Τον περασμένο χρόνο, όλοι παρακολουθούσαν το ίδιο θέαμα, και δεν αναφέρομαι στο «Game of Thrones», αλλά σε ένα τρομακτικό δράμα της πραγματικής ζωής που έχει αποδειχθεί πολύ συναρπαστικό για να το σταματήσεις. Είναι ένα θέαμα με δολοφόνους ως παραγωγούς του και που διαδίδεται σε όλο τον κόσμο μέσω του Διαδικτύου. Τα ονόματά τους έχουν γίνει γνωστά: Τζέιμς Φόλεϊ, Στίβεν Σότλοφ, Ντέιβιντ Χέινς, Άλαν Χένινγκ, Πήτερ Κάσιγκ, Χαρούνα Γιουκάουα, Κέντζι Γκότο Γιόγκο.
For the last year, everyone's been watching the same show, and I'm not talking about "Game of Thrones," but a horrifying, real-life drama that's proved too fascinating to turn off. It's a show produced by murderers and shared around the world via the Internet. Their names have become familiar: James Foley, Steven Sotloff, David Haines, Alan Henning, Peter Kassig, Haruna Yukawa, Kenji Goto Jogo.
Οι αποκεφαλισμοί τους από το Ισλαμικό Κράτος ήταν βάρβαροι, αλλά αν νομίζουμε ότι ήταν ξεπερασμένοι, ότι προέρχονταν από μια μακρινή, σκοτεινή εποχή, τότε κάνουμε λάθος. Ήταν μοναδικά μοντέρνοι, καθώς οι δολοφόνοι έπρατταν γνωρίζοντας καλά ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα συντονίζονταν να τους δουν.
Their beheadings by the Islamic State were barbaric, but if we think they were archaic, from a remote, obscure age, then we're wrong. They were uniquely modern, because the murderers acted knowing well that millions of people would tune in to watch.
Οι τίτλοι εφημερίδων τους αποκάλεσαν αγροίκους και βάρβαρους, γιατί η εικόνα ενός άνδρα που εξουδετερώνει κάποιον άλλο, που του κόβει τον λαιμό με μαχαίρι, ταιριάζει με την ιδέα αρχαίων, πρωτόγονων πρακτικών, που είναι ακριβώς αντίθετες με τους αστικούς, πολιτισμένους τρόπους μας. Εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα. Αλλά αυτή είναι η ειρωνεία. Θεωρούμε ότι ο αποκεφαλισμός δεν έχει να κάνει με εμάς, ακόμα κι όταν επιλέγουμε να τον δούμε στην οθόνη. Αλλά έχει να κάνει με εμάς. Οι αποκεφαλισμοί του Ισλαμικού Κράτους δεν είναι αρχαίοι ή μακρινοί. Είναι ένα παγκόσμιο γεγονός του 21ου αιώνα, ένα γεγονός που διαδραματίζεται στα σαλόνια μας, στα γραφεία μας, στις οθόνες του υπολογιστή μας. Βασίζονται απολύτως στη δύναμη που έχει η τεχνολογία στο να μας ενώνει. Κι είτε μας αρέσει ή όχι, ο καθένας που το παρακολουθεί, είναι μέρος του θεάματος.
The headlines called them savages and barbarians, because the image of one man overpowering another, killing him with a knife to the throat, conforms to our idea of ancient, primitive practices, the polar opposite of our urban, civilized ways. We don't do things like that. But that's the irony. We think a beheading has nothing to do with us, even as we click on the screen to watch. But it is to do with us. The Islamic State beheadings are not ancient or remote. They're a global, 21st century event, a 21st century event that takes place in our living rooms, at our desks, on our computer screens. They're entirely dependent on the power of technology to connect us. And whether we like it or not, everyone who watches is a part of the show.
Και πολλοί είναι αυτοί που παρακολουθούν. Δεν ξέρουμε ακριβώς πόσοι. Προφανώς, είναι δύσκολο να υπολογίσουμε. Αλλά, για παράδειγμα, ένα γκάλοπ στη Μ. Βρετανία, τον Αύγουστο του 2014, υπολόγισε ότι 1,2 εκατομμύρια άτομα παρακολούθησαν τον αποκεφαλισμό του Τζέιμς Φόλεϊ λίγες μέρες αφότου έγινε διαθέσιμος. Κι αυτός ο αριθμός είναι μόνο για τις πρώτες μέρες, και μόνο για τη Βρετανία. Ένα παρόμοιο γκάλοπ έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Νοέμβριο του 2014 και έδειξε ότι το 9% των συμμετεχόντων είχε παρακολουθήσει βίντεο αποκεφαλισμών, κι ένα 23% είχε παρακολουθήσει τα βίντεο, αλλά τα σταμάτησε πριν δείξουν το θάνατο. Το 9% μπορεί να είναι μια μικρή μειοψηφία για όλους όσοι θα μπορούσαν να τα δουν, αλλά και πάλι είναι μεγάλος αριθμός. Και ασφαλώς, όλο αυτό το πλήθος αυξάνεται συνεχώς, καθώς κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι τα κατεβάζουν και τα παρακολουθούν.
And lots of people watch. We don't know exactly how many. Obviously, it's difficult to calculate. But a poll taken in the UK, for example, in August 2014, estimated that 1.2 million people had watched the beheading of James Foley in the few days after it was released. And that's just the first few days, and just Britain. A similar poll taken in the United States in November 2014 found that nine percent of those surveyed had watched beheading videos, and a further 23 percent had watched the videos but had stopped just before the death was shown. Nine percent may be a small minority of all the people who could watch, but it's still a very large crowd. And of course that crowd is growing all the time, because every week, every month, more people will keep downloading and keep watching.
Αν γυρίσουμε 11 χρόνια πίσω, προτού εμφανιστούν οι ιστότοποι όπως το YouTube και το Facebook, υπήρχε μια παρόμοια ιστορία. Όταν αθώοι πολίτες όπως οι Ντάνιελ Περλ, Νικ Μπεργκ, Πολ Τζόνσον, αποκεφαλίστηκαν, τα βίντεο αυτά προβλήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ.
If we go back 11 years, before sites like YouTube and Facebook were born, it was a similar story. When innocent civilians like Daniel Pearl, Nick Berg, Paul Johnson, were beheaded, those videos were shown during the Iraq War.
Ο αποκεφαλισμός του Νικ Μπεργκ έγινε γρήγορα μία από τις πιο συχνές αναζητήσεις στο Διαδίκτυο. Μέσα σε μια μέρα, ήταν η νούμερο ένα αναζήτηση σε μηχανές αναζήτησης όπως οι Google, Lycos, Yahoo. Την εβδομάδα μετά τον αποκεφαλισμό του Νικ Μπεργκ, αυτές ήταν οι 10 πιο διάσημες αναζητήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βίντεο αποκεφαλισμού του Μπεργκ παρέμεινε το πιο διάσημο για μια βδομάδα, κι ήταν η δεύτερη πιο δημοφιλής αναζήτηση για όλο τον μήνα του Μαΐου, και συναγωνιζόταν μόνο με το «American Idol». Η σχετική με την Αλ-Κάιντα ιστοσελίδα που πρόβαλε τον αποκεφαλισμό του Μπεργκ έπρεπε να κλείσει μέσα σε λίγες μέρες λόγω υψηλής επισκεψιμότητας της σελίδας. Ένας Ολλανδός κάτοχος ιστοσελίδας είπε ότι ο αριθμός των καθημερινών επισκέψεων ανέβαινε από 300.000 σε 750.000 κάθε φορά που έδειχναν αποκεφαλισμούς στο Ιράκ. Είπε στους δημοσιογράφους, 18 μήνες μετά, ότι οι αποκεφαλισμοί είχαν κατεβεί εκατομμύρια φορές, κι αυτή είναι μόνο μία σελίδα. Ένα παρόμοιο σκηνικό είχε παρατηρηθεί ξανά και ξανά όταν βίντεο αποκεφαλισμών κυκλοφορούσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ.
Nick Berg's beheading quickly became one of the most searched for items on the Internet. Within a day, it was the top search term across search engines like Google, Lycos, Yahoo. In the week after Nick Berg's beheading, these were the top 10 search terms in the United States. The Berg beheading video remained the most popular search term for a week, and it was the second most popular search term for the whole month of May, runner-up only to "American Idol." The al-Qaeda-linked website that first showed Nick Berg's beheading had to close down within a couple of days due to overwhelming traffic to the site. One Dutch website owner said that his daily viewing figures rose from 300,000 to 750,000 every time a beheading in Iraq was shown. He told reporters 18 months later that it had been downloaded many millions of times, and that's just one website. A similar pattern was seen again and again when videos of beheadings were released during the Iraq War.
Σελίδες κοινωνικής δικτύωσης προσέφεραν πανεύκολη πρόσβαση σε τέτοιες εικόνες, αλλά αν κοιτάξουμε λίγο πιο πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι πρώτη η κάμερα δημιούργησε αυτό το νέο είδος κοινού στην ιστορία των αποκεφαλισμών ως ένα δημόσιο θέαμα. Με το που εμφανίστηκε η κάμερα στη σκηνή, χρόνια πριν, στις 17 Ιουνίου του 1939, είχε μια άμεση και αδιαμφισβήτητη επίδραση.
Social media sites have made these images more accessible than ever before, but if we take another step back in history, we'll see that it was the camera that first created a new kind of crowd in our history of beheadings as public spectacle. As soon as the camera appeared on the scene, a full lifetime ago on June 17, 1939, it had an immediate and unequivocal effect.
Τότε, κινηματογραφήθηκε ο πρώτος δημόσιος αποκεφαλισμός στη Γαλλία. Ήταν η εκτέλεση με γκιλοτίνα του Γερμανού κατά συρροήν δολοφόνου, Όιγκεν Βάιντμαν έξω από τη φυλακή Σεντ Πιερ στις Βερσαλίες. Ο Βάιντμαν θα εκτελούνταν νωρίς το πρωί, όπως συνηθιζόταν τότε, αλλά ο εκτελεστής του ήταν καινούργιος στο επάγγελμα, κι είχε υποτιμήσει το χρονικό διάστημα που θα του έπαιρνε η προετοιμασία. Έτσι, ο Βάιντμαν εκτελέστηκε στις 4:30 το πρωί, που εκείνη την ώρα τον Ιούνιο, υπήρχε αρκετό φως για να τραβηχτούν φωτογραφίες, κι ένας θεατής από το κοινό κινηματογράφησε το γεγονός, χωρίς να το γνωρίζουν οι αρχές. Τραβήχτηκαν επίσης διάφορες φωτογραφίες, και μπορεί κανείς και σήμερα να δει την ταινία στο διαδίκτυο και να κοιτάξει τις φωτογραφίες. Τη μέρα της εκτέλεσης του Βάιντμαν, το κοινό χαρακτηρίστηκε «απείθαρχο» και «αηδιαστικό» από τα έντυπα, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα σε σχέση με τα εκατομμύρια ανώνυμα άτομα που μπορούν σήμερα να μελετήσουν το γεγονός ξανά και ξανά, να παγώσουν την εικόνα σε κάθε λεπτομέρεια.
That day, the first film of a public beheading was created in France. It was the execution, the guillotining, of a German serial killer, Eugen Weidmann, outside the prison Saint-Pierre in Versailles. Weidmann was due to be executed at the crack of dawn, as was customary at the time, but his executioner was new to the job, and he'd underestimated how long it would take him to prepare. So Weidmann was executed at 4:30 in the morning, by which time on a June morning, there was enough light to take photographs, and a spectator in the crowd filmed the event, unbeknownst to the authorities. Several still photographs were taken as well, and you can still watch the film online today and look at the photographs. The crowd on the day of Weidmann's execution was called "unruly" and "disgusting" by the press, but that was nothing compared to the untold thousands of people who could now study the action over and over again, freeze-framed in every detail.
Μπορεί η κάμερα να έκανε αυτές τις σκηνές πιο προσβάσιμες από ποτέ, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Αν κάνουμε ένα μεγαλύτερο βήμα πίσω στην ιστορία, θα δούμε ότι για όσο γίνονταν δημόσιες δικαστικές εκτελέσεις και αποκεφαλισμοί υπήρχε και κοινό που παρακολουθούσε. Στο Λονδίνο, στις αρχές του 19ου αιώνα, υπήρχαν τέσσερις ή πέντε χιλιάδες άτομα που παρακολουθούσαν τους απαγχονισμούς. Υπήρχαν 40.000 ή 50.000 που έβλεπαν έναν διάσημο εγκληματία να πεθαίνει. Και ο αποκεφαλισμός, που ήταν σπάνιος τότε στην Αγγλία, προσέλκυε ακόμα περισσότερους.
The camera may have made these scenes more accessible than ever before, but it's not just about the camera. If we take a bigger leap back in history, we'll see that for as long as there have been public judicial executions and beheadings, there have been the crowds to see them. In London, as late as the early 19th century, there might be four or five thousand people to see a standard hanging. There could be 40,000 or 50,000 to see a famous criminal killed. And a beheading, which was a rare event in England at the time, attracted even more.
Τον Μάιο του 1820, πέντε άντρες, γνωστοί κι ως, «Οι Συνωμότες της Οδού Κάτο», εκτελέστηκαν στο Λονδίνο για τον σχεδιασμό της δολοφονίας μελών της Βρετανικής κυβέρνησης. Κρεμάστηκαν κι έπειτα αποκεφαλίστηκαν. Ήταν ένα αποτρόπαιο θέαμα. Έκοψαν το κεφάλι του καθενός και το κράτησαν μπροστά στο κοινό. Και 100.000 άνθρωποι, δηλαδή 10.000 επιπλέον άτομα από όσα χωράνε στο Στάδιο Γουέμπλεϊ, είχαν έρθει να παρακολουθήσουν. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με κόσμο. Είχαν νοικιάσει παράθυρα και οροφές. Είχαν σκαρφαλώσει σε καρότσες και κάρα στο δρόμο. Σκαρφάλωναν στους φανοστάτες. Σε μέρες δημοφιλών εκτελέσεων, άνθρωποι πέθαιναν μέσα στην κοσμοσυρροή.
In May 1820, five men known as the Cato Street Conspirators were executed in London for plotting to assassinate members of the British government. They were hung and then decapitated. It was a gruesome scene. Each man's head was hacked off in turn and held up to the crowd. And 100,000 people, that's 10,000 more than can fit into Wembley Stadium, had turned out to watch. The streets were packed. People had rented out windows and rooftops. People had climbed onto carts and wagons in the street. People climbed lamp posts. People had been known to have died in the crush on popular execution days.
Τα στοιχεία φανερώνουν ότι καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας των δημόσιων αποκεφαλισμών και δημόσιων εκτελέσεων, η τεράστια πλειοψηφία όσων είχαν έρθει να τις παρακολουθήσουν ήταν είτε ενθουσιασμένοι ή, στην καλύτερη, ασυγκίνητοι. Η αποστροφή ήταν συγκριτικά σπάνια, κι ακόμα κι όταν οι άνθρωποι νιώθουν αποστροφή και τρόμο, αυτό δεν τους εμποδίζει από το να έρθουν και να παρακολουθήσουν.
Evidence suggests that throughout our history of public beheadings and public executions, the vast majority of the people who come to see are either enthusiastic or, at best, unmoved. Disgust has been comparatively rare, and even when people are disgusted and are horrified, it doesn't always stop them from coming out all the same to watch.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα της ανθρώπινης ικανότητας να βλέπει έναν αποκεφαλισμό και να μην επηρεάζεται, αλλά ακόμα και να απογοητεύεται, ήταν η εμφάνιση της γκιλοτίνας στη Γαλλία το 1792, της διάσημης αυτής μηχανής αποκεφαλισμού. Για εμάς, στον 21ο αιώνα, η γκιλοτίνα μπορεί να μοιάζει με ένα τερατώδες δημιούργημα, αλλά για το πρώτο κοινό που την είδε, ήταν στην πραγματικότητα απογοήτευση. Είχαν συνηθίσει να βλέπουν παρατεταμένες, βασανιστικές εκτελέσεις στη σκαλωσιά, όπου οι άνθρωποι ακρωτηριάζονταν, καίγονταν και διαμελίζονταν αργά. Για εκείνους, να βλέπουν την γκιλοτίνα σε λειτουργία, ήταν τόσο γρήγορο, δεν πρόσφερε κάποιο θέαμα. Η λεπίδα έπεφτε, το κεφάλι έπεφτε στο καλάθι και χανόταν αμέσως, και φώναζαν, «Φέρε πίσω την αγχόνη, φέρε πίσω την ξύλινη αγχόνη!»
Perhaps the most striking example of the human ability to watch a beheading and remain unmoved and even be disappointed was the introduction in France in 1792 of the guillotine, that famous decapitation machine. To us in the 21st century, the guillotine may seem like a monstrous contraption, but to the first crowds who saw it, it was actually a disappointment. They were used to seeing long, drawn-out, torturous executions on the scaffold, where people were mutilated and burned and pulled apart slowly. To them, watching the guillotine in action, it was so quick, there was nothing to see. The blade fell, the head fell into a basket, out of sight immediately, and they called out, "Give me back my gallows, give me back my wooden gallows."
Το τέλος των βασανιστικών δημόσιων δικαστικών εκτελέσεων σε Ευρώπη κι Αμερική είχε εν μέρει να κάνει με το ότι ήταν πιο ανθρώπινες έναντι στους εγκληματίες, αλλά κι εν μέρει επειδή το κοινό αρνούνταν πεισματικά να συμπεριφερθεί όπως άρμοζε. Όλο και πιο συχνά, η μέρα της εκτέλεσης θύμιζε περισσότερο πανηγύρι παρά μια σοβαρή τελετή.
The end of torturous public judicial executions in Europe and America was partly to do with being more humane towards the criminal, but it was also partly because the crowd obstinately refused to behave in the way that they should. All too often, execution day was more like a carnival than a solemn ceremony.
Σήμερα, μια δημόσια εκτέλεση στην Ευρώπη και την Αμερική είναι αδιανόητη, αλλά υπάρχουν άλλα σενάρια που πρέπει να μας κάνουν προσεκτικούς προτού σκεφτούμε ότι σήμερα τα πράγματα διαφέρουν κι ότι πλέον δεν συμπεριφερόμαστε έτσι.
Today, a public judicial execution in Europe or America is unthinkable, but there are other scenarios that should make us cautious about thinking that things are different now and we don't behave like that anymore.
Πάρτε, για παράδειγμα, τα περιστατικά όπου ενθαρρύνονται οι αυτοκτονίες. Όταν δηλαδή το πλήθος συγκεντρώνεται για να δει κάποιον που έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή ενός δημόσιου κτιρίου για να αυτοκτονήσει, και το κοινό φωνάζει και χλευάζει, «Τελείωνε! Άντε πήδα!» Αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Μια εφημερίδα το 1981 έδειξε ότι σε 10 από 21 απειλές για απόπειρα αυτοκτονίας, υπήρξαν περιστατικά όπου το κοινό χλεύαζε και ενθάρρυνε την αυτοκτονία. Και υπήρχαν φέτος περιστατικά που αναφέρθηκαν στον τύπο. Γι' αυτό το περιστατικό είχαν γίνει εκτενείς αναφορές στο Τέλφορντ του Σρόπσαϊρ τον Μάρτιο αυτής της χρονιάς.
Take, for example, the incidents of suicide baiting. This is when a crowd gathers to watch a person who has climbed to the top of a public building in order to kill themselves, and people in the crowd shout and jeer, "Get on with it! Go on and jump!" This is a well-recognized phenomenon. One paper in 1981 found that in 10 out of 21 threatened suicide attempts, there was incidents of suicide baiting and jeering from a crowd. And there have been incidents reported in the press this year. This was a very widely reported incident in Telford and Shropshire in March this year.
Κι όταν αυτό συμβαίνει σήμερα, οι άνθρωποι τραβάνε φωτογραφίες και βίντεο με τα κινητά τους και τα αναρτούν στο Διαδίκτυο. Όταν γίνεται λόγος για άγριους δολοφόνους που αναρτούν βίντεο αποκεφαλισμών, το Διαδίκτυο έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος κοινού. Σήμερα, η δράση διαδραματίζεται σε ένα μακρινό χρόνο και χώρο, που δίνει στον θεατή μια αίσθηση αποσύνδεσης απ' όσα γίνονται, μια αίσθηση απόστασης. Δεν έχει καμία σχέση με εμένα. Έχει ήδη συμβεί. Μας προσφέρεται ακόμα μια αίσθηση οικειότητας άνευ προηγουμένου. Σήμερα, μας προσφέρεται θέση στην πρώτη σειρά. Μπορούμε όλοι να τα δούμε μόνοι μας, στον δικό μας χρόνο και χώρο, και κανείς δεν χρειάζεται να μάθει ότι επιλέξαμε να το δούμε.
And when it happens today, people take photographs and they take videos on their phones and they post those videos online. When it comes to brutal murderers who post their beheading videos, the Internet has created a new kind of crowd. Today, the action takes place in a distant time and place, which gives the viewer a sense of detachment from what's happening, a sense of separation. It's nothing to do with me. It's already happened. We are also offered an unprecedented sense of intimacy. Today, we are all offered front row seats. We can all watch in private, in our own time and space, and no one need ever know that we've clicked on the screen to watch.
Αυτή η αίσθηση απόστασης -- από τους άλλους ανθρώπους, από το ίδιο το γεγονός -- μοιάζει να είναι το κλειδί για να καταλάβουμε γιατί μπορούμε να το παρακολουθούμε, κι υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους το Διαδίκτυο δημιουργεί μια αίσθηση αποστασιοποίησης που μοιάζει να καταρρίπτει την ηθική ευθύνη καθενός. Οι διαδικτυακές μας δραστηριότητες έρχονται συχνά σε αντίθεση με τη ζωή, καθώς όσα κάνουμε διαδικτυακά είναι κάπως λιγότερο ρεαλιστικά. Νιώθουμε λιγότερο υπεύθυνοι για τις πράξεις μας όταν επικοινωνούμε διαδικτυακά. Υπάρχει μια αίσθηση ανωνυμίας, μια αίσθηση μη ορατότητας, και νιώθουμε λιγότερο υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά μας. Το Διαδίκτυο κάνει επίσης πιο εύκολο να πέσουμε κατά λάθος πάνω σε πράγματα που συνήθως θα αποφεύγαμε στην καθημερινή μας ζωή. Σήμερα, ένα βίντεο μπορεί να αρχίσει προτού καταλάβεις ότι το βλέπεις. Ή μπορεί να μπεις στον πειρασμό να δεις όσα δε θα έβλεπες στην καθημερινότητα σου ή που δε θα έβλεπες εάν ήσουν εκείνη την ώρα με άλλους. Κι όταν η πράξη έχει ήδη καταγραφεί και διαδραματίζεται σε μακρινό χρόνο και χώρο, το να το βλέπεις μοιάζει με κάτι παθητικό. Δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω. Έχει ήδη συμβεί.
This sense of separation -- from other people, from the event itself -- seems to be key to understanding our ability to watch, and there are several ways in which the Internet creates a sense of detachment that seems to erode individual moral responsibility. Our activities online are often contrasted with real life, as though the things we do online are somehow less real. We feel less accountable for our actions when we interact online. There's a sense of anonymity, a sense of invisibility, so we feel less accountable for our behavior. The Internet also makes it far easier to stumble upon things inadvertently, things that we would usually avoid in everyday life. Today, a video can start playing before you even know what you're watching. Or you may be tempted to look at material that you wouldn't look at in everyday life or you wouldn't look at if you were with other people at the time. And when the action is pre-recorded and takes place in a distant time and space, watching seems like a passive activity. There's nothing I can do about it now. It's already happened.
Όλα αυτά μας διευκολύνουν ως χρήστες του Διαδικτύου να υποκύψουμε στην περιέργειά μας για τον θάνατο, να ξεπεράσουμε τα προσωπικά μας όρια, να δοκιμάσουμε την αίσθηση της έκπληξης, να εξερευνήσουμε την αίσθηση της έκπληξης.
All these things make it easier as an Internet user for us to give in to our sense of curiosity about death, to push our personal boundaries, to test our sense of shock, to explore our sense of shock.
Αλλά δεν είμαστε παθητικοί όταν τα βλέπουμε. Αντιθέτως, εκπληρώνουμε την επιθυμία του δολοφόνου να τον δούμε. Όταν το θύμα αποκεφαλισμού είναι δεμένο και ανυπεράσπιστο, αναπόφευκτα εκείνος ή εκείνη γίνεται ένα πιόνι στην παράσταση του δολοφόνου. Σε αντίθεση με ένα κεφάλι σαν τρόπαιο από το πεδίο μάχης, που συμβολίζει την τύχη και επιδεξιότητα που χρειάζονται για να νικήσεις στη μάχη, όταν ο αποκεφαλισμός σκηνοθετείται, όταν είναι ουσιαστικά ένα θεατρικό έργο, η δύναμη προέρχεται από την υποδοχή της πράξης του δολοφόνου. Με άλλα λόγια, το να το βλέπεις είναι μεγάλο μέρος της πράξης. Το γεγονός δεν διαδραματίζεται πια σε μία μόνο τοποθεσία και σε συγκεκριμένο χρόνο, όπως κάποτε, και όπως μοιάζει να γίνεται και σήμερα. Τώρα το γεγονός επιμηκύνεται σε χρόνο και τόπο, κι όλοι όσοι το παρακολουθούν παίζουν το ρόλο τους.
But we're not passive when we watch. On the contrary, we're fulfilling the murderer's desire to be seen. When the victim of a decapitation is bound and defenseless, he or she essentially becomes a pawn in their killer's show. Unlike a trophy head that's taken in battle, that represents the luck and skill it takes to win a fight, when a beheading is staged, when it's essentially a piece of theater, the power comes from the reception the killer receives as he performs. In other words, watching is very much part of the event. The event no longer takes place in a single location at a certain point in time as it used to and as it may still appear to. Now the event is stretched out in time and place, and everyone who watches plays their part.
Πρέπει να σταματήσουμε να παρακολουθούμε, αλλά ξέρουμε πως δεν θα το κάνουμε. Η ιστορία λέει ότι δεν θα το κάνουμε, κι οι δολοφόνοι το ξέρουν επίσης.
We should stop watching, but we know we won't. History tells us we won't, and the killers know it too.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μπρούνο Τζιουσάνι: Ευχαριστώ. Άσε με να το πάρω. Ευχαριστώ. Ας έρθουμε εδώ. Καθώς ετοιμάζουν την επόμενη παρουσίαση, θέλω να σε ρωτήσω αυτό που πολλοί ίσως θέλουν να ρωτήσουν, δηλαδή, πώς έτυχε και ενδιαφέρθηκες για αυτό το θέμα;
Bruno Giussani: Thank you. Let me get this back. Thank you. Let's move here. While they install for the next performance, I want to ask you the question that probably many here have, which is how did you get interested in this topic?
Φράνσις Λάρσον: Δούλευα σε ένα μουσείο που λέγεται Πιτ Ρίβερς στην Οξφόρδη, διάσημο για την έκθεση συρρικνωμένων κεφαλιών από την Ν. Αμερική. Οι άνθρωποι έλεγαν, «Ω, το μουσείο των συρρικνωμένων κεφαλιών!» Εκείνη την εποχή έκανα εργασία πάνω στην ιστορία των επιστημονικών συλλογών από κρανία. Δούλευα πάνω στις συλλογές κρανίων, και μου φάνηκε ειρωνικό που άνθρωποι έρχονταν για να δουν μια αιματηρή, πρωτόγονη, άγρια κουλτούρα που σχεδόν τη φαντασιώνονταν και τη δημιουργούσαν χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνουν όσα παρακολουθούσαν, και ταυτόχρονα όλο αυτό το πλήθος, και μιλάω για εκατοντάδες χιλιάδες κρανία στο μουσείο μας, σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική, στήριζαν το κυνήγι του Διαφωτισμού της επιστημονικής λογικής. Έτσι, ήθελα να το αντιστρέψω και να πω, «Ας κοιτάξουμε εμάς». Κοιτάμε μέσα από τη γυάλινη θήκη αυτά τα συρρικνωμένα κεφάλια. Ας κοιτάξουμε την ιστορία μας και την πολιτισμική εμμονή μας με αυτά. ΜΤ: Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες.
Frances Larson: I used to work at a museum called the Pitt Rivers Museum in Oxford, which was famous for its display of shrunken heads from South America. People used to say, "Oh, the shrunken head museum, the shrunken head museum!" And at the time, I was working on the history of scientific collections of skulls. I was working on the cranial collections, and it just struck me as ironic that here were people coming to see this gory, primitive, savage culture that they were almost fantasizing about and creating without really understanding what they were seeing, and all the while these vast -- I mean hundreds of thousands of skulls in our museums, all across Europe and the States -- were kind of upholding this Enlightenment pursuit of scientific rationality. So I wanted to kind of twist it round and say, "Let's look at us." We're looking through the glass case at these shrunken heads. Let's look at our own history and our own cultural fascination with these things. BG: Thank you for sharing that.
ΦΛ: Ευχαριστώ.
FL: Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)