Ο κόσμος σε κάνει κάτι που δεν είσαι, αλλά μέσα σου ξέρεις τι είσαι, και αυτή η ερώτηση σε κατατρώει: Πώς θα γίνεις αυτό που πραγματικά είσαι; Μπορεί να είμαι μοναδική κατά μία έννοια, αλλά δεν είμαι μόνη, καθόλου μόνη. Όταν έγινα μοντέλο, ένιωσα ότι επιτέλους πραγματοποίησα το όνειρο που είχα από μικρό παιδί. Ο εξωτερικός μου εαυτός ταίριαζε με την εσωτερική μου αλήθεια, τον εσωτερικό μου εαυτό. Για περίπλοκους λόγους, που θα αναφέρω αργότερα, όταν είδα αυτή τη φωτογραφία τότε σκέφτηκα, «Τζίνα, τα κατάφερες. πέτυχες, έφτασες εκεί που ήθελες». Αλλά τον περασμένο Οκτώβρη συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακόμη στην αρχή. Όλοι μας μπαίνουμε σε «κουτιά» από την οικογένειά μας, από τη θρησκεία μας, από την κοινωνία, από την εποχή που ζούμε, ακόμη και από το σώμα μας. Μερικοί έχουν το θάρρος να σπάσουν τα δεσμά, να μην δεχθούν τους περιορισμούς που επιβάλλονται από το χρώμα του δέρματος ή τις πεποιθήσεις των γύρω τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα απειλή για την καθεστηκυία τάξη, για ότι θεωρείται αποδεκτό.
The world makes you something that you're not, but you know inside what you are, and that question burns in your heart: How will you become that? I may be somewhat unique in this, but I am not alone, not alone at all. So when I became a fashion model, I felt that I'd finally achieved the dream that I'd always wanted since I was a young child. My outside self finally matched my inner truth, my inner self. For complicated reasons which I'll get to later, when I look at this picture, at that time I felt like, Geena, you've done it, you've made it, you have arrived. But this past October, I realized that I'm only just beginning. All of us are put in boxes by our family, by our religion, by our society, our moment in history, even our own bodies. Some people have the courage to break free, not to accept the limitations imposed by the color of their skin or by the beliefs of those that surround them. Those people are always the threat to the status quo, to what is considered acceptable.
Στην περίπτωσή μου, τα τελευταία εννέα χρόνια μερικοί από τους γείτονες, κάποιοι φίλοι, συνάδελφοι, ακόμα και ο πράκτοράς μου, δεν γνώριζαν την ιστορία μου. Στις ιστορίες μυστηρίου, αυτό νομίζω ονομάζεται αποκάλυψη. Ορίστε η δική μου.
In my case, for the last nine years, some of my neighbors, some of my friends, colleagues, even my agent, did not know about my history. I think, in mystery, this is called the reveal. Here is mine.
Χαρακτηρίστηκα αγόρι κατά τη γέννησή μου σύμφωνα με την εμφάνιση των γεννητικών μου οργάνων. Θυμάμαι όταν ήμουν 5 χρονών στις Φιλιππίνες, όταν τριγυρνούσα στο σπίτι, πάντα φορούσα ένα μπλουζάκι στο κεφάλι. Και η μαμά με ρωτούσε, «Πώς και πάντα φοράς αυτό το μπλουζάκι στο κεφάλι;» Έλεγα, «Μαμά, αυτά είναι τα μαλλιά μου. Είμαι κορίτσι». Ήξερα τότε πώς να αυτοπροσδιορίζομαι.
I was assigned boy at birth based on the appearance of my genitalia. I remember when I was five years old in the Philippines walking around our house, I would always wear this t-shirt on my head. And my mom asked me, "How come you always wear that t-shirt on your head?" I said, "Mom, this is my hair. I'm a girl." I knew then how to self-identify.
Το γένος πάντα θεωρείτο δεδομένο, αμετάβλητο, αλλά πλέον ξέρουμε ότι ουσιαστικά είναι κάτι πιο ρευστό, περίπλοκο και μυστηριώδες. Εξαιτίας της επιτυχίας μου, δεν είχα ποτέ το θάρρος να μοιραστώ την ιστορία μου, όχι επειδή πίστευα ότι ήμουν λάθος αλλά εξαιτίας του τρόπου που ο κόσμος αντιμετωπίζει εμάς που θέλουμε να ελευθερωθούμε. Κάθε μέρα είμαι ευγνώμων που είμαι γυναίκα, που έχω μαμά, μπαμπά και οικογένεια που με αποδέχθηκαν γι' αυτό που είμαι. Πολλοί δεν είναι τόσο τυχεροί.
Gender has always been considered a fact, immutable, but we now know it's actually more fluid, complex and mysterious. Because of my success, I never had the courage to share my story, not because I thought what I am is wrong, but because of how the world treats those of us who wish to break free. Every day, I am so grateful because I am a woman. I have a mom and dad and family who accepted me for who I am. Many are not so fortunate.
Υπάρχει μια παλιά παράδοση στην ασιατική κουλτούρα που τιμά το ρευστό μυστήριο του γένους. Υπάρχει μια βουδιστική θεά του ελέους. Υπάρχει μια ινδουιστική θεά, η θεά των ίχρας. Έτσι, όταν ήμουν 8 ετών, ήμουν στις Φιλιππίνες σε ένα εορτασμό αυτών των μυστηρίων. Ήμουν μπροστά στη σκηνή, και θυμάμαι να βγαίνει μια όμορφη γυναίκα ακριβώς μπροστά μου, θυμάμαι ότι εκείνη η στιγμή συνειδητοποίησα: Τέτοιο είδος γυναίκας ήθελα να γίνω. Έτσι όταν ήμουν 15 χρονών, και ακόμα ντυνόμουν σαν αγόρι, συνάντησα αυτή τη γυναίκα που την έλεγαν Τ.Λ. Είναι καλλιτεχνικός πράκτορας για καλλιστεία τρανσέξουαλ. Εκείνη τη νύχτα με ρώτησε, «Πώς και δεν παίρνεις μέρος στα καλλιστεία;» Με έπεισε ότι αν έβαζα υποψηφιότητα θα κάλυπτε το κόστος συμμετοχής και τα ρούχα, και εκείνη τη νύχτα βγήκα πρώτη στην εμφάνιση με μαγιώ πρώτη με βραδινή τουαλέτα και βγήκα δεύτερη αναπληρωματική ανάμεσα σε πάνω από 40 συμμετοχές. Εκείνη η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου. Εντελώς ξαφνικά μπήκα στον κόσμο των καλλιστείων. Λίγοι μπορούν να πουν ότι η πρώτη δουλειά τους είναι βασίλισσα καλλιστείων τρανσέξουαλ γυναικών, αλλά εμένα μου κάνει!
There's a long tradition in Asian culture that celebrates the fluid mystery of gender. There is a Buddhist goddess of compassion. There is a Hindu goddess, hijra goddess. So when I was eight years old, I was at a fiesta in the Philippines celebrating these mysteries. I was in front of the stage, and I remember, out comes this beautiful woman right in front of me, and I remember that moment something hit me: That is the kind of woman I would like to be. So when I was 15 years old, still dressing as a boy, I met this woman named T.L. She is a transgender beauty pageant manager. That night she asked me, "How come you are not joining the beauty pageant?" She convinced me that if I joined that she would take care of the registration fee and the garments, and that night, I won best in swimsuit and best in long gown and placed second runner up among 40-plus candidates. That moment changed my life. All of a sudden, I was introduced to the world of beauty pageants. Not a lot of people could say that your first job is a pageant queen for transgender women, but I'll take it.
Έτσι από τα 15 ως τα 17 μου χρόνια πήρα μέρος στα πιο σημαντικά καλλιστεία έως και διαγωνισμούς που γίνονται πάνω σε πλατφόρμες, κυριολεκτικά, ή μερικές φορές σε ένα πεζοδρόμιο δίπλα σε έναν ορυζώνα, και όταν έβρεχε, και βρέχει πολύ στις Φιλιππίνες, οι οργανωτές τον μετέφεραν μέσα στο σπίτι κάποιου. Ένιωσα επίσης την καλοσύνη αγνώστων, ειδικά όταν ταξιδεύαμε σε απόμακρα μέρη στις Φιλιππίνες. Αλλά πιο σημαντικό ήταν ότι γνώρισα τις καλύτερες φίλες μου σε εκείνο τον κύκλο.
So from 15 to 17 years old, I joined the most prestigious pageant to the pageant where it's at the back of the truck, literally, or sometimes it would be a pavement next to a rice field, and when it rains -- it rains a lot in the Philippines -- the organizers would have to move it inside someone's house. I also experienced the goodness of strangers, especially when we would travel in remote provinces in the Philippines. But most importantly, I met some of my best friends in that community.
Το 2001, η μητέρα μου, που είχε μετακομίσει στο Σαν Φρανσίσκο, μου είπε ότι είχε εγκριθεί η αίτηση για πράσινη κάρτα, ότι μπορούσα να μετακομίσω στις ΗΠΑ. Αντιστάθηκα. Είπα στη μαμά μου, «Περνάω καλά. Είμαι με φίλους. Μου αρέσουν τα ταξίδια, να είμαι βασίλισσα καλλιστείων». Αλλά δύο εβδομάδες μετά τηλεφώνησε και μου είπε, «Ξέρεις ότι αν μετακομίσεις στις ΗΠΑ μπορείς να αλλάξεις όνομα και ένδειξη γένους;» Αυτό μόνο ήθελα να ακούσω. Η μητέρα μου επίσης μου είπε να βάλω δύο Ε στο όνομά μου (Geena). Ήρθε μαζί μου όταν έκανα εγχείρηση στην Ταϊλάνδη στην ηλικία των 19. Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποιες αγροτικές πόλεις της Ταϊλάνδης κάνουν κάποιες από τις πιο σημαντικές, ασφαλείς και επιτυχημένες εγχειρήσεις. Εκείνο τον καιρό στις ΗΠΑ έπρεπε να έχεις κάνει εγχείρηση πριν αλλάξεις όνομα και ένδειξη γένους. Έτσι το 2001 μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο και κοιτούσα την άδεια οδήγησης που έβγαλα στην Καλιφόρνια με το όνομα Τζίνα και ένδειξη γένους "Θήλυ". Ήταν μια έντονη στιγμή. Για κάποιους ανθρώπους η ταυτότητα τους είναι μια άδεια να οδηγήσουν ή να αγοράσουν αλκοόλ, αλλά για μένα ήταν η άδεια να ζήσω, να νιώσω αξιοπρεπής. Εντελώς ξαφνικά οι φόβοι μου ελαχιστοποιήθηκαν Ένιωσα ότι μπορούσα να κατακτήσω το όνειρό μου και να πάω στη Νέα Υόρκη να γίνω μοντέλο.
In 2001, my mom, who had moved to San Francisco, called me and told me that my green card petition came through, that I could now move to the United States. I resisted it. I told my mom, "Mom, I'm having fun. I'm here with my friends, I love traveling, being a beauty pageant queen." But then two weeks later she called me, she said, "Did you know that if you move to the United States you could change your name and gender marker?" That was all I needed to hear. My mom also told me to put two E's in the spelling of my name. She also came with me when I had my surgery in Thailand at 19 years old. It's interesting, in some of the most rural cities in Thailand, they perform some of the most prestigious, safe and sophisticated surgery. At that time in the United States, you needed to have surgery before you could change your name and gender marker. So in 2001, I moved to San Francisco, and I remember looking at my California driver's license with the name Geena and gender marker F. That was a powerful moment. For some people, their I.D. is their license to drive or even to get a drink, but for me, that was my license to live, to feel dignified. All of a sudden, my fears were minimized. I felt that I could conquer my dream and move to New York and be a model.
Πολλοί δεν είναι τόσο τυχεροί. Θυμάμαι αυτή την κοπέλα που λεγόταν Άιλα Νέτλς. Είναι από τη Νέα Υόρκη, μια νέα κοπέλα που ζούσε με θάρρος την αλήθεια της, αλλά το μίσος έδωσε τέλος στη ζωή της. Για τις περισσότερες στην κοινότητά μου αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε. Οι αυτοκτονίες σε εμάς είναι 9 φορές συχνότερες απ' ότι στον γενικό πληθυσμό. Κάθε 20η Νοεμβρίου έχουμε παγκόσμια ολονυκτία ως Ημέρα Μνήμης των Τρανσέξουαλ. Είμαι εδώ σ' αυτή τη σκηνή επειδή είναι μακρά η ιστορία αυτών που πολέμησαν και αντιστάθηκαν στην αδικία. Αυτές είναι η Μάρσια Π. Τζόνσον και η Σίλβια Ριβέρα. Σήμερα, αυτή τη στιγμή, αποκαλύπτομαι πραγματικά. Δεν μπορώ άλλο να ζω την αλήθεια μου μόνη μου και μόνο για τον εαυτό μου. Θα κάνω ότι μπορώ για να βοηθήσω και άλλους να ζήσουν την αλήθεια τους χωρίς ντροπή και τρόμο. Είμαι εδώ, εκτεθειμένη, έτσι ώστε κάποια μέρα να μην χρειάζεται η αγρυπνία της 20ης Νοεμβρίου.
Many are not so fortunate. I think of this woman named Islan Nettles. She's from New York, she's a young woman who was courageously living her truth, but hatred ended her life. For most of my community, this is the reality in which we live. Our suicide rate is nine times higher than that of the general population. Every November 20, we have a global vigil for Transgender Day of Remembrance. I'm here at this stage because it's a long history of people who fought and stood up for injustice. This is Marsha P. Johnson and Sylvia Rivera. Today, this very moment, is my real coming out. I could no longer live my truth for and by myself. I want to do my best to help others live their truth without shame and terror. I am here, exposed, so that one day there will never be a need for a November 20 vigil.
Η βαθύτερη αλήθεια μου με έκανε να αποδεχθώ το ποια είμαι. Εσείς;
My deepest truth allowed me to accept who I am. Will you?
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)
Κάθριν Σούλτζ: Τζίνα, μια γρήγορη ερώτηση. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγες, ειδικά στους γονείς, αλλά και γενικά, σε φίλους, στην οικογένεια, σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει ένα παιδί ή άτομο που αγωνίζεται ή νιώθει άβολα με το γένος που του έχει αποδοθεί, τι θα μπορούσες να πεις στα μέλη της οικογένειας αυτού του ατόμου για να βοηθήσεις να του σταθούν σαν καλή, ευγενική και συμπονετική οικογένεια;
Kathryn Schulz: Geena, one quick question for you. I'm wondering what you would say, especially to parents, but in a more broad way, to friends, to family, to anyone who finds themselves encountering a child or a person who is struggling with and uncomfortable with a gender that's being assigned them, what might you say to the family members of that person to help them become good and caring and kind family members to them?
Τζίνα Ροσέρο: Κατ' αρχάς νιώθω τόσο ευλογημένη. Ειδικά η υποστήριξη της μαμάς μου και της οικογένειάς μου, από μόνη της είναι τόσο ισχυρή. Κάθε φορά που αναλάμβανα νέες τρανσέξουαλ κοπέλες, γινόμουν σύμβουλός τους, και μερικές φορές τηλεφωνούσαν, έλεγαν ότι οι γονείς τους δεν το δέχονταν, τηλεφωνούσα στη μαμά μου, «Μαμά, μπορείς να μιλήσεις σε εκείνη την κυρία;» Μερικές φορές αποδίδει. Άλλες όχι. Έτσι... Αλλά όμως, η ταυτότητα γένους είναι η ουσία της ύπαρξής μας, σωστά; Εννοώ ότι σε όλους μας αποδίδεται γένος στην γέννηση, άρα αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να έχουμε αυτή τη συζήτηση ότι μερικές φορές η απόδοση γένους δεν ευσταθεί και πρέπει να υπάρχει περιθώριο να μπορούν οι άνθρωποι να αυτοπροσδιοριστούν, και αυτό πρέπει να συζητήσουμε με γονείς, με συναδέλφους. Το κίνημα των τρανσέξουαλ είναι στο ξεκίνημά του, σε σύγκριση με το κίνημα των ομοφυλόφυλων. Πρέπει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα. Πρέπει να υπάρχει κατανόηση. Να υπάρχει χώρος για περιέργεια και να κάνουμε ερωτήσεις. Και ελπίζω όλοι σας να είστε σύμμαχοί μου.
Geena Rocero: Sure. Well, first, really, I'm so blessed. The support system, with my mom especially, and my family, that in itself is just so powerful. I remember every time I would coach young trans women, I would mentor them, and sometimes when they would call me and tell me that their parents can't accept it, I would pick up that phone call and tell my mom, "Mom, can you call this woman?" And sometimes it works, sometimes it doesn't, so — But it's just, gender identity is in the core of our being, right? I mean, we're all assigned gender at birth, so what I'm trying to do is to have this conversation that sometimes that gender assignment doesn't match, and there should be a space that would allow people to self-identify, and that's a conversation that we should have with parents, with colleagues. The transgender movement, it's at the very beginning, to compare to how the gay movement started. There's still a lot of work that needs to be done. There should be an understanding. There should be a space of curiosity and asking questions, and I hope all of you guys will be my allies.
ΚΣ: Ευχαριστώ. Ήταν τόσο ωραίο. ΤΡ: Ευχαριστώ.
KS: Thank you. That was so lovely. GR: Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)