A few years ago, I always had this thing happening to me, especially at family gatherings like teas with aunts and uncles or something like this. When people come up to you, and they ask you, "So, what are you doing?" And I would have this magical one-word reply, which would make everybody happy: "Medicine. I'm going to be a doctor." Very easy, that's it, everybody's happy and pleased. And it could be so easy, but this effect really only lasts for 30 seconds with me, because that's then the time when one of them would ask, "So, in what area of medicine? What specialty do you want to go into?" And then I would have to strip down in all honesty and just say, "OK, so I'm fascinated with the colon. It all started with the anus, and now it's basically the whole intestinal tract."
Een paar jaar geleden gebeurde dit me nogal eens, vooral op familiefeestjes, op de thee bij ooms en tantes bijvoorbeeld, of bij zoiets als dit. Dat mensen naar je toekomen en aan je vragen: 'Wat doe jij nu?' Ik had een magisch antwoord van één woord dat iedereen gelukkig maakte: 'Geneeskunde. Ik wil dokter worden.' Dat valt altijd goed, iedereen is blij en tevreden. Het had zo eenvoudig kunnen zijn, maar dat effect duurt bij mij maar 30 seconden, want dan komt de volgende vraag: 'Maar, wat voor dokter dan? Waarin specialiseer je je?' En dan moet ik het in alle eerlijkheid uit de doeken doen: 'Oké, ik ben gefascineerd door de dikke darm. Eerst was het de anus en nu eigenlijk het hele darmkanaal.'
(Laughter)
(Gelach)
And this would be the moment when the enthusiasm trickled, and it would maybe also get, like, awkwardly silent in the room, and I would think this was terribly sad, because I do believe our bowels are quite charming.
Dat is het moment waarop het enthousiasme ietsje afneemt en het ook ongemakkelijk stil wordt in de kamer, en dat vind ik ontzettend triest, want ik vind onze ingewanden behoorlijk charmant.
(Laughter)
(Gelach)
And while we're in a time where many people are thinking about what new superfood smoothie to make or if gluten is maybe bad for them, actually, hardly anyone seems to care about the organ where this happens, the concrete anatomy and the mechanisms behind it. And sometimes it seems to me like we're all trying to figure out this magic trick, but nobody's checking out the magician, just because he has, like, an embarrassing hairstyle or something. And actually, there are reasons science disliked the gut for a long time; I have to say this.
Terwijl we in een tijd leven waarin veel mensen nadenken over welke superfood-smoothie ze zullen maken of dat gluten misschien slecht voor ze zijn, maakt het bijna niemand iets uit in welk orgaan dit allemaal gebeurt, de concrete anatomie en het mechanisme erachter. Soms lijkt het wel alsof we allemaal de magische truc willen vinden, maar niemand interesse heeft voor de goochelaar, omdat hij een raar kapsel heeft. En eigenlijk zijn er redenen waarom de wetenschap de darmen niet altijd zo leuk vond, dat geef ik toe.
So, it's complex. There's a lot of surface area -- about 40 times the area of our skin. Then, in such a tight pipe, there are so many immune cells that are being trained there. We have 100 trillion bacteria doing all sorts of things -- producing little molecules. Then there's about 20 different hormones, so we are on a very different level than our genitals, for example. And the nervous system of our gut is so complex that when we cut out a piece, it's independent enough that when we poke it, it mumbles back at us, friendly.
Het is complex. Het gaat om een grote oppervlakte, ongeveer 40 keer zo groot als onze huid. Dan zitten er in zo een smalle buis heel veel immuuncellen die daar worden getraind. We hebben 100 triljoen bacteriën die allerlei dingen doen -- kleine moleculen produceren. Er zijn 20 verschillende hormonen, dat is op een heel ander niveau dan onze genitaliën bijvoorbeeld. En het zenuwstelsel van onze darmen is zo complex, dat als we er een stukje uitknippen en we drukken op dat losse stukje, het onafhankelijk genoeg is om vriendelijk naar ons terug te mompelen.
(Laughter)
(Gelach)
But at least those reasons are also the reasons why it's so fascinating and important.
Maar dat zijn nu ook juist de redenen waarom het zo boeiend en belangrijk is.
It took me three steps to love the gut. So today, I invite you to follow me on those three steps. The very first was just looking at it and asking questions like, "How does it work?" and "Why does it have to look so weird for that sometimes?" And it actually wasn't me asking the first kind of these questions, but my roommate. After one heavy night of partying, he came into our shared-room kitchen, and he said, "Giulia, you study medicine. How does pooping work?"
Het heeft me drie stappen gekost om van de darmen te gaan houden. Vandaag vraag ik jullie om deze drie stappen met mij door te nemen. De eerste stap was om er gewoon naar te kijken en vragen te stellen zoals: 'Hoe werkt dit?' en 'Waarom moet het er daarvoor zo raar uitzien?' Ik was niet degene die die eerste vragen stelde, maar mijn kamergenoot. Na een avondje flink stappen, kwam hij onze gezamenlijke keuken binnen en zei: "Giulia, jij studeert geneeskunde. Hoe draai je eigenlijk een drol?"
(Laughter)
(Gelach)
And I did study medicine but I had no idea, so I had to go up to my room and look it up in different books. And I found something interesting, I thought, at that time. So it turns out, we don't only have this outer sphincter, we also have an inner sphincter muscle. The outer sphincter we all know, we can control it, we know what's going on there; the inner one, we really don't. So what happens is, when there are leftovers from digestion, they're being delivered to the inner one first. This inner one will open in a reflex and let through a little bit for testing.
Ik studeerde geneeskunde maar ik had geen idee, dus ging ik naar mijn kamer en zocht het op in mijn boeken. Ik dacht toen dat ik iets interessants had gevonden. Het blijkt dat we niet alleen deze buitenste sluitspier hebben, we hebben ook een interne sluitspier. De buitenste sluitspier kennen we, we hebben er controle over, dat is bekend. Van de interne weten we niet veel. Het volgende gebeurt: als er restanten zijn van de spijsvertering, worden ze eerst aan de interne geleverd. De interne opent zich in een reflex en laat een klein beetje door om uit te testen.
(Laughter)
(Gelach)
So, there are sensory cells that will analyze what has been delivered: Is it gaseous or is it solid? And they will then send this information up to our brain, and this is the moment when our brain knows, "Oh, I have to go to the toilet."
Dus er zijn sensorische cellen die analyseren wat er is aangeleverd: is het gas of is het vast? Ze zenden deze informatie naar onze hersenen en dat is het moment waarop ons brein weet: 'Oké, ik moet naar de wc.'
(Laughter)
(Gelach)
The brain will then do what it's designed to do with its amazing consciousness. It will mediate with our surroundings, and it will say something like, "So, I checked. We are at this TEDx conference -- "
De hersenen doen dan wat ze moeten doen met hun geweldige bewustzijn. Ze verkennen onze omgeving en zeggen zoiets als: 'Ik heb het gecontroleerd. We zijn nu op de TEDx conferentie --'
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
Gaseous? Maybe, if you're sitting on the sides, and you know you can pull it off silently.
Gas? Misschien, als je aan de zijkant zit en je weet dat je het zachtjes kunt houden.
(Laughter)
(Gelach)
But solid -- maybe later.
Maar vast -- misschien even wachten.
(Laughter) Since our outer sphincter and the brain is connected with nervous cells, they coordinate, cooperate, and they put it back in a waiting line --
(Gelach) Omdat onze buitenste sluitspier en de hersenen met onze zenuwcellen zijn verbonden, coördineren ze, werken ze samen, en zetten ze het terug in de wachtrij --
(Laughter)
(Gelach)
for other times, like, for example, when we're at home sitting on the couch, we have nothing better to do, we are free to go.
voor een andere keer, als we thuis op de bank zitten en niets beters te doen hebben, dan kunnen we gewoon gaan.
(Laughter)
(Gelach)
Us humans are actually one of the very few animals that do this in such an advanced and clean way. To be honest, I had some newfound respect for that nice, inner sphincter dude -- not connected to nerves that care too much about the outer world or the time -- just caring about me for once. I thought that was nice. And I used to not be a great fan of public restrooms, but now I can go anywhere, because I consider it more when that inner muscle puts a suggestion on my daily agenda.
Wij mensen zijn eigenlijk één van de weinige diersoorten die dit op zo'n geavanceerde en schone manier doen. Eerlijk gezegd kreeg ik veel respect voor die toffe binnenste sluitspier -- niet verbonden met de zenuwen die alsmaar te veel bezig zijn met de buitenwereld -- maar die gewoon aan mij denkt, voor de verandering. Dat vond ik nou leuk. Ik was nooit een fan van publieke wc's, maar nu kan ik overal, want ik overweeg het sneller als die binnenste sluitspier een suggestie in mijn dagelijkse agenda zet.
(Laughter)
(Gelach)
And also I learned something else, which was: looking closely at something I might have shied away from -- maybe the weirdest part of myself -- left me feeling more fearless, and also appreciating myself more. And I think this happens a lot of times when you look at the gut, actually. Like those funny rumbling noises that happen when you're in a group of friends or at the office conference table, going, like, "Merrr, merrr..." This is not because we're hungry. This is because our small intestine is actually a huge neat freak, and it takes the time in between digestion to clean everything up, resulting in those eight meters of gut -- really, seven of them -- being very clean and hardly smelling like anything. It will, to achieve this, create a strong muscular wave that moves everything forward that's been leftover after digestion. This can sometimes create a sound, but doesn't necessarily have to always. So what we're embarrassed of is really a sign of something keeping our insides fine and tidy.
Ik leerde ook nog iets anders: iets van dichtbij bekijken waar ik anders van zou weglopen -- misschien wel het gekste deel van mezelf -- zorgde ervoor dat ik me moediger ging voelen en mezelf meer ging waarderen. Ik denk dat dit vaker gebeurt als je naar de darmen kijkt, eigenlijk. Zoals die grappige rommelgeluiden in je buik als je met vrienden bent of tijdens een werkvergadering, die zo gaan van: "Merrrr, merrr..." Dat is niet omdat we honger hebben. Dat is omdat onze dunne darm zo ontzettend netjes is. Het kost tijd om tussen de verteringen door alles op te ruimen, met als resultaat dat acht meter aan darmen -- zeven eigenlijk -- ontzettend schoon zijn en nauwelijks naar iets ruiken. Om dit te bereiken zal het een sterke spiergolf creëren die alle overblijfselen van de spijsvertering vooruit bewegen. Dat kan soms geluid creëren, maar dat hoeft niet altijd. Datgene waar we ons zo voor schamen, is echt een teken dat we alles schoon en netjes houden van binnen.
Or this weird, crooked shape of our stomach -- a bit Quasimodo-ish. This actually makes us be able to put pressure on our belly without vomiting, like when we're laughing and when we're doing sports, because the pressure will go up and not so much sideways. This also creates this air bubble that's usually always very visible in X-rays, for example, and can sometimes, with some people, when it gets too big, create discomfort or even some sensations of pain. But for most of the people, is just results that it's far easier to burp when you're laying on your left side instead of your right.
Of deze vreemde, gebogen vorm van onze maag -- een beetje Quasimodo-achtig. Dit zorgt er in feite voor dat we kracht op onze buik kunnen zetten zonder over te geven, als we lachen, bijvoorbeeld, en als we sporten, want de druk zal omhoog gaan en niet zozeer zijwaarts. Dit creëert ook die luchtbubbel die je gewoonlijk goed kunt zien op röntgenfoto's en die bij sommige mensen, als hij te groot wordt, voor ongemak of zelfs pijnsensaties kan zorgen. Maar voor de meeste mensen komt het erop neer dat het makkelijker is om te boeren als je op je linkerzij ligt dan op je rechter.
And soon I moved a bit further and started to look at the whole picture of our body and health. This was actually after I had heard that someone I knew a little bit had killed himself. It happened that I had been sitting next to that person the day before, and I smelled that he had very bad breath. And when I learned of the suicide the next day, I thought: Could the gut have something to do with it? And I frantically started searching if there were scientific papers on the connection of gut and brain. And to my surprise, I found many.
Al spoedig kwam ik een stukje verder en bekeek ik het totaalplaatje van ons lichaam en onze gezondheid. Dit was eigenlijk net nadat ik had gehoord dat een vage kennis zelfmoord had gepleegd. Ik had de vorige dag naast die persoon gezeten en geroken dat hij een hele slechte adem had. Toen ik hoorde van zijn zelfmoord, dacht ik: zou zijn darmstelsel hier iets mee te maken hebben gehad? Ik begon wanhopig te zoeken naar wetenschappelijke onderzoeken over de relatie tussen het darmstelsel en de hersenen. Tot mijn verbazing vond ik er vele.
It turns out it's maybe not as simple as we sometimes think. We tend to think our brain makes these commands and then sends them down to the other organs, and they all have to listen. But really, it's more that 10 percent of the nerves that connect brain and gut deliver information from the brain to the gut. We know this, for example, in stressful situations, when there are transmitters from the brain that are being sensed by our gut, so the gut will try to lower all the work, and not be working and taking away blood and energy to save energy for problem-solving. This can go as far as nervous vomiting or nervous diarrhea to get rid of food that it then doesn't want to digest.
Het blijkt dat het niet altijd zo eenvoudig is als we denken. We denken dat ons brein opdrachten geeft en ze dan naar onze organen zend en dat ze allemaal moeten luisteren. Het lijkt er op dat maar 10 procent van de zenuwen die brein en darmen verbinden, informatie leveren van de hersenen aan de darmen. We weten bijvoorbeeld dat in stressvolle situaties, als de transmitters van het brein door onze darmen worden gevoeld, dat de darmen proberen minder te werken en zo bloed en energie proberen te sparen die dan kunnen worden gebruikt voor probleemoplossing. Dit kan resulteren in overgeven of diarree door zenuwen om zich te ontdoen van voedsel dat het dan niet wil verteren.
Maybe more interestingly, 90 percent of the nervous fibers that connect gut and brain deliver information from our gut to our brain. And when you think about it a little bit, it does make sense, because our brain is very isolated. It's in this bony skull surrounded by a thick skin, and it needs information to put together a feeling of "How am I, as a whole body, doing?" And the gut, actually, is possibly the most important advisor for the brain because it's our largest sensory organ, collecting information not only on the quality of our nutrients, but really also on how are so many of our immune cells doing, or things like the hormones in our blood that it can sense. And it can package this information, and send it up to the brain. It can, there, not reach areas like visual cortex or word formations -- otherwise, when we digest, we would see funny colors or we would make funny noises -- no. But it can reach areas for things like morality, fear or emotional processing or areas for self-awareness.
Misschien veel interessanter: 90 procent van de zenuwvezels die darmen en brein met elkaar verbinden, leveren informatie van onze darmen aan ons brein. Als je hierover nadenkt, is dat logisch, want onze hersenen liggen nogal geïsoleerd. Ze liggen in een benige schedel omgeven door een dikke huid en ze hebben informatie nodig om je een gevoel te kunnen geven van hoe het nu eigenlijk met je lichaam gaat. Het darmstelsel is mogelijk de belangrijkste adviseur van het brein, omdat het ons grootste zintuiglijk orgaan is dat niet alleen informatie verzamelt over de kwaliteit van onze voeding maar ook over de toestand van onze immuuncellen of dingen zoals de hormonen in ons bloed, die het kan voelen. Het kan deze informatie verpakken en naar onze hersenen sturen. Het kan daar geen gebieden bereiken zoals de visuele cortex of woordformaties, anders zouden we tijdens de spijsvertering grappige kleuren zien of rare geluiden maken -- nee. Maar het kan wel gebieden bereiken voor dingen zoals moraliteit, angst of emotionele verwerking of zelfbewustzijn.
So it does make sense that when our body and our brain are putting together this feeling of, "How am I, as a whole body, doing?" that the gut has something to contribute to this process. And it also makes sense that people who have conditions like irritable bowel syndrome or inflammatory bowel disease have a higher risk of having anxiety or depression. I think this is good information to share, because many people will think, "I have this gut thing, and maybe I also have this mental health thing." And maybe -- because science is not clear on that right now -- it's really just that the brain is feeling sympathy with their gut.
Dus is het logisch dat als ons brein en ons lichaam samenwerken om ons een idee te geven over onze lichamelijke gesteldheid, dat het darmstelsel hieraan bijdraagt. Ook is het logisch dat mensen die bijvoorbeeld een prikkelbare darm of een inflammatoire darmaandoening hebben, een hoger risico lopen op angststoornissen of depressie. Ik denk dat dit belangrijke informatie is om te delen, want veel mensen denken: ik heb deze darmkwaal en misschien ook wel mentale gezondheidsproblemen. Misschien -- want de wetenschap is hier nog niet duidelijk over -- maar het brein voelt sympathie voor het darmstelsel.
This has yet to grow in evidence until it can come to practice. But just knowing about these kinds of research that's out there at the moment helps me in my daily life. And it makes me think differently of my moods and not externalize so much all the time. I feel oftentimes during the day we are a brain and a screen, and we will tend to look for answers right there and maybe the work is stupid or our neighbor -- but really, moods can also come from within. And just knowing this helped me, for example, when I sometimes wake up too early, and I start to worry and wander around with my thoughts. Then I think, "Stop. What did I eat yesterday? Did I stress myself out too much? Did I eat too late or something?" And then maybe get up and make myself a tea, something light to digest. And as simple as that sounds, I think it's been surprisingly good for me.
Dit moet nog aangetoond worden voordat we er iets mee kunnen. Maar het afweten van deze ontwikkelingen die er op dit moment zijn, helpt mij in mijn dagelijks leven. Ik denk anders over mijn stemmingen, ik geef er niet zoveel uiting aan. Gedurende de dag voel ik vaak dat we een brein en een scherm zijn en dat we daar juist naar antwoorden zoeken, misschien is het werk wel stom of onze buurman -- maar stemmingen kunnen ook van binnenuit komen. Nu ik dat weet, helpt dat me, wanneer ik bijvoorbeeld veel te vroeg wakker word en begin te piekeren en m'n gedachten alle kanten op gaan. Dan denk ik: wacht even. Wat heb ik gisteren gegeten? Was ik gestrest? Heb ik 's avonds laat nog iets gegeten? Dan sta ik op en maak ik een kopje thee, iets licht verteerbaars. Dit klinkt misschien heel eenvoudig maar ik denk dat dat verrassend goed voor me is.
Step three took me further away from our body, and to really understanding bacteria differently. The research we have today is creating a new definition of what real cleanliness is. And it's not the hygiene hypothesis -- I think many maybe know this. So it states that when you have too little microbes in your environment because you clean all the time, that's not really a good thing, because people get more allergies or autoimmune diseases then. So I knew this hypothesis, and I thought I wouldn't learn so much from looking at cleanliness in the gut. But I was wrong.
Voor stap drie keek ik wat verder dan ons lichaam en daardoor ging ik bacteriën anders bekijken. De onderzoeken van vandaag de dag creëren een nieuwe definitie van wat echt schoon zijn nu eigenlijk inhoudt. En het is niet de hygiënehypothese -- Ik denk dat velen dit weten. Dat is wanneer je te weinig microben in je omgeving hebt omdat je constant schoonmaakt, dat is niet echt slim, omdat mensen dan meer allergieën of auto-immuunziekten kunnen krijgen. Dus ik kende die hypothese en ik dacht dat ik niet zoveel zou leren door de reinheid van het darmstelsel te bestuderen. Maar ik zat ernaast.
It turns out, real cleanliness is not about killing off bacteria right away. Real cleanliness is a bit different. When we look at the facts, 95 percent of all bacteria on this planet don't harm us -- they can't, they don't have the genes to do so. Many, actually, help us a lot, and scientists at the moment are looking into things like: Do some bacteria help us clean the gut? Do they help us digest? Do they make us put on weight or have a lean figure although we're eating lots? Are others making us feel more courageous or even more resilient to stress? So you see, there are more questions when it comes to cleanliness. And, actually, the thing is, it's about a healthy balance, I think. You can't avoid the bad all the time. This is simply not possible; there's always something bad around. So what really the whole deal is when you look at a clean gut, it's about having good bacteria, enough of them, and then some bad. Our immune system needs the bad, too, so it knows what it's looking out for.
Het blijkt dat echt schoon zijn niets te maken heeft met het doden van bacteriën. Echt schoon zijn betekent iets anders. Als we naar de feiten kijken; 95 procent van de bacteriën op aarde doen ons geen kwaad -- dat kunnen ze niet, ze hebben de genen niet om dat te doen. Vele helpen ons eigenlijk en wetenschappers kijken op dit moment naar dingen als: helpen sommige bacteriën ons met het schoonhouden van de darmen? Helpen ze ons met verteren? Zorgen ze voor gewichtstoename of een slank lichaam terwijl we veel eten? Zijn er die ons moediger doen voelen of makkelijker met stress laten omgaan? Zoals je ziet, zijn er veel vragen als het op schoon zijn aankomt. Eigenlijk denk ik dat het om een gezonde balans gaat. Je kunt het slechte niet altijd vermijden. Dat is simpelweg niet mogelijk; er gebeuren altijd wel nare dingen. Het belangrijkste aan een schoon darmstelsel is om genoeg goede bacteriën te hebben, en ook een paar slechte. Ons immuunsysteem heeft de slechte ook nodig, zodat het weet waar het voor moet oppassen.
So I started having this different perspective on cleanliness and a few weeks later, I held a talk at my university, and I made a mistake by 1,000. And I went home and I realized in that moment, I was like, "Ah! I made a mistake by 1,000. Oh God, that's so much, and that's so embarrassing." And I started to think about this, I was like, "Ugh!" And after a while I said, "OK, I made this one mistake, but then I also told so many good and right and helpful things, so I think it's OK, you know? It's a clean thing." And then I was like, "Oh, wait. Maybe I took my perspective on cleanliness further." And it's my theory at the moment that maybe we all do. Take it a bit further than just cleaning our living room, where maybe we make it to sort like a life hygiene. Knowing that this is about fostering the good just as much as trying to shelter yourself from the bad had a very calming effect on me.
Ik kreeg een ander perspectief op schoon zijn, en een paar weken later hield ik een talk op mijn universiteit en ik maakte een enorme fout. Op het moment dat ik naar huis ging, besefte ik het. Ik dacht: o nee! Wat verschrikkelijk. God, dit is zo erg, ik schaam me rot. Ik begon erover na te denken; ik vond het vreselijk. Na een tijdje dacht ik: oké, ik heb een fout gemaakt, maar ik heb ook een hele hoop correcte en nuttige informatie gegeven, dus het was in orde, toch? Het was helder. Toen dacht ik: wacht even. Misschien nam ik mijn perspectief op schoon zijn een stapje verder. Dat is mijn theorie nu, misschien doen we dat allemaal. Kijk verder dan alleen het schoonhouden van je woonkamer waar we een soort levenshygiëne van maken. Weten dat dit te maken heeft met het koesteren van het goede én je tegen het kwade proberen te beschermen, had een kalmerend effect op me.
So in that sense, I hope today I told you mostly good and helpful things, and thank you for your time, for listening to me.
In dat opzicht hoop ik dat ik jullie vandaag vooral goede en nuttige dingen heb verteld en bedank ik jullie voor de tijd dat jullie naar me luisterden.
(Applause)
(Applaus)