Salaam alaikum. Velkommen til Doha. Jeg er ansvarlig for dette lands fødevaresikkerhed. Det er mit job de næste to år at udforme en masterplan, og de næste ti år skal den så implementeres - selvfølgelig sammen med en masse andre mennesker. Først og fremmest må jeg fortælle jer en historie, som er min historie, som også er historien om det land, I befinder jer i lige nu. Selvfølgelig har de fleste af jer i dag allerede fået tre måltider, og vil også få det efter dette arrangement.
Salaam alaikum. Welcome to Doha. I am in charge of making this country's food secure. That is my job for the next two years, to design an entire master plan, and then for the next 10 years to implement it -- of course, with so many other people. But first, I need to talk to you about a story, which is my story, about the story of this country that you're all here in today. And of course, most of you have had three meals today, and probably will continue to have after this event.
Så til at begynde med, hvordan var Qatar i 1940erne? Der var omkring 11.000 indbyggere her. Der var ingen vand, ingen energi, ingen olie, ingen biler, intet af alt det. De fleste, der levede her boede enten i kystbyerne og fiskede, eller de var nomader, som rejste rundt og søgte efter vand. Der var intet af alt det glamour, I ser i dag. Der var ingen byer som i dag i Doha, Dubai, Abu Dhabi, Kuwait eller Riyadh. Det var ikke fordi, de ikke kunne udvikle byer. Der var bare ingen ressourcer til det. Og I kan se, at den forventede levetid var lav. De fleste døde omkring 50-årsalderen.
So going in, what was Qatar in the 1940s? We were about 11,000 people living here. There was no water. There was no energy, no oil, no cars, none of that. Most of the people who lived here either lived in coastal villages, fishing, or were nomads who roamed around with the environment trying to find water. None of the glamour that you see today existed. No cities like you see today in Doha or Dubai or Abu Dhabi or Kuwait or Riyadh. It wasn't that they couldn't develop cities. Resources weren't there to develop them. And you can see that life expectancy was also short. Most people died around the age of 50.
Så lad os gå videre til kapitel 2: olieæraen. Det var i 1939, de opdagede olie. Men desværre blev det ikke kommercielt fuldt udnyttet før efter 2. verdenskrig. Hvad betød det? Det ændrede dette lands udseende, som I kan se i dag med egne øjne. Det betød også, at ørkennomaderne, der rejste rundt i søgen efter vand og mad til deres husdyr, bosatte sig i byerne.
So let's move to chapter two: the oil era. 1939, that's when they discovered oil. But unfortunately, it wasn't really fully exploited commercially until after the Second World War. What did it do? It changed the face of this country, as you can see today and witness. It also made all those people who roamed around the desert -- looking for water, looking for food, trying to take care of their livestock -- urbanize.
I vil sikkert synes, det er mærkeligt, men i min familie har vi forskellige accenter. Min mor har en accent, der meget forskellig fra min fars, og vi er i alt ca. 300.000 mennesker i det samme land. Der er lige nu omkring fem eller seks accenter i dette land. Nogle spørger: "Hvorfor? Hvordan kunne det ske?" Fordi vi levede langt fra hinanden. Vi kunne ikke leve på et lille område, fordi der ganske enkelt ikke var ressourcer til det. Og da ressourcerne var der, f.eks. olie, begyndte vi at bygge de nye smarte teknologier og bringe folk sammen, fordi det var nødvendigt. Folk begyndte at lære hinanden at kende. Og vi opdagede, at der var visse forskelle i accenterne.
You might find this strange, but in my family we have different accents. My mother has an accent that is so different to my father, and we're all a population of about 300,000 people in the same country. There are about five or six accents in this country as I speak. Someone says, "How so? How could this happen?" Because we lived scattered. We couldn't live in a concentrated way simply because there was no resources. And when the resources came, be it oil, we started building these fancy technologies and bringing people together because we needed the concentration. People started to get to know each other. And we realized that there are some differences in accents.
Så det er kapitel 2: olieæraen. Lad os kigge på nutiden. Denne skyline er sikkert det, som de fleste af jer kender til Doha. Så hvor mange er vi i dag? Der er 1,7 mio. indbyggere. Det er i løbet af mindre end 60 år. Den gns. økonomiske vækst er omkring 15% i de sidste 5 år. Levetiden er steget til 78 år. Vandforbruget er steget til 430 liter og er blandt de højeste i verden. Vi er gået fra at have intet vand overhovedet til at forbruge mere vand end alle andre lande Jeg ved ikke, om det er en reaktion på mangel på vand.
So that is the chapter two: the oil era. Let's look at today. This is probably the skyline that most of you know about Doha. So what's the population today? It's 1.7 million people. That is in less than 60 years. The average growth of our economy is about 15 percent for the past five years. Lifespan has increased to 78. Water consumption has increased to 430 liters. And this is amongst the highest worldwide. From having no water whatsoever to consuming water to the highest degree, higher than any other nation. I don't know if this was a reaction to lack of water.
Men hvad er interessant ved det, jeg lige har fortalt? Det er, at vi havde en vækst på 15% hvert år i de sidste fem år uden vand. Dét er historisk. Det er aldrig indtruffet tidligere. Der er byer, der er blevet slettet fra landkortet pga. mangel på vand Det er historie, som skabes i denne region. Det er ikke bare byer, vi bygger, men byer med drømme og folk, der ønsker at blive videnskabsfolk eller læger, som vil skabe et godt hjem og få en arkitekt til designe deres hus. Disse mennesker er stensikre på, at det er et beboeligt sted, selvom det ikke var det. Men blev det vha. teknologi selvfølgelig. Brasilien har 1.782 mm nedbør pr. år. Qatar har 74 mm med den vækstrate.
But what is interesting about the story that I've just said? The interesting part is that we continue to grow 15 percent every year for the past five years without water. Now that is historic. It's never happened before in history. Cities were totally wiped out because of the lack of water. This is history being made in this region. Not only cities that we're building, but cities with dreams and people who are wishing to be scientists, doctors. Build a nice home, bring the architect, design my house. These people are adamant that this is a livable space when it wasn't. But of course, with the use of technology. So Brazil has 1,782 millimeters per year of precipitation of rain. Qatar has 74, and we have that growth rate.
Spørgsmålet er hvordan. Hvordan kunne vi overleve det? Vi har overhovedet intet vand. Svaret er et gigantisk stort system kaldet afsaltning. Energi er nøglen her. Det ændrede alt. Det er det, som vi pumper op af undergrunden, og som vi afbrænder tonsvis af, de fleste af jer forbrugte det sikkert for at komme til Doha. Så det er vores sø, hvis I kan se den. Det er vores flod. Sådan kan vi alle bruge og nyde godt af vandet. Det er den bedste teknologi, som denne region nogensinde kunne få: afsaltning.
The question is how. How could we survive that? We have no water whatsoever. Simply because of this gigantic, mammoth machine called desalination. Energy is the key factor here. It changed everything. It is that thing that we pump out of the ground, we burn tons of, probably most of you used it coming to Doha. So that is our lake, if you can see it. That is our river. That is how you all happen to use and enjoy water. This is the best technology that this region could ever have: desalination.
Så hvilke risici er der? Er vi meget bekymrede? Jeg ville sige, at hvis man kigger på de globale data, så vil man forstå, at jeg er nødt til at bekymre mig. Der er større efterspørgsel og en større befolkning. For et par måneder siden blev vi 7 mia. mennesker. Og det antal skal også brødfødes. Der er forudsigelser, der siger, at vi er 9 mia. i 2050.
So what are the risks? Do you worry much? I would say, perhaps if you look at the global facts, you will realize, of course I have to worry. There is growing demand, growing population. We've turned seven billion only a few months ago. And so that number also demands food. And there's predictions that we'll be nine billion by 2050.
Så et land uden vand er nødt til at bekymre sig om, hvad der sker udenlands. Der er også nye madvaner. Idet man kommer op på et højere socioøkonomisk niveau, skifter man også madvaner. Man begynder at spise mere kød og så fremdeles. På den anden side falder udbyttet pga. klimaforandringer og andre faktorer. Så nogen er nødt til at finde ud af, hvornår krisen opstår.
So a country that has no water has to worry about what happens beyond its borders. There's also changing diets. By elevating to a higher socio-economic level, they also change their diet. They start eating more meat and so on and so forth. On the other hand, there is declining yields because of climate change and because of other factors. And so someone has to really realize when the crisis is going to happen.
Det er situationen i Qatar, for dem, der ikke ved det. Vi har kun vandreserver til to dage. Vi importerer 90% af vores fødevarer, og vi dyrker mindre end 1% af vores land. Det begrænsede antal landmænd, vi har, er blevet nødt til at ændre deres praksis som en konsekvens af åbne markeder og fri konkurrence osv. osv. Der er altså også risici for os. Disse risici påvirker direkte denne nations bæredygtighed fremover.
This is the situation in Qatar, for those who don't know. We only have two days of water reserve. We import 90 percent of our food, and we only cultivate less than one percent of our land. The limited number of farmers that we have have been pushed out of their farming practices as a result of open market policy and bringing the big competitions, etc., etc. So we also face risks. These risks directly affect the sustainability of this nation and its continuity.
Spørgsmålet er, om der er en løsning. Er der en bæredygtig løsning? Ja, det er der i hvert fald. Denne slide er et resume af tusindvis af tekniske dokumenter. som vi har arbejdet på de sidste to år. Lad os starte med vandet. Vi ved ganske udmærket, som jeg viste jer før, at vi har brug for energi. Så når nu vi har brug for energi, hvilken slags så? En traditionel ressource? Fossile brændstoffer? Eller skulle vi bruge noget helt andet? Har vi mulighed for at udnytte en anden form for energi? Jeg tror, de fleste er jer nu er klar over, at det har vi med 300 soldage. Så vi vil bruge denne vedvarende energi til at producere det vand, vi har behov for. Vi vil sandsynligvis opsætte solcellesystemer med 1.800 MW, som kan producere 3,5 mio. kubikmeter vand. Og det er rigtig meget vand.
The question is, is there a solution? Is there a sustainable solution? Indeed there is. This slide sums up thousands of pages of technical documents that we've been working on over the past two years. Let's start with the water. So we know very well -- I showed you earlier -- that we need this energy. So if we're going to need energy, what sort of energy? A depletable energy? Fossil fuel? Or should we use something else? Do we have the comparative advantage to use another sort of energy? I guess most of you by now realize that we do: 300 days of sun. And so we will use that renewable energy to produce the water that we need. And we will probably put 1,800 megawatts of solar systems to produce 3.5 million cubic meters of water. And that is a lot of water.
Det vand føres hen til landmændene, og landmændene kan vande deres planter og kan derefter forsyne samfundet med fødevarer. Men for at kunne understøtte den vandrette linje - for det er de projekter og systemer, vi skal levere - så er vi nødt til at udvikle den lodrette linje: systemunderstøttelse, et veludviklet uddannelsessystem, forskning og udvikling, industrier, anvendelige teknologier, og til slut markeder. Det, som muliggør alt dette, er lovgivningen, politikkerne, reglerne. Foruden det kan vi intet gøre.
That water will go then to the farmers, and the farmers will be able to water their plants, and they will be able then to supply society with food. But in order to sustain the horizontal line -- because these are the projects, these are the systems that we will deliver -- we need to also develop the vertical line: system sustenance, high-level education, research and development, industries, technologies, to produce these technologies for application, and finally markets. But what gels all of it, what enables it, is legislation, policies, regulations. Without it we can't do anything.
Så det er det, vi regner med at gøre. Indenfor to år er vi forhåbentlig færdige med denne plan og er klar til at implementere den. Vores mål er at blive en tusindårsby, ligesom mange andre jorden rundt: Istanbul, Rom, London, Paris, Damaskus, Kairo. Vi er kun 60 år gamle, men vi vil gerne leve for evigt som en by i fred og ro.
So that's what we are planning to do. Within two years we should hopefully be done with this plan and taking it to implementation. Our objective is to be a millennium city, just like many millennium cities around: Istanbul, Rome, London, Paris, Damascus, Cairo. We are only 60 years old, but we want to live forever as a city, to live in peace.
Mange tak.
Thank you very much.
(Klapsalver)
(Applause)