In the lush rainforests of Australia, birds roost in the low branches and amble across the forest floor, enjoying the shade and tropical fruits. But the jungle isn’t theirs alone. A dingo is prowling in the shadows, and fruit won’t satisfy his appetite.
در جنگلهای انبوه استرالیا، پرندگان روی شاخههای کوتاه لانه میسازند و روی زمین جنگل راه میروند، و از سایه و میوههای استوایی بهرهمند میشوند. اما جنگل تنها متعلق به آنها نیست. یک دینگو در سایهها پرسه میزند، و میوهها اشتهای او را راضی نمیکنند.
The birds flee to safety all but the cassowary, who can’t clear the ground on her puny wings. Instead, she attacks, sending the dingo running for cover with one swipe of her razor-sharp toe claws.
پرندگان به پناهگاه فرار میکنند همه آنها به جز کاسوآری که نمیتواند با بالهای ضعیفش پرواز کند. در عوض او حمله میکند، و یک دینگو را میفرستد تا با یک ضربه پنجههای تیزش سپر جان او شود.
The cassowary is one of approximately 60 living species of flightless birds. These earthbound avians live all over the world, from the Australian outback to the African savanna to Antarctic shores. They include some species of duck and all species of penguin, secretive swamp dwellers and speedy ostriches, giant emus, and tiny kiwis.
کاسوآری تقریباً یکی از ۶۰ گونه زنده از پرندگان بی پرواز است. این پرندگان چسبیده به زمین در سراسر جهان زندگی میکنند، از مناطق دورافتاده استرالیا تا گرمدشتهای آفریقا و سواحل قطب جنوب. گونههایی از مرغابیها و تمام انواع پنگوئن و ساکنین مرموز مرداب و شترمرغهای چابک، ایمیوهای غول پیکر و کیویهای کوچک شامل این پرندگان میشوند.
Though the common ancestor of all modern birds could fly, many different bird species have independently lost their flight. Flight can have incredible benefits, especially for escaping predators, hunting, and traveling long distances. But it also has high costs: it consumes huge amounts of energy and limits body size and weight. A bird that doesn’t fly conserves energy, so it may be able to survive on a scarcer or less nutrient-rich food source than one that flies. The Takahe of New Zealand, for example, lives almost entirely on the soft base of alpine grasses. For birds that nest or feed on the ground, this predisposition to flightlessness can be even stronger.
اگرچه نیای مشترک همه پرندگان معاصر میتوانستند پرواز کنند، بسیاری از گونههای مختلف پرندگان به طور مستقل توانایی پروازشان را ازدست دادهاند. پرواز کردن مزایای فوقالعادهای دارد، به خصوص برای فرار از شکارچیان، شکارکردن و پرواز به دوردستها. اما هزینههای بالایی نیز دارد: انرژی زیادی مصرف میکند و اندازه و وزن بدن را محدود میکند. پرندهای که پرواز نمیکند انرژی را حفظ میکند، بنابراین در هنگام کمبود منابع غذایی غنی از مواد مغذی بیشتر از پرندهای که میتواند پرواز کند میتواند زنده بماند. برای مثال، تاکاهی نیوزیلندی کل زندگیاش را روی چمنهای مرتفع میگذراند. برای پرندگانی که روی زمین آشیانه میسازند یا غذا میخورند، زمینه بیپروازی فراهمتر است.
When a bird species doesn’t face specific pressures to fly, it can stop flying in as quickly as a few generations. Then, over thousands or millions of years, the birds’ bodies change to match this new behavior. Their bones, once hollow to minimize weight, become dense. Their sturdy feathers turn to fluff. Their wings shrink, and in some cases disappear entirely. And the keel-like protrusion on their sternums, where the flight muscles attach, shrinks or disappears, except in penguins, who repurpose their flight muscles and keels for swimming.
وقتی گونهای از پرندگان نمیتواند با فشارهای پرواز روبرو شود، به سرعت در چند نسل میتواند پرواز را کنار بگذارد. بعد از هزاران یا میلیونها سال، بدن پرندگان برای سازگاری با این رفتار جدید تغییر میکند. استخوانهایشان که به خاطر کم نگهداشتن وزن پوک بود، متراکمتر میشوند. پرهای درشتشان به کرک تبدیل میشود. بالهایشان کوچک میشوند، و در بعضی موارد به کلی ناپدید میشوند. برآمدگی تخته مانند استخوان جناغشان که به آنها ماهیچههای پروازیشان متصل هستند کوچک یا ناپدید میشود، به جز در پنگوئنها که از ماهیچههای پروازیشان و استخوان جناغشان برای شنا کردن استفاده میکنند.
Most often, flightlessness evolves after a bird species flies to an island where there are no predators. As long as these predator-free circumstances last, the birds thrive, but they are vulnerable to changes in their environment. For instance, human settlers bring dogs, cats, and stowaway rodents to islands. These animals often prey on flightless birds and can drive them to extinction. In New Zealand, stoats introduced by European settlers have threatened many native species of flightless bird. Some have gone extinct while others are endangered. So in spite of the energy-saving advantages of flightlessness, many flightless bird species have only a short run before going the way of the dodo.
در اکثر موارد بعد از اینکه یک گونه پرنده به یک جزیره پرواز میکند که هیچ شکارچی ندارد عدم توانایی پرواز کردن رشد پیدا میکند. هرچقدر این شرایط محیطی بدون شکارچی ادامه پیدا کند، پرندهها رشد میکنند، اما در برابر تغییرات محیطی آسیب پذیر میشوند. برای مثال انسانهای مهاجر سگها، گربهها و جوندگان را به جزیرهها آوردند. این جانوران اغلب پرندگان غیرقابل پروازکردن را شکار میکردند و این گونه آنها را به انقراض میکشاندند. در نیوزیلند سمورهایی که توسط مهاجران اروپایی وارد شدند بسیاری از گونههای بومی پرندگان بیپرواز را تهدید کردهاند. برخی منقرض شدهاند و بقیه در خطر انقراض هستند. بنابراین برخلاف مزیت حفظ انرژی بسیاری از گونههای پرنده بیپرواز زمان کمی برای طی کردن راه پرنده دودو دارند.
But a few flightless birds have survived on mainlands alongside predators aplenty. Unlike most small flightless species that come and go quickly, these giants have been flightless for tens of millions of years. Their ancestors appeared around the same time as the first small mammals, and they were probably able to survive because they were evolving— and growing—at the same time as their mammalian predators. Most of these birds, like emus and ostriches, ballooned in size, weighing hundreds of pounds more than wings can lift. Their legs grew thick, their feet sturdy, and newly developed thigh muscles turned them into formidable runners.
اما تعدادی از پرندگان بیپرواز در خشکیهایی که شکارچیان زیادی داشتند جان به در بردند. برخلاف بیشتر گونههای کوچک بیپرواز که به سرعت میآیند و میروند، این غولها دهها میلیون سال بدون قدرت پرواز باقی ماندند. نیای آنها حدوداً در زمان اولین پستانداران ظاهر شدند و آنها توانستند زنده بمانند چون همزمان با شکارچیان پستاندارشان تکامل پیدا میکردند و بزرگ میشدند. بیشتر این پرندگان مانند ایمیو و شترمرغها، چاق شدند، آنقدر وزن اضافه کردند که نمیتوانستند بالهایشان را بلند کنند. ساق پاهایشان ضخیمتر شد، پاهایشان قویتر شد و اخیراً ماهیچههای رشد یافته ران آنها را به دوندههایی نیرومند تبدیل کرد.
Though they no longer use them to fly, many of these birds repurpose their wings for other means. They can be spotted tucking their heads beneath them for warmth, flashing them at prospective mates, sheltering eggs with them, or even using them to steer as they charge across the plains. They may be flightless, but they’re still winging it.
با وجود اینکه آنها دیگر از بالهایشان برای پرواز استفاده نمیکنند، بیشتر این پرندگان از بالهایشان برای اهداف دیگر استفاده میکنند. ممکن است این پرندگان را در این حالتها مشاهده کنید، جمع کردن سرشان زیر بالهایشان به خاطر سرما، تکان دادن آنها برای جفتهای آیندهشان، پناه دادن به تخمهایشان یا حتی استفاده از آنها برای تغییر جهت دادن هنگام دویدن در دشتها. آنها شاید قابلیت پرواز نداشته باشند، اما هنوز بال میزنند.