Listen, I'm British-born and by a Nigerian raised. There were expectations, different ways I was supposed to go. My career options for one, some of you may already know. As an African, you get three choices. Please, repeat after me. You are going to be a doctor --
תקשיבו, אני יליד בריטניה שגודל בידי משפחה ניגרית. היו ציפיות, דרכים שונות שהייתי אמור ללכת בהן, אפשרויות התעסוקה שלי למשל, חלק מכם אולי כבר יודעים. כאפריקאי, אתה מקבל שלוש אפשרויות. בבקשה, חיזרו אחרי. אתה הולך להיות רופא -
Audience: A doctor.
קהל: רופא.
FB: A lawyer.
פהינטי: עורך-דין.
Audience: A lawyer.
קהל: עורך-דין.
FB: Or a business man.
פהינטי: או איש עסקים.
Audience: Or a businessman.
קהל: או איש עסקים.
FB: Now, I did a thing that brought on quite a bit of stress. That was me saying, "Mum, babes, I did my best, but that's not how I'm going to go. I'm going to be an actor."
פהינטי: עכשיו, אני עשיתי צעד שהביא איתו די הרבה לחץ. זה היה כשאמרתי, “אמא, בנות, עשיתי כמיטב יכולתי, אבל זה לא מה שאני עומד להיות, אני עומד להיות שחקן“.
"Why do you want to prostitute your emotions for money?" Was my mum's reaction.
“למה שתרצה לסרסר ברגשות שלך עבור כסף?” הייתה התגובה של אמא שלי.
Now, in all fairness, what I was asking for was this complete abstraction. But the more I succeeded, the more my mum could see, right? Her idea of what was possible was being reimagined with me.
עכשיו, בכל ההגינות, מה שאני חיפשתי לקבל הייתה מעין אבסטרקטיות מוחלטת. אבל ככל שהצלחתי, כך אמא שלי יכלה יותר לראות, נכון? הרעיון שלה כלפי מה אפשרי עבר דמיון-מחדש באמצעותי.
I was the lead on the West End. I was about to be a part, a small part, a walk-on part in a massive film. I'm building my career and then boom. I’m falling apart, and it seems I am dealing with climate anxiety. Building my dream and watching the world literally burn in front of me and very little being done. I'm panicking. Frozen like a mannequin. Until I see environmental activism happening, and I jump in. But whilst on the protests and in the meeting rooms, a question takes over me. Why don't these people look like me? Why is it when I think about climate activism, I think about white middle-class people? Is it a white middle-class problem? A crisis that seems to require more time, effort, money, work to do or know anything about and I'm talking about those that have the privilege to think about anything else but survival. It feels like people of color experience barriers towards the forefront of the climate movement, and it seems that the reasons lie behind our underlining principles of survival. To keep your head down. Do your work, and don’t get into trouble. Survive, and dare to thrive. Protest, yeah, but only for imminent survival. See, we've got family that's been in this country for 40 years and still feel like new arrivals. And we have a history of disappearing in the night. Shipped off to someplace or just mourned. No room for the eco fight.
הייתי הדמות הראשית בסרט “ווסט-אנד”. הייתי אמור לגלם תפקיד, תפקיד קטן, תפקיד הליכה בסרט מאסיבי. אני בונה את הקריירה שלי ואז בום. אני מתפרק לחלקים, ונדמה שאני מתמודד עם חרדת אקלים. לבנות את החלום שלי ולראות את העולם נשרף אל מול עיני תרתי-משמע וכל-כך קצת נעשה בנידון. נכנסתי לפאניקה. קפוא כמו בובת ראווה. עד שהתחלתי לראות אקטיביזם אקלימי קורה. וקפצתי פנימה. אבל בזמן המחאות ובחדרי הישיבות, שאלה מהדהדת בתוכי. למה האנשים האלו לא נראים כמוני? למה כאשר אני חושב על אקטיביזם אקלימי, אני חושב על אנשים לבנים ממעמד-הביניים? האם זו בעיה רק של מעמד הביניים הלבן? אסון שנדמה שנדרש עבורו יותר זמן, מאמץ, כסף ועבודה לעשות או לדעת משהו לגבי זה ואני מדבר על אלו שיש להם את הפריבילגיה לחשוב על כל דבר אחר שהוא לא הישרדות. זה נדמה שאנשים עם צבע חווים מחסומים כלפי החזית של תנועת האקלים, ונדמה שהסיבות לכך טמונות מאחורי עקרונות ההישרדות הבולטים שלנו. להוריד את הראש שלך למטה. תעשה את העבודה שלך, ואל תיכנס לצרות. תשרוד, ותעז לשגשג. תפגין, כן, אבל רק כאמצעי הישרדות. תראו, יש לנו משפחות שנמצאות במדינה הזו כבר ארבעים שנה ועדיין מרגישות עולות חדשות. ויש לנו היסטוריה של היעלמויות בלילה. נשלחים למקום כל שהוא, או סתם מתאבלים. אין מקום למאבק אקולוגי.
I mean, me Fehinti Balogun, on this stage right now doing a TED Talk, I am about four times more likely to have force used against me if I'm arrested than my white counterpart. I’m about seven times more likely to be stopped and searched. And with a new policing bill and public order bill, these biases are only set to increase. Noise restriction on protests. Criminalization of protesters without having to convict them of a crime. Police can stop and search anyone saying they have reasonable suspicion and threaten peaceful protest tactics. The fear is real.
אני מתכוון, אני פהיני באלוגון, על הבמה הזו עכשיו מעביר הרצאת TED, יש לי סיכוי של פי ארבעה שישתמשו בכוח כנגדי במידה ויעצרו אותי מאשר המקביל שלי, האדם הלבן. יש לי סיכוי של כמעט פי שבעה יותר להיעצר ולעבור חיפוש. ועם הצעת חוק שיטור חדשה והצעת החוק לסדר הציבורי, ההטיות האלו רק עומדות להחמיר. הגבלות רעש על הפגנות. הפללה של מפגינים מבלי שיהיה צורך להרשיע אותם בביצוע פשע. המשטרה יכולה לעצור ולבצע חיפוש על כל אחד בטענה שיש להם חשד סביר ולאיים על טקטיקות מחאה שלוות. הפחד אמיתי.
So, you know. Keep your head down. Do your work. And don't get into trouble. Get yourself a piece of the pie, right? But that suggests the payoff will be in a world similar to the ones our parents grew up in.
אז, אתם יודעים. תשאיר את הראש שלך למטה. תעשה את העבודה שלך. ואל תיכנס לצרות. תשיג לעצמך חתיכה מהעוגה, נכון? אבל זה מציע שהתמורה לכך תתאפשר בעולם שזהה לעולם שההורים שלנו גדלו בו.
London was hot, boy. Forty degrees, one of the hottest summers in history after one of the hottest summers in history. Some people couldn’t go outside. Plants were either dried up or on fire. Countries were either underwater or on fire. This extreme weather is only set to increase. If crops die, well, that makes food more expensive, affecting working class communities, communities of color first. That world that they grew up in is gone.
לונדון הייתה חמה, חברים. 40 מעלות, אחד מהקיצים החמים ביותר בהיסטוריה אחרי אחד מהקיצים הכי חמים בהיסטוריה. היו אנשים שלא יכלו לצאת החוצה. צמחים התייבשו או עלו באש. מדינות היו מתחת לקו מים; או עלו באש. מזג-האוויר הקיצוני הזה רק עומד להחמיר. אם יבולים ימותו, טוב, זה יהפוך את האוכל להרבה יותר יקר, וישפיע על קהילות ממעמד הפועלים, קהילות בעלות צבע בראשונה. העולם שהם גדלו בו איננו יותר.
But what if, and go with me on this, what if climate change is just a symptom of a bigger problem? And what if it is the same problem that causes racism and sexism and ableism? What if all of these things are just symptoms of a bigger problem? Ready? White supremacist patriarchal capitalism.
אבל מה אם, ותלכו איתי רגע, מה אם שינויי האקלים הם רק סימפטום לבעיה גדולה יותר? ומה אם זו אותה הבעיה שגורמת גם לגזענות, סקסיזם ויכולתנות? מה אם כל הדברים האלו הם רק סימפטומים לבעיה גדולה יותר? מוכנים? עליונות-לבנה-פטריארכלית-קפיטליסטית.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
It feels scary because it feels like a concept, even though our society is quite literally based on it. Infinite growth with finite resources at whatever the cost. Those forms of oppression wouldn't exist if it didn't make someone money. I mean, in the UK. slavery plantations in the Caribbean provided the raw materials needed for industrial change and growth in the British Empire, money. Not to mention the genocides and the conquests, more money. The liberation of oil by liberators, that deliberate the price of liberation whilst polluting soil. Get that money.
זה מרגיש מפחיד כי זה מרגיש כמו קונספט, למרות שהחברה שלנו די מבוססת על זה. צמיחה אינסופית עם משאבים סופיים לשימוש בכל מחיר. הצורות האלו של עושק לא היו קיימות אם זה לא היה מניב למישהו כסף. כלומר, בבריטניה. מטעי העבדות באיים הקריביים סיפקו חומרי גלם שהיו נדרשים עבור שינוי וצמיחה תעשייתיים באימפריה הבריטית, כסף. בלי לציין את רצח העם ומסעות הכיבושים, יותר כסף. שחרור הנפט בידי המשחררים, שקבע את המחיר של שחרור תוך זיהום הקרקעות. להשיג את הכסף.
Shout out to Shell, by the way, who historically have taken oil from my country of origin, Nigeria. Nigeria, who pollutes almost ten times less than England. As do so many colonized countries, and you know what? It seems to me that some of the people who are the most affected pollute the least. The ones who have been historically stolen from.
דרישת שלום ל“של“, דרך אגב, שלאורך ההיסטוריה לקחה נפט ממדינת המוצא שלי, ניגריה. ניגריה, שמזהמת כמעט עשר פעמים פחות מאנגליה. כמו כל-כך הרבה מדינות שהיו תחת קולוניאליזציה, ואתם יודעים מה? זה נדמה לי שחלק מהאנשים שהכי נפגעים מזהמים הכי פחות. אלו שלאורך ההיסטוריה גנבו מהם.
Climate change is modern colonialism. So we know, with all of this, with a colonial mindset, with a capitalist mindset that even if we have a magical technology that clears the air and makes everything safe, it would only operate in certain neighborhoods. We’re dealing with structure. A structure that told me to keep my head down. A structure and a media that chose to omit that six percent of the population, Indigenous people, protect 80 percent of the world's biodiversity. Chose to omit that one of the most important climate protests in history was led by a Nigerian, Ken Saro-Wiwa of the Ogoni people. Chose to omit the effectiveness of grassroots movements and community action. People like BEN and Wretched of the Earth May Garden Projects, to name a few. Chose to omit the UK's constant investment in fossil fuels takes away from any aid it wants to send to countries like Pakistan but then reminds me I should recycle more.
שינויי אקלים הם קולוניאליזם-מודרני. אז אנחנו יודעים, עם כל זה, עם חשיבה קולוניאלית, ועם חשיבה קפיטליסטית אז גם אם תהיה לנו טכנולוגיית קסם שתנקה את האוויר ותהפוך את הכל לבטוח, היא תופעל רק בשכונות מסוימות מאוד. אנחנו מתמודדים עם מבנה. מבנה שאמר לי להשאיר את הראש שלי למטה. מבנה ומדיה שבחרה לוותר על 6% מהאוכלוסייה, על העמים הילידים. מגנה על 80% מהמגוון הביולוגי העולמי. בחרה להשמיט שאחת ממחאות האקלים החשובות בהיסטוריה הובלה בידי אדם ניגרי. קן סארו-וויווה מאנשי אוגוני. בחרו להשמיט את האפקטיביות של תנועות עממיות ופעולה קהילתית. אנשים כמו BEN, ועלובי כדור-הארץ יכולים להגן על פרויקטים, כדי לנקוב בכמה. בחרו להשמיט את ההשקעה הכלכלית העקבית של בריטניה בדלקים מאובנים שבכך לוקחת בחזרה למעשה כל סיוע שברצונה לשלוח למדינות כמו פקיסטן ואז מזכירה לי, שאני צריך למחזר יותר.
If it is that structure that tells me it is about my own individual purpose and guilt, maybe it's worthless, I feel the power is in the masses. So I joined groups. Local and in my job like cooking. With all my different hobs. One being Equity for a Green New Deal. Pension divestment, putting pressure on heels. Then I took lessons from Copwatch UK. Taught me my rights with police arrests and interventions, discerning their intentions.
אם זה המבנה שאומר לי שיש לי מטרה ואשמה אישית, אולי זה חסר-סיכוי, אני מרגיש שהכוח הוא בהמונים. אז הצטרפתי לקבוצות. מקומיות ובעבודה שלי כמו לבשל. עם כל הכיריים השונים שלי. אחד מהם הוא הון עצמי עבור עסקה ירוקה חדשה. מימוש הפנסיה, להפעיל לחץ על עקבים. אחר-כך לקחתי שיעורים מקופוואטצ′ במשטרת בריטניה. למדתי שם על הזכויות שלי בעת מעצר או התערבות משטרתית, להבחין בכוונותיהם.
I learned I have to think radically now. About strategy. And kindness. Kindness for myself and those right behind us. To be held by them and to hold right back. Well, that’s community, right there is strategy in that.
למדתי שעליי לחשוב באופן קיצוני כעת. לגבי אסטרטגיה. ואדיבות. להיות אדיב כלפי עצמי ולאלו שנמצאים ממש מאחורינו. שיאחזו בי ושאאחוז בהם בחזרה. טוב, זו קהילה, נכון יש בזה אסטרטגיה.
Then what's my capacity? How much can I give? Because I got rent, auditions, I've got to live. And when I have my capacity, I think, well, what's my aim? Where am I helpful? How do I give weight to my claims? It's about strategy, right? So why integrate? Well, I speak to ignite, connect and always agitate.
אז מה היכולת שלי? כמה אני יכול לתת? כיוון שיש לי שכר דירה, אודישנים, אני צריך לחיות. וכשיש לי את היכולת, אני חושב, טוב, מה המטרה שלי? במה אני הכי יעיל? איך אני נותן משקל לדרישות שלי? זה לגבי אסטרטגיה, נכון? אז למה לשלב? טוב, אני מדבר על להצית, להתחבר, ותמיד להתרגש.
Let's go back. Because this is important, agitate. Call out inaction, point to solution, tell the truth. Get all that money out of fossil fuels, pension investments, accounts, hand over power, make them want to be radical. Connect. There are people in spaces just like this that need to be connected to grassroots movements, who need the attention, the space, the funding, and they need you.
בואו נחזור על זה. כי זה חשוב, להתרגש. להצביע על חוסר-מעש, לכוון לפתרון, לספר את האמת. להוציא את כל הכסף הזה מדלקים מאובנים, השקעות פנסיה, חשבונות, להעביר את הכוח, לגרום להם לרצות להיות קיצוניים. להתחבר. יש אנשים במרחבים בדיוק כמו אלו שצריכים להיות מחוברים לתנועות עממיות, שצריכות את תשומת הלב, המרחב, והמימון. והם צריכים אתכם.
Ignite. Remind everybody watching that you are not powerless. That, "Ah man, there's nothing we can do, just keep going." is a symptom, not cure. That you stand on years worth of resistance and success, that you are needed. That you, just like my mum, have the power to reimagine what you think is possible.
להצית. תזכרו שכולם צופים ואתם לא חסרי-כוחות. הדבר הזה, “בן-אדם, אין שום דבר שאנחנו יכולים לעשות, פשוט תמשיך להתקדם“. זה סימפטום, לא תרופה. אתם עומדים על שנים של התנגדויות והצלחות, שאתם נחוצים בהם. שאתם, בדיוק כמו אמא שלי, בעלי הכוח לעשות דמיון-מחדש על מה שאתם תופשים כאפשרי.
So now we speak. We strategize. And we think: How does this action aid the next step?
אז עכשיו אנחנו מדברים. אנחנו מתכננים אסטרטגיה. ואנחנו חושבים: איך הפעולה הזו שלי תורמת לצעד הבא?
Thank you.
תודה לכם.
(Applause and cheers)
(מחיאות כפיים וקריאות עידוד)