This is a vending machine in Los Angeles. It's in a shopping mall, and it sells fish eggs. It's a caviar-vending machine.
Dette er en salgsautomat i Los Angeles. Den er på et kjøpesenter, og selger fiskeegg. Det er en kaviar-automat.
This is the Art-o-mat, an art-vending machine that sells small artistic creations by different artists, usually on small wood blocks or matchboxes, in limited edition.
Dette er kunst-o-maten, en kunst-selgende maskin som selger små artistiske kreasjoner av forskjellige kunstnere, vanligvis små treklosser eller fyrstykkesker, i begrenset opplag.
This is Oliver Medvedik. He is not a vending machine, but he is one of the founders of Genspace, a community biolab in Brooklyn, New York, where anybody can go and take classes and learn how to do things like grow E. coli that glows in the dark or learn how to take strawberry DNA. In fact, I saw Oliver do one of these strawberry DNA extractions about a year ago, and this is what led me into this bizarre path that I'm going to talk to you right now. Strawberry DNA is really fascinating, because it's so beautiful. I'd never thought about DNA being a beautiful thing before, before I saw it in this form. A lot of people, especially in the art community, don't necessarily engage in science in this way. I instantly joined Genspace after this, and asked Oliver, "If we can do this with strawberries, can we do this with people?" About 10 minutes later, we were both spitting in vials, coming up with a protocol for human DNA extraction. I started doing this on my own. This is what my DNA actually looks like.
Dette er Oliver Medvedik. Han er ikke en salgsautomat, men han er en av grunnleggerne av Genspace, en offentlig biolab i Brooklyn, New York, hvor alle kan gå og studere og lære hvordan man gjør ting som å dyrke frem E.coli som lyser i mørket eller lære hvordan man tar DNA fra jordbær. Faktisk så jeg Oliver gjøre en slik uttagning av DNA fra jordbær for omtrent et år siden, og det var det som ledet meg innpå denne sære stien som jeg skal fortelle dere om nå. Fordi jordbær-DNA er svært fasinerende, fordi det er så vakkert. Jeg hadde aldri tenkt på DNA som en vakker ting før, inntil jeg så det på denne måten. Og en god del mennesker, spesielt i kunstmiljøet, engasjerer seg ikke nødvendigvis i vitenskap på denne måten. Jeg vervet meg i Genspace direkte etter dette, og jeg spurte Oliver; "Vel, om vi kan gjøre det på disse på jordbærene, kan vi vel gjøre det på mennesker også?" Og omtrent 10 minutter senere, sentrifugerte vi ampuller med blod, og kom opp med en prosedyre for å trekke ut menneskelig DNA. Jeg startet å gjøre dette på egen hånd, og dette er hvordan min DNA faktisk ser ut som.
And I was at a dinner party with some artist friends, and I was telling them about this project, and they couldn't believe that you could actually see DNA. So I said, all right, let's get out some supplies right now. And I started having these bizarre dinner parties on Friday nights, where people would come over and we'd do DNA extractions, and I would capture them on video, because it created this kind of funny portrait as well.
Jeg var i et middagsselskap med noen venner, noen kunstnervenner, og jeg fortalte de om dette prosjektet, og de kunne ikke tro at man faktisk kunne se DNA. Så jeg sa; all right, la oss gå ut og skaffe noen materialer akkurat nå. Så startet jeg å ha disse merkelige middags- selskapene hos meg på fredagskvelder hvor folk kom over og vi foretok uttak av DNA, og vi tapet det faktisk på video, fordi det laget et slags morsomt portrett også.
(Laughter)
(Latter i salen)
These are people who don't necessarily regularly engage with science. You can kind of tell from their reactions.
Dette er mennesker som ikke nødvendigvis engasjerer seg i vitenskap regelmessig - - det kan man på en måte se på reaksjonene deres.
(Laughter)
Men de ble fasinert av det,
But they became fascinated by it, and it was really exciting for me to see them get excited about science.
og det var veldig morsomt for meg å se de bli oppspilte av vitenskap.
And so I started doing this regularly.
Så jeg startet å gjøre dette regelmessig,
(Laughter)
det er en ganske merkelig greie å gjøre på en fredagskveld,
It's an odd thing to do with your Friday nights, but this is what I started doing. I started collecting a whole group of my friends' DNA in small vials and categorizing them. This is what that looked like. And it started to make me think about a couple of things. First, this looked a lot like my Facebook wall. So in a way, I created sort of a genetic social network.
men dette er hva jeg startet å gjøre, og så begynte jeg å samle en hel del av mine venners DNA i små ampuller, for så å kategorisere dem. Det så slik ut. Og det fikk meg til å tenke over et par ting. Først og fremst så dette veldig ut som tidslinjen min på Facebook, så på en måte hadde jeg laget et slags genetisk nettverk, et genetisk sosialt nettverk, egentlig.
And the second thing was, one time a friend came over and looked at this on my table and was like, "Uh ... why are they numbered? Is this person more rare than the other one?" And I hadn't even thought about that. They were just numbered because that was the order that I extracted the DNA in. But that made me think about collecting toys, and what's going on right now in the toy world with blind box toys, and being able to collect these rare toys. You buy these boxes, but aren't sure what's going to be inside. But when you open them, you have different rarities of the toys. I thought that was interesting; I thought about this and the caviar vending machine and the Art-o-mat all together. And for some reason, I was one night drawing a vending machine, thinking of doing paintings of a vending machine. The vial of my DNA was sitting there, and I saw a beautiful collaboration between the strands of DNA and the coils of a vending machine. So I decided to create an art installation called the DNA Vending Machine. Here it is.
Og det andre var en gang en venn kom til meg, så dette på bordet mitt og sa, "Å, hvorfor er de nummererte? Er denne personen sjeldnere enn den andre?" Og jeg hadde egentlig ikke tenkt på det. De var bare nummererte fordi det var rekkefølgen vi hadde tatt ut DNAet i. Men det fikk meg til å tenke på det å samle leketøy, og det som skjer akkurat nå i leketøyverdenen med blanke leketøyesker, hvor det er mulig å samle på forskjellige sjeldne leker. Du kjøper disse eskene. Du er ikke sikker på hva som skjuler seg inni, men så når du åpner de har du en av mange forskjellige sjeldne leker. Og så synes jeg det var interessant. Jeg begynte å tenke på dette, og kaviar- automaten, og kunst-o-maten i sammenheng. Og av en eller annen grunn satt jeg og tegnet en salgsautomat en natt, mens jeg tenkte på å lage malerier av en salgsautomat, og den lille ampullen med mitt DNA stod der, og så så jeg denne vakre kombinasjonen mellom DNA-tråder og coilene på en salgsautomat. Så, selvfølgelig bestemte jeg meg for å lage en kunstinstallasjon kalt DNA-salgsautomaten (The DNA Vending Machine) Her er den;
(Music)
(Musikk spilles)
[DNA Vending Machine is an art installation about our increasing access to biotechnology.]
("DNA-salgsautomaten er en kunstinstallasjon som omhandler å øke tilgangen på bioteknologi.")
(Music)
("Til en fornuftig pris kan du kjøpe et stykke...
[For a reasonable cost, you can purchase a sample of human DNA from a traditional vending machine.]
... menneskelig DNA fra en tradisjonell salgsautomat")
(Music)
[Each sample comes packaged with a collectible limited edition portrait of the human specimen.]
("Hvert eksempel kommer pakket med et samlebart... ... portrett av dets eier i et begrenset opplag.")
(Music)
[DNA Vending Machine treats DNA as a collectible material and brings to light legal issues over the ownership of DNA.]
("DNA-salgsautomaten ser på DNA... ... som et samlebart materiale, og bringer til lys...
(Music ends)
... juridiske problemstillinger i forhold til eierskapet knyttet til DNA.")
Gabriel Barcia-Colombo: The DNA Vending Machine is currently in a couple of galleries in New York, and it's selling out pretty well. We're in the first edition of 100 pieces, hoping to do another edition pretty soon. I'd like to get it into more of a metro hub, like Grand Central or Penn Station, next to some of the other vending machines in that location.
Så, DNA-salgsautomaten er nå i et par gallerier i New York, og selger faktisk ganske bra. Vi er i første opplaget med 100 eksempler, og håper å lage et nytt opplag ganske snart. Jeg kunne faktisk tenkt meg å få dette inn på en mer sentral scene, som Grand Central Station eller Penn Station, like bed siden av de andre, faktiske salgsautomatene i disse områdene.
But really, with this and a lot of my art projects, I want to ask the audience a question: When biotechnology and DNA sequencing becomes as cheap as, say, laser cutting or 3D printing or buying caviar from a vending machine, will you submit your sample of DNA to be part of the vending machine? How much will these samples be worth? Will you buy someone else's sample? And what will you be able to do with that sample?
Men med dette prosjektet, og mange av mine andre kunstprosjekter ønsker jeg å stille dere et spørsmål, og det er, "når bioteknologi og DNA-sekvensering blir like billig som f.eks. laserkutting eller 3D-printing, eller å kjøpe kaviar fra en salgsautomat; kommer du fortsatt til å gi et stykke av ditt DNA til en salgsautomat?" Og hvor mye kommer stykket til å være verdt? Og vil du kjøpe noen andres DNA? Og hva har du muligheten til å gjøre med det?
Thank you.
Takk for meg.
(Applause)
(Applaus i salen)