This is a vending machine in Los Angeles. It's in a shopping mall, and it sells fish eggs. It's a caviar-vending machine.
Deze automaat staat in Los Angeles in een winkelcentrum. Hij verkoopt visseneitjes. Een automaat waar je kaviaar kunt kopen.
This is the Art-o-mat, an art-vending machine that sells small artistic creations by different artists, usually on small wood blocks or matchboxes, in limited edition.
Dit is de Art-o-mat. Een automaat die kunst verkoopt, allerlei kleine kunstvoorwerpen zoals houten blokjes of luciferdoosjes, in een beperkte oplage.
This is Oliver Medvedik. He is not a vending machine, but he is one of the founders of Genspace, a community biolab in Brooklyn, New York, where anybody can go and take classes and learn how to do things like grow E. coli that glows in the dark or learn how to take strawberry DNA. In fact, I saw Oliver do one of these strawberry DNA extractions about a year ago, and this is what led me into this bizarre path that I'm going to talk to you right now. Strawberry DNA is really fascinating, because it's so beautiful. I'd never thought about DNA being a beautiful thing before, before I saw it in this form. A lot of people, especially in the art community, don't necessarily engage in science in this way. I instantly joined Genspace after this, and asked Oliver, "If we can do this with strawberries, can we do this with people?" About 10 minutes later, we were both spitting in vials, coming up with a protocol for human DNA extraction. I started doing this on my own. This is what my DNA actually looks like.
Oliver Medvedik is geen automaat, maar medeoprichter van Genspace, een biolab in Brooklyn, New York, waar je les kunt volgen, en kunt leren hoe je lichtgevende E. colibacteriën kweekt, of hoe je een DNA-staal neemt van een aardbei. Een jaar geleden heb ik gezien hoe Oliver dat deed bij een aardbei. Dat bracht me op het bizarre pad waarover ik het nu wil hebben. DNA van een aardbei is fascinerend omdat het zo mooi is. Ik had DNA nooit als iets moois gezien, totdat ik het in deze vorm zag. De meeste mensen, vooral kunstenaars gaan meestal anders om met wetenschap. Ik heb me meteen aangesloten bij Genspace. Als je DNA van een aardbei kunt nemen, kan het dan ook bij mensen? Een minuut of tien later schudden we buisjes met DNA, en bedachten we een protocol voor DNA-extractie bij mensen. Eerst ben ik bij mezelf begonnen. Zo ziet m'n eigen DNA er uit.
And I was at a dinner party with some artist friends, and I was telling them about this project, and they couldn't believe that you could actually see DNA. So I said, all right, let's get out some supplies right now. And I started having these bizarre dinner parties on Friday nights, where people would come over and we'd do DNA extractions, and I would capture them on video, because it created this kind of funny portrait as well.
Tijdens een etentje met kunstenaars zat ik te vertellen over het DNA-project. Ze konden niet geloven dat je DNA echt kan zien. Laten we maar meteen een voorraadje maken, zei ik. Toen ben ik elke vrijdag etentjes bij mij thuis gaan organiseren. Mensen kwamen gewoon bij me langs, en we namen DNA-stalen bij ze af. Ik heb dat allemaal gefilmd omdat het eigenlijk best wel grappige beelden oplevert.
(Laughter)
(Gelach)
These are people who don't necessarily regularly engage with science. You can kind of tell from their reactions.
Het zijn mensen die zich niet bezighouden met wetenschap. Gewoon nooit. Dat kun je wel zien aan de manier waarop ze reageren.
(Laughter)
Ze raakten erdoor gefascineerd.
But they became fascinated by it, and it was really exciting for me to see them get excited about science.
Ik vond het spannend om te zien dat ze wetenschap leuk gingen vinden.
And so I started doing this regularly.
Toen ben ik regelmatig avondjes gaan organiseren.
(Laughter)
Beetje raar om zo je vrijdagavond door te brengen,
It's an odd thing to do with your Friday nights, but this is what I started doing. I started collecting a whole group of my friends' DNA in small vials and categorizing them. This is what that looked like. And it started to make me think about a couple of things. First, this looked a lot like my Facebook wall. So in a way, I created sort of a genetic social network.
maar zo is het begonnen. Van al m'n vrienden ben ik DNA gaan verzamelen in buisjes, en die heb ik toen geordend. Dat zag er zo uit. Dat heeft me toen aan het denken gezet. Ten eerste leek het op m'n Facebook-fotogalerij. Eigenlijk heb ik een soort genetisch netwerk gemaakt, een genetisch sociaal netwerk.
And the second thing was, one time a friend came over and looked at this on my table and was like, "Uh ... why are they numbered? Is this person more rare than the other one?" And I hadn't even thought about that. They were just numbered because that was the order that I extracted the DNA in. But that made me think about collecting toys, and what's going on right now in the toy world with blind box toys, and being able to collect these rare toys. You buy these boxes, but aren't sure what's going to be inside. But when you open them, you have different rarities of the toys. I thought that was interesting; I thought about this and the caviar vending machine and the Art-o-mat all together. And for some reason, I was one night drawing a vending machine, thinking of doing paintings of a vending machine. The vial of my DNA was sitting there, and I saw a beautiful collaboration between the strands of DNA and the coils of a vending machine. So I decided to create an art installation called the DNA Vending Machine. Here it is.
Toen een vriend een keer bij me langskwam, en hij het op tafel zag liggen, had hij zoiets van: Waarom zijn ze genummerd? Is deze persoon zeldzamer dan die? Daar had ik niet eens over nagedacht. Ik had ze gewoon genummerd in volgorde van DNA-afname. Dat zette me aan het denken over speelgoed. Over die rage van het moment: speelgoed in doosjes waarvan je de inhoud niet weet. Apart speelgoed dat je kunt verzamelen. Je koopt een doos, maar je weet niet wat er inzit. En als je hem openmaakt, zit er allerlei speelgoed in. Dat vond ik interessant. Ik dacht toen aan de automaat met kaviaar en de Art-o-mat. Op een avond maakte ik een tekening van een automaat. Ik wou er een schilderij van maken. Het buisje met mijn DNA stond voor me. Opeens zag ik een prachtige connectie tussen de DNA-strengen en de ringen van een automaat. Dus besloot ik er een kunst-installatie van te maken. Ik noemde het de DNA Vending Machine. Dit is hem.
(Music)
(Muziek)
[DNA Vending Machine is an art installation about our increasing access to biotechnology.]
Een installatie over de steeds groter wordende toegang tot de biotechnologie.
(Music)
Voor weinig geld kun je een staal kopen
[For a reasonable cost, you can purchase a sample of human DNA from a traditional vending machine.]
van menselijk DNA uit een gewone automaat.
(Music)
[Each sample comes packaged with a collectible limited edition portrait of the human specimen.]
In de verpakking van elke staal zit een foto van de eigenaar van het DNA.
(Music)
[DNA Vending Machine treats DNA as a collectible material and brings to light legal issues over the ownership of DNA.]
De DNA-automaat behandelt DNA als iets dat je kunt verzamelen en geeft een beeld
(Music ends)
van de juridische aspecten van het eigendomsrecht van DNA.
Gabriel Barcia-Colombo: The DNA Vending Machine is currently in a couple of galleries in New York, and it's selling out pretty well. We're in the first edition of 100 pieces, hoping to do another edition pretty soon. I'd like to get it into more of a metro hub, like Grand Central or Penn Station, next to some of the other vending machines in that location.
Gabriel Barcia-Colombo: De DNA Vending Machine staat in een paar galerieën in New York. De verkoop loopt als een trein. We zitten in de eerste serie van 100 stuks, en hopelijk komt er gauw een nieuwe. Eigenlijk zie ik ze liever in een station, zoals Grand Central of Penn Station, naast de andere automaten die daar altijd al staan.
But really, with this and a lot of my art projects, I want to ask the audience a question: When biotechnology and DNA sequencing becomes as cheap as, say, laser cutting or 3D printing or buying caviar from a vending machine, will you submit your sample of DNA to be part of the vending machine? How much will these samples be worth? Will you buy someone else's sample? And what will you be able to do with that sample?
Met dit kunstproject, en met al m'n kunst wil ik het publiek een vraag voorleggen: als de biotechnologie en het ordenen van DNA net zo goedkoop wordt als bijvoorbeeld slijpen met een laser, of 3D-printen of kaviaar kopen uit een automaat, wil je dan nog steeds dat je DNA uit een automaat te koop is, en hoeveel zou je staal dan waard zijn? Zou je het DNA van iemand anders kopen, en wat zou je er dan mee kunnen doen?
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)