I'm a historian. Steve told us about the future of little technology; I'm going to show you some of the past of big technology. This was a project to build a 4,000-ton nuclear bomb-propelled spaceship and go to Saturn and Jupiter. This took place in my childhood, 1957-65. It was deeply classified. I'm going to show you some stuff that not only has not been declassified, but has now been reclassified.
אני היסטוריון. סטיב סיפר לנו על העתיד של טכנולוגיה זעירה. אני עומד להראות לכם את העבר של טכנולוגיה גדולה. זה היה פרויקט לבנות חללית מונעת פצצת אטום במשקל 4000 טון למסע לשבתאי וצדק. זה קרה בילדות שלי -- 1957 עד 65. זה היה סודי ביותר. אני עומד להראות לכם דברים שלא רק שלא הוסר מהם מעטה הסודיות, אלא שעכשיו הוגדרו מחדש כסודיים ביותר.
(Laughter)
(צחוק)
If all goes well, next year I'll be back, and I'll have a lot more to show you, and if all doesn't go well, I'll be in jail, like Wen Ho Lee.
אם הכל יתקדם כמו שצריך, בשנה הבאה אני אחזור ויהיה לי הרבה יותר לספר לכם, ואם לא הכל יעבור בשלום, אני אהיה בכלא כמו וון הו לי. (צחוק)
(Laughter)
So, this ship was basically the size of the Marriott Hotel, a little taller and a little bigger. And one of the people who worked on it at the beginning was my father, Freeman, there in the middle. That's me and my sister, Esther, who's a frequent TEDster. I didn't like nuclear bomb-propelled spaceships. I mean, I thought it was a great idea, but I started building kayaks. So we had a few kayaks. Just so you know that I am not Dr. Strangelove.
אז בעיקרון החללית הזאת היתה בגודל של מלון מריוט, קצת יותר גבוהה וקצת יותר גדולה. ואחד האנשים שעבדו עליה, בהתחלה, היה אבא שלי, פרימן -- שם במרכז. זה אני ואחותי, אסתר, שהיא טדסטרית חוזרת.... אני לא אהבתי חלליות מונעות פצצות אטום. אני מתכוןן, חשבתי שזה רעיון גדול, אז התחלתי לבנות קייאקים. אז היו לנו כמה קייאקים. רק שתדעו אני לא דוקטור סטריינג'לאב.
But all the time I was out there doing these strange kayak voyages in odd, beautiful parts of this planet, I always thought in the back of my mind about Project Orion, and how my father and his friends were going to build these big ships. They were actually going to go -- Ted Taylor, who led the project, was going to take his children. My father was not going to take his children, that was one of the reasons we sort of had a falling out for a few years.
אבל בכל הזמן הזה שהייתי שם בחוץ עושה את מסעות הקייאקים המוזרים האלה בחלקים מוזרים, ויפהפיים של הכוכב הזה, תמיד חשבתי בעומק מחשבתי על פרוייקט אוריון, ואיך שאבא שלי וחבריו עמדו לבנות את החלליות הענקיות האלה. הם באמת עמדו לעשות את זה. הם באמת התכוונו לטוס. טד טיילור, שהוביל את הפרוייקט, עמד לקחת את הילדים שלו. אבי לא התכוון לקחת את הילדים שלו. זאת אחת הסיבות שבגללה לא הסתדרנו לכמה שנים.
(Laughter)
(צחוק)
The project began in '57 at General Atomics there, that's right on the coast at La Jolla. Look at that central building right in the middle of the picture. That's the 130-foot diameter library. That is exactly the size of the base of the spaceship. So put that library at the bottom of that ship -- that's how big the thing was going to be. It would take two or three thousand bombs. The people who worked on it were a lot of the Los Alamos people who had done the hydrogen bomb work. It was the first project funded by ARPA. That's the contract where ARPA gave the first million dollars to get this thing started. "Spaceship project officially begun. Job waiting for you. Dyson." That's July '58. Two days later, the space traveler's manifesto explaining why -- just like we heard yesterday -- why we need to go into space: "... trips to satellites of the outer planets. August 20, 1958."
הפרוייקט החל ב57 בג'נרל אטומיק שם. זה ממש על החוף בלה הויה. הביטו בבניין המרכזי הזה במרכז התמונה. זו הספריה בקוטר 130 רגל. זה בדיוק הגודל של בסיס החללית. אז, שימו את הספריה הזאת בבסיס החללית -- זה כמה גדול שזה עמד להיות. זה היה מצריך בין אלפיים לשלושת אלפים פצצות. האנשים שעבדו על זה היה הרבה מהאנשים מלוס אלמוס שעשו את העבודה על פצצת המימן. זה היה הפרוייקט הראשון שמומן על ידי ARPA. זה החוזה, שבו ARPA נתנו את מיליון הדולר הראשונים כדי להתחיל את זה. "פרוייקט החללית החל רשמית. עבודה מחכה לך. דייסון." זה ביולי 58. יומיים מאוחר יותר: מניפסט נוסע החלל מסביר מדוע -- כמו ששמענו אתמול -- למה אנחנו צריכים לצאת לחלל? "טיולים ללויינים של הפלנטות החיצוניות" -- 20 באוגוסט, 1958. אלה הסטטיסטיקות של לאן כדאי לטוס ולעצור.
These are the statistics of what would be the good places to go and stop. Some of the sizes of the ships, ranging all the way up to ship mass of 8 million tons. So that was the outer extreme. Here was version two: 2,000 bombs. These are five-kiloton yield bombs, about the size of small Volkswagens; it would take 800 to get into orbit. Here we see a 10,000-ton ship will deliver 1,300 tons to Saturn and back -- essentially, a five-year trip. Possible departure dates: October 1960 to February 1967. These are trajectories going to Mars. All this was done by hand, with slide rules. The little Orion ship, and what it would take to do what Orion does with chemicals: you have a ship the size of the Empire State Building.
כמה מהגדלים של החלליות, נעים כל הדרך עד משקל חללית של 8 מיליון טון. אז זה היה הקיצון העליון. פה היתה גרסה שתיים -- 2000 פצצות. אלה פצצות של חמישה קילוטון, בערך בגודל של פולקסווגן קטנה. זה יצריך 800 כדי לצאת למסלול. כאן אנחנו רואים חללית של 10000 טון -- שתקח 1300 טון לשבתאי וחזרה. בעצם מסע של חמש שנים. תאריכי יציאה אפשריים: אוקטובר 1960 עד פברואר 1967. אלה מסלולים בדרך למאדים. כל זה נעשה ביד, עם סרגלי החלקה. חללית האוריון הקטנה -- ומה זה ידרוש כדי לעשות את אוריון עם כימיקלים, תקבלו חללית בגודל של מגדל האמפייר סטייט.
NASA had no interest; they tried to kill the project. The people who supported it were the Air Force, which meant that it was all secret. And that's why when you get something declassified, that's what it looks like. Military weapon versions that carried hydrogen bombs that could destroy half the planet. There's another version there that sends retaliatory strikes at the Soviet Union. This is the really secret stuff: how to get directed energy explosions. So you're sending the energy of a nuclear explosion -- not like just a stick of dynamite, but you're directing it at the ship. And this is still a very active subject. It's quite dangerous, but I believe it's better to have dangerous things in the open than think you're going to keep them secret.
נאסא לא היתה מעוניינת. הם ניסו להרוג את הפרוייקט. האנשים שתמכו בו היו חיל האויר, מה שאמר שהכל היה סודי. לכן, כשמוציאים משהו מסיווג, ככה זה נראה. גרסאות צבאיות חמושות שהיו גרסאות שנשאו פצצות מימן שיכלו להשמיד חצי מכדור הארץ. היתה עוד גרסה שם ששגרה מתקפות נגד על ברית המועצות -- זה היה החומר הסודי באמת: איך ליצור פיצוצים כיווניים, כך שהאנרגיה של הפיצוץ האטומי -- לא כמו סתם מקל דינמיט, אלא מכוונים אותה אל הספינה. וזה עדיין נושא פעיל. זה די מסוכן, אבל אני מאמין שעדיף שיש דברים מסוכנים גלויים מאשר לחשוב שתשמרו אותם בסוד.
This is what happened at 600 microseconds. The Air Force started to build smaller models and actually started doing this. The guys in La Jolla said, "We've got to get started now." They built a high-explosive propelled model. These are stills from film footage that was saved by someone who was supposed to destroy it but didn't, and kept it in their basement for the last 40 years. So, these are three-pound charges of C4; that's about 10 times what the guy had in his shoes.
זה מה שקרה ב600 מיקרו שניות. חיל האויר בנה גרסאות קטנות יותר ובאמת התחיל לעשות את זה. הבחור בלה ג'ולה אמר, "אנחנו צריכים להתחיל עכשיו." הם בנו מודל מונע חומר נפץ חזק. אלו תמונות מצילומי פילם שנשמרו על ידי מישהו שהיה אמור להשמיד את זה אבל לא עשה זאת, ושמר אותם במרתף במשך 40 השנים האחרונות. אז, אלה 1.4 ק"ג של C4. זה בערך פי 10 ממה שהיה לבחור בנעליים.
(Laughter)
זה אד דיי שם -- אז כל אחת מכוסות הקפה האלה הכילו 4.1 ק"ג של C4.
This is Ed Day putting -- So each of these coffee cans has three pounds of C4 in it. They're building a system that ejects these at quarter-second intervals. That's my dad in the sport coat there, holding the briefcase. So, they had a lot of fun doing this. But no children were allowed; my dad could tell me he was building a spaceship and going to go to Saturn, but he could not say anything more about it.
הם בונים מערכת שפולטת אותן במרווחים של רבע שנייה. זה אבא שלי במעיל הספורט שם, מחזיק את המזוודה. אז הם מאוד נהנו לעשות את זה, אבל לילדים לא הרשו להתקרב. אבא שלי היה יכול לספר לי שהוא בונה חללית והוא עומד לטוס לשבתאי, אבל הוא לא היה יכול להגיד יותר על זה.
So all my life I have wanted to find this stuff out, and spent the last four years tracking these old guys down. These are stills from the video. Jeff Bezos kindly, yesterday, said he'll put this video up on the Amazon site -- some little clip of it.
אז כל חיי רציתי לגלות את זה, וביליתי את ארבע השנים האחרונות בחיפוש החברה המבוגרים האלה. זה עדיין מהוידאו. ג'ף בזוז אמר אתמול שהוא ישים את הוידאו הזה באתר אמזון, קליפ קטן של זה.
(Applause)
אז, תודות לו.
So, thanks to him. They got quite serious about the engineering of this. The size of that mass, for us, is really large technology in a way we're never going to go back to. If you saw the 1959 -- this is what it would feel like in the passenger compartment; that's acceleration profile.
הם נעשו די רציניים בתכנון של זה. הגודל של המסה הזאת, אתם יודעים, בשבילנו זו טכנולוגיה גדולה, בצורה מסויימת לעולם לא נחזור אליה. אם ראיתם ב1959 -- כך היה נראה אזור המגורים. זה פרופיל תאוצה.
(Laughter)
והספק מערכת הפולסים.
And pulse-system yield: we're looking at 20-kiloton yield for an effective thrust of 10 million newtons. Well, here we have a little problem, the radiation doses at the crew station: 700 rads per shot.
אנחנו מביטים בהספק של 20 קילוטון בשביל אפקט בשבילנו 10 מיליון ניוטון. אז, כאן יש לנו בעיה קטנה: מנות הקרינה בעמדת הצוות -- 700 ראד לפיצוץ.
(Laughter)
הספק היתוך בזמן הפיתוח:
Fission yields during development: they were hoping to get clean bombs; they didn't. Eyeburn: this is what happens to the people in Miami who are looking up.
הם קיוו להשיג פצצות נקיות. הם לא. כוויות עיניים -- זה מה שקורה לאנשים במיאמי אם הם מביטים למעלה.
(Laughter)
מגורי הצוות. שימו לב, זה לא רע.
Personnel compartment noise: that's not too bad; it's very low frequencies, it's basically like these sub-woofers. And now we have ground-hazard assessments when you have a blow-up on the pad. Finally, at the very end in 1964, NASA steps in and says, "OK, we'll support a feasibility study for a small version that could be launched with Saturn Vs in sections and pieced together."
זו תדירות נמוכה למדי. זה בעיקרון כמו הסאב וופרים האלה. ועכשיו יש לנו הערכת סכנות קרקע כשיש פיצוץ על כן השיגור. לבסוף, בסיום, ב1964, נאסא נכנסת ואומרת, "אוקיי, נתמוך בחקר התכנות לגרסה מוקטנת שיכולה להיות משוגרת בטילי סאטורן בחלקים ומורכבת בחלל."
So this is what NASA did, getting an eight-man version that would go to Mars. They liked it because the guys could kind of live there and be like, "It's like living in a submarine." This is crew compartment. It switches, so what's upside down is right side up when you go to artificial gravity mode. The scientists were still going to go along; they would take seven astronauts and seven scientists. This is a 20-man version for going to Jupiter: bunks, storm cellars, exercise room. You know, it was going to be a nice, long trip.
אז זה מה שנאסא עשו, קיבלו, אתם יודעים, גרסה של שמונה אנשים שיכלה להגיע למאדים. הם אהבו את זה מפני שהאנשים יכלו בערך לגור שם -- כמו מגורים בצוללת. זה מדור הצוות. זה מתהפך, כך שמה שהפוך הוא ישר למעלה כשהכבידה המלאכותית מופעלת. המדענים עדיין התכוונו להמשיך, והם התכוונו לקחת שבעה אסטרונאטים ושבעה מדענים. זו גרסה של 20 אנשים לטיסה לצדק: דרגשים, מרתפי סערה, חדר אימונים. אתם יודעים, זה היה עומד להיות מסע יפה וארוך.
The Air Force version: here we have a military version. This is the kind of stuff that's not been declassified, just that people managed to sneak home and after, you know, on their deathbed, basically, gave me that. The sort of artist conceptions. These are basically PowerPoint presentations given to the Air Force 40 years ago. Look at the little guys there outside the vehicle. And one part of NASA was interested in it, but the headquarters in NASA, they killed the project. So finally, at the end, we can see the thing followed its sort of design path right up to 1965, and then all those paths came to a halt.
גרסת חיל האויר כאן. יש לנו גרסה צבאית. זה סוג הדברים שנשארים סודיים, רק מה שאנשים הגניבו הביתה ואחר כך, אתם יודעים, על ערש דווי נתנו לי. סוג של חזון של אומן -- זה בעיקרון מצגות פאורפוינט שנתנו לחיל האויר לפני 40 שנה. הביטו באנשים הקטנים שם, מחוץ לרכב. וחלק אחד של נאסא היה מעוניין, אבל במטה של נאסא, הם הרגו את הפרוייקט. אז, לבסוף, בסוף, אנחנו יכולים לראות שזה המשיך לפי התכנון עד 1965. ואז כל השבילים הגיעו למבוי סתום.
Results: none. This project is hereby terminated. So that's the end.
תוצאות? אין. הפרוייקט הזה מבוטל בזאת. אז זה הסוף. כל מה שאני יכול להגיד לסיום זה,
All I can say in closing is: we heard yesterday that one of the 10 bad things that could happen to us is an asteroid with our name on it. And one of the bad things that could happen to NASA is if that asteroid shows up with our name on it nine months out, and everybody says, "Well, what are we going to do?" And Orion is really one of the only, if not the only, off-the-shelf technologies that could do something.
שמענו אתמול שאחד מעשרת הדברים הרעים שיכולים לקרות לנו זה אסטרואיד עם השם שלנו עליו. ואחד הדברים הגרועים שיכולים לקרות לנאסא זה אם האסטרואיד הזה יופיע בעוד 9 חודשים, וכולם יגידו, "אז, מה אנחנו הולכים לעשות?" ואוריון הוא באמת אחד מהדברים היחידים, אם לא היחיד, טכנולוגיה מהמדף שיכולה לעשות משהו.
(Laughter)
So I'm going to tell you the good news and the bad news. The good news is that NASA has a small, secret contingency-plan division that is looking at this, trying to keep knowledge of Orion preserved in the event of such a misfortune. Maybe keep a few little bombs of plutonium on the side. That's the good news. The bad news is, when I got in contact with these people to try and get some documents from them, they went crazy because I had all this stuff that they don't have, and NASA purchased 1,759 pages of this stuff from me. So that's the state we're at; it's not very good.
אז אני הולך להגיד לכם את החדשות הטובות והרעות. החדשות הטובות הן שלנאסא יש מחלקת תוכנית חרום, קטנה וסודית שבוחנת את זה, מנסה לשמור על הידע של אוריון למקרה של חוסר מזל כזה. אולי לשמור כמה פצצות פלוטונים בצד. אלה החדשות הטובות. החדשות הרעות הן, כשיצרתי קשר עם האנשים האלה כדי לנסות ולקבל מהם מסמכים, הם השתגעו, מפני שלי היה את כל החומר שלהם לא היה. ונאסא רכשו 1759 דפי מידע של זה ממני. אז זה המצב בו אנו נמצאים. זה לא -- לא ממש טוב.
(Laughter)
(מחיאות כפיים)
(Applause)