Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ένας 19χρονος βομβιστής αυτοκτονίας παραδόξως θα μου μάθαινε κάτι πολύτιμο. Αλλά το έκανε. Μου έμαθε να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο για οποιονδήποτε δεν ξέρω.
I could never have imagined that a 19-year-old suicide bomber would actually teach me a valuable lesson. But he did. He taught me to never presume anything about anyone you don't know.
Μια Πέμπτη πρωί τον Ιούλιο του 2005, ο βομβιστής κι εγώ, εν αγνοία μας μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι τρένου την ίδια ώρα, κι απείχαμε, προφανώς, μόλις μερικά εκατοστά. Δεν τον είδα. Στην πραγματικότητα, δεν είδα κανέναν. Ξέρετε, δεν πρέπει να κοιτάς κανέναν στο μετρό, αλλά μάλλον αυτός με είδε. Μάλλον μας κοίταξε όλους, καθώς το χέρι του αιωρούνταν πάνω από το κουμπί του εκρηκτικού μηχανισμού. Συχνά αναρωτιέμαι: τι να σκεφτόταν; Ειδικά εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα.
On a Thursday morning in July 2005, the bomber and I, unknowingly, boarded the same train carriage at the same time, standing, apparently, just feet apart. I didn't see him. Actually, I didn't see anyone. You know not to look at anyone on the Tube, but I guess he saw me. I guess he looked at all of us, as his hand hovered over the detonation switch. I've often wondered: What was he thinking? Especially in those final seconds.
Ξέρω ότι δεν ήταν προσωπικό. Δεν βγήκε να σκοτώσει εμένα, την Τζιλ Χικς. Εννοώ... δεν με ήξερε. Όχι. Αντίθετα, μου έβαλε μια αδικαιολόγητη και ανεπιθύμητη ταμπέλα. Είχα γίνει ο εχθρός. Για εκείνον, ήμουν ο «άλλος», οι «άλλοι», σε αντίθεση με το «εμείς». Η ταμπέλα «εχθρός» του επέτρεπε να μας αποκτηνώσει. Του επέτρεπε να πατήσει εκείνο το κουμπί. Και δεν ήταν επιλεκτικός. Είκοσι έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μόνο στο δικό μου βαγόνι, και παραλίγο να ήμουν ένας απ' αυτούς.
I know it wasn't personal. He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks. I mean -- he didn't know me. No. Instead, he gave me an unwarranted and an unwanted label. I had become the enemy. To him, I was the "other," the "them," as opposed to "us." The label "enemy" allowed him to dehumanize us. It allowed him to push that button. And he wasn't selective. Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone, and I was almost one of them.
Σε χρόνο μιας ανάσας, είχαμε βουτήξει σ' ένα σκοτάδι τόσο απέραντο που ήταν σχεδόν χειροπιαστό, αυτό που φαντάζομαι πώς είναι να περπατάς στην πίσσα. Δεν ξέραμε ότι ήμασταν ο εχθρός. Ήμασταν ένα τσούρμο ανθρώπων που πήγαιναν στις δουλειές τους και, λεπτά νωρίτερα, είχαμε ακολουθήσει το πρότυπο συμπεριφοράς του μετρό: καμία άμεση οπτική επαφή, χωρίς να μιλάμε, και σίγουρα χωρίς να συζητάμε.
In the time it takes to draw a breath, we were plunged into a darkness so immense that it was almost tangible; what I imagine wading through tar might be like. We didn't know we were the enemy. We were just a bunch of commuters who, minutes earlier, had followed the Tube etiquette: no direct eye contact, no talking and absolutely no conversation.
Αλλά μέσα στο σκοτάδι που υψωνόταν, ήρθαμε πιο κοντά. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Φωνάζαμε τα ονόματα μας, σαν να παίρναμε παρουσίες, περιμένοντας ανταπόκριση.
But in the lifting of the darkness, we were reaching out. We were helping each other. We were calling out our names, a little bit like a roll call, waiting for responses.
«Είμαι η Τζιλ. Είμαι εδώ. Είμαι ζωντανή. Εντάξει».
"I'm Gill. I'm here. I'm alive. OK."
«Είμαι η Τζιλ. Εδώ. Ζωντανή. Εντάξει».
"I'm Gill. Here. Alive. OK."
Δεν ήξερα την Άλισον. Αλλά άκουγα τη φωνή της κάθε λίγα λεπτά. Δεν ήξερα τον Ρίτσαρντ. Αλλά είχε σημασία για μένα το ότι επέζησε.
I didn't know Alison. But I listened for her check-ins every few minutes. I didn't know Richard. But it mattered to me that he survived.
Το μόνο που μοιράστηκα μαζί τους ήταν το μικρό μου όνομα. Δεν ήξεραν ότι ήμουν επικεφαλής ενός τμήματος στο Συμβούλιο Σχεδιασμού. Κι εδώ είναι ο αγαπημένος μου χαρτοφύλακας. που επίσης διασώθηκε εκείνο το πρωί. Δεν ήξεραν ότι εξέδιδα περιοδικά αρχιτεκτονικής και σχεδίου, ότι ήμουν μέλος της Βασιλικής Εταιρίας Καλών Τεχνών, ότι φορούσα μαύρα, ακόμα φοράω, ότι κάπνιζα πουράκια. Δεν καπνίζω πουράκια πια. Έπινα τζιν και παρακολουθούσα ομιλίες TED, φυσικά, δεν μου είχε περάσει ποτέ απ' το μυαλό ότι μια μέρα θα στεκόμουν, ισορροπώντας σε προσθετικά πόδια, δίνοντας ομιλία.
All I shared with them was my first name. They didn't know that I was a head of a department at the Design Council. And here is my beloved briefcase, also rescued from that morning. They didn't know that I published architecture and design journals, that I was a Fellow of the Royal Society of Arts, that I wore black -- still do -- that I smoked cigarillos. I don't smoke cigarillos anymore. I drank gin and I watched TED Talks, of course, never dreaming that one day I would be standing, balancing on prosthetic legs, giving a talk.
Ήμουν μια νέα γυναίκα από την Αυστραλία που έκανε εξαιρετικά πράγματα στο Λονδίνο. Και δεν ήμουν έτοιμη για να τελειώσουν όλα αυτά. Ήμουν τόσο αποφασισμένη να επιζήσω που χρησιμοποίησα το φουλάρι μου ως αιμοστατική ταινία γύρω απ' τα πόδια μου. και αγνόησα τους πάντες και τα πάντα, για να συγκεντρωθώ, ν' ακούσω τον εαυτό μου, για να με καθοδηγήσει μόνο το ένστικτο μου. Μείωσα τον ρυθμό της αναπνοής μου. Ανασήκωσα τους μηρούς μου. Κρατούσα τον εαυτό μου όρθιο και πάλευα με την έντονη επιθυμία να κλείσω τα μάτια μου.
I was a young Australian woman doing extraordinary things in London. And I wasn't ready for that all to end. I was so determined to survive that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs, and I just shut everything and everyone out, to focus, to listen to myself, to be guided by instinct alone. I lowered my breathing rate. I elevated my thighs. I held myself upright and I fought the urge to close my eyes.
Άντεξα περίπου μια ώρα, μια ώρα που σκέφτηκα το σύνολο της ζωής μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ίσως θα έπρεπε να έχω κάνει περισσότερα. Ίσως θα έπρεπε να έχω ζήσει περισσότερο, να έχω δει περισσότερα. Ίσως θα έπρεπε να πηγαίνω για τρέξιμο, για χορό, να έχω ξεκινήσει γιόγκα. Αλλά η προτεραιότητα μου και το επίκεντρό μου ήταν πάντα η δουλειά μου. Ζούσα για να δουλεύω. Αυτή που ήμουν στην επαγγελματική μου κάρτα είχε σημασία για μένα. Αλλά δεν είχε σημασία μέσα σ' εκείνη τη σήραγγα.
I held on for almost an hour, an hour to contemplate the whole of my life up until this point. Perhaps I should have done more. Perhaps I could have lived more, seen more. Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga. But my priority and my focus was always my work. I lived to work. Who I was on my business card mattered to me. But it didn't matter down in that tunnel.
Μέχρι να νιώσω εκείνο το πρώτο άγγιγμα από τους διασώστες μου, Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα να προφέρω ούτε μια μικρή λέξη, όπως «Τζιλ». Παρέδωσα το σώμα μου σ' εκείνους. Είχα κάνει ό,τι μπορούσα, και τώρα ήμουν στα χέρια τους.
By the time I felt that first touch from one of my rescuers, I was unable to speak, unable to say even a small word, like "Gill." I surrendered my body to them. I had done all I possibly could, and now I was in their hands.
Κατάλαβα ακριβώς ποιος και τι είναι η ανθρωπότητα πραγματικά, όταν είδα πρώτη φορά το αναγνωριστικό καρτελάκι που μου δόθηκε όταν μπήκα στο νοσοκομείο. Κι έλεγε: «Μία άγνωστη θεωρούμενη γυναίκα». Μία άγνωστη θεωρούμενη γυναίκα. Αυτές οι τέσσερις λέξεις ήταν το δώρο μου. Αυτό που μου είπαν πολύ ξεκάθαρα ήταν ότι η ζωή μου είχε σωθεί, απλώς γιατί ήμουν ένας άνθρωπος. Η όποια διαφορά δεν έκανε διαφορά στο πόσο πραγματικά μακριά ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν οι διασώστες για να μου σώσουν τη ζωή, για να σώσουν όσους αγνώστους μπορούσαν, βάζοντας σε κίνδυνο τις δικές τους ζωές. Γι' αυτούς δεν είχε σημασία αν ήμουν φτωχή ή πλούσια, το χρώμα του δέρματός μου, αν ήμουν άντρας ή γυναίκα, ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός, ποιoν είχα ψηφίσει, αν ήμουν μορφωμένη, αν ήμουν θρήσκα ή άθεη. Τίποτα δεν είχε σημασία εκτός απ' το ότι ήμουν μια πολύτιμη ανθρώπινη ζωή.
I understood just who and what humanity really is, when I first saw the ID tag that was given to me when I was admitted to hospital. And it read: "One unknown estimated female." One unknown estimated female. Those four words were my gift. What they told me very clearly was that my life was saved, purely because I was a human being. Difference of any kind made no difference to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go to save my life, to save as many unknowns as they could, and putting their own lives at risk. To them, it didn't matter if I was rich or poor, the color of my skin, whether I was male or female, my sexual orientation, who I voted for, whether I was educated, if I had a faith or no faith at all. Nothing mattered other than I was a precious human life.
Βλέπω τον εαυτό μου ως ένα ζωντανό παράδειγμα. Είμαι η απόδειξη ότι η άνευ όρων αγάπη και ο σεβασμός μπορούν όχι μόνο να σώσουν, αλλά μπορούν να μεταμορφώσουν ζωές. Εδώ είναι μια υπέροχη φωτογραφία ενός απ' τους διασώστες μου, του Άντυ, κι εμένα τραβηγμένη μόλις πέρσι. Δέκα χρόνια μετά το γεγονός, κι είμαστε εδώ, αγκαλιασμένοι.
I see myself as a living fact. I am proof that unconditional love and respect can not only save, but it can transform lives. Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I taken just last year. Ten years after the event, and here we are, arm in arm.
Μέσα σε όλο το χάος, μου κρατούσαν το χέρι σφιχτά. Μου χάιδευαν απαλά το πρόσωπο. Τι ένιωθα; Ένιωθα ότι μ' αγαπούν. Αυτό που με θωράκισε από το μίσος και την επιθυμία αντεκδίκησης, που μου έδωσε τo θάρρος να πω: αυτό τελειώνει μ' εμένα είναι η αγάπη. Με αγαπούσαν.
Throughout all the chaos, my hand was held tightly. My face was stroked gently. What did I feel? I felt loved. What's shielded me from hatred and wanting retribution, what's given me the courage to say: this ends with me is love. I was loved.
Πιστεύω ότι η δυνατότητα για ευρέως διαδεδομένη θετική αλλαγή είναι απίστευτα μεγάλη γιατί ξέρω για τι είμαστε ικανοί. Ξέρω τη λαμπρότητα της ανθρωπότητας. Οπότε μου απομένουν κάποια αρκετά μεγάλα ζητήματα για να σκεφτώ και κάποια ερωτήματα για ν' αναλογιστούμε όλοι μας: Είναι αυτό που μας ενώνει πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που μπορεί ποτέ να μας χωρίσει; Χρειάζεται να γίνει μια τραγωδία ή μια καταστροφή για να νιώσουμε βαθιά συνδεδεμένοι ως ένα είδος, ως άνθρωποι; Και πότε θα ασπαστούμε τη σοφία των καιρών μας να ξεπεράσουμε την απλή ανοχή και να κινηθούμε περισσότερο σε μια αποδοχή για όλους αυτούς που είναι μια ταμπέλα μέχρι τους γνωρίσουμε;
I believe the potential for widespread positive change is absolutely enormous because I know what we're capable of. I know the brilliance of humanity. So this leaves me with some pretty big things to ponder and some questions for us all to consider: Is what unites us not far greater than what can ever divide? Does it have to take a tragedy or a disaster for us to feel deeply connected as one species, as human beings? And when will we embrace the wisdom of our era to rise above mere tolerance and move to an acceptance for all who are only a label until we know them?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)