Salaam alaikum. Welcome to Doha. I am in charge of making this country's food secure. That is my job for the next two years, to design an entire master plan, and then for the next 10 years to implement it -- of course, with so many other people. But first, I need to talk to you about a story, which is my story, about the story of this country that you're all here in today. And of course, most of you have had three meals today, and probably will continue to have after this event.
Salaam alaikum. Üdvözlet Dohában. Engem azzal bíztak meg, hogy biztosítsam ennek az országnak az élelmet. A munkám a következő két évre, hogy megtervezzek egy egész mester tervet, és a következő 10 évben végrehajtsam természetesen sok más emberrel együtt. De először szeretnék egy történetről beszélni, az enyémről, ennek az országnak a történetéről, ahol most mind itt vannak. A legtöbbjük ma háromszor étkezett, és valószínűleg ez után az esemény után fognak.
So going in, what was Qatar in the 1940s? We were about 11,000 people living here. There was no water. There was no energy, no oil, no cars, none of that. Most of the people who lived here either lived in coastal villages, fishing, or were nomads who roamed around with the environment trying to find water. None of the glamour that you see today existed. No cities like you see today in Doha or Dubai or Abu Dhabi or Kuwait or Riyadh. It wasn't that they couldn't develop cities. Resources weren't there to develop them. And you can see that life expectancy was also short. Most people died around the age of 50.
Milyen volt Katar az 1940-es években? Körülbelül 11 ezer ember élt itt. Nem volt víz. Nem volt energia, nem volt olaj, nem voltak kocsik, egyik sem volt. Az itt élők többsége vagy a part menti falvakban éltek és halásztak, vagy nomádok voltak és és kóboroltak mindenfelé, megpróbáltak vizet találni. Semmi sem létezett abból a csillogásból, amit ma látnak. Nem voltak olyan városok, amilyeneket ma látnak mint Doha, Dubai, Abu Dhabi, Kuvait vagy Riyadh. Nem azért, mert nem tudtak városokat fejleszteni. Az erőforrások nem álltak rendelkezésre a fejlesztéshez. És ahogy láthatják, a várható élettartam is rövid volt. A legtöbb ember 50 éves kora körül halt meg.
So let's move to chapter two: the oil era. 1939, that's when they discovered oil. But unfortunately, it wasn't really fully exploited commercially until after the Second World War. What did it do? It changed the face of this country, as you can see today and witness. It also made all those people who roamed around the desert -- looking for water, looking for food, trying to take care of their livestock -- urbanize.
Lépjünk tovább a második fejezetre: az olaj korszak. 1939-ben fedeztük fel az olajat. De sajnos ezt nem használtuk ki teljesen kereskedelmileg egészen a második világháború utánig. Mi tett az olaj? Megváltoztatta ennek az országnak az arculatát, ahogyan ennek ma is tanúi lehetnek. Azokat az embereket, akik a sivatagban kóboroltak - vizet és élelmet keresve, hogy gondoskodjanak állataikról - urbanizálta.
You might find this strange, but in my family we have different accents. My mother has an accent that is so different to my father, and we're all a population of about 300,000 people in the same country. There are about five or six accents in this country as I speak. Someone says, "How so? How could this happen?" Because we lived scattered. We couldn't live in a concentrated way simply because there was no resources. And when the resources came, be it oil, we started building these fancy technologies and bringing people together because we needed the concentration. People started to get to know each other. And we realized that there are some differences in accents.
Talán furcsának találják, de az én családomban különböző akcentusok vannak. Az anyámnak egészen más akcentusa van, mint az apámnak és mi egy kb. 300 ezer fős lakosság vagyunk ugyanabban az országban. Most van körülbelül 5 vagy 6 akcentus ebben az országban. Néhányan az kérdezik: "Hogyhogy? Hogyan történhetett ez?" Azért mert szétszórva éltünk. Nem élhettünk koncentrált módon, mert egyszerűen nem voltak meg hozzá az erőforrások. És amint az erőforrás megérkezett, legyen ez az olaj, elkezdtük építeni ezeket a különleges technológiákat és összehoztuk az embereket mert koncentrációra volt szükségünk. Az emberek megismerték egymást. És rájöttünk, hogy vannak különbségek az akcentusokban.
So that is the chapter two: the oil era. Let's look at today. This is probably the skyline that most of you know about Doha. So what's the population today? It's 1.7 million people. That is in less than 60 years. The average growth of our economy is about 15 percent for the past five years. Lifespan has increased to 78. Water consumption has increased to 430 liters. And this is amongst the highest worldwide. From having no water whatsoever to consuming water to the highest degree, higher than any other nation. I don't know if this was a reaction to lack of water.
Ez a második fejezet: az olaj korszak. Nézzük meg mi van ma. Ez a várossziluett amit a legtöbben ismernek Doha-ról. Mekkora a lakosság ma? 1,7 millió ember. Kevesebb mint 60 év alatt. Az átlagos gazdasági növekedés az elmúlt öt évben 15% volt. A várható élettartam 78 évre emelkedett. A vízfelhasználás 430 literre. És ez világszerte a legmagasabbak között van. Onnan, hogy nem volt semmilyen vizünk eljutottunk odáig, hogy sok vizet fogyasztunk, többet mint más nemzetek. Nem tudom, hogy ez a víz hiánya miatti reakció-e.
But what is interesting about the story that I've just said? The interesting part is that we continue to grow 15 percent every year for the past five years without water. Now that is historic. It's never happened before in history. Cities were totally wiped out because of the lack of water. This is history being made in this region. Not only cities that we're building, but cities with dreams and people who are wishing to be scientists, doctors. Build a nice home, bring the architect, design my house. These people are adamant that this is a livable space when it wasn't. But of course, with the use of technology. So Brazil has 1,782 millimeters per year of precipitation of rain. Qatar has 74, and we have that growth rate.
De mi az érdekes abban a történetben, amit az imént elmondtam? Az érdekes az, hogy mi folyamatosan fejlődünk 15%-ot minden évben az elmúlt 5 évben víz nélkül. Ez történelmi jelentőségű. Ilyen soha nem történt korábban a történelemben. A városok teljesen kiürültek a víz hiánya miatt. Ez ennek a régiónak a története. Nemcsak, hogy városokat építünk, de városokat álmokkal és emberekkel akik azt kívánják, hogy tudósok, orvosok lehessenek. Építeni egy szép otthont, hozni egy építészt , megtervezni a házam. Ezek az emberek hajthatatlanok voltak abban, hogy ez egy élhető tér, amikor valójában nem volt az. De természetesen a technológia használatával. Brazíliában 1782 milliméter csapadék esik évente. Katarban 74 milliméter és ilyenek a gazdasági mutatóink.
The question is how. How could we survive that? We have no water whatsoever. Simply because of this gigantic, mammoth machine called desalination. Energy is the key factor here. It changed everything. It is that thing that we pump out of the ground, we burn tons of, probably most of you used it coming to Doha. So that is our lake, if you can see it. That is our river. That is how you all happen to use and enjoy water. This is the best technology that this region could ever have: desalination.
A kérdés tehát, hogy hogyan. Hogyan tudtuk ezt túlélni? Nincs semmilyen vizünk. Egyszerűen emiatt a gigantikus, mamut gép miatt, amit sótalanítónak hívnak. Az energia a kulcstényező itt. Megváltoztatott mindent. Ez az a dolog, amit kipumpálunk a földből, tonnányit égetünk el belőle, amit valószínűleg mindannyian használtak amikor idejöttek Doha-ba. Így ez a mi a tavunk, ha meglátják benne. Ez a mi folyónk. Így élvezhetik mindannyian a vizet. Ez a legjobb technológia amit ez a régió valaha használt: a sótalanítás.
So what are the risks? Do you worry much? I would say, perhaps if you look at the global facts, you will realize, of course I have to worry. There is growing demand, growing population. We've turned seven billion only a few months ago. And so that number also demands food. And there's predictions that we'll be nine billion by 2050.
Mik a kockázatok? Sokat aggódnak? Azt mondanám, talán ha a globális tényekre nézünk, rájönnek, hogy természetesen nekem is van miért aggódnom. Növekvő igény van, növekvő lakosság. Néhány hónappal ezelőtt átléptük a 7 milliárdot. És ennyi ember ételt is követel. Az előrejelzések szerint 2050-re elérjük a 9 milliárdot.
So a country that has no water has to worry about what happens beyond its borders. There's also changing diets. By elevating to a higher socio-economic level, they also change their diet. They start eating more meat and so on and so forth. On the other hand, there is declining yields because of climate change and because of other factors. And so someone has to really realize when the crisis is going to happen.
Így egy országnak, amelynek nincsen vize aggódnia kell mi történik a határain túl. Az étrend is változik. Magasabbra emelve a szociális-gazdasági szintet, az étrendjüket is megváltoztatják. Elkezdtek több húst enni és így tovább, és így tovább. Másrészt ott van a csökkenő termés a klímaváltozás miatt és egyéb tényezők miatt. És így valakinek tényleg meg kell értenie mikor fog a krízis bekövetkezni.
This is the situation in Qatar, for those who don't know. We only have two days of water reserve. We import 90 percent of our food, and we only cultivate less than one percent of our land. The limited number of farmers that we have have been pushed out of their farming practices as a result of open market policy and bringing the big competitions, etc., etc. So we also face risks. These risks directly affect the sustainability of this nation and its continuity.
A következő a helyzet most Katarban, azoknak akik nem tudják. Nekünk csak két napi víztartalékunk van. Az ételünk 90%-át importáljuk, és a földjeinknek kevesebb, mint egy százalékát műveljük meg. A korlátozott számú gazdálkodónk ki lett lökve a gazdálkodási gyakorlatából a nyílt piac elve és a nagy verseny behozásának, stb. eredményeképpen. Így nekünk is szembe kell néznünk a kockázatokkal. Ezek a kockázatok közvetlenül hatnak ennek az országnak és nemzetnek a fenntarthatóságára és folytonosságára.
The question is, is there a solution? Is there a sustainable solution? Indeed there is. This slide sums up thousands of pages of technical documents that we've been working on over the past two years. Let's start with the water. So we know very well -- I showed you earlier -- that we need this energy. So if we're going to need energy, what sort of energy? A depletable energy? Fossil fuel? Or should we use something else? Do we have the comparative advantage to use another sort of energy? I guess most of you by now realize that we do: 300 days of sun. And so we will use that renewable energy to produce the water that we need. And we will probably put 1,800 megawatts of solar systems to produce 3.5 million cubic meters of water. And that is a lot of water.
A kérdés az, hogy mi a megoldás? Van-e fenntartható megoldás? Valójában igen. Ez a dia technikai dokumentumok több ezer oldalát foglalja össze melyeken az elmúlt két évben dolgoztunk. Kezdjük a vízzel. Mind tudjuk nagyon jól -- megmutattam korábban -- hogy szükségünk van erre az energiára. Vagyis ha szükségünk van energiára, milyen fajta energiára? Egy kimerithető energiára? Fosszilis üzemanyagra? Vagy használhatunk valami mást? Van összehasonlítható előnyünk az alternatív energia fajtákból? Gondolom legtöbbjük már rájött, hogy van: 300 napsütötte nap. És mi ezt a megújuló energiát fogjuk használjuk, hogy előállítsuk a vizet, amire szükségünk van. Valószínűleg 1800 megawatt napenergiát fogunk használni, hogy 3,5 millió köbméter vizet állítsunk elő. És ez sok víz.
That water will go then to the farmers, and the farmers will be able to water their plants, and they will be able then to supply society with food. But in order to sustain the horizontal line -- because these are the projects, these are the systems that we will deliver -- we need to also develop the vertical line: system sustenance, high-level education, research and development, industries, technologies, to produce these technologies for application, and finally markets. But what gels all of it, what enables it, is legislation, policies, regulations. Without it we can't do anything.
Ezt a vizet kapják majd a gazdálkodók, és képesek lesznek öntözni a növényeiket, és aztán képesek lesznek ellátni a társadalmat étellel. De abból a célból, hogy tartsuk a vízszintes vonalat -- mert ezeket a projekteket, ezeket a rendszereket fogjuk szállítani -- arra is szükség van, hogy fejlesszük a függőleges vonalat: rendszer fenntartás, magas szintű oktatás, kutatás és fejlesztés, ipar, technológiák, felhasználási technológiák és végül a piac. De ami mindezt összetartja, ami lehetővé teszi, azok a szabályok, törvények, rendelkezések. Enélkül semmit sem tudunk csinálni.
So that's what we are planning to do. Within two years we should hopefully be done with this plan and taking it to implementation. Our objective is to be a millennium city, just like many millennium cities around: Istanbul, Rome, London, Paris, Damascus, Cairo. We are only 60 years old, but we want to live forever as a city, to live in peace.
Ezért ezeket tervezzük megcsinálni. Két éven belül remélhetőleg befejezzük ezt a tervet és végrehajthatjuk. A célunk az, hogy örök várossá váljunk, csak úgy mint sok másik örök város mint Isztambul, Róma, London, Párizs, Damaszkusz, Kairó. Csak 60 évesek vagyunk, de szeretnénk örökké élni mint egy város, szeretnénk békében élni.
Thank you very much.
Köszönöm szépen.
(Applause)
Taps