Για να είμαι ειλικρινής, σαν χαρακτήρας δεν είμαι ιδιαίτερα κλαψιάρης. Πιστεύω όμως ότι για την καριέρα μου αυτό υπήρξε καλό στοιχείο. Είμαι δικηγόρος ατομικών δικαιωμάτων κι έχω δει αρκετά απαίσια πράγματα στον κόσμο. Ξεκίνησα την καριέρα μου με υποθέσεις αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ. Έπειτα το 1994, με έστειλαν στη Ρουάντα ως επικεφαλής έρευνας των Ηνωμένων Εθνών για τη γενοκτονία. Φαίνεται ότι τα δάκρυα δε βοηθούν και πολύ όταν προσπαθείς να ερευνήσεις μια γενοκτονία. Τα πράγματα που έπρεπε να αντικρίσω, να νιώσω και να αγγίξω ήταν πραγματικά τρομακτικά.
To be honest, by personality, I'm just not much of a crier. But I think in my career that's been a good thing. I'm a civil rights lawyer, and I've seen some horrible things in the world. I began my career working police abuse cases in the United States. And then in 1994, I was sent to Rwanda to be the director of the U.N.'s genocide investigation. It turns out that tears just aren't much help when you're trying to investigate a genocide. The things I had to see, and feel and touch were pretty unspeakable.
Μπορώ να σας πω το εξής: η γενοκτονία στη Ρουάντα ήταν από τις μεγαλύτερες αποτυχίες του κόσμου για απλή συμπόνια. Η λέξη «συμπόνια» προέρχεται από δύο λατινικές λέξεις: cum passio, που απλά σημαίνει «υποφέρω μαζί». Τα πράγματα που είδα και έζησα στη Ρουάντα καθώς ήρθα πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο, έφεραν πράγματι, μερικές φορές, δάκρυα στα μάτια μου. Εύχομαι απλώς εγώ κι ο υπόλοιπος κόσμος να είχαμε κινηθεί πιο νωρίς. Όχι μόνο κλαίγοντας, αλλά ουσιαστικά σταματώντας τη γενοκτονία.
What I can tell you is this: that the Rwandan genocide was one of the world's greatest failures of simple compassion. That word, compassion, actually comes from two Latin words: cum passio, which simply mean "to suffer with." And the things that I saw and experienced in Rwanda as I got up close to human suffering, it did, in moments, move me to tears. But I just wish that I, and the rest of the world, had been moved earlier. And not just to tears, but to actually stop the genocide.
Από την άλλη, έχω εμπλακεί σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κόσμου για συμπόνια. Στον αγώνα κατά της παγκόσμιας φτώχειας. Είναι κάτι στο οποίο έχουμε εμπλακεί όλοι μας εδώ μέσα. Δεν ξέρω αν η πρώτη σας επαφή ήταν ίσως η μελωδία του «We are the World», ή η φωτογραφία ενός παιδιού του οποίου γίνατε ανάδοχοι γονείς στο ψυγείο σας, ή ακόμη τα γενέθλια που δωρίσατε για καθαρό νερό. Δε θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μου επαφή με τη φτώχεια θυμάμαι όμως την πιο δυσάρεστη.
Now by contrast, I've also been involved with one of the world's greatest successes of compassion. And that's the fight against global poverty. It's a cause that probably has involved all of us here. I don't know if your first introduction might have been choruses of "We Are the World," or maybe the picture of a sponsored child on your refrigerator door, or maybe the birthday you donated for fresh water. I don't really remember what my first introduction to poverty was but I do remember the most jarring.
Ήταν όταν γνώρισα τη Βίνους - μια μαμά από τη Ζάμπια. Έχει τρία παιδιά και είναι χήρα. Όταν τη γνώρισα είχε περπατήσει περίπου 19 χιλιόμετρα φορώντας τα μοναδικά ρούχα που είχε, για να έρθει στην πρωτεύουσα και να πει την ιστορία της. Κάθισε μαζί μου για πολλές ώρες, εισάγοντάς με στον κόσμο της φτώχειας. Μου περιέγραψε πώς ήταν τα πράγματα όταν τα κάρβουνα στη φωτιά πάγωναν εντελώς. Όταν τελείωνε η τελευταία σταγόνα λαδιού. Όταν το τελευταίο πιάτο φαγητού, παρά τις δυνατές προσπάθειές της, τελείωνε. Υποχρεώθηκε να βλέπει το γιο της, Πίτερ, να υποφέρει από υποσιτισμό, καθώς τα πόδια του αχρηστεύονταν σιγά-σιγά. Καθώς τα μάτια του θόλωναν και σκοτείνιαζαν. Κι όταν στο τέλος το κορμί του Πίτερ πάγωσε.
It was when I met Venus -- she's a mom from Zambia. She's got three kids and she's a widow. When I met her, she had walked about 12 miles in the only garments she owned, to come to the capital city and to share her story. She sat down with me for hours, just ushered me in to the world of poverty. She described what it was like when the coals on the cooking fire finally just went completely cold. When that last drop of cooking oil finally ran out. When the last of the food, despite her best efforts, ran out. She had to watch her youngest son, Peter, suffer from malnutrition, as his legs just slowly bowed into uselessness. As his eyes grew cloudy and dim. And then as Peter finally grew cold.
Για πάνω από 50 χρόνια, ιστορίες σαν αυτήν μας οδηγούν προς τη συμπόνια. Εμείς, που τα παιδιά μας έχουν πολύ φαγητό, όχι μόνο νοιαζόμαστε για την παγκόσμια φτώχεια, αλλά προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσουμε τον πόνο. Υπάρχει μεγάλο περιθώριο για κριτική πως δεν έχουμε κάνει αρκετά και πως όσα κάναμε δεν είχαν ιδιαίτερα αποτελέσματα, όμως η αλήθεια είναι η εξής: Ο αγώνας ενάντια στην παγκόσμια φτώχεια είναι ίσως η μεγαλύτερη, η μακρότερη εκδήλωση του φαινομένου της ανθρώπινης συμπόνιας στην ιστορία του είδους μας. Θα ήθελα να μοιραστώ μια ιδιαίτερα συγκλονιστική ιδέα που μπορεί να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπετε αυτόν τον αγώνα.
For over 50 years, stories like this have been moving us to compassion. We whose kids have plenty to eat. And we're moved not only to care about global poverty, but to actually try to do our part to stop the suffering. Now there's plenty of room for critique that we haven't done enough, and what it is that we've done hasn't been effective enough, but the truth is this: The fight against global poverty is probably the broadest, longest running manifestation of the human phenomenon of compassion in the history of our species. And so I'd like to share a pretty shattering insight that might forever change the way you think about that struggle.
Όμως, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με κάτι που ίσως ήδη ξέρετε. Πριν 35 χρόνια, όταν αποφοιτούσα από το λύκειο, μάθαμε ότι 40.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα εξαιτίας της φτώχειας. Αυτός ο αριθμός σήμερα έχει πέσει στις 17.000. Πάρα πολλά, φυσικά, όμως αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο, υπάρχουν οχτώ εκατομμύρια παιδιά που δεν χρειάζεται να πεθαίνουν από φτώχεια. Επιπλέον, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, με περίπου 1,25 δολάρια την ημέρα, έχει πέσει από το 50%, σε μόλις 15%. Είναι τεράστια πρόοδος και ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων για το τι είναι δυνατόν. Πιστεύω ότι εσείς κι εγώ, το πιστεύω, ειλικρινά, ότι μπορούμε να αισθανόμαστε περήφανοι κι εμψυχωμένοι βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο η συμπόνια έχει τη δύναμη να σταματήσει τα δεινά τόσων εκατομμυρίων.
But first, let me begin with what you probably already know. Thirty-five years ago, when I would have been graduating from high school, they told us that 40,000 kids every day died because of poverty. That number, today, is now down to 17,000. Way too many, of course, but it does mean that every year, there's eight million kids who don't have to die from poverty. Moreover, the number of people in our world who are living in extreme poverty, which is defined as living off about a dollar and a quarter a day, that has fallen from 50 percent, to only 15 percent. This is massive progress, and this exceeds everybody's expectations about what is possible. And I think you and I, I think, honestly, that we can feel proud and encouraged to see the way that compassion actually has the power to succeed in stopping the suffering of millions.
Υπάρχει όμως κι αυτό που ίσως δεν ακούτε πολύ συχνά. Αν ανεβάσεις τον δείκτη φτώχειας στα δύο δολάρια, το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν οι ίδιοι δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζούσαν κάτω από σκληρή φτώχεια όταν ήμουν στο λύκειο, εξακολουθούν να ζουν κάτω από τις ίδιες συνθήκες, 35 χρόνια αργότερα.
But here's the part that you might not hear very much about. If you move that poverty mark just up to two dollars a day, it turns out that virtually the same two billion people who were stuck in that harsh poverty when I was in high school, are still stuck there, 35 years later.
Γιατί όμως τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν στην ένδεια; Ας σκεφτούμε για λίγο τη Βίνους. Δεκαετίες τώρα, η γυναίκα μου κι εγώ δραστηριοποιούμαστε λόγω κοινής συμπόνιας σαν ανάδοχοι γονείς, χρηματοδοτώντας μικροδάνεια, υποστηρίζοντας γενναιόδωρες προσπάθειες εξωτερικής βοήθειας. Όμως μέχρι να μιλήσω με τη Βίνους, δεν είχα ιδέα ότι καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν εξηγούσαν γιατί έπρεπε να δει το γιο της να πεθαίνει. «Τα πηγαίναμε μια χαρά» μου είπε η Βίνους «μέχρι που ο Μπρούτους άρχισε να δημιουργεί προβλήματα.» Ο Μπρούτους είναι γείτονας της Βίνους και το ότι «δημιουργεί προβλήματα» είναι ό,τι συνέβη την επόμενη μέρα από τον θάνατο του άντρα της Βίνους, όταν ο Μπρούτος ήρθε και πέταξε έξω από το σπίτι τη Βίνους και τα παιδιά, έκλεψε τη γη τους και τον πάγκο που είχαν για να πουλούν τα αγαθά τους. Βλέπετε, η Βίνους κατέληξε στην ένδεια με τη βία.
So why, why are so many billions still stuck in such harsh poverty? Well, let's think about Venus for a moment. Now for decades, my wife and I have been moved by common compassion to sponsor kids, to fund microloans, to support generous levels of foreign aid. But until I had actually talked to Venus, I would have had no idea that none of those approaches actually addressed why she had to watch her son die. "We were doing fine," Venus told me, "until Brutus started to cause trouble." Now, Brutus is Venus' neighbor and "cause trouble" is what happened the day after Venus' husband died, when Brutus just came and threw Venus and the kids out of the house, stole all their land, and robbed their market stall. You see, Venus was thrown into destitution by violence.
Έπειτα αντιλήφθηκα ότι, φυσικά, καμιά στήριξη σε παιδιά, κανένα από τα μικροδάνειά μου, κανένα από τα παραδοσιακά προγράμματα κατά της φτώχειας δεν θα σταματούσαν τον Μπρούτους, διότι δεν είχαν αυτόν τον σκοπό.
And then it occurred to me, of course, that none of my child sponsorships, none of the microloans, none of the traditional anti-poverty programs were going to stop Brutus, because they weren't meant to.
Αυτό έγινε ακόμη πιο προφανές όταν γνώρισα την Γκριζέλντα. Είναι ένα αξιοθαύμαστο νέο κορίτσι που ζει σε μια πολύ φτωχή κοινότητα στη Γουατεμάλα. Ένα από τα πράγματα που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ίσως το πιο ισχυρό πράγμα που η Γκριζέλντα και η οικογένειά της μπορούν να κάνουν ώστε να βγάλουν την οικογένειά τους από τη φτώχεια είναι να κάνουν τα πάντα ώστε η Γκριζέλντα να πάει σχολείο. Οι ειδικοί το αποκαλούν το Φαινόμενο του Κοριτσιού. Όταν όμως γνωρίσαμε την Γκριζέλντα, δεν πήγαινε στο σχολείο. Εν αντιθέσει, σπανίως έβγαινε από το σπίτι.
This became even more clear to me when I met Griselda. She's a marvelous young girl living in a very poor community in Guatemala. And one of the things we've learned over the years is that perhaps the most powerful thing that Griselda and her family can do to get Griselda and her family out of poverty is to make sure that she goes to school. The experts call this the Girl Effect. But when we met Griselda, she wasn't going to school. In fact, she was rarely ever leaving her home.
Μέρες πριν τη γνωρίσουμε, καθώς γυρνούσε στο σπίτι της από την εκκλησία με την οικογένεια της, μέρα-μεσημέρι, άντρες από την κοινότητά της την άρπαξαν με τη βία απο τον δρόμο και τη βίασαν βάναυσα. Η Γκριζέλντα είχε την ευκαιρία να πάει στο σχολείο, απλώς δεν μπορούσε να φτάσει εκεί με ασφάλεια. Η Γκριζέλντα δεν είναι η μόνη. Παγκοσμίως, φτωχές γυναίκες και κορίτσια μεταξύ 15 και 44 χρόνων, αυτές είναι - όντας θύματα καθημερινής βίας, ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής κακοποίησης - αυτές οι δύο μορφές βίας οδηγούν σε περισσότερους θανάτους και αναπηρίες απ' ότι η ελονοσία, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα κι ο πόλεμος μαζί. Η αλήθεια είναι ότι οι φτωχοί στον κόσμο μας είναι παγιδευμένοι σ' ένα ολόκληρο σύστημα βίας.
Days before we met her, while she was walking home from church with her family, in broad daylight, men from her community just snatched her off the street, and violently raped her. See, Griselda had every opportunity to go to school, it just wasn't safe for her to get there. And Griselda's not the only one. Around the world, poor women and girls between the ages of 15 and 44, they are -- when victims of the everyday violence of domestic abuse and sexual violence -- those two forms of violence account for more death and disability than malaria, than car accidents, than war combined. The truth is, the poor of our world are trapped in whole systems of violence. In South Asia, for instance, I could drive past this rice mill
Στη νότια Ασία, οδηγώντας δίπλα από έναν μύλο ρυζιού είδα έναν άντρα να κουβαλάει τσουβάλια ρύζι 50 κιλών στην πλάτη του. Έμαθα την αλήθεια αργότερα, ότι στην πραγματικότητα ήταν σκλάβος, κρατούμενος με τη βία σε εκείνον τον μύλο απ' όταν ήμουν στο λύκειο. Δεκαετίες από προγράμματα κατά της φτώχειας στην κοινότητά του δεν κατάφεραν να σώσουν αυτόν ή κάποιον από τους εκατοντάδες άλλους σκλάβους από τα χτυπήματα, και τους βιασμούς και το μαρτύριο της βίας μέσα στον μύλο. Στην πραγματικότητα, μισός αιώνας με προγράμματα κατά της φτώχειας άφησε περισσότερους φτωχούς στην σκλαβιά από οποιαδήποτε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας.
and see this man hoisting these 100-pound sacks of rice upon his thin back. But I would have no idea, until later, that he was actually a slave, held by violence in that rice mill since I was in high school. Decades of anti-poverty programs right in his community were never able to rescue him or any of the hundred other slaves from the beatings and the rapes and the torture of violence inside the rice mill. In fact, half a century of anti-poverty programs have left more poor people in slavery than in any other time in human history.
Οι ειδικοί μας λένε ότι σήμερα περίπου 35 εκατομμύρια άνθρωποι είναι σκλάβοι. Όσος είναι περίπου ο πληθυσμός όλου του Καναδά, όπου βρισκόμαστε σήμερα. Γι' αυτό και με τα χρόνια, άρχισα να αποκαλώ αυτήν την επιδημία βίας ως το Φαινόμενο της Ακρίδας. Επειδή στις ζωές των φτωχών, πέφτει σαν πληγή και καταστρέφει τα πάντα. Πράγματι, όταν ερευνάς πάρα πολύ φτωχές κοινότητες οι κάτοικοι θα σου πουν ότι ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι η βία. Προσέξτε όμως, η βία που φοβούνται δεν είναι η βία της γενοκτονίας ή των πολέμων, αλλά η καθημερινή βία.
Experts tell us that there's about 35 million people in slavery today. That's about the population of the entire nation of Canada, where we're sitting today. This is why, over time, I have come to call this epidemic of violence the Locust Effect. Because in the lives of the poor, it just descends like a plague and it destroys everything. In fact, now when you survey very, very poor communities, residents will tell you that their greatest fear is violence. But notice the violence that they fear is not the violence of genocide or the wars, it's everyday violence.
Για μένα, ως δικηγόρος, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ ότι πρέπει να αλλάξουμε όλους τους νόμους. Πρέπει να κάνουμε όλη αυτή τη βία ενάντια στους φτωχούς παράνομη. Ύστερα όμως ανακάλυψα ότι είναι ήδη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι φτωχοί δεν έχουν νόμους, είναι ότι δεν έχουν επιβολή του νόμου. Στον Τρίτο Κόσμο, τα βασικά συστήματα επιβολής του νόμου είναι τόσο ελλιπή που σύμφωνα με μια πρόσφατη αναφορά των Ηνωμένων Εθνών «οι περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι ζουν εκτός της προστασίας του νόμου». Ειλικρινά, εμείς δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει αυτό διότι δεν έχουμε προσωπική εμπειρία επί του θέματος. Για μας ένα λειτουργικό σύστημα επιβολής νόμων είναι κάτι προφανές. Μάλιστα, τίποτα δεν εκφράζει περισσότερο αυτήν τη σιγουριά από τρεις απλούς αριθμούς: 9-1-1, που είναι ο αριθμός της αστυνομίας για επείγοντα περιστατικά, στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο μέσος χρόνος ανταπόκρισης της αστυνομίας σε ένα τηλεφώνημα στο 911 είναι περίπου 10 λέπτα. Το έχουμε λοιπόν αυτό ως δεδομένο.
So for me, as a lawyer, of course, my first reaction was to think, well, of course we've got to change all the laws. We've got to make all this violence against the poor illegal. But then I found out, it already is. The problem is not that the poor don't get laws, it's that they don't get law enforcement. In the developing world, basic law enforcement systems are so broken that recently the U.N. issued a report that found that "most poor people live outside the protection of the law." Now honestly, you and I have just about no idea of what that would mean because we have no first-hand experience of it. Functioning law enforcement for us is just a total assumption. In fact, nothing expresses that assumption more clearly than three simple numbers: 9-1-1, which, of course, is the number for the emergency police operator here in Canada and in the United States, where the average response time to a police 911 emergency call is about 10 minutes. So we take this just completely for granted.
Πώς θα ήταν όμως αν δεν υπήρχε η αστυνομία για να σε προστατέψει; Μια γυναίκα στο Όρεγκον πρόσφατα ανακάλυψε πώς θα ήταν. Ήταν μόνη στο σκοτεινό σπίτι της ένα Σάββατο βράδυ, όταν ένας άντρας άρχισε να προσπαθεί να μπει στο σπίτι. Αυτός ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της, διότι αυτός ο άντρας την είχε στείλει στο νοσοκομείο ύστερα από επίθεση, μόλις πριν δύο εβδομάδες. Τρομοκρατημένη, σήκωσε το ακουστικό για να κάνει ό,τι όλοι μας: Να πάρει το 911, ανακαλύπτοντας όμως ότι λόγω περικοπών στην κοινότητά της, η αστυνομία δεν ήταν διαθέσιμη εκείνο το σαββατοκύριακο. Ακούστε. Τηλ.κέντρο: Δεν έχω κανέναν να στείλω. Γυναίκα: Εντάξει Τηλ.κέντρο: Προφανώς αν μπει στο σπίτι και σας επιτεθεί, μπορείτε να του ζητήσετε να φύγει. Ή ξέρετε αν είναι μεθυσμένος ή κάτι τέτοιο; Γυναίκα: Του ζήτησα ήδη να φύγει. Του είπα ότι σας τηλεφωνώ. Έχει ξαναμπεί, έσπασε την πόρτα και μου επιτέθηκε. Τηλ.κέντρο: Α-χα Γυναίκα: Ναι, οπότε... Τηλ.κέντρο: Υπάρχει τρόπος να φύγετε από το σπίτι με ασφάλεια; Γυναίκα: Όχι, δεν μπορώ, βρίσκεται βασικά στη μοναδική έξοδό μου. Τηλ.κέντρο: Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω μερικές συμβουλές και να τηλεφωνήσω στον σερίφη αύριο. Προφανώς, αν μπει μέσα και δυστυχώς έχει όπλο ή προσπαθήσει να σας βλάψει, είναι άλλο θέμα. Tο γραφείο του σερίφη δεν δουλεύει εκεί πέρα. Δεν έχω κανέναν να στείλω.»
But what if there was no law enforcement to protect you? A woman in Oregon recently experienced what this would be like. She was home alone in her dark house on a Saturday night, when a man started to tear his way into her home. This was her worst nightmare, because this man had actually put her in the hospital from an assault just two weeks before. So terrified, she picks up that phone and does what any of us would do: She calls 911 -- but only to learn that because of budget cuts in her county, law enforcement wasn't available on the weekends. Listen. Dispatcher: I don't have anybody to send out there. Woman: OK Dispatcher: Um, obviously if he comes inside the residence and assaults you, can you ask him to go away? Or do you know if he is intoxicated or anything? Woman: I've already asked him. I've already told him I was calling you. He's broken in before, busted down my door, assaulted me. Dispatcher: Uh-huh. Woman: Um, yeah, so ... Dispatcher: Is there any way you could safely leave the residence? Woman: No, I can't, because he's blocking pretty much my only way out. Dispatcher: Well, the only thing I can do is give you some advice, and call the sheriff's office tomorrow. Obviously, if he comes in and unfortunately has a weapon or is trying to cause you physical harm, that's a different story. You know, the sheriff's office doesn't work up there. I don't have anybody to send."
Γκάρι Χόγκεν: Δυστυχώς, η γυναίκα μέσα στο σπίτι, ξυλοκοπήθηκε άγρια, βιάστηκε και στραγγαλίστηκε, γιατί αυτό σημαίνει να ζεις χωρίς την προστασία του νόμου. Εκεί είναι πού ζουν οι εκατομμύρια φτωχοί του κόσμου μας. Πώς σας φαίνεται αυτό; Στη Βολιβία, για παράδειγμα, αν ένας άντρας βιάσει κάποιο φτωχό παιδί, στατιστικά έχει μεγαλύτερο κίνδυνο να γλιστρήσει στο μπάνιο και να πεθάνει από το να πάει φυλακή γι' αυτό το έγκλημα. Στη νότια Ασία, αν έχεις κάποιον ως σκλάβο είναι πιο πιθανό να χτυπηθείς από κεραυνό παρά να σε βάλουν στη φυλακή γι' αυτό το έγκλημα. Η επιδημία της καθημερινής βίας λοιπόν μαίνεται. Καταστρέφει οποιαδήποτε προσπάθειά μας να βοηθήσουμε δισεκατομμύρια ανθρώπους να ξεφύγουν από την κόλαση των δύο δολαρίων την ημέρα. Διότι τα στοιχεία δεν ψεύδονται ποτέ. Ακόμη κι αν δίνεις όλα τα αγαθά και τη βοήθεια στους φτωχούς, αλλά αν δεν δέσεις τα χέρια των βίαιων τραμπούκων ώστε να μην τα καταστρέφουν όλα, θα απογοητευτείς οικτρά απ' τον μακροπρόθεσμο αντίκτυπο των προσπαθειών σου.
Gary Haugen: Tragically, the woman inside that house was violently assaulted, choked and raped because this is what it means to live outside the rule of law. And this is where billions of our poorest live. What does that look like? In Bolivia, for example, if a man sexually assaults a poor child, statistically, he's at greater risk of slipping in the shower and dying than he is of ever going to jail for that crime. In South Asia, if you enslave a poor person, you're at greater risk of being struck by lightning than ever being sent to jail for that crime. And so the epidemic of everyday violence, it just rages on. And it devastates our efforts to try to help billions of people out of their two-dollar-a-day hell. Because the data just doesn't lie. It turns out that you can give all manner of goods and services to the poor, but if you don't restrain the hands of the violent bullies from taking it all away, you're going to be very disappointed in the long-term impact of your efforts. So you would think that the disintegration of basic law enforcement
Θα λέγατε λοιπόν ότι η αποσύνθεση των βασικών οργάνων επιβολής του νόμου στον Τρίτο Κόσμο θα έπρεπε να είναι η κύρια προτεραιότητα στον παγκόσμιο αγώνα κατά της φτώχειας. Όμως δεν είναι. Ελεγκτές της παγκόσμιας βοήθειας πρόσφατα δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε 1% της βοήθειας να πηγαίνει για την προστασία των φτωχών από το άνομο χάος της καθημερινής βίας. Ειλικρινά, όταν μιλάμε για βία κατά των φτωχών, μερικές φορές μιλάμε με τον πιο παράξενο τρόπο. Ένας οργανισμός πόσιμου νερού αφηγείται τη σπαραχτική ιστορία δυο κοριτσιών που βιάστηκαν ενώ πήγαιναν να κουβαλήσουν νερό κι έπειτα γιορτάζει για τη λύση ενός νέου πηγαδιού που μειώνει δραματικά τη διαδρομή τους. Τέλος της ιστορίας. Ούτε λόγος όμως για τους βιαστές που βρίσκονται ακόμη εκεί στην κοινότητα. Αν κάποιο νέο κορίτσι σε ένα από τα κολέγια μας βιαστεί στο δρόμο της προς τη βιβλιοθήκη, δε θα γιορτάζαμε ως λύση τη μετακίνηση της βιβλιοθήκης πιο κοντά στην εστία. Για κάποιο λόγο όμως, αυτό το θεωρούμε σωστό για τους φτωχούς ανθρώπους.
in the developing world would be a huge priority for the global fight against poverty. But it's not. Auditors of international assistance recently couldn't find even one percent of aid going to protect the poor from the lawless chaos of everyday violence. And honestly, when we do talk about violence against the poor, sometimes it's in the weirdest of ways. A fresh water organization tells a heart-wrenching story of girls who are raped on the way to fetching water, and then celebrates the solution of a new well that drastically shortens their walk. End of story. But not a word about the rapists who are still right there in the community. If a young woman on one of our college campuses was raped on her walk to the library, we would never celebrate the solution of moving the library closer to the dorm. And yet, for some reason, this is okay for poor people.
Η αλήθεια είναι πως οι παραδοσιακοί ειδικοί της οικονομικής ανάπτυξης κι ανακούφισης της πενίας δεν ξέρουν πώς να διορθώσουν αυτό το πρόβλημα. Τι γίνεται λοιπόν; Δε μιλούν γι' αυτό. Ο πιο ουσιώδης λόγος όμως για το ότι η επιβολή του νόμου στον Τρίτο Κόσμο είναι τόσο παραμελημένη είναι γιατί οι άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου που έχουν λεφτά, δεν τον χρειάζονται. Πριν λίγο καιρό ήμουν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και μιλούσα με διευθυντές τεράστιων επιχειρήσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες και απλώς τους ρώτησα: «Πώς προστατεύετε όλους τους ανθρώπους και τις περιουσίες σας από τη βία;» Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν σχεδόν ομόφωνα: «Την αγοράζουμε.»
Now the truth is, the traditional experts in economic development and poverty alleviation, they don't know how to fix this problem. And so what happens? They don't talk about it. But the more fundamental reason that law enforcement for the poor in the developing world is so neglected, is because the people inside the developing world, with money, don't need it. I was at the World Economic Forum not long ago talking to corporate executives who have massive businesses in the developing world and I was just asking them, "How do you guys protect all your people and property from all the violence?" And they looked at each other, and they said, practically in unison, "We buy it."
Πράγματι, οι ιδιωτικές δυνάμεις ασφαλείας στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι τέσσερις, πέντε κι εφτά φορές μεγαλύτερες από την δημόσια αστυνομία. Στην Αφρική, ο μεγαλύτερος εργοδότης της ηπείρου είναι οι εταιρείες σεκιούριτι. Βλέπετε, οι πλούσιοι μπορούν να πληρώσουν για ασφάλεια, χωρίς ιδιαίτερο κόστος, οι φτωχοί όμως δεν μπορούν κι έχουν αφεθεί εντελώς απροστάτευτοι, έχουν πεταχτεί στην άκρη του δρόμου.
Indeed, private security forces in the developing world are now, four, five and seven times larger than the public police force. In Africa, the largest employer on the continent now is private security. But see, the rich can pay for safety and can keep getting richer, but the poor can't pay for it and they're left totally unprotected and they keep getting thrown to the ground.
Πρόκειται για μια τεράστια και αισχρή πράξη. Δε χρειάζεται καν να είναι έτσι. Τα διαλυμένα όργανα επιβολής νόμου μπορούν να διορθωθούν. Η βία μπορεί να σταματήσει. Σχεδόν όλα τα συστήματα δικαιοσύνης ξεκινούν διαλυμένα και διεφθαρμένα, μπορούν όμως να μεταμορφωθούν μέσα από δυνατή προσπάθεια και αφοσίωση.
This is a massive and scandalous outrage. And it doesn't have to be this way. Broken law enforcement can be fixed. Violence can be stopped. Almost all criminal justice systems, they start out broken and corrupt, but they can be transformed by fierce effort and commitment.
Ο δρόμος μπροστά μας είναι ξεκάθαρος. Πρώτον: Πρέπει να καταστήσουμε την προσπάθεια εξάλειψης της βίας αναπόσπαστη από τον αγώνα κατά της φτώχειας. Οποιαδήποτε συζήτηση για την παγκόσμια φτώχεια που δεν εντάσσει και το πρόβλημα της βίας δεν θα πρέπει να θεωρείται σοβαρή.
The path forward is really pretty clear. Number one: We have to start making stopping violence indispensable to the fight against poverty. In fact, any conversation about global poverty that doesn't include the problem of violence must be deemed not serious.
Δεύτερον, πρέπει να επενδύσουμε σε σοβαρές πηγές και να μοιραστούμε τις γνώσεις για την υποστήριξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου στην προσπάθειά τους για καινούργια, δημόσια συστήματα δικαιοσύνης, όχι ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, που θα δώσουν σε όλους την ευκαιρία να είναι ασφαλείς. Αυτές οι τροποποιήσεις είναι πράγματι δυνατές και συμβαίνουν σήμερα. Πρόσφατα, το Ίδρυμα Γκέιτς χρηματοδότησε ένα πρότζεκτ στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη των Φιλιππινών, όπου δικηγόροι και όργανα επιβολής νόμου της περιοχής κατάφεραν να τροποποιήσουν τη διεφθαρμένη αστυνομία και τα διαλυμένα δικαστήρια τόσο δραστικά, που σε τέσσερα μόνο χρόνια, ήταν σε θέση να μειώσουν αισθητά κατα 79% το εμπόριο σεξουαλικής βίας κατά φτωχών παιδιών.
And secondly, we have to begin to seriously invest resources and share expertise to support the developing world as they fashion new, public systems of justice, not private security, that give everybody a chance to be safe. These transformations are actually possible and they're happening today. Recently, the Gates Foundation funded a project in the second largest city of the Philippines, where local advocates and local law enforcement were able to transform corrupt police and broken courts so drastically, that in just four short years, they were able to measurably reduce the commercial sexual violence against poor kids by 79 percent.
Ξέρετε, εκ των υστέρων στην ιστορία, αυτό που πάντα είναι πιο ανεξήγητο και πιο αδικαιολόγητο είναι η απλή έλλειψη συμπόνιας. Γιατί πιστεύω ότι η ιστορία συγκαλεί ένα δικαστήριο από τα εγγόνια μας τα οποία μας ρωτάνε: «Γιαγιά, παππού, πού ήσασταν; Πού ήσασταν, παππού, όταν οι Εβραίοι διέφευγαν απο τη Ναζιστική Γερμανία και δεν έγιναν αποδεκτοί στις δικές μας ακτές; Πού ήσασταν; Γιαγιά, πού ήσασταν όταν έφερναν τους Αμερικανούς-Ιάπωνες γείτονές μας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Παππού, πού ήσασταν όταν ξυλοκοπούσαν τους Αφροαμερικανούς γείτονές μας απλώς επειδή ήθελαν να ψηφίσουν;» Παρομοίως, όταν τα εγγόνια μας ρωτάνε: «Γιαγιά, παππού, πού ήσασταν όταν δύο δισεκατομμύρια φτωχοί στον κόσμο πνίγονταν μέσα σ' ένα άνομο χάος καθημερινής βίας;» Θέλω να ελπίζω οτι θα μπορούμε να πούμε ότι είχαμε συμπόνια, ότι υψώσαμε φωνή, κι ότι ως γενιά, δραστηριοποιηθήκαμε για να σταματήσουμε τη βία.
You know, from the hindsight of history, what's always most inexplicable and inexcusable are the simple failures of compassion. Because I think history convenes a tribunal of our grandchildren and they just ask us, "Grandma, Grandpa, where were you? Where were you, Grandpa, when the Jews were fleeing Nazi Germany and were being rejected from our shores? Where were you? And Grandma, where were you when they were marching our Japanese-American neighbors off to internment camps? And Grandpa, where were you when they were beating our African-American neighbors just because they were trying to register to vote?" Likewise, when our grandchildren ask us, "Grandma, Grandpa, where were you when two billion of the world's poorest were drowning in a lawless chaos of everyday violence?" I hope we can say that we had compassion, that we raised our voice, and as a generation, we were moved to make the violence stop.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Άντερσον: Πολύ δυνατά επιχειρήματα. Μίλησε μας λίγο για μερικά από τα πράγματα που υλοποιούνται, για παράδειγμα, η ενίσχυση της αστυνομικής εκπαίδευσης. Πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία; ΓΧ: Ένα από τα υπέροχα πράγματα που άρχισε να συμβαίνει τώρα είναι ότι η κατάρρευση των συστημάτων αυτών και οι συνέπειές της είναι έκδηλες. Υπάρχει πράγματι, τώρα, πολιτική θέληση για να πραγματοποιηθεί αυτό. Χρειάζεται απλώς επένδυση πηγών και μεταφορά γνώσεων. Θα υπάρξει φυσικά μια πολιτική αντιμαχία, όμως είναι μάχες που μπορούν να κερδηθούν γιατί έχουμε πάρει παραδείγματα απ' όλο τον κόσμο στη Διεθνή Αποστολή Δικαιοσύνης τα οποία είναι ενθαρρυντικά.
Chris Anderson: Really powerfully argued. Talk to us a bit about some of the things that have actually been happening to, for example, boost police training. How hard a process is that? GH: Well, one of the glorious things that's starting to happen now is that the collapse of these systems and the consequences are becoming obvious. There's actually, now, political will to do that. But it just requires now an investment of resources and transfer of expertise. There's a political will struggle that's going to take place as well, but those are winnable fights, because we've done some examples around the world at International Justice Mission that are very encouraging.
ΚΑ: Πες μας λοιπόν πόσο κοστίζει σε μια χώρα να κάνει υλικές διαφοροποιήσεις στην αστυνομία, για παράδειγμα - ξέρω ότι αυτό είναι μόνο ένα μέρος. ΓΧ: Στη Γουατεμάλα, για παράδειγμα, έχουμε αρχίσει ένα πρότζεκτ με την τοπική αστυνομία, το δικαστικό σύστημα, τους εισαγγελείς, για να τους επανεκπαιδεύσουμε ώστε να μπορούν διαχειριστούν τέτοιες υποθέσεις. Έχουμε δει τις κατηγορίες εναντίον εγκληματιών σεξουαλικής βίας να αυξάνονται πάνω απο 1.000%. Αυτό το πρότζεκτ έχει χρηματοδοθεί μετρίως με ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο κι ο αντίκτυπος που θα έχεις από αυτά τα λεφτά υπό τον όρο της επιρροής στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που θα μπορούσε να λειτουργήσει αν ήταν καλά εκπαιδευμένο, υποκινούμενο και καθοδηγημένο, και σ' εκείνες τις χώρες, ειδικά στη μεσαία τάξη που βλέπει πως δεν υπάρχει πραγματικά κάποιο μέλλον με την ολοκληρωτική αυτή αστάθεια και ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας πιστεύω ότι υπάρχει μια ευκαιρία, ένα παράθυρο για αλλαγή.
CA: So just tell us in one country, how much it costs to make a material difference to police, for example -- I know that's only one piece of it. GH: In Guatemala, for instance, we've started a project there with the local police and court system, prosecutors, to retrain them so that they can actually effectively bring these cases. And we've seen prosecutions against perpetrators of sexual violence increase by more than 1,000 percent. This project has been very modestly funded at about a million dollars a year, and the kind of bang you can get for your buck in terms of leveraging a criminal justice system that could function if it were properly trained and motivated and led, and these countries, especially a middle class that is seeing that there's really no future with this total instability and total privatization of security I think there's an opportunity, a window for change. CA: But to make this happen, you have to look at each part in the chain --
ΚΑ: Για να υλοποιηθεί όμως αυτό, θα πρέπει να κοιτάξεις τον κάθε κρίκο της αλυσίδας - την αστυνομία, ποιον άλλον; ΓΧ: Αυτή είναι η έννοια της επιβολής του νόμου, ξεκινά από την αστυνομία, αυτή είναι το πρώτο κομμάτι της αλυσίδας της δικαιοσύνης, όμως περνά στα χέρια των εισαγγελέων, από τους εισαγγελείς στα δικαστήρια και οι επιζήσαντες της βίας θα πρέπει να έχουν τη στήριξη των κοινωνικών υπηρεσιών συνεχώς. Πρέπει λοιπόν να κάνεις την προσέγγισή σου με όλα αυτά μαζί. Στο παρελθόν υπήρξε κάποια εκπαίδευση των δικαστηρίων, όμως είχαν ισχνές αποδείξεις από την αστυνομία ή μικρή αστυνομική παρέμβαση που είχε να κάνει με ναρκωτικά και τρομοκρατία κι όχι με τη βοήθεια του απλού φτωχού ανθρώπου μέσω εξαίρετων οργάνων επιβολής νόμου οπότε πρέπει να ενώσεις όλα αυτά και μάλιστα υπάρχουν άνθρωποι σε πολύ φτωχές κοινότητες που έχουν την ίδια επιβολή νόμου με εμάς, η οποία είναι ελαττωματική από την εμπειρία μας, σίγουρα, όμως είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μπορείς να καλέσεις το 911 και κάποιος ίσως σε προστατέψει.
the police, who else? GH: So that's the thing about law enforcement, it starts out with the police, they're the front end of the pipeline of justice, but they hand if off to the prosecutors, and the prosecutors hand it off to the courts, and the survivors of violence have to be supported by social services all the way through that. So you have to do an approach that pulls that all together. In the past, there's been a little bit of training of the courts, but they get crappy evidence from the police, or a little police intervention that has to do with narcotics or terrorism but nothing to do with treating the common poor person with excellent law enforcement, so it's about pulling that all together, and you can actually have people in very poor communities experience law enforcement like us, which is imperfect in our own experience, for sure, but boy, is it a great thing to sense that you can call 911 and maybe someone will protect you.
ΚΑ: Γκάρι, έχεις κάνει θαυμάσια δουλειά με το να κεντρίσεις την προσοχή του κόσμου με το βιβλίο σου και εδώ σήμερα.
CA: Gary, I think you've done a spectacular job of bringing this to the world's attention in your book and right here today.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Thanks so much.
Γκάρι Χόγκεν. (Χειροκρότημα)
Gary Haugen. (Applause)