Salaam alaikum. Welcome to Doha. I am in charge of making this country's food secure. That is my job for the next two years, to design an entire master plan, and then for the next 10 years to implement it -- of course, with so many other people. But first, I need to talk to you about a story, which is my story, about the story of this country that you're all here in today. And of course, most of you have had three meals today, and probably will continue to have after this event.
Salaam alaikum. Witajcie w Ad-Dausze. Zajmuję się bezpieczeństwem żywnościowym mojego kraju. Przez najbliższe dwa lata będę odpowiadać za stworzenie ogólnego planu, który przez następnych 10 lat będę wprowadzać w życie, to już oczywiście we współpracy z wieloma innymi osobami. Ale najpierw chcę wam opowiedzieć o historii tego kraju, w którym wszyscy teraz jesteśmy, która jest także moją historią. Większość z was zjadła już dziś trzy posiłki. I pewnie zje też coś po tym spotkaniu.
So going in, what was Qatar in the 1940s? We were about 11,000 people living here. There was no water. There was no energy, no oil, no cars, none of that. Most of the people who lived here either lived in coastal villages, fishing, or were nomads who roamed around with the environment trying to find water. None of the glamour that you see today existed. No cities like you see today in Doha or Dubai or Abu Dhabi or Kuwait or Riyadh. It wasn't that they couldn't develop cities. Resources weren't there to develop them. And you can see that life expectancy was also short. Most people died around the age of 50.
Jaki był Katar w latach '40? Żyło tu około 11 tysięcy ludzi. Nie było wody. Nie było elektryczności, ani ropy, ani samochodów - nie było niczego. Większość mieszkańców albo żyła na wybrzeżu i zajmowała się rybołówstwem, albo była nomadami i wędrowała ciągle w poszukiwaniu wody. Nie było nic, co przypominałoby ten dzisiejszy przepych. Nie było miast takich jak dzisiejsza Ad-Dauha, czy Dubaj, Abu Dhabi, Kuwejt czy Rijad. To nie tak, że ówcześni mieszkańcy nie potrafili zbudować miast. Nie było ku temu środków. I jak widac, średnia długośc życia była krótka. Większośc ludzi umierała w wieku około 50 lat.
So let's move to chapter two: the oil era. 1939, that's when they discovered oil. But unfortunately, it wasn't really fully exploited commercially until after the Second World War. What did it do? It changed the face of this country, as you can see today and witness. It also made all those people who roamed around the desert -- looking for water, looking for food, trying to take care of their livestock -- urbanize.
Przejdźmy więc do drugiego rozdziału: epoki ropy. Złoża ropy zostały odkryte w 1939 roku. Nie były jednak wtedy eksploatowane na dużą skalę - to zaczęło się dopiero po II wojnie światowej. Co nam dała eksploatacja ropy? Całkowicie odmieniła oblicze tego kraju, czego efekt dziś widzimy. Skłoniła także tych wszystkich ludzi, którzy wędrowali po pustyni, szukających wody, jedzenia, opiekujących się swoimi stadami - do osiedlenia się.
You might find this strange, but in my family we have different accents. My mother has an accent that is so different to my father, and we're all a population of about 300,000 people in the same country. There are about five or six accents in this country as I speak. Someone says, "How so? How could this happen?" Because we lived scattered. We couldn't live in a concentrated way simply because there was no resources. And when the resources came, be it oil, we started building these fancy technologies and bringing people together because we needed the concentration. People started to get to know each other. And we realized that there are some differences in accents.
Może się wam to wydać dziwne, ale w mojej rodzinie używa się kilku różnych akcentów. Moja matka mówi z akcentem zupełnie innym niż mój ojciec, a wszyscy jesteśmy członkami społeczeństwa, które liczy zaledwie 300 tysięcy osób. W tym kraju mówi się z pięcioma czy sześcioma różnymi akcentami. Ktoś może zapytać: "Ale jak to? Jak to możliwe?" To dlatego, że żyliśmy rozproszeni. Ludzie nie mogli żyć w dużych zbiorowościach, bo zabrakłoby środków do życia. Ale kiedy pojawiły się środki - czyli w naszym przypadku ropa, zaczęliśmy inwestować w nowoczesne technologie i ludzie zebrali się w jednym miejscu, bo taka była potrzeba. Ludzie zaczęli się poznawać, I odkryliśmy, że mówimy na kilka różnych sposobów.
So that is the chapter two: the oil era. Let's look at today. This is probably the skyline that most of you know about Doha. So what's the population today? It's 1.7 million people. That is in less than 60 years. The average growth of our economy is about 15 percent for the past five years. Lifespan has increased to 78. Water consumption has increased to 430 liters. And this is amongst the highest worldwide. From having no water whatsoever to consuming water to the highest degree, higher than any other nation. I don't know if this was a reaction to lack of water.
To był rozdział drugi: epoka ropy. A co dzieje się dzisiaj? To widok Ad-Dauszy, który wszyscy pewnie kojarzycie. Ile ludzi tu dziś mieszka? Około 1,7 miliona. A minęło zaledwie 60 lat. Średni wzrost naszej gospodarki w ostatnich 5 latach wynosił 15%, średnia długość życia to teraz 78 lat, średnie zużycie wody to 430 litrów. To jedne z najwyższych wartości w skali świata. Zdołaliśmy przejść z zupełnego braku wody do zużywania jej w rekordkowych ilościach. Nie wiem, czy to reakcja na brak wody.
But what is interesting about the story that I've just said? The interesting part is that we continue to grow 15 percent every year for the past five years without water. Now that is historic. It's never happened before in history. Cities were totally wiped out because of the lack of water. This is history being made in this region. Not only cities that we're building, but cities with dreams and people who are wishing to be scientists, doctors. Build a nice home, bring the architect, design my house. These people are adamant that this is a livable space when it wasn't. But of course, with the use of technology. So Brazil has 1,782 millimeters per year of precipitation of rain. Qatar has 74, and we have that growth rate.
Ale co jest najciekawsze w tej mojej opowieści? To, że ciągle się rozwijamy. 15% wzrost co roku, przez ostatnich pięć lat, w kraju bez wody. To niezwykłe. Historia nie zna podobnego przypadku. Miasta upadały przez brak wody. Tak rodzi się historia tego regionu. To nie tylko rozwój miast, ale miast, w których mieszkają ludzie ze swoimi marzeniami o karierze lekarza, naukowca. Chcą budować ładne domy, sprowadzają architektów. To nie było miejsce do życia - dziś ludzie są przekonani, że chcą tu mieszkać. Oczywiście, korzystając z możliwości, jakie daje technika. W Brazylii spada rocznie 1782 mm deszczu. W Katarze 74 mm, a rozwijamy się o wiele szybciej.
The question is how. How could we survive that? We have no water whatsoever. Simply because of this gigantic, mammoth machine called desalination. Energy is the key factor here. It changed everything. It is that thing that we pump out of the ground, we burn tons of, probably most of you used it coming to Doha. So that is our lake, if you can see it. That is our river. That is how you all happen to use and enjoy water. This is the best technology that this region could ever have: desalination.
Pytanie brzmi: jak to możliwe? Jak można tu przetrwać? Przecież nie mamy wody. Ratunkiem jest gigantyczna machina odsalania wody morskiej. Kluczowym czynnikiem jest energia - jej pojawienie się zmieniło sytuację. To ta substancja, którą wydobywamy z głębi ziemi, której tony zużywamy, dzięki której większość z was dotarła do Ad-Dauszy. To jest nasze jezioro, nasza rzeka. Wszyscy używacie tej wody i cieszycie się z niej. Odsalanie to najlepsza możliwa technologia dla tego regionu.
So what are the risks? Do you worry much? I would say, perhaps if you look at the global facts, you will realize, of course I have to worry. There is growing demand, growing population. We've turned seven billion only a few months ago. And so that number also demands food. And there's predictions that we'll be nine billion by 2050.
Ale jakie się z tym wiąże ryzyko? Czy trzeba się czymś martwić? Jeśli spojrzymy globalnie, to tak, oczywiście, że jest się czym martwić. Ciągle wzrasta zapotrzebowanie, wzrasta populacja. Od kilku miesięcy jest nas już 7 miliardów. I każdy z nas potrzebuje jedzenia. A przewiduje się, że w 2050 będzie nas 9 miliardów.
So a country that has no water has to worry about what happens beyond its borders. There's also changing diets. By elevating to a higher socio-economic level, they also change their diet. They start eating more meat and so on and so forth. On the other hand, there is declining yields because of climate change and because of other factors. And so someone has to really realize when the crisis is going to happen.
Państwo, w którym brakuje wody, musi zwracać baczną uwagę na to, co dzieje się poza jego granicami. Zmienia się nasza dieta. Wraz ze wzrostem społeczno-ekonomicznym zmienia się nasz sposób odżywiania. Jemy coraz więcej mięsa, i tak dalej. Z drugiej strony - zmniejszają się plony za sprawą zmian klimatycznych i innych czynników. Ktoś musi zdać sobie sprawę z tego, że kiedyś nadejdzie kryzys.
This is the situation in Qatar, for those who don't know. We only have two days of water reserve. We import 90 percent of our food, and we only cultivate less than one percent of our land. The limited number of farmers that we have have been pushed out of their farming practices as a result of open market policy and bringing the big competitions, etc., etc. So we also face risks. These risks directly affect the sustainability of this nation and its continuity.
Sytuacja w Katarze wygląda następująco: mamy rezerwę wody na dwa dni. Sprowadzamy 90% produktów spożywczych, a tereny uprawne zajmują mniej niż 1% powierzchni kraju. Wielu spośród tak nielicznych katarskich rolników zostało pozbawionych swoich ziem uprawnych w wyniku gospodarki wolnorynkowej i konkurencji, itd. Mierzymy się więc z ryzykiem, które wprost zagraża zrównoważonemu rozwojowi tego kraju.
The question is, is there a solution? Is there a sustainable solution? Indeed there is. This slide sums up thousands of pages of technical documents that we've been working on over the past two years. Let's start with the water. So we know very well -- I showed you earlier -- that we need this energy. So if we're going to need energy, what sort of energy? A depletable energy? Fossil fuel? Or should we use something else? Do we have the comparative advantage to use another sort of energy? I guess most of you by now realize that we do: 300 days of sun. And so we will use that renewable energy to produce the water that we need. And we will probably put 1,800 megawatts of solar systems to produce 3.5 million cubic meters of water. And that is a lot of water.
Pytanie brzmi: czy można coś z tym zrobić? Istnieje jakieś sensowne rozwiązanie? Owszem, istnieje. Ten wykres streszcza tysiące stron technicznej dokumentacji, nad którą pracowaliśmy przez ostatnie dwa lata. Zacznijmy od wody: Dobrze wiemy - pokazałem wam to przed chwilą - że potrzebna jest nam energia. Ale jaka energia? Ze źródeł wyczerpywalnych? Paliw kopalnych? A może powinniśmy skorzystać z czegoś innego? Czy Katar ma przewagę, jeśli chodzi o jakieś inne źródło energii? Być może już zgadliście, co takiego mamy: 300 słonecznych dni w roku. Użyjemy więc tej niewyczerpywalnej energii, by wytwarzać wodę, której potrzebujemy. 1800 megawatów uzyskanych z paneli słonecznych wyprodukuje nam 3,5 miliona metrów sześciennych wody. To bardzo dużo wody.
That water will go then to the farmers, and the farmers will be able to water their plants, and they will be able then to supply society with food. But in order to sustain the horizontal line -- because these are the projects, these are the systems that we will deliver -- we need to also develop the vertical line: system sustenance, high-level education, research and development, industries, technologies, to produce these technologies for application, and finally markets. But what gels all of it, what enables it, is legislation, policies, regulations. Without it we can't do anything.
Tę wodę dostaną rolnicy, będą więc w stanie nawadniać swoje uprawy, i dzięki temu zaopatrzą w jedzenie cały kraj. Ale żeby udało się to osiągnąć, zrealizować te projekty, plany, potrzebny będzie też rozwój na innym poziomie: machina utrzymania tego systemu, edukacja na wysokim poziomie, ośrodki badań i rozwoju. Przemysł, technologie, ich zastosowanie i w końcu rynek. Ale by to wszystko stało się możliwe, potrzebne są ustalenia prawne. Bez nich nic nie jesteśmy w stanie zdziałać.
So that's what we are planning to do. Within two years we should hopefully be done with this plan and taking it to implementation. Our objective is to be a millennium city, just like many millennium cities around: Istanbul, Rome, London, Paris, Damascus, Cairo. We are only 60 years old, but we want to live forever as a city, to live in peace.
Taki więc mamy plan: W ciągu dwóch lat powinniśmy zakończyć etap planowania i przejść do realizacji. Naszym celem jest Tysiącletnie Miasto, jak wiele wokół: Istambuł, Rzym, Londyn, Paryż, Damaszek, Kair. Ad-Dausza ma tylko 60 lat, ale chcemy, by była wieczna. Wieczne miasto, miasto pokoju.
Thank you very much.
Bardzo dziękuję.
(Applause)
(Brawa)