Έζησα το πρώτο μου πραξικόπημα στην ηλικία των τεσσάρων. Εξαιτίας του πραξικοπήματος η οικογένειά μου εγκατέλειψε το πατρικό σπίτι στην Γκάνα και να μεταναστεύσει στην Γκάμπια. Καθώς ήταν τυχερό μας, έξι μήνες μετά την άφιξή μας, έγινε και εκεί στρατιωτικό πραξικόπημα. Θυμάμαι ζωηρά να με ξυπνάνε μέσα στη νύχτα, να μαζεύουμε τα λίγα μας υπάρχοντα, και να περπατάμε σχεδόν δύο ώρες για να φτάσουμε σε ασφαλές κρησφύγετο. Για μια εβδομάδα, κοιμόμασταν κάτω από τα κρεβάτια μας φοβούμενοι ότι σφαίρες θα μας γάζωναν από τα παράθυρα.
I experienced my first coup d'état at the age of four. Because of the coup d'état, my family had to leave my native home of Ghana and move to the Gambia. As luck would have it, six months after we arrived, they too had a military coup. I vividly remember being woken up in the middle of the night and gathering the few belongings we could and walking for about two hours to a safe house. For a week, we slept under our beds because we were worried that bullets might fly through the window.
Αργότερα, όταν ήμουν οκτώ, μετακομίσαμε στην Μποτσουάνα. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Δεν έγινε πραξικόπημα. Όλα πήγαν καλά. Τρομερή εκπαίδευση. Είχαν τόσο καλές υποδομές που ακόμη και εκείνο τον καιρό είχαν τηλεφωνικό σύστημα με οπτική ίνα, πολύ πριν φτάσει στις χώρες της Δύσης.
Then, at the age of eight, we moved to Botswana. This time, it was different. There were no coups. Everything worked. Great education. They had such good infrastructure that even at the time they had a fiber-optic telephone system, long before it had reached Western countries.
Το μόνο που τους έλειπε είναι ότι δεν είχαν δικό τους κρατικό τηλεοπτικό σταθμό, έτσι θυμάμαι να βλέπω τηλεόραση από τη γειτονική Νότια Αφρική, και να βλέπω τον Νέλσον Μαντέλα στη φυλακή να του προσφέρεται η δυνατότητα αποφυλάκισης με τον όρο να εγκαταλείψει των αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Αλλά δεν το έκανε. Το αρνήθηκε μέχρι που τελικά πέτυχε τον σκοπό του να απαλλάξει τη Νότια Αφρική από το απαρτχάιντ. Και θυμάμαι να αντιλαμβάνομαι πώς ένας καλός ηγέτης μόνος του μπορούσε να κάνει τόσο μεγάλη διαφορά για την Αφρική.
The only thing they didn't have is that they didn't have their own national television station, and so I remember watching TV from neighboring South Africa, and watching Nelson Mandela in jail being offered a chance to come out if he would give up the apartheid struggle. But he didn't. He refused to do that until he actually achieved his objective of freeing South Africa from apartheid. And I remember feeling how just one good leader could make such a big difference in Africa.
Μετά, στην ηλικία των δώδεκα, η οικογένειά μου με έστειλε γυμνάσιο στη Ζιμπάμπουε. Αρχικά, και εδώ ήταν καταπληκτικά: αναπτυσσόμενη οικονομία, θαυμάσιες υποδομές, και φαινόταν ως πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης στην Αφρική. Τελείωσα το γυμνάσιο στη Ζιμπάμπουε και έφυγα για το πανεπιστήμιο.
Then at the age of 12, my family sent me to high school in Zimbabwe. Initially, this too was amazing: growing economy, excellent infrastructure, and it seemed like it was a model for economic development in Africa. I graduated from high school in Zimbabwe and I went off to college.
Έξι χρόνια μετά, επέστρεψα στη χώρα. Τα πάντα ήταν διαφορετικά. Είχε διαλυθεί. Εκατομμύρια ανθρώπων είχαν μεταστεύσει, η οικονομία ήταν σε χαοτική κατάσταση και ξαφνικά φαινόταν ότι 30 χρόνια ανάπτυξης είχαν διαγραφεί. Πώς ήταν δυνατόν μια χώρα να καταστραφεί τόσο γρήγορα; Οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι οφείλεται εξ ολοκλήρου στην ηγεσία. Ένας άνθρωπος, ο πρόεδρος Ρόμπερτ Μουγκάμπε, είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνος για την καταστροφή της χώρας.
Six years later, I returned to the country. Everything was different. It had shattered into pieces. Millions of people had emigrated, the economy was in a shambles, and it seemed all of a sudden that 30 years of development had been wiped out. How could a country go so bad so fast? Most people would agree that it's all because of leadership. One man, President Robert Mugabe, is almost single-handedly responsible for having destroyed this country.
Όλες αυτές οι εμπειρίες από τη ζωή μου σε διαφορετικά μέρη της Αφρικής καθώς μεγάλωνα είχαν δύο επιπτώσεις. Το πρώτο είναι ότι ερωτεύτηκα την Αφρική. Όπου κι αν πήγα βίωσα τη θαυμάσια ομορφιά της ηπείρου μας και είδα την ανθεκτικότητα και την ψυχή του λαού μας, και τότε συνειδητοποίησα ότι ήθελα να αφιερώσω το υπόλοιπο της ζωής μου στο να κάνω αυτή την ήπειρο σπουδαία. Ταυτόχρονα, όμως, συνειδητοποίησα ότι για να γίνει αυτό προϋπόθεση ήταν να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα εξουσίας. Βλέπετε, σε όλες τις χώρες που έζησα, τα πραξικοπήματα και η διαφθορά που είχα δει στην Γκάνα και την Γκάμπια και στη Ζιμπάμπουε, αντιπαραβάλλονταν με τα θαυμάσια παραδείγματα καλής ηγεσίας που είχα δει στην Μποτσουάνα και στη Νότιο Αφρική. Με έκανε να αντιληφθώ ότι η Αφρική μέλλει να αναστηθεί ή να καταρρεύσει εξαιτίας της ποιότητας των ηγετών μας.
Now, all these experiences of living in different parts of Africa growing up did two things to me. The first is it made me fall in love with Africa. Everywhere I went, I experienced the wonderful beauty of our continent and saw the resilience and the spirit of our people, and at the time, I realized that I wanted to dedicate the rest of my life to making this continent great. But I also realized that making Africa great would require addressing this issue of leadership. You see, all these countries I lived in, the coups d'état and the corruption I'd seen in Ghana and Gambia and in Zimbabwe, contrasted with the wonderful examples I had seen in Botswana and in South Africa of good leadership. It made me realize that Africa would rise or fall because of the quality of our leaders.
Κάποιος βέβαια μπορεί να σκεφτεί ότι η ηγεσία μετράει παντού. Αλλά αν είναι κάτι που θα σας μείνει από την ομιλία μου σήμερα, είναι αυτό: Στην Αφρική, περισσότερο από παντού στον κόσμο, η διαφορά που μπορεί να κάνει ένας μόνο καλός ηγέτης είναι πολύ μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και να ο λόγος. Επειδή στην Αφρική έχουμε αδύναμους θεσμούς, όπως το δικαστικό σύστημα, το σύνταγμα, η κοινωνία των πολιτών και ούτω καθεξής. Και αυτός είναι ένας γενικός εμπειρικός κανόνας που ασπάζομαι: Όταν οι κοινωνίες έχουν ισχυρούς θεσμούς, η διαφορά που μπορεί να κάνει ένας καλός ηγέτης είναι περιορισμένη, αλλά όταν έχουμε αδύναμους θεσμούς, τότε φτάνει ένας καλός ηγέτης για να φτιάξει ή να καταστρέψει τη χώρα.
Now, one might think, of course, leadership matters everywhere. But if there's one thing you take away from my talk today, it is this: In Africa, more than anywhere else in the world, the difference that just one good leader can make is much greater than anywhere else, and here's why. It's because in Africa, we have weak institutions, like the judiciary, the constitution, civil society and so forth. So here's a general rule of thumb that I believe in: When societies have strong institutions, the difference that one good leader can make is limited, but when you have weak institutions, then just one good leader can make or break that country.
Να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο. Γίνεσαι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Σκέφτεσαι, «Τέλεια! Τα κατάφερα. Είμαι ο ισχυρότερος άνδρας στον κόσμο». Αποφασίζεις, λοιπόν, να φτιάξεις ένα νόμο. Ξαφνικά, το Κογκρέσο σε προειδοποιεί, «Όχι, όχι, όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό». Λες, «Ας το κάνω λοιπόν διαφορετικά». Η Γερουσία έρχεται και λέει, «Όχι, δεν νομίζουμε ότι μπορείς να το κάνεις». Πιθανόν να πεις, «Ας τυπώσω λίγο χρήμα. Νομίζω ότι η οικονομία χρειάζεται μια ώθηση». Η κεντρική τράπεζα θα σε θεωρήσει τρελό. Μπορεί να σου ασκηθεί πρόταση μομφής για αυτό το λόγο. Αλλά αν γίνεις πρόεδρος της Ζιμπάμπουε, και πεις, «Ξέρεις κάτι, μου αρέσει αυτή η δουλειά. Νομίζω ότι θα μείνω για πάντα». (Γέλια) Τότε απλά μπορείς. Αποφασίζεις να τυπώσεις χρήματα. Καλείς τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας και του λες, «Παρακαλώ, διπλασίασε το αποθεματικό». Θα πει, «Μάλιστα κύριε. Μπορώ να κάνω κάτι άλλο για σας;» Αυτή τη δύναμη έχουν οι Αφρικανοί ηγέτες και γι' αυτό τον λόγο κάνουν μεγάλη διαφορά στην ήπειρο.
Let me make it a bit more concrete. You become the president of the United States. You think, "Wow, I've arrived. I'm the most powerful man in the world." So you decide, perhaps let me pass a law. All of a sudden, Congress taps you on the shoulder and says, "No, no, no, no, no, you can't do that." You say, "Let me try this way." The Senate comes and says, "Uh-uh, we don't think you can do that." You say, perhaps, "Let me print some money. I think the economy needs a stimulus." The central bank governor will think you're crazy. You might get impeached for that. But if you become the president of Zimbabwe, and you say, "You know, I really like this job. I think I'd like to stay in it forever." (Laughter) Well, you just can. You decide you want to print money. You call the central bank governor and you say, "Please double the money supply." He'll say, "Okay, yes, sir, is there anything else I can do for you?" This is the power that African leaders have, and this is why they make the most difference on the continent.
Τα καλά νέα είναι ότι η ποιότητα της ηγεσίας στην Αφρική βελτιώνεται. Τρεις γενιές ηγετών μπορώ να φέρω στο μυαλό μου. Η πρώτη γενιά ήταν αυτοί που εμφανίστηκαν στις δεκαετίες του '50 και του '60. Είναι άνθρωποι όπως ο Κουάμε Νκρούμα από την Γκάνα και ο Τζούλιους Νιερέρε στην Τανζανία. Αυτοί μας κληροδότησαν την ανεξαρτησία της Αφρικής. Μας ελευθέρωσαν από την αποικιοκρατία, πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Ακολουθήθηκαν από τη δεύτερη γενιά. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν έφεραν τίποτα παρά μόνο πανωλεθρία στην Αφρική. Βλέπε εχθροπραξίες, διαφθορά, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό είναι το στερεότυπο του Αφρικανού ηγέτη που γενικά έχουμε: ο Μομπούτου Σεσέ Σέκο από το Ζαΐρ, ο Σάνι Αμπάτσα από τη Νιγηρία. Το καλό είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς προχώρησαν, και αντικαταστάθηκαν από την τρίτη γενιά. Αυτοί είναι άνθρωποι όπως ο Νέλσον Μαντέλα και οι περισσότεροι ηγέτες σήμερα στην Αφρική, όπως ο Πολ Καγκάμε και άλλοι. Αυτοί οι ηγέτες επ' ουδενί μπορούν να θεωρηθούν τέλειοι αλλά κάτι σημαντικό που έκαναν είναι ότι συμμάζεψαν αρκετά το χάλι της δεύτερης γενιάς. Σταμάτησαν τους πολέμους και τους θεωρώ γενιά σταθεροποίησης. Είναι πολύ πιο υπόλογοι προς το λαό τους, έχουν βελτιώσει τις μακροοικονομικές πολιτικές, και για πρώτη φορά βλέπουμε την Αφρική να αναπτύσσεται και είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στον κόσμο. Αυτοί λοιπόν οι ηγέτες σαφώς δεν είναι τέλειοι αλλά είναι με διαφορά οι καλύτεροι ηγέτες που έχουμε δει τα τελευταία 50 χρόνια.
The good news is that the quality of leadership in Africa has been improving. We've had three generations of leaders, in my mind. Generation one are those who appeared in the '50s and '60s. These are people like Kwame Nkrumah of Ghana and Julius Nyerere of Tanzania. The legacy they left is that they brought independence to Africa. They freed us from colonialism, and let's give them credit for that. They were followed by generation two. These are people that brought nothing but havoc to Africa. Think warfare, corruption, human rights abuses. This is the stereotype of the typical African leader that we typically think of: Mobutu Sese Seko from Zaire, Sani Abacha from Nigeria. The good news is that most of these leaders have moved on, and they were replaced by generation three. These are people like the late Nelson Mandela and most of the leaders that we see in Africa today, like Paul Kagame and so forth. Now these leaders are by no means perfect, but the one thing they have done is that they have cleaned up much of the mess of generation two. They've stopped the fighting, and I call them the stabilizer generation. They're much more accountable to their people, they've improved macroeconomic policies, and we are seeing for the first time Africa's growing, and in fact it's the second fastest growing economic region in the world. So these leaders are by no means perfect, but they are by and large the best leaders we've seen in the last 50 years.
Προς τα πού οδεύουμε λοιπόν; Πιστεύω ότι η επόμενη γενιά που θα ακολουθήσει, η τέταρτη γενιά, έχει μια μοναδική ευκαιρία να μεταμορφώσει την ήπειρο. Ειδικότερα, μπορούν να κάνουν δύο πράγματα που δεν έκαναν οι προηγούμενες γενιές. Το πρώτο που χρειάζεται να κάνουν είναι να δημιουργήσουν ευημερία για την ήπειρο. Γιατί είναι η ευημερία τόσο σημαντική; Γιατί καμία από τις προηγούμενες γενιές δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της φτώχειας. Η Αφρική σήμερα έχει τον πιο γρήγορα αυξανόμενο πληθυσμό στον κόσμο, αλλά επίσης και τον φτωχότερο. Έως το 2030, η Αφρική θα έχει μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό από την Κίνα και έως το 2050, θα έχει το μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό στον κόσμο. Ένα δισεκατομμύριο Αφρικανοί θα χρειαστούν δουλειές έτσι αν δεν αυξήσουμε την οικονομία μας αρκετά γρήγορα, καθόμαστε πάνω σε ωρολογιακή βόμβα, όχι μόνο για την Αφρική αλλά για ολόκληρο τον κόσμο.
So where to from here? I believe that the next generation to come after this, generation four, has a unique opportunity to transform the continent. Specifically, they can do two things that previous generations have not done. The first thing they need to do is they need to create prosperity for the continent. Why is prosperity so important? Because none of the previous generations have been able to tackle this issue of poverty. Africa today has the fastest growing population in the world, but also is the poorest. By 2030, Africa will have a larger workforce than China, and by 2050, it will have the largest workforce in the world. One billion people will need jobs in Africa, so if we don't grow our economies fast enough, we're sitting on a ticking time bomb, not just for Africa but for the entire world.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα ενός ατόμου που ανταποκρίνεται σ' αυτή την κληρονομιά του να δημιουργεί ευημερία: η Λετίσια. Η Λετίσια είναι μια νέα γυναίκα από την Κένυα που στα 13 της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο επειδή η οικογένειά της δεν μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα. Έτσι ξεκίνησε δική της δουλειά εκτρέφοντας κουνέλια
Let me show you an example of one person who is living up to this legacy of creating prosperity: Laetitia. Laetitia's a young woman from Kenya who at the age of 13 had to drop out of school because her family couldn't afford to pay fees for her. So she started her own business rearing rabbits,
που θεωρούνται λιχουδιά στην περιοχή απ' όπου κατάγεται. Το επιχείρημα πήγε τόσο καλά που σε ένα χρόνο απασχολούσε 15 γυναίκες και παρήγαγε αρκετό εισόδημα ώστε μπόρεσε να ξαναπάει σχολείο, και μέσω αυτών των γυναικών να χρηματοδοτεί άλλα 65 παιδιά να πάνε στο σχολείο. Με τα κέρδη που έβγαλε έχτισε ένα σχολείο και σήμερα προσφέρει εκπαίδευση σε 400 παιδιά από την κοινότητά της. Και μόλις έγινε 18 χρονών. (Χειροκρότημα)
which happen to be a delicacy in this part of Kenya that she's from. This business did so well that within a year, she was employing 15 women and was able to generate enough income that she was able to send herself to school, and through these women fund another 65 children to go to school. The profits that she generated, she used that to build a school, and today she educates 400 children in her community. And she's just turned 18. (Applause)
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Έρικ Ρατζεονάρι. Ο Έρικ κατάγεται από το νησί της Μαδαγασκάρης. Ο Έρικ κατάλαβε ότι η γεωργία θα ήταν η λύση για δημιουργία θέσεων εργασίας στις αγροτικές περιοχές της Μαδαγασκάρης, αλλά επίσης κατάλαβε ότι τα λιπάσματα ήταν πολύ ακριβό υλικό για τους περισσότερους αγρότες. Η Μαδαγασκάρη έχει αυτές τις ειδικές νυχτερίδες που τα περιττώματά τους είναι πολύ πλούσια σε θρεπτικά συστατικά. Το 2006 ο Έρικ παραιτήθηκε από ορκωτός λογιστής και έφτιαξε μια εταιρεία παραγωγής λιπάσματος από περιττώματα νυχτερίδων. Σήμερα ο Έρικ έχει φτιάξει μια επιχείρηση που αποφέρει έσοδα αρκετών εκατομμυρίων και απασχολεί 70 ανθρώπους με πλήρες ωράριο και άλλους 800 ανθρώπους για την περίοδο που οι νυχτερίδες έχουν περισσότερη παραγωγή περιττωμάτων. Αυτό που μου αρέσει σ' αυτή την ιστορία είναι ότι οι ευκαιρίες για δημιουργία ευημερίας βρίσκονται σχεδόν παντού. Ο Έρικ είναι γνωστός ως Μπάτμαν. (Γέλια) Ποιος θα το σκεφτόταν ότι μπορείς να φτιάξεις μια επιχείρηση πολλών εκατομμυρίων και να απασχολείς τόσους ανθρώπους απλά και μόνο από περιττώματα νυχτερίδων; Το δεύτερο πράγμα που χρειάζεται να κάνει αυτή η γενιά είναι να δημιουργήσει τους θεσμούς μας. Πρέπει να φτιάξουν τέτοιους θεσμούς ώστε να μην είμαστε ποτέ ξανά δέσμιοι κάποιων λίγων ατόμων όπως ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε.
Another example is Erick Rajaonary. Erick comes from the island of Madagascar. Now, Erick realized that agriculture would be the key to creating jobs in the rural areas of Madagascar, but he also realized that fertilizer was a very expensive input for most farmers in Madagascar. Madagascar has these very special bats that produce these droppings that are very high in nutrients. In 2006, Erick quit his job as a chartered accountant and started a company to manufacture fertilizer from the bat droppings. Today, Erick has built a business that generates several million dollars of revenue, and he employs 70 people full time and another 800 people during the season when the bats drop their droppings the most. Now, what I like about this story is that it shows that opportunities to create prosperity can be found almost anywhere. Erick is known as the Batman. (Laughter) And who would have thought that you would have been able to build a multimillion-dollar business employing so many people just from bat poo? The second thing that this generation needs to do is to create our institutions. They need to build these institutions such that we are never held to ransom again by a few individuals like Robert Mugabe.
Όλα αυτά βέβαια ακούγονται θαυμάσια, αλλά πού θα βρεθεί η τέταρτη γενιά; Απλά θα καθίσουμε να περιμένουμε μήπως τυχόν προκύψουν κατά τύχη ή ίσως μας τους στείλει ο Θεός; Όχι, δεν νομίζω. Παραείναι σημαντική υπόθεση για να την αφήσουμε στην τύχη. Πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε δικά μας αφρικανικά ιδρύματα, που θα εντοπίζουν και θα εξελίσσουν αυτούς τους ηγέτες με συστηματικό, πρακτικό τρόπο. Το κάνουμε αυτό εδώ και 10 χρόνια μέσω της Αφρικανικής Ακαδημίας Ηγεσίας. Η Λετίσια είναι ένας από τους νέους μας ηγέτες. Σήμερα έχουμε 700 τέτοια άτομα που προετοιμάζονται για την Αφρικανική ήπειρο, και στα επόμενα 50 χρόνια προσδοκούμε να δημιουργήσουμε άλλους 6.000.
Now, all of this sounds great, but where are we going to get this generation four from? Do we just sit and hope that they emerge by chance, or that God gives them to us? No, I don't think so. It's too important an issue for us to leave it to chance. I believe that we need to create African institutions, home-grown, that will identify and develop these leaders in a systematic, practical way. We've been doing this for the last 10 years through the African Leadership Academy. Laetitia is one of our young leaders. Today, we have 700 of them that are being groomed for the African continent, and over the next 50 years, we expect to create 6,000 of them.
Ένα πράγμα όμως με απασχολεί. Λαμβάναμε περίπου 4.000 αιτήσεις το χρόνο για 100 άτομα που μπορούσαμε να δεχθούμε στην ακαδημία, και έτσι είδα την τρομερή πείνα που υπήρχε για την εκπαίδευση ηγετών που προσφέρουμε. Δεν μπορούσαμε όμως να την καλύψουμε. Έτσι για πρώτη φορά ανακοινώνω δημόσια μια επέκταση στο όραμα για την Αφρικανική Ακαδημία Ηγεσίας. Χτίζουμε 25 ολοκαίνουργια πανεπιστήμια στην Αφρική που θα καλλιεργήσουν την επόμενη γενιά των Αφρικανών ηγετών. Κάθε πανεπιστημιούπολη θα δέχεται 10.000 ηγέτες ανά περίοδο έτσι θα εκπαιδεύουμε και θα δημιουργούμε 250.000 ηγέτες ανά πάσα στιγμή. (Χειροκρότημα)
But one thing has been troubling me. We would get about 4,000 applications a year for 100 young leaders that we could take into this academy, and so I saw the tremendous hunger that existed for this leadership training that we're offering. But we couldn't satisfy it. So today, I'm announcing for the first time in public an extension to this vision for the African Leadership Academy. We're building 25 brand new universities in Africa that are going to cultivate this next generation of African leaders. Each campus will have 10,000 leaders at a time so we'll be educating and developing 250,000 leaders at any given time. (Applause)
Στα επόμενα 50 χρόνια αυτό το ίδρυμα θα δημιουργήσει τρία εκατομμύρια ηγέτες που θα μεταμορφώσουν την ήπειρο.
Over the next 50 years, this institution will create three million transformative leaders for the continent.
Ελπίζω ότι οι μισοί θα γίνουν οι επιχειρηματίες που θα δημιουργήσουν τις απαιτούμενες θέσεις εργασίας και οι άλλοι μισοί θα μπουν στην κυβέρνηση και στον μη κερδοσκοπικό τομέα και θα χτίσουν τους θεσμούς που χρειαζόμαστε. Δεν θα πάρουν μόνο ακαδημαϊκή μόρφωση. Θα μάθουν και πώς να είναι ηγέτες και θα αναπτύξουν τις δεξιότητές τους ως επιχειρηματίες. Σκεφτείτε τα λοιπόν σαν τα πρωτοκλασάτα πανεπιστήμια της Αφρικής αλλά αντί να γίνεσαι δεκτός με τη βαθμολογία σου σε εξετάσεις SAT ή εξαιτίας των χρημάτων που έχεις εσύ ή η οικογένειά σου, το κύριο κριτήριο εισαγωγής σου στο πανεπιστήμιο θα είναι το δυναμικό που έχεις για να μεταμορφώσεις την Αφρική;
My hope is that half of them will become the entrepreneurs that we need, who will create these jobs that we need, and the other half will go into government and the nonprofit sector, and they will build the institutions that we need. But they won't just learn academics. They will also learn how to become leaders, and they will develop their skills as entrepreneurs. So think of this as Africa's Ivy League, but instead of getting admitted because of your SAT scores or because of how much money you have or which family you come from, the main criteria for getting into this university will be what is the potential that you have for transforming Africa?
Αλλά αυτό που κάνουμε είναι απλά μια ομάδα ιδρυμάτων. Δεν μπορούμε να μεταμορφώσουμε την Αφρική μόνοι μας. Ελπίδα μου είναι ότι πολύ πολύ περισσότερα αυτόχθονα αφρικανικά ιδρύματα θα δημιουργηθούν και όλα μαζί θα συνενωθούν με κοινό όραμα την ανάπτυξη της επόμενης γενιάς Αφρικανών ηγετών, της τέταρτης γενιάς, και θα τους διδάξουν αυτό το κοινό μήνυμα: δημιουργείστε θέσεις εργασίας, χτίστε τους θεσμούς μας.
But what we're doing is just one group of institutions. We cannot transform Africa by ourselves. My hope is that many, many other home-grown African institutions will blossom, and these institutions will all come together with a common vision of developing this next generation of African leaders, generation four, and they will teach them this common message: create jobs, build our institutions.
Ο Νέλσον Μαντέλα είπε κάποτε, «Ενίοτε, μια γενιά καλείται να μεγαλουργήσει. Εσείς μπορεί να είστε αυτή η μεγάλη γενιά». Πιστεύω ότι αν προσεκτικά εντοπίσουμε και καλλιεργήσουμε την επόμενη γενιά Αφρικανών ηγετών, τότε η επερχόμενη τέταρτη γενιά θα είναι η μεγαλύτερη γενιά που η Αφρική, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος έχει ποτέ δει.
Nelson Mandela once said, "Every now and then, a generation is called upon to be great. You can be that great generation." I believe that if we carefully identify and cultivate the next generation of African leaders, then this generation four that is coming up will be the greatest generation that Africa and indeed the entire world has ever seen.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)