Όταν ήμουν στην πέμπτη τάξη, αγόρασα ένα τεύχος του «DC Comics παρουσιάζει # 57» από περιστρεφόμενο ράφι στο τοπικό βιβλιοπωλείο, και μου άλλαξε τη ζωή. Ο συνδυασμός των λέξεων και εικόνων κάτι έκανε στο μυαλό μου που ποτέ δεν είχε γίνει πριν, και αμέσως ερωτεύτηκα τα εικονογραφημένα ως μέσον. Έγινα ένας αχόρταγος αναγνώστης εικονογραφημένων βιβλίων, αλλά ποτέ δεν τα έφερα στο σχολείο. Ενστικτωδώς, ήξερα ότι τα εικονογραφημένα δεν είχαν θέση στην αίθουσα. Οι γονείς μου σίγουρα δεν τα συμπαθούσαν και ήμουν σίγουρος ότι ούτε στον δάσκαλό μου θα άρεσαν. Δεν τα χρησιμοποίησαν ποτέ για να διδάξουν, τα εικονογραφημένα δεν επιτρέπονταν κατά την σιωπηλή παρατεταμένη ανάγνωση και ποτέ δεν πωλούνταν στην ετήσια Έκθεση Βιβλίου μας. Παρόλα αυτά, συνέχισα την ανάγνωσή τους κι ακόμη άρχισα να φτιάχνω κι εγώ. Τελικά έγινα σκιτσογράφος με δημοσιευμένα έργα, γράφοντας και ζωγραφίζοντας κόμικς για τα προς το ζην.
When I was in the fifth grade, I bought an issue of "DC Comics Presents #57" off of a spinner rack at my local bookstore, and that comic book changed my life. The combination of words and pictures did something inside my head that had never been done before, and I immediately fell in love with the medium of comics. I became a voracious comic book reader, but I never brought them to school. Instinctively, I knew that comic books didn't belong in the classroom. My parents definitely were not fans, and I was certain that my teachers wouldn't be either. After all, they never used them to teach, comic books and graphic novels were never allowed during silent sustained reading, and they were never sold at our annual book fair. Even so, I kept reading comics, and I even started making them. Eventually I became a published cartoonist, writing and drawing comic books for a living.
Επίσης έγινα καθηγητής γυμνασίου. Ορίστε πού δίδαξα: στο Γυμνάσιο Μπίσοπ Ο' Ντάουντ στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Δίδαξα λίγο μαθηματικά και λίγο τέχνη, αλλά κυρίως πληροφορική, και ήμουν εκεί για 17 χρόνια. Όταν ήμουν εντελώς νέος δάσκαλος, προσπάθησα να φέρω εικονογραφημένα στην αίθουσά μου. Θυμάμαι που είπα στους μαθητές μου την πρώτη μέρα κάθε τάξης πως κι εγώ ήμουν σκιτσογράφος. Δεν σχεδιάζα τόσο να διδάξω με εικονογραφημένα, όσο ήλπιζα ότι έτσι θα νόμιζαν πως ήμουν άνετος.
I also became a high school teacher. This is where I taught: Bishop O'Dowd High School in Oakland, California. I taught a little bit of math and a little bit of art, but mostly computer science, and I was there for 17 years. When I was a brand new teacher, I tried bringing comic books into my classroom. I remember telling my students on the first day of every class that I was also a cartoonist. It wasn't so much that I was planning to teach them with comics, it was more that I was hoping comics would make them think that I was cool.
(Γέλιο)
(Laughter)
Έκανα λάθος. Αυτά ήταν στην δεκαετία του 90, όταν τα εικονογραφημένα δεν είχαν το πολιτιστικό κύρος που έχουν σήμερα. Οι μαθητές μου δεν πίστευαν πως ήμουν άνετος. Πίστευαν πως ήμουν σπασίκλας. Και το χειρότερο, όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν στην τάξη μου, χρησιμοποιούσαν εικονογραφημένα για να μου αποσπάσουν την προσοχή. Σήκωναν το χέρι και μου έκαναν ερωτήσεις όπως: «Κύριε Γιάνγκ, ποιος νομίζετε ότι θα κέρδιζε, ο Σούπερμαν ή ο Χαλκ;»
I was wrong. This was the '90s, so comic books didn't have the cultural cachet that they do today. My students didn't think I was cool. They thought I was kind of a dork. And even worse, when stuff got hard in my class, they would use comic books as a way of distracting me. They would raise their hands and ask me questions like, "Mr. Yang, who do you think would win in a fight, Superman or the Hulk?"
(Γέλιο)
(Laughter)
Γρήγορα διαπίστωσα πως έπρεπε να διαχωρήσω την διδασκαλία από την εικονογράφηση. Φαινόταν πως το ένστικτό μου στην πέμπτη τάξη ήταν σωστό. Τα εικονογραφημένα δεν ανήκαν στην τάξη.
I very quickly realized I had to keep my teaching and my cartooning separate. It seemed like my instincts in fifth grade were correct. Comic books didn't belong in the classroom.
Αλλά και πάλι, έκανα λάθος. Στην αρχή της διδακτικής μου καριέρας, έμαθα από πρώτο χέρι το εκπαιδευτικό δυναμικό των κόμικς. Ένα εξάμηνο, ήμουν αναπληρωτής στην Άλγεβρα στη Β' τάξη. Μου ζητήθηκε μακροπρόθεσμη αναπλήρωση και είπα ναι, αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Εκείνη την εποχή, ήμουν επίσης ο εκπαιδευτικός τεχνολόγος στο σχολείο, κι έτσι κάθε δυο εβδομάδες έπρεπε να χάσω μια ή δύο διδακτικές ώρες αυτής της Β' τάξης Άλγεβρας επειδή ήμουν σε άλλη τάξη και βοηθούσα έναν άλλο δάσκαλο με μια δραστηριότητα πάνω σε υπολογιστές. Για αυτούς τους μαθητές, κάτι τέτοιο ήταν φρικτό. Η μακροπρόθεσμη αναπλήρωση είναι αρκετά άσχημη αλλά η αναπλήρωση για τον αναπληρωτή σου; Αυτό είναι το χειρότερο. Προσπαθώντας να παρέχω κάποια συνοχή για τους μαθητές μου, άρχισα να βιντεοσκοπώ τον εαυτό μου στην παράδοση του μαθήματος. Συχνά έδινα στον αναπληρωτή μου τα βίντεο για να τα δείξει στους μαθητές μου. Προσπάθησα να κάνω τα βίντεο όσο συναρπαστικά γινόταν. Ακόμη πρόσθεσα και κάποια ειδικά εφέ. Για παράδειγμα, αφού τελείωσα ένα πρόβλημα στον πίνακα, χτυπούσα παλαμάκια και ο πίνακας ως δια μαγείας σβηνόταν.
But again, I was wrong. A few years into my teaching career, I learned firsthand the educational potential of comics. One semester, I was asked to sub for this Algebra 2 class. I was asked to long-term sub it, and I said yes, but there was a problem. At the time, I was also the school's educational technologist, which meant every couple of weeks I had to miss one or two periods of this Algebra 2 class because I was in another classroom helping another teacher with a computer-related activity. For these Algebra 2 students, that was terrible. I mean, having a long-term sub is bad enough, but having a sub for your sub? That's the worst. In an effort to provide some sort of consistency for my students, I began videotaping myself giving lectures. I'd then give these videos to my sub to play for my students. I tried to make these videos as engaging as possible. I even included these little special effects. For instance, after I finished a problem on the board, I'd clap my hands, and the board would magically erase.
(Γέλιο)
(Laughter)
Νόμιζα πως αυτό ήταν φοβερό. Ήμουν σίγουρος ότι οι μαθητές μου θα το λάτρευαν, αλλά έκανα λάθος.
I thought it was pretty awesome. I was pretty certain that my students would love it, but I was wrong.
(Γέλιο)
(Laughter)
Αυτές οι βιντεοσκοπημένες παραδόσεις ήταν σκέτη καταστροφή. Μαθητές έρχονταν και μου έλεγαν για παράδειγμα: «Κε Γιανγκ, νομίζαμε πως είστε βαρετός διά ζώσης αλλά στο βίντεο, απλά είστε αφόρητος».
These video lectures were a disaster. I had students coming up to me and saying things like, "Mr. Yang, we thought you were boring in person, but on video, you are just unbearable."
(Γέλιο)
(Laughter)
Ως μια απεγνωσμένη δεύτερη προσπάθεια, άρχισα να εικονογραφώ τις παραδόσεις. Το έκανα γρήγορα με ελάχιστο σχεδιασμό. Με έναν μαρκαδόρο, ζωγράφιζα το ένα πλαίσιο μετά το άλλο, υπολογίζοντας τι ήθελα να πω καθώς προχωρούσα. Αυτές οι εικονογραφημένες διαλέξεις ήταν περίπου τέσσερις με έξι σελίδες, τις φωτοτυπούσα, τις έδινα στον αναπληρωτή να τις μοιράσει στους μαθητές. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, αυτές οι εικονογραφημένες διαλέξεις ήταν μεγάλη επιτυχία. Οι μαθητές μου μου ζητούσαν να τους φτιάξω παρόμοια ακόμη κι όταν μπορούσα να είμαι εκεί αυτοπροσώπως. Τους άρεσα εικονογραφημένος περισσότερο από ό,τι αυτοπροσώπως.
So as a desperate second attempt, I began drawing these lectures as comics. I'd do these very quickly with very little planning. I'd just take a sharpie, draw one panel after the other, figuring out what I wanted to say as I went. These comics lectures would come out to anywhere between four and six pages long, I'd xerox these, give them to my sub to hand to my students. And much to my surprise, these comics lectures were a hit. My students would ask me to make these for them even when I could be there in person. It was like they liked cartoon me more than actual me.
(Γέλιο)
(Laughter)
Αυτό με εξέπληξε γιατί οι μαθητές μου είναι μέρος μιας γενιάς που ανατράφηκε με οθόνες, οπότε σκέφτηκα σίγουρα ότι θα τους άρεσε να μαθαίνουν από μια οθόνη περισσότερο από ό,τι από μια σελίδα. Αλλά όταν μίλησα με μαθητές μου γιατί τους άρεσαν οι εικονογραφημένες διαλέξεις τόσο πολύ, άρχισα να κατανοώ τις εκπαιδευτικές δυνατότητες των εικονογραφημένων. Πρώτον, σε αντίθεση με τα σχολικά βιβλία Μαθηματικών, αυτές οι εικονογραφημένες διαλέξεις δίδασκαν οπτικά. Οι μαθητές μας μεγαλώνουν σε έναν οπτικό πολιτισμό άρα έχουν συνηθίσει να προσλαμβάνουν πληροφορίες έτσι. Αλλά αντίθετα από άλλες οπτικές αφηγήσεις, όπως η ταινία, η τηλεόραση, τα κινούμενα σχέδια ή το βίντεο, τα εικονογραφημένα είναι «μόνιμα», όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ. Στα εικονογραφημένα, παρελθόν, παρόν και μέλλον κάθονται μαζί στην ίδια σελίδα. Δηλαδή ο ρυθμός ροής της πληροφορίας είναι σταθερά στα χέρια του αναγνώστη. Όταν οι μαθητές μου δεν κατανοούσαν κάτι στην εικονογραφημένη διάλεξή μου, απλώς ξαναδιάβαζαν αυτό το απόσπασμα όσο γρήγορα ή αργά χρειάζονταν. Ήταν σαν να τους έδινα απομακρυσμένον έλεγχο για τις πληροφορίες. Δεν ίσχυε το ίδιο για τις δικές μου βίντεο διαλέξεις και ούτε για τις δια βίου διαλέξεις μου. Όταν μιλάω, παρέχω τις πληροφορίες όσο γρήγορα ή αργά θέλω εγώ. Έτσι για ορισμένους φοιτητές και ορισμένα είδη πληροφοριών, αυτές οι δύο όψεις των εικονογραφημένων, η οπτική φύση και η μονιμότητά τους, τα καθιστούν ένα απίστευτα ισχυρό εκπαιδευτικό εργαλείο.
This surprised me, because my students are part of a generation that was raised on screens, so I thought for sure they would like learning from a screen better than learning from a page. But when I talked to my students about why they liked these comics lectures so much, I began to understand the educational potential of comics. First, unlike their math textbooks, these comics lectures taught visually. Our students grow up in a visual culture, so they're used to taking in information that way. But unlike other visual narratives, like film or television or animation or video, comics are what I call permanent. In a comic, past, present and future all sit side by side on the same page. This means that the rate of information flow is firmly in the hands of the reader. When my students didn't understand something in my comics lecture, they could just reread that passage as quickly or as slowly as they needed. It was like I was giving them a remote control over the information. The same was not true of my video lectures, and it wasn't even true of my in-person lectures. When I speak, I deliver the information as quickly or slowly as I want. So for certain students and certain kinds of information, these two aspects of the comics medium, its visual nature and its permanence, make it an incredibly powerful educational tool.
Όταν δίδασκα το μάθημα Άλγεβρα 2, έκανα το μεταπτυχιακό στην Εκπαίδευση στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Εξεπλάγην από αυτή την εμπειρία που είχα με τις εικονογραφημένες διαλέξεις ώστε αποφάσισα να επικεντρώσω την εργασία μου στα εικονογραφημένα. Ήθελα να καταλάβω γιατί οι Αμερικανοί εκπαιδευτές είναι τόσο απρόθυμοι στη χρήση εικονογραφημένων στις τάξεις τους. Ορίστε τι ανακάλυψα.
When I was teaching this Algebra 2 class, I was also working on my master's in education at Cal State East Bay. And I was so intrigued by this experience that I had with these comics lectures that I decided to focus my final master's project on comics. I wanted to figure out why American educators have historically been so reluctant to use comic books in their classrooms. Here's what I discovered.
Τα εικονογραφημένα έγιναν μαζικά στην δεκαετία του 1940 με εκατομμύρια αντίτυπα πωλήσεων κάθε μήνα, και τότε οι εκπαιδευτές το πρόσεξαν. Πολλοί καινοτόμοι δάσκαλοι άρχισαν να φέρνουν εικονογραφημένα στην τάξη τους για πειραματισμό. Το 1944, η «Εφημερίδα Εκπαιδευτικής Κοινωνιολογίας» αφιέρωσε ένο ολόκληρο τεύχος σε αυτό το θέμα. Τα πράγματα φαινόταν πως προόδευαν. Οι δάσκαλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν. Αλλά τότε εμφανίζεται ένας τύπος. Ο παιδοψυχολόγος Δρ Φρέντρικ Ουέρθαμ το 1954 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Αποπλάνηση των Αθώων», όπου υποστήριξε ότι τα εικονογραφημένα προκαλούν νεανική παραβατικότητα.
Comic books first became a mass medium in the 1940s, with millions of copies selling every month, and educators back then took notice. A lot of innovative teachers began bringing comics into their classrooms to experiment. In 1944, the "Journal of Educational Sociology" even devoted an entire issue to this topic. Things seemed to be progressing. Teachers were starting to figure things out. But then along comes this guy. This is child psychologist Dr. Fredric Wertham, and in 1954, he wrote a book called "Seduction of the Innocent," where he argues that comic books cause juvenile delinquency.
(Γέλιο)
(Laughter)
Έκανε λάθος. Ο Δρ Φρέντρικ Ουέθαμ ήταν πραγματικά αξιοπρεπής. Στη σταδιοδρομία του δούλεψε περισσότερο με ανηλίκους παραβάτες και παρατήρησε ότι οι περισσότεροι πελάτες του διάβαζαν εικονογραφημένα. Ο Δρ Ουέρθαμ δεν αντιλήφθηκε πως στις δεκαετίες του 1940 και του '50, σχεδόν κάθε παιδί στην Αμερική διάβαζε εικονογραφημένα.
He was wrong. Now, Dr. Wertham was actually a pretty decent guy. He spent most of his career working with juvenile delinquents, and in his work he noticed that most of his clients read comic books. What Dr. Wertham failed to realize was in the 1940s and '50s, almost every kid in America read comic books.
Ο Δρ Ουέρθαμ δεν αποδεικνύει πλήρως τα επιχειρήματά του αλλά το βιβλίο του εμπνέει τη Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών να διεξάγει μια σειρά ακροάσεων για να εξακριβωθεί αν τα εικονογραφημένα προκαλούσαν νεανική παραβατικότητα. Αυτές οι ακροάσεις διήρκεσαν σχεδόν δύο μήνες. Δεν κατέληξαν σε συμπέρασμα, αλλά προκάλεσαν τεράστια ζημιά στη φήμη των εικονογραφημένων στα μάτια του αμερικανικού κοινού.
Dr. Wertham does a pretty dubious job of proving his case, but his book does inspire the Senate of the United States to hold a series of hearings to see if in fact comic books caused juvenile delinquency. These hearings lasted for almost two months. They ended inconclusively, but not before doing tremendous damage to the reputation of comic books in the eyes of the American public.
Μετά από αυτό, όλοι οι αξιοσέβαστοι Αμερικανοί εκπαιδευτές υποχώρησαν κι απομακρύνθηκαν για δεκαετίες. Την δεκαετία του 1970, μερικές γενναίες ψυχές άρχισαν να παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Και μόνο αρκετά πρόσφατα, ίσως την τελευταία δεκαετία, τα εικονογραφημένα είδαν ευρύτερη αποδοχή από τους Αμερικανούς εκπαιδευτικούς.
After this, respectable American educators all backed away, and they stayed away for decades. It wasn't until the 1970s that a few brave souls started making their way back in. And it really wasn't until pretty recently, maybe the last decade or so, that comics have seen more widespread acceptance among American educators.
Τα εικονογραφημένα βιβλία και μυθιστορήματα αρχίζουν να επιστρέφουν ξανά στις Αμερικανικές τάξεις και αυτό συμβαίνει ακόμη και στο Μπίσοπ Ο' Ντάουντ όπου δίδασκα. Ο κ. Σμιθ, ένας πρώην συνάδελφός μου, χρησιμοποιεί το «Κατανοώντας τα Κόμικς» του Σκοτ Μακ Κλάουντ στις τάξεις Λογοτεχνίας και ταινιών επειδή το βιβλίο δίνει στους μαθητές του την γλώσσα με την οποία συζητείται η σχέση ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Ο κ. Μπερνς αναθέτει ένα δοκίμιο κόμικ στους μαθητές του κάθε χρόνο. Ζητώντας από τους μαθητές να επεξεργαστούν ένα πεζό χρησιμοποιώντας εικόνες ο κ. Μπερνς τους ζητά να σκεφτούν σοβαρά, όχι μόνο για την ιστορία, αλλά και για τον τρόπο που αυτή εξιστορείται. Η κα Μάροκ χρησιμοποιεί το δικό μου «Κινέζος γεννημένος στην Αμερική» με τους μαθητές της στα Αγγλικά 1. Για εκείνη, η εικονογραφημένη αφήγηση είναι ένας υπέροχος τρόπος να διαμορφωθεί ένα Κοινό Εκπαιδευτικό Πρότυπο. που ορίζει ότι οι μαθητές θα πρέπει να μπορούν να αναλύουν πώς οπτικά στοιχεία συμβάλλουν στο νόημα, τον τόνο και την ομορφιά ενός κειμένου.
Comic books and graphic novels are now finally making their way back into American classrooms and this is even happening at Bishop O'Dowd, where I used to teach. Mr. Smith, one of my former colleagues, uses Scott McCloud's "Understanding Comics" in his literature and film class, because that book gives his students the language with which to discuss the relationship between words and images. Mr. Burns assigns a comics essay to his students every year. By asking his students to process a prose novel using images, Mr. Burns asks them to think deeply not just about the story but also about how that story is told. And Ms. Murrock uses my own "American Born Chinese" with her English 1 students. For her, graphic novels are a great way of fulfilling a Common Core Standard. The Standard states that students ought to be able to analyze how visual elements contribute to the meaning, tone and beauty of a text.
Στη βιβλιοθήκη, η κα Κάουντς έχει χτίσει μια εντυπωσιακή συλλογή εικονογραφημένων αφηγημάτων για το Μπίσοπ Ο' Ντάουντ. Η κα Κάουντς και όλοι οι συνάδελφοί της στη βιβλιοθήκη βρίσκονται στην κορυφή για την προάσπιση των εικονογραφημένων από τις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ένα άρθρο για σχολικές βιβλιοθήκες δήλωνε ότι η απλή παρουσία εικονογραφημένων αφηγημάτων στη βιβλιοθήκη αύξανε την χρήση της κατά περίπου 80% και αύξανε την κυκλοφορία μη εικονογραφημένου υλικού κατά περίπου 30%.
Over in the library, Ms. Counts has built a pretty impressive graphic novel collection for Bishop O'Dowd. Now, Ms. Counts and all of her librarian colleagues have really been at the forefront of comics advocacy, really since the early '80s, when a school library journal article stated that the mere presence of graphic novels in the library increased usage by about 80 percent and increased the circulation of noncomics material by about 30 percent.
Εμπνευσμένοι από το ανανεωμένο ενδιαφέρον των Αμερικανών εκπαιδευτικών, οι Αμερικανοί εικονογράφοι τώρα παράγουν πιο αποκλειστικά εκπαιδευτικό περιεχόμενο για την αγορά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση όπως ποτέ πριν. Πολύ από το υλικό απευθύνεται στην εκμάθηση γλώσσας αλλά όλο και περισσότερα κόμικς κι αφηγήματα αρχίζουν να πραγματεύονται θέματα Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών. Τα εικονογραφημένα για ΕΤΜΜ πραγματικά είναι σαν αυτήν την αχαρτογράφητη περιοχή, έτοιμα να διερευνηθούν.
Inspired by this renewed interest from American educators, American cartoonists are now producing more explicitly educational content for the K-12 market than ever before. A lot of this is directed at language arts, but more and more comics and graphic novels are starting to tackle math and science topics. STEM comics graphics novels really are like this uncharted territory, ready to be explored.
Η Αμερική επιτέλους συνειδητοποιεί το γεγονός ότι τα εικονογραφημένα βιβλία δεν προκαλούν νεανική παραβατικότητα.
America is finally waking up to the fact that comic books do not cause juvenile delinquency.
(Γέλιο)
(Laughter)
Πράγματι ανήκουν στην εργαλειοθήκη του κάθε εκπαιδευτικού. Δεν υπάρχει καλός λόγος να μείνουν τα εικονογραφημένα εκτός της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διδάσκουν οπτικά, δίνουν στους μαθητές μας αυτόν τον έλεγχο. Το εκπαιδευτικό δυναμικό που υπάρχει απλά περιμένει να αξιοποιηθεί από δημιουργικούς ανθρώπους σαν εσάς.
That they really do belong in every educator's toolkit. There's no good reason to keep comic books and graphic novels out of K-12 education. They teach visually, they give our students that remote control. The educational potential is there just waiting to be tapped by creative people like you.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)