We do not invest in victims, we invest in survivors. And in ways both big and small, the narrative of the victim shapes the way we see women. You can't count what you don't see. And we don't invest in what's invisible to us. But this is the face of resilience.
Մենք անուշադրության ենք մատնում ձախողակներին` մեր ամբողջ ուշադրությունը ուղղելով դեպի պայքարողները: Սակայն այսպես թե այնպես հենց այս ձախողակների պատմություններն են մեզ պատկերացում տալիս կանանց մասին: Չեք կարող շոշափել այն, ինչ տեսանելի չէ: Ու մենք հաշվի չենք առնում անտեսանելին: Սակայն ահա նրանք` պայքրողները:
Six years ago, I started writing about women entrepreneurs during and after conflict. I set out to write a compelling economic story, one that had great characters, that no one else was telling, and one that I thought mattered. And that turned out to be women.
6 տարի առաջ ես սկսցի գրել կին անհատ ձեռնարկատերերի մասին, ովքեր գործունեություն էին ծավալել և՛ հակամարտության ժամանակ, և՛ դրանից հետո: Այսպիսով, ձեռնամուխ եղա գրի առնելու տնտեսվարման մի հաջողված պատմություն` հզոր կերպարներով, որոնց մասին ոչ ոք չէր ուզում խոսել, պատմություն, որ իմ կարծիքով հիշարժան է: Մեր պատմության հերոսները, պարզվում է, կանայք են:
I had left ABC news and a career I loved at the age of 30 for business school, a path I knew almost nothing about. None of the women I had grown up with in Maryland had graduated from college, let alone considered business school. But they had hustled to feed their kids and pay their rent. And I saw from a young age that having a decent job and earning a good living made the biggest difference for families who were struggling.
30 տարեկանում ես թողեցի ABC օրաթերթում լրագորղի իմ կարիերան` մի աշխատանք, որ շատ էի սիրում և ընդունվեցի բիզնես դպրոց` մի ուղի, որից գրեթե անտեղյակ էի: Մերիլենդում իմ հետ մեծացած կանանցից և ոչ մեկը համալսարան չէր ավարտել, ուր մնաց թե բիզնես դպրոց գնացած լինեին: Բայց նրանք կաշվից դուրս էին գալիս իրենց երեխաներին պահելու, և տան վարձավճարները մուծելու համար: Եվ ես երիտասարդ տարիքից հասկացել էի, որ համեստ աշխատանք ունենալը և արժանապատիվ ապրուստ վաստակելը շատ բան էր փոխում այն ընտանիքների կյանքում, ովքեր պայքարում էին:
So if you're going to talk about jobs, then you have to talk about entrepreneurs. And if you're talking about entrepreneurs in conflict and post-conflict settings, then you must talk about women, because they are the population you have left. Rwanda in the immediate aftermath of the genocide was 77 percent female. I want to introduce you to some of those entrepreneurs I've met and share with you some of what they've taught me over the years.
Այսպիսով, եթե խոսելու եք աշխատատեղերի մասին, ապա ստիպված եք խոսել անհատ ձեռնարկատերերի մասին: Եվ եթե խոսում եք անհատ ձեռնարկատերերից, որոնք գործունեություն են ծավալել հակամարտության ընթացքում և դրանից հետո, ապա դուք պարտավոր եք խոսել կանանց մասին, որովհետեև նրանք են ձեր կենդանի մնացած բնակչությունը: Ցեղասպանությունից անմիջապես հետո Ռուանդայի բնակչության 77%-ը կանայք էին: Ուզում եմ ձեզ ներկայացնել իմ հանդիպած անհատ ձեռնարկատերերից մի քանիսին և ձեզ որոշ բաներ պատմել այն ամենից, ինչ նրանք են ինձ սովորեցրել այս տարիների ընթացքում:
I went to Afghanistan in 2005 to work on a Financial Times piece, and there I met Kamila, a young women who told me she had just turned down a job with the international community that would have paid her nearly $2,000 a month -- an astronomical sum in that context. And she had turned it down, she said, because she was going to start her next business, an entrepreneurship consultancy that would teach business skills to men and women all around Afghanistan. Business, she said, was critical to her country's future. Because long after this round of internationals left, business would help keep her country peaceful and secure. And she said business was even more important for women because earning an income earned respect and money was power for women.
2005-ին ես մեկնեցի Աֆղանստան` Financial Times-ի համար մի հոդված գրելու և այնտեղ հանդիպեցի Կամիլային` մի երիտասարդ կնոջ, ով ինձ ասեց, որ մերժել էր միջազգային կազմակերպության հետ աշխատելու առաջարկը, որը նրան ամսական բերելու էր 2000 դոլար` աստղաբաշխական մի գումար այդ համատեքստում: Եվ նա ասաց, որ մերժել է աշխատանքի առաջարկը, որովհետև նա պատրաստվում էր սկսել իր երկրորդ բիզնեսը` գործարար խորհրդատվական ծառայության մատուցումը, որը ողջ Աֆղանստանի մասշտաբով տղամարդկանց բիզնես հմտություններ էր սովորեցնելու: Նա ասաց, որ բիզնեսը իր երկրի ապագայի համար կարող էր վճռորոշ լինել: Քանի որ այս փուլում`միջազգային առաքելություն իրականացնողների հերթական խմբի հեռանալուց հետո, բիզնեսի զարգացումը կօգներ, որ իր երկիրը դեռ բավական երկար ժամանակ խաղաղ և անվտանգ լիներ: Նա նաև ասաց, որ բիզնեսը կարևոր էր մասնավորապես կանանց համար, քանի որ նրանք եկամուտ վաստակելով վաստակում են նաև հարգանք, և փողը դառնում էր հզոր ուժ կանանց համար:
So I was amazed. I mean here was a girl who had never lived in peace time who somehow had come to sound like a candidate from "The Apprentice." (Laughter) So I asked her, "How in the world do you know this much about business? Why are you so passionate?" She said, "Oh Gayle, this is actually my third business. My first business was a dressmaking business I started under the Taliban. And that was actually an excellent business, because we provided jobs for women all around our neighborhood. And that's really how I became an entrepreneur."
Ես ապշած էի: Ասածս այն է, որ այս աղջիկը, ով երբեք խախաղ պայմաններում չէր ապրել, այժմ “The Apprentice” («Սկսնակ գործարար») հեռուսաշոուի հաղթողի հավակնորդի նման էր խոսում: (Ծիծաղ): Ես նրան հարցրի, «Գրողը տանի, ինչքա՜ն բան գիտեք բիզնեսի մասին: Ինչու՞ եք այդքան տարվել դրանով»: Նա ասաց, «Օ՜ , Գեյլ , իրականում սա իմ երրորդ բիզնեսն է: Իմ առաջին բիզնեսը հագուստի պատրաստման բիզնեսն էր, որը ես սկսել էի «Թալիբան» շարժման ժամանակ: Դա, իրոք, շատ լավ բիզնես էր, քանի որ մենք մեր տարածքի կանանց ապահովում էինք աշխատանքով: Ահա թե ինչպես ես իրականում դարձա անհատ ձեռնարկատեր»:
Think about this: Here were girls who braved danger to become breadwinners during years in which they couldn't even be on their streets. And at a time of economic collapse when people sold baby dolls and shoe laces and windows and doors just to survive, these girls made the difference between survival and starvation for so many. I couldn't leave the story, and I couldn't leave the topic either, because everywhere I went I met more of these women who no one seemed to know about, or even wish to.
Միայն մտածեք սրա մասին: Սրանք այն աղջիկներն են, ովքեր ռիսկի էին ենթարկել իրենց ու դարձել տուն պահողներ այն տարիիներին, երբ նույնիսկ չէին կարող փողոց դրուս գալ: Տնտեսական անկման ժամնակահատվածում, երբ մարդիկ վաճառում էին մանկան տիկնիկներ, կոշիկների քուղեր, իրենց պատուհաններն ու դռները, գոյատևելու համար այս աղջիկները շատ մարդկանց կյանքում մեծ դեր խաղացին` սովոմահությունը վերածելով պայքարի: Չէի կարող անտեսել այս պատմությունը, ոչ էլ այս թեման, որովհետև ուր էլ գնայի, հանդիպում էի այսպիսի կանանց, որոնց, թվում էր, ոչ ոք չէր ճանաչում և ոչ էլ ուզում էին ճանաչել:
I went on to Bosnia, and early on in my interviews I met with an IMF official who said, "You know, Gayle, I don't think we actually have women in business in Bosnia, but there is a lady selling cheese nearby on the side of the road. So maybe you could interview her." So I went out reporting and within a day I met Narcisa Kavazovic who at that point was opening a new factory on the war's former front lines in Sarajevo. She had started her business squatting in an abandoned garage, sewing sheets and pillow cases she would take to markets all around the city so that she could support the 12 or 13 family members who were counting on her for survival. By the time we met, she had 20 employees, most of them women, who were sending their boys and their girls to school. And she was just the start. I met women running essential oils businesses, wineries and even the country's largest advertising agency.
Ես մեկնեցի Բոսնիա,և շուտով` իմ հարցազրույցներից մեկի ժամանակ, հանդիպեցի Արժույթի Միջազգային Հիմնադրամի (ԱՄՀ) պաշտոնյաներից մեկի հետ, ով ասաց. «Գիտե՞ս Գեյլ, իրականում ես չեմ կարծում, որ Բոսնիայում բիզնեսով զբաղվող կանայք կան, բայց մոտակայքում` ճանապարհի այն կողմում, մի կին պանիր է վաճառում: Միգուցե նրանի՞ց հարցազրույց վերցնես»: Ես շարունակեցի հարցազրույցս և մեկ օր անց հանդիպեցի Նարցիսա Կավազովիչին, ով այդ ժամանակ մի նոր գործարան էր բացում Սարաևոյում` պատերազմական նախկին առաջին գծում: Նա սկսել էր իր բիզնեսը` մի լքված ավտոտնակում սավաններ և բարձի երեսներ կարելով, որոնք նա հետո տանում էր ամբողջ քաղաքի շուկաներով , որպեսզի կերակրեր իր ընտանիքի 12-13 անդամներին, ովքեր իրենց հույսը նրա վրա էին դրել: Երբ մենք հանդիպեցինք, նա 20 աշխատող ուներ, որոնցից շատերը կանայք էին, ովքեր դպրոցահասակ երեխաներ ունեին: Եվ այս կնոջ դեպքը դեռ միայն սկիզբն էր: Ես հանդիպեցի կանանց, ովքեր ղեկավարում էին նավթի լուրջ բիզնեսներ, գինու գործարաններ ու նույնիսկ երկրի ամենամեծ գովազդային գործակալությունը:
So these stories together became the Herald Tribune business cover. And when this story posted, I ran to my computer to send it to the IMF official. And I said, "Just in case you're looking for entrepreneurs to feature at your next investment conference, here are a couple of women."
Այսպիսով այս պատմությունները միասին հայտնվեցին «Հերալդ Թրիբյուն-Բիզնես» պարբերականի շապիկին: Եվ երբ այս ամենը տպագրվեց,ես վազեցի իմ համակարգչի մոտ, որ սրա մասին տեղեկացնեմ ԱՄՀի պաշտոնյային: Եվ ես նրան ասացի. «Եթե անհատ ձեռնարկատերեր փնտելիս լինեք Ձեր հաջորդ ներդրումային համաժողովին մասնակցլու համար, ահա և մի քանի կին ձեռնարկատերեր:
(Applause)
(Ծափահարություններ)
But think about this. The IMF official is hardly the only person to automatically file women under micro. The biases, whether intentional or otherwise, are pervasive, and so are the misleading mental images. If you see the word "microfinance," what comes to mind? Most people say women. And if you see the word "entrepreneur," most people think men. Why is that? Because we aim low and we think small when it comes to women.
Բայց մի պահ խորհեք սրա մասին: ԱՄՀի պաշտոնյան դժվար թե լիներ այն միակ մարդը, ով կանանց ինքնաբերաբար դասակարգում է որպես «Փոքրամասնություն»: Այսպիսի գիտակցված կամ չգիտակցվախ կանխակալ կարծիքներ գոյություն ունեն ամենուրեք այնպես, ինչպես գոյություն ունեն ապակողմնորոշիչ մտային պատկերները: Երբ տեսնում եք «միկրոֆինանսներ» բառը, ի՞նչ է գալիս ձեր մտքին: Շատ մարդիկ պատասխանում են` կանայք: Իսկ երբ տեսնում եք «անհատ ձեռնարկատեր» բառը, շատ մարդիկ մտածում են` տղամարդիկ: Ինչո՞ւ է դա այդպես: Որովհետև մենք ցածր նպատակներ ենք դնում, մենք կանանց մասին թյուր կարծիք ունենք:
Microfinance is an incredibly powerful tool that leads to self-sufficiency and self-respect, but we must move beyond micro-hopes and micro-ambitions for women, because they have so much greater hopes for themselves. They want to move from micro to medium and beyond. And in many places, they're there. In the U.S., women-owned businesses will create five and a half million new jobs by 2018. In South Korea and Indonesia, women own nearly half a million firms. China, women run 20 percent of all small businesses. And in the developing world overall, That figure is 40 to 50 percent.
«Միկրոֆինանսները» անհավատալի հզոր զենք է, որ հանգեցնում է ինքնագոհացման և ինքնահարգանքի, բայց մենք պետք է ձերբազատվենք կանանց հետ կապված միկրո-հույսերից և միկրո-հավակնություններից, քանզի կանայք իրենք իրենց հետ մեծ հույսեր են կապում: Նրանք ուզում են միկրոյից անցնել միջինի և մի բան էլ ավել: Եվ շատ երկրներում սա հենց այսպես է: ԱՄՆ-ում կանանց ղեկավարած բիզնեսները մինչև 2018թվականը կստեղծեն 5,5 միլիոն նոր աշխատատեղեր: Հարավային Կորեայում և Ինդոնեզիայում կանայք մոտ կես միլիոն ֆիրմաների սեփականատերեր են: Չինաստանում փոքր բիզնեսի 20%-ը կանանց ձեռքին է: Եվ բոլոր զարգացող երկրների կտրվածքով այդ թիվն 40-50% է կազմում:
Nearly everywhere I go, I meet incredibly interesting entrepreneurs who are seeking access to finance, access to markets and established business networks. They are often ignored because they're harder to help. It is much riskier to give a 50,000 dollar loan than it is to give a 500 dollar loan. And as the World Bank recently noted, women are stuck in a productivity trap. Those in small businesses can't get the capital they need to expand and those in microbusiness can't grow out of them.
Համարյա ուր էլ գնամ հանդիպում եմ հետաքրքիր անհատ ձեռնարկատերերի ովքեր ազատ մուտք են փնտրում դեպի ֆինանսներ, դեպի շուկա և գոյություն ունեցող բիզնես ցանցեր: Նրանց հաճախ անտեսում են, քանի որ նրանց օգնելն ավելի դժվար է: 50,000 դոլլար արժողությամբ վարկ տրամադրելն ավելի ռիսկային է քան թե 500 դոլլար արժողությամբը: Եվ ինչպես վերջերս հայտարարեց Համաշխարհային Բանկը, կանայք մնացել են արտադրողականության թակարդում: Նրանք, ովքեր փոքր բիզնես են վարում, չեն կարողանում ստանալ իրենց բիզնեսն ընդլայնելու համար անհրաժեշտ կապիտալը, իսկ նրանք, ովքեր միկրոբիզնես ունեն, չեն կարողանում աճել:
Recently I was at the State Department in Washington and I met an incredibly passionate entrepreneur from Ghana. She sells chocolates. And she had come to Washington, not seeking a handout and not seeking a microloan. She had come seeking serious investment dollars so that she could build the factory and buy the equipment she needs to export her chocolates to Africa, Europe, the Middle East and far beyond -- capital that would help her to employ more than the 20 people that she already has working for her, and capital that would fuel her own country's economic climb.
Վերջերս ես Վաշինգտոնի պետդեպարտամենտում էի և հանդիպեցի մի բիզնեսով տարված անհատ ձեռնարկատիրոջ Գանայից: Նա շոկոլադ էր վաճառում: Նա Վաշինգտոն չէր եկել ողորմություն խնդրելու, ոչ էլ միկրովարկեր փնտրելու: Նա եկել էր լուրջ ներդրումների ակնկալիքներով որպեսզի կարողանա գործարան հիմնադրի և գնի անհրաժեշտ տեխնիկան իր շոկոլադը արտահանելու Աֆրիկա, Եվրոպա, Մերձավոր Արևելք, ու դրանից այն կողմ Սա մի կապիտալ էր, որը կօգներ նրան աշխատանքով ապահովել ոչ միայն 20 հոգու, որ արդեն աշխատում էին իր համար կապիտալ, որ պետք է սնուցող երակ դառնար իր երկրի տնտեսական աճի համար:
The great news is we already know what works. Theory and empirical evidence Have already taught us. We don't need to invent solutions because we have them -- cash flow loans based in income rather than assets, loans that use secure contracts rather than collateral, because women often don't own land. And Kiva.org, the microlender, is actually now experimenting with crowdsourcing small and medium sized loans. And that's just to start.
Լավ նորությունն այն է, որ մենք արդեն գիտենք, թե ինչն է աշխատում: Տեսությունն ու փորձառական փաստերը արդեն շատ բան են սովորեցրել մեզ: Կարիք չկա, որ մենք լուծումներ հայտագործենք, քանի որ մենք արդեն ունենք դրանք կանխիկ վարկեր եկամուտի և ոչ թե ակտիվների դիմաց վարկեր, որոնց դիմաց գրավի փոխարեն կնքվում են գումարի վերադաձն երաշխավորող պայմանագրեր, քանի որ կանայք հաճախ սեփական հողեր չունեն: Եվ Kiva.org (միկրովարկեր տրամադրող առցանց կազմակերպություն) փաստորեն հիմա փորձարկում է` տրամադրելով մեծ թվով փոքր և միջին վարկեր: Եվ սա ընդամենը սկիզբն է:
Recently it has become very much in fashion to call women "the emerging market of the emerging market." I think that is terrific. You know why? Because -- and I say this as somebody who worked in finance -- 500 billion dollars at least has gone into the emerging markets in the past decade. Because investors saw the potential for return at a time of slowing economic growth, and so they created financial products and financial innovation tailored to the emerging markets.
Վերջերս շատ նորաձև է դարձել կանանց անվանել «Ձևավորվող շուկան ձևավորող շուկա»: Կարծում եմ հիանալի է: Գիտեք` ինչու: Որովհետև միայն անցած տասնամյակում (սա ասում եմ որպես ֆինանսների ոլորտում աշխատող) ամենաքիչը 500 միլիարդ դոլլար է ծախսվել ձևավորվող շուկաների վրա: Որովհետև ներդրողները հավատացին իրենց ներդրած գումարների վերադարձման հավանականության ներուժին դանդաղած տնտեսական աճի ժամանակահատվածում և այսպես նրանք ստեղծեցին ֆինանսական արտադրանքներ և ֆինանսական նորարարություններ, որոնք զուտ ձևավոևվող շուկաների համար էին:
How wonderful would it be if we were prepared to replace all of our lofty words with our wallets and invest 500 billion dollars unleashing women's economic potential? Just think of the benefits when it comes to jobs, productivity, employment, child nutrition, maternal mortality, literacy and much, much more. Because, as the World Economic Forum noted, smaller gender gaps are directly correlated with increased economic competitiveness. And not one country in all the world has eliminated its economic participation gap -- not one.
Ինչքան հիանալի կլիներ, եթե պատրաստ լինեինք մեր բոլոր վերամբարձ բառերը փոխարինել մեր դրամապանակներով և ներդնեինք 500 միլիարդ դոլլար, որը կխթաներ կանանց տնտեսական ներուժը: Պարզապես մտածեք առավելությունների մասին, երբ խոսքը գնում է աշխատանքի և արդյունավետության, զբաղվածության և մանկան սննդի, մայրական մահացության և գրագիտության և շատ այլ բաների մասին: Քանի որ ինչպես Համաշխարհային տնտեսագիտական ֆորումն է նշել, գենդերային հարցերի վրա հիմված թերացումներն ուղղակիորեն փոխկապակցված են տնտեսական մրցունակության աճի հետ: Եվ ամբողջ աշխարհում ոչ մի երկիր ամբողջ աշխարհում չի վերացրել տնտեսական աճին կանանց ու տղամարդկանց մասնակցության անհավասարությունը: Ոչ մի:
So the great news is this is an incredible opportunity. We have so much room to grow. So you see, this is not about doing good, this is about global growth and global employment. It is about how we invest and it's about how we see women. And women can no longer be both half the population and a special interest group.
Լավ նորությունն այն է, որ սա անհավանական հնարավորություն է: Մենք այնքան աճելու տեղ ունենք: Ուրեմն տեսնում եք, որ խսքը միայն գործը հաջող գլուխ բերելու մասին չէ, այլ գլոբալ աճի և համաշխարհային մակարդակով աշխատատեղերի ստեղծման մասին: Այն մասին, թե որտեղ են ուղղված մեր ներդրումները և թե ինչ աչքերով ենք նայում կանանց: Եվ կանայք այլևս չեն կարող լինել միաժամանակ և՛ բնակչության կեսը, և հատուկ խումբ:
(Applause)
(Ծափահարություններ)
Oftentimes I get into very interesting discussions with reporters who say to me, "Gayle, these are great stories, but you're really writing about the exceptions." Now that makes me pause for just a couple reasons. First of all, for exceptions, there are a lot of them and they're important. Secondly, when we talk about men who are succeeding, we rightly consider them icons or pioneers or innovators to be emulated. And when we talk about women, they are either exceptions to be dismissed or aberrations to be ignored. And finally, there is no society anywhere in all the world that is not changed except by its most exceptional. So why wouldn't we celebrate and elevate these change makers and job creators rather than overlook them?
Հաճախ եմ հետաքրքիր զրույցներ ունենում լրագրողների հետ, ովքեր ինձ ասում են «Գեյլ, սրանք, իրոք, հիանալի պատմություններ են: բայց դու իրականում գրում ես բացառիկ դեպքերի մասին»: Այժմ այն ստիպում է ինձ կանգ առնել այստեղ մի քանի պատճառով: Նախ և առաջ, ինչ վերաբերում է բացառություններին, նրանք շատ են և նրանք կարևոր են: Եվ հետո, երբ խոսում ենք տղամարդկանց մասին, ովքեր հաջողակ են մենք իսկապես նրանց համարում ենք կուռքեր, նախաձեռնողներ և նորարարներ, որոնց հետևից ձգտում ենք հասնել: Իսկ երբ խոսում ենք կանանց մասին, նրանք կամ բացառություններ են, որոնց պետք է անտեսել, կամ շեղումներ, որոնց պետք է արհամարհել: Եվ վերջապես, ամբողջ աշխարհում չկա ոչ մի հասարակություն, որ չիրականացնի իր մեծ փոփոխությունները հենց իր բացառությունների շնորհիվ Դե ուրեմն ինչու՞ չենք փառաբանում և վսեմացնում այս փոփոխությունները հրահրողներին և աշխատատեղեր ստեղծողներին, նրանց վերևից նայելու փոխարեն:
This topic of resilience is very personal to me and in many ways has shaped my life. My mom was a single mom who worked at the phone company during the day and sold Tupperware at night so that I could have every opportunity possible. We shopped double coupons and layaway and consignment stores, and when she got sick with stage four breast cancer and could no longer work, we even applied for food stamps. And when I would feel sorry for myself as nine or 10 year-old girls do, she would say to me, "My dear, on a scale of major world tragedies, yours is not a three."
Պայքարելու այս գաղափարը շատ անձնական է ինձ համար և շատ դեպքերում փոխել է կյանքս: Մայրս միայնակ մայր էր, ով օրվա ընթացքում աշխատում էր հեռախոսային ընկերությունում իսկ գիշերը պլաստմասե տարաներ էր վաճառում որ ես ունենամ բոլոր հնարավոր շանսերը: Մենք «երկուսը մեկի գնով» կտրոններով էինք առևտուր անում ապառիկով էինք գնումներ կատարում, oգտագործված ապրանքներ էինք գնում, ու երբ նրա մոտ հայտնաբերեցին կրծքի քաղցկեղ 4րդ փուլում, նա այլևս չկարողացավ աշխատել. մենք նույնիսկ դիմեցինք անվճար սննդի կտրոններ ստանալու համար: Եվ երբ ես փնթփնթում էի, ինչպես որ 9-10 տարեկան աղջիկներն են անում, նա ինձ ասում էր. «Սիրելիս, ամբողջ աշխարհի ողբեգությունների սանդղակում քոնը երրորդը չէ:»
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And when I was applying to business school and felt certain I couldn't do it and nobody I knew had done it, I went to my aunt who survived years of beatings at the hand of her husband and escaped a marriage of abuse with only her dignity intact. And she told me, "Never import other people's limitations."
Եվ երբ ես դիմում էի բիզնես դպրոց ընդունվելու համար, և հաստատ գիտեի, որ ինձ մոտ չի ստացվի, և իմ ճանաչած մարդկանցից ոչ ոք չէր ընդունվել ես գնացի մորաքրոջս մոտ, ում ամուսինը տարիներ շարունակ դաժանաբար ծեծի էր ենթարկել ու նա վերջապես գլուխն ազատել էր բռնություններով լի ամուսնությունից` միայն իր արժանապատվությունը փրկելու համար: Եվ նա ինձ ասաց «Երբեք այլոց սահմանափակուները մի վերագրիր քեզ»:
And when I complained to my grandmother, a World War II veteran who worked in film for 50 years and who supported me from the age of 13, that I was terrified that if I turned down a plum assignment at ABC for a fellowship overseas, I would never ever, ever find another job, she said, "Kiddo, I'm going to tell you two things. First of all, no one turns down a Fulbright, and secondly, McDonald's is always hiring." (Laughter) "You will find a job. Take the leap."
Եվ երբ իմ տատիկին, ով Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի վետերան է 50 տարի աշխատել էկինոյի ոլորտում, ով հոգ է տարել իմ մասին 13 տարեկանից, բողոքում էի, որ ես հրաժարվել եմ ABC-ի երանելի աշխատանքիցս արտասահմանում հետազոտություն անելու համար, և որ ես էլ երբեք այլ աշխատանք չեմ գտնի, նա ասաց. «Աղջիկս, քեզ երկու բան կասեմ: Նախ Fullbrightից (ուսումնական ծրագիր) երբեք ոչ ոք չի հրաժարվում և հետո McDonald'sը միշտ էլ աշխատողների կարիք ունի: (Ծիծաղ) Դու գործ կգտնես: Հնարավորությունդ բաց մի թող»:
The women in my family are not exceptions. The women in this room and watching in L.A. and all around the world are not exceptions. We are not a special interest group. We are the majority. And for far too long, we have underestimated ourselves and been undervalued by others. It is time for us to aim higher when it comes to women, to invest more and to deploy our dollars to benefit women all around the world.
Իմ ընտանիքի կանայք բացառություններ չեն: Այս սենյակի կանայք և նրանք, ովքեր այժմ Լոս Անջելեսում հետուսացույց են դիտում և ամբողջ աշխարհի կանայք բացառություններ չեն: Մենք հատուկ խումբ չենք: Մենք մեծամասնություն ենք: Եվ չափազանց երկար ժամանակ է` մենք թերագնահատում ենք մեզ, իսկ ուիշներն էլ ըստ արժանվույն չեն գնահատում մեզ: ժամանակն է, որ մենք ավելի բարձր նպատակներ ունենանք Երբ խոսքը վերաբերում է կանանց, ավելի շատ ներդրումներ անենք,նպատակին ծառայեցնենք մեր դոլլարները որպեսզի շահեն ամբողջ աշխարհի կանայք:
We can make a difference, and make a difference, not just for women, but for a global economy that desperately needs their contributions. Together we can make certain that the so-called exceptions begin to rule. When we change the way we see ourselves, others will follow. And it is time for all of us to think bigger.
Մենք կարող ենք փոփոխություն անել և փոփոխություն անել ոչ միայն կանանց համար, այլև համաշխարհային տնտեսության համար, որն սարսափելի զգում է կանանց ավանդի կարիքը: Միասին կարող ենք վստահեցնել բոլորին, որ այսպես կոչված բացառությունները սկսում են ղեկավարել: Երբ մենք ինքներս փոխենք մեր մասին արդեն իսկ ձևավորված կարծիքը մյուսներն էլ կհետևեն մեզ: Եվ ժամանակն է, որ մենք բոլորս մեծ բաների մասին մտածենք:
Thank you very much.
Շատ շնորհակալություն:
(Applause)
Ծափահարություններ: