Έχουμε μια παγκόσμια πρόκληση υγείας σήμερα στα χέρια μας και αυτή είναι ότι ο τρόπος που επί του παρόντος ανακαλύπτουμε και αναπτύσσουμε νέα φάρμακα, κοστίζει πολύ, παίρνει πολύ χρόνο και αποτυγχάνει συχνότερα απ' ό,τι πετυχαίνει. Πραγματικά δεν λειτουργεί και αυτό σημαίνει ότι οι ασθενείς που έχουν μεγάλη ανάγκη νέων θεραπειών δεν τις παίρνουν και οι ασθένειες μένουν χωρίς θεραπεία. Φαίνεται ότι ξοδεύουμε όλο και περισσότερα χρήματα. Έτσι, για κάθε δισεκατομμύριο δολαρίων που ξοδεύουμε στην έρευνα και ανάπτυξη, παίρνουμε λιγότερα εγκεκριμένα φάρμακα στην αγορά. Περισσότερα χρήματα, λιγότερο φάρμακα. Χμμ...
We have a global health challenge in our hands today, and that is that the way we currently discover and develop new drugs is too costly, takes far too long, and it fails more often than it succeeds. It really just isn't working, and that means that patients that badly need new therapies are not getting them, and diseases are going untreated. We seem to be spending more and more money. So for every billion dollars we spend in R&D, we're getting less drugs approved into the market. More money, less drugs. Hmm.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, εδώ; Λοιπόν, υπάρχει μια πλειάδα παραγόντων στο παιχνίδι, αλλά νομίζω ότι ένας από τους βασικούς παράγοντες είναι ότι τα εργαλεία που έχουμε σήμερα διαθέσιμα για τον έλεγχο εάν λειτουργεί κάποιο φάρμακο, αν είναι αποτελεσματικό ή αν πρόκειται να είναι ασφαλές πριν κάνουμε κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους, μας απογοητεύουν. Δεν προβλέπουν τι πρόκειται να συμβεί στους ανθρώπους. Και έχουμε δύο κύρια εργαλεία διαθέσιμα στη διάθεσή μας. Πρόκειται για κύτταρα σε τρυβλία και δοκιμές σε ζώα.
So what's going on here? Well, there's a multitude of factors at play, but I think one of the key factors is that the tools that we currently have available to test whether a drug is going to work, whether it has efficacy, or whether it's going to be safe before we get it into human clinical trials, are failing us. They're not predicting what's going to happen in humans. And we have two main tools available at our disposal. They are cells in dishes and animal testing.
Ας μιλήσουμε, τώρα, για το πρώτο, τα κύτταρα στα τρυβλία. Λοιπόν, τα κύτταρα λειτουργούν ευτυχισμένα στο σώμα μας. Τα παίρνουμε και τα απομακρύνουμε τελείως από το εγγενές περιβάλλον τους, τα ρίχνουμε σε ένα από αυτά τα τρυβλία και περιμένουμε να λειτουργήσουν. Μαντέψτε. Δεν λειτουργούν. Δεν τους αρέσει αυτό το περιβάλλον, επειδή δεν είναι όπως όταν βρίσκονται μέσα στο σώμα.
Now let's talk about the first one, cells in dishes. So, cells are happily functioning in our bodies. We take them and rip them out of their native environment, throw them in one of these dishes, and expect them to work. Guess what. They don't. They don't like that environment because it's nothing like what they have in the body.
Τι γίνεται με τις δοκιμές σε ζώα; Λοιπόν, τα ζώα κάνουν και μπορούν να παρέχουν εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες. Μας διδάσκουν τι συμβαίνει στον περίπλοκο οργανισμό. Μαθαίνουμε περισσότερα για την ίδια τη βιολογία. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, τα ζωικά μοντέλα αποτυγχάνουν να προβλέψουν τι θα συμβεί στον άνθρωπο όταν τους χορηγείται ένα συγκεκριμένο φάρμακο.
What about animal testing? Well, animals do and can provide extremely useful information. They teach us about what happens in the complex organism. We learn more about the biology itself. However, more often than not, animal models fail to predict what will happen in humans when they're treated with a particular drug.
Γι' αυτό χρειαζόμαστε καλύτερα εργαλεία. Χρειαζόμαστε ανθρώπινα κύτταρα, αλλά πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα κρατήσουμε ευτυχή έξω από το σώμα.
So we need better tools. We need human cells, but we need to find a way to keep them happy outside the body.
Οι οργανισμοί μας είναι δυναμικά περιβάλλοντα. Είμαστε σε συνεχή κίνηση. Τα κύτταρά μας το βιώνουν αυτό. Ζουν σε ένα δυναμικό περιβάλλον στο σώμα μας. Δέχονται συνεχώς μηχανικές δυνάμεις. Έτσι, αν θέλουμε να κάνουμε τα κύτταρα ευτυχισμένα εκτός του σώματός μας, πρέπει να γίνουμε κυτταρικοί αρχιτέκτονες. Πρέπει να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε ένα σπίτι μακριά από το σπίτι για τα κύτταρα.
Our bodies are dynamic environments. We're in constant motion. Our cells experience that. They're in dynamic environments in our body. They're under constant mechanical forces. So if we want to make cells happy outside our bodies, we need to become cell architects. We need to design, build and engineer a home away from home for the cells.
Και στο Ινστιτούτο Wyss, έχουμε κάνει ακριβώς αυτό. Το ονομάζουμε όργανο σε τσιπ. Και έχω ένα εδώ. Είναι όμορφο, έτσι δεν είναι; Αλλά είναι απίστευτο. Εδώ στο χέρι μου είναι ένας αναπνέων, ζωντανός ανθρώπινος πνεύμονας σε ένα τσιπ.
And at the Wyss Institute, we've done just that. We call it an organ-on-a-chip. And I have one right here. It's beautiful, isn't it? But it's pretty incredible. Right here in my hand is a breathing, living human lung on a chip.
Και δεν είναι απλά όμορφο. Μπορεί να κάνει ένα σωρό πράγματα. Έχουμε ζωντανά κύτταρα σε αυτό το μικρό τσιπ, κύτταρα που είναι σε δυναμικό περιβάλλον και αλληλεπιδρούν με διαφορετικούς τύπους κυττάρων. Έχουν προσπαθήσει πολλοί άνθρωποι να αναπτύξουν κύτταρα σε εργαστήριο. Έχουν δοκιμάσει πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Δοκίμασαν ακόμη να αναπτύξουν μίνι-όργανα στο εργαστήριο. Δεν προσπαθούμε να κάνουμε αυτό εδώ. Προσπαθούμε απλά να αναδημιουργήσουμε σε αυτό το μικροσκοπικό τσιπ, τη μικρότερη λειτουργική μονάδα που αντιπροσωπεύει τη βιοχημεία, τη λειτουργία και τη μηχανική ένταση που βιώνουν τα κύτταρα μέσα στο σώμα μας. Πώς λειτουργεί αυτό; Επιτρέψτε μου να σας δείξω. Χρησιμοποιούμε τεχνικές της κατασκευαστικής βιομηχανίας τσιπ υπολογιστών για να καταστήσουμε αυτές τις δομές σε κλίμακα σχετικές τόσο με τα κύτταρα όσο και το περιβάλλον τους. Έχουμε τρία ρευστά κανάλια. Στο κέντρο, έχουμε μια πορώδη, εύκαμπτη μεμβράνη στην οποία μπορούμε να προσθέσουμε ανθρώπινα κύτταρα από, ας πούμε, τους πνεύμονές μας και στη συνέχεια από κάτω τριχοειδή κύτταρα, τα κύτταρα στα αιμοφόρα αγγεία μας. Μετά μπορούμε να εφαρμόσουμε μηχανικές δυνάμεις στο τσιπ που τεντώνουν και συστέλλουν τη μεμβράνη, ώστε τα κύτταρα να βιώνουν τις ίδιες μηχανικές δυνάμεις με αυτές της αναπνοής. Τις βιώνουν όπως όταν ήταν στο σώμα. Υπάρχει ροή αέρα μέσω του πάνω καναλιού και μετά εκχύουμε ένα υγρό που περιέχει θρεπτικά συστατικά μέσω του καναλιού αίματος. Το τσιπ είναι πραγματικά όμορφο, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε με αυτό; Μπορούμε να έχουμε απίστευτη λειτουργικότητα μέσα σε αυτά τα μικρά τσιπ. Επιτρέψτε μου να σας δείξω. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να μιμηθούμε τη λοίμωξη, όπου προσθέτουμε βακτηριακά κύτταρα μέσα στον πνεύμονα. Στη συνέχεια μπορούμε να προσθέσουμε ανθρώπινα λευκά αιμοσφαίρια. Τα λευκά αιμοσφαίρια είναι η άμυνα του οργανισμού μας ενάντια των βακτηριακών εισβολέων και όταν αισθανθούν φλεγμονή λόγω της μόλυνσης, περνούν από το αίμα στον πνεύμονα και καταβροχθίζουν τα βακτηρίδια. Τώρα θα το δείτε αυτό να συμβαίνει μπροστά σας σε έναν πραγματικό ανθρώπινο πνεύμονα σε τσιπ. Έχουμε επισημάνει τα λευκά αιμοσφαίρια, ώστε να τα δείτε να διαρρέουν και όταν εντοπίσουν τη μόλυνση, αρχίζουν να προσκολλούνται. Κολλούν και στη συνέχεια προσπαθoύν να εισχωρήσουν στην πλευρά του πνεύμονα από το κανάλι αίματος. Εδώ μπορείτε να δείτε, πράγματι μπορούμε να οπτικοποιήσουμε ένα λευκό αιμοσφαίριο. Προσκολλάται, κινείται σπασμωδικά μεταξύ των κυτταρικών στρωμάτων, μέσω του πόρου, βγαίνει από την άλλη πλευρά της μεμβράνης και ακριβώς εκεί, πρόκειται να καταβροχθίσει τα βακτηρίδια, σημασμένα με πράσινο χρώμα. Σε αυτό το μικροσκοπικό τσιπ, μόλις γίνατε μάρτυρες μιας από τις πιο θεμελιώδης αποκρίσεις του σώματός μας σε μια μόλυνση. Είναι ο τρόπος αντιμετώπισης -- μία ανοσολογική αντίδραση. Είναι πολύ συναρπαστική.
And it's not just beautiful. It can do a tremendous amount of things. We have living cells in that little chip, cells that are in a dynamic environment interacting with different cell types. There's been many people trying to grow cells in the lab. They've tried many different approaches. They've even tried to grow little mini-organs in the lab. We're not trying to do that here. We're simply trying to recreate in this tiny chip the smallest functional unit that represents the biochemistry, the function and the mechanical strain that the cells experience in our bodies. So how does it work? Let me show you. We use techniques from the computer chip manufacturing industry to make these structures at a scale relevant to both the cells and their environment. We have three fluidic channels. In the center, we have a porous, flexible membrane on which we can add human cells from, say, our lungs, and then underneath, they had capillary cells, the cells in our blood vessels. And we can then apply mechanical forces to the chip that stretch and contract the membrane, so the cells experience the same mechanical forces that they did when we breathe. And they experience them how they did in the body. There's air flowing through the top channel, and then we flow a liquid that contains nutrients through the blood channel. Now the chip is really beautiful, but what can we do with it? We can get incredible functionality inside these little chips. Let me show you. We could, for example, mimic infection, where we add bacterial cells into the lung. then we can add human white blood cells. White blood cells are our body's defense against bacterial invaders, and when they sense this inflammation due to infection, they will enter from the blood into the lung and engulf the bacteria. Well now you're going to see this happening live in an actual human lung on a chip. We've labeled the white blood cells so you can see them flowing through, and when they detect that infection, they begin to stick. They stick, and then they try to go into the lung side from blood channel. And you can see here, we can actually visualize a single white blood cell. It sticks, it wiggles its way through between the cell layers, through the pore, comes out on the other side of the membrane, and right there, it's going to engulf the bacteria labeled in green. In that tiny chip, you just witnessed one of the most fundamental responses our body has to an infection. It's the way we respond to -- an immune response. It's pretty exciting.
Θέλω να μοιραστώ αυτή την εικόνα με εσάς, όχι μόνο επειδή είναι τόσο όμορφη, αλλά επειδή μας δίνει ένα τεράστιο όγκο πληροφοριών για το τι κάνουν τα κύτταρα μέσα στα τσιπ. Μας λέει ότι αυτά τα κύτταρα από τους μικρούς αεραγωγούς των πνευμόνων μας, στην πραγματικότητα έχουν τριχοειδής δομές που θα αναμένατε να δείτε στον πνεύμονα. Οι δομές αυτές ονομάζονται βλεφαρίδες και στην πραγματικότητα κινούν τη βλέννα εκτός πνεύμονα. Ναι. Βλέννα. Αηδία. Αλλά η βλέννα είναι στην πραγματικότητα πολύ σημαντική. Η βλέννα παγιδεύει σωματίδια, ιούς, πιθανά αλλεργιογόνα, και αυτοί οι μικροί κροσσοί κινούν και απομακρύνουν τη βλέννα. Όταν υποστούν βλάβη, ας πούμε, από καπνό τσιγάρων για παράδειγμα, δεν λειτουργούν σωστά και δεν απομακρύνουν τη βλέννα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ασθένειες, όπως η βρογχίτιδα. Οι κροσσοί και η απομάκρυνση της βλέννας επίσης εμπλέκονται σε φοβερές ασθένειες, όπως η κυστική ίνωση. Αλλά τώρα, με τις λειτουργίες που έχουμε από αυτά τα τσιπ, μπορούμε να αρχίσουμε να ψάχνουμε για πιθανές νέες θεραπείες.
Now I want to share this picture with you, not just because it's so beautiful, but because it tells us an enormous amount of information about what the cells are doing within the chips. It tells us that these cells from the small airways in our lungs, actually have these hairlike structures that you would expect to see in the lung. These structures are called cilia, and they actually move the mucus out of the lung. Yeah. Mucus. Yuck. But mucus is actually very important. Mucus traps particulates, viruses, potential allergens, and these little cilia move and clear the mucus out. When they get damaged, say, by cigarette smoke for example, they don't work properly, and they can't clear that mucus out. And that can lead to diseases such as bronchitis. Cilia and the clearance of mucus are also involved in awful diseases like cystic fibrosis. But now, with the functionality that we get in these chips, we can begin to look for potential new treatments.
Δεν σταματήσαμε με τον πνεύμονα σε τσιπ. Έχουμε το έντερο σε τσιπ. Μπορείτε να δείτε ένα εδώ. Έχουμε βάλει ανθρώπινα εντερικά κύτταρα σε ένα έντερο σε τσιπ. και είναι υπό συνεχή περισταλτική κίνηση, την αργή ροή μέσα από τα κύτταρα, και μπορούμε να μιμηθούμε πολλές από τις λειτουργίες που στην πραγματικότητα θα αναμένατε να δείτε στο ανθρώπινο έντερο. Τώρα μπορούμε να αρχίσουμε τη δημιουργία μοντέλων ασθενειών, όπως το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Πρόκειται για μια ασθένεια που επηρεάζει έναν μεγάλο αριθμός ατόμων. Είναι πραγματικά εξουθενωτική και δεν υπάρχουν πολλές καλές θεραπείες για αυτήν.
We didn't stop with the lung on a chip. We have a gut on a chip. You can see one right here. And we've put intestinal human cells in a gut on a chip, and they're under constant peristaltic motion, this trickling flow through the cells, and we can mimic many of the functions that you actually would expect to see in the human intestine. Now we can begin to create models of diseases such as irritable bowel syndrome. This is a disease that affects a large number of individuals. It's really debilitating, and there aren't really many good treatments for it.
Τώρα έχουμε μια σειρά διαφορετικών οργάνων σε τσιπ που επί του παρόντος εργαζόμαστε στα εργαστήριά μας. Τώρα, ωστόσο, η αληθινή δύναμη αυτής της τεχνολογίας προέρχεται πραγματικά από το γεγονός ότι μπορούμε να έχουμε ρευστή σύνδεση μεταξύ τους. Υπάρχει υγρό που ρέει μέσα από αυτά τα κύτταρα, έτσι μπορούμε να αρχίσουμε τη διασύνδεση πολλών διαφορετικών τσιπ μαζί για να σχηματίσουν αυτό που λέμε έναν εικονικό άνθρωπο σε τσιπ. Τώρα είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι. Δεν πρόκειται ποτέ να αναδημιουργήσουμε έναν ολόκληρο άνθρωπο σε αυτά τα τσιπ, αλλά στόχος μας είναι να είμαστε σε θέση να αναδημιουργήσουμε ικανοποιητική λειτουργικότητα, έτσι ώστε να μπορούμε να κάνουμε καλύτερες προγνώσεις του τι πρόκειται να συμβεί στους ανθρώπους. Για παράδειγμα, τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε τη διερεύνηση του τι συμβαίνει όταν βάζουμε ένα φάρμακο, όπως ένα φάρμακο αερολύματος. Όσοι έχετε άσθμα, όπως και εγώ, όταν κάνετε εισπνοή με τη συσκευή, μπορούμε να διερευνήσουμε πώς αυτό το φάρμακο εισέρχεται στους πνεύμονές σας, πώς αυτό εισέρχεται στο σώμα, πώς μπορεί να επηρεάσει, ας πούμε, την καρδιά σας. Αλλάζει τους παλμούς της καρδιάς σας; Έχει τοξικότητα; Φιλτράρεται από το ήπαρ; Μεταβολίζεται στο ήπαρ; Αποβάλλεται στα νεφρά σας; Μπορούμε να αρχίσουμε τη μελέτη των δυναμικών αντιδράσεων του οργανισμού σε ένα φάρμακο.
Now we have a whole pipeline of different organ chips that we are currently working on in our labs. Now, the true power of this technology, however, really comes from the fact that we can fluidically link them. There's fluid flowing across these cells, so we can begin to interconnect multiple different chips together to form what we call a virtual human on a chip. Now we're really getting excited. We're not going to ever recreate a whole human in these chips, but what our goal is is to be able to recreate sufficient functionality so that we can make better predictions of what's going to happen in humans. For example, now we can begin to explore what happens when we put a drug like an aerosol drug. Those of you like me who have asthma, when you take your inhaler, we can explore how that drug comes into your lungs, how it enters the body, how it might affect, say, your heart. Does it change the beating of your heart? Does it have a toxicity? Does it get cleared by the liver? Is it metabolized in the liver? Is it excreted in your kidneys? We can begin to study the dynamic response of the body to a drug.
Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να φέρει επανάσταση και να είναι μια μεγάλη αλλαγή, όχι μόνο για τη φαρμακευτική βιομηχανία, αλλά για ένα πλήθος διαφόρων βιομηχανιών, συμπεριλαμβανομένων της βιομηχανίας καλλυντικών. Ενδεχομένως, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το δέρμα σε τσιπ, που αναπτύσσουμε τώρα στο εργαστήριο για να ελέγξουμε εάν τα συστατικά στα προϊόντα αυτά που χρησιμοποιείτε είναι πραγματικά ασφαλή για να βάλετε στο δέρμα σας χωρίς την ανάγκη διεξαγωγής δοκιμών σε ζώα. Θα μπορούσαμε να δοκιμάσουμε την ασφάλεια των χημικών ουσιών που εκτιθόμαστε σε καθημερινή βάση στο περιβάλλον μας, όπως χημικές ουσίες στα κοινά καθαριστικά οικιακής χρήσης. Επίσης, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα όργανα σε τσιπ για εφαρμογές στη βιοτρομοκρατία ή στην έκθεση ακτινοβολίας. Θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για την περαιτέρω μελέτη ασθενειών, όπως ο ιός Έμπολα ή άλλων θανατηφόρων ασθενειών, όπως το SARS.
This could really revolutionize and be a game changer for not only the pharmaceutical industry, but a whole host of different industries, including the cosmetics industry. We can potentially use the skin on a chip that we're currently developing in the lab to test whether the ingredients in those products that you're using are actually safe to put on your skin without the need for animal testing. We could test the safety of chemicals that we are exposed to on a daily basis in our environment, such as chemicals in regular household cleaners. We could also use the organs on chips for applications in bioterrorism or radiation exposure. We could use them to learn more about diseases such as ebola or other deadly diseases such as SARS.
Τα όργανα σε τσιπ, επίσης, θα μπορούσαν να αλλάξουν τον τρόπο που κάνουμε κλινικές δοκιμές στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή, ο μέσος συμμετέχων σε μια κλινική δοκιμή είναι αυτός: ο μέσος όρος. Τείνει να είναι μέσης ηλικίας, τείνει να είναι θηλυκό. Δεν θα βρείτε πολλές κλινικές δοκιμές στις οποίες εμπλέκονται παιδιά, παρόλα αυτά, κάθε μέρα, δίνουμε φάρμακα στα παιδιά και τα μόνα ασφαλή δεδομένα που έχουμε σχετικά με αυτό το φάρμακο είναι αυτό που έχουμε λάβει από τους ενήλικες. Τα παιδιά δεν είναι ενήλικες. Μπορεί να μην αποκριθούν με τον ίδιο τρόπο που αποκρίνονται οι ενήλικες. Υπάρχουν και άλλα πράγματα, όπως γενετικές διαφορές σε πληθυσμούς που μπορούν να οδηγήσουν σε πληθυσμούς υψηλού κινδύνου που διατρέχουν κίνδυνο αντίδρασης στις παρενέργειες των φαρμάκων. Φανταστείτε να μπορούσαμε να πάρουμε κύτταρα από όλους τους διαφορετικούς πληθυσμούς, να τα βάλουμε σε τσιπ και να δημιουργήσουμε πληθυσμούς σε ένα τσιπ. Αυτό μπορεί να αλλάξει πραγματικά τον τρόπο που κάνουμε κλινικές δοκιμές. Και αυτή είναι η ομάδα και οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό. Έχουμε μηχανικούς, βιολόγους, νοσοκομειακούς ιατρούς που εργάζονται όλοι μαζί. Πραγματικά βλέπουμε κάτι απίστευτο στο Ινστιτούτο Wyss. Είναι πραγματικά μια σύγκλιση επιστημονικών κλάδων, όπου η βιολογία επηρεάζει τον τρόπο που σχεδιάζουμε, το τρόπο που κατασκευάζουμε, τον τρόπο που χτίζουμε. Είναι πολύ συναρπαστικό.
Organs on chips could also change the way we do clinical trials in the future. Right now, the average participant in a clinical trial is that: average. Tends to be middle aged, tends to be female. You won't find many clinical trials in which children are involved, yet every day, we give children medications, and the only safety data we have on that drug is one that we obtained from adults. Children are not adults. They may not respond in the same way adults do. There are other things like genetic differences in populations that may lead to at-risk populations that are at risk of having an adverse drug reaction. Now imagine if we could take cells from all those different populations, put them on chips, and create populations on a chip. This could really change the way we do clinical trials. And this is the team and the people that are doing this. We have engineers, we have cell biologists, we have clinicians, all working together. We're really seeing something quite incredible at the Wyss Institute. It's really a convergence of disciplines, where biology is influencing the way we design, the way we engineer, the way we build. It's pretty exciting. We're establishing important industry collaborations
Θεσπίζουμε σημαντικές βιομηχανικές συνεργασίες, όπως αυτή που έχουμε με μια εταιρεία που έχει εμπειρία σε μεγάλης κλίμακας ψηφιακή παραγωγή. Πρόκειται να μας βοηθήσουν να κάνουμε, αντί για ένα από αυτά, χιλιάδες από αυτά τα τσιπ, έτσι ώστε να τα διαθέσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερους ερευνητές. Αυτό είναι το κλειδί στη δυναμική αυτής της τεχνολογίας.
such as the one we have with a company that has expertise in large-scale digital manufacturing. They're going to help us make, instead of one of these, millions of these chips, so that we can get them into the hands of as many researchers as possible. And this is key to the potential of that technology. Now let me show you our instrument.
Τώρα, θα σας δείξω τον εξοπλισμό μας. Αυτός είναι ένας πρώτυπος που οι μηχανικοί μας κατασκευάζουν αυτή τη στιγμή στο εργαστήριο και είναι αυτό που θα μας δώσει τους τεχνολογικούς ελέγχους που απαιτούνται προκειμένου να συνδεθούν 10 ή περισσότερα τσιπ μεταξύ τους. Κάνει και κάτι άλλο που είναι πολύ σημαντικό. Παρέχει ένα εύκολο περιβάλλον στον χρήστη. Έτσι, ένας κυτταρικός βιολόγος, όπως εγώ, μπορεί να έρθει, να πάρει ένα τσιπ, να το βάλει σε ένα δοχείο, σαν το πρωτότυπο που βλέπετε εδώ, να βάλει το δοχείο στη μηχανή, όπως θα κάνατε με ένα CD και είναι έτοιμο. Τοποθέτηση και άμεση λειτουργία. Εύκολη.
This is an instrument that our engineers are actually prototyping right now in the lab, and this instrument is going to give us the engineering controls that we're going to require in order to link 10 or more organ chips together. It does something else that's very important. It creates an easy user interface. So a cell biologist like me can come in, take a chip, put it in a cartridge like the prototype you see there, put the cartridge into the machine just like you would a C.D., and away you go. Plug and play. Easy. Now, let's imagine a little bit
Τώρα, ας φανταστούμε λίγο πώς μπορεί να μοιάζει το μέλλον, εάν μπορούσα να πάρω τα βλαστικά σας κύτταρα και τα τα βάλω σε ένα τσιπ ή τα δικά σας βλαστικά κύτταρα και τα βάλω σε ένα τσιπ. Θα ήταν ένα εξατομικευμένο τσιπ μόνο για εσάς.
what the future might look like if I could take your stem cells and put them on a chip, or your stem cells and put them on a chip. It would be a personalized chip just for you. Now all of us in here are individuals,
Τώρα όλοι μας εδώ είμαστε διαφορετικά άτομα και αυτές οι ατομικές μας διαφορές σημαίνουν ότι θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε πολύ διαφορετικά και μερικές φορές με απρόβλεπτους τρόπους στα φάρμακα. Εγώ η ίδια, μερικά χρόνια πριν, είχα έναν πραγματικά άσχημο πονοκέφαλο, δεν έφευγε με τίποτα και σκέφτηκα: «Θα προσπαθήσω κάτι άλλο». Πήρα μερικά παυσίπονα. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, πήγαινα για τα έκτακτα περιστατικά με μια πλήρης κρίση άσθματος. Προφανώς δεν ήταν μοιραία, αλλά δυστυχώς, ορισμένες από αυτές τις παρενέργειες φαρμάκων μπορούν να αποβούν μοιραίες.
and those individual differences mean that we could react very differently and sometimes in unpredictable ways to drugs. I myself, a couple of years back, had a really bad headache, just couldn't shake it, thought, "Well, I'll try something different." I took some Advil. Fifteen minutes later, I was on my way to the emergency room with a full-blown asthma attack. Now, obviously it wasn't fatal, but unfortunately, some of these adverse drug reactions can be fatal. So how do we prevent them?
Πώς μπορούμε να τις εμποδίσουμε; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια μέρα έχοντας την Τζεραλντίν σε ένα τσιπ, έχοντας την Ντανιέλ σε ένα τσιπ, έχοντας εσάς σε ένα τσιπ.
Well, we could imagine one day having Geraldine on a chip, having Danielle on a chip, having you on a chip. Personalized medicine. Thank you.
Εξατομικευμένη ιατρική. Ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)