Every group of female friends has the funny one, the one you go to when you need a good cry, the one who tells you to suck it up when you've had a hard day. And this group was no different. Except that this was a community of groundbreaking women who came together -- first to become teammates, then friends, and then family -- in the least likely of places: on the Special Operations battlefield. This was a group of women whose friendship and valor was cemented not only by what they had seen and done at the tip of the spear, but by the fact that they were there at a time when women -- officially, at least -- remained banned from ground combat, and America had no idea they existed.
In elke vrouwelijke vriendengroep heb je de grappige vriendin, de vriendin bij wie je kunt uithuilen, de vriendin die na een zware dag zegt dat je je niet moet aanstellen. Deze groep was niet anders. Alleen was dit een gemeenschap van baanbrekende vrouwen die samenkwamen -- eerst als teamgenoten, toen als vrienden, toen als familie -- op de plek waar je het het minst zou verwachten: op het slagveld van de speciale eenheid. De vriendschap en de moed van deze vrouwen werd versterkt niet alleen door wat ze hadden gezien en gedaan in het holst van de oorlog, maar door het feit dat ze daar waren in een tijd dat vrouwen -- officieel, in ieder geval -- niet toegelaten werden tot grondtroepen, en Amerika geen idee had dat zij bestonden.
This story begins with Special Operations leaders, some of the most tested men in the United States military, saying, "We need women to help us wage this war." "America would never kill its way to the end of its wars," it argued. "Needed more knowledge and more understanding."
Dit verhaal begint met leiders van speciale eenheden, mannen van wie in het VS-leger heel veel wordt gevraagd, die zeiden: "We hebben vrouwen nodig om ons te helpen deze oorlog te voeren." "Amerika zou nooit de oorlog beëindigen door te blijven doden," redeneerden ze, "maar had meer kennis en meer begrip nodig."
And as everyone knows, if you want to understand what's happening in a community and in a home, you talk to women, whether you're talking about Southern Afghanistan, or Southern California. But in this case, men could not talk to women, because in a conservative and traditional society like Afghanistan, that would cause grave offense. So you needed women soldiers out there. That meant, at this time in the war, that the women who would be recruited to serve alongside Army Rangers and Navy SEALs, would be seeing the kind of combat experienced by less than five percent of the entire United States military. Less than five percent.
Zoals iedereen weet: als je wilt begrijpen wat er gebeurt in een gemeenschap en in een huis, dan praat je met vrouwen, of je het nu hebt over Zuid-Afghanistan of Zuid-Californië. Maar in dit geval konden mannen niet met vrouwen praten, want in een samenleving zo conservatief en traditioneel als Afghanistan zou dat erg aanstootgevend zijn. Dus waren daar vrouwelijke soldaten nodig. Dat betekende, op dit punt in de oorlog, dat de vrouwen die gerekruteerd werden om naast de Army Rangers en Navy SEALs te dienen, het soort gevechten zouden zien dat minder dan vijf procent van het hele VS-leger meemaakt. Minder dan vijf procent.
So the call went out. "Female soldiers: Become a part of history. Join Special Operations on the battlefield in Afghanistan." This is in 2011. And from Alabama to Alaska, a group of women who had always wanted to do something that mattered alongside the best of the best, and to make a difference for their country, answered that call to serve. And for them it was not about politics, it was about serving with purpose.
Er werd een oproep gedaan. "Vrouwelijke soldaten: maak deel uit van de geschiedenis. Ga in dienst bij de speciale eenheid op het slagveld in Afghanistan." Dit was in 2011. En van Alabama tot Alaska was er een groep vrouwen die altijd al iets belangrijks had willen doen, samen met de allerbesten, om een verschil te maken voor hun land. Zij beantwoordden die oproep. Voor hen ging het niet om politiek, het ging om dienstdoen met een doel.
And so, the women who came to North Carolina to compete for a spot on these teams which would put women on the Special Operations front lines, landed and found very quickly a community, the likes of which they had never seen. Full of women who were as fierce and as fit as they were, and as driven to make a difference. They didn't have to apologize for who they were, and in fact, they could celebrate it. And what they found when they were there was that all of a sudden, there were lots of people like them. As one of them said, "It was like you looked around and realized there was more than one giraffe at the zoo."
De vrouwen die naar Noord-Carolina kwamen om te strijden om een plaats in deze teams, die vrouwen aan de frontlinie van de speciale eenheid zouden zetten, vonden bij aankomst al snel een gemeenschap zoals ze nog nooit hadden gezien. Vol vrouwen die net zo fel en fit waren als zijzelf en net zo gedreven om een verschil te maken. Ze hoefden zich niet te verontschuldigen voor wie ze waren; ze konden dat juist vieren. En toen ze daar waren, ontdekten ze ineens dat er heel veel mensen zoals zij waren. Zoals één van hen zei: "Het was alsof je rondkeek en besefte dat er meer dan één giraf in de dierentuin was."
Among this team of standouts was Cassie, a young woman who managed to be an ROTC cadet, a sorority sister and a Women's Studies minor, all in one person. Tristan, a West Point track star, who always ran and road marched with no socks, and had shoes whose smell proved it. (Laughter) Amber, a Heidi look-alike, who had always wanted to be in the infantry, and when she found out that women couldn't be, she decided to become an intel officer. She served in Bosnia, and later helped the FBI to bust drug gangs in Pennsylvania. And then there was Kate, who played high school football all four years, and actually wanted to drop out after the first, to go into the glee club, but when boys told her that girls couldn't play football, she decided to stay for all the little girls who would come after her.
In dit team uitblinkers zat Cassie, een jonge vrouw die het voor elkaar kreeg om ROTC-cadet, lid van een studentenvereniging én student vrouwenstudies te zijn, allemaal in één persoon. Tristan, een atletiekster in West Point, rende en marcheerde altijd zonder sokken, en had schoenen met een geur die dat bewees. (Gelach) Amber, een Heidi-look-alike, had altijd bij de infanterie gewild. Toen ze erachter kwam dat vrouwen dat niet mochten, besloot ze bij de geheime dienst te gaan. Ze deed dienst in Bosnië, en later hielp ze de FBI drugsbendes arresteren in Pennsylvania. En dan had je Kate, die haar hele middelbareschooltijd Amerikaans football speelde. Ze wilde eigenlijk stoppen na het eerste jaar om bij het koor te gaan, maar toen jongens zeiden dat meisjes geen football konden spelen, besloot ze te blijven voor alle jonge meisjes die na haar zouden komen.
For them, biology had shaped part of their destiny, and put, as Cassie once said, "everything noble out of reach for girls." And yet, here was a chance to serve with the best of the best on a mission that mattered to their country, not despite the fact that they were female, but because of it.
Voor hen had de natuur een deel van hun lot gevormd, en, zoals Cassie eens zei: "Alles wat nobel is, wordt buiten het bereik van meisjes geplaatst." Toch was hier een kans om met de allerbesten te dienen op een missie die belangrijk was voor hun land, niet ondanks het feit dat ze vrouwen waren, maar juist dankzij dat feit.
This team of women, in many ways, was like women everywhere. They wore makeup, and in fact, they would bond in the ladies' room over eyeliner and eye pencil. They also wore body armor. They would put 50 pounds of weight on their backs, and board the helicopter for an operation, and they would come back and watch a movie called "Bridesmaids." (Laughter) They even wore a thing called Spanx, because, as they found very quickly, the uniforms made for men were big where they should be small, and small where they should be big. So Lane, an Iraq War veteran -- you see her here on my left -- decided she was going to go on Amazon and order a pair of Spanx to her base, so that her pants would fit better when she went out on mission each night.
Dit team vrouwen leek in veel aspecten op alle andere vrouwen. Ze droegen make-up en in de toiletten kletsten ze samen over eyeliner en oogpotlood. Ze droegen ook kogelwerende kleding. Soms namen ze 23 kilo op hun rug, ondernamen ze per helikopter een militaire actie, en keken ze bij thuiskomst de film 'Bridesmaids'. (Gelach) Ze droegen zelfs corrigerende kleding van Spanx, want ze kwamen er al snel achter dat de uniformen ontworpen voor mannen, groot waren waar ze klein moesten zijn en klein waar ze groot moesten zijn. Lane, een veteraan van de Irakoorlog -- je ziet haar hier links van mij -- besloot daarom dat ze via Amazon Spanx zou laten bezorgen op haar basis zodat haar broek beter zou passen als ze elke nacht op missies ging.
These women would get together over video conference from all around Afghanistan from their various bases, and they would talk about what it was like to be one of the only women doing what they were doing. They would swap jokes, they would talk about what was working, what wasn't, what they had learned to do well, what they needed to do better. And they would talk about some of the lighter moments of being women out on the Special Operations front lines, including the Shewee, which was a tool that let you pee like a guy, although it's said to have had only a 40 percent accuracy rate out there. (Laughter)
Deze vrouwen hielden contact via videoconferenties van vanaf hun bases door heel Afghanistan. Zo praatten ze over hoe het was om één van de weinige vrouwen in hun positie te zijn. Ze vertelden elkaar grapjes en praatten over wat wel en niet werkte, over wat ze al hadden geleerd en wat nog beter moest. Ze praatten over de luchtigere momenten van vrouw zijn in de frontlinies van de speciale eenheid, waaronder de Shewee, een hulpmiddel waarmee je kon plassen als een man, hoewel die maar in 40% van de gevallen gewerkt schijnt te hebben. (Gelach)
These women lived in the "and." They proved you could be fierce and you could be feminine. You could wear mascara and body armor. You could love CrossFit, and really like cross-stitch. You could love to climb out of helicopters and you could also love to bake cookies. Women live in the and every single day, and these women brought that to this mission as well. On this life and death battlefield they never forgot that being female may have brought them to the front lines, but being a soldier is what would prove themselves there.
Deze vrouwen leefden in de 'en'. Ze bewezen dat je fel én vrouwelijk kon zijn. Je kon mascara dragen én een kogelvrij vest. Je kon houden van CrossFit én van kruissteken. Je kon ervan houden om uit helikopters te klimmen én ook om koekjes te bakken. Vrouwen leven elke dag in de 'en', en deze vrouwen namen dat ook in deze missie met zich mee. Op dit slagveld van leven en dood vergaten ze nooit dat ze naar de frontlinie waren gekomen omdat ze vrouw waren, maar dat ze soldaat moesten zijn om zich daar te bewijzen.
There was the night Amber went out on mission, and in talking to the women of the house, realized that there was a barricaded shooter lying in wait for the Afghan and American forces who were waiting to enter the home. Another night it was Tristan who found out that there were pieces that make up explosives all around the house in which they were standing, and that in fact, explosives lay all the way between there and where they were about to head that night. There was the night another one of their teammates proved herself to a decidedly skeptical team of SEALs, when she found the intel item they were looking for wrapped up in a baby's wet diaper. And there was the night that Isabel, another one of their teammates, found the things that they were looking for, and received an Impact Award from the Rangers who said that without her, the things and the people they were looking for that night would never have been found.
Er was de nacht dat Amber op een missie ging. In gesprek met de vrouwen van het huis besefte ze dat er een gebarricadeerde schutter op de loer lag in afwachting van de Afghaanse en Amerikaanse troepen die het huis in wilden gaan. Een andere nacht was het Tristan die erachter kwam dat door het hele huis waarin ze stonden onderdelen van explosieven lagen. Er lagen zelfs explosieven helemaal vanaf die plek tot aan waar ze die nacht naartoe zouden gaan. Dan was er de nacht dat een ander teamlid zich bewees aan een nogal sceptisch team SEALs, toen ze de informatie die ze zochten, verstopt in een natte luier vond. Er was de nacht dat Isabel, ook een teamgenoot, de dingen vond die ze zochten. Ze kreeg een impactprijs van de Rangers die zeiden dat zonder haar de dingen en de mensen die ze die nacht zochten, nooit gevonden zouden zijn.
That night and so many others, they went out to prove themselves, not only for one another, but for everybody who would come after them. And also for the men alongside whom they served. We talk a lot about how behind every great man is a good woman. And in this case, next to these women stood men who wanted to see them succeed. The Army Ranger who trained them had served 12 deployments. And when they told him that he had to go train girls, he had no idea what to expect. But at the end of eight days with these women in the summer of 2011, he told his fellow Ranger, "We have just witnessed history. These may well be our own Tuskegee Airmen." (Applause)
Die nacht en zoveel andere trokken ze erop uit om zich te bewijzen, niet alleen voor elkaar, maar voor iedereen die na hen zou komen. Ook voor de mannen met wie ze in dienst waren. We zeggen nu vaak dat achter elk groot man een goede vrouw staat. In dit geval stonden er naast deze vrouwen mannen die wilden dat ze succesvol zouden zijn. De Army Ranger die hen trainde was 12 keer ingezet. Toen ze hem vertelden dat hij meisjes moest gaan trainen, had hij geen idee wat hij moest verwachten. Maar na acht dagen met deze vrouwen in de zomer van 2011 zei hij tegen zijn mede-Ranger: "Dit is een historische ontwikkeling. Dit zouden weleens onze eigen Tuskegee Airmen kunnen zijn." (Applaus)
At the heart of this team was the one person who everyone called "the best of us." She was a petite blonde dynamo, who barely reached five-foot-three. And she was this wild mix of Martha Stewart, and what we know as G.I. Jane. She was someone who loved to make dinner for her husband, her Kent State ROTC sweetheart who pushed her to be her best, and to trust herself, and to test every limit she could. She also loved to put 50 pounds of weight on her back and run for miles, and she loved to be a soldier. She was somebody who had a bread maker in her office in Kandahar, and would bake a batch of raisin bread, and then go to the gym and bust out 25 or 30 pull-ups from a dead hang. She was the person who, if you needed an extra pair of boots or a home-cooked dinner, would be on your speed dial. Because she never, ever would talk to you about how good she was, but let her character speak through action. She was famous for taking the hard right over the easy wrong. And she was also famous for walking up to a 15-foot rope, climbing it using only her arms, and then shuffling away and apologizing, because she knew she was supposed to use both her arms and her legs, as the Rangers had trained them. (Laughter)
Het hart van dit team was de persoon die door iedereen werd omschreven als "de beste van ons". Ze was een tengere blonde dynamo, maar net een meter zestig. Ze was een wilde mengeling van Martha Stewart en iemand als G.I. Jane. Iemand die graag eten kookte voor haar man, die ze kende sinds haar studententijd en die haar aanmoedigde om haar best te doen, om zichzelf te vertrouwen en om al haar grenzen te beproeven. Ook rende ze graag kilometers met 23 kilo gewicht op haar rug. Ze hield ervan om soldaat te zijn. Ze had een broodmachine op haar werkplek in Kandahar. Het ene moment bakte ze, het andere was ze in de sportschool om zich 25 tot 30 keer op te trekken vanuit hangpositie. Als je een extra paar laarzen nodig had of een zelfgekookte maaltijd, was zij degene die je belde. Ze praatte namelijk nooit over hoe goed ze was, maar ze liet haar persoonlijkheid spreken door acties. Ze stond erom bekend altijd de moeilijke juiste keuzes te maken in plaats van de makkelijke verkeerde. Maar ook om het beklimmen van een touw van 4,5 meter met alleen haar armen, waarna ze wegschuifelde en zich verontschuldigde, omdat ze wist dat ze eigenlijk haar armen én benen moest gebruiken zoals de Rangers hun hadden geleerd.
Some of our heroes return home to tell their stories. And some of them don't. And on October 22, 2011, First Lieutenant Ashley White was killed alongside two Rangers, Christopher Horns and Kristoffer Domeij. Her death threw this program built for the shadows into a very public spotlight. Because after all, the ban on women in combat was still very much in place. And at her funeral, the head of Army Special Operations came, and gave a public testimony not just to the courage of Ashley White, but to all her team of sisters. "Make no mistake about it," he said, "these women are warriors, and they have written a new chapter in what it means to be a female in the United States Army."
(Gelach) Sommige van onze helden komen thuis om hun verhalen te vertellen. En sommige niet. Op 22 oktober 2011 kwam eerste luitenant Ashley White om samen met twee Rangers, Christopher Horns en Kristoffer Domeij. Door haar dood kwam dit programma dat was bedoeld voor de schaduwen, ineens in de schijnwerpers. Het frontverbod voor vrouwen bestond immers nog steeds. Tijdens haar begrafenis gaf het hoofd van de speciale eenheden in het openbaar een getuigenis niet alleen van de moed van Ashley White, maar van haar hele team van zusters. "Vergis je niet," zei hij, "deze vrouwen zijn strijders. Ze vormen een nieuw hoofdstuk in wat het betekent om vrouw te zijn in het leger van de VS."
Ashley's mom is a teacher's aide and a school bus driver, who bakes cookies on the side. She doesn't remember much about that overwhelming set of days, in which grief -- enormous grief -- mixed with pride. But she does remember one moment. A stranger with a child in her hand came up to her and she said, "Mrs. White, I brought my daughter here today, because I wanted her to know what a hero was. And I wanted her to know that heroes could be women, too."
De moeder van Ashley is docentassistent en buschauffeur, die daarnaast koekjes bakt. Ze herinnert zich niet veel van die verpletterende dagen, waarin verdriet -- enorm verdriet -- zich mengde met trots. Maar ze herinnert zich wel een moment. Een vreemdeling met een kind aan haar hand kwam naar haar toegelopen en zei: "Mevrouw White, ik heb mijn dochter hier vandaag mee naartoe genomen omdat ik wilde dat ze zou weten wat een held is. Ik wilde haar laten weten dat helden ook vrouwen kunnen zijn."
It is time to celebrate all the unsung heroines who reach into their guts and find the heart and the grit to keep going and to test every limit. This very unlikely band of sisters bound forever in life and afterward did indeed become part of history, and they paved the way for so many who would come after them, as much as they stood on the shoulders of those who had come before. These women showed that warriors come in all shapes and sizes. And women can be heroes, too. Thank you so much. (Applause)
Het is tijd dat we al onze anonieme heldinnen vieren die diep in zichzelf de moed vinden om door te blijven gaan en elke grens te testen. Deze zeer onwaarschijnlijke groep vrouwen, voor eeuwig verbonden in hun leven en erna, is echt een deel van de geschiedenis geworden. Ze hebben de weg vrijgemaakt voor zoveel anderen na hen, net zoals zij op de schouders stonden van degenen vóór hen. Deze vrouwen lieten zien dat je strijders hebt in alle vormen en maten en dat vrouwen ook helden kunnen zijn. Heel erg bedankt.