On December 12, 1904, Chief Lontulu laid 110 twigs in front of a foreign commission. Every twig represented a person in his village who died because of King Leopold’s horrific regime in the Congo— all in the name of rubber. Chief Lontulu separated the twigs into four piles: tribal nobles, men, women, and children— then proceeded to name the dead of one-by-one. His testimony joined hundreds of others to help bring an end to one of the greatest atrocities in history.
Joulukuun 12. päivä, vuonna 1904, päällikkö Lontulu asetteli 110 varpua ulkomaalaisen komitean eteen. Jokainen varpu esitti hänen kylässään kuollutta ihmistä kuningas Leopoldin karmean hallinnon takia Kongossa— kaikki kumin nimessä. Päällikkö Lontulu jakoi varvut neljään pinoon: heimojen aateliset, miehet, naiset ja lapset — hän jatkoi nimeämällä kuolleet yksitellen. Hänen todistuksensa satojen muiden kanssa auttoi tuomaan lopun yhdelle suurimmista historian hirmuteoista.
Beginning in the late 1800s, European countries participated in the so-called “Scramble for Africa.” They colonized 90% of the continent, exploiting African resources and enriching their countries. Belgium had recently become an independent kingdom. Its ruler, Leopold II, wanted to acquire what he called “a slice of this magnificent African cake.”
Alkaen 1800-luvun lopulta Euroopan maat osallistuivat niin sanottuun “taisteluun Afrikasta”. He kolonisoivat 90% maanosasta käyttäen hyväkseen Afrikan resursseja rikastaakseen omia maitaan. Belgiasta oli vasta tullut itsenäinen kuningaskunta. Sen hallitsija, Leopold II, halusi hankkia omien sanojensa mukaan “siivun upeasta Afrikan kakusta.”
Meanwhile, he read colonial explorer Henry Morton Stanley’s reports about traveling through Africa. Stanley emphasized the Congo basin’s majesty. So, in 1879, Leopold contracted him to return to the Congo. There, Stanley deceived leaders into signing some 450 treaties allowing for land use. Leopold persuaded the US and European powers to grant him ownership of the Congo, pledging to protect free trade in the region. And on May 29, 1885, a territory more than 80 times the size of Belgium and home to 20 million people was declared his own private colony— by no one it actually belonged to.
Samaan aikaan hän luki kolonialistisen tutkijan Henry Morton Stanleyn tutkimuksia Afrikan läpi matkustamisesta. Stanley korosti Kongon syvänteen majesteettia. Joten vuonna 1879 Leopold teki sopimuksen, että hän palaisi Kongoon. Siellä Stanley huijasi johtajia allekirjoittamaan 450 sopimusta, jotka mahdollistivat maankäytön. Leopold suostutteli Yhdysvaltoja sekä Eurooppaa antamaan Kongon hänen omistukseensa luvaten suojella vapaakauppaa alueella. Ja maaliskuun 29 vuonna 1885, yli 80 kertaa Belgian kokoinen alue ja 20 miljoonan ihmisen koti julistettiin hänen yksityiseksi siirtomaakseen— eikä tätä tehnyt kukaan alueen omistaja.
Leopold lost no time consolidating power in what he called the Congo Free State. He claimed land, raised an army, and forced many Congolese men to complete unpaid labor.
Leopold ei hukannut aikaa valtansa lujittamiseen Kongon vapaavaltiossa. Hän valloitti maata, kasvatti armeijan, ja pakotti monia kongolaisia miehiä tekemään maksutonta työtä.
Things got even worse when, in 1887, a Scottish inventor redeveloped the pneumatic tire, creating a massive international market for rubber. The Congo had one of the world’s largest supplies. Leopold seized the opportunity, requiring villages to meet ever-greater rubber quotas. Congolese men had to harvest the material from wild vines. As supplies drained, they walked for days to gather enough. Leopold’s army entered villages and held women and children hostage until the impossible quota was met. Soldiers sexually violated women and deprived children of food and water.
Kaikki meni vielä pahempaan suuntaan, kun vuonna 1887 skotlantilainen keksijä kehitti ilmarenkaan uudelleen, luoden valtavat kansainväliset markkinat kumille. Kongolla oli yksi maailman suurimmista varastoista. Leopold tarttui tilaisuuteen vaatien kyliä täyttämään jatkuvasti kasvavat kumikiintiöt. Kongolaisten miesten täytyi kerätä materiaali villeistä köynnöksistä. Varastojen tyhjennyttyä he kävelivät päiviä kerätäkseen tarpeeksi. Leopoldin armeija tunkeutui kyliin ja piti naisia sekä lapsia panttivankeina, kunnes mahdottomat kiintiöt saavutettiin. Sotilaat raiskasivat naisia ja kiistivät lapsilta veden ja ruoan.
Congolese people rebelled— they refused to cooperate, fought Leopold’s soldiers, hid in the forests, and destroyed rubber vines. Leopold’s army responded to resistance or failure to meet quotas with unflinching torture and executions. Because guns and ammunition were expensive, officers ordered soldiers to prove they used their bullets in the line of duty by removing a hand from anyone they killed. However, many soldiers hunted using their guns. To avoid harsh penalties and account for lost bullets, they cut off living people’s hands. They also used this practice as punishment. If rubber quotas weren’t met, soldiers would sever people’s hands and bring them to their commanders instead of rubber.
Kongolaiset mellakoivat— he kieltäytyivät tekemästä yhteistyötä, taistelivat sotilaita vastaan, piiloutuivat metsiin ja tuhosivat kumikasveja. Leopoldin armeija vastasi vastustukseen tai kiintiöiden alittamiseen kidutuksella sekä teloituksilla. Koska aseet sekä ammukset olivat kalliita, upseerit käskivät sotilaita todistamaan, että he käyttivät luotinsa oikein poistamalla käden kaikilta, jotka he tappoivat. Monet sotilaat siitä huolimatta metsästivät aseillaan. Välttyäkseen raa’alta rangaistukselta he irroittivat elävien ihmisten käsiä. He käyttivät tätä myös rangaistuksena. Jos kumikiintioitä ei saavutettu, sotilaat katkaisivat ihmisten käsiä ja toivat ne komentajille kumin sijaan.
The regime dramatically upended daily life and agriculture, causing widespread starvation and disease. Meanwhile, King Leopold built monuments and private estates with the wealth he extracted.
Hallinto käänsi dramaattisesti nurin arkielämän ja maatalouden aiheuttaen laajalle levinnyttä nälkää ja sairautta. Sillä välin kuningas Leopold rakensi monumentteja ja kiinteistöjä saamillaan vaurauksilla.
Soon, people brought international attention to the horrific abuses of Leopold’s Congo Free State. In 1890, American journalist George Washington Williams accused King Leopold of “deceit, fraud, robberies, arson, murder, slave-raiding, and [a] general policy of cruelty.” In 1903, Diplomat Roger Casement wrote a report that corroborated the nature and scale of the atrocities. It was published the following year.
Pian ihmiset siirsivät kansainvälisen huomion Leopoldin vapaavaltion järkyttäviin pahoinpitelyihin. Vuonna 1890 amerikkalainen journalisti George Washington Williams syytti kuningas Leopoldia “huijauksesta, petoksesta, ryöstöstä, tuhopoltosta, murhasta, orjakaupasta ja ylipäänsä julmuudesta.” Vuonna 1903 diplomaatti Roger Casement kirjoitti raportin, joka vahvisti julmuuksien luonteen ja mittakaavan. Se julkaistiin seuraavana vuotena.
In response, Leopold appointed his own commission to investigate the accusations. They heard numerous witness statements in the Congo— Chief Lontulu’s included. The report only confirmed the worst. Facing pressure, Leopold relinquished control of the Congo to the Belgian government in 1908.
Leopold nimitti hänen oman toimikuntansa tutkimaan syytöksiä. He kuulivat lukuisia todistajanlausuntoja Kongossa— mukana päällikkö Lontulu. Raportti vain vahvisti pahimman. Paineen alla Leopold luovutti kontrollin Kongosta Belgian hallitukselle vuonna 1908.
But this did not mean justice. The Belgian state awarded Leopold 50 million francs “in testimony for his great sacrifice in favor of the Congo.” He died the following year. Crowds booed his funeral procession. For more than 50 years following, the Congo remained a Belgian colony, until declaring independence in 1960. That year, the Congo elected its first prime minister, Patrice Lumumba. But months later, he was unseated in a US and Belgium backed coup. In early 1961, Lumumba was assassinated under Belgian supervision. The coup launched the country into a decades-long dictatorship.
Se ei kuitenkaan tarkoittanut oikeutta. Belgian valtio palkitsi Leopoldin 50 miljoonalla frangilla “todistuksena hänen suuresta uhrautumisestaan Kongon hyväksi.” Hän kuoli seuraavana vuotena. Väki buuasi hänen hautajaiskulkuettaan. Kongo pysyi Belgian siirtomaana vielä seuraavat 50 vuotta, kunnes se julistautui itsenäiseksi. Vuonna 1960 Kongo valitsi ensimmäisen pääministerinsä Patrice Lumumban. Pian hänet syrjäytettiin USAn ja Belgian tukemassa kapinassa. Vuoden 1961 alussa Lumumba salamurhattiin Belgian valvonnassa. Kaappaus johti maan vuosikymmeniä kestäneeseen diktatuuriin.
Around 10 million Congolese people are thought to have died during Leopold’s occupation and looting of the Congo. Despite this devastation, calls for reparations have gone unanswered. To this day, throughout Belgium can be found the monuments King Leopold built on a foundation of inconceivable cruelty.
Noin 10 miljoonan kongolaisen uskotaan kuolleen Leopoldin vallan ja Kongon ryöstön aikana. Tuhosta huolimatta vahingonkorvaus- pyyntöihin ei olla vastattu. Belgiassa on edelleen Leopoldin rakennuttamia monumentteja, joiden perustana on käsittämätön julmuus.