της ομάδας. Έγινε στο Μπουένο Άιρες, για πρώτη φορά. Ήταν η ευκαιρία μας να δείξουμε σε όλους τι κάναμε, όλο αυτό το διάστημα. Πήγαμε στον τελικό. Δυναμώναμε σαν ομάδα.
The 2006 World Championship was a turning point in the team's history. It was held in Buenos Aires for the first time. It was our chance to show everyone what we had been doing all that time. We made it to the finals. We were growing as a team.
Στον τελικό, παίζαμε εναντίον της Βραζιλίας. Ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Κέρδισαν κάθε παιχνίδι με σαρωτικές νίκες. Σχεδόν κανένας δεν πίστεψε,ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε. Σχεδόν, κανένας, εκτός από εμάς.
It was us against Brazil in the finals. They were the best team in the tournament. They won every game by a landslide. Hardly anyone believed we could win that game. Hardly anyone -- except for us.
Σε συναντήσεις πριν από τον αγώνα, στα αποδυτήρια, σε κάθε προθέρμανση, μύριζε νίκη. Ορκίζομαι ότι υπάρχει η μυρωδιά. Τη μύρισα πολλές φορές με αυτή την ομάδα, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα πριν τον τελικό. Η Ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής είχε ανοίξει τις πόρτες της.
During pre-game meetings, in the locker room, during each warm-up, it smelled of victory. I swear that smell exists. I smelled it several times with the team, but I remember it in particular, the day before we played that final. The Argentine Football Association had opened their doors to us.
Προπονούμασταν στην ΑΠΟ, όπου προπονούταν ο Βερόν, ο Χιγκουάν και ο Μέσσι. Για πρώτη φορά, νιώσαμε σαν αληθινή εθνική ομάδα. Στις 7:30 μμ, την ημέρα πριν τον αγώνα, ήμασταν στην αίθουσα αναμονής και συζητούσαμε τη στρατηγική μας, και ένα μικρό παιδί, κλώτσησε την πόρτα, διακόπτοντας τη συζήτηση μας. Μας πρότεινε να πάμε στην εκκλησία. Ήρθε να μας καλέσει στην εκκλησία. Προσπάθησα να τον ξεφορτωθώ, λέγοντας ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, και ότι θα ήταν καλό, να το αφήναμε για μια άλλη μέρα. Επέμεινε, και με παρακάλεσε να πάρει τους παίκτες στην εκκλησία, γιατί εκείνη την ημέρα, ο θαυματοποιός πάστορας θα ήταν εκεί.
We were training at AFA, where Verón, Higuain and Messi trained. For the first time ever, we felt like a true national team. At 7:30pm, the day before the game, we were in the lounge discussing strategy, and a waiter knocks on the door, interrupting our conversation. He suggested we go to church. He came to invite us to church. I tried to get rid of him, saying it wasn't a good time, that we better leave it for another day. He kept insisting, asking me to please let him take the guys to church, because that day, a pastor who performed miracles would be there.
Φοβόμουν λίγο να ρωτήσω, τι είδους θαύματα εννούσε, και απάντησε άνετα, «Προπονητά, άσε με να πάω την ομάδα στην εκκλησία, και όταν θα επιστρέψουμε, εγγυώμαι ότι οι μισοί θα μπορούν να δουν».
I was slightly afraid to ask what type of miracles he meant, and he replied nonchalantly, "Coach, let me take the team to the church, and when we return, I guarantee that half of them will be able to see."
(Γέλια)
(Laughter)
Μερικοί παίκτες, γέλασαν, αλλά σκεφτείτε, να είσαι τυφλός και κάποιος να σου λέει αυτό. Δεν ήξερα τι να πώ. Δεν είπα τίποτα. Επικράτησε περίεργη σιωπή. Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει άσχημα γιατί όντως πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί.
Some of the guys laughed, but imagine being a blind person and someone says that to you. I didn't know what to say. I said nothing; it was an awkward silence. I didn't want to make him feel bad, because he truly believed this could happen.
Ένας παίκτης με έσωσε, όταν στάθηκε όρθιος και είπε με παρρησία, «Χουάν» -- το όνομα του παιδιού-- ο Γκόνζα σου είπε ήδη ότι δεν είναι η ώρα να πάμε στην εκκλησία. Άλλωστε, να ξεκαθαρίσω ότι: εάν πάω στην εκκλησία και μπορώ να δω όταν θα επιστρέψω, θα σε δείρω τόσο πολύ, εάν δεν θα μπορώ να παίξω αύριο».
One of the players saved me, when he stood up and confidently said, "Juan," -- that was the kid's name -- Gonza already told you it's not the best time to go to church. Besides, let me make this clear: if we go to that church, and I end up being able to see when we return, I will beat you so hard if I can't play tomorrow."
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ο Χουάν έφυγε, γελώντας, και εμείς συνεχίσαμε τη συζήτησή για τον αγώνα. Εκείνο το βράδυ, όταν πήγα για ύπνο, ξεκίνησα να ονειρεύομαι για το παιχνίδι της επόμενης μέρας, φανταζόμουν, τι θα μπορούσε να συμβεί, πώς θα παίζαμε. Και τότε πρόσεξα, αυτή τη μυρωδιά της νίκης, που ανέφερα πριν λίγο. Και επειδή, τότε σκέφτηκα: Εάν οι άλλοι παίκτες έχουν την ίδια επιθυμία με τον Ντιέγκο για να πάνε στον αγώνα, θα ήταν απίθανο να μην κερδίσουμε.
Juan left, laughing in resignation, and we continued with our pregame talk. That night when I went to sleep, I began to dream about the next day's game, imagining what could happen, how we would play. And that's when I noticed that smell of victory I mentioned a while ago. And it's because at that moment, I thought: if the other players had the same desire as Diego going into the game, it was impossible for us not to win.
Η επόμενη μέρα θα ήταν πανέμορφη. Ξυπνήσαμε στις 9 το πρωί, και ο αγώνας ήταν στις 7 το απόγευμα, και θέλαμε ήδη να παίξουμε. Αφήσαμε την ΑΠΟ, και το λεωφορείο ήταν γεμάτο από σημαίες, που μας είχε δώσει ο κόσμος. Μιλούσαμε για το παιχνίδι, και ακούγαμε τον κόσμο να ζητωκραυγάζει,
The next day was going to be wonderful. We got up at 9am, the game was at 7pm, and we were already eager to play. We left AFA, and the bus was full of flags that people had given to us. We were talking about the game, and we could hear people honking and cheering,
«Πηγαίντε Murciélagos! Σήμερα είναι η μέρα! Η τελευταία πρόκληση!» Οι παίκτες με ρώτησαν: «Μας ξέρουν; Ξέρουν ότι παίζουμε;» Κάποιοι ακολούθησαν το λεωφορείο έως το CENARD. Φτάσαμε και βρήκαμε μια απίστευτη σκηνή. Στον διάδρομο που οδηγούσε από το αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο, περπατούσα με τον Σίλβιο, που με κρατούσε από τον ώμο, ώστε να τον καθοδηγώ.
"Go Murciélagos! Today's the day! The final challenge!" The guys asked me, "Do they know us? Do they know we're playing?" Some people followed the bus to CENARD. We arrived and found an amazing scene. In the corridor leading from the locker room to the game field, I was walking with Silvio, who was holding onto my shoulder, so I could guide him.
Ευτυχώς δεν υπήρχαν πύλες, κατά μήκος του διαδρόμου.
Fortunately, there were no gates along the way.
(Γέλια) Όταν φτάσαμε στο γήπεδο, με ρώτησε για όλα. Δεν ήθελε να χάσει την παραμικρή λεπτομέρεια.
(Laughter) When we reached the field, he asked me about everything. He didn't want to miss a single detail.
Είπε: «Πες μου τι βλέπεις, πες μου ποιος παίζει ντραμς». Προσπάθησα να του εξηγήσω, τι συνέβαινε, με όσες λεπτομέρειες μπορούσα. Του είπα: «Οι θέσεις είναι γεμάτες, πολύς κόσμος δεν μπορούσε να μπει μέσα, υπάρχουν άσπρα και μπλε μπαλόνια παντού στο γήπεδο,
He said, "Tell me what you see, tell me who's playing the drums." I tried to explain what was happening with as much detail as possible. I told him, "The stands are packed, a lot of people couldn't get in, there are blue and white balloons all over the field,
ανοίγουν μια τεράστια σημαία που καλύπτει ολόκληρη την εξέδρα». Ξαφνικά, με σταματάει και λέει: «Βλέπεις μια σημαία που γράφει "Σαν Πέδρο";» Αυτή είναι η πόλη που ζει. Άρχισα να ψάχνω στις εξέδρες και βρήκα μια μικρή άσπρη σημαία με γράμματα με μαύρο σπρέυ, που έγραφε:
they're opening a giant Argentine flag that covers the entire grandstand." Suddenly, he cuts me off and says, "Do you see a flag that says 'San Pedro'?" That's the city where he lives. I started looking into the stands and I spotted a little white flag with lettering done in black spray paint, that read:
«Σίλβιο, η οικογένειά σου, και όλο το Σαν Πέδρο είναι εδώ». Του το είπα, και απάντησε: «Αυτή είναι η γυναίκα μου, πες μου πού είναι, για να τη χαιρετήσω». Του έδειξα τη σημαία και του έδειξα με το χέρι του που κάθονταν, και κούνησε το χέρι του σε αυτή την κατεύθυνση. Περίπου 20 ή 30 άνθρωποι σηκώθηκαν και τον χειροκρότησαν. Όταν συνέβη αυτό, είδα πώς άλλαξε το πρόσωπό του, πόσο συγκινήθηκε. Συγκινήθηκα και εγώ, 2 δευτερόλεπτα μετά είχα έναν κόμπο στον λαιμό μου. Ήταν περίεργο, ένιωσα τον ενθουσιασμό του τι συνεβαινε,
"Silvio, your family and all of San Pedro are here." I told him that and he replied, "That's my mom, tell me where she is, I want to I wave at her." I pointed him toward the flag and showed him with his arm where they were sitting, and he waved his arms in that direction. About 20 or 30 people stood up and gave him an ovation. When that happened, I saw how his face changed, how moved he was. It was moving for me, too; two seconds later, I had a lump in my throat. It was strange -- I felt both the excitement of what was happening,
και την ένταση και την αγωνία που δεν μπορούσε να δει. Μερικές μέρες μετά, όταν του είπα τι είχα νιώσει, προσπάθησε να με διαβεβαιώσει, λέγοντας, «Γκόνζα, μην αισθάνεσαι άσχημα, τους έβλεπα.
and the anger and the anguish that he could not see it. A few days later when I told him what I had experienced, he tried to reassure me, saying, "Gonza, don't feel bad, I could see them.
Διαφορετικά, αλλά ορκίζομαι ότι τους είδα όλους». Ο αγώνας ξεκίνησε. Δεν μπορούσαμε να αποτύχουμε, ήταν ο τελικός. Το κοινό έκανε ησυχία, όπως εδώ, γιατί στο ποδόσφαιρο για τυφλούς, το κοινό πρέπει να είναι ήσυχο ώστε οι παίκτες να ακούνε την μπάλα.
Differently, but I swear to you that I saw them all." The game started. We could not fail; it was the final. The audience was quiet, like here, because in soccer for the blind, the public has to be quiet so the players can hear the ball.
Μπορούν να πανηγυρίσουν, μόνο με το τέλος του αγώνα. Και ενώ ήμασταν οκτώ λεπτά πριν τη λήξη, το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει, δεν το έκαναν τα πρώτα 32 λεπτά. Όταν ο ελαφροπόδαρος Σίλβιο έριξε τη μπάλα στη γωνία, πανηγύρισαν με όλη τους την καρδιά,
They're only allowed to cheer when the game is over. And when there were eight minutes to go, the crowd did all the cheering they hadn't done in the first 32 minutes. When pigeon-toed Silvio nailed the ball at an angle, they cheered with all their heart,
με απίστευτο τρόπο. Σήμερα, αν πάτε στο CENARD, θα δείτε μια τεράστια αφίσα στην πόρτα, με μια φωτογραφία της ομάδας μας, Los Murciélagos. Είναι πρότυπο εθνικής ομάδας, όλοι στο CENARD γνωρίζουν ποιοι είναι, και αφού κέρδισαν δύο παγκόσμια πρωταθλήματα και δύο παραολυμπιακά μετάλια,
in an incredible way. Today, if you go to CENARD, you'll see a huge poster on the door, with a photo of our team, Los Murciélagos. They're a model national team, everyone in CENARD knows who they are, and after having won two World Championships and two Paralympic medals,
κανένας δεν αμιφιβάλλει ότι είναι αθλητές υψηλών επιδόδεων.
no one doubts they are high-performance athletes.
(χειροκρότημα)
(Applause)
(Applause ends)
Είχα την τύχη να προπονήσω αυτή την ομάδα για 10 χρόνια, αρχικά σαν γυνμαστής και μετά σαν προπονητής. Νιώθω ότι μου έχουν δώσει πολλά περισσότερα
I was lucky to train this team for 10 years, first as a trainer and later as their coach. I feel that they've given me much more
από όσα τους έχω δώσει εγώ. Την τελευταία χρονιά, μου ζήτησαν να προπονήσω μια άλλη εθνική ομάδα, την ομάδα Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου Είναι μια εθνική ομάδα, νέων ανδρών που παίζουν ποδόσφαιρο σε αναπηρικά αμαξίδια. Χρησιμοποιούν ηλεκτρικά αμαξίδια που τα οδηγούν με χειρομοχλό, γιατί δεν έχουν αρκετή δύναμη στα χέρια να χρησιμοποιήσουν κοινά αμαξίδια. Προσέθεσαν ένα προφυλακτήρα, ώστε να προστατεύσουν τα πόδια τους, αλλά μπορούν συγχρόνως, να κλωτσήσουν την μπάλα. Είναι η πρώτη φορά, που αντί να είναι θεατές,
than what I've given them. Last year, they asked me to coach another national team, Power Soccer. It's a national team of young men who play soccer in wheelchairs. They use motorized wheelchairs that they drive with a joystick, because they don't have enough strength in their arms to use conventional chairs. They added a bumper to the chair, a safeguard that protects their feet, while allowing them to kick the ball. It's the first time that, instead of being the spectators,
είναι τώρα οι πρωταγωνιστές. Είναι η πρώτη φορά, που οι γονείς τους, φίλοι και συγγενείς, μπορούν αν τους δουν να παίζουν. Για εμένα, είναι μια νέα προκληση, με την ίδια δυσκολία, ανασφάλεια, και φόβο που είχα όταν ξεκίνησα να εργάζομαι με τους τυφλούς. Αλλά το προσεγγίζω όλο με περισσότερη εμπειρία. Γι' αυτό από την πρώτη μέρα, τους αντιμετωπίζω σαν αθλητές
they're now the main characters. It's the first time their parents, friends and siblings can see them play. For me, it's a new challenge, with the same discomfort, insecurity, and fear I had when I started working with the blind. But I approach it all from a more experienced position. That's why from day one, I treat them as athletes on the field,
μέσα στο γήπεδο, και εκτός γηπέδου προσπαθώ να τους καταλάβω και να τους συμπεριφερθώ χωρίς προκατάληψη, γιατί το να τους συμπεριφέρεσαι φυσιολογικά είναι καλύτερα για αυτούς. Και οι δύο ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο, κάτι, που κάποτε ήταν απίθανο. Έπρεπε να προσαρμοστούν στους κανόνες. Και οι δύο οι ομάδες παραβίασαν τον ίδιο κανόνα -- αυτόν που όριζε ότι δεν μπορούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο. Όταν τους βλέπεις να παίζουν, βλέπεις ανταγωνισμό, όχι αναπηρία. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν τελειώνει ο αγώνας, και αφήνουν το γήπεδο. Τότε, αρχίζουν να παίζουν, το δικό μας παιχνίδι, σε μια κοινωνία, της οποία οι κανόνες, δεν τους λαμβάνει υπόψιν και δεν τους φροντίζει. Έμαθα από τα αθλήματα ότι η αναπηρία βασίζεται στους κανόνες του παιχνιδιού. Πιστεύω ότι αν αλλάξουμε κάποιους από τους κανόνες των παιχνιδιών μας θα κάνουμε τη ζωή τους, λίγο πιο εύκολη. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρίες, τους βλέπουμε κάθε μέρα. Αλλά επειδή δεν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, δεν γνωρίζουμε τα προβλήματά που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα, όπως , πόσο δύσκολο είναι να ανεβούν στο λεωφορείο, να βρουν δουλειά, να πάρουν το μετρό ή να περάσουν τον δρόμο. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνική υπευθυνότητα αυξάνεται όσον αφορά τον αποκλεισμό ατόμων με αναπηρίες. Αλλά νομίζω, δεν είναι αρκετό. Νομίζω ότι η αλλαγή πρέπει να γίνει από τον καθένα μας. Αρχικά, αφήνοντας πίσω την αδιαφορία για τα ΑΜΕΑ, και μετά σεβόμενοι τους κανόνες που τους αφορούν άμεσα. Είναι λίγοι, αλλά ακόμα υπάρχουν. Άνοιξα το κεφάλι ενός τυφλού -- το κεφάλι του Ελ Πούγκα. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτές οι δύο ομάδες "άνοιξαν" το δικό μου κεφάλι. Μου έμαθαν πρωτίστως ότι, πρέπει να βγεις έξω, να παίξεις κάθε παιχνίδι σε αυτό το όμορφο τουρνουά, που ονομάζεται ζωή. Σας ευχαριστώ (χειροκρότημα)
and off the field, I try to put myself in their shoes and behave without prejudice, because treating them naturally feels best to them. Both teams play soccer; something once unthinkable for them. They had to adapt the rules to do so. And both teams broke the same rule -- the one that said they couldn't play soccer. When you see them play, you see competition, not disability. The problem starts when the game is over, and they leave the field. Then they step in to play our game, in a society whose rules don't really take them into account or care for them. I learned from sports that disability greatly depends on the rules of the game. I believe that if we change some of the rules of our game, we can make life a little easier for them. We all know there are people with disabilities; we see them daily. But by having no direct contact with them, we're not aware of the problems they face every day, like how hard it is for them to get on a bus, find a job, take the subway or cross the street. It's true that there is an increasing social responsibility regarding the inclusion of people with disabilities. But I think it's still not enough. I think change needs to come from every one of us. First, by leaving behind our indifference toward the disabled, and then by respecting the rules that do take them into account. They are few, but they do exist. I cracked a blind man's head open -- El Pulga's head. I can assure you these two teams opened mine as well. They taught me that above all, you have to get out there and play every game in this beautiful tournament that we call life. Thank you. (Applause)