To be honest, by personality, I'm just not much of a crier. But I think in my career that's been a good thing. I'm a civil rights lawyer, and I've seen some horrible things in the world. I began my career working police abuse cases in the United States. And then in 1994, I was sent to Rwanda to be the director of the U.N.'s genocide investigation. It turns out that tears just aren't much help when you're trying to investigate a genocide. The things I had to see, and feel and touch were pretty unspeakable.
Om eerlijk te zijn, mij krijg je niet gemakkelijk aan het grienen. In mijn werk kwam dat goed uit. Ik ben mensenrechtenadvocaat, en ik heb een aantal vreselijke dingen in de wereld gezien. Ik begon mijn carrière met werk aan wangedrag door de politie in de VS. In 1994 werd ik naar Rwanda gestuurd als directeur van het genocide-onderzoek van de VN. Aan tranen heb je niet veel bij het onderzoeken van een genocide. Voor de dingen die ik moest zien, voelen en aanraken, zijn er geen woorden
What I can tell you is this: that the Rwandan genocide was one of the world's greatest failures of simple compassion. That word, compassion, actually comes from two Latin words: cum passio, which simply mean "to suffer with." And the things that I saw and experienced in Rwanda as I got up close to human suffering, it did, in moments, move me to tears. But I just wish that I, and the rest of the world, had been moved earlier. And not just to tears, but to actually stop the genocide.
Wat ik wel kan vertellen, is dit: de Rwandese genocide was een van 's werelds grootste mislukkingen van simpele compassie. Het woord compassie komt van twee Latijnse woorden: ‘cum' 'passio’, die gewoon ‘mede lijden’ betekenen. De dingen die ik zag en meemaakte toen ik in Rwanda geconfronteerd werd met menselijk lijden, bewogen me soms tot tranen. Maar ik wou dat ik, en de rest van de wereld, eerder ontroerd waren geweest. Niet alleen tot tranen, maar om de genocide daadwerkelijk te stoppen.
Now by contrast, I've also been involved with one of the world's greatest successes of compassion. And that's the fight against global poverty. It's a cause that probably has involved all of us here. I don't know if your first introduction might have been choruses of "We Are the World," or maybe the picture of a sponsored child on your refrigerator door, or maybe the birthday you donated for fresh water. I don't really remember what my first introduction to poverty was but I do remember the most jarring.
Maar ik ben ook betrokken geweest bij één van 's werelds grootste successen van compassie: de strijd tegen de wereldwijde armoede. Het is een zaak waar we hier wel allemaal bij betrokken zijn. Ik weet niet of je eerste kennismaking het refrein van ‘We Are the World’ was, of misschien de foto van een sponsorkind op je koelkast, of misschien toen je voor je verjaardag doneerde voor schoon water. Ik herinner me niet echt mijn eerste kennismaking met de armoede, maar ik herinner me de meest schokkende.
It was when I met Venus -- she's a mom from Zambia. She's got three kids and she's a widow. When I met her, she had walked about 12 miles in the only garments she owned, to come to the capital city and to share her story. She sat down with me for hours, just ushered me in to the world of poverty. She described what it was like when the coals on the cooking fire finally just went completely cold. When that last drop of cooking oil finally ran out. When the last of the food, despite her best efforts, ran out. She had to watch her youngest son, Peter, suffer from malnutrition, as his legs just slowly bowed into uselessness. As his eyes grew cloudy and dim. And then as Peter finally grew cold.
Het was toen ik Venus ontmoette, een moeder uit Zambia. Ze heeft drie kinderen en ze is weduwe. Toen ik haar ontmoette, had ze ongeveer 20 kilometer gelopen in het enige kledingstuk dat ze bezat om naar de hoofdstad te komen en haar verhaal te vertellen. Urenlang wijdde ze me in in de wereld van de armoede. Ze beschreef hoe het was als de kolen op het kookvuur helemaal koud werden, als de laatste druppel bakolie opgeraakte, of wanneer het laatste restje eten ondanks haar inspanningen op was. Ze moest toezien hoe haar jongste zoon Peter aan ondervoeding leed, hoe zijn benen langzaam tot nutteloosheid kromden. Hoe zijn ogen doffer werden. En hoe Peter zelf ten slotte koud werd.
For over 50 years, stories like this have been moving us to compassion. We whose kids have plenty to eat. And we're moved not only to care about global poverty, but to actually try to do our part to stop the suffering. Now there's plenty of room for critique that we haven't done enough, and what it is that we've done hasn't been effective enough, but the truth is this: The fight against global poverty is probably the broadest, longest running manifestation of the human phenomenon of compassion in the history of our species. And so I'd like to share a pretty shattering insight that might forever change the way you think about that struggle.
Al meer dan 50 jaar lang wekken zulke verhalen ons medelijden op. Wij, met onze kinderen die genoeg te eten hebben. Niet alleen zijn we bezorgd om de wereldwijde armoede, maar we proberen ook echt te helpen om het lijden te stoppen. Je kan daar natuurlijk kritiek op hebben: dat we niet genoeg hebben gedaan, en dat wat we hebben gedaan, niet effectief genoeg is geweest, maar dit is de waarheid: de strijd tegen de armoede in de wereld is waarschijnlijk de omvangrijkste, langstlopende manifestatie van het menselijk fenomeen van mededogen in de geschiedenis van onze soort. Daarom wil ik graag een vrij schokkend inzicht delen dat voor altijd je kijk op die strijd zal veranderen.
But first, let me begin with what you probably already know. Thirty-five years ago, when I would have been graduating from high school, they told us that 40,000 kids every day died because of poverty. That number, today, is now down to 17,000. Way too many, of course, but it does mean that every year, there's eight million kids who don't have to die from poverty. Moreover, the number of people in our world who are living in extreme poverty, which is defined as living off about a dollar and a quarter a day, that has fallen from 50 percent, to only 15 percent. This is massive progress, and this exceeds everybody's expectations about what is possible. And I think you and I, I think, honestly, that we can feel proud and encouraged to see the way that compassion actually has the power to succeed in stopping the suffering of millions.
Laat ik beginnen met wat je waarschijnlijk al weet. Toen ik 35 jaar geleden afstudeerde van de middelbare school, vertelden ze ons dat elke dag 40.000 kinderen stierven als gevolg van armoede. Dat aantal is vandaag herleid tot 17.000. Nog veel te veel natuurlijk maar het betekent wel dat elk jaar acht miljoen kinderen niet hoeven te sterven aan armoede. Bovendien is het aantal mensen in onze wereld die in extreme armoede leven, met slechts ongeveer 1,25 dollar per dag, gedaald van 50% naar slechts 15%. Dat is een enorme vooruitgang, die eenieders verwachtingen over wat mogelijk is overtreft. Ik denk dat jij en ik ons, eerlijk gezegd, trots en aangemoedigd mogen voelen over hoe mededogen erin slaagt om het lijden van miljoenen mensen te stoppen.
But here's the part that you might not hear very much about. If you move that poverty mark just up to two dollars a day, it turns out that virtually the same two billion people who were stuck in that harsh poverty when I was in high school, are still stuck there, 35 years later.
Maar hier komt het deel waar je niet heel veel over zal horen. Als je dat armoedepeil verhoogt naar twee dollar per dag, dan blijkt dat vrijwel dezelfde twee miljard mensen die vastzaten in die barre armoede toen ik op de middelbare school zat, er 35 jaar later nog steeds in vastzitten. Waarom zitten zoveel miljarden nog steeds vast in zulke barre armoede?
So why, why are so many billions still stuck in such harsh poverty? Well, let's think about Venus for a moment. Now for decades, my wife and I have been moved by common compassion to sponsor kids, to fund microloans, to support generous levels of foreign aid. But until I had actually talked to Venus, I would have had no idea that none of those approaches actually addressed why she had to watch her son die. "We were doing fine," Venus told me, "until Brutus started to cause trouble." Now, Brutus is Venus' neighbor and "cause trouble" is what happened the day after Venus' husband died, when Brutus just came and threw Venus and the kids out of the house, stole all their land, and robbed their market stall. You see, Venus was thrown into destitution by violence.
Denk even aan Venus. Mijn vrouw en ik zijn al tientallen jaren bewogen door gezamenlijk mededogen om kinderen te sponsoren, om microkredieten te financieren, om buitenlandse hulp gul te ondersteunen. Maar voordat ik met Venus sprak, had ik geen idee dat geen van die benaderingen kon voorkomen dat ze haar zoon zag sterven. "We deden het prima,” vertelde Venus me, "totdat Brutus problemen begon te veroorzaken." Brutus is Venus’ buur en de problemen begonnen de dag nadat haar man stierf. Brutus zette Venus en de kinderen het huis uit, stal al hun land en legde beslag op hun marktkraam. Geweld bracht Venus tot armoede.
And then it occurred to me, of course, that none of my child sponsorships, none of the microloans, none of the traditional anti-poverty programs were going to stop Brutus, because they weren't meant to.
Ik realiseerde me dat mijn kindsponsoring, noch microkredieten, noch de traditionele anti-armoedeprogramma's Brutus gingen tegenhouden, omdat ze daarvoor niet bedoeld waren.
This became even more clear to me when I met Griselda. She's a marvelous young girl living in a very poor community in Guatemala. And one of the things we've learned over the years is that perhaps the most powerful thing that Griselda and her family can do to get Griselda and her family out of poverty is to make sure that she goes to school. The experts call this the Girl Effect. But when we met Griselda, she wasn't going to school. In fact, she was rarely ever leaving her home.
Dit werd me nog duidelijker met Griselda. Ze is een prachtig jong meisje dat in een zeer arme gemeenschap in Guatemala woont. Van de dingen die we in de afgelopen jaren hebben geleerd, is misschien wel het voornaamste dat Griselda en haar familie kunnen doen om haar en haar familie uit de armoede te halen, ervoor te zorgen dat ze naar school kan. Experts noemen dit het ‘Girl Effect’. Maar toen we Griselda ontmoetten, ging ze niet naar school. In feite verliet ze zelden haar huis.
Days before we met her, while she was walking home from church with her family, in broad daylight, men from her community just snatched her off the street, and violently raped her. See, Griselda had every opportunity to go to school, it just wasn't safe for her to get there. And Griselda's not the only one. Around the world, poor women and girls between the ages of 15 and 44, they are -- when victims of the everyday violence of domestic abuse and sexual violence -- those two forms of violence account for more death and disability than malaria, than car accidents, than war combined. The truth is, the poor of our world are trapped in whole systems of violence.
Kort voor we haar ontmoetten, was ze van de kerk met haar familie op weg naar huis, op klaarlichte dag, toen mannen uit haar gemeenschap haar overvielen en gewelddadig verkrachtten. Griselda had alle kansen om naar school te gaan, maar het was voor haar niet veilig om er te komen. En Griselda is niet de enige. Over de hele wereld worden arme vrouwen en meisjes tussen de leeftijden van 15 en 44 slachtoffers van dagelijks geweld, huiselijk geweld en seksueel geweld. Die twee vormen van geweld veroorzaken meer sterfte en invaliditeit dan malaria, auto-ongelukken en oorlog gecombineerd. De waarheid is dat de armen van onze wereld
In South Asia, for instance, I could drive past this rice mill and see this man hoisting these 100-pound sacks of rice upon his thin back. But I would have no idea, until later, that he was actually a slave, held by violence in that rice mill since I was in high school. Decades of anti-poverty programs right in his community were never able to rescue him or any of the hundred other slaves from the beatings and the rapes and the torture of violence inside the rice mill. In fact, half a century of anti-poverty programs have left more poor people in slavery than in any other time in human history.
gevangen zitten in hele systemen van geweld. In Zuid-Azië reed ik langs een rijstmolen en zag een man zakken rijst van 50 kilogram op zijn tengere rug hijsen. Maar ik zou pas later ontdekken dat hij eigenlijk een slaaf was, die door geweld in die rijstmolen werd vastgehouden sinds de tijd dat ik op de middelbare school zat. Decennia van programma's tegen armoede in zijn gemeenschap hadden hem of een van de honderd andere slaven niet kunnen redden van de slagen, de verkrachtingen, de marteling en het geweld in die rijstmolen. Na een halve eeuw van anti-armoedeprogramma's zijn er meer arme mensen in slavernij dan ooit in de menselijke geschiedenis.
Experts tell us that there's about 35 million people in slavery today. That's about the population of the entire nation of Canada, where we're sitting today. This is why, over time, I have come to call this epidemic of violence the Locust Effect. Because in the lives of the poor, it just descends like a plague and it destroys everything. In fact, now when you survey very, very poor communities, residents will tell you that their greatest fear is violence. But notice the violence that they fear is not the violence of genocide or the wars, it's everyday violence.
Volgens deskundigen leven er vandaag ongeveer 35 miljoen mensen in slavernij. Ongeveer zoveel mensen als in Canada, waar we vandaag zijn. Ik ben deze epidemie van geweld het Sprinkhaaneffect gaan noemen. Omdat ze het leven van de armen als een plaag overvalt en alles vernietigt. In echt arme gemeenschappen zullen de mensen je vertellen dat hun grootste angst geweld is. Maar het geweld dat ze vrezen, is niet het geweld van genocide of oorlog, maar het dagelijkse geweld. Mijn eerste reactie als advocaat was natuurlijk om te denken
So for me, as a lawyer, of course, my first reaction was to think, well, of course we've got to change all the laws. We've got to make all this violence against the poor illegal. But then I found out, it already is. The problem is not that the poor don't get laws, it's that they don't get law enforcement. In the developing world, basic law enforcement systems are so broken that recently the U.N. issued a report that found that "most poor people live outside the protection of the law." Now honestly, you and I have just about no idea of what that would mean because we have no first-hand experience of it. Functioning law enforcement for us is just a total assumption. In fact, nothing expresses that assumption more clearly than three simple numbers: 9-1-1, which, of course, is the number for the emergency police operator here in Canada and in the United States, where the average response time to a police 911 emergency call is about 10 minutes. So we take this just completely for granted.
dat de wetten moesten veranderen. We moeten al dit geweld tegen de armen illegaal maken. Maar toen ontdekte ik dat die er al waren. Hun probleem is niet dat er geen wetten zijn, maar dat er geen rechtshandhaving is. In de derde wereld zijn de fundamentele systemen voor rechtshandhaving zo belabberd dat de VN onlangs een rapport uitbrachten dat stelde dat "de meeste arme mensen buiten de bescherming van de wet leven." Wij hebben er hier nauwelijks een idee van wat dat betekent, want we hebben er zelf geen ervaring mee. Een werkende rechtshandhaving is voor ons vanzelfsprekend. Niets maakt dat duidelijker dan drie eenvoudige cijfers: 9-1-1, natuurlijk het nummer om de politie op te roepen hier in Canada en de Verenigde Staten, waar de gemiddelde responstijd voor een 911-noodoproep ongeveer 10 minuten is. Dat vinden we normaal.
But what if there was no law enforcement to protect you? A woman in Oregon recently experienced what this would be like. She was home alone in her dark house on a Saturday night, when a man started to tear his way into her home. This was her worst nightmare, because this man had actually put her in the hospital from an assault just two weeks before. So terrified, she picks up that phone and does what any of us would do: She calls 911 -- but only to learn that because of budget cuts in her county, law enforcement wasn't available on the weekends. Listen. Dispatcher: I don't have anybody to send out there. Woman: OK Dispatcher: Um, obviously if he comes inside the residence and assaults you, can you ask him to go away? Or do you know if he is intoxicated or anything? Woman: I've already asked him. I've already told him I was calling you. He's broken in before, busted down my door, assaulted me. Dispatcher: Uh-huh. Woman: Um, yeah, so ... Dispatcher: Is there any way you could safely leave the residence? Woman: No, I can't, because he's blocking pretty much my only way out. Dispatcher: Well, the only thing I can do is give you some advice, and call the sheriff's office tomorrow. Obviously, if he comes in and unfortunately has a weapon or is trying to cause you physical harm, that's a different story. You know, the sheriff's office doesn't work up there. I don't have anybody to send."
Maar wat als er geen politie is om je te beschermen? Een vrouw in Oregon kon dit onlangs ervaren. Ze was op een zaterdagavond alleen in haar donkere huis toen een man probeerde binnen te dringen. Dit was haar ergste nachtmerrie, want deze man had haar in het ziekenhuis doen belanden door een overval slechts twee weken eerder. Doodsbang pakt ze de telefoon en doet wat ieder van ons zou doen: ze belt 911 - maar ze kan alleen maar vaststellen dat door bezuinigingen in haar provincie, rechtshandhaving in het weekend niet voorhanden was. Luister: Meldkamer: Ik heb niemand om te sturen. Vrouw: Oké. Meldkamer: Hm, als hij binnenkomt en u aanvalt, kunt u hem misschien vragen om weg te gaan? Misschien is hij wel dronken of zo? Vrouw: Ik heb het hem al gevraagd. Ik heb hem gezegd dat ik u belde. Hij heeft eerder al ingebroken en mij aangevallen. Afzender: Uh-huh. Vrouw: Mmm, ja, dus ... Meldkamer: Is er een manier om uw woning veilig te verlaten? Vrouw: Nee, gaat niet, hij blokkeert mijn enige uitweg. Meldkamer: Nou, het enige wat ik kan doen, is wat advies geven. Bel morgen het kantoor van de sheriff. Uiteraard, als hij binnenkomt en helaas een wapen heeft of u probeert aan te vallen, is dat een ander verhaal. U weet wel dat het kantoor bij u buiten dienst is. Ik heb niemand om te sturen."
Gary Haugen: Tragically, the woman inside that house was violently assaulted, choked and raped because this is what it means to live outside the rule of law. And this is where billions of our poorest live. What does that look like? In Bolivia, for example, if a man sexually assaults a poor child, statistically, he's at greater risk of slipping in the shower and dying than he is of ever going to jail for that crime. In South Asia, if you enslave a poor person, you're at greater risk of being struck by lightning than ever being sent to jail for that crime. And so the epidemic of everyday violence, it just rages on. And it devastates our efforts to try to help billions of people out of their two-dollar-a-day hell. Because the data just doesn't lie. It turns out that you can give all manner of goods and services to the poor, but if you don't restrain the hands of the violent bullies from taking it all away, you're going to be very disappointed in the long-term impact of your efforts.
Gary Haugen: Tragisch genoeg werd de vrouw aangevallen, verstikt en verkracht. Dit is wat het betekent om buiten de rechtsstaat te leven. Zo leven miljarden van onze armsten. Wat betekent dat? Als in Bolivia een man een arm kind seksueel misbruikt, heeft hij, statistisch gezien, een groter risico om uit te glijden in de douche en daarbij te sterven dan dat hij ooit naar de gevangenis moet voor die misdaad. Als je in Zuid-Azië een arme mens tot slaaf maakt, heb je een groter risico getroffen te worden door de bliksem dan ooit voor die misdaad in de gevangenis te geraken. Dus blijft die epidemie van dagelijks geweld maar doorgaan. En vernietigt ze onze inspanningen om miljarden mensen te bevrijden uit hun hel van twee-dollar-per-dag. Omdat de gegevens gewoon niet liegen. Het blijkt dat je allerlei goederen en diensten aan de armen kan geven, maar als je ze niet kan beschermen tegen gewelddadige verdrukkers die hen alles afnemen, gaat de impact van je inspanningen op de lange termijn teleurstellend zijn.
So you would think that the disintegration of basic law enforcement in the developing world would be a huge priority for the global fight against poverty. But it's not. Auditors of international assistance recently couldn't find even one percent of aid going to protect the poor from the lawless chaos of everyday violence. And honestly, when we do talk about violence against the poor, sometimes it's in the weirdest of ways. A fresh water organization tells a heart-wrenching story of girls who are raped on the way to fetching water, and then celebrates the solution of a new well that drastically shortens their walk. End of story. But not a word about the rapists who are still right there in the community. If a young woman on one of our college campuses was raped on her walk to the library, we would never celebrate the solution of moving the library closer to the dorm. And yet, for some reason, this is okay for poor people.
Dus zou je denken dat het uiteenvallen van de fundamentele rechtshandhaving in de derde wereld een enorme prioriteit zou krijgen in de wereldwijde strijd tegen armoede. Maar dat is niet zo. Accountants van internationale hulp konden onlangs vaststellen dat zelfs niet één procent van de hulp gaat naar de bescherming van de armen tegen de wetteloze chaos van het dagelijkse geweld. Eerlijk gezegd, neemt het geweld tegen de armen soms de vreemdste vormen aan. Een organisatie voor schoon water vertelt een hartverscheurend verhaal van meisjes die verkracht zijn bij het halen van water, en dan tevreden is met een nieuwe put die hun tocht drastisch inkort. Einde verhaal. Maar geen woord over de verkrachters die daar nog in die gemeenschap rondlopen. Als een jonge vrouw op een van onze universiteitscampussen verkracht werd tijdens haar wandeling naar de bibliotheek, zouden we nooit tevreden zijn met de bibliotheek dichterbij te brengen. Toch moet dit, hoe dan ook, goed genoeg zijn voor arme mensen.
Now the truth is, the traditional experts in economic development and poverty alleviation, they don't know how to fix this problem. And so what happens? They don't talk about it. But the more fundamental reason that law enforcement for the poor in the developing world is so neglected, is because the people inside the developing world, with money, don't need it. I was at the World Economic Forum not long ago talking to corporate executives who have massive businesses in the developing world and I was just asking them, "How do you guys protect all your people and property from all the violence?" And they looked at each other, and they said, practically in unison, "We buy it."
De waarheid is dat de traditionele experts in economische ontwikkeling en armoedebestrijding, niet weten hoe ze dit probleem moeten oplossen. Wat gebeurt er dan? Ze praten er niet over. Maar de meer fundamentele reden waarom rechtshandhaving voor de armen in de derde wereld zo verwaarloosd is, is dat in de derde wereld de mensen met geld ze niet nodig hebben. Ik praatte niet zo lang geleden op het Wereld Economisch Forum met bedrijfsleiders van grote bedrijven in de ontwikkelingslanden. Ik vroeg ze: "Hoe beschermen jullie je mensen en goederen tegen dat geweld?" Ze keken elkaar aan en zeiden praktisch in koor: "Wij kopen bescherming."
Indeed, private security forces in the developing world are now, four, five and seven times larger than the public police force. In Africa, the largest employer on the continent now is private security. But see, the rich can pay for safety and can keep getting richer, but the poor can't pay for it and they're left totally unprotected and they keep getting thrown to the ground.
Inderdaad zijn particuliere veiligheidsdiensten in de derde wereld nu, vier, vijf... zeven keer groter dan de publieke politie. In Afrika is particuliere beveiliging nu de grootste werkgever op het continent. De rijken kunnen betalen voor veiligheid en worden steeds rijker, terwijl de arme dat niet kan en totaal onbeschermd is. Telkens opnieuw worden ze de grond in geboord.
This is a massive and scandalous outrage. And it doesn't have to be this way. Broken law enforcement can be fixed. Violence can be stopped. Almost all criminal justice systems, they start out broken and corrupt, but they can be transformed by fierce effort and commitment.
Dit is een enorme schande. Het hoeft zo niet te gaan. Gebrekkige rechtshandhaving kan worden hersteld. Geweld kan worden gestopt. Bijna alle strafrechtstelsels beginnen gebrekkig en corrupt, maar kunnen worden verbeterd door felle inzet en betrokkenheid.
The path forward is really pretty clear. Number one: We have to start making stopping violence indispensable to the fight against poverty. In fact, any conversation about global poverty that doesn't include the problem of violence must be deemed not serious.
De weg vooruit is echt vrij duidelijk. Nummer één: we moeten ervoor zorgen dat stoppen van geweld onmisbaar wordt in de strijd tegen armoede. In feite moet elk gesprek over wereldwijde armoede dat geen rekening houdt met geweld, niet ernstig worden genomen.
And secondly, we have to begin to seriously invest resources and share expertise to support the developing world as they fashion new, public systems of justice, not private security, that give everybody a chance to be safe. These transformations are actually possible and they're happening today. Recently, the Gates Foundation funded a project in the second largest city of the Philippines, where local advocates and local law enforcement were able to transform corrupt police and broken courts so drastically, that in just four short years, they were able to measurably reduce the commercial sexual violence against poor kids by 79 percent.
Ten tweede moeten we serieus middelen gaan investeren en expertise delen om de ontwikkelingslanden te steunen bij de ontwikkeling van nieuwe, openbare rechtssystemen. Geen particuliere beveiliging, maar iedereen een kans op veiligheid geven. Deze verbeteringen zijn mogelijk en gebeuren vandaag ook. Onlangs heeft de Gates Foundation een project gefinancierd in de tweede grootste stad van de Filipijnen, waar lokale advocaten en de politie de corrupte politie en foute rechtbanken zo drastisch hervormden dat ze in slechts vier jaar het commerciële seksuele geweld tegen arme kinderen met 79 procent konden verminderen.
You know, from the hindsight of history, what's always most inexplicable and inexcusable are the simple failures of compassion. Because I think history convenes a tribunal of our grandchildren and they just ask us, "Grandma, Grandpa, where were you? Where were you, Grandpa, when the Jews were fleeing Nazi Germany and were being rejected from our shores? Where were you? And Grandma, where were you when they were marching our Japanese-American neighbors off to internment camps? And Grandpa, where were you when they were beating our African-American neighbors just because they were trying to register to vote?" Likewise, when our grandchildren ask us, "Grandma, Grandpa, where were you when two billion of the world's poorest were drowning in a lawless chaos of everyday violence?" I hope we can say that we had compassion, that we raised our voice, and as a generation, we were moved to make the violence stop.
Achteraf bekeken is het onverklaarbaarste en onvergeeflijkste altijd het simpele tekort aan compassie. De geschiedenis roept een tribunaal van onze kleinkinderen samen en ze vragen ons: "Oma, Opa, waar was je? Waar was je, opa, toen de Joden nazi-Duitsland ontvluchtten en van onze kusten werden afgewezen? Waar was je? En oma, waar was je toen ze onze Japans-Amerikaanse buren naar de interneringskampen afvoerden? En opa, waar was je toen ze onze Afro-Amerikaanse buren in elkaar sloegen alleen maar omdat ze zich probeerden te registreren om te stemmen?" Ook wanneer onze kleinkinderen ons vragen, "Oma, opa, waar was je toen twee miljard 's werelds armsten ten onder gingen in een wetteloze chaos van dagelijks geweld?" hoop ik dat we kunnen zeggen dat we medelijden hadden, dat we onze stem verhieven,
Thank you very much.
en dat onze generatie ertoe werd bewogen om het geweld te doen stoppen.
(Applause)
Heel erg bedankt. (Applaus)
Chris Anderson: Really powerfully argued. Talk to us a bit about some of the things that have actually been happening to, for example, boost police training. How hard a process is that? GH: Well, one of the glorious things that's starting to happen now is that the collapse of these systems and the consequences are becoming obvious. There's actually, now, political will to do that. But it just requires now an investment of resources and transfer of expertise. There's a political will struggle that's going to take place as well, but those are winnable fights, because we've done some examples around the world at International Justice Mission that are very encouraging.
Chris Anderson: Een heel krachtig betoog. Zeg nog even hoe dat het er echt aan toe ging, zoals het stimuleren van politietraining. Hoe moeilijk was dat? GH: Nou, een van de heerlijke dingen die nu gebeuren, is de afbraak van deze systemen. De gevolgen worden steeds duidelijker. Er is nu de politieke wil om dat te doen. Maar het vereist net nu een investering van middelen en de overdracht van deskundigheid. Er zullen politieke strubbelingen plaatsvinden, maar dat zijn winbare gevechten, omdat we over de hele wereld bij International Justice Mission
CA: So just tell us in one country, how much it costs to make a material difference to police, for example -- I know that's only one piece of it. GH: In Guatemala, for instance, we've started a project there with the local police and court system, prosecutors, to retrain them so that they can actually effectively bring these cases. And we've seen prosecutions against perpetrators of sexual violence increase by more than 1,000 percent. This project has been very modestly funded at about a million dollars a year, and the kind of bang you can get for your buck in terms of leveraging a criminal justice system that could function if it were properly trained and motivated and led, and these countries, especially a middle class that is seeing that there's really no future with this total instability and total privatization of security I think there's an opportunity, a window for change.
enkele bemoedigende voorbeelden hebben gehad. CA: Vertel ons eens hoeveel het voor één land kost om een wezenlijk verschil voor de politie te maken. Ik weet dat dat slechts een gedeelte ervan is. GH: In Guatemala zijn we met een project gestart met de lokale politie en het gerechtelijke systeem, officieren van justitie, om hen om te scholen zodat ze deze gevallen effectief kunnen behandelen. Vervolgingen tegen plegers van seksueel geweld zijn met meer dan 1.000 percent toegenomen. Dit project is bescheiden gefinancierd. Ongeveer een miljoen dollar per jaar. Dat kun je krijgen voor je geld in termen van het opkrikken van een strafrechtelijk systeem dat zou kunnen functioneren als het goed werd opgeleid, gemotiveerd en geleid. In deze landen ziet vooral de middenklasse in dat er echt geen toekomst is met deze totale instabiliteit en totale privatisering van veiligheid. Hier is een kans, een venster voor verandering.
CA: But to make this happen, you have to look at each part in the chain -- the police, who else? GH: So that's the thing about law enforcement, it starts out with the police, they're the front end of the pipeline of justice, but they hand if off to the prosecutors, and the prosecutors hand it off to the courts, and the survivors of violence have to be supported by social services all the way through that. So you have to do an approach that pulls that all together. In the past, there's been a little bit of training of the courts, but they get crappy evidence from the police, or a little police intervention that has to do with narcotics or terrorism but nothing to do with treating the common poor person with excellent law enforcement, so it's about pulling that all together, and you can actually have people in very poor communities experience law enforcement like us, which is imperfect in our own experience, for sure, but boy, is it a great thing to sense that you can call 911 and maybe someone will protect you.
CA: Maar om dit te laten gebeuren, moet je naar elke schakel van de keten kijken - de politie, wie nog? GH: Rechtshandhaving begint bij de politie. Zij liggen aan de basis van de rechtvaardigheid. Zij geven het door aan de aanklagers, en de aanklagers aan de rechters. Overlevenden van geweld moeten hulp vinden bij sociale diensten. Dat komt er allemaal bij kijken. Je moet dus een overkoepelende aanpak hebben. De rechtbanken waren vroeger wel wat opgeleid, maar ze kregen waardeloos bewijsmateriaal van de politie. Of je had wat over politie-interventie bij drugs of terrorisme, maar niets had te maken met een goede rechtshandhaving voor de gewone arme mens. Dat allemaal samen, kan ervoor zorgen dat mensen in zeer arme gemeenschappen rechtshandhaving krijgen net als wij. Die is ook wel onvolmaakt, zeker, maar man, het is geweldig als je de 911 kunt bellen en dat er misschien iemand je zal beschermen.
CA: Gary, I think you've done a spectacular job of bringing this to the world's attention in your book and right here today.
CA: Gary, ik vind het buitengewoon dat je dit in je boek en hier vandaag onder de aandacht van de wereld hebt gebracht.
Thanks so much.
Heel erg bedankt.
Gary Haugen.
Gary Haugen.
(Applause)
(Applaus)