19 yaşlı bir canlı bombanın əslində mənə dəyərli bir dərs verə biləcəyini təsəvvür edə bilməzdim. Amma o etdi. O mənə tanımadığım biri haqda heç nə təxmin etməməli olduğumu öyrətdi.
I could never have imagined that a 19-year-old suicide bomber would actually teach me a valuable lesson. But he did. He taught me to never presume anything about anyone you don't know.
2005-ci ilin İyulunda, bir cümə axşamı günü bombaçı və mən, bir birimizi tanımadan eyni qatara eyni anda mindik, bir birimizdən təxmini bir ayaq məsafəsində dayanaraq. Onu görməmişdim. Əslində, heç kimi görməmişdim. Metropolitendə heç kimə baxmamağı bilirsiz. Amma məncə o məni görmüşdü. Məncə əli partlatma düyməsinin üstündə gəzərkən o hamımıza baxmışdı. Mənə həmişə maraqlı gəlir: Görəsən o nə düşünürdü? Xüsusən də o son saniyələrdə.
On a Thursday morning in July 2005, the bomber and I, unknowingly, boarded the same train carriage at the same time, standing, apparently, just feet apart. I didn't see him. Actually, I didn't see anyone. You know not to look at anyone on the Tube, but I guess he saw me. I guess he looked at all of us, as his hand hovered over the detonation switch. I've often wondered: What was he thinking? Especially in those final seconds.
Bilirəm, bu şəxsi deyildi. O xüsusən məni, Gil Hiksi öldürməyə və ya əlil buraxmağa hazırlaşmamışdı, Yəni o məni tanımırdı. Yox. Əvəzində o mənə istənməz və yersiz bir etiket verdi. Mən düşmənə çevrilmişdim. Onun üçün mən "başqası" idim "Onlar" idim, "Biz" deyildim. "Düşmən" etiketi ona bizi insan saymamaq icazəsi verdi. Bu ona düyməni basmağa icazə verdi. Və o, seçici deyildi. Təkcə mənim vaqonumda 26 həyata son qoyuldu. Və mən az qala onlardan biri olacaqdım.
I know it wasn't personal. He didn't set out to kill or maim me, Gill Hicks. I mean -- he didn't know me. No. Instead, he gave me an unwarranted and an unwanted label. I had become the enemy. To him, I was the "other," the "them," as opposed to "us." The label "enemy" allowed him to dehumanize us. It allowed him to push that button. And he wasn't selective. Twenty-six precious lives were taken in my carriage alone, and I was almost one of them.
Həmin an sadəcə bir nəfəs dərmək qədərdir, biz ucsuz bucaqsız bir qaranlığa atıldıq. O dərəcə ki, bu az qala əllə toxunulabilən idi. Qətranın içində sürünərək ilərləmək buna oxşar ola bilər. Biz düşmən olduğumuzu bilmirdik. Biz sadəcə bir qrup sərnişin idik, dəqiqələr öncə metropoliten etikası qaydalarına əmək edirdik: göz təması olmaz, danışmaq olmaz, və söhbət qətiyyən olmaz.
In the time it takes to draw a breath, we were plunged into a darkness so immense that it was almost tangible; what I imagine wading through tar might be like. We didn't know we were the enemy. We were just a bunch of commuters who, minutes earlier, had followed the Tube etiquette: no direct eye contact, no talking and absolutely no conversation.
Amma qaranlığın qalxışında biz əlimizi uzadırdıq. Biz bir birimizə kömək edirdik. Biz bir birimizi adımızla çağırırdıq, bir az ad yoxlaması kimi, cavab gözləyərək.
But in the lifting of the darkness, we were reaching out. We were helping each other. We were calling out our names, a little bit like a roll call, waiting for responses.
"Mən Gilləm, mən burdayam. Mən həyatdayam. Yaxşı"
"I'm Gill. I'm here. I'm alive. OK."
"Mən Gilləm Burada. Həyatda. Yaxşı"
"I'm Gill. Here. Alive. OK."
Mən Alisonu tanımırdım. Amma mən onun işarələrinə bir neçə dəqiqədən bir qulaq asırdım. Mən Riçardı tanımırdım. Lakin onun həyatda qalması mənim üçün əhəmiyyətli idi.
I didn't know Alison. But I listened for her check-ins every few minutes. I didn't know Richard. But it mattered to me that he survived.
Onlarla bütün paylaşdığım sadəcə adım idi. Onlar bilmirdilər ki, mən "Dizayn Heyəti"ndə şöbə rəhbəri idim. Və budur, mənim sevimli iş çantam. O da həmin səhərdən sağ qurtuldu. Onlar bilmirdilər ki, mən tikinti və dizayn jurnalları çap elətdirmişəm. Və mənim Kraliyyət Rəsm Cəmiyyətinin üzvü olduğumu bilmirdilər. Mənim qara geyindiyimi də. Bu gün də beləyəm. Mənim o vaxtlar siqaret çəkdiyimi də. Artıq siqaret çəkmirəm. Mən ingilis arağı içir və TED Talkları izləyirdim. Təbii ki, heç vaxt bir gün burada dayanacağımın xəyalını qurmamışdım, Protez ayaqları tarazda saxlayaraq, bu çıxışı edəcəyimi də.
All I shared with them was my first name. They didn't know that I was a head of a department at the Design Council. And here is my beloved briefcase, also rescued from that morning. They didn't know that I published architecture and design journals, that I was a Fellow of the Royal Society of Arts, that I wore black -- still do -- that I smoked cigarillos. I don't smoke cigarillos anymore. I drank gin and I watched TED Talks, of course, never dreaming that one day I would be standing, balancing on prosthetic legs, giving a talk.
Mən Londonda mühüm işlər görən gənc Avstraliyalı bir qadın idim. Və mən bunun üçün heç hazır deyildim. Mən həyatda qalmağa çox qərarlı idim, hətta şərfimi ayaqlarımın ucunu bağlamaq üçün işlətdim. Mən hər şeyi və hər kəsi özüm üçün söndürdmüşdüm. Özümə fokuslanmaq, özümə qulaq asmaq, və instinktlərim tərəfindən yönləndirilmək üçün. Nəfəs almağımı yavaşlatdım. Ayaqlarımı qaldırdım. Özümü dik tutdum və gözlərimi bağlamamaq üçün mübarizə apardım.
I was a young Australian woman doing extraordinary things in London. And I wasn't ready for that all to end. I was so determined to survive that I used my scarf to tie tourniquets around the tops of my legs, and I just shut everything and everyone out, to focus, to listen to myself, to be guided by instinct alone. I lowered my breathing rate. I elevated my thighs. I held myself upright and I fought the urge to close my eyes.
Mən bir saata yaxın dayandım, bu ana qədərki bütün həyatıma göz gəzdirmək üçün bir saat. Bəlkə də mən daha çox etməli idim. Bəlkə də mən daha çox yaşamalı, daha çox görməli idim. Bəlkə də mən qaçmalı, rəqs etməli, yoqa ilə məşğul olmalı idim. Lakin mənim prioritetim və fokuslandığım sahə həmişə işim olmuşdu. Mən işləmək üçün yaşamışdım. Biznes kartımda yazılan kimliyim mənim üçün vacib idi. Lakin tuneldə bunun heç bir əhəmiyyəti yox idi.
I held on for almost an hour, an hour to contemplate the whole of my life up until this point. Perhaps I should have done more. Perhaps I could have lived more, seen more. Maybe I should have gone running, dancing, taken up yoga. But my priority and my focus was always my work. I lived to work. Who I was on my business card mattered to me. But it didn't matter down in that tunnel.
Qurtarıcılarımın birindən ilk toxunuşu hiss edənədək mən danışa bilmirdim, hətta "Gill" kimi kiçik bir sözü belə deyə bilmirdim. Mən bədənimi onlara təslim etdim. Edə biləcəyim hər şeyi etmişdim və indi onların əllərində idim.
By the time I felt that first touch from one of my rescuers, I was unable to speak, unable to say even a small word, like "Gill." I surrendered my body to them. I had done all I possibly could, and now I was in their hands.
İnsanlığın nə və kim olduğunu xəstəxanaya daxil olduğum anda mənə verilən şəxsiyyət etiketimi gördüyüm anda anladım. Yazılmışdı: "Bir kimliyi bilinməyən qadın" Kimliyi bilinməyən bir qadın. Bu 4 söz mənim hədiyyəm idi. Onların mənə aydınca dedikləri həyatımın xilas olduğu idi, sırf insan olduğuma görə. Xilasedicilərin həyatımı xilas etmək üçün, bacara bildikləri qədərini xilas etmək üçün və həyatlarını riskə atmaq üçün getməyə hazır olduqları, xilas etdikləri adamın kimliyi heç bir əhəmiyyət kəsb etmirdi. Onlar üçün mənim kasıb və ya varlı olmağım, dərimin rəngi, qadın və ya kişi olmağım, və ya cinsi seçimim, kimin üçün səs verdiyim, harada təhsil aldığım, tanrıya inanıb inanmadığım heç bir əhəmiyyət kəsb etmirdi. Mənim dəyərli insan həyatımdan başqa heç nə onlar üçün vacib deyildi.
I understood just who and what humanity really is, when I first saw the ID tag that was given to me when I was admitted to hospital. And it read: "One unknown estimated female." One unknown estimated female. Those four words were my gift. What they told me very clearly was that my life was saved, purely because I was a human being. Difference of any kind made no difference to the extraordinary lengths that the rescuers were prepared to go to save my life, to save as many unknowns as they could, and putting their own lives at risk. To them, it didn't matter if I was rich or poor, the color of my skin, whether I was male or female, my sexual orientation, who I voted for, whether I was educated, if I had a faith or no faith at all. Nothing mattered other than I was a precious human life.
Özümü canlı gördüm, mən şərtsiz sevgi və hörmətin sadəcə xilas etməyəcəyinin, həmçinin insan həyatını dəyişdirə biləcəyinin sübutu idim. Budur, mənim xilasedicilərimdən birinin gözəl şəkli, Andy və mən, keçən il çəkilib. Hadisədən 10 il sonra, Və budur biz, qol-qola.
I see myself as a living fact. I am proof that unconditional love and respect can not only save, but it can transform lives. Here is a wonderful image of one of my rescuers, Andy, and I taken just last year. Ten years after the event, and here we are, arm in arm.
Bütün xaosun içində əlim sıx tutulmuşdu, üzüm yavaşca oxşanırdı. Mən nə hiss etdim? Mən sevildiyimi hiss etdim. Nu sevgi də məni nifrət və intiqam istəyindən qorumuşdu. Sevgi mənimlə bitən bu hiss sevgidir, deməyə cəsarət verdi. Mən sevilirdim.
Throughout all the chaos, my hand was held tightly. My face was stroked gently. What did I feel? I felt loved. What's shielded me from hatred and wanting retribution, what's given me the courage to say: this ends with me is love. I was loved.
Mən inanıram ki, dünyaya yayılmış müsbət dəyişikliyin potensialı çox böyükdür, çünki mən nələr bacara biləcəyimizi bilirəm. Mən insanlığın parlaqlığını bilirəm. Beləliklə, bu məni bəzi böyük şeylər haqda düşünməyə və bəzi sualları nəzərdən keçirməyə vadar edir. Bizi birləşdirə biləcək şey bizi ayıra biləcək şeydən uzaq deyilmi? İnsanlar olaraq dərindən bağlanmaq üçün hər hansısa bir tragediya və ya fəlakət baş verməlidi mi? Bəs biz nə vaxt tolerantlığı artırmaq, bir birimizi tanıyanadək sadəcə bir etiket olanları razılığa gətirmək üçün dövrümüzün müdrikliyini qucaqlayacayıq?
I believe the potential for widespread positive change is absolutely enormous because I know what we're capable of. I know the brilliance of humanity. So this leaves me with some pretty big things to ponder and some questions for us all to consider: Is what unites us not far greater than what can ever divide? Does it have to take a tragedy or a disaster for us to feel deeply connected as one species, as human beings? And when will we embrace the wisdom of our era to rise above mere tolerance and move to an acceptance for all who are only a label until we know them?
Təşəkkürlər.
Thank you.
(Alqış)
(Applause)