El 12 de desembre de 1904, el Cap Lontulu va posar 110 branques davant d’una comissió estrangera. Cada branca representava una persona del seu poble que havia mort a causa de l’atroç règim de rei Leopold al Congo... Tot a causa del cautxú. El Cap Lontulu va separar les branques en quatre piles: nobles tribals, homes, dones i nens. Després, va anomenar els morts un per un. Centenars de testimonis van unir-se al seu per a posar fi a una de les atrocitats més grans de la història.
On December 12, 1904, Chief Lontulu laid 110 twigs in front of a foreign commission. Every twig represented a person in his village who died because of King Leopold’s horrific regime in the Congo— all in the name of rubber. Chief Lontulu separated the twigs into four piles: tribal nobles, men, women, and children— then proceeded to name the dead of one-by-one. His testimony joined hundreds of others to help bring an end to one of the greatest atrocities in history.
A partir de finals del segle XIX, els països europeus van participar en l’anomenat “repartiment d’Àfrica”. Van colonitzar el 90% del continent, explotant els recursos africans i enriquint els seus propis països. Bèlgica s’havia convertit en un regne independent. El seu rei, Leopold II, volia adquirir això que el havia anomenat “una llesca d’aquest magnífic pastís africà.”
Beginning in the late 1800s, European countries participated in the so-called “Scramble for Africa.” They colonized 90% of the continent, exploiting African resources and enriching their countries. Belgium had recently become an independent kingdom. Its ruler, Leopold II, wanted to acquire what he called “a slice of this magnificent African cake.”
Mentrestant, llegia els informes de l’explorador colonial Henry Stanley sobre els seus viatges a Àfrica. Stanley destacava la majestuositat de la conca del Congo. El 1879, Leopold el va contractar perquè tornés al Congo. Allà, Stanley va enganyar els dirigents fent-los signar 450 tractats que autoritzavan l’ús del sòl. Leopold va convèncer els EUA i les potències europees que li donessin la propietat del Congo, prometent el lliure comerç en aquesta regió. El 29 de maig de 1885, li van declarar colònia privada seva un territori 80 vegades més gran que Bèlgica, amb 20 milions d’habitants, tot i que no els pertanyia.
Meanwhile, he read colonial explorer Henry Morton Stanley’s reports about traveling through Africa. Stanley emphasized the Congo basin’s majesty. So, in 1879, Leopold contracted him to return to the Congo. There, Stanley deceived leaders into signing some 450 treaties allowing for land use. Leopold persuaded the US and European powers to grant him ownership of the Congo, pledging to protect free trade in the region. And on May 29, 1885, a territory more than 80 times the size of Belgium and home to 20 million people was declared his own private colony— by no one it actually belonged to.
Leopold va consolidar el seu poder en el que va anomenar l’Estat lliure del Congo. Va reclamar la terra, va crear un exèrcit i va forçar els homes congolesos a treballar sense cobrar.
Leopold lost no time consolidating power in what he called the Congo Free State. He claimed land, raised an army, and forced many Congolese men to complete unpaid labor.
Les coses encara van empitjorar el 1887, quan un inventor escocès va desenvolupar el pneumàtic, i va crear un gran mercat internacional per al cautxú. El Congo era un dels majors productors al món. Leopold va aprofitar l’oportunitat, obligant els pobles a lliurar quotes de cautxú cada cop més grans. Els homes congolesos havien de collir el material dels arbres silvestres. Quan s’esgotaven, havien de caminar dies per a collir-ne prou. L’exèrcit de Leopold entrava als pobles i segrestava les dones i els nens fins que s’aconseguís l’alta quota exigida.. Els soldats violaven les dones i privaven els nens de menjar i aigua.
Things got even worse when, in 1887, a Scottish inventor redeveloped the pneumatic tire, creating a massive international market for rubber. The Congo had one of the world’s largest supplies. Leopold seized the opportunity, requiring villages to meet ever-greater rubber quotas. Congolese men had to harvest the material from wild vines. As supplies drained, they walked for days to gather enough. Leopold’s army entered villages and held women and children hostage until the impossible quota was met. Soldiers sexually violated women and deprived children of food and water.
Els congolesos van rebel·lar-se: van negar-se a cooperar, van lluitar contra els soldats de Leopold, van amagar-se a la selva i van destruir els arbres de cautxú. L’exèrcit de Leopold va respondre a l’oposició i a les quotes incomplertes amb tortures i execucions inflexibles. Com que les armes i les municions eren cares, els soldats havien de provar que havien usat les bales en acte de servei, tallant una mà de qualsevol persona que mataven. Molts soldats usaven les armes per a caçar i per a evitar les sancions a causa de les bales perdudes tallaven les mans de persones vives. També utilitzaven aquesta pràctica com càstig. Si no s’arribava a les quotes de cautxú, els soldats tallaven les mans de la gent i les portaven als seus caps en lloc del cautxú.
Congolese people rebelled— they refused to cooperate, fought Leopold’s soldiers, hid in the forests, and destroyed rubber vines. Leopold’s army responded to resistance or failure to meet quotas with unflinching torture and executions. Because guns and ammunition were expensive, officers ordered soldiers to prove they used their bullets in the line of duty by removing a hand from anyone they killed. However, many soldiers hunted using their guns. To avoid harsh penalties and account for lost bullets, they cut off living people’s hands. They also used this practice as punishment. If rubber quotas weren’t met, soldiers would sever people’s hands and bring them to their commanders instead of rubber.
El règim va capgirar la vida diària i l’agricultura, causant fam i malalties generalitzades. Mentrestant, rei Leopold va construir monuments i immobles privats amb les riqueses obtenides.
The regime dramatically upended daily life and agriculture, causing widespread starvation and disease. Meanwhile, King Leopold built monuments and private estates with the wealth he extracted.
Aviat, la gent va denunciar a la comunitat internacional els abusos de Leopold a l’Estat lliure del Congo. El 1890, el periodista americà George Washington Williams va acusar Leopold de “engany, frau, robatoris, incendis, assassinats, batudes d’esclaus i una política general de crueltat.” El 1903, el diplomàtic Roger Casement va escriure un informe que corroborava la natura i la dimensió de les atrocitats. L’informe va ser publicat l’any següent.
Soon, people brought international attention to the horrific abuses of Leopold’s Congo Free State. In 1890, American journalist George Washington Williams accused King Leopold of “deceit, fraud, robberies, arson, murder, slave-raiding, and [a] general policy of cruelty.” In 1903, Diplomat Roger Casement wrote a report that corroborated the nature and scale of the atrocities. It was published the following year.
Leopold va nomenar una comissió pròpia per a investigar les acusacions. Nombrosos testimonis van ser escoltats, incloent-hi el cap Lontulu. L’informe va confirmar el pitjor. Davant de les pressions, Leopold va cedir el control del Congo al govern belga el 1908.
In response, Leopold appointed his own commission to investigate the accusations. They heard numerous witness statements in the Congo— Chief Lontulu’s included. The report only confirmed the worst. Facing pressure, Leopold relinquished control of the Congo to the Belgian government in 1908.
Però això no significava justícia. Bèlgica va concedir a Leopold 50 milions de francs “com testimoni del seu gran sacrifici a favor del Congo.” Va morir l’any següent. Molts el van esbroncar al seu funeral. Durant els 50 anys següents, el Congo va continuar com a colònia belga, fins a fer-se independent el 1960. Aquell any, el Congo va elegir el seu primer ministre, Patrice Lumumba. Més tard,un cop d’estat amb suport dels EUA i Bèlgica el va deposar. A principis del 1961, Lumumba va ser assassinat sota la supervisió belga. El cop va posar el país en mans d’una dictadura que va durar dècades.
But this did not mean justice. The Belgian state awarded Leopold 50 million francs “in testimony for his great sacrifice in favor of the Congo.” He died the following year. Crowds booed his funeral procession. For more than 50 years following, the Congo remained a Belgian colony, until declaring independence in 1960. That year, the Congo elected its first prime minister, Patrice Lumumba. But months later, he was unseated in a US and Belgium backed coup. In early 1961, Lumumba was assassinated under Belgian supervision. The coup launched the country into a decades-long dictatorship.
Es creu que van morir al voltant de 10 milions de congolesos durant l’ocupació de Leopold i el saqueig del Congo. Malgrat aquesta devastació, no s’ha fet res per a compensar-la. Encara, per tot Bèlgica es poden veure els monuments que Leopold va erigir sobre uns fonaments de crueltat inconcebible.
Around 10 million Congolese people are thought to have died during Leopold’s occupation and looting of the Congo. Despite this devastation, calls for reparations have gone unanswered. To this day, throughout Belgium can be found the monuments King Leopold built on a foundation of inconceivable cruelty.