I'm a historian. Steve told us about the future of little technology; I'm going to show you some of the past of big technology. This was a project to build a 4,000-ton nuclear bomb-propelled spaceship and go to Saturn and Jupiter. This took place in my childhood, 1957-65. It was deeply classified. I'm going to show you some stuff that not only has not been declassified, but has now been reclassified.
Sunt un istoric. Steve ne-a vorbit despre viitorul tehnologiilor mărunte. Iar eu vă voi arăta ceva din trecutul tehnologiilor mari. Acesta a fost un proiect pentru construirea unei nave spaţiale de 4000 tone propulsată de bombe nucleare pentru a merge spre Saturn şi Jupiter. Se întâmpla în copilăria mea -- 1957 - 1965. Era clasificat foarte secret. Vă voi arăta câte ceva care nu doar că nu a fost declasificat dar a fost clasificat din nou acum.
(Laughter)
(Hohote de râs)
If all goes well, next year I'll be back, and I'll have a lot more to show you, and if all doesn't go well, I'll be in jail, like Wen Ho Lee.
Dacă totul va fi bine, la anul voi reveni şi voi avea mult mai multe să vă arăt, şi dacă nu va fi bine, voi fi la puşcărie ca Wen Ho Lee. (Hohote de râs)
(Laughter)
So, this ship was basically the size of the Marriott Hotel, a little taller and a little bigger. And one of the people who worked on it at the beginning was my father, Freeman, there in the middle. That's me and my sister, Esther, who's a frequent TEDster. I didn't like nuclear bomb-propelled spaceships. I mean, I thought it was a great idea, but I started building kayaks. So we had a few kayaks. Just so you know that I am not Dr. Strangelove.
Aşa că această navă era de dimensiunea unui hotel Marriott, puţin mai înaltă şi puţin mai mare. Şi unul din persoanele care-au lucrat la ea la început, era tatăl meu, Freeman -- acolo în mijloc. Aceştia suntem eu şi sora mea, Esther, şi ea frecvent pe la TED... Nu-mi plăceau navele spaţiale propulsate cu bombe nucleare. De fapt, credeam că-i o idee grozavă, aşa c-am început să construiesc caiacuri. Aşa că aveam câteva caiacuri. Asta ca să ştiţi că nu sunt Dr. Strangelove.
But all the time I was out there doing these strange kayak voyages in odd, beautiful parts of this planet, I always thought in the back of my mind about Project Orion, and how my father and his friends were going to build these big ships. They were actually going to go -- Ted Taylor, who led the project, was going to take his children. My father was not going to take his children, that was one of the reasons we sort of had a falling out for a few years.
Dar tot acest timp cât eu mergeam în voiaje stranii cu caiacul în zone ciudate şi minunate ale acestei planete, tot timpul aveam în minte şi Proiectului Orion, şi cum tata şi prietenii lui urmau să construiască aceste nave mari. Ei se pregăteau să plece de-adevăratelea. Ei chiar urmau să plece. Ted Taylor, liderul proiectului, urma să-şi ia şi copiii. Tata nu planifica să ia şi copiii. Acesta este unul din motivele că oarecum am fost certaţi câţiva ani.
(Laughter)
(Hohote de râs)
The project began in '57 at General Atomics there, that's right on the coast at La Jolla. Look at that central building right in the middle of the picture. That's the 130-foot diameter library. That is exactly the size of the base of the spaceship. So put that library at the bottom of that ship -- that's how big the thing was going to be. It would take two or three thousand bombs. The people who worked on it were a lot of the Los Alamos people who had done the hydrogen bomb work. It was the first project funded by ARPA. That's the contract where ARPA gave the first million dollars to get this thing started. "Spaceship project officially begun. Job waiting for you. Dyson." That's July '58. Two days later, the space traveler's manifesto explaining why -- just like we heard yesterday -- why we need to go into space: "... trips to satellites of the outer planets. August 20, 1958."
Proiectul a început în '57 la General Atomic. Este chiar la coastă, lîngă La Jolla. Priviţi clădirea centrală chiar din mijlocul acestei poze. E biblioteca de 130 picioare diametru. Este exact de dimensiunea bazei navei spaţiale. Aşa că, plasaţi biblioteca la baza navei -- iată cât de mare urma să fie această navă. Ar fi fost necesare două-trei mii bombe. Oamenii care lucrau la ea erau în mare de la Los Alamos oameni care au lucrat la bomba cu hidrogen. Era primul proiect finanţat de ARPA. Acesta este contractul prin care ARPA oferea primul milion de dolari pentru începerea proiectului. "Începe oficial proiectul navei spaţiale. Lucrul vă aşteaptă. Dyson." Era iulie '58. Două zile mai târziu: manifestul călătorului spaţial explică de ce -- exact cum aţi auzit ieri -- de ce trebuie să mergem în spaţiu? "Călătorii spre sateliţii planetelor exterioare" -- 20 august 1958. Aceasta e statistica despre care-ar fi locurile bune de vizitat.
These are the statistics of what would be the good places to go and stop. Some of the sizes of the ships, ranging all the way up to ship mass of 8 million tons. So that was the outer extreme. Here was version two: 2,000 bombs. These are five-kiloton yield bombs, about the size of small Volkswagens; it would take 800 to get into orbit. Here we see a 10,000-ton ship will deliver 1,300 tons to Saturn and back -- essentially, a five-year trip. Possible departure dates: October 1960 to February 1967. These are trajectories going to Mars. All this was done by hand, with slide rules. The little Orion ship, and what it would take to do what Orion does with chemicals: you have a ship the size of the Empire State Building.
Unele din dimensiunile navelor, care ajung până la o navă de tocmai 8 milioane tone. Dar asta era extrema de sus. Iată versiunea a doua -- 2000 bombe. Sunt bombe de 5 kilotone, de dimensiunea unui Volkswagen mic. Sunt necesare 800 pentru a ajunge pe orbită. Aceasta e versiunea unei nave de 10 000 tone -- ar deplasa 1300 tone spre Saturn şi înapoi. De fapt, un voiaj de 5 ani. Datele pentru lansare: octombrie 1960 până în februarie 1967. Acestea sunt traiectoriile spre Martie. Toate acestea au fost făcute manual cu rigle logaritmice. Nava Orion mică -- şi ce-ar fi necesar pentru a un Orion bazat pe combustibil chimic, ar fi necesară o navă de dimensiunea lui Empire State Building.
NASA had no interest; they tried to kill the project. The people who supported it were the Air Force, which meant that it was all secret. And that's why when you get something declassified, that's what it looks like. Military weapon versions that carried hydrogen bombs that could destroy half the planet. There's another version there that sends retaliatory strikes at the Soviet Union. This is the really secret stuff: how to get directed energy explosions. So you're sending the energy of a nuclear explosion -- not like just a stick of dynamite, but you're directing it at the ship. And this is still a very active subject. It's quite dangerous, but I believe it's better to have dangerous things in the open than think you're going to keep them secret.
NASA nu era interesată. Chiar a încercat să oprească proiectul. Cei care l-au susţinut au fost Forţele Aeriene, ceea ce însemna că era complet clasificat ca si secret. Iată de ce când declasifici ceva arată în halul ăsta. Versiuni militare care erau versiuni ce purtau bombe cu hidrogen ce puteau distruge jumătate de planetă. Exista o altă versiune ce trimitea lovituri retaliatoare asupra Uniunii Sovietice -- acestea erau chiar secrete total: cum să obţii explozii cu energie direcţionate, aşa ca energia unei explozii nucleare e îndreptată -- nu ca o bucată de dinamită, dar îndreptaţi explozia spre navă. Şi acesta încă mai e un subiect foarte activ. E foarte periculos, dar cred că-i mai bine ca lucrurile periculoase să fie ştiute decât să crezi că le vei păstra secrete.
This is what happened at 600 microseconds. The Air Force started to build smaller models and actually started doing this. The guys in La Jolla said, "We've got to get started now." They built a high-explosive propelled model. These are stills from film footage that was saved by someone who was supposed to destroy it but didn't, and kept it in their basement for the last 40 years. So, these are three-pound charges of C4; that's about 10 times what the guy had in his shoes.
Acesta este ce s-a întâmplat la 600 microsecunde. Forţele Aeriene au început să construiască modele mai mici şi chiar făceau asta. Tipul din La Jolla a spus: "Trebuie să începem imediat." Au construit un model propulsat de explozivi puternici. Acestea sunt cadre dintr-un film păstrat de cineva care trebuia să le distrugă şi n-a făcut-o, dar le-a păstrat în subsol timp de 40 ani. Şi, acestea sunt încărcături de aproape 1kg de C4. Acesta este cam de 10 ori ce-avea tipul în pantofi.
(Laughter)
Acesta este Ed Day plasând -- fiecare din aceste cutii de cafea conţin 1kg de C4.
This is Ed Day putting -- So each of these coffee cans has three pounds of C4 in it. They're building a system that ejects these at quarter-second intervals. That's my dad in the sport coat there, holding the briefcase. So, they had a lot of fun doing this. But no children were allowed; my dad could tell me he was building a spaceship and going to go to Saturn, but he could not say anything more about it.
Construiesc un sistem care le aruncă la intervale de sfert de secundă. Acesta este tata în jachetă sport, ţinând servieta. Se distrau de minune experimentând dar copiii n-aveau voie. Tata îmi putea spune că, construieşte o navă spaţială şi că va merge spre Saturn, dar altceva nu mai avea voie să spună.
So all my life I have wanted to find this stuff out, and spent the last four years tracking these old guys down. These are stills from the video. Jeff Bezos kindly, yesterday, said he'll put this video up on the Amazon site -- some little clip of it.
Aşa că toată viaţa am râvnit să aflu aceste lucruri, şi mi-am petrecut ultimii 4 ani regăsindu-i pe aceşti domni. Acestea sunt cadre din film. Jeff Bezos zicea ieri foarte amabil că va pune acest film pe site-ul Amazon, un mic clip din el.
(Applause)
Aşa că mulţumesc lui.
So, thanks to him. They got quite serious about the engineering of this. The size of that mass, for us, is really large technology in a way we're never going to go back to. If you saw the 1959 -- this is what it would feel like in the passenger compartment; that's acceleration profile.
Ei erau foarte serioşi de ingineria acestor lucruri. Dimensiunea acestei mase, ştiţi, pentru noi e tehnologie cu adevărat grea, şi într-un fel nu ne vom mai întoarce spre ea. Dacă aţi văzut 1959 -- aşa ar fi arătat compartimentul pasagerilor. Acesta este un profil de acceleraţie.
(Laughter)
Şi sistem de tracţiune bazat pe impulsuri.
And pulse-system yield: we're looking at 20-kiloton yield for an effective thrust of 10 million newtons. Well, here we have a little problem, the radiation doses at the crew station: 700 rads per shot.
Ne orientăm la un model de 20 kilotone pentru un efect de 10 milioane Newtoni. Bine, aici avem o mică problemă: dozele de radiaţie în cabina echipajului -- 700 rad per explozie.
(Laughter)
Explozii de fisiune în timpul proiectării:
Fission yields during development: they were hoping to get clean bombs; they didn't. Eyeburn: this is what happens to the people in Miami who are looking up.
ei sperau să obţină bombe curate. N-au reuşit. Orbire -- asta se întâmplă celor din Miami care privesc în sus la decolare.
(Laughter)
Compartimentul personalului. Observaţi, nu-i prea rău.
Personnel compartment noise: that's not too bad; it's very low frequencies, it's basically like these sub-woofers. And now we have ground-hazard assessments when you have a blow-up on the pad. Finally, at the very end in 1964, NASA steps in and says, "OK, we'll support a feasibility study for a small version that could be launched with Saturn Vs in sections and pieced together."
Frecvenţa e foarte joasă. E practic similar acestor difuzoare de başi. Şi acum aprecierea pericolelor la sol când aveţi un dezastru pe pista de lansare. În fine, chiar la sfârşit, în 1964, NASA se implică şi zice, "OK, vom susţine un studiu de fezabilitate pentru o versiune mică care poate fi lansată cu Saturn V în secţiuni şi asamblată."
So this is what NASA did, getting an eight-man version that would go to Mars. They liked it because the guys could kind of live there and be like, "It's like living in a submarine." This is crew compartment. It switches, so what's upside down is right side up when you go to artificial gravity mode. The scientists were still going to go along; they would take seven astronauts and seven scientists. This is a 20-man version for going to Jupiter: bunks, storm cellars, exercise room. You know, it was going to be a nice, long trip.
Şi acesta este ce-a făcut NASA, proiectând, ştiţi, o versiune de opt persoane ce-ar fi zburat spre Marte. Le-a plăcut deoarece tipii ar fi putut oarecum trăi în ea -- similar cu traiul pe un submarin. Acesta este cabina echipajului. Comută, astfel că ce este cu picioarele în sus devine orientat normal când treceţi în regim de gravitaţie artificială. Savanţii încă urmau să fie incluşi în echipaj, şi ei ar fi luat 7 astronauţi şi 7 savanţi. Acesta este o versiune de 20 persoane pentru Jupiter: cabine de dormit, beciuri de furtună, săli de exersare. Ştiţi, urma să fie un voiaj îndelungat şi frumos.
The Air Force version: here we have a military version. This is the kind of stuff that's not been declassified, just that people managed to sneak home and after, you know, on their deathbed, basically, gave me that. The sort of artist conceptions. These are basically PowerPoint presentations given to the Air Force 40 years ago. Look at the little guys there outside the vehicle. And one part of NASA was interested in it, but the headquarters in NASA, they killed the project. So finally, at the end, we can see the thing followed its sort of design path right up to 1965, and then all those paths came to a halt.
Versiunea Forţelor Aeriene. Avem şi o versiune militară. Aşa ceva n-a fost încă declasificat, doar că lumea a reuşit să le ducă pe furiş acasă şi apoi, ştiţi, pe patul lor de moarte de fapt mi le-au dat mie. Un fel de viziune artistică -- acestea sunt practic prezentări PowerPoint oferite pentru Forţele Aeriene acum 40 ani. Priviţi aceşti tipi mărunţi, lângă navă. Şi o parte din NASA era interesată, dar conducerea NASA, ei au oprit proiectul. Aşa că în final putem observa cum acest lucru a urmat traseul propriu de proiectare până în 1965. Şi apoi toate aceste trasee s-au oprit brusc.
Results: none. This project is hereby terminated. So that's the end.
Rezultate? Nimic. Acest proiect este definitiv terminat. Aşa că acesta este sfârşitul. Ce-aş mai putea spune în final e,
All I can say in closing is: we heard yesterday that one of the 10 bad things that could happen to us is an asteroid with our name on it. And one of the bad things that could happen to NASA is if that asteroid shows up with our name on it nine months out, and everybody says, "Well, what are we going to do?" And Orion is really one of the only, if not the only, off-the-shelf technologies that could do something.
ieri am auzit că unul din cele 10 lucruri care ni se pot întâmpla e un asteroid destinat planetei noastre. Şi ce se poate întâmpla rău pentru NASA e dacă acest asteroid destinat nouă apare în următoarele 9 luni, şi toţi vor întreba: "Păi, şi ce vom face acum?" Şi Orion e una din puţinele, dacă nu unica tehnologie disponibilă care ar putea face ceva.
(Laughter)
So I'm going to tell you the good news and the bad news. The good news is that NASA has a small, secret contingency-plan division that is looking at this, trying to keep knowledge of Orion preserved in the event of such a misfortune. Maybe keep a few little bombs of plutonium on the side. That's the good news. The bad news is, when I got in contact with these people to try and get some documents from them, they went crazy because I had all this stuff that they don't have, and NASA purchased 1,759 pages of this stuff from me. So that's the state we're at; it's not very good.
Aşa că vă voi spune ştirea bună şi cea rea. Ştirea bună e că NASA are o mică şi secretă divizie de planificare de contingenţă care examinează aşa ceva, şi încearcă să asigure continuitatea cunoştinţelor despre Orion în caz de catastrofă. Poate chiar câteva mici bombe de plutoniu puse deoparte. Acesta este ştirea bună. Ştirea proastă e că atunci când am contactat aceste persoane încercând să obţin nişte documente de la ei, s-au supărat foc, deoarece eu am toate aceste documente pe care ei nu le au. Şi NASA a cumpărat 1759 pagini de documente de la mine. Aşa că acesta este starea curentă a lucrurilor. Nu este prea bună.
(Laughter)
(Aplauze)
(Applause)