I'm going to talk about some of my discoveries around the world through my work. These are not discoveries of planets or new technologies or science. They're discoveries of people and the way people are, and new leadership.
Ik ga praten over een aantal van mijn ontdekkingen over de hele wereld door mijn werk. Dit zijn geen ontdekkingen van planeten of nieuwe technologieën of wetenschap. Het zijn ontdekkingen van mensen, de manier waarop mensen bestaan en van nieuw leiderschap.
This is Benki. Benki is a leader of the Ashaninka Nation. His people live in Brazil and in Peru. Benki comes from a village so remote up in the Amazon that to get there, either you have to fly and land on water, or go by canoe for several days. I met Benki three years ago in Sao Paulo when I'd brought him and other leaders from indigenous peoples to meet with me and leaders from around the world, because we wanted to learn from each other. We wanted to share our stories with each other.
Dit is Benki. Benki is een leider van het Ashaninka volk. Zijn mensen wonen in Brazilië en in Peru. Benki komt uit een dorp zo afgelegen in het Amazonegebied dat om daar te komen, je ofwel moet vliegen en landen op het water, ofwel een kanoreis van meerdere dagen moet ondernemen. Ik ontmoette Benki drie jaar geleden in Sao Paulo toen ik hem en andere leiders van inheemse volkeren samenbracht voor een ontmoeting met mij en leiders uit de hele wereld, want we wilden van elkaar leren. We wilden onze verhalen met elkaar delen.
The Ashaninka people are known throughout South America for their dignity, their spirit and their resistance, starting with the Incas and continuing through the 19th century with the rubber tappers. Today's biggest threat to the Ashaninka people and to Benki comes from illegal logging -- the people who come into the beautiful forest and cut down ancient mahogany trees, float them down the river to world markets. Benki knew this. He could see what was happening to his forest, to his environment, because he was taken under his grandfather's wing when he was only two years old to begin to learn about the forest and the way of life of his people. His grandfather died when he was only 10. And at that young age, 10 years old, Benki became the paje of his community. Now, in the Ashaninka tradition and culture, the paje is the most important person in the community. This is the person who contains within him all the knowledge, all the wisdom of centuries and centuries of life, and not just about his people, but about everything that his people's survival depended on: the trees, the birds, the water, the soil, the forest. So when he was only 10 and he became the paje, he began to lead his people. He began to talk to them about the forest that they needed to protect, the way of life they needed to nurture. He explained to them that it was not a question of survival of the fittest; it was a question of understanding what they needed to survive and to protect that.
De Ashaninka mensen zijn bekend in heel Zuid-Amerika om hun waardigheid, hun geest en hun weerstand, van de Inca’s tot de rubbertappers tijdens de gehele 19e eeuw. Vandaag komt de grootste bedreiging voor de Ashaninka mensen en voor Benki van de illegale houtkap - mensen die in het mooie bos komen, eeuwenoude mahoniebomen kappen en ze laten afdrijven op de rivier naar de wereldmarkt. Benki wist dit. Hij kon zien wat er gebeurde met zijn bos, met zijn omgeving, want onder de vleugels van zijn grootvader was hij, nog maar twee jaar oud, beginnen te leren over het bos en de manier van leven van zijn volk. Zijn grootvader stierf toen hij nog maar 10 was. Op die jonge leeftijd, 10 jaar oud, werd Benki de paje van zijn gemeenschap. In de Ashaninka traditie en cultuur, is de paje de belangrijkste persoon in de gemeenschap. Deze persoon bevat alle kennis, alle wijsheid van eeuwen en eeuwen van het leven, niet alleen over zijn volk, maar over alles waar het overleven van zijn volk afhankelijk van is: de bomen, de vogels, het water, de bodem, het bos. Slechts 10 jaar oud werd hij de paje en begon hij zijn volk te leiden. Hij begon met ze te praten over het bos dat ze nodig moesten beschermen en de manier van leven die ze moesten koesteren. Hij legde hen uit dat het geen kwestie van ‘survival of the fittest’ was. Het ging erom te begrijpen wat ze nodig hadden om te overleven en om dat te beschermen.
Eight years later, when he was a young man of 18, Benki left the forest for the first time. He went 3,000 miles on an odyssey to Rio to the Earth Summit to tell the world what was happening in his tiny, little corner. And he went because he hoped the world would listen. Some did, not everybody. But if you can imagine this young man with his headdress and his flowing robe, learning a new language, Portuguese, not to mention English, going to Rio, building a bridge to reach out to people he'd never met before -- a pretty hostile world. But he wasn't dismayed.
Acht jaar later, toen hij een jonge man van 18 was, verliet Benki het bos voor de eerste keer. Hij legde 5000 kilometer af op een odyssee naar de Wereldconferentie in Rio om de wereld te vertellen wat er gebeurde in zijn kleine, kleine uithoek. Hij ging in de hoop dat de wereld zou luisteren. Sommigen deden dat, maar niet iedereen. Stel je deze jonge man voor die met zijn hoofdtooi en wapperende mantel Portugees gaat leren, om nog niet te spreken over Engels, naar Rio gaat, een brug bouwt naar mensen die hij nooit had ontmoet - een behoorlijk vijandige wereld. Maar hij werd er niet door afgeschrikt.
Benki came back to his village full of ideas -- new technologies, new research, new ways of understanding what was going on. Since that time, he's continued to work with his people, and not only the Ashaninka Nation, but all the peoples of the Amazon and beyond. He's built schools to teach children to care for the forest. Together, he's led the reforestation of over 25 percent of the land that had been destroyed by the loggers. He's created a cooperative to help people diversify their livelihoods. And he's brought the internet and satellite technology to the forest -- both so that people themselves could monitor the deforestation, but also that he could speak from the forest to the rest of the world. If you were to meet Benki and ask him, "Why are you doing this? Why are you putting yourself at risk? Why are you making yourself vulnerable to what is often a hostile world?" he would tell you, as he told me, "I asked myself," he said, "What did my grandparents and my great-grandparents do to protect the forest for me? And what am I doing?"
Benki kwam vol ideeën terug naar zijn dorp met nieuwe technologieën, nieuw onderzoek, nieuwe manieren om te begrijpen wat er gaande was. Sinds die tijd, bleef hij werken met zijn volk, en niet alleen met het Ashaninka volk, maar met alle volkeren van de Amazone en daarbuiten. Hij heeft scholen gebouwd om kinderen te leren zorgen voor het bos. Samen met anderen leidde hij de herbebossing van meer dan 25 procent van het land dat verwoest was door de houthakkers. Hij creëerde een samenwerkingsverband om mensen hun levensonderhoud te helpen diversifiëren. Hij bracht het internet en satelliettechnologie naar het bos - zodat de mensen zelf de ontbossing zouden kunnen controleren, maar ook dat hij vanuit het bos met de rest van de wereld kon spreken. Als je Benki zou ontmoeten en hem vragen: "Waarom doe je dit? Waarom breng je jezelf in gevaar? Waarom maak je jezelf kwetsbaar voor wat vaak een vijandige wereld is? ' zou hij je vertellen, zoals hij mij vertelde: "Ik vroeg mezelf af," zei hij, 'Wat hebben mijn grootouders en mijn overgrootouders vóór mij gedaan om het bos te beschermen? Wat doe ik? '
So when I think of that, I wonder what our grandchildren and our great-grandchildren, when they ask themselves that question, I wonder how they will answer. For me, the world is veering towards a future we don't much want when we really think about it deep inside. It's a future we don't know the details of, but it's a future that has signs, just like Benki saw the signs around him. We know we are running out of what we need. We're running out of fresh water. We're running out of fossil fuels. We're running out of land. We know climate change is going to affect all of us. We don't know how, but we know it will. And we know that there will be more of us than ever before -- five times as many people in 40 years than 60 years ago. We are running out of what we need. And we also know that the world has changed in other ways, that since 1960 there are one-third as many new countries that exist as independent entities on the planet. Egos, systems of government -- figuring it out -- massive change. And in addition to that, we know that five other really big countries are going to have a say in the future, a say we haven't even really started to hear yet -- China, India, Russia, South Africa and Benki's own Brazil, where Benki got his civil rights only in the 1988 constitution.
Als ik daaraan denk, vraag ik me af wat onze kleinkinderen en onze achterkleinkinderen, als ze zich die vraag stellen, zullen antwoorden. Voor mij is de wereld op weg naar een toekomst die we eigenlijk niet willen als we er echt diep over nadenken. Het is een toekomst waar we de details niet van kennen, maar het is een toekomst met signalen, net als de signalen die Benki om zich heen zag. We weten dat we er een tekort komt aan wat we nodig hebben. Het zoetwater raakt op. De fossiele brandstoffen raken op. Er is te weinig landbouwareaal. We weten dat de klimaatverandering ons allemaal gaat beïnvloeden. We weten niet hoe, maar we weten dat het zal komen. We weten dat er meer van ons zullen zijn dan ooit tevoren - over 40 jaar vijf keer zoveel mensen dan 60 jaar geleden. We krijgen tekorten van wat we nodig hebben. We weten ook dat de wereld op andere manieren is veranderd, dat er sinds 1960 een derde aan nieuwe landen is bijgekomen als zelfstandige entiteiten op de planeet. Ego's, overheidssystemen - het uitzoekend - enorme verandering. Daarbij weten we dat vijf andere, echt grote landen inspraak gaan hebben in de toekomst, inspraak die we tot nog toe niet begonnen zijn te horen - China, India, Rusland, Zuid-Afrika en Benki's eigen Brazilië, waar Benki zijn burgerlijke rechten pas kreeg door de grondwet van 1988.
But you know all that. You know more than Benki knew when he left his forest and went 3,000 miles. You also know that we can't just keep doing what we've always done, because we'll get the results we've always gotten. And this reminds me of something I understand Lord Salisbury said to Queen Victoria over a hundred years ago, when she was pressing him, "Please change." He said, "Change? Why change? Things are bad enough as they are." We have to change. It's imperative to me, when I look around the world, that we need to change ourselves. We need new models of what it means to be a leader. We need new models of being a leader and a human in the world.
Maar dat weet je al. Je weet meer dan Benki wist toen hij zijn bos verliet voor een reis van 5000 km. Je weet ook dat we niet gewoon kunnen blijven doen wat we altijd hebben gedaan, want dan zullen we de resultaten krijgen die we altijd al hebben gekregen. Dit herinnert me aan iets dat Lord Salisbury meer dan honderd jaar geleden tegen koningin Victoria zei, toen ze bij hem aandrong: "Verander alstublieft." Hij zei: "Veranderen? Waarom veranderen? De dingen zijn al erg genoeg zoals ze zijn.” We moeten veranderen. Het lijkt mij vanzelfsprekend dat, als ik de hele wereld bekijk, we onszelf moeten veranderen. We hebben nieuwe voorbeelden nodig van wat het betekent om een leider te zijn. We hebben nieuwe voorbeelden nodig van leider-zijn en mens-zijn in deze wereld.
I started life as a banker. Now I don't admit to that to anybody but my very close friends. But for the past eight years, I've done something completely different. My work has taken me around the world, where I've had the real privilege of meeting people like Benki and many others who are making change happen in their communities -- people who see the world differently, who are asking different questions, who have different answers, who understand the filters that they wear when they go out into the world.
Ik begon als een bankier. Dat vertel ik alleen maar aan mijn beste vrienden. Maar in de afgelopen acht jaar heb ik iets heel anders gedaan. Mijn werk bracht mij over de hele wereld, waar ik het voorrecht had om mensen zoals Benki te ontmoeten en vele anderen die veranderingen brengen in hun gemeenschappen - mensen die de wereld anders zien, die andere vragen stellen en andere antwoorden hebben. Ze begrijpen de filters die ze dragen als ze de wereld in gaan.
This is Sanghamitra. Sanghamitra comes from Bangalore. I met Sanghamitra eight years ago when I was in Bangalore organizing a workshop with leaders of different NGO's working in some of the hardest aspects of society. Sanghamitra didn't start life as a leader of an NGO, she started her career as university professor, teaching English literature. But she realized that she was much too detached from the world doing that. She loved it, but she was too detached. And so in 1993, a long time ago, she decided to start a new organization called Samraksha focused on one of the hardest areas, one of the hardest issues in India -- anywhere in the world at the time -- HIV/AIDS. Since that time, Samraksha has grown from strength to strength and is now one of the leading health NGO's in India. But if you just think about the state of the world and knowledge of HIV/AIDS in 1993 -- in India at that time it was skyrocketing and nobody understood why, and everyone was actually very, very afraid. Today there are still three million HIV-positive people in India. That's the second largest population in the world.
Dit is Sanghamitra. Sanghamitra komt uit Bangalore. Ik ontmoette Sanghamitra acht jaar geleden toen ik in Bangalore een workshop organiseerde met leiders van verschillende NGO's die werkzaam zijn in een aantal van de moeilijkste aspecten van de samenleving. Sanghamitra begon haar loopbaan niet als leider van een NGO. Ze begon haar carrière als professor aan de universiteit. Ze onderwees Engelse literatuur. Maar ze besefte dat ze daardoor wat te ver van de wereld stond. Ze vond het prachtig, maar ze was te weinig geëngageerd. In 1993, een lange tijd geleden, besloot ze om een nieuwe organisatie op te richten. Het was Samraksha, gericht op een van de moeilijkste gebieden, een van de moeilijkste problemen van India - en overal in de wereld op dat moment - hiv/aids. Sinds die tijd is Samraksha sterker en sterker geworden en is nu een van de toonaangevende gezondheid NGO's in India. Maar denk eens aan de toestand van de wereld en de kennis van hiv/aids in 1993 - in India rees het in die tijd de pan uit en niemand begreep waarom. Iedereen was heel erg bang. Vandaag zijn er nog drie miljoen hiv-positieve mensen in India. Dat is de op een na grootste bevolkingsgroep ter wereld.
When I asked Sanghamitra, "How did you get from English literature to HIV/AIDS?" not an obvious path, she said to me, "It's all connected. Literature makes one sensitive, sensitive to people, to their dreams and to their ideas." Since that time, under her leadership, Samraksha has been a pioneer in all fields related to HIV/AIDS. They have respite homes, the first, the first care centers, the first counseling services -- and not just in urban, 7-million-population Bangalore, but in the hardest to reach villages in the state of Karnataka. Even that wasn't enough. She wanted to change policy at the government level. 10 of their programs that she pioneered are now government policy and funded by the government. They take care of 20,000-odd people today in over 1,000 villages around Karnataka.
Toen ik Sanghamitra vroeg: "Hoe ben je van Engelse literatuur bij hiv/aids terechtgekomen? ", geen voor de hand liggend pad, zei ze tegen me: "Het is allemaal met elkaar verbonden. Literatuur maakt je gevoelig, gevoelig voor mensen, voor hun dromen en ideeën.” Sinds die tijd is Samraksha onder haar leiding een pionier geweest op alle terreinen verwant aan hiv/aids. Ze hebben de eerste opvangtehuizen opgericht, de eerste zorgcentra, de eerste counselingdiensten - en niet alleen in het stedelijke, 7-miljoen-inwoners tellende Bangalore, maar ook in de moeilijkst te bereiken dorpen in de staat Karnataka. Zelfs dat was niet genoeg. Ze wilde wijzigingen in het beleid op het niveau van de overheid. 10 van de programma’s die zij had opgestart, zijn in handen van de overheids en gefinancierd door de overheid. Zij zorgen vandaag voor ongeveer 20.000 mensen in meer dan 1000 dorpen in Karnataka.
She works with people like Murali Krishna. Murali Krishna comes from one of those villages. He lost his wife to AIDS a couple of years ago, and he's HIV-positive. But he saw the work, the care, the compassion that Sanghamitra and her team brought to the village, and he wanted to be part of it. He's a Leaders' Quest fellow, and that helps him with his work. They've pioneered a different approach to villages. Instead of handing out information in pamphlets, as is so often the case, they bring theater troupes, songs, music, dance. And they sit around, and they talk about dreams.
Ze werkt met mensen als Murali Krishna. Murali Krishna komt uit een van die dorpen. Hij verloor zijn vrouw een paar jaar geleden aan aids, en hij is hiv-positief. Maar hij zag het werk, de zorg, het medeleven die Sanghamitra en haar team naar het dorp brachten en hij wilde er deel van uitmaken. Hij is een Leaders’ Quest collega en dat helpt hem bij zijn werk. Ze zijn gestart met een andere aanpak voor dorpen. In plaats van informatie te verschaffen middels het uitdelen van pamfletten, zoals zo vaak het geval is, doen ze het met theatergezelschappen, liederen, muziek, dans. Ze gaan in een kring zitten en praten over hun dromen.
Sanghamitra told me just last week -- she had just come back from two weeks in the villages, and she had a real breakthrough. They were sitting in a circle, talking about the dreams for the village. And the young women in the village spoke up and said, "We've changed our dream. Our dream is for our partners, our husbands, not to be given to us because of a horoscope, but to be given to us because they've been tested for HIV." If you are lucky enough to meet Sanghamitra and ask her why and how, how have you achieved so much? She would look at you and very quietly, very softly say, "It just happened. It's the spirit inside."
Sanghamitra vertelde me net vorige week - ze was net terug van twee weken in de dorpen en ze had een echte doorbraak bereikt. Ze zaten in een kring te praten over hun dromen voor het dorp. De jonge vrouwen in het dorp zeiden: "We hebben onze droom veranderd. Onze droom bestaat erin dat we onze partners, onze mannen, niet krijgen op basis van een horoscoop, maar wel omdat ze zijn getest op hiv.” Als je het geluk hebt om Sanghamitra te ontmoeten en haar te vragen waarom en hoe ze zo veel bereikt heeft, zou ze naar je kijken en heel rustig, heel zachtjes zeggen: "Het gebeurde gewoon. Het is je mentaliteit.”
This is Dr. Fan Jianchuan. Jianchuan comes from Sichuan Province in southwest China. He was born in 1957, and you can imagine what his childhood looked like and felt like, and what his life has been like over the last 50 tumultuous years. He's been a soldier, a teacher, a politician, a vice-mayor and a business man. But if you sat down and asked him, "Who are you really, and what do you do?" He would tell you, "I'm a collector, and I curate a museum." I was lucky; I had heard about him for years, and I finally met him earlier this year at his museum in Chengdu.
Dit is Dr Fan Jianchuan. Jianchuan is afkomstig van de provincie Sichuan in het zuidwesten van China. Hij werd geboren in 1957 en je kunt je voorstellen hoe zijn jeugd moet zijn geweest en hoe zijn leven in de afgelopen 50 tumultueuze jaren is geweest. Hij is soldaat, leraar, politicus, vice-burgemeester en zakenman geweest. Maar als je hem vroeg: "Wie ben je echt en wat doe je? “ zou hij zeggen: "Ik ben een verzamelaar en ik beheer een museum.” Ik had geluk; ik had al jaren over hem gehoord en eindelijk ontmoette ik hem eerder dit jaar in zijn museum in Chengdu.
He's been a collector all of his life, starting when he was four or five in the early 1960's. Now, just think of the early 1960's in China. Over a lifetime, through everything, through the Cultural Revolution and everything afterward, he's kept collecting, so that he now has over eight million pieces in his museums documenting contemporary Chinese history. These are pieces that you won't find anywhere else in the world, in part because they document parts of history Chinese choose to forget. For example, he's got over one million pieces documenting the Sino-Japanese War, a war that's not talked about in China very much and whose heroes are not honored. Why did he do all this? Because he thought a nation should never repeat the mistakes of the past.
Hij is al zijn hele leven een verzamelaar, al van toen hij vier of vijf was in de vroege jaren ‘60. Beeld je het begin van de jaren ‘60 in in China. Een heel leven lang, door alles heen, tijdens de Culturele Revolutie en erna, ging hij door met verzamelen, zodat hij nu in zijn musea meer dan acht miljoen stuks heeft die de hedendaagse Chinese geschiedenis documenteren. Dit zijn stukken die je nergens anders ter wereld vindt, voor een deel omdat ze delen van de geschiedenis documenteren die de Chinezen liever vergeten. Bijvoorbeeld heeft hij meer dan een miljoen stukken die de Sino-Japanse oorlog documenteren, een oorlog waar in China niet veel over wordt gesproken en waarvan de helden zijn niet gehonoreerd. Waarom deed hij dit alles? Omdat hij dacht dat een land de fouten van het verleden nooit mag herhalen.
So, from commissioning slightly larger than life bronze statues of the heroes of the Sino-Japanese War, including those Chinese who then fought with each other and left mainland China to go to Taiwan, to commemorating all the unknown, ordinary soldiers who survived, by asking them to take prints of their hands, he is making sure -- one man is making sure -- that history is not forgotten. But it's not just Chinese heroes he cares about. This building contains the world's largest collection of documents and artifacts commemorating the U.S. role in fighting on the Chinese side in that long war -- the Flying Tigers. He has nine other buildings -- that are already open to the public -- filled to the rafters with artifacts documenting contemporary Chinese history. Two of the most sensitive buildings include a lifetime of collection about the Cultural Revolution, a period that actually most Chinese would prefer to forget. But he doesn't want his nation ever to forget.
Hij bestelde iets groter dan levensgrote bronzen beelden van de helden van de Sino-Japanse oorlog met inbegrip van die Chinezen die elkaar daarna bevochten en het vasteland van China verlieten om naar Taiwan te gaan. Hij gedenkt alle onbekende, gewone soldaten die het overleefden, door hen te vragen om afdrukken van hun handen. Hij zorgt ervoor - één man zorgt ervoor - dat de geschiedenis niet wordt vergeten. Maar hij geeft niet alleen om de Chinese helden. Dit gebouw bevat 's werelds grootste collectie van documenten en artefacten ter herdenking van de Amerikaanse rol in de strijd aan de Chinese zijde in die lange oorlog - de Flying Tigers. Hij heeft negen andere gebouwen - die al open staan voor het publiek - gevuld tot de nok met artefacten van de hedendaagse Chinese geschiedenis. Twee gebouwen bevatten de meest gevoelige informatie van een leven van verzamelen over de Culturele Revolutie, een periode die de meeste Chinezen ook liever vergeten. Maar hij wil niet dat zijn land ze ooit vergeet.
These people inspire me, and they inspire me because they show us what is possible when you change the way you look at the world, change the way you look at your place in the world. They looked outside, and then they changed what was on the inside. They didn't go to business school. They didn't read a manual, "How to Be a Good Leader in 10 Easy Steps." But they have qualities we'd all recognize. They have drive, passion, commitment. They've gone away from what they did before, and they've gone to something they didn't know. They've tried to connect worlds they didn't know existed before. They've built bridges, and they've walked across them. They have a sense of the great arc of time and their tiny place in it. They know people have come before them and will follow them. And they know that they're part of a whole, that they depend on other people. It's not about them, they know that, but it has to start with them. And they have humility. It just happens.
Deze mensen inspireren me en ze inspireren me omdat ze ons laten zien wat mogelijk is wanneer je van weg verandert, naar de wereld kijkt, de manier verandert waarop je naar je plaats in de wereld kijkt. Ze keken naar buiten en veranderden wat aan de binnenkant zat. Ze gingen niet naar een business school. Ze hadden geen handleiding 'Hoe wordt je een goede leider in 10 eenvoudige stappen’. Maar ze hebben kwaliteiten die we allemaal herkennen. Ze hebben inzet, passie, betrokkenheid. Ze gingen iets anders doen dan wat ze voorheen deden en ze hebben iets aangepakt zonder te weten waar het hen zou leiden. Ze hebben geprobeerd werelden te verbinden waarvan ze eerder het bestaan niet kenden. Ze hebben bruggen gebouwd en ze overgestoken. Ze hebben een gevoel voor de grote boog van de tijd en hun kleine plaats erin. Ze weten dat mensen hen zijn voorafgegaan en na hen zullen komen. Ze weten dat ze deel uitmaken van een geheel, dat ze afhankelijk zijn van andere mensen. Het gaat niet over hen, ze weten dat, maar het moet met hen beginnen. Ze zijn nederig. Het gebeurt gewoon.
But we know it doesn't just happen, don't we? We know it takes a lot to make it happen, and we know the direction the world is going in. So I think we need succession planning on a global basis. We can't wait for the next generation, the new joiners, to come in and learn how to be the good leaders we need. I think it has to start with us. And we know, just like they knew, how hard it is. But the good news is that we don't have to figure it out as we go along; we have models, we have examples, like Benki and Sanghamitra and Jianchuan. We can look at what they've done, if we look. We can learn from what they've learned. We can change the way we see ourselves in the world. And if we're lucky, we can change the way our great-grandchildren will answer Benki's question.
Maar wij weten dat het niet gewoon gebeurt, nietwaar? We weten wat het kost om veel te laten gebeuren, en we weten welke richting de wereld uit gaat. Daarom denk ik dat we opvolgingsplanning op wereldwijde basis nodig hebben. We kunnen niet wachten tot de volgende generatie komt leren de goede leiders te zijn die we nodig hebben. Ik denk dat het met ons moet beginnen. We weten net zoals zij hoe moeilijk het is. Maar het goede nieuws is dat we het niet zelf hoeven uitzoeken. We hebben modellen, we hebben voorbeelden, zoals Benki, Sanghamitra en Jianchuan. We kunnen kijken naar wat zij gedaan hebben. We kunnen leren van wat ze geleerd hebben. We kunnen de manier veranderen waarop we onszelf in de wereld zien. Als we geluk hebben, kunnen we de manier veranderen waarop onze achterkleinkinderen Benki's vraag zullen beantwoorden.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)