On December 12, 1904, Chief Lontulu laid 110 twigs in front of a foreign commission. Every twig represented a person in his village who died because of King Leopold’s horrific regime in the Congo— all in the name of rubber. Chief Lontulu separated the twigs into four piles: tribal nobles, men, women, and children— then proceeded to name the dead of one-by-one. His testimony joined hundreds of others to help bring an end to one of the greatest atrocities in history.
Op 12 december 1904 legde stamhoofd Lontulu 110 twijgen neer voor een buitenlandse commissie. Elk twijgje stond voor een persoon die in zijn dorp gestorven was door het beleid van Koning Leopold in Congo -- allemaal in de naam van rubber. Stamhoofd Lontulu verdeelde de twijgen in vier stapels: adel, mannen, vrouwen en kinderen -- en ging dan over tot het benoemen van ieder van hen. Zijn getuigenis en die van honderd anderen hielpen een einde te brengen aan een van de ergste gruweldaden in de geschiedenis.
Beginning in the late 1800s, European countries participated in the so-called “Scramble for Africa.” They colonized 90% of the continent, exploiting African resources and enriching their countries. Belgium had recently become an independent kingdom. Its ruler, Leopold II, wanted to acquire what he called “a slice of this magnificent African cake.”
Vanaf de late jaren 1800 namen Europese landen deel aan de zogenaamde ‘Wedloop om Afrika’. Ze koloniseerden 90% van het continent, en exploiteerden Afrikaanse bronnen om hun landen te verrijken. België was onlangs een onafhankelijk koninkrijk geworden. Zijn heerser, Leopold II, wou iets verkrijgen wat hij noemde “een stuk van deze fantastische Afrikaanse cake.”
Meanwhile, he read colonial explorer Henry Morton Stanley’s reports about traveling through Africa. Stanley emphasized the Congo basin’s majesty. So, in 1879, Leopold contracted him to return to the Congo. There, Stanley deceived leaders into signing some 450 treaties allowing for land use. Leopold persuaded the US and European powers to grant him ownership of the Congo, pledging to protect free trade in the region. And on May 29, 1885, a territory more than 80 times the size of Belgium and home to 20 million people was declared his own private colony— by no one it actually belonged to.
Ondertussen las hij de verslagen van de avonturier Henry Morton Stanley over reizen door Afrika. Stanley benadrukte de weelde van de Congobekken. In 1879, contracteerde Leopold hem dus om terug te keren naar Congo. Daar misleidde Stanley leiders om zo’n 450 verdragen te tekenen die gebruik van grond toelieten. Leopold overtuigde de VS en de Europese machten om hem eigendom te geven over Congo, met de belofte om vrijhandel in de regio te beschermen. Op 29 mei 1885 werd een territorium 80 keer groter dan België en thuishaven van 20 miljoen mensen zijn eigen privékolonie -- door niemand waartoe het behoorde.
Leopold lost no time consolidating power in what he called the Congo Free State. He claimed land, raised an army, and forced many Congolese men to complete unpaid labor.
Leopold begon meteen macht te consolideren in wat hij de Congo-Vrijstaat noemde. Hij eigende land toe, startte een leger en verplichtte veel Congolese mannen om onbetaald te werken.
Things got even worse when, in 1887, a Scottish inventor redeveloped the pneumatic tire, creating a massive international market for rubber. The Congo had one of the world’s largest supplies. Leopold seized the opportunity, requiring villages to meet ever-greater rubber quotas. Congolese men had to harvest the material from wild vines. As supplies drained, they walked for days to gather enough. Leopold’s army entered villages and held women and children hostage until the impossible quota was met. Soldiers sexually violated women and deprived children of food and water.
Dat werd er niet beter op toen, in 1887, een Schotse uitvinder de luchtband vernieuwde en een internationale afzetgebied vergrootte voor rubber. Congo had wereldwijd een van de grootste voorraden. Leopold greep deze kans, waardoor dorpen te maken kregen met steeds grotere rubberquota’s. Congolese mannen oogstten het materiaal van wilde lianen. Met de voorraad uitgeput, liepen ze dagen om genoeg te verzamelen. Leopold’s leger viel dorpen binnen en hield vrouwen en kinderen gevangen tot de onmogelijke quota vervuld was. Soldaten misbruikten vrouwen en onthielden kinderen van voedsel en water.
Congolese people rebelled— they refused to cooperate, fought Leopold’s soldiers, hid in the forests, and destroyed rubber vines. Leopold’s army responded to resistance or failure to meet quotas with unflinching torture and executions. Because guns and ammunition were expensive, officers ordered soldiers to prove they used their bullets in the line of duty by removing a hand from anyone they killed. However, many soldiers hunted using their guns. To avoid harsh penalties and account for lost bullets, they cut off living people’s hands. They also used this practice as punishment. If rubber quotas weren’t met, soldiers would sever people’s hands and bring them to their commanders instead of rubber.
De Congolezen rebelleerden -- ze wilden niet meewerken, vochten met Leopold’s soldaten, verstopten zich in de bossen en vernietigden de rubberlianen. Leopold’s leger beantwoordde het verzet of de mislukking quota’s te halen met onwrikbare folteringen en executies. Omdat pistolen en ammunitie duur waren, bevielen officiers soldaten te bewijzen dat ze kogels gebruikten voor hun dienst door een hand te verwijderen van elke dode. Maar veel soldaten joegen met hun wapens. Om straffen te voorkomen en verloren kogels te verklaren, hakten ze handen af van levende mensen. Ze gebruikten dit ook als straf. Als rubberquota’s niet werden gehaald, dan hakten ze handen af en brachten ze deze naar hun bevelhebbers in plaats van rubber.
The regime dramatically upended daily life and agriculture, causing widespread starvation and disease. Meanwhile, King Leopold built monuments and private estates with the wealth he extracted.
Het regime gooide het leven en de landbouw overhoop, wat zorgde voor grote hongersnood en ziektes. In de tussentijd bouwde koning Leopold monumenten en privé-landgoed met de gewonnen weelde.
Soon, people brought international attention to the horrific abuses of Leopold’s Congo Free State. In 1890, American journalist George Washington Williams accused King Leopold of “deceit, fraud, robberies, arson, murder, slave-raiding, and [a] general policy of cruelty.” In 1903, Diplomat Roger Casement wrote a report that corroborated the nature and scale of the atrocities. It was published the following year.
Mensen brachten internationale aandacht aan de verschrikkelijke misbruiken van de Congo-Vrijstaat van Leopold. In 1890 beschuldigde Amerikaans journalist George Washington Williams koning Leopold van bedrog, fraude, diefstallen, brandstichting, moord, slavenhandel en een algemeen beleid van ‘wreedheid.’ Diplomaat Roger Casement schreef in 1903 een verslag dat de aard en omvang van de gruweldaden bevestigde. Het werd het volgende jaar gepubliceerd.
In response, Leopold appointed his own commission to investigate the accusations. They heard numerous witness statements in the Congo— Chief Lontulu’s included. The report only confirmed the worst. Facing pressure, Leopold relinquished control of the Congo to the Belgian government in 1908.
Als antwoord stelde Leopold zijn eigen commissie aan om dit te onderzoeken. Ze hoorden vele getuigenverklaringen, waaronder die van stamhoofd Lontulu. Het verslag bevestigde het ergste. Door de druk gaf Leopold de macht over Congo aan de Belgische overheid in 1908.
But this did not mean justice. The Belgian state awarded Leopold 50 million francs “in testimony for his great sacrifice in favor of the Congo.” He died the following year. Crowds booed his funeral procession. For more than 50 years following, the Congo remained a Belgian colony, until declaring independence in 1960. That year, the Congo elected its first prime minister, Patrice Lumumba. But months later, he was unseated in a US and Belgium backed coup. In early 1961, Lumumba was assassinated under Belgian supervision. The coup launched the country into a decades-long dictatorship.
Maar dit betekende niet gerechtigheid. De Belgische staat kende Leopold 50 miljoen franken toe, als teken van zijn opoffering ten gunste van Congo. Hij stierf het volgende jaar. Het publiek joelde de rouwstoet uit. Meer dan 50 jaar hierop volgend bleef Congo een Belgische kolonie tot ze onafhankelijk werden in 1960. Dat jaar verkoos Congo zijn eerste premier, Patrice Lumumba. Maar maanden later werd hij onttroond door een coup, gesteund door de VS en België. Begin 1961 werd Lumumba vermoord onder Belgisch toezicht. De coup zorgde voor een dictatuur die decennialang duurde.
Around 10 million Congolese people are thought to have died during Leopold’s occupation and looting of the Congo. Despite this devastation, calls for reparations have gone unanswered. To this day, throughout Belgium can be found the monuments King Leopold built on a foundation of inconceivable cruelty.
Circa tien miljoen Congolezen zouden zijn gestorven tijdens de bezetting en de plunderingen van Congo onder koning Leopold. Ondanks deze ravage komen er geen herstelbetalingen. Tot op heden zijn er monumenten in België te vinden, gebouwd door koning Leopold, op een fundament van ondenkbare wreedheid.