Hi, my name is Frank, and I collect secrets. It all started with a crazy idea in November of 2004. I printed up 3,000 self-addressed postcards, just like this. They were blank on one side, and on the other side I listed some simple instructions. I asked people to anonymously share an artful secret they'd never told anyone before. And I handed out these postcards randomly on the streets of Washington, D.C., not knowing what to expect.
Përshëndetje, quhem Frenk, dhe unë mbledh sekrete. Gjithçka filloi me një ide të çmendur në Nëntor të 2004. Shtypa 3 mijë kartolina duke ia adresuar vetes, sikur këto. Nga njëra anë nuk ka pasur asgjë të shënuar kurse në anën tjetër listova disa udhëzime të thjeshta. Kërkova nga njerëzit që anonimisht të ndanin një sekret që nuk ia kishin treguar askujt më parë. Dhe i shpërndava ato kartolina në rrugët e Uashingtonit, duke mos ditur çfarë të prisja.
But soon the idea began spreading virally. People began to buy their own postcards and make their own postcards. I started receiving secrets in my home mailbox, not just with postmarks from Washington, D.C., but from Texas, California, Vancouver, New Zealand, Iraq. Soon my crazy idea didn't seem so crazy. PostSecret.com is the most visited advertisement-free blog in the world. And this is my postcard collection today. You can see my wife struggling to stack a brick of postcards on a pyramid of over a half-million secrets.
Por së shpejti ideja u përhap. Njerëzit filluan të blinin kartolinat e tyre dhe të bënin kartolinat e tyre. Filluan të arrinin sekretet në kutinë e postës sime në shtëpi, jo vetëm nga Uashingtoni, por nga Teksasi, Kalifornia, Vankuver, Zelanda e Re, Iraku. Tani ideja ime e çmendur nuk dukej më e çmendur. PostSecret.com është bllogu më i vizituar pa reklama në botë. Dhe ky është koleksioni im i kartolinave sot. Mund ta shihni gruan time duke u munduar të grumbullojë kartolinat në formë piramide më shumë se gjysëm milioni sekrete.
What I'd like to do now is share with you a very special handful of secrets from that collection, starting with this one. "I found these stamps as a child, and I have been waiting all my life to have someone to send them to. I never did have someone." Secrets can take many forms. They can be shocking or silly or soulful. They can connect us to our deepest humanity or with people we'll never meet. (Laughter) Maybe one of you sent this one in. I don't know. This one does a great job of demonstrating the creativity that people have when they make and mail me a postcard. This one obviously was made out of half a Starbucks cup with a stamp and my home address written on the other side.
Çfarë do doja të bëj tani është të ndaj me ju disa sekrete shumë të veçanta nga ai koleksion, duke filluar nga ky. "I kam gjetur këto pulla postale kur isha fëmijë dhe kam pritur gjithë jetën ta kisha dikë t'ia dërgoja. Asnjëherë s'kam pasur askënd." Sekretet mund të marrin forma të ndryshme. Mund të jenë shokuese, qesharake apo të ndjeshme. Ato na çojnë tek thellësitë më të mëdha të humanizmit tonë dhe na lidhin me njerëz që nuk i kemi takuar asnjëherë. (Të qeshura) Ndoshta dikush nga ju e ka dërguar këtë. Nuk e di. Kjo kartolinë demonstron shumë mirë kreativitetin që njerëzit kanë kur bëjnë dhe dërgojnë kartolinën. Kjo është bërë nga një gjysëm gote e Starbucks me pullën postale dhe adresën time të shkruar në anën tjetër.
"Dear Birthmother, I have great parents. I've found love. I'm happy." Secrets can remind us of the countless human dramas, of frailty and heroism, playing out silently in the lives of people all around us even now. "Everyone who knew me before 9/11 believes I'm dead." "I used to work with a bunch of uptight religious people, so sometimes I didn't wear panties, and just had a big smile and chuckled to myself."
"E dashur nëna që më ke lindur. Kam prindër të mrekullueshëm. Kam gjetur dashurinë. Jam e lumtur." Sekretet na kujtojnë dramat njerëzore të panumërta, të gabimeve dhe heroizmave, duke luajtur të heshtur në jetët e njerëzve përreth nesh edhe tani. "Secili që më ka njohur para 11 Shtatorit mendon se kam vdekur." "Dikur punoja me disa njerëz fetarë dhe mendje-mëdhenj kështu ndonjëherë nuk vishja brekë, dhe kisha një buzëqeshje të madhe dhe qeshja me vete."
(Laughter)
(Të qeshura)
This next one takes a little explanation before I share it with you. I love to speak on college campuses and share secrets and the stories with students. And sometimes afterwards I'll stick around and sign books and take photos with students. And this next postcard was made out of one of those photos. And I should also mention that, just like today, at that PostSecret event, I was using a wireless microphone. "Your mic wasn't off during sound check. We all heard you pee." (Laughter) This was really embarrassing when it happened, until I realized it could have been worse. Right. You know what I'm saying.
Kjo të cilën do ta ndaj me ju ka nevojë për shpjegim më parë. Shumë më pëlqen të flas në konviktet e kolegjeve dhe të ndaj sekrete e storje me studentë. Dhe ndonjëherë qëndroj edhe më pas dhe firmos libra e bëj fotografi me studentët. Dhe kjo kartolinë ishte bërë nga një prej atyre fotografive. Dhe po ashtu duhet ta përmend se, sikur sot, me rastin e PostSecret, po përdorja një mikrofon wireless. "Mikrofoni juaj nuk ishte i ndalur gjatë kontrollës së zërit. Ne të gjithë të dëgjuam derisa po urinoje. (Të qeshura) Kjo ishte me të vërtetë e turpshme, derisa e kuptova se mund të kishte qenë më keq. Ashtu. E imagjinoni se çfarë po them.
(Laughter)
(Të qeshura)
"Inside this envelope is the ripped up remains of a suicide note I didn't use. I feel like the happiest person on Earth (now.)" "One of these men is the father of my son. He pays me a lot to keep it a secret."
"Brenda këtij zarfi janë copat e grisura të një shënimi vetvrasje që nuk e kam përdorur. Jam personi më i lumtur në botë (tani.)" "Njëri nga këta është babai i djalit tim. Ai më paguan shumë ta mbaj të fshehtë."
(Laughter)
(Të qeshura)
"That Saturday when you wondered where I was, well, I was getting your ring. It's in my pocket right now." I had this postcard posted on the PostSecret blog two years ago on Valentine's Day. It was the very bottom, the last secret in the long column. And it hadn't been up for more than a couple hours before I received this exuberant email from the guy who mailed me this postcard.
"Atë të shtunë kur po mendoje se ku isha, isha duke të ta blerë unazën. Është në xhepin tim tani." E kam postuar këtë në bllogun e PostSecret dy vite më parë në Ditën e Shën Valentinit. Ishte në fund, sekreti i fundit në kolonën e gjatë. Dhe as dy orë nuk kaluan kur mora një email shumë të gëzuar nga ai që më kishte dërguar kartolinën.
And he said, "Frank, I've got to share with you this story that just played out in my life." He said, "My knees are still shaking." He said, "For three years, my girlfriend and I, we've made it this Sunday morning ritual to visit the PostSecret blog together and read the secrets out loud. I read some to her, she reads some to me." He says, "It's really brought us closer together through the years.
Ai thoshte, "Frenk, duhet ta ndaj me ty këtë ngjarje që vetëm sa u shpalos në jetën time." "Gjunjët akoma po më dridhen." "Për tre vite, unë dhe e dashura ime, e kemi pasur ritual të mëngjesit të së dielës ta vizitonim bllogun e PostSecret së bashku dhe të lexonim sekretet me zë. Disa ia lexoja unë asaj, disa ajo më lexonte mua." "Me të vërtetë na bëri më të bashkuar gjatë viteve.
And so when I discovered that you had posted my surprise proposal to my girlfriend at the very bottom, I was beside myself. And I tried to act calm, not to give anything away. And just like every Sunday, we started reading the secrets out loud to each other." He said, "But this time it seemed like it was taking her forever to get through each one." But she finally did. She got to that bottom secret, his proposal to her. And he said, "She read it once and then she read it again." And she turned to him and said, "Is that our cat?" (Laughter) And when she saw him, he was down on one knee, he had the ring out. He popped the question, she said yes. It was a very happy ending.
Dhe kur zbulova se kishe postuar në fund propozimin tim me të cilin do ta befasoja të dashurën time, Isha jashtëzakonisht i lumtur. Dhe po mundohesha të dukesha i qetë. Si çdo të dielë, ne filluam t'ia lexonim sekretet me zë njeri-tjetrit." "Por kësaj here dukej sikur nuk po i vinte fundi derisa po lexonin një nga një." Por më ne fund ajo e lexoi. Ajo arriti tek sekreti i fundit, propozimi ndaj saj. Dhe ai tha, "Ajo e lexoi njëherë, dhe pastaj e lexoi përsëri." Dhe pastaj u kthye nga ai dhe i tha, "A është ajo macja jonë?" (Të qeshura) Dhe kur ajo u kthye nga ai, ai po qëndronte në gjunj me unaze në dorë. Ai i bëri pyetjen për martesë, dhe ajo tha po. Ishte fund i lumtur.
So I emailed him back and I said, "Please share with me an image, something, that I can share with the whole PostSecret community and let everyone know your fairy tale ending." And he emailed me this picture.
Pastaj unë i ktheva emailin dhe i thashë, "Të lutem ndaj me ne një imazh, diçka, të cilën mund ta ndaj me gjithë komunitetin e PostSecret dhe t'ju tregoj për fundin përallor tuajin." Dhe ai më dërgoi këtë fotografi.
(Laughter)
(Të qeshura)
"I found your camera at Lollapalooza this summer. I finally got the pictures developed and I'd love to give them to you." This picture never got returned back to the people who lost it, but this secret has impacted many lives, starting with a student up in Canada named Matty. Matty was inspired by that secret to start his own website, a website called IFoundYourCamera. Matty invites people to mail him digital cameras that they've found, memory sticks that have been lost with orphan photos. And Matty takes the pictures off these cameras and posts them on his website every week. And people come to visit to see if they can identify a picture they've lost or help somebody else get the photos back to them that they might be desperately searching for. This one's my favorite.
"Kam gjetur kamerën tënde në Lollapalooza këtë verë. Më në fund i zhvillova fotografitë dhe do doja të t'i jap." Kjo fotografi asnjëherë nuk iu kthye njerëzve që e humbën, por ky sekret ka ndikuar shumë jetë, duke filluar me një student nga Kanada. i quajtur Meti. Meti u inspirua nga ai sekret për të hapur një faqe interneti, të quajtur IFoundYourCamera (Kam gjetur kamerën tënde). Meti u bën thirrje të gjithëve t'i dërgojnë atij kamerat që kanë gjetur, kartat e memories të humbura me fotografi të humbura. Meti i merr fotografitë nga këto kamera dhe i poston në faqen e tij të internetit çdo javë. Dhe njerëzit e vizitojnë faqen për të parë nëse gjejnë ndonjë fotografi që kanë humbur ose t'i ndihmojnë dikujt tjetër për të gjetur fotografitë që ndoshta dëshpërimisht janë duke i kërkuar. Kjo është e preferuara ime.
(Laughter)
(Të qeshura)
Matty has found this ingenious way to leverage the kindness of strangers. And it might seem like a simple idea, and it is, but the impact it can have on people's lives can be huge. Matty shared with me an emotional email he received from the mother in that picture. "That's me, my husband and son. The other pictures are of my very ill grandmother. Thank you for making your site. These pictures mean more to me than you know. My son's birth is on this camera. He turns four tomorrow." Every picture that you see there and thousands of others have been returned back to the person who lost it -- sometimes crossing oceans, sometimes going through language barriers.
Meti ka gjetur këtë mënyrë gjeniale për të tërhequr mirësinë e të panjohurve. Mund të duket ide e thjeshtë, dhe është, mirëpo ndikimi që mund të ketë në jetët e njerëzve mund të jetë i madh. Meti ndau me mua një email të ndjeshëm që mori nga nëna në atë fotografi. "Ajo jam unë, burri im dhe djali. Fotografitë tjera janë të gjyshes sime të sëmurë. Faleminderit që ke hapur këtë faqe. Këto fotografi vlejnë aq shumë për mua. Lindja e djalit tim është në atë kamerë. Ai bëhet 4 vjeç nesër." Çdo fotografi që shihni atje dhe mijëra tjera u janë kthyer personave që i kanë humbur -- ndonjëherë kanë kaluar oqeane, ndonjëherë edhe pengesat gjuhësore.
This is the last postcard I have to share with you today. "When people I love leave voicemails on my phone I always save them in case they die tomorrow and I have no other way of hearing their voice ever again." When I posted this secret, dozens of people sent voicemail messages from their phones, sometimes ones they'd been keeping for years, messages from family or friends who had died. They said that by preserving those voices and sharing them, it helped them keep the spirit of their loved ones alive. One young girl posted the last message she ever heard from her grandmother.
Kjo është kartolina e fundit që dua të ndaj me ju sot. "Kur njerëzit që dua lënë mesazhe në telefonin tim unë gjithmonë i ruaj në rast se vdesin nesër dhe nuk më do të kem mënyrë tjetër t'ua dëgjoj zërin." Kur e postova këtë sekret, shumë njerëz dërguan mesazhet nga telefonat e tyre, ndonjëherë disa që kishin ruajtur me vite, mesazhe nga familja dhe miqtë që kishin vdekur. Ata thoshin se duke i ruajtur ata zëra dhe duke i ndarë, u ndihmonte t'a mbanin gjallë shpirtin e të dashurve të tyre. Një vajzë e re dërgoi mesazhin e fundit që kishte dëgjuar nga gjyshja e saj.
Secrets can take many forms. They can be shocking or silly or soulful. They can connect us with our deepest humanity or with people we'll never meet again.
Sekretet mund të marrin forma të ndryshme. Mund të jenë shokuese, qesharake ose shpirtërore. Ato na çojnë tek thellësitë më të mëdha të humanizmit tonë dhe na lidhin me njerëz që nuk i kemi takuar asnjëherë.
Voicemail recording: First saved voice message. Grandma: ♫ It's somebody's birthday today ♫ ♫ Somebody's birthday today ♫ ♫ The candles are lighted ♫ ♫ on somebody's cake ♫ ♫ And we're all invited ♫ ♫ for somebody's sake ♫ You're 21 years old today. Have a real happy birthday, and I love you. I'll say bye for now.
Mesazhi i regjistruar: Mesazhi i parë i ruajtur. Gjyshja: ♫ Është ditëlindja e dikujt sot ♫ ♫ ditëlindja e dikujt sot ♫ ♫ Qirinjtë janë ndezur ♫ ♪ në tortën e dikujt ♫ ♫ Dhe të gjithë ne jemi ftuar ♫ ♫ për hir të dikujt ♫ Sot je bërë 21 vjeçe. Shumë urimë për ditëlindjen dhe të dua. Do them mirupafshim për tani.
FW: Thank you.
FW: Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)
June Cohen: Frank, that was beautiful, so touching. Have you ever sent yourself a postcard? Have you ever sent in a secret to PostSecret?
June Cohen: Frenk, ajo ishte shumë e bukur aq prekëse. A i ke dërguar ndonjëherë vetes kartolinë? A ke dërguar ndonjëherë sekret tek PostSecret?
FW: I have one of my own secrets in every book. I think in some ways, the reason I started the project, even though I didn't know it at the time, was because I was struggling with my own secrets. And it was through crowd-sourcing, it was through the kindness that strangers were showing me, that I could uncover parts of my past that were haunting me.
FW: Në secilin libër kam një sekret timin. Mendoj se në një mënyrë arsyeja që fillova këtë projekt, edhe pse nuk e dija në atë kohë, ishte sepse po luftoja me sekretet e mia. Edhe pse bëhej përmes shumë njerëzve ishte mirësia që kanë treguar të panjohurit ndaj meje, që ka mundësuar zbulimin e pjesëve të së kaluarës sime që më ndiqnin.
JC: And has anyone ever discovered which secret was yours in the book? Has anyone in your life been able to tell?
JC: Dhe a ka zbuluar ndonjëherë dikush cili sekret ishte i yti në libër? A ka mundur ta dallojë dikush në jetën tënde?
FW: Sometimes I share that information, yeah.
FW: Ndonjëherë e ndaj atë informacion, po.
(Laughter)
(Të qeshura)
(Applause)
(Duartrokitje)