This will not be a speech like any one I have ever given. I will talk to you today about the failure of leadership in global politics and in our globalizing economy. And I won't provide some feel-good, ready-made solutions. But I will in the end urge you to rethink, actually take risks, and get involved in what I see as a global evolution of democracy.
Deze speech wordt anders dan alle speeches die ik ooit heb gegeven. Vandaag wil ik jullie iets vertellen over het falende leiderschap in de wereldpolitiek en in onze globaliserende economie. Ik zal geen kant-en-klare feelgood-oplossingen bieden. Maar uiteindelijk zal ik jullie dringend aanraden om nogmaals na te denken, risico's te nemen en je in te zetten voor wat ik een wereldwijde evolutie van de democratie noem. voor wat ik een wereldwijde evolutie van de democratie noem.
Failure of leadership. What is the failure of leadership today? And why is our democracy not working? Well, I believe that the failure of leadership is the fact that we have taken you out of the process. So let me, from my personal experiences, give you an insight, so that you can step back and maybe understand why it is so difficult to cope with the challenges of today and why politics is going down a blind alley.
Falend leiderschap. Waarin faalt ons leiderschap momenteel? En waarom werkt onze democratie niet? Ik geloof dat het falend leiderschap is dat we jullie geen deel laten zijn van het proces. Laat me, vanuit mijn persoonlijke ervaringen, een inzicht met jullie delen, zodat jullie een stap terug kunnen zetten en misschien begrijpen waarom het zo moeilijk omgaan is met de huidige uitdagingen en waarom de politiek in een doodlopende straat terechtkomt.
Let's start from the beginning. Let's start from democracy. Well, if you go back to the Ancient Greeks, it was a revelation, a discovery, that we had the potential, together, to be masters of our own fate, to be able to examine, to learn, to imagine, and then to design a better life. And democracy was the political innovation which protected this freedom, because we were liberated from fear so that our minds in fact, whether they be despots or dogmas, could be the protagonists. Democracy was the political innovation that allowed us to limit the power, whether it was of tyrants or of high priests, their natural tendency to maximize power and wealth.
Ik begin bij het begin. Ik begin met de democratie. Als je teruggaat naar de Oude Grieken, was het een openbaring, een ontdekking, dat we samen het vermogen hadden om meester van ons eigen lot te zijn, te onderzoeken, leren en bedenken en dan een beter leven te ontwerpen. De democratie was de politieke innovatie die deze vrijheid beschermde omdat we werden bevrijd van angst zodat onze geest, of het nu die van despoten of dogma's was, zodat onze geest, of het nu die van despoten of dogma's was, de hoofdrol kon spelen. De democratie was de politieke innovatie waardoor wij de macht aan banden konden leggen, of het nu die van tirannen of hogepriesters was, hun natuurlijke neiging om macht en rijkdom te maximaliseren.
Well, I first began to understand this when I was 14 years old. I used to, to try to avoid homework, sneak down to the living room and listen to my parents and their friends debate heatedly. You see, then Greece was under control of a very powerful establishment which was strangling the country, and my father was heading a promising movement to reimagine Greece, to imagine a Greece where freedom reigned and where, maybe, the people, the citizens, could actually rule their own country.
Ik begon dit voor het eerst te begrijpen toen ik 14 jaar oud was. Om huiswerk te vermijden, sloop ik altijd naar de woonkamer beneden om naar de verhitte discussies van mijn ouders en hun vrienden te luisteren. Griekenland was toen namelijk in handen van een erg machtig establishment dat het land verstikte. Mijn vader voerde een veelbelovende beweging aan om Griekenland opnieuw te bedenken. Een Griekenland waar vrijheid regeerde en waar misschien de mensen, de burgers, echt hun eigen land konden besturen.
I used to join him in many of the campaigns, and you can see me here next to him. I'm the younger one there, to the side. You may not recognize me because I used to part my hair differently there.
Ik ging vaak met hem mee op campagne. Hier kun je me naast hem zien. Ik ben die jongere daar, aan de zijkant. Je herkent me misschien niet omdat ik mijn scheiding toen anders droeg.
(Laughter)
(Gelach)
So in 1967, elections were coming, things were going well in the campaign, the house was electric. We really could sense that there was going to be a major progressive change in Greece.
In 1967 dus, de verkiezingen stonden voor de deur, de campagne liep goed, het huis gonsde. We konden echt voelen dat er een grote progressieve verandering op komst was in Griekenland.
Then one night, military trucks drive up to our house. Soldiers storm the door. They find me up on the top terrace. A sergeant comes up to me with a machine gun, puts it to my head, and says, "Tell me where your father is or I will kill you." My father, hiding nearby, reveals himself, and was summarily taken to prison.
Op een nacht rijden militaire vrachtwagens naar ons huis. Soldaten bestormen de deur. Ze vinden mij op het dakterras. Een sergeant komt op me af met een machinegeweer, zet het tegen mijn hoofd en zegt: "Zeg me waar je vader is of ik schiet je dood." Mijn vader, die zich had verstopt in de buurt, komt tevoorschijn en werd zonder vorm van proces gevangen genomen.
Well, we survived, but democracy did not. Seven brutal years of dictatorship which we spent in exile.
Wij overleefden, maar de democratie niet. Zeven gewelddadige jaren van dictatuur brachten we in ballingschap door.
Now, today, our democracies are again facing a moment of truth. Let me tell you a story. Sunday evening, Brussels, April 2010. I'm sitting with my counterparts in the European Union. I had just been elected prime minister, but I had the unhappy privilege of revealing a truth that our deficit was not 6 percent, as had been officially reported only a few days earlier before the elections by the previous government, but actually 15.6 percent. But the deficit was only the symptom of much deeper problems that Greece was facing, and I had been elected on a mandate, a mission, actually, to tackle these problems, whether it was lack of transparency and accountability in governance, or whether it was a clientelistic state offering favors to the powerful -- tax avoidance abetted and aided by a global tax evasion system, politics and media captured by special interests. But despite our electoral mandate, the markets mistrusted us. Our borrowing costs were skyrocketing, and we were facing possible default.
Vandaag de dag staan onze democratieën opnieuw voor het uur van de waarheid. Laat me jullie een verhaal vertellen. Zondagavond, Brussel, april 2010. Ik vergader met mijn collega's in de Europese Unie. Ik was net tot premier gekozen, maar had het twijfelachtige genoegen om te moeten onthullen dat ons tekort geen 6 procent was, zoals een paar dagen eerder formeel was gerapporteerd, door de vorige regering, voor de verkiezingen, maar eigenlijk 15,6 procent. Maar het tekort was maar een symptoom van veel grotere problemen voor Griekenland. Ik was verkozen op basis van een mandaat, een missie om deze problemen aan te pakken, of het nu gebrek aan transparantie en bestuurlijke verantwoordingsplicht was, of dat het een cliëntelistische staat was die gunsten verleende aan de machtigen -- belastingontwijking uitgelokt en geholpen door een wereldwijd belastingontduikingssysteem, politiek en media in de ban van specifieke belangen. Maar ondanks ons electorale mandaat, wantrouwden de markten ons. Onze leningslasten vlogen omhoog. We zouden onze verplichtingen misschien niet kunnen nakomen.
So I went to Brussels on a mission to make the case for a united European response, one that would calm the markets and give us the time to make the necessary reforms. But time we didn't get. Picture yourselves around the table in Brussels. Negotiations are difficult, the tensions are high, progress is slow, and then, 10 minutes to 2, a prime minister shouts out, "We have to finish in 10 minutes."
Dus ging ik naar Brussel op een missie om te pleiten voor een gezamenlijk Europees antwoord, dat de markten zou kalmeren en ons de tijd zou geven om de noodzakelijke hervormingen door te voeren. Maar we kregen geen tijd. Stel je jezelf voor rond de tafel in Brussel. De onderhandelingen zijn moeilijk, de spanningen hoog, de voortgang langzaam en dan, om 10 voor 2, roept een premier: "We moeten over 10 minuten klaar zijn."
I said, "Why? These are important decisions. Let's deliberate a little bit longer."
Ik vroeg: "Waarom? Dit zijn belangrijke beslissingen. Laten we nog iets langer beraadslagen."
Another prime minister comes in and says, "No, we have to have an agreement now, because in 10 minutes, the markets are opening up in Japan, and there will be havoc in the global economy."
Een andere premier onderbreekt ons en zegt: "Nee, we moeten nu een overeenkomst hebben, want over 10 minuten openen de beurzen in Japan met rampzalige effecten voor de wereldeconomie."
We quickly came to a decision in those 10 minutes. This time it was not the military, but the markets, that put a gun to our collective heads. What followed were the most difficult decisions in my life, painful to me, painful to my countrymen, imposing cuts, austerity, often on those not to blame for the crisis. With these sacrifices, Greece did avoid bankruptcy and the eurozone avoided a collapse.
We kwamen snel tot een beslissing in die 10 minuten. Ditmaal waren het niet de militairen geweest, maar de beurzen, die een geweer tegen onze gezamenlijke slaap hielden. Wat volgde, waren de moeilijkste beslissingen in mijn leven. Pijnlijk voor mij, pijnlijk voor mijn landgenoten, waarbij bezuinigingen en soberheid werden opgelegd en vaak aan hen die geen schuld hadden aan de crisis. Met deze offers voorkwam Griekenland een faillissement en de eurozone voorkwam een instorting.
Greece, yes, triggered the Euro crisis, and some people blame me for pulling the trigger. But I think today that most would agree that Greece was only a symptom of much deeper structural problems in the eurozone, vulnerabilities in the wider global economic system, vulnerabilities of our democracies. Our democracies are trapped by systems too big to fail, or, more accurately, too big to control. Our democracies are weakened in the global economy with players that can evade laws, evade taxes, evade environmental or labor standards. Our democracies are undermined by the growing inequality and the growing concentration of power and wealth, lobbies, corruption, the speed of the markets or simply the fact that we sometimes fear an impending disaster, have constrained our democracies, and they have constrained our capacity to imagine and actually use the potential, your potential, in finding solutions.
Griekenland was inderdaad de aanleiding geweest voor de eurocrisis en er zijn mensen die mij als de aanstichter zien. Maar ik denk dat vandaag de meesten het eens zouden zijn dat Griekenland slechts een symptoom was van veel dieperliggende, structurele problemen in de eurozone, kwetsbaarheden in het bredere wereldeconomische systeem, kwetsbaarheden van onze democratieën. Onze democratieën zijn gevangen door systemen die te groot zijn om te falen of, om preciezer te zijn, te groot om te controleren. Onze democratieën zijn verzwakt in de wereldeconomie door spelers die wetten en belastingen kunnen ontwijken en milieu- of arbeidsnormen kunnen ontduiken. Onze democratieën worden ondermijnd door de groeiende ongelijkheid en de groeiende concentratie van macht en rijkdom. Lobby's, corruptie, de snelheid van de markten of gewoon het feit dat we soms een dreigende ramp vrezen, hebben onze democratieën beperkt en ons vermogen beperkt om ons voor te stellen hoe jullie in staat zijn en ons vermogen beperkt om ons voor te stellen hoe jullie in staat zijn om oplossingen te vinden.
Greece, you see, was only a preview of what is in store for us all. I, overly optimistically, had hoped that this crisis was an opportunity for Greece, for Europe, for the world, to make radical democratic transformations in our institutions. Instead, I had a very humbling experience. In Brussels, when we tried desperately again and again to find common solutions, I realized that not one, not one of us, had ever dealt with a similar crisis. But worse, we were trapped by our collective ignorance. We were led by our fears. And our fears led to a blind faith in the orthodoxy of austerity. Instead of reaching out to the common or the collective wisdom in our societies, investing in it to find more creative solutions, we reverted to political posturing. And then we were surprised when every ad hoc new measure didn't bring an end to the crisis, and of course that made it very easy to look for a whipping boy for our collective European failure, and of course that was Greece. Those profligate, idle, ouzo-swilling, Zorba-dancing Greeks, they are the problem. Punish them! Well, a convenient but unfounded stereotype that sometimes hurt even more than austerity itself.
Griekenland was maar een voorproefje van wat ons allemaal te wachten staat. Ik had, veel te optimistisch, gehoopt dat deze crisis een kans was voor Griekenland, voor Europa, voor de wereld, om radicale democratische omvormingen in onze instituties te maken. Ik leerde echter een belangrijke les in nederigheid. In Brussel, toen we wanhopig keer op keer probeerden gemeenschappelijke oplossingen te vinden, realiseerde ik me dat niemand van ons, niet één, ooit met een dergelijke crisis te maken had gehad. Erger dan dat, we zaten in de val van onze collectieve onwetendheid. We werden geleid door onze angsten. En onze angsten leidden tot een blind vertrouwen in de orthodoxie van de soberheid. In plaats van steun te zoeken in de algemene of collectieve wijsheid van onze samenlevingen, erin te investeren om creatievere oplossingen te vinden, keerden we terug naar politiek stoer gedrag. En toen waren we verrast toen elke nieuwe ad hoc-maatregel geen einde maakte aan de crisis. Dat maakte het natuurlijk heel makkelijk om een zondebok te zoeken voor ons collectieve Europese falen, en dat was natuurlijk Griekenland. Die losbandige, ledige, ouzozuipende, Zorbadansende Grieken, die zijn het probleem. Straf ze! Een handig maar ongefundeerd stereotype dat soms nog meer pijn doet dan soberheid zelf.
But let me warn you, this is not just about Greece. This could be the pattern that leaders follow again and again when we deal with these complex, cross-border problems, whether it's climate change, whether it's migration, whether it's the financial system. That is, abandoning our collective power to imagine our potential, falling victims to our fears, our stereotypes, our dogmas, taking our citizens out of the process rather than building the process around our citizens. And doing so will only test the faith of our citizens, of our peoples, even more in the democratic process.
Maar laat me jullie waarschuwen, dit gaat niet alleen over Griekenland. Dit zou het patroon kunnen zijn dat leiders keer op keer volgen als we dergelijke complexe, internationale problemen behandelen, of het nu klimaatverandering, migratie of het financiële systeem is. Dat wil zeggen: onze collectieve capaciteit verlaten om te zien wat onze mogelijkheden zijn, slachtoffer worden van onze angsten, onze stereotypen, onze dogma's en onze burgers niet meer in het proces betrekken in plaats van onze burgers centraal te stellen in het proces. Op die manier wordt het vertrouwen van onze burgers, onze volken, in het democratische proces alleen maar meer beproefd.
It's no wonder that many political leaders, and I don't exclude myself, have lost the trust of our people. When riot police have to protect parliaments, a scene which is increasingly common around the world, then there's something deeply wrong with our democracies. That's why I called for a referendum to have the Greek people own and decide on the terms of the rescue package. My European counterparts, some of them, at least, said, "You can't do this. There will be havoc in the markets again." I said, "We need to, before we restore confidence in the markets, we need to restore confidence and trust amongst our people."
Geen wonder dat vele politieke leiders, inclusief ikzelf, het vertrouwen van onze mensen hebben verloren. Als oproerpolitie parlementen moet beschermen, een beeld dat over de hele wereld steeds gewoner wordt, is er iets heel erg mis met onze democratieën. Dat is waarom ik om een referendum heb gevraagd om de Grieken eigenaar te laten zijn van, en te laten beslissen over de voorwaarden van het noodpakket. Sommige van mijn Europese collega's zeiden: "Dat kun je niet maken. Dat zal weer een rampzalig effect op de markten hebben." Ik zei: "We moeten wel: voordat we het vertrouwen in de markten kunnen herstellen, moeten we het vertrouwen van en tussen onze mensen herstellen."
Since leaving office, I have had time to reflect. We have weathered the storm, in Greece and in Europe, but we remain challenged. If politics is the power to imagine and use our potential, well then 60-percent youth unemployment in Greece, and in other countries, certainly is a lack of imagination if not a lack of compassion. So far, we've thrown economics at the problem, actually mostly austerity, and certainly we could have designed alternatives, a different strategy, a green stimulus for green jobs, or mutualized debt, Eurobonds which would support countries in need from market pressures, these would have been much more viable alternatives. Yet I have come to believe that the problem is not so much one of economics as it is one of democracy.
Sinds ik mijn functie heb neergelegd, heb ik tijd gehad om na te denken. We hebben de storm doorstaan, in Griekenland en in Europa, maar de uitdaging blijft. Als politiek de macht is om ons vermogen voor te stellen en te gebruiken, dan is de 60 procent jeugdwerkloosheid in Griekenland en andere landen een gebrek aan verbeelding zo niet een gebrek aan mededogen. Tot nu toe zijn we het probleem met economie te lijf gegaan, eigenlijk vooral met soberheid, en we zouden zeker alternatieven hebben kunnen ontwerpen, een andere strategie, een groene stimulans voor groene banen, of gemutualiseerde schulden, euro-obligaties die door marktdruk noodlijdende landen zouden kunnen steunen. Die alternatieven zouden veel beter doenlijk geweest zijn. En toch ben ik gaan geloven dat het probleem niet zo zeer economisch, als wel democratisch is.
So let's try something else. Let's see how we can bring people back to the process. Let's throw democracy at the problem. Again, the Ancient Greeks, with all their shortcomings, believed in the wisdom of the crowd at their best moments. In people we trust. Democracy could not work without the citizens deliberating, debating, taking on public responsibilities for public affairs. Average citizens often were chosen for citizen juries to decide on critical matters of the day. Science, theater, research, philosophy, games of the mind and the body, they were daily exercises. Actually they were an education for participation, for the potential, for growing the potential of our citizens.
Dus laten we eens iets anders proberen. Laten we eens kijken hoe we mensen opnieuw een plaats kunnen geven in het proces. Laten we het probleem met democratie te lijf gaan. De Oude Grieken, met al hun tekortkomingen, geloofden in de wijsheid van de menigte op hun beste momenten. Op de mensen vertrouwen we. De democratie zou niet kunnen werken zonder burgers die beraadslagen, discussiëren, publieke verantwoordelijkheid nemen voor publieke zaken. Gewone burgers werden vaak gekozen voor burgerjury's om te beslissen over cruciale zaken van het moment. Wetenschap, theater, onderzoek, filosofie, puzzels en spelen, dat waren dagelijkse oefeningen. Het was een opleiding in participatie, om het vermogen van onze burgers te doen groeien.
And those who shunned politics, well, they were idiots. You see, in Ancient Greece, in ancient Athens, that term originated there. "Idiot" comes from the root "idio," oneself. A person who is self-centered, secluded, excluded, someone who doesn't participate or even examine public affairs. And participation took place in the agora, the agora having two meanings, both a marketplace and a place where there was political deliberation. You see, markets and politics then were one, unified, accessible, transparent, because they gave power to the people. They serve the demos, democracy. Above government, above markets was the direct rule of the people.
En degenen die de politiek ontweken, dat waren idioten. Want uit het Oude Griekenland, uit het oude Athene, daar kwam die term vandaan. 'Idioot' komt van de stam 'idio', zichzelf. Iemand die egocentrisch, afgezonderd, uitgesloten is. Iemand die niet deelneemt aan publieke zaken of ze zelfs maar onderzoekt. En participatie had plaats in de 'agora', wat twee betekenissen had: zowel een marktplein als een plaats waar politiek overleg plaatsvond. Markten en politiek waren toen één: verenigd, toegankelijk, transparant, omdat ze macht aan het volk gaven. Ze dienen het volk, de 'dèmos', de democratie. Direct boven regering en markten heerste het volk.
Today we have globalized the markets but we have not globalized our democratic institutions. So our politicians are limited to local politics, while our citizens, even though they see a great potential, are prey to forces beyond their control.
Tegenwoordig hebben we markten geglobaliseerd maar niet onze democratische instituties. Dus onze politici zijn beperkt tot locale politiek, terwijl onze burgers, al zien ze een grote capaciteit ten prooi vallen aan krachten die zij niet kunnen controleren.
So how then do we reunite the two halves of the agora? How do we democratize globalization? And I'm not talking about the necessary reforms of the United Nations or the G20. I'm talking about, how do we secure the space, the demos, the platform of values, so that we can tap into all of your potential?
Dus hoe kunnen we dan de twee helften van de agora weer met elkaar verbinden? Hoe democratiseren we globalisatie? En dan heb ik het niet over de noodzakelijke hervormingen van de Verenigde Naties of de G20. Ik heb het over hoe we de ruimte veiligstellen, de dèmos, het waardenplatform, zodat we al jullie vermogens kunnen gebruiken.
Well, this is exactly where I think Europe fits in. Europe, despite its recent failures, is the world's most successful cross-border peace experiment. So let's see if it can't be an experiment in global democracy, a new kind of democracy. Let's see if we can't design a European agora, not simply for products and services, but for our citizens, where they can work together, deliberate, learn from each other, exchange between art and cultures, where they can come up with creative solutions. Let's imagine that European citizens actually have the power to vote directly for a European president, or citizen juries chosen by lottery which can deliberate on critical and controversial issues, a European-wide referendum where our citizens, as the lawmakers, vote on future treaties. And here's an idea: Why not have the first truly European citizens by giving our immigrants, not Greek or German or Swedish citizenship, but a European citizenship? And make sure we actually empower the unemployed by giving them a voucher scholarship where they can choose to study anywhere in Europe. Where our common identity is democracy, where our education is through participation, and where participation builds trust and solidarity rather than exclusion and xenophobia. Europe of and by the people, a Europe, an experiment in deepening and widening democracy beyond borders.
Dat is precies waar ik denk dat Europa in past. Ondanks haar recente falen is Europa 's werelds meest succesvolle grensoverstijgende vredesexperiment. Dus laten we eens kijken of het geen experiment kan zijn in werelddemocratie, een nieuw soort democratie. Laten we eens kijken of we geen Europese agora kunnen ontwerpen, niet alleen voor producten en diensten, maar voor onze burgers, waar ze samen kunnen werken, beraadslagen, van elkaar leren, kunst en culturen uitwisselen, waar ze met creatieve oplossingen kunnen komen. Stel je eens voor dat Europese burgers het vermogen zouden hebben om direct te stemmen voor een Europese president, of burgerjury's die door het lot worden gekozen om over cruciale en controversiële zaken te beraadslagen, een pan-Europees referendum waar onze burgers, de wetgevers, over toekomstige verdragen stemmen. Een ideetje: waarom niet de eerste echte Europese staatsburgers creëren door onze immigranten geen Grieks of Duits of Zweeds staatsburgerschap te geven, maar een Europees staatsburgerschap? En ervoor zorgen dat we daadwerkelijk de werklozen machtigen door ze een beurs te geven waarmee ze overal in Europa kunnen studeren. Waar onze gemeenschappelijke identiteit de democratie is, waar ons schoolsysteem participerend is, en waar participatie leidt tot vertrouwen en solidariteit in plaats van uitsluiting en xenofobie. en waar participatie leidt tot vertrouwen en solidariteit in plaats van uitsluiting en xenofobie. Europa van en door het volk, een Europa, een experiment in het verdiepen en verbreden van grensoverschrijdende democratie.
Now, some might accuse me of being naive, putting my faith in the power and the wisdom of the people. Well, after decades in politics, I am also a pragmatist. Believe me, I have been, I am, part of today's political system, and I know things must change. We must revive politics as the power to imagine, reimagine, and redesign for a better world.
Sommigen zouden me kunnen beschuldigen van naïviteit, als ik mijn vertrouwen stel in de capaciteit en wijsheid van het volk. Na tientallen jaren in de politiek, ben ik ook pragmatisch. Geloof me, ik was, ik ben deel van het hedendaagse politieke systeem, en ik weet dat verandering nodig is. We moeten de politiek doen herleven als de kracht om opnieuw een betere wereld te bedenken en te ontwerpen.
But I also know that this disruptive force of change won't be driven by the politics of today. The revival of democratic politics will come from you, and I mean all of you. Everyone who participates in this global exchange of ideas, whether it's here in this room or just outside this room or online or locally, where everybody lives, everyone who stands up to injustice and inequality, everybody who stands up to those who preach racism rather than empathy, dogma rather than critical thinking, technocracy rather than democracy, everyone who stands up to the unchecked power, whether it's authoritarian leaders, plutocrats hiding their assets in tax havens, or powerful lobbies protecting the powerful few.
Maar ik weet ook dat deze ontwrichtende veranderkracht niet door de hedendaagse politiek zal worden geleid. De herleving van de democratische politiek zal van jullie komen, en ik bedoel jullie allemaal. Iedereen die deelneemt aan deze wereldwijde uitwisseling van ideeën, of het nu hier binnen, of net buiten de zaal is, of online of lokaal, waar iedereen woont, iedereen die stelling neemt tegen onrecht en ongelijkheid, iedereen die stelling neemt tegen hen die racisme boven empathie prediken, dogma boven kritisch denken, technocratie boven democratie. Iedereen die stelling neemt tegen de ongecontroleerde macht, of het nu is van autoritaire leiders, plutocraten die hun bezittingen in belastingparadijzen verbergen, of machtige lobby's die de machtige elite beschermen.
It is in their interest that all of us are idiots. Let's not be.
Het is in hun belang dat wij allemaal idioten zijn. Laten we dat niet zijn.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)
Bruno Giussani: You seem to describe a political leadership that is kind of unprepared and a prisoner of the whims of the financial markets, and that scene in Brussels that you describe, to me, as a citizen, is terrifying. Help us understand how you felt after the decision. It was not a good decision, clearly, but how do you feel after that, not as the prime minister, but as George?
Bruno Giussani: Je lijkt een politiek leiderschap te beschrijven dat nogal onvoorbereid is, gevangene van de grillen van de financiële markten. Die scene in Brussel die je beschrijft, vind ik als burger doodeng. Help ons begrijpen hoe je je voelde na de beslissing. Het was duidelijk geen goede beslissing, maar hoe voelde je je daarna, niet als premier, maar als George?
George Papandreou: Well, obviously there were constraints which didn't allow me or others to make the types of decisions we would have wanted, and obviously I had hoped that we would have the time to make the reforms which would have dealt with the deficit rather than trying to cut the deficit which was the symptom of the problem. And that hurt. That hurt because that, first of all, hurt the younger generation, and not only, many of them are demonstrating outside, but I think this is one of our problems. When we face these crises, we have kept the potential, the huge potential of our society out of this process, and we are closing in on ourselves in politics, and I think we need to change that, to really find new participatory ways using the great capabilities that now exist even in technology but not only in technology, the minds that we have, and I think we can find solutions which are much better, but we have to be open.
George Papandreou: Natuurlijk waren er beperkingen waardoor noch ik noch anderen het soort besluiten konden nemen dat we zouden hebben gewild en natuurlijk had ik gehoopt dat we de tijd zouden hebben gehad om via hervormingen het tekort aan te pakken in plaats van het te verkleinen, om via hervormingen het tekort aan te pakken in plaats van het te verkleinen, het tekort dat het symptoom was van het probleem. Dat deed pijn. Pijn omdat, allereerst de jongere generatie werd getroffen en niet alleen, veel van hen demonstreren buiten, maar ik denk dat dit één van onze problemen is. Geconfronteerd met deze crisissen, hielden we de capaciteit, het enorme vermogen van onze samenleving, buiten dit proces en voeren achterkamertjespolitiek. Ik denk dat we dat moeten veranderen om echt nieuwe vormen van participatie te vinden met gebruikmaking van het enorme vermogen van de hedendaagse technologie en ook van onze denkers. Ik denk dat we oplossingen kunnen vinden die veel beter zijn, maar dat we open moeten zijn.
BG: You seem to suggest that the way forward is more Europe, and that is not to be an easy discourse right now in most European countries. It's rather the other way -- more closed borders and less cooperation and maybe even stepping out of some of the different parts of the European construction. How do you reconcile that?
BG: Je lijkt te suggereren dat de weg vooruit meer Europa is, en dat wordt geen gemakkelijk discours op dit moment in de meeste Europese landen. Eerder de andere kant -- meer gesloten grenzen en minder samenwerking en misschien zelfs uit sommige delen van de Europese constructie stappen. Hoe rijm je dat?
GP: Well, I think one of the worst things that happened during this crisis is that we started a blame game. And the fundamental idea of Europe is that we can cooperate beyond borders, go beyond our conflicts and work together. And the paradox is that, because we have this blame game, we have less the potential to convince our citizens that we should work together, while now is the time when we really need to bring our powers together.
GP: Een van de ergste dingen die gebeurd zijn in deze crisis is dat we met de vinger gingen wijzen. Het fundamentele idee achter Europa is dat we over grenzen kunnen samenwerken, onze conflicten kunnen overstijgen en samenwerken. De paradox is dat door dit vingerwijzen we minder in staat zijn om onze burgers te overtuigen dat we samen zouden moeten werken, terwijl we nu echt al onze capaciteit samen moeten brengen. terwijl we nu echt al onze capaciteit samen moeten brengen.
Now, more Europe for me is not simply giving more power to Brussels. It is actually giving more power to the citizens of Europe, that is, really making Europe a project of the people. So that, I think, would be a way to answer some of the fears that we have in our society.
Meer Europa betekent voor mij niet gewoon meer macht aan Brussel geven. Het is juist meer macht aan de burgers van Europa geven, zodat Europa echt een project van het volk wordt. Dat zou denk ik een antwoord zijn op sommige van de angsten die we in onze samenleving hebben.
BG: George, thank you for coming to TED.
BG: George, bedankt voor je komst naar TED.
GP: Thank you very much.BG: Thank you.(Applause)
GP: Heel hartelijk bedankt. BG: Bedankt. (Applaus)