The world makes you something that you're not, but you know inside what you are, and that question burns in your heart: How will you become that? I may be somewhat unique in this, but I am not alone, not alone at all. So when I became a fashion model, I felt that I'd finally achieved the dream that I'd always wanted since I was a young child. My outside self finally matched my inner truth, my inner self. For complicated reasons which I'll get to later, when I look at this picture, at that time I felt like, Geena, you've done it, you've made it, you have arrived. But this past October, I realized that I'm only just beginning. All of us are put in boxes by our family, by our religion, by our society, our moment in history, even our own bodies. Some people have the courage to break free, not to accept the limitations imposed by the color of their skin or by the beliefs of those that surround them. Those people are always the threat to the status quo, to what is considered acceptable.
De mensen maken iets van je wat je niet bent, maar van binnen weet je dat wel en je zit met deze brandende vraag: hoe word je datgene wat je van binnen weet? Misschien ben ik een uitzondering, maar ik ben niet de enige, verre van zelfs. Toen ik fotomodel werd, dacht ik dat de droom uitkwam die ik van kinds af aan had. Mijn uiterlijk kwam eindelijk overeen met mijn innerlijke waarheid, met mijn innerlijke zelf. Het was gecompliceerd. Ik vertel er straks meer over. Toen ik naar deze foto van mezelf keek, dacht ik: "Geena, het is je gelukt, je bent een succes, je hebt je doel bereikt." Maar afgelopen oktober besefte ik dat ik pas aan het begin stond. We worden allemaal in een hokje gestopt door onze familie, door ons geloof, door de maatschappij, door het moment waarop we zijn geboren, zelfs door ons eigen lichaam. Sommigen hebben de moed om los te breken van de beperkingen die hen worden opgelegd door hun huidskleur, of door wat de mensen om hen heen geloven. Die mensen zijn altijd een bedreiging voor de status quo, voor datgene wat als aanvaardbaar wordt beschouwd. Dit is mijn verhaal. De afgelopen negen jaar
In my case, for the last nine years, some of my neighbors, some of my friends, colleagues, even my agent, did not know about my history. I think, in mystery, this is called the reveal. Here is mine.
wisten sommige buren, sommige vrienden en collega's, zelfs m'n impresario, niets over m'n geschiedenis. In de mystiek heet dit een openbaring, geloof ik. Dit is mijn openbaring. Bij m'n geboorte werd bepaald dat ik een jongetje was
I was assigned boy at birth based on the appearance of my genitalia. I remember when I was five years old in the Philippines walking around our house, I would always wear this t-shirt on my head. And my mom asked me, "How come you always wear that t-shirt on your head?" I said, "Mom, this is my hair. I'm a girl." I knew then how to self-identify.
op basis van het uiterlijk van m'n genitaliën. Ik herinner me dat, toen ik vijf was, ik in ons huis in de Filippijnen rondliep met een T-shirt op m'n hoofd. En dat m'n moeder vroeg: "Waarom heb je altijd een T-shirt op je hoofd?" Waarop ik zei: "Dat is m'n haar, ik ben een meisje." Ik kon toen al mijn eigen identiteit bepalen. Geslacht wordt altijd gezien als een feit,
Gender has always been considered a fact, immutable, but we now know it's actually more fluid, complex and mysterious. Because of my success, I never had the courage to share my story, not because I thought what I am is wrong, but because of how the world treats those of us who wish to break free. Every day, I am so grateful because I am a woman. I have a mom and dad and family who accepted me for who I am. Many are not so fortunate.
als iets dat onveranderlijk is. Maar nu weten we dat het eigenlijk flexibeler is, ingewikkelder en geheimzinniger. Omdat ik zo succesvol ben, had ik nooit de moed om m'n verhaal te vertellen, niet omdat ik dacht dat het verkeerd was, wat ik ben, maar om de manier waarop de wereld de mensen behandelt die zich willen bevrijden. Iedere dag opnieuw ben ik dankbaar dat ik een vrouw ben. M'n vader en moeder, m'n hele familie hebben me geaccepteerd zoals ik ben. Velen hebben minder geluk. De Aziatische cultuur kent een lange traditie
There's a long tradition in Asian culture that celebrates the fluid mystery of gender. There is a Buddhist goddess of compassion. There is a Hindu goddess, hijra goddess. So when I was eight years old, I was at a fiesta in the Philippines celebrating these mysteries. I was in front of the stage, and I remember, out comes this beautiful woman right in front of me, and I remember that moment something hit me: That is the kind of woman I would like to be. So when I was 15 years old, still dressing as a boy, I met this woman named T.L. She is a transgender beauty pageant manager. That night she asked me, "How come you are not joining the beauty pageant?" She convinced me that if I joined that she would take care of the registration fee and the garments, and that night, I won best in swimsuit and best in long gown and placed second runner up among 40-plus candidates. That moment changed my life. All of a sudden, I was introduced to the world of beauty pageants. Not a lot of people could say that your first job is a pageant queen for transgender women, but I'll take it.
waarbij het mysterie van het flexibele geslacht wordt gevierd. We hebben een boeddhistische godin van compassie en een hindoe- of hijira-godin. Toen ik acht jaar oud was was ik eens bij een Filippijns feest waarop dit mysterie wordt gevierd. Ik stond voor het podium. Opeens kwam er een prachtige vrouw te voorschijn, recht voor m'n neus. Op dat moment was het me opeens duidelijk dat ik zo'n soort vrouw wilde zijn. Toen ik vijftien jaar was, en nog jongenskleren droeg, kwam ik een vrouw tegen die TL heet. Ze organiseert schoonheidswedstrijden voor transgenders. Op een avond vroeg ze me: "Waarom doe jij niet aan de wedstrijden mee?" Als ik meedeed, zei ze, zou ze de registratiekosten voor haar rekening nemen, en ook m'n kleding. Die avond won ik de eerste prijs met badkleding en met avondkleding. En ik eindigde als tweede van meer dan 40 kandidaten. Dat ogenblik heeft m'n leven veranderd. Opeens werd ik geïntroduceerd in de wereld van schoonheidswedstrijden. Niet veel mensen kunnen zeggen dat hun eerste baan 'transgender schoonheidskoningin' is, maar ik vond het best. Tussen m'n vijftiende en zeventiende deed ik mee
So from 15 to 17 years old, I joined the most prestigious pageant to the pageant where it's at the back of the truck, literally, or sometimes it would be a pavement next to a rice field, and when it rains -- it rains a lot in the Philippines -- the organizers would have to move it inside someone's house. I also experienced the goodness of strangers, especially when we would travel in remote provinces in the Philippines. But most importantly, I met some of my best friends in that community.
aan de meest prestigieuze wedstrijden, maar ook aan wedstrijden die achter in een vrachtwagen plaatsvonden, of soms op de weg naast een rijstveld. En als het regende, het regent heel vaak in de Filippijnen, vonden ze soms plaats binnen bij iemand thuis. Ik maakte ook de goedheid van vreemdelingen mee, vooral wanneer we reisden in afgelegen provincies van de Filippijnen. Maar het belangrijkste is dat ik in de transgender gemeenschap m'n beste vrienden heb gemaakt. In 2001
In 2001, my mom, who had moved to San Francisco, called me and told me that my green card petition came through, that I could now move to the United States. I resisted it. I told my mom, "Mom, I'm having fun. I'm here with my friends, I love traveling, being a beauty pageant queen." But then two weeks later she called me, she said, "Did you know that if you move to the United States you could change your name and gender marker?" That was all I needed to hear. My mom also told me to put two E's in the spelling of my name. She also came with me when I had my surgery in Thailand at 19 years old. It's interesting, in some of the most rural cities in Thailand, they perform some of the most prestigious, safe and sophisticated surgery. At that time in the United States, you needed to have surgery before you could change your name and gender marker. So in 2001, I moved to San Francisco, and I remember looking at my California driver's license with the name Geena and gender marker F. That was a powerful moment. For some people, their I.D. is their license to drive or even to get a drink, but for me, that was my license to live, to feel dignified. All of a sudden, my fears were minimized. I felt that I could conquer my dream and move to New York and be a model.
belde m'n moeder me vanuit San Francisco en vertelde me dat m'n aanvraag voor een 'green card' was goedgekeurd en dat ik naar de Verenigde Staten kon verhuizen. Maar ik weigerde. Ik zei tegen haar: "Ik heb het naar mijn zin, ik heb vrienden ik vind het heerlijk om schoonheidskoningin te zijn." Twee weken later belde ze me weer op en zei: "Wist je dat, als je naar de Verenigde Staten verhuist, je je naam en de registratie van je geslacht kunt laten veranderen?" Meer hoefde ik niet te horen. Ik moest ook mijn naam veranderen en 'Geena' met twee e's schrijven. Ze was ook bij me toen ik werd geopereerd in Thailand. Ik was toen negentien. In de meest afgelegen steden van Thailand worden de meest prestigueuze, veilige en complexe operaties uitgevoerd. In die tijd in de Verenigde Staten moest je je eerst laten opereren voor je je naam en geslacht officieel kon laten veranderen. In 2001 ben ik naar San Francisco verhuisd. Ik herinner me dat ik naar m'n Californische rijbewijs keek. Bij 'naam' was "Geena" ingevuld en bij geslacht 'vrouw'. Dat was een heftig moment. Voor sommige mensen dient een identiteitsbewijs om te mogen rijden, of om alcohol te kunnen kopen, maar voor mij was het een bewijs om te mogen leven, om respect voor mezelf te mogen voelen. Opeens waren m'n angsten vrijwel verdwenen. Ik voelde dat ik m'n droom kon waarmaken en naar New York kon verhuizen om fotomodel te worden.
Many are not so fortunate. I think of this woman named Islan Nettles. She's from New York, she's a young woman who was courageously living her truth, but hatred ended her life. For most of my community, this is the reality in which we live. Our suicide rate is nine times higher than that of the general population. Every November 20, we have a global vigil for Transgender Day of Remembrance. I'm here at this stage because it's a long history of people who fought and stood up for injustice. This is Marsha P. Johnson and Sylvia Rivera. Today, this very moment, is my real coming out. I could no longer live my truth for and by myself. I want to do my best to help others live their truth without shame and terror. I am here, exposed, so that one day there will never be a need for a November 20 vigil.
Velen hebben niet zoveel geluk als ik. Ik moet denken aan een vrouw. Ayla Nettles, heet ze. Ze kwam uit New York, een jonge vrouw die de moed had om haar eigen waarheid te leven. Maar haat maakte een eind aan haar leven. Voor de meeste transgender mensen is dat de realiteit waarmee we leven. Het zelfmoordpercentage bij ons is negen keer hoger dan bij de bevolking in het algemeen. Ieder jaar op 20 november houden we wereldwijd een wake op Wereld Transgender Dag. Ik sta hier op het podium ter ere van alle mensen die hebben gevochten, en zijn opgekomen voor hun rechten. Dit zijn Marsha Johnson en Sylvia Rivera. Vandaag, op dit ogenblik kom ik echt uit de kast. Ik kon m'n waarheid niet langer leven. Niet voor mezelf, niet alleen. Ik wil m'n best doen en anderen helpen om waarheidsgetrouw te leven, zonder schaamte of angst. Hier sta ik en ik stel me kwetsbaar op zodat er op een dag geen behoefte meer zal zijn aan een transgender wake op 20 november.
My deepest truth allowed me to accept who I am. Will you?
Dankzij de waarheid kan ik mezelf nu accepteren zoals ik werkelijk ben. Kunnen jullie dat ook?
Thank you very much.
Reuze bedankt.
(Applause) Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)
(Applaus) Dank u, dank u, dank u. (Applaus)
Kathryn Schulz: Geena, one quick question for you. I'm wondering what you would say, especially to parents, but in a more broad way, to friends, to family, to anyone who finds themselves encountering a child or a person who is struggling with and uncomfortable with a gender that's being assigned them, what might you say to the family members of that person to help them become good and caring and kind family members to them?
Kathryn Schulz: Ik heb een korte vraag. Wat zou je willen zeggen vooral tegen de ouders, en in bredere zin tegen de vrienden, tegen de familie en iedereen die te maken krijgt met kinderen of personen die zich ongemakkelijk voelen met het geslacht dat hen is toebedeeld. Wat zou je kunnen zeggen tegen de familie van die mensen, zodat ze goede, zorgzame en lieve familieleden kunnen worden?
Geena Rocero: Sure. Well, first, really, I'm so blessed. The support system, with my mom especially, and my family, that in itself is just so powerful. I remember every time I would coach young trans women, I would mentor them, and sometimes when they would call me and tell me that their parents can't accept it, I would pick up that phone call and tell my mom, "Mom, can you call this woman?" And sometimes it works, sometimes it doesn't, so — But it's just, gender identity is in the core of our being, right? I mean, we're all assigned gender at birth, so what I'm trying to do is to have this conversation that sometimes that gender assignment doesn't match, and there should be a space that would allow people to self-identify, and that's a conversation that we should have with parents, with colleagues. The transgender movement, it's at the very beginning, to compare to how the gay movement started. There's still a lot of work that needs to be done. There should be an understanding. There should be a space of curiosity and asking questions, and I hope all of you guys will be my allies.
Geena Rocero: Ik heb het enorm getroffen. Ik krijg alle steun van m'n familie, vooral van m'n moeder. M'n familie alleen al geeft me heel veel kracht. Ik coach transgender vrouwen, ik ben een mentor voor ze. Soms bellen ze me op en zeggen ze dat hun ouders hen niet accepteren. Dan bel ik naar m'n moeder en zeg ik: "Kun je die vrouw opbellen?" De ene keer werkt het, de andere keer niet. De identiteit die je aan je geslacht ontleent, is de kern van ons wezen, toch? Bij onze geboorte krijgen we allemaal een geslacht toegewezen. Wat ik probeer te doen, is bespreekbaar te maken dat het geslacht dat je bij je geboorte krijgt, niet altijd klopt. Dat mensen de ruimte zouden moeten hebben om hun eigen identiteit te kiezen. Dat moeten we bespreken met ouders en met collega's. De transgender beweging staat in de kinderschoenen. Vergeleken met de homobeweging moet er nog heel wat werk worden verzet. Er moet begrip worden gekweekt. Er moet ruimte zijn voor nieuwsgierigheid, voor het stellen van vragen. Ik hoop dat jullie m'n bondgenoten willen zijn.
KS: Thank you. That was so lovely. GR: Thank you.
KS: Dank je, het was geweldig. GR: Bedankt.
(Applause)
(Applaus)