Λοιπόν, θα μιλήσω για την επιτυχία του πανεπιστημίου μου, το Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ, στη Βαλτιμώρη, το UMBC, στην μόρφωση των φοιτητών όλων των τύπων, στις τέχνες, ανθρωπιστικές και φυσικές επιστήμες καθώς και στις διάφορες περιοχές της μηχανικής. Αυτό που κάνει την ιστορία μας ιδιαίτερα σημαντική είναι το ότι μάθαμε τόσα από μια ομάδα φοιτητών που συνήθως δεν είναι στην κορυφή της ακαδημαϊκής σκάλας -- έγχρωμους φοιτητές, που εκπροσωπούνται ελάχιστα σε συγκεκριμένους τομείς. Και αυτό που κάνει την ιστορία ιδιαίτερα μοναδική είναι το ότι μάθαμε πώς να βοηθάμε Αφρο-Αμερικανούς φοιτητές, Λατίνους φοιτητές, φοιτητές από χαμηλό οικονομικό επίπεδο, ώστε να γίνουν από τους καλύτερους στον κόσμο στις επιστήμες και στη μηχανική.
So I'll be talking about the success of my campus, the University of Maryland, Baltimore County, UMBC, in educating students of all types, across the arts and humanities and the science and engineering areas. What makes our story especially important is that we have learned so much from a group of students who are typically not at the top of the academic ladder -- students of color, students underrepresented in selected areas. And what makes the story especially unique is that we have learned how to help African-American students, Latino students, students from low-income backgrounds, to become some of the best in the world in science and engineering.
Κι έτσι ξεκινάω με μια ιστορία για την παιδική μου ηλικία. Είμαστε όλοι προϊόντα των παιδικών εμπειριών μας. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που ήμουν μαθητής της 3ης γυμνασίου στο Μπέρμινχαμ, στην Αλαμπάμα, ένα παιδί που λάτρευε να παίρνει Άριστα, που λάτρευε τα μαθηματικά, που λάτρευε το διάβασμα, ένα παιδί που θα έλεγε στο δάσκαλο -- όταν ο δάσκαλος έλεγε, "Ορίστε 10 προβλήματα" στην τάξη, αυτός ο χοντρούλης θα έλεγε, "Δώστε μας άλλα 10." Και όλη η τάξη θα έλεγε, "Σκάσε, Φρίμαν." Και υπήρχε κάποιος υπεύθυνος να δίνει την κλωτσιά κάθε μέρα. Κι έτσι πάντα ρώταγα: "Πώς μπορούμε να κάνουμε περισσότερα παιδιά να αγαπήσουν τη μάθηση;"
And so I begin with a story about my childhood. We all are products of our childhood experiences. It's hard for me to believe that it's been 50 years since I had the experience of being a ninth grade kid in Birmingham, Alabama, a kid who loved getting A's, a kid who loved math, who loved to read, a kid who would say to the teacher -- when the teacher said, "Here are 10 problems," to the class, this little fat kid would say, "Give us 10 more." And the whole class would say, "Shut up, Freeman." And there was a designated kicker every day. And so I was always asking this question: "Well how could we get more kids to really love to learn?"
Και παραδόξως, μια βδομάδα στην εκκλησία, όταν πραγματικά δεν ήθελα να είμαι εκεί και ήμουν στο πίσω μέρος της αίθουσας ήσυχος κάνοντας μαθηματικά, άκουσα αυτόν τον άνδρα να λέει: "Αν μπορέσουμε να κάνουμε τα παιδιά να συμμετέχουν σε αυτή την ειρηνική διαδήλωση εδώ στο Μπέρμινχαμ, θα μπορέσουμε να δείξουμε στην Αμερική πως ακόμα και τα παιδιά ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και πως τα παιδιά θέλουν πραγματικά να έχουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση." Σήκωσα το κεφάλι μου και είπα, "Ποιος είναι αυτός ο άνδρας;" Είπαν πως τον λένε Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και είπα στους γονείς μου, "Πρέπει να πάω. Θέλω να πάω. Θέλω να πάρω μέρος." Και εκείνοι είπαν, "Αποκλείεται."
And amazingly, one week in church, when I really didn't want to be there and I was in the back of the room being placated by doing math problems, I heard this man say this: "If we can get the children to participate in this peaceful demonstration here in Birmingham, we can show America that even children know the difference between right and wrong and that children really do want to get the best possible education." And I looked up and said, "Who is that man?" And they said his name was Dr. Martin Luther King. And I said to my parents, "I've got to go. I want to go. I want to be a part of this." And they said, "Absolutely not."
(Γέλια)
(Laughter)
Διαφωνήσαμε αρκετά. Και εκείνη την εποχή, ειλικρινά, δεν αντιμιλούσες στους γονείς σου. Και κάπως είπα, "Ξέρετε κάτι, είσαστε υποκριτές. Με κάνετε να έρθω σε αυτό. Με κάνετε να ακούσω. Ο άνθρωπος θέλει να πάω και τώρα μου λέτε όχι." Και το σκέφτηκαν όλη τη νύχτα. Και ήρθαν στο δωμάτιό μου το επόμενο πρωινό. Δεν είχαν κοιμηθεί. Κυριολεκτικά, έκλαιγαν και προσεύχονταν και σκέφτονταν, "Θα αφήσουμε το 12-χρονό μας να λάβει μέρος σε αυτή την πορεία και πιθανώς να πάει και φυλακή;" Και αποφάσισαν να το κάνουν. Και όταν ήρθαν να μου το πουν, αρχικά πέταγα. Και μετά ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι τα σκυλιά και τους σωλήνες νερού, και φοβήθηκα, πραγματικά. Και ένα από τα πράγματα που λέω όλη την ώρα είναι ότι όταν κάποιες φορές οι άνθρωποι κάνουν κάτι γενναίο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι γενναίοι. Απλά σημαίνει πως πιστεύουν ότι είναι σημαντικό να το κάνουν.
And we had a rough go of it. And at that time, quite frankly, you really did not talk back to your parents. And somehow I said, "You know, you guys are hypocrites. You make me go to this. You make me listen. The man wants me to go, and now you say no." And they thought about it all night. And they came into my room the next morning. They had not slept. They had been literally crying and praying and thinking, "Will we let our 12-year-old participate in this march and probably have to go to jail?" And they decided to do it. And when they came in to tell me, I was at first elated. And then all of a sudden I began thinking about the dogs and the fire hoses, and I got really scared, I really did. And one of the points I make to people all the time is that sometimes when people do things that are courageous, it doesn't really mean that they're that courageous. It simply means that they believe it's important to do it.
Ήθελα καλύτερη εκπαίδευση. Δεν ήθελα να έχω μεταχειρισμένα βιβλία. Ήθελα να ξέρω πως το σχολείο μου όχι μόνο είχε καλούς δασκάλους αλλά και τους πόρους που χρειαζόταν. Και ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, στη μέση της εβδομάδας που ήμουν στη φυλακή, ο Δρ. Κινγκ ήρθε με τους γονείς μας και είπε: "Αυτό που κάνατε, παιδιά, σήμερα θα έχει επίδραση και στα παιδιά που δεν έχουν καν γεννηθεί ακόμα."
I wanted a better education. I did not want to have to have hand-me-down books. I wanted to know that the school I attended not only had good teachers, but the resources we needed. And as a result of that experience, in the middle of the week, while I was there in jail, Dr. King came and said with our parents, "What you children do this day will have an impact on children who have not been born."
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως τα 2/3 των Αμερικανών σήμερα δεν είχαν γεννηθεί το 1963. Και έτσι, γι' αυτούς όταν ακούν για τη Σταυροφορία των Παιδιών στο Μπέρμινχαμ, με πολλούς τρόπους, αν το δουν στην τηλεόραση, είναι σαν να βλέπουμε εμείς την ταινία "Λίνκολν" του 1863: Είναι ιστορία. Και η πραγματική ερώτηση είναι, τι μαθήματα πήραμε; Παραδόξως, το σημαντικό για μένα ήταν αυτό: 'Ότι τα παιδιά μπορούν να ενθαρρυνθούν να πάρουν στα χέρια τους τη μόρφωσή τους. Μπορούν να μάθουν να είναι παθιασμένα για τη μάθηση και να λατρεύουν την ιδέα του να κάνουν ερωτήσεις.
I recently realized that two-thirds of Americans today had not been born at the time of 1963. And so for them, when they hear about the Children's Crusade in Birmingham, in many ways, if they see it on TV, it's like our looking at the 1863 "Lincoln" movie: It's history. And the real question is, what lessons did we learn? Well amazingly, the most important for me was this: That children can be empowered to take ownership of their education. They can be taught to be passionate about wanting to learn and to love the idea of asking questions.
Κι έτσι είναι ιδιαίτερα σημαντικό το ότι το Πανεπιστήμιο που τώρα διοικώ το Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ στη Βαλτιμώρη, ιδρύθηκε τη χρονιά που πήγα φυλακή με τον Δρ. Κινγκ, το 1963. Και αυτό που έκανε την ίδρυσή του ιδιαίτερα σημαντική είναι πως το Μέρυλαντ είναι στο Νότο όπως ξέρετε, και ειλικρινά, ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο στην πολιτεία μας που ιδρύθηκε σε μια εποχή όπου φοιτητές όλων των εθνικοτήτων μπορούσαν να πάνε. Κι έτσι είχαμε μαύρους και άσπρους φοιτητές και άλλων εθνικοτήτων που άρχισαν να παρακολουθούν μαθήματα. Και για 50 χρόνια ήταν ένα πείραμα. Το πείραμα είναι το εξής: Είναι δυνατόν να έχουμε ιδρύματα στη χώρα μας, πανεπιστήμια, όπου άνθρωποι κάθε κοινωνικού επιπέδου μπορούν να έρχονται και να μάθουν και να μάθουν να δουλεύουν μαζί και να μάθουν να είναι ηγέτες και να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλο σε αυτή την εμπειρία;
And so it is especially significant that the university I now lead, the University of Maryland, Baltimore County, UMBC, was founded the very year I went to jail with Dr. King, in 1963. And what made that institutional founding especially important is that Maryland is the South, as you know, and, quite frankly, it was the first university in our state founded at a time when students of all races could go there. And so we had black and white students and others who began to attend. And it has been for 50 years an experiment. The experiment is this: Is it possible to have institutions in our country, universities, where people from all backgrounds can come and learn and learn to work together and learn to become leaders and to support each other in that experience?
Αυτό που είναι πιο σημαντικό από αυτή την εμπειρία για μένα είναι το εξής: Μάθαμε πως μπορούμε να κάνουμε πολλά στις τέχνες, στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες. Κι έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτό, για χρόνια τη δεκαετία του '60. Και βγάλαμε ανθρώπους στη νομική μέχρι και τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Βγάλαμε μεγάλους καλλιτέχνες. Ο Μπέκεττ είναι η μούσα μας. Πολλοί από τους φοιτητές μας είναι στο θέατρο. Είναι καταπληκτική δουλειά. Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε είναι το ίδιο με αυτό που αντιμετωπίζει η Αμερική σήμερα -- πως οι φοιτητές στις επιστήμες και στη μηχανική, οι μαύροι φοιτητές δεν είχαν επιτυχία. Αλλά όταν κοίταξα τα δεδομένα, αυτό που βρήκα, ειλικρινά, ήταν πως οι φοιτητές γενικά μεγάλος αριθμός τους δεν τα κατάφερνε. Και ως αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που θα βοηθούσε, πρώτα τη χαμηλότερη ομάδα, τους Αφρο-Αμερικανούς, και τους Λατίνους φοιτητές.
Now what is especially important about that experience for me is this: We found that we could do a lot in the arts and humanities and social sciences. And so we began to work on that, for years in the '60s. And we produced a number of people in law, all the way to the humanities. We produced great artists. Beckett is our muse. A lot of our students get into theater. It's great work. The problem that we faced was the same problem America continues to face -- that students in the sciences and engineering, black students were not succeeding. But when I looked at the data, what I found was that, quite frankly, students in general, large numbers were not making it. And as a result of that, we decided to do something that would help, first of all, the group at the bottom, African-American students, and then Hispanic students.
Και ο Ρόμπερτ και η Τζέιν Μέγιερχοφ, φιλάνθρωποι, είπαν, "Θα θέλαμε να βοηθήσουμε." Ο Ρόμπερτ Μέγιερχοφ είπε, "Γιατί ό,τι βλέπω στην τηλεόραση για μαύρα αγόρια, αν δεν είναι για μπάσκετ, δεν είναι θετικό; Θα ήθελα να το αλλάξω, να κάνω κάτι θετικό." Παντρέψαμε αυτές τις δύο ιδέες και δημιουργήσαμε το πρόγραμμα Ακαδημαΐκών Μέγιερχοφ. Και το σημαντικό αυτού του προγράμματος είναι πως μάθαμε αρκετά πράγματα. Και το ερώτημα είναι: Πώς γίνεται και τώρα ηγούμαστε της χώρας στο να βγάζουμε Αφρο-Αμερικανούς που συνεχίζουν σε διδακτορικά στις επιστήμες, στη μηχανική και στην ιατρική; Είναι μεγάλο θέμα. Χειροκροτήστε για αυτό. Είναι πολύ μεγάλο. Είναι σημαντικό. Πραγματικά είναι.
And Robert and Jane Meyerhoff, philanthropists, said, "We'd like to help." Robert Meyerhoff said, "Why is it that everything I see on TV about black boys, if it's not about basketball, is not positive? I'd like to make a difference, to do something that's positive." We married those ideas, and we created this Meyerhoff Scholars program. And what is significant about the program is that we learned a number of things. And the question is this: How is it that now we lead the country in producing African-Americans who go on to complete Ph.D.'s in science and engineering and M.D./Ph.D.'s? That's a big deal. Give me a hand for that. That's a big deal. That's a big deal. It really is.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Βλέπετε, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνο οι μειονότητες που δεν τα πάνε καλά στις επιστήμες και στη μηχανική. Ειλικρινά, μιλάμε για τους Αμερικανούς γενικά. Αν δεν το ξέρετε, ενώ 20% των μαύρων και Λατίνων που ξεκινούν να σπουδάζουν επιστήμες και μηχανική όντως θα αποφοιτήσουν με αυτό το πτυχίο, μόνο 32% των λευκών που ξεκινούν αυτές τις σπουδές όντως αποφοιτούν με αυτό το πτυχίο, και μόνο 42% των Ασιατών-Αμερικανών.
You see, most people don't realize that it's not just minorities who don't do well in science and engineering. Quite frankly, you're talking about Americans. If you don't know it, while 20 percent of blacks and Hispanics who begin with a major in science and engineering will actually graduate in science and engineering, only 32 percent of whites who begin with majors in those areas actually succeed and graduate in those areas, and only 42 percent of Asian-Americans.
Κι έτσι η πραγματική ερώτηση είναι, ποια είναι η πρόκληση; Μέρος της φυσικά είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, από τα νήπια ως την τρίτη Λυκείου. Πρέπει να το ενδυναμώσουμε. Αλλά ένα άλλο μέρος έχει να κάνει με την κουλτούρα των επιστημών και της μηχανικής στα πανεπιστήμιά μας. Είτε το ξέρετε είτε όχι, ένας μεγάλος αριθμός μαθητών με υψηλή βαθμολογία στις τελικές εξετάσεις, και πολλοί στα ανώτερα μαθήματα που τελικά πάνε στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας μας ξεκινούν με ιατρική ή μηχανική και τελικά αλλάζουν πορεία. Και ο πρώτος λόγος, βρίσκουμε, ειλικρινά, πως είναι ότι δεν τα πήγαν καλά στα μαθήματα επιστημών πρώτου έτους. Βασικά αποκαλούμε αυτά τα μαθήματα στην Αμερική, μαθήματα ξεχορταριάσματος ή μαθήματα εμπόδια.
And so, the real question is, what is the challenge? Well a part of it, of course, is K-12. We need to strengthen K-12. But the other part has to do with the culture of science and engineering on our campuses. Whether you know it or not, large numbers of students with high SAT's and large numbers of A.P. credits who go to the most prestigious universities in our country begin in pre-med or pre-engineering and engineering, and they end up changing their majors. And the number one reason, we find, quite frankly, is they did not do well in first year science courses. In fact, we call first year science and engineering, typically around America, weed-out courses or barrier courses.
Πόσοι από εσάς στο κοινό ξέρετε κάποιον που ξεκίνησε στην ιατρική ή μηχανική και άλλαξαν πορεία μέσα στα πρώτα δύο χρόνια; Είναι η Αμερικανική πρόκληση. Οι μισοί από εσάς εδώ. Το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω. Και αυτό που είναι ενδιαφέρον εδώ είναι πως τόσοι φοιτητές είναι έξυπνοι και μπορούν να το κάνουν. Πρέπει να βρούμε τρόπους να το πραγματοποιήσουμε.
How many of you in this audience know somebody who started off in pre-med or engineering and changed their major within a year or two? It's an American challenge. Half of you in the room. I know. I know. I know. And what is interesting about that is that so many students are smart and can do it. We need to find ways of making it happen.
Οπότε ποια είναι τα τέσσερα πράγματα που κάναμε για να βοηθήσουμε φοιτητές από μειονότητες που τώρα βοηθάνε φοιτητές γενικά; Πρώτον: Υψηλές προσδοκίες. Χρειάζεται κατανόηση της ακαδημαϊκής προετοιμασίας των μαθητών -- τους βαθμούς τους, την ένταση της δουλειάς, την αποδοτικότητά τους στα τεστ, η στάση τους, η φωτιά μέσα τους, το πάθος για δουλειά, για να τα καταφέρουν. Οπότε το να κάνεις πράγματα που βοηθάνε φοιτητές να προετοιμαστούν να είναι σε αυτή τη θέση είναι σημαντικό. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να καταλάβουν πως η σκληρή δουλειά κάνει τη διαφορά. Δεν με ενδιαφέρει πόσο έξυπνος είσαι ή νομίζεις πως είσαι. Έξυπνος σημαίνει απλά πως είσαι έτοιμος να μάθεις. Σε ενθουσιάζει η μάθηση και θες να κάνεις καλές ερωτήσεις.
So what are the four things we did to help minority students that now are helping students in general? Number one: high expectations. It takes an understanding of the academic preparation of students -- their grades, the rigor of the course work, their test-taking skills, their attitude, the fire in their belly, the passion for the work, to make it. And so doing things to help students prepare to be in that position, very important. But equally important, it takes an understanding that it's hard work that makes the difference. I don't care how smart you are or how smart you think you are. Smart simply means you're ready to learn. You're excited about learning and you want to ask good questions.
Ο Ι. Ράμπι που έχει βραβευτεί με Νόμπελ, είπε πως μεγαλώνοντας στη Νέα Υόρκη, όλοι οι γονείς των φίλων του ρωτούσαν "Τι μάθατε στο σχολείο;" στο τέλος της ημέρας. Κι εκείνος αντίθετα είπε πως η Εβραία μητέρα του ρώταγε, "Ίζζυ, έκανες καμιά καλή ερώτηση σήμερα;" Έτσι οι υψηλές προσδοκίες έχουν να κάνουν με την περιέργεια και με το να ενθαρρύνουμε τους νέους να είναι περίεργοι. Και ως αποτέλεσμα αυτών των υψηλών προσδοκιών, αρχίσαμε να βρίσκουμε φοιτητές που θέλαμε να δουλέψουμε μαζί τους για να δούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε να τους βοηθήσουμε, όχι απλά να επιβιώσουν στις επιστήμες, αλλά να γίνουν οι καλύτεροι, να προοδεύσουν.
I. I. Rabi, a Nobel laureate, said that when he was growing up in New York, all of his friends' parents would ask them "What did you learn in school?" at the end of a day. And he said, in contrast, his Jewish mother would say, "Izzy, did you ask a good question today?" And so high expectations have to do with curiosity and encouraging young people to be curious. And as a result of those high expectations, we began to find students we wanted to work with to see what could we do to help them, not simply to survive in science and engineering, but to become the very best, to excel.
Ένα ενδιαφέρον παράδειγμα: Ένας νεαρός που πήρε Γ στο πρώτο μάθημα και ήθελε να πάει στην ιατρική, του είπαμε, "Πρέπει να ξαναπάρεις το μάθημα, επειδή πρέπει να έχεις γερά θεμέλια αν είναι να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο." Κάθε θεμέλιο κάνει τη διαφορά για το επόμενο επίπεδο. Ξαναπήρε το μάθημα, Αυτός ο νεαρός αποφοίτησε από το UMBC, και έγινε ο πρώτος μαύρος που πήρε διδακτορικό στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας. Τώρα δουλεύει στο Χάρβαρντ. Ωραία ιστορία. Χειροκροτείστε κι εκείνον.
Interestingly enough, an example: One young man who earned a C in the first course and wanted to go on to med school, we said, "We need to have you retake the course, because you need a strong foundation if you're going to move to the next level." Every foundation makes the difference in the next level. He retook the course. That young man went on to graduate from UMBC, to become the first black to get the M.D./Ph.D. from the University of Pennsylvania. He now works at Harvard. Nice story. Give him a hand for that too.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δεύτερον, δεν είναι μόνο για βαθμούς εξετάσεων. Οι βαθμοί εξετάσεων είναι σημαντικοί, αλλά δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Μια κοπέλα είχε πολύ καλούς βαθμούς, αλλά οι βαθμοί στα τεστ δεν ήταν τόσο υψηλοί. Αλλά είχε έναν σημαντικό παράγοντα. Δεν έχασε ποτέ ούτε μέρα σχολείου. Είχε φωτιά μέσα της. Εκείνη η κοπέλα προχώρησε και σήμερα έχει διδακτορικό στην ιατρική από το Πανεπιστήμιο του Τζονς Χόπκινς. Είναι καθηγήτρια στην ψυχιατρική, με διδακτορικό στη νευροεπιστήμη. Εκείνη και ο σύμβουλός της έχουν πατεντάρει μια δεύτερη χρήση για το Βιάγκρα για διαβητικούς. Ένα χειροκρότημα και για εκείνη. (Χειροκρότημα) Οπότε οι υψηλές προσδοκίες είναι σημαντικές.
Secondly, it's not about test scores only. Test scores are important, but they're not the most important thing. One young woman had great grades, but test scores were not as high. But she had a factor that was very important. She never missed a day of school, K-12. There was fire in that belly. That young woman went on, and she is today with an M.D./Ph.D. from Hopkins. She's on the faculty, tenure track in psychiatry, Ph.D. in neuroscience. She and her adviser have a patent on a second use of Viagra for diabetes patients. Big hand for her. Big hand for her. (Applause) And so high expectations, very important.
Δεύτερον, η ιδέα του να χτίζουμε μια κοινωνία μεταξύ των φοιτητών. Ξέρετε πως συχνά τείνουμε στις επιστήμες να σκεφτόμαστε ακραία. Οι φοιτητές δεν μαθαίνουν να δουλεύουν σε ομάδες. Και πάνω σε αυτό δουλεύουμε με αυτή την ομάδα να τους κάνουμε να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, να χτίσουμε εμπιστοσύνη μεταξύ τους, να αλληλο-υποστηρίζονται, να μαθαίνουν να κάνουν ερωτήσεις, αλλά και να μαθαίνουν να εξηγούν ιδέες ξεκάθαρα. Όπως ξέρετε είναι ένα πράγμα να παίρνεις Άριστα ο ίδιος, είναι άλλο όμως να βοηθάς κάποιον άλλο να τα πάει καλά. Και το να έχεις αυτό το αίσθημα ευθύνης κάνει όλη τη διαφορά στον κόσμο. Οπότε το να χτίζεις αυτή την κοινωνία μεταξύ φοιτητών είναι επίσης σημαντικό.
Secondly, the idea of building community among the students. You all know that so often in science and engineering we tend to think cutthroat. Students are not taught to work in groups. And that's what we work to do with that group to get them to understand each other, to build trust among them, to support each other, to learn how to ask good questions, but also to learn how to explain concepts with clarity. As you know, it's one thing to earn an A yourself, it's another thing to help someone else do well. And so to feel that sense of responsibility makes all the difference in the world. So building community among those students, very important.
Τρίτον, η ιδέα ότι χρειάζεσαι ερευνητές για να κάνεις ερευνητές. Είτε μιλάς για καλλιτέχνες να κάνουν καλλιτέχνες είτε για κοινωνικούς επιστήμονες, οποιουδήποτε κλάδου -- και ειδικότερα στις επιστήμες και τη μηχανική, όπως και στις τέχνες για παράδειγμα -- χρειάζεσαι επιστήμονες για να τραβήξεις φοιτητές στη δουλειά. Κι έτσι οι φοιτητές μας δουλεύουν τακτικά σε εργαστήρια.
Third, the idea of, it takes researchers to produce researchers. Whether you're talking about artists producing artists or you're talking about people getting into the social sciences, whatever the discipline -- and especially in science and engineering, as in art, for example -- you need scientists to pull the students into the work. And so our students are working in labs regularly.
Κι ένα παράδειγμα που θα εκτιμήσετε: Κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας στη Βαλτιμώρη πριν λίγα χρόνια, εκείνος που είχε τη χρηματοδότηση από το Ιατρικό Ινστιτούτο Χάουαρντ Χιούζ επέστρεψε κυριολεκτικά στη δουλειά μετά από λίγες μέρες, κι όλοι αυτοί οι φοιτητές είχαν αρνηθεί να φύγουν από το εργαστήριο. Είχαν πακετάρει φαγητό. Ήταν στο εργαστήριο και δουλεύανε, και είδαν τη δουλειά, όχι ως σχολική εργασία, αλλά σαν τη ζωή τους. Ήξεραν πως έκαναν έρευνα πάνω στο AIDS. Κοίταγαν αυτό το καταπληκτικό μοντέλο πρωτεΐνης. Και αυτό που ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν πως όλοι ήταν συγκεντρωμένοι σε αυτή τη δουλειά. Κι εκείνος είπε, "Δεν γίνεται καλύτερο από αυτό."
And one great example that you'll appreciate: During a snowstorm in Baltimore several years ago, the guy on our campus with this Howard Hughes Medical Institute grant literally came back to work in his lab after several days, and all these students had refused to leave the lab. They had food they had packed out. They were in the lab working, and they saw the work, not as schoolwork, but as their lives. They knew they were working on AIDS research. They were looking at this amazing protein design. And what was interesting was each one of them focused on that work. And he said, "It doesn't get any better than that."
Και τέλος, αν έχεις την κοινότητα και έχεις τις υψηλές προσδοκίες και τους ερευνητές να κάνουν ερευνητές, πρέπει να έχεις ανθρώπους που είναι πρόθυμοι ως καθηγητές να συμμετέχουν με αυτούς τους φοιτητές, ακόμα και στην τάξη. Δεν θα ξεχάσω έναν καθηγητή να παίρνει στο προσωπικό και να λέει, "Έχω έναν νεαρό στην τάξη, έναν μαύρο, και είναι σαν να μην ενδιαφέρεται για τη δουλειά. Δεν κρατάει σημειώσεις. Πρέπει να του μιλήσουμε." Το ενδιαφέρον είναι πως ο καθηγητής παρακολουθούσε κάθε φοιτητή για να καταλάβει ποιος ασχολείται και ποιος όχι και έλεγε, "Αφήστε με να δω πως μπορώ να δουλέψω μαζί τους. Αφήστε και το προσωπικό να βοηθήσει." Ήταν αυτή η σύνδεση. Αυτός ο νεαρός σήμερα είναι καθηγητής με διδακτορικό στη νευρομηχανική στο Πανεπιστήμιο Ντιούκ. Χειροκροτείστε τον για αυτό.
And then finally, if you've got the community and you've got the high expectations and you've got researchers producing researchers, you have to have people who are willing as faculty to get involved with those students, even in the classroom. I'll never forget a faculty member calling the staff and saying, "I've got this young man in class, a young black guy, and he seems like he's just not excited about the work. He's not taking notes. We need to talk to him." What was significant was that the faculty member was observing every student to understand who was really involved and who was not and was saying, "Let me see how I can work with them. Let me get the staff to help me out." It was that connecting. That young man today is actually a faculty member M.D./Ph.D. in neuroengineering at Duke. Give him a big hand for that.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το σημαντικό είναι πως τώρα έχουμε αναπτύξει αυτό το μοντέλο που μας βοηθά όχι μόνο με την αξιολόγηση αλλά και με το να διαπιστώνουμε τι λειτουργεί. Και αυτό που μάθαμε είναι πως χρειάζεται να σκεφτούμε τον ανασχεδιασμό μαθημάτων. Κι έτσι ανασχεδιάσαμε τη χημεία και τη φυσική. Αλλά τώρα κοιτάμε τον ανασχεδιασμό των ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών. Επειδή τόσοι φοιτητές βαριούνται στην τάξη. Το ξέρετε αυτό; Πολλοί μαθητές σε όλες τις βαθμίδες μέχρι το πανεπιστήμιο, δεν θέλουν να κάθονται απλά και να ακούνε κάποιον να μιλά. Χρειάζεται να ασχοληθείς μαζί τους.
And so the significance is that we have now developed this model that is helping us, not only finally with evaluation, assessing what works. And what we learned was that we needed to think about redesigning courses. And so we redesigned chemistry, we redesigned physics. But now we are looking at redesigning the humanities and social sciences. Because so many students are bored in class. Do you know that? Many students, K-12 and in universities, don't want to just sit there and listen to somebody talk. They need to be engaged.
Κι έτσι κάναμε -- αν κοιτάξετε την ιστοσελίδα μας στο Κέντρο Ανακάλυψης Χημείας, θα δείτε ανθρώπους να έρχονται από όλο τον κόσμο για να δουν πως ανασχεδιάζουμε μαθήματα, με έμφαση στη συνεργασία, τη χρήση τεχνολογίας, χρησιμοποιώντας προβλήματα από εταιρείες βιοτεχνολογίας στο χώρο του Πανεπιστημίου, και χωρίς να δίνουμε στους φοιτητές τις θεωρίες, αλλά να τους αφήνουμε να παλεύουν με αυτές. Και λειτουργεί τόσο καλά που σε όλο το Πανεπιστήμιο στο Μέρυλαντ, ανασχεδιάζονται όλο και περισσότερα μαθήματα.
And so we have done -- if you look at our website at the Chemistry Discovery Center, you'll see people coming from all over the country to look at how we are redesigning courses, having an emphasis on collaboration, use of technology, using problems out of our biotech companies on our campus, and not giving students the theories, but having them struggle with those theories. And it's working so well that throughout our university system in Maryland, more and more courses are being redesigned.
Λέγεται ακαδημαϊκή καινοτομία.
It's called academic innovation.
Και τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνει πως τώρα, όχι μόνο στις επιστήμες και στη μηχανική, τώρα έχουμε προγράμματα στις τέχνες, στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, στην εκπαίδευση δασκάλων, και συγκεκριμένα στις γυναίκες στον τομεά της τεχνολογίας. Αν δεν το γνωρίζατε, υπήρξε 79% πτώση στον αριθμό γυναικών που σπουδάζουν επιστήμες υπολογιστών μόνο από το 2000. Και αυτό που λέω είναι πως αυτό που θα κάνει τη διαφορά θα είναι το χτίσιμο κοινωνίας ανάμεσα στους φοιτητές, να λέμε σε νεαρές φοιτήτριες, νεαρούς φοιτητές από μειονότητες και γενικά σε φοιτητές, πως μπορούν να τα καταφέρουν. Και πιο σημαντικό, να τους δίνεται η ευκαιρία να χτίσουν αυτή την κοινότητα με τους καθηγητές να τους τραβάνε στη δουλειά και εμείς να εκτιμούμε το τι λειτουργεί και τι όχι. Και πιο σημαντικό, αν ο φοιτητής έχει αυτογνωσία, είναι καταπληκτικό πώς τα όνειρα και οι αξίες μπορούν να κάνουν όλη τη διαφορά.
And what does all of that mean? It means that now, not just in science and engineering, we now have programs in the arts, in the humanities, in the social sciences, in teacher education, even particularly for women in I.T. If you don't know it, there's been a 79-percent decline in the number of women majoring in computer science just since 2000. And what I'm saying is that what will make the difference will be building community among students, telling young women, young minority students and students in general, you can do this work. And most important, giving them a chance to build that community with faculty pulling them into the work and our assessing what works and what does not work. Most important, if a student has a sense of self, it is amazing how the dreams and the values can make all the difference in the world.
Όταν ήμουν ένα 12-χρονο παιδί στη φυλακή στο Μπέρμινχαμ, σκεφτόμουν συνέχεια, "Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσε να είναι το μέλλον μου," Δεν είχα ιδέα πως ήταν πιθανό για αυτό το μικρό μαύρο αγόρι από το Μπέρμινχαμ να είναι μια μέρα πρόεδρος πανεπιστημίου με φοιτητές από 150 χώρες, όπου οι φοιτητές δεν είναι εκεί μόνο για να επιβιώσουν, όπου αγαπούν τη μάθηση, όπου απολαμβάνουν το να είναι οι καλύτεροι, όπου μια μέρα θα αλλάξουν τον κόσμο.
When I was a 12-year-old child in the jail in Birmingham, I kept thinking, "I wonder what my future could be." I had no idea that it was possible for this little black boy in Birmingham to one day be president of a university that has students from 150 countries, where students are not there just to survive, where they love learning, where they enjoy being the best, where they will one day change the world.
Ο Αριστοτέλης είπε, "Η υπεροχή δεν είναι ποτέ ατύχημα. Είναι το αποτέλεσμα υψηλής προσδοκίας, ειλικρινούς προσπάθειας και έξυπνης εκτέλεσης. Αντιπροσωπεύει την πιο σοφή επιλογή από τις εναλλακτικές." Και μετά είπε κάτι που με ανατριχιάζει. Είπε, "Η επιλογή, όχι η τύχη, καθορίζει το πεπρωμένο σου." Η επιλογή, όχι η τύχη, καθορίζει το πεπρωμένο σου, τα όνειρα και τις αξίες σου.
Aristotle said, "Excellence is never an accident. It is the result of high intention, sincere effort and intelligent execution. It represents the wisest option among many alternatives." And then he said something that gives me goosebumps. He said, "Choice, not chance, determines your destiny." Choice, not chance, determines your destiny, dreams and values.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you all very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)