Δεν επενδύουμε σε θύματα, επενδύουμε σε αγωνιστές. Και με μικρά και μεγάλα μέσα, η αφήγηση του θύματος διαμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τις γυναίκες. Δε μπορείς να μετρήσεις ό,τι δε βλέπεις. Και δεν επενδύουμε σε αυτό που μας είναι αόρατο. Αλλά αυτό είναι το πρόσωπο της προσαρμοστικότητας.
We do not invest in victims, we invest in survivors. And in ways both big and small, the narrative of the victim shapes the way we see women. You can't count what you don't see. And we don't invest in what's invisible to us. But this is the face of resilience.
Πριν από έξι χρόνια ξεκίνησα να γράφω για γυναίκες επιχειρηματίες κατά τη διάρκεια και μετά τη σύγκρουση. Ξεκίνησα να γράφω μια συγκλονιστική οικονομική ιστορία μία με σπουδαίους χαρακτήρες, την οποία δεν είχε διηγηθεί ποτέ κανείς και που πίστευα ότι είχε σημασία. Και αυτή κατέληξε να είναι οι γυναίκες.
Six years ago, I started writing about women entrepreneurs during and after conflict. I set out to write a compelling economic story, one that had great characters, that no one else was telling, and one that I thought mattered. And that turned out to be women.
Είχα αφήσει τα νέα του ABC και μια καριέρα που αγαπούσα στην ηλικία των 30 για να πάω σε μια σχολή διοίκησης επιχειρήσεων, ένας τομέας για τον οποίο δε γνώριζα σχεδόν τίποτα. Καμία από τις γυναίκες με τις οποίες είχα μεγαλώσει στο Μέριλαντ δεν είχε τελειώσει το κολέγιο, πόσο μάλλον τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων. Αλλά πάσχιζαν να ταΐσουν τα παιδιά τους και να πληρώσουν το ενοίκιο. Και είδα από μικρή ηλικία ότι το να έχεις μια αξιοπρεπή δουλειά και να κερδίζεις αρκετά χρήματα ήταν πολύ σημαντικό ζήτημα για τις οικογένειες που είχαν οικονομικό πρόβλημα.
I had left ABC news and a career I loved at the age of 30 for business school, a path I knew almost nothing about. None of the women I had grown up with in Maryland had graduated from college, let alone considered business school. But they had hustled to feed their kids and pay their rent. And I saw from a young age that having a decent job and earning a good living made the biggest difference for families who were struggling.
Άρα αν είναι να μιλάμε για δουλειές, πρέπει να μιλάμε για επιχειρηματίες. Και αν μιλάμε για επιχειρηματίες σε διακανονισμούς εντός της σύγκρουσης και μετά τη σύγκρουση, πρέπει να μιλάμε για γυναίκες, επειδή αποτελούν τον πληθυσμό που αφήσατε. Η Ρουάντα σαν άμεση επίπτωση της γενοκτονίας αποτελούταν από 77% γυναίκες. Θέλω να σας συστήσω κάποιες από τις επιχειρηματίες που συνάντησα και να μοιραστώ μαζί σας κάτι από ό,τι μου δίδαξαν με τα χρόνια.
So if you're going to talk about jobs, then you have to talk about entrepreneurs. And if you're talking about entrepreneurs in conflict and post-conflict settings, then you must talk about women, because they are the population you have left. Rwanda in the immediate aftermath of the genocide was 77 percent female. I want to introduce you to some of those entrepreneurs I've met and share with you some of what they've taught me over the years.
Πήγα στο Αφγανιστάν το 2005 για να δουλέψω ένα άρθρο των Financial Times και εκεί γνώρισα την Κάμιλα, μια νέα γυναίκα μου είπε ότι μόλις είχε απορρίψει μια δουλειά με τη διεθνή κοινότητα η οποία θα της απέφερε σχεδόν $2.000 το μήνα -- ένα αστρονομικό ποσό για εκείνα τα δεδομένα. Και την απέρριψε, είπε, γιατί επρόκειτο να ξεκινήσει τη δική της επιχείρηση, μια συμβουλευτική εταιρεία για επιχειρήσεις που θα δίδασκε επιχειρηματικές δεξιότητες σε άντρες και γυναίκες σε ολόκληρο το Αφγανιστάν. Οι επιχειρήσεις, είπε, ήταν ζωτικής σημασίας για το μέλλον της χώρας της. Επειδή μόλις έφευγαν αυτές οι διεθνείς αποστολές, οι επιχειρήσεις θα βοηθούσαν ώστε να διατηρήσει η χώρα την ειρήνη και την ασφάλειά της. Και είπε ότι οι επιχειρήσεις ήταν ακόμα πιο σημαντικές για τις γυναίκες, επειδή κερδίζοντας ένα εισόδημα, κέρδιζαν σεβασμό και τα χρήματα ήταν δύναμη για τις γυναίκες.
I went to Afghanistan in 2005 to work on a Financial Times piece, and there I met Kamila, a young women who told me she had just turned down a job with the international community that would have paid her nearly $2,000 a month -- an astronomical sum in that context. And she had turned it down, she said, because she was going to start her next business, an entrepreneurship consultancy that would teach business skills to men and women all around Afghanistan. Business, she said, was critical to her country's future. Because long after this round of internationals left, business would help keep her country peaceful and secure. And she said business was even more important for women because earning an income earned respect and money was power for women.
Έμεινα εμβρόντητη. Εννοώ ότι ήταν ένα κορίτσι που δεν είχε ζήσει ποτέ σε καιρό ειρήνης το οποίο με κάποιο τρόπο έμοιαζε με υποψήφια από το "The Apprentice." (Γέλια) Έτσι τη ρώτησα "Από που κι ως που ξέρεις τόσα πολλά για τις επιχειρήσεις;" Γιατί είσαι τόσο παθιασμένη;" Είπε: "Ω! Γκέιλ, αυτή είναι στην πραγματικότητα η τρίτη μου επιχείρηση. Η πρώτη μου επιχείρηση ήταν μια βιομηχανία ρούχων. Ξεκίνησα όταν ήταν στην εξουσία οι Ταλιμπάν. Επρόκειτο για μια σπουδαία επιχείρηση, επειδή δίναμε δουλειά σε γυναίκες από όλη τη γειτονιά. Έτσι έγινα επιχειρηματίας."
So I was amazed. I mean here was a girl who had never lived in peace time who somehow had come to sound like a candidate from "The Apprentice." (Laughter) So I asked her, "How in the world do you know this much about business? Why are you so passionate?" She said, "Oh Gayle, this is actually my third business. My first business was a dressmaking business I started under the Taliban. And that was actually an excellent business, because we provided jobs for women all around our neighborhood. And that's really how I became an entrepreneur."
Σκεφτείτε αυτό: Ήταν κορίτσια που αψηφούσαν τον κίνδυνο για να κερδίσουν το ψωμί τους σε περιόδους που δε μπορούσαν καν να κυκλοφορούν στο δρόμο. Και σε μια περίοδο οικονομικής κατάρρευσης όταν οι άνθρωποι πουλούσαν νυχτικά και κορδόνια παπουτσιών και παράθυρα και πόρτες απλά για να επιβιώσουν, αυτά τα κορίτσια έκαναν τη διαφορά μεταξύ επιβίωσης και πείνας για πάρα πολλούς. Δε μπορούσα να αφήσω αυτή την ιστορία και δε μπορούσα να αφήσω ούτε το θέμα, επειδή όπου κι αν πήγαινα συναντούσα κι άλλες τέτοιες γυναίκες, για τις οποίες κανείς δεν έμοιαζε να γνωρίζει ή ακόμα να θελήσει να μάθει.
Think about this: Here were girls who braved danger to become breadwinners during years in which they couldn't even be on their streets. And at a time of economic collapse when people sold baby dolls and shoe laces and windows and doors just to survive, these girls made the difference between survival and starvation for so many. I couldn't leave the story, and I couldn't leave the topic either, because everywhere I went I met more of these women who no one seemed to know about, or even wish to.
Πήγα στη Βοσνία, και στην αρχή των συνεντεύξεων μου, συναντήθηκα με ένα στέλεχος του ΔΝΤ και μου είπε: "Ξέρεις, Γκέιλ, δε νομίζω ότι έχουμε γυναίκες στις επιχειρήσεις στη Βσνία, αλλά υπάρχει μια κυρία που πουλάει τυρί δίπλα στην άκρη του δρόμου. Ίσως να μπορούσες να της πάρεις μια συνέντευξη. Βγήκα έξω για να κάνω ρεπορτάζ και μέσα σε μια μέρα γνώρισα τη Ναρκίσα Καβάζοβιτς η οποία εκείνη τη στιγμή άνοιγε ένα καινούριο εργοστάσιο στα πρώην μέτωπα του πολέμου στο Σεράγεβο. Είχε ξεκινήσει την επιχείρησή της κάνοντας κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ ράβοντας σεντόνια και μαξιλαροθήκες που πήγαινε σε αγορές σε ολόκληρη τη χώρα για να μπορέσει να στηρίξει τα 12 ή 13 μέλη της οικογένειάς της που στηρίζονταν σε αυτή για την επιβίωσή τους. Όταν συναντηθήκαμε, είχε 20 υπαλλήλους, οι περισσότεροι ήταν γυναίκες που έστελναν τα παιδιά τους σχολείο. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Συνάντησα γυναίκες που είχαν ελαιοπαραγωγικές επιχειρήσεις, οινοποιεία ακόμα και τη μεγαλύτερη διαφημιστική εταιρεία της χώρας.
I went on to Bosnia, and early on in my interviews I met with an IMF official who said, "You know, Gayle, I don't think we actually have women in business in Bosnia, but there is a lady selling cheese nearby on the side of the road. So maybe you could interview her." So I went out reporting and within a day I met Narcisa Kavazovic who at that point was opening a new factory on the war's former front lines in Sarajevo. She had started her business squatting in an abandoned garage, sewing sheets and pillow cases she would take to markets all around the city so that she could support the 12 or 13 family members who were counting on her for survival. By the time we met, she had 20 employees, most of them women, who were sending their boys and their girls to school. And she was just the start. I met women running essential oils businesses, wineries and even the country's largest advertising agency.
Όλες αυτές οι ιστορίες μαζί έγιναν το επιχειρηματικό εξώφυλλο της Herald Tribune. Και όταν αυτή η ιστορία δημοσιεύθηκε, έτρεξα στον υπολογιστή μου για να τη στείλω στο στέλεχος του ΔΝΤ. Και είπα: "Σε περίπτωση που ψάχνεις επιχειρηματίες να συμμετάσχουν στο επόμενο συνέδριο για επενδύσεις, εδώ είναι μερικές γυναίκες."
So these stories together became the Herald Tribune business cover. And when this story posted, I ran to my computer to send it to the IMF official. And I said, "Just in case you're looking for entrepreneurs to feature at your next investment conference, here are a couple of women."
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Αλλά σκεφθείτε αυτό. Το στέλεχος του ΔΝΤ είναι μόλις και μετά βίας το μοναδικό άτομο που κατέταξε αυτόματα τις γυναίκες στη μικροοικονομία. Οι προκαταλήψεις, είτε είναι εσκεμμένες είτε όχι, είναι διάχυτες, το ίδιο είναι και οι παραπλανητικές νοερές εικόνες. Αν δείτε τη λέξη "μικροχρηματοδότηση" τι σας έρχεται στο μυαλό; Οι περισσότεροι λένε γυναίκες. Και αν δείτε τη λέξη "επιχειρηματίας", οι περισσότεροι σκέφτονται άντρες. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί στοχεύουμε χαμηλά και σκεφτόμαστε συγκρατημένα όταν πρόκειται για γυναίκες.
But think about this. The IMF official is hardly the only person to automatically file women under micro. The biases, whether intentional or otherwise, are pervasive, and so are the misleading mental images. If you see the word "microfinance," what comes to mind? Most people say women. And if you see the word "entrepreneur," most people think men. Why is that? Because we aim low and we think small when it comes to women.
Η μικροχρηματοδότηση είναι ένα απίστευτα ισχυρό εργαλείο που οδηγεί σε αυτάρκεια και αυτοσεβασμό αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τις μικρο-ελπίδες και τις μικρο-φιλοδοξίες για τις γυναίκες, γιατί έχουν πολύ μεγαλύτερες ελπίδες για τον εαυτό τους. Θέλουν να μετακινηθούν από το "μικρό" στο "μέσο" και παραπέρα. Και σε πολλά σημεία, βρίσκονται ήδη εκεί. Στις ΗΠΑ, οι επιχειρήσεις που ανήκουν σε γυναίκες θα δημιουργήσουν πεντέμισι εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2018. Στη Νότια Κορέα και την Ινδονησία, σε γυναίκες ανήκουν περίπου μισό εκατομμύριο εταιρείες. Στην Κίνα, οι γυναίκες λειτουργούν το 20% όλων των μικρών επιχειρήσεων. Και στον αναπτυσσόμενο κόσμο συνολικά, αυτός ο αριθμός αγγίζει το 40% με 50%.
Microfinance is an incredibly powerful tool that leads to self-sufficiency and self-respect, but we must move beyond micro-hopes and micro-ambitions for women, because they have so much greater hopes for themselves. They want to move from micro to medium and beyond. And in many places, they're there. In the U.S., women-owned businesses will create five and a half million new jobs by 2018. In South Korea and Indonesia, women own nearly half a million firms. China, women run 20 percent of all small businesses. And in the developing world overall, That figure is 40 to 50 percent.
Σχεδόν οπουδήποτε κι αν πάω, συναντώ απίστευτα ενδιαφέροντες επιχειρηματίες που ψάχνουν πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις, πρόσβαση σε αγορές και καθιερωμένα επιχειρηματικά δίκτυα. Συχνά αγνοούνται επειδή είναι πιο δύσκολο να βοηθηθούν. Είναι πολύ πιο επικίνδυνο να δώσεις ένα δάνειο των 50.000 δολαρίων από ένα δάνειο των 500 δολαρίων. Και όπως ανέφερε και η Παγκόσμια τράπεζα, οι γυναίκες έχουν εγκλωβιστεί στην παγίδα της παραγωγικότητας. Εκείνες που έχουν μικρές επιχειρήσεις δε μπορούν να πάρουν τα κεφάλαια που χρειάζονται για να επεκταθούν και εκείνες που έχουν μικροεπιχειρήσεις δε μπορούν να ξεφύγουν από αυτές.
Nearly everywhere I go, I meet incredibly interesting entrepreneurs who are seeking access to finance, access to markets and established business networks. They are often ignored because they're harder to help. It is much riskier to give a 50,000 dollar loan than it is to give a 500 dollar loan. And as the World Bank recently noted, women are stuck in a productivity trap. Those in small businesses can't get the capital they need to expand and those in microbusiness can't grow out of them.
Πρόσφατα ήμουν στο Υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσινγκτον και συνάντησα μια απίστευτα παθιασμένη επιχειρηματία από τη Γκάνα. Πουλάει σοκολάτες. Και είχε έρθει στην Ουάσινγκτον, όχι για ελεημοσύνη, αλλά ούτε για να ζητήσει ένα μικροδάνειο. Είχε έρθει για να ζητήσει σοβαρά επενδυτικά κεφάλαια για να μπορέσει να χτίσει το εργοστάσιο και να αγοράσει τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να εξάγει τις σοκολάτες της σε Αφρική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή και ακόμα παραπέρα - κεφάλαια που θα τη βοηθούσαν να απασχολεί τα περισσότερα από 20 άτομα που ήδη δούλευαν για αυτήν και κεφάλαια που θα τροφοδοτούσαν και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας της.
Recently I was at the State Department in Washington and I met an incredibly passionate entrepreneur from Ghana. She sells chocolates. And she had come to Washington, not seeking a handout and not seeking a microloan. She had come seeking serious investment dollars so that she could build the factory and buy the equipment she needs to export her chocolates to Africa, Europe, the Middle East and far beyond -- capital that would help her to employ more than the 20 people that she already has working for her, and capital that would fuel her own country's economic climb.
Τα σπουδαία νέα είναι ότι ήδη γνωρίζουμε τι λειτουργεί. Η θεωρία και τα εμπειρικά στοιχεία μας έχουν ήδη διδάξει. Δε χρειαζόμαστε να εφεύρουμε λύσεις, επειδή τις έχουμε ήδη - δάνεια ταμειακής ροής με βάση το εισόδημα και όχι τα περιουσιακά στοιχεία, δάνεια που χρησιμοποιούν ασφαλείς συμβάσεις αντί για ενέχυρα, επειδή οι γυναίκες συχνά δεν κατέχουν γη. Και το Kiva.org ο μικροδανειστής, τώρα πειραματίζεται με την ανάθεση μικρών και μεσαίων δανείων. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
The great news is we already know what works. Theory and empirical evidence Have already taught us. We don't need to invent solutions because we have them -- cash flow loans based in income rather than assets, loans that use secure contracts rather than collateral, because women often don't own land. And Kiva.org, the microlender, is actually now experimenting with crowdsourcing small and medium sized loans. And that's just to start.
Πρόσφατα έγινε πολύ της μόδας να αποκαλούμε τις γυναίκες "η αναπτυσσόμενη αγορά της αναπτυσσόμενης αγοράς." Νομίζω ότι είναι θαυμάσιο. Ξέρετε γιατί; Επειδή - και μιλάω ως κάποιος που έχει δουλέψει στον οικονομικό τομέα - 500 δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον διατέθηκαν στις αναπτυσσόμενες αγορές την τελευταία δεκαετία. Επειδή οι επενδυτές είδαν τις προοπτικές επιστροφής στην εποχή της αργής οικονομικής ανάπτυξης και έτσι δημιούργησαν χρηματοοικονομικά προϊόντα και χρηματοοικονομικές καινοτομίες προσαρμοσμένες στα μέτρα των αναπτυσσόμενων αγορών.
Recently it has become very much in fashion to call women "the emerging market of the emerging market." I think that is terrific. You know why? Because -- and I say this as somebody who worked in finance -- 500 billion dollars at least has gone into the emerging markets in the past decade. Because investors saw the potential for return at a time of slowing economic growth, and so they created financial products and financial innovation tailored to the emerging markets.
Πόσο υπέροχο θα ήταν αν ήμασταν προετοιμασμένοι να αντικαταστήσουμε όλα τα υπερφίαλα λόγια μας με τα πορτοφόλια μας και να επενδύσουμε 500 δισεκατομμύρια δολάρια αφήνοντας ελεύθερη την γυναικεία οικονομική προοπτική; Απλά σκεφτείτε τα οφέλη όσον αφορά θέσεις εργασίας, παραγωγικότητα, απασχόληση, παιδική διατροφή, μητρική θνησιμότητα, εξάλειψη του αναλφαβητισμού και πολλά, πολλά περισσότερα. Επειδή, όπως ανέφερε και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, τα μικρότερα φυλετικά χάσματα σχετίζονται άμεσα με αυξημένη οικονομική ανταγωνιστικότητα. Και ούτε μία χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο δεν έχει εξαλείψει το χάσμα της οικονομικής συμμετοχής - ούτε μία.
How wonderful would it be if we were prepared to replace all of our lofty words with our wallets and invest 500 billion dollars unleashing women's economic potential? Just think of the benefits when it comes to jobs, productivity, employment, child nutrition, maternal mortality, literacy and much, much more. Because, as the World Economic Forum noted, smaller gender gaps are directly correlated with increased economic competitiveness. And not one country in all the world has eliminated its economic participation gap -- not one.
Άρα τα σπουδαία νέα είναι ότι πρόκειται για μια απίστευτη ευκαιρία. Έχουμε τόσο μεγάλο χώρο ανάπτυξης. Όπως βλέπετε, δεν έχει σχέση με το να κάνουμε καλές πράξεις, έχει να κάνει με την παγκόσμια ανάπτυξη και την παγκόσμια απασχόληση. Έχει να κάνει με το πως επενδύουμε και έχει να κάνει με το πως βλέπουμε τις γυναίκες. Και οι γυναίκες δε μπορούν να συνεχίσουν να αποτελούν και τον μισό πληθυσμό και μια ομάδα ειδικού ενδιαφέροντος.
So the great news is this is an incredible opportunity. We have so much room to grow. So you see, this is not about doing good, this is about global growth and global employment. It is about how we invest and it's about how we see women. And women can no longer be both half the population and a special interest group.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Πολύ συχνά κάνω πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις με ρεπόρτερ που μου λένε: "Γκέιλ, αυτές είναι υπέροχες ιστορίες, αλλά στην ουσία γράφεις για τις εξαιρέσεις." Αυτό με κάνει να σταματώ για μερικούς λόγους. Πρώτα απ΄ όλα, σχετικά με τις εξαιρέσεις, υπάρχουν πάρα πολλές και είναι σημαντικές. Δεύτερον, όταν μιλάμε για άντρες που επιτυγχάνουν, δίκαια τους θεωρούμε είδωλα ή πρωτοπόρους ή καινοτόμους που πρέπει να ακολουθήσουμε. Όταν μιλάμε για γυναίκες, είναι είτε εξαιρέσεις που πρέπει να αντιπαρέλθουμε είτε αποκλίσεις που πρέπει να αγνοηθούν. Και τέλος, δεν υπάρχει πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο κοινωνία που δεν αλλάζει εκτός κι αν αυτό γίνει από το πιο σημαντικό κομμάτι της. Τότε γιατί να μην τιμήσουμε και να μην αναδείξουμε αυτούς που φέρνουν τις αλλαγές και δημιουργούν θέσεις εργασίας αντί να τους παραβλέπουμε;
Oftentimes I get into very interesting discussions with reporters who say to me, "Gayle, these are great stories, but you're really writing about the exceptions." Now that makes me pause for just a couple reasons. First of all, for exceptions, there are a lot of them and they're important. Secondly, when we talk about men who are succeeding, we rightly consider them icons or pioneers or innovators to be emulated. And when we talk about women, they are either exceptions to be dismissed or aberrations to be ignored. And finally, there is no society anywhere in all the world that is not changed except by its most exceptional. So why wouldn't we celebrate and elevate these change makers and job creators rather than overlook them?
Αυτό το θέμα της προσαρμοστικότητας με αγγίζει πολύ και έχει επηρεάσει τη ζωή μου με πολλούς τρόπους. Η μητέρα μου ήταν ανύπαντρη μητέρα που δούλευε σε μια τηλεφωνική εταιρεία την ημέρα και πουλούσε τάπερ το βράδυ. προκειμένου εγώ να μη στερηθώ καμία ευκαιρία. Ψωνίζαμε με εκπτωτικά κουπόνια με δόσεις και από μαγαζιά στοκ και όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού στο τέταρτο στάδιο και δε μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει κάναμε αίτηση ακόμα και για κουπόνια φαγητού. Και όταν λυπόμουν τον εαυτό μου όπως κάνουν τα 9χρονα ή 10χρονα κορίτσια μου έλεγε: "Αγάπη μου, μπροστά στις τεράστιες παγκόσμιες τραγωδίες, η δικιά σου δε λέει τίποτα".
This topic of resilience is very personal to me and in many ways has shaped my life. My mom was a single mom who worked at the phone company during the day and sold Tupperware at night so that I could have every opportunity possible. We shopped double coupons and layaway and consignment stores, and when she got sick with stage four breast cancer and could no longer work, we even applied for food stamps. And when I would feel sorry for myself as nine or 10 year-old girls do, she would say to me, "My dear, on a scale of major world tragedies, yours is not a three."
(Γέλια)
(Laughter)
Και όταν έκανα αίτηση για τη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων και ήμουν σίγουρη ότι δε θα τα κατάφερνα και κανείς από όσους ήξερα δεν τα είχε καταφέρει, πήγα στη θεία μου, η οποία επιβίωσε μετά από χρόνια ξυλοδαρμού από τον άνδρα της και έφυγε από έναν γάμο με κακοποίηση με ανέπαφη μόνο την αξιοπρέπειά της. Και μου είπε "Ποτέ μη δίνεις σημασία στους περιορισμούς των άλλων.
And when I was applying to business school and felt certain I couldn't do it and nobody I knew had done it, I went to my aunt who survived years of beatings at the hand of her husband and escaped a marriage of abuse with only her dignity intact. And she told me, "Never import other people's limitations."
Και όταν παραπονέθηκα στη γιαγιά μου, μια βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που εργαζόταν στον κινηματογράφο 50 χρόνια και που με στήριζε από την ηλικία των 13, ότι φοβόμουν ότι αν απέρριπτα μια καλή δουλειά στο ABC για μια υποτροφία στο εξωτερικό, δε θα μπορούσα ποτέ, μα ποτέ, να βρω άλλη δουλειά, αυτή είπε: "Παιδί μου, θα σου πω δυο πράγματα. Πρώτα από όλα, κανείς δεν απορρίπτει κάποιον που έχει πάρει υποτροφία και δεύτερον, τα Μακ Ντόναλντς πάντα κάνουν προσλήψεις." (Γέλια) "Θα βρεις δουλειά. Κάνε το βήμα."
And when I complained to my grandmother, a World War II veteran who worked in film for 50 years and who supported me from the age of 13, that I was terrified that if I turned down a plum assignment at ABC for a fellowship overseas, I would never ever, ever find another job, she said, "Kiddo, I'm going to tell you two things. First of all, no one turns down a Fulbright, and secondly, McDonald's is always hiring." (Laughter) "You will find a job. Take the leap."
Οι γυναίκες στην οικογένειά μου δεν είναι εξαιρέσεις. Οι γυναίκες σε αυτή την αίθουσα και όσες παρακολουθούν στο Λ.Α. και σε ολόκληρο τον κόσμο δεν είναι εξαιρέσεις. Δεν είμαστε μια ομάδα ειδικού ενδιαφέροντος. Είμαστε η πλειοψηφία. Και για πάρα πολύ καιρό υποτιμούσαμε τον εαυτό μας και μας υποτιμούσαν και οι άλλοι. Ήρθε ο καιρός να στοχεύσουμε ψηλότερα όσον αφορά στις γυναίκες, να επενδύσουμε περισσότερο και να χρησιμοποιήσουμε τα δολάριά μας για να ωφελήσουμε τις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο.
The women in my family are not exceptions. The women in this room and watching in L.A. and all around the world are not exceptions. We are not a special interest group. We are the majority. And for far too long, we have underestimated ourselves and been undervalued by others. It is time for us to aim higher when it comes to women, to invest more and to deploy our dollars to benefit women all around the world.
Μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και να κάνουμε τη διαφορά, όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για μια παγκόσμια οικονομία η οποία χρειάζεται απεγνωσμένα τη συμβολή τους. Μαζί μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι επονομαζόμενες εξαιρέσεις θα αρχίσουν να επικρατούν. Όταν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Και ήρθε η ώρα όλοι μας να στοχεύσουμε ψηλότερα.
We can make a difference, and make a difference, not just for women, but for a global economy that desperately needs their contributions. Together we can make certain that the so-called exceptions begin to rule. When we change the way we see ourselves, others will follow. And it is time for all of us to think bigger.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)